Mijn hele dag, wat zeg ik, mijn hele week weer goed.
Dank en een fijne dag toegewenst.
Dank en een fijne dag toegewenst.
Columnsz van Janszen
- Onderwerp starter janszen
- Startdatum
Welkom op Tsjechie.net
Het Tsjechisch Forum, in een nieuw jasje!
Buiten dat ik erg nieuwsgierig ben wat voor beestjes dat geweest zijn is je verhaal weer stimulerend voor de lachspieren!
Dank je wel.
Dank je wel.
Ontzettend leuk verhaal! Hoe is het verder gegaan, zijn de beesten teruggekomen? En..wat waren het voor engerds?:schrijven:
Marcel
Moderator
het kan dat de beestjes tevoorschijn zijn gekomen door de komst van de Janszen's.
wij hebben ook eens zoiets gehad in Gambia. na binnenkomst in ons appartement, trok er meteen een leger mieren met eitjes en al vanuit de stortbak van het toilet, over de muur naar het plafond.
in het plafond was een klein gat, hier trok het gehele leger mieren doorheen. in de 3 weken er na hebben we geen enkele mier meer gezien in het appartement.
wij hebben ook eens zoiets gehad in Gambia. na binnenkomst in ons appartement, trok er meteen een leger mieren met eitjes en al vanuit de stortbak van het toilet, over de muur naar het plafond.
in het plafond was een klein gat, hier trok het gehele leger mieren doorheen. in de 3 weken er na hebben we geen enkele mier meer gezien in het appartement.
Hééé Liesbeth, ik heb weer genoten! En gelachen! 
Het wordt eentonig, maar je schrijfstijl is super! Dat je nog lang inspiratie mag hebben om dit soort verhaaltjes te schrijven.
Het wordt eentonig, maar je schrijfstijl is super! Dat je nog lang inspiratie mag hebben om dit soort verhaaltjes te schrijven.
geweldig
ik verheug me al op de volgende!
ik verheug me al op de volgende!
Janszen,
Heerlijk!
Je verhaal heeft mij terug gebracht inaar de tijd dat wij ons huis kochten. De omstandigheden waaronder wij de zolder aantroffen, komt behoorlijk in de buurt van jullie ervaringen. Ik zal daar later eens een "Mooi Verhaal" over schrijven.
Nu gaat, zeer terecht alle eer naar jou!
Ga door
Heerlijk!
Je verhaal heeft mij terug gebracht inaar de tijd dat wij ons huis kochten. De omstandigheden waaronder wij de zolder aantroffen, komt behoorlijk in de buurt van jullie ervaringen. Ik zal daar later eens een "Mooi Verhaal" over schrijven.
Nu gaat, zeer terecht alle eer naar jou!
Ga door
uitleg...
Hartelijk dank voor jullie reacties. Heel leuk om te lezen.
De beestjes (nog steeds een raadsel wat voor soort) bleken uit onze vloer in de huiskamer te komen. Houtplaten bleken helemaal vermolmd te zijn. Inmiddels hebben we er een betonnen vloer, dus dat ongemak is opgelost.
Maar... er zijn er nog genoeg over om mooie verhalen over te schrijven :schrijven:
Groeten, Liesbeth
Hartelijk dank voor jullie reacties. Heel leuk om te lezen.
De beestjes (nog steeds een raadsel wat voor soort) bleken uit onze vloer in de huiskamer te komen. Houtplaten bleken helemaal vermolmd te zijn. Inmiddels hebben we er een betonnen vloer, dus dat ongemak is opgelost.
Maar... er zijn er nog genoeg over om mooie verhalen over te schrijven :schrijven:
Groeten, Liesbeth
spookycat
† In Memoriam
Janszen laat de verhalen maar komen
We genieten met volle teugen :top:
We genieten met volle teugen :top:
Duistere buren
Onze jongste zoon Lionell (also known as Janszen 5) is dit keer met ons mee op vakantie naar Tsjechië. Janszen nummer 5 zit midden in een ‘het-gaat-hopelijk-wel-weer-over’ periode, die naar ons gevoel, deze keer erg lang duurt.
We hebben het over een zeer heftige zwarte Gothic periode. Behalve een uitgesproken smaak wat kleding en muzikaal geweld betreft, is er ook nog die griezelige fascinatie voor alles wat met ‘dood en duister’ te maken heeft.
We maken van de nood een deugd en besluiten dat dit een uitgelezen gelegenheid vormt, om samen met Lionell het knekelhuis in Kutna Hora met een bezoek te vereren.
Schot in de roos!! Nog nooit een kind van ons zo enthousiast gezien, in wat toch doorgaat voor een museum.
De euforie wordt nog groter wanneer blijkt, dat er in het knekelhuismuseum gipsen replica’s van mensenschedels, tegen een alleszins redelijke prijs aangeschaft kunnen worden. Natuurlijk koopt hij er een van zijn zakgeld!
Terug bij ons huis in Kdyne herinnert Janszen 5 zich ineens het dode hertje, die wij een jaar daarvoor in onze tuin vonden. ‘Waar hebben jullie dat hert eigenlijk begraven’, vraagt hij. Wij zijn blij met deze onverwachte aandacht voor onze avonturen, maar het achterliggende verhaal blijkt niet belangrijk, alleen de begraafplaats. We wijzen hem de plek achter in de tuin, gemakkelijk te herkennen, want we hebben er een boeketje kunstbloemen bij gelegd.
Hij komt even later met een schep de schuur uit lopen. ‘Mag het mam?’, vraagt hij aan mij. Hij kijkt mij aan met zijn liefste blik in zijn grote Bambi ogen, nog net waarneembaar vanachter een sluier van sluik zwart haar. Omdat ik een groot voorstander ben van aanschouwelijk onderwijs, besluit ik dat dit geen geval van grafschennis is, maar valt onder de noemer ‘praktische biologie’. Nog geen half uur later is er een emmer gevuld met botten. Hij is er nog uren zoet mee. Alle botjes worden met respect gewassen en het geraamte van het hertje krijgt -al was het een bouwpakket van Bart Smit- langzaam weer vorm.
’s Avonds, tijdens het avondeten is Janszen 5 nog druk aan het fantaseren, wat voor een kunstwerk hij van het skelet gaat maken. Hij heeft zoveel inspiratie opgedaan in het museum. Wat een geweldig idee van ons ouders. De botten gaan uiteraard mee terug naar Nederland, al was het alleen maar om ze aan zijn heksenvriendinnetjes te showen…
Terug in Nederland, wacht ons vervelend nieuws. Onze kat is tijdens onze afwezigheid overleden. Onze kattenoppas, zoon Janszen nummer 2, had zich rot gezocht naar Kat en was uiteindelijk de dierenambulance gaan bellen. Onze lieve bejaarde kat had ergens een rustig plekje ver van huis opgezocht om zijn laatste adem uit te blazen en het lichaam van Kat was naar het dierenasiel gebracht.
Nu ‘moedersz’ weer thuis is, mag die Kat daar gaan identificeren en ophalen.
Dood en bevroren krijg ik onze kat vanuit ‘de koeling’, door een medewerker van het asiel in de handen geduwd. Kat ziet er vredig uit en het lijkt alsof hij gewoon slaapt. ‘We gaan hem in onze tuin begraven’, vertel ik de medewerker. Ik krijg zijn ontzielde lichaam in een plastic zak mee en thuisgekomen wil de gehele familie Janszen afscheid nemen, dus haal ik Kat uit de plastic tas en leg hem op zijn favoriete plekje op onze tuinbank.
Ondertussen komt onze nieuwe buurvrouw ons tuinpad oplopen om kennis te maken. Ze schudt ons de hand en kijkt dan met een verbijsterende blik om zich heen. Even denk ik dat het om Kat gaat, maar daar is eigenlijk - op dit moment althans - nog niets bijzonders aan te zien. Ik volg haar blik en zie dat die blijft rusten op onze tuintafel. Daar prijkt een menselijk schedel en tientallen botten. Angst staat in de ogen van buurvrouw te lezen, ‘wat zijn dit in godsnaam voor lui’, zie je haar denken! Buurvrouw weet zich maar moeilijk een houding te geven en focust haar blik op Kat. ‘Kijk die schat daar nou lekker in het zonnetje liggen’ zegt ze met bibberende stem, en ze loopt al richting kat, waarschijnlijk om hem te aaien. Er valt een ‘doodse stilte’. Alle Janszen’s staan alsof ze (ook) bevroren zijn en zijn muisstil. Een stilte die verbroken wordt wanneer mijnheer Janszen met een schop komt aanlopen en de volgende historische woorden uitroept: ‘nou zeg het maar, waar moet het graf komen?’ Onze buurvrouw laat alle beleefdheid voor wat het is en snelt de tuin uit. Nog nooit iemand er zo snel vandoor zien gaan!
Grote kans dat we binnenkort opnieuw nieuwe buren kunnen begroeten… of misschien wel de recherche?
Onze jongste zoon Lionell (also known as Janszen 5) is dit keer met ons mee op vakantie naar Tsjechië. Janszen nummer 5 zit midden in een ‘het-gaat-hopelijk-wel-weer-over’ periode, die naar ons gevoel, deze keer erg lang duurt.
We hebben het over een zeer heftige zwarte Gothic periode. Behalve een uitgesproken smaak wat kleding en muzikaal geweld betreft, is er ook nog die griezelige fascinatie voor alles wat met ‘dood en duister’ te maken heeft.
We maken van de nood een deugd en besluiten dat dit een uitgelezen gelegenheid vormt, om samen met Lionell het knekelhuis in Kutna Hora met een bezoek te vereren.
Schot in de roos!! Nog nooit een kind van ons zo enthousiast gezien, in wat toch doorgaat voor een museum.
De euforie wordt nog groter wanneer blijkt, dat er in het knekelhuismuseum gipsen replica’s van mensenschedels, tegen een alleszins redelijke prijs aangeschaft kunnen worden. Natuurlijk koopt hij er een van zijn zakgeld!
Terug bij ons huis in Kdyne herinnert Janszen 5 zich ineens het dode hertje, die wij een jaar daarvoor in onze tuin vonden. ‘Waar hebben jullie dat hert eigenlijk begraven’, vraagt hij. Wij zijn blij met deze onverwachte aandacht voor onze avonturen, maar het achterliggende verhaal blijkt niet belangrijk, alleen de begraafplaats. We wijzen hem de plek achter in de tuin, gemakkelijk te herkennen, want we hebben er een boeketje kunstbloemen bij gelegd.
Hij komt even later met een schep de schuur uit lopen. ‘Mag het mam?’, vraagt hij aan mij. Hij kijkt mij aan met zijn liefste blik in zijn grote Bambi ogen, nog net waarneembaar vanachter een sluier van sluik zwart haar. Omdat ik een groot voorstander ben van aanschouwelijk onderwijs, besluit ik dat dit geen geval van grafschennis is, maar valt onder de noemer ‘praktische biologie’. Nog geen half uur later is er een emmer gevuld met botten. Hij is er nog uren zoet mee. Alle botjes worden met respect gewassen en het geraamte van het hertje krijgt -al was het een bouwpakket van Bart Smit- langzaam weer vorm.
’s Avonds, tijdens het avondeten is Janszen 5 nog druk aan het fantaseren, wat voor een kunstwerk hij van het skelet gaat maken. Hij heeft zoveel inspiratie opgedaan in het museum. Wat een geweldig idee van ons ouders. De botten gaan uiteraard mee terug naar Nederland, al was het alleen maar om ze aan zijn heksenvriendinnetjes te showen…
Terug in Nederland, wacht ons vervelend nieuws. Onze kat is tijdens onze afwezigheid overleden. Onze kattenoppas, zoon Janszen nummer 2, had zich rot gezocht naar Kat en was uiteindelijk de dierenambulance gaan bellen. Onze lieve bejaarde kat had ergens een rustig plekje ver van huis opgezocht om zijn laatste adem uit te blazen en het lichaam van Kat was naar het dierenasiel gebracht.
Nu ‘moedersz’ weer thuis is, mag die Kat daar gaan identificeren en ophalen.
Dood en bevroren krijg ik onze kat vanuit ‘de koeling’, door een medewerker van het asiel in de handen geduwd. Kat ziet er vredig uit en het lijkt alsof hij gewoon slaapt. ‘We gaan hem in onze tuin begraven’, vertel ik de medewerker. Ik krijg zijn ontzielde lichaam in een plastic zak mee en thuisgekomen wil de gehele familie Janszen afscheid nemen, dus haal ik Kat uit de plastic tas en leg hem op zijn favoriete plekje op onze tuinbank.
Ondertussen komt onze nieuwe buurvrouw ons tuinpad oplopen om kennis te maken. Ze schudt ons de hand en kijkt dan met een verbijsterende blik om zich heen. Even denk ik dat het om Kat gaat, maar daar is eigenlijk - op dit moment althans - nog niets bijzonders aan te zien. Ik volg haar blik en zie dat die blijft rusten op onze tuintafel. Daar prijkt een menselijk schedel en tientallen botten. Angst staat in de ogen van buurvrouw te lezen, ‘wat zijn dit in godsnaam voor lui’, zie je haar denken! Buurvrouw weet zich maar moeilijk een houding te geven en focust haar blik op Kat. ‘Kijk die schat daar nou lekker in het zonnetje liggen’ zegt ze met bibberende stem, en ze loopt al richting kat, waarschijnlijk om hem te aaien. Er valt een ‘doodse stilte’. Alle Janszen’s staan alsof ze (ook) bevroren zijn en zijn muisstil. Een stilte die verbroken wordt wanneer mijnheer Janszen met een schop komt aanlopen en de volgende historische woorden uitroept: ‘nou zeg het maar, waar moet het graf komen?’ Onze buurvrouw laat alle beleefdheid voor wat het is en snelt de tuin uit. Nog nooit iemand er zo snel vandoor zien gaan!
Grote kans dat we binnenkort opnieuw nieuwe buren kunnen begroeten… of misschien wel de recherche?
Ik zag al dat je online was en aan het posten, ik heb bewust gewacht op je verhaal....
Helemaal super vind ik hem weer!!! :wow:
Pijn in m'n buik van het lachen!
:top:
Het zou zo over mijn neefje kunnen gaan, al jaren in de gothic actief...
Twijfel...Nee hij kan het niet zijn want hun katten leven nog.
En ze zijn niet met 5...Alhoewel, als je zijn vriendin meerekent...
Ooit nog met de buurvrouw gesproken?
Ik heb me de krampen gelachen!!
Wat een prachtig verhaal.
Dank je wel dat je het weer met ons wilde delen.
Wat een prachtig verhaal.
Dank je wel dat je het weer met ons wilde delen.
weer geweldig janszen, ik kan bijna niet wachten op de volgende!:wow:
Geweldig!
Wat een mooi verhaal!
Wat een mooi verhaal!
Ik heb het verhaal hier voorgelezen voor man en dochter, en we lagen in een scheur van het lachen.
Wat een geweldig verhaal,kan me alleen voorstellen dat het voor de schrijfster "mevrouw Janszen"minder prettig was.
Wat een geweldig verhaal,kan me alleen voorstellen dat het voor de schrijfster "mevrouw Janszen"minder prettig was.
Vendula
Actief Lid
Of Peter R. De Vries !
Echt hilarisch, ik lig in deuk achter mijn PC
:wow::top:.Hahaha!
Tabe
† In Memoriam
Hij is weer goed, Liesbeth. Je zult maar zo'n familie als buren hebben !