Na van Baan zijn verslag te hebben genoten, bedenk ik me dat ook mijn zomervakantie voor jullie nog een vraagteken is.
Was het vakantie? Was het afzien? En hoe zat het met de zonuren?
We beginnen maar weer bij het begin. Alles inpakken en de aanhanger gaat mee. En op de valreep worden er nog 4 stoeltjes aan toegevoegd. En zo is het als altijd. We denken zeeën van ruimte over te hebben en uiteindelijk zijn we weer bepakt en bezakt.
De reis verloopt voorspoedig. Weinig drukte en i.v.m. de aanhanger en toch ook nogal wat wegwerkzaamheden op de 'nieuwe' route. (Arnhem, Kassel, Leipzig), gaan we maar weer de oude vertrouwde weg met weinig niveauverschil (Enschede, Hannover, Leipzig).
Aangekomen bij het huis is het als vanouds even slikken. Binnen lijkt het wel een kelder. Koud en stoffig. Dus gelijk alles maar openzetten. Hadden we dit altijd bij binnenkomst?
Gelukkig is er weinig muizen spoor of geur te bekennen. Maar even heb ik een weemoedig gevoel en denk terug aan de caravan. Hoewel ik de rit dan meestal wat minder kon waarderen. En zo kom ik weer tot de realiteit.
Er is natuurlijk nogal wat gebroken en gesloopt tijdens ons laatste verblijf. Dus al dat dwarrelende stof is nu rustig neergedaald.
We hebben geluk dat het mooi weer is. Want de waterstanden zijn al weer flink hoog geweest na een paar flinke regenbuien.
De ontvangst en aanwezigheid van onze vrienden doet altijd goed.
En we hopen dat het positieve gevoel bij hen blijft. De grote bonte specht waar we eerst zo blij mee waren . Geeft nu wat gemengde gevoelens.
Spechtgaten in onze gevel
Een schrale troost dat ik weet dat we niet het enige slachtoffer van dit vandalisme zijn.
Ook dit keer weer een lijkje, maar nu buitenshuis. De restanten van een mol. Wel de gelegenheid om de grote graafpoten goed te (laten) bekijken.
Natuurlijk zijn de kreten ajakkes en ach wat zielig niet van de lucht.
En dan niet veel, maar wel wat appels op de plaats van de bloesem, die maar niet open wilde gaan en die sneeuw had getrotseerd.
Na even plassen beginnen we meestal maar direct met uitladen en puinruimen. Al gauw worden de stoelen buitengezet en kunnen we even bijkomen en wordt het weer genieten.
De eerste avond dit keer niet uit eten, maar onze reeënvriend bekijken. Later in de vakantie zal hij ons ook zijn vriendinnetje en hun kalf laten zien.
Als ik 's avonds in de tuin zit te bellen dat we veilig zijn aangekomen, zie ik opeens weer wat bruins over het reëenpad gaan. Maar ik hoorde toch geen hoefjes? Wat laag, is het een kalf? Nee maar ... De vos marcheert braaf door de tuin. De honden hebben straks weer wat te snuffelen. Helaas geen foto.
Maar nu zijn weet ik weer waarom ik hier zo graag ben.
Was het vakantie? Was het afzien? En hoe zat het met de zonuren?
We beginnen maar weer bij het begin. Alles inpakken en de aanhanger gaat mee. En op de valreep worden er nog 4 stoeltjes aan toegevoegd. En zo is het als altijd. We denken zeeën van ruimte over te hebben en uiteindelijk zijn we weer bepakt en bezakt.
De reis verloopt voorspoedig. Weinig drukte en i.v.m. de aanhanger en toch ook nogal wat wegwerkzaamheden op de 'nieuwe' route. (Arnhem, Kassel, Leipzig), gaan we maar weer de oude vertrouwde weg met weinig niveauverschil (Enschede, Hannover, Leipzig).
Aangekomen bij het huis is het als vanouds even slikken. Binnen lijkt het wel een kelder. Koud en stoffig. Dus gelijk alles maar openzetten. Hadden we dit altijd bij binnenkomst?
Gelukkig is er weinig muizen spoor of geur te bekennen. Maar even heb ik een weemoedig gevoel en denk terug aan de caravan. Hoewel ik de rit dan meestal wat minder kon waarderen. En zo kom ik weer tot de realiteit.
Er is natuurlijk nogal wat gebroken en gesloopt tijdens ons laatste verblijf. Dus al dat dwarrelende stof is nu rustig neergedaald.
We hebben geluk dat het mooi weer is. Want de waterstanden zijn al weer flink hoog geweest na een paar flinke regenbuien.
De ontvangst en aanwezigheid van onze vrienden doet altijd goed.
En we hopen dat het positieve gevoel bij hen blijft. De grote bonte specht waar we eerst zo blij mee waren . Geeft nu wat gemengde gevoelens.
Spechtgaten in onze gevel
Een schrale troost dat ik weet dat we niet het enige slachtoffer van dit vandalisme zijn.
Ook dit keer weer een lijkje, maar nu buitenshuis. De restanten van een mol. Wel de gelegenheid om de grote graafpoten goed te (laten) bekijken.
Natuurlijk zijn de kreten ajakkes en ach wat zielig niet van de lucht.
En dan niet veel, maar wel wat appels op de plaats van de bloesem, die maar niet open wilde gaan en die sneeuw had getrotseerd.
Na even plassen beginnen we meestal maar direct met uitladen en puinruimen. Al gauw worden de stoelen buitengezet en kunnen we even bijkomen en wordt het weer genieten.
De eerste avond dit keer niet uit eten, maar onze reeënvriend bekijken. Later in de vakantie zal hij ons ook zijn vriendinnetje en hun kalf laten zien.
Als ik 's avonds in de tuin zit te bellen dat we veilig zijn aangekomen, zie ik opeens weer wat bruins over het reëenpad gaan. Maar ik hoorde toch geen hoefjes? Wat laag, is het een kalf? Nee maar ... De vos marcheert braaf door de tuin. De honden hebben straks weer wat te snuffelen. Helaas geen foto.
Maar nu zijn weet ik weer waarom ik hier zo graag ben.