Vrijdag 12 mei 2023
Vandaag willen wij er weer even op uit, zonder daarbij te lang in de auto te moeten zitten. Daarbij valt ons oog op een leger museum, een luttele 31 minuten van ons huis vandaan. Maar eerst nuttigen wij nog ons ontbijt in ons huis. Voor de zekerheid ook nog even het museum gebeld, maar dat gesprek vlot niet echt. Wel noemt mijn vrouw meermaals het woord handicap om aan te geven wat er bij ons speelt.
Daarna gaan wij vol goede moed naar het militair museum in Kraliky. Maar wat is de weg erheen mooi! Werkelijk een skala aan haarspeldbochten, ik ken iemand op dit forum die daar ook werkelijk heel gelukkig van wordt
. Op een gegeven moment loopt het laatste stukje van de weg over in onverhard en zien wij een bordje welke naar het museum verwijst.
Terwijl wij na parkeren de rolstoel in orde maken worden wij verwelkomd door een jongetje van een jaar of 12 schat ik . Gewapend met zijn telefoon spreekt hij in goed te verstaan Engels wat woordjes. Enorm schattig.
Dan komt er uit de bunker een man in camouflage kleding en zo te zien wacht hij ons op. En dan begint ons avontuur met Jelle in zijn rolstoel, daarbij enorm geholpen door meneer soldaat. Wie een beetje een bunker kent begrijpt denk ik wel dat het een gevecht wordt om steeds de hoeken in de bunker te kunnen nemen. Maar zoals gezegd, de Tsjech in camouflage helpt ons geweldig.
Via de rondleiding zien wij heel veel documentatie over Tsjechoslowakije in de periode van vlak na de Eerste Wereldoorlog tot het einde van de jaren Dertig van de vorige eeuw.
Wat wij ervan meekregen is dat deze bunker onderdeel was van een soort Tsjechoslowaakse Maginot linie van ongekende kwaliteit voor de periode destijds. Maar na een aantal kamers gezien te hebben, waarbij de rolstoel steeds hoeken van 45 graden moest zien te nemen stopt hiermee onze rondleiding. En wij zien al snel waarom als wij de trap naar beneden zien. Ons worden dan ook geen kosten in rekening gebracht, kennelijk begon bij meneer soldaat het gesprek die ochtend te dagen. Dat neemt allemaal niet weg dat de hulpvaardigheid van deze Tsjech een enorme indruk op ons achter liet. Wat een schat van een man
.
Nu de rondleiding dus van korte duur bleek te zijn gingen wij eerst nog even naar ons huis. Om vervolgens nog voor een laatste keer (?)naar het Westernachtige restaurant te rijden. Dit keer liet de temperatuur het weer toe om op het terras plaats te nemen en middels de Engelse menukaart hebben wij daar weer enorm lekker gegeten. En toen gebeurde er bij het afrekenen weer zoiets typisch Tsjechisch. Ik was namelijk in de veronderstelling dat ik met kaart kon afrekenen en had dan ook onvoldoende kronen mee. Oh, maar betalen mocht ook morgen kregen wij te horen
. Gelukkig hoefde dat ook weer niet aangezien ik wel voldoende Euro’s mee had. Kortom, opnieuw een dag met een dikke gouden rand.
Vandaag willen wij er weer even op uit, zonder daarbij te lang in de auto te moeten zitten. Daarbij valt ons oog op een leger museum, een luttele 31 minuten van ons huis vandaan. Maar eerst nuttigen wij nog ons ontbijt in ons huis. Voor de zekerheid ook nog even het museum gebeld, maar dat gesprek vlot niet echt. Wel noemt mijn vrouw meermaals het woord handicap om aan te geven wat er bij ons speelt.
Daarna gaan wij vol goede moed naar het militair museum in Kraliky. Maar wat is de weg erheen mooi! Werkelijk een skala aan haarspeldbochten, ik ken iemand op dit forum die daar ook werkelijk heel gelukkig van wordt
. Op een gegeven moment loopt het laatste stukje van de weg over in onverhard en zien wij een bordje welke naar het museum verwijst.
Terwijl wij na parkeren de rolstoel in orde maken worden wij verwelkomd door een jongetje van een jaar of 12 schat ik . Gewapend met zijn telefoon spreekt hij in goed te verstaan Engels wat woordjes. Enorm schattig.
Dan komt er uit de bunker een man in camouflage kleding en zo te zien wacht hij ons op. En dan begint ons avontuur met Jelle in zijn rolstoel, daarbij enorm geholpen door meneer soldaat. Wie een beetje een bunker kent begrijpt denk ik wel dat het een gevecht wordt om steeds de hoeken in de bunker te kunnen nemen. Maar zoals gezegd, de Tsjech in camouflage helpt ons geweldig.Via de rondleiding zien wij heel veel documentatie over Tsjechoslowakije in de periode van vlak na de Eerste Wereldoorlog tot het einde van de jaren Dertig van de vorige eeuw.
Wat wij ervan meekregen is dat deze bunker onderdeel was van een soort Tsjechoslowaakse Maginot linie van ongekende kwaliteit voor de periode destijds. Maar na een aantal kamers gezien te hebben, waarbij de rolstoel steeds hoeken van 45 graden moest zien te nemen stopt hiermee onze rondleiding. En wij zien al snel waarom als wij de trap naar beneden zien. Ons worden dan ook geen kosten in rekening gebracht, kennelijk begon bij meneer soldaat het gesprek die ochtend te dagen. Dat neemt allemaal niet weg dat de hulpvaardigheid van deze Tsjech een enorme indruk op ons achter liet. Wat een schat van een man
.Nu de rondleiding dus van korte duur bleek te zijn gingen wij eerst nog even naar ons huis. Om vervolgens nog voor een laatste keer (?)naar het Westernachtige restaurant te rijden. Dit keer liet de temperatuur het weer toe om op het terras plaats te nemen en middels de Engelse menukaart hebben wij daar weer enorm lekker gegeten. En toen gebeurde er bij het afrekenen weer zoiets typisch Tsjechisch. Ik was namelijk in de veronderstelling dat ik met kaart kon afrekenen en had dan ook onvoldoende kronen mee. Oh, maar betalen mocht ook morgen kregen wij te horen
. Gelukkig hoefde dat ook weer niet aangezien ik wel voldoende Euro’s mee had. Kortom, opnieuw een dag met een dikke gouden rand.
. Zal ook afhangen hoe Italië, als volgens velen ultiem vakantieland, bevalt. Wij gaan wel laat in augustus na de ergste drukte