Manden vol geplukt vandaag, het soepje staat te pruttelen, de keuken ruikt heerlijk naar paddestoelen die liggen te drogen. Wie durft??
:
:
Smiley's perikelen
- Onderwerp starter smileyfromcz
- Startdatum
Welkom op Tsjechie.net
Het Tsjechisch Forum, in een nieuw jasje!
char
† In Memoriam
Ik zou Macek even bellen!!...Hij heeft niet alleen een stalen maag,..
...maar ook een hart van goud!!..
Char.
...maar ook een hart van goud!!..
Char.
Ga hier maar even voor zitten, een waargebeurd maar wel lang verhaal. Ik kan het ook in de pozor-pes stijl schrijven… elke dag 3 regels maar ik zal jullie dat niet aandoen.
“Die zou ik ook wel willen”, zei Pytlák “Allemachtig, wat een grote kippen”. We waren in Roelofarendsveen op de Noordka, dat is een smal fietspad wat deels langs de Braassemermeer loopt en wat een geweldig rustpunt is midden in het drukke westen van Nederland. Ik was voor een paar dagen naar Nederland, en Pytlák en zijn vrouw waren met me mee. Gewoon, voor de gezelligheid. Het was ook Veense kermis dat weekend en voor de kenners zegt dat genoeg. Naast dit fietspad ligt aan de ene zijde dus de Braassem en aan de andere zijde enkele akkers. Op een van deze akkers had een gepensioneerde man een soort volkstuintje gemaakt. Ik kende hem persoonlijk en hij was daar altijd, dag in dag uit. Die tuin was zijn lust en zijn leven. Hij had daar een aantal sierkippen lopen. De Brahma Buff, het lijkt net of ze haren hebben ipv veren, ook op hun poten en ze waren wel bijna een meter hoog. Dit was dus ergens in september.
Tegen het einde van de maand maart van het jaar daarop ging in weer naar Nederland maar vanaf het moment dat we terug waren liep hij al te zeuren om een paar van die kippen. Of, zo hij al had geopperd, neem een paar bevruchte eieren mee dan komt het ook wel goed. Welnu, ik dus in maart naar Nederland en langs bij het oude baasje voor een paar eieren. “Absoluut onmogelijk, dat is mijn eigen teelt. Een hele familie. Die geef ik aan niemand” zei hij. Zelfs tegen betaling kreeg ik ze niet mee. Pech dus voor Pytlák, geen grote kippen.
Een dag later was ik, om voor mezelf wat kaas en pindakaas in te slaan, in de lokale Digros. Naast de kaas lagen……… eieren en daar begon de grap………. Naast gewone eieren lagen er ook super-eieren en die moest ik natuurlijk hebben. Ook zag ik dat er in een doosje van 10 hele gladde zaten maar ook hele ruwe. Ik dus 10 ruwe uitgezocht en een winkelbediende vroeg me wat ik aan het doen was. “Ik wil 10 van die ruwe eieren”, dat hielp haar niet veel, nog steeds keek ze heel verbaasd. ”Ik kan namelijk braille en er staan van die mooie verhaaltjes op!!”. Ze zuchtte en liep door. Ik dus de trotse eigenaar van 10 super grote ruwe eieren voor Pytlák en begon al ver voor ik weer in CZ was, te lachen. Pytlák die altijd heel graag ieder ander beet nam, zou hem zelf eens een keer gaan ervaren…. geen slechte les zou dat worden.
's Avonds heb ik de eieren door en door gaar gekookt omdat ik niet wou aankomen met gebroken eieren. Althans, ik denk dat 50 minuten genoeg is om ze helemaal gaar te krijgen? (10 eieren x 5 minuten……toch?), en ze meegenomen naar CZ. Daar kwam ik op 27 maart rond 7 uur avonds aan. Ik ben met die eieren eerst naar de zaak gereden en heb ze daar een half uurtje in hand warm water gelegen en er een stuk of 4 in een aantal doeken gewikkeld zodat het er net echt uit zag. Pytlák zat natuurlijk in de kroeg, dus ik daar naar toe. Bij binnenkomst riep ik dwars door heel de kroeg; ”He, Pytlák, kom op, ik heb je nodig. Ik heb wat voor je.” De hele kroeg stil en allemaal kijken naar die lappen die ik in m’n handen boven de kachel hield om ze warm te houden. Iedereen uiteraard super nieuwsgierig. Pytlák kwam natuurlijk meteen kijken en zei; “”t Is niet waar, heb je ze? Hoe heb je dat gedaan, zijn ze nog warm. Wat moeten we nu doen….”. De hele kroeg keek mee en wist nog niet waar we het over hadden. Ik zei; “Hou nou effe je mond, ga binnen een mandje opzoeken. Leg daar wat lappen in. Schil een paar aardappels, leg de schillen in het mandje anders worden de schalen te droog en te hard en zoek een schemerlamp of zo op. OPSCHIETEN!”
Hij vloog naar binnen, terwijl hij riep: ”Komt in orde…..mandje, lappen, aardappels, lamp……heb ik, blijf hier bij de kachel ik kom je zo roepen.” En terwijl hij weg was hadden de mensen in de kroeg door wat ik bij me had en kwamen een voor een, een kijkje nemen. En een raad dat ze me gaven. De een die kende iemand met een broed machine, een ander kende iemand met kanaries (zie je het voor je….4 eieren zo groot als de kanarie zelf en die zou hij dan moeten uitbroeien….) en veel meer nuttige tips. En ik maar zeggen dat het oude baasje in Nederland precies had verteld hoe het moest…. En niemand twijfelde natuurlijk aan zijn kennis….!!! Na een tijdje kwam Pytlák weer terug, rooie kop van de inspanning, hijgend zei hij dat we naar de kelder konden (hij woonde naast de kroeg).
In de kelder stond inderdaad alles klaar volgens mijn instructies. Kijk maar op de foto al hoewel die een beetje slecht belicht is. Ik dus heel voorzichtig de eieren een voor een uit de lappen in het mandje gelegd. Toen vroeg ik hem om een potlood, die kwam en ik tekende op elk ei een zonnetje aan de ene zijde en een maan aan de andere zijde.”Denk erom”, zei ik “dat je ze elke 6 uur een kwartslag draait anders verkleven ze. Daarom die maan en zon, dan weet je ongeveer waar je ben met draaien.” Nou dat begreep hij en hij zou zijn vrouw ook instrueren. Nadat we de aardappelschillen nog wat beter geschikt hadden, het lampje iets hoger gezet hadden omdat, zoals Pytlák zei, we de eieren niet moesten koken (Nee dacht ik, dat heb ik al gedaan) gingen we op weg naar de kroeg. Bij de deur keerde ik om en zei;” Wacht effe, we vergeten nog wat” en ik liep terug naar het mandje, haalde er heel voorzichtig een uit (ik wilde het kuiken niet wakker maken zei ik en Pytlák knikte instemmend) en hield deze tegen m’n oor. Gespannen keek ik naar Pytlák en hij heel gespannen naar mij. “……… ja………ja hoor……. Ze leven nog, probeer maar”. Pytlák hield heel voorzichtig het ei tegen zijn oren en z’n ogen begonnen te glimmen, hijgend van de opwinding zei hij;” Ja, ik hoor het ook, het hartje klopt nog.” “ Probeer ook even die andere” moedigde ik hem aan en hij beluisterde ze een voor een (ik dacht nog…..ik heb er nog 6 in de auto dus als eentje het niet doet…..) maar volgens Pytlák deden ze het alle 4……
Wel mensen, ik kan u verzekeren……. Ik heb nog nooit zo m’n best moeten doen om het niet in m’n broek te doen van het lachen… allemachtig, ik had hem dus echt tuk.….
Wij de kroeg in, en hij aan allen die daar nog heel gespannen zaten te wachten uitleggen wat we gedaan hadden. In geuren en kleuren werd de kip uitgebeeld en verteld wat ik allemaal wel niet gedaan had om de eieren bij hem in de garage te krijgen. Mensen mensen, wat had ik een pret. Vanaf dat moment werd er dus elke 6 uur gekeerd, dagelijks nieuwe aardappelschillen erbij gelegd en gewacht. Zijn vrouw had die week avond dienst en kwam de volgende avond om 11 uur thuis, die heeft dus met winterjas aan een uur naast die eieren zitten wachten in de ongestookte koude kelder omdat…..om 12 uur de eieren gedraaid moesten worden….. Krom van het lachen lag ik. Weer een dag later kwam Pytlák bij mij aan de zaak en vroeg me wat planken en balken te verkopen omdat hij een hok wilde gaan timmeren, en doordat het grote kippen waren moest het een groot hok worden….. Daarvan heb ik hem van afgehouden, ik zei dat hij beter nog even kon wachten ….die kippen waren toch niet meteen 1 meter hoog ??
Een paar dagen later was het 1 april en dat was in eerste instantie niet eens mijn opzet geweest maar kwam wel goed uit. We zaten, na de dagelijkse eierenschouw, in de kroeg aan een welverdiend biertje wat te praten en ik vroeg hem of hij wel eens iemand voor het lapje had gehouden op 1 april. Zonder dat hij doorhad dat mijn vraag een soort inleiding was ging hij sterke verhalen zitten vertellen, want daarin was Pytlák een uitblinker. Ik liet hem maar even uitpraten en ging mee in het gesprek. Na een minuut of 10, toen hij klaar was met zijn verhalen zei ik; “ Ik heb dit jaar ook een onwijze grap uitgehaald”. “ Oh ja, met wie” zei hij en ik zei dat het met hem was. Bedachtzaam keek hij me aan en je zag hem denken “ Huh, met mij…… wat dan…..”. Om hem op weg te helpen zei ik alleen maar ”Eieren!” . Hij keek me nog even strak aan, en toen bleek wat een sportieve man hij was, en zowaar een groot vriend van me want hij begon me daar te lachen. “ Is het niet waar dan, zijn ze niet echt” en ik vertelde hem het hele verhaal…… bijna schoof hij onder tafel van de lol. Heerlijk.
Het kwam dus allemaal helemaal goed, hij kon de grap ervan inzien, zijn vrouw in eerste instantie iets minder en hebben er smakelijk om gelachen. Die avond hoorde de kroeggasten ook wat er gebeurd was, en de een na de ander gaf aan dat ze het wel wisten, het kon nooit, “ Dat Pytlák dat zelf niet doorhad” en noem maar op….weg goede raad.
Een aantal weken geleden, we zijn nu zeker 6 jaar verder, liep ik in het dorp en kwam ik een krom oud vrouwtje tegen. Ze hield me aan vroeg me; ”Ben jij die Hollander die Pytlák zo te pakken heeft genomen met die eieren?”. “Inderdaad mevrouw, dat ben ik”. “ Dank je wel hoor, ik heb er zo om moeten lachen” zei ze “ nog steeds…..wat een grap”.
“Die zou ik ook wel willen”, zei Pytlák “Allemachtig, wat een grote kippen”. We waren in Roelofarendsveen op de Noordka, dat is een smal fietspad wat deels langs de Braassemermeer loopt en wat een geweldig rustpunt is midden in het drukke westen van Nederland. Ik was voor een paar dagen naar Nederland, en Pytlák en zijn vrouw waren met me mee. Gewoon, voor de gezelligheid. Het was ook Veense kermis dat weekend en voor de kenners zegt dat genoeg. Naast dit fietspad ligt aan de ene zijde dus de Braassem en aan de andere zijde enkele akkers. Op een van deze akkers had een gepensioneerde man een soort volkstuintje gemaakt. Ik kende hem persoonlijk en hij was daar altijd, dag in dag uit. Die tuin was zijn lust en zijn leven. Hij had daar een aantal sierkippen lopen. De Brahma Buff, het lijkt net of ze haren hebben ipv veren, ook op hun poten en ze waren wel bijna een meter hoog. Dit was dus ergens in september.
Tegen het einde van de maand maart van het jaar daarop ging in weer naar Nederland maar vanaf het moment dat we terug waren liep hij al te zeuren om een paar van die kippen. Of, zo hij al had geopperd, neem een paar bevruchte eieren mee dan komt het ook wel goed. Welnu, ik dus in maart naar Nederland en langs bij het oude baasje voor een paar eieren. “Absoluut onmogelijk, dat is mijn eigen teelt. Een hele familie. Die geef ik aan niemand” zei hij. Zelfs tegen betaling kreeg ik ze niet mee. Pech dus voor Pytlák, geen grote kippen.
Een dag later was ik, om voor mezelf wat kaas en pindakaas in te slaan, in de lokale Digros. Naast de kaas lagen……… eieren en daar begon de grap………. Naast gewone eieren lagen er ook super-eieren en die moest ik natuurlijk hebben. Ook zag ik dat er in een doosje van 10 hele gladde zaten maar ook hele ruwe. Ik dus 10 ruwe uitgezocht en een winkelbediende vroeg me wat ik aan het doen was. “Ik wil 10 van die ruwe eieren”, dat hielp haar niet veel, nog steeds keek ze heel verbaasd. ”Ik kan namelijk braille en er staan van die mooie verhaaltjes op!!”. Ze zuchtte en liep door. Ik dus de trotse eigenaar van 10 super grote ruwe eieren voor Pytlák en begon al ver voor ik weer in CZ was, te lachen. Pytlák die altijd heel graag ieder ander beet nam, zou hem zelf eens een keer gaan ervaren…. geen slechte les zou dat worden.
's Avonds heb ik de eieren door en door gaar gekookt omdat ik niet wou aankomen met gebroken eieren. Althans, ik denk dat 50 minuten genoeg is om ze helemaal gaar te krijgen? (10 eieren x 5 minuten……toch?), en ze meegenomen naar CZ. Daar kwam ik op 27 maart rond 7 uur avonds aan. Ik ben met die eieren eerst naar de zaak gereden en heb ze daar een half uurtje in hand warm water gelegen en er een stuk of 4 in een aantal doeken gewikkeld zodat het er net echt uit zag. Pytlák zat natuurlijk in de kroeg, dus ik daar naar toe. Bij binnenkomst riep ik dwars door heel de kroeg; ”He, Pytlák, kom op, ik heb je nodig. Ik heb wat voor je.” De hele kroeg stil en allemaal kijken naar die lappen die ik in m’n handen boven de kachel hield om ze warm te houden. Iedereen uiteraard super nieuwsgierig. Pytlák kwam natuurlijk meteen kijken en zei; “”t Is niet waar, heb je ze? Hoe heb je dat gedaan, zijn ze nog warm. Wat moeten we nu doen….”. De hele kroeg keek mee en wist nog niet waar we het over hadden. Ik zei; “Hou nou effe je mond, ga binnen een mandje opzoeken. Leg daar wat lappen in. Schil een paar aardappels, leg de schillen in het mandje anders worden de schalen te droog en te hard en zoek een schemerlamp of zo op. OPSCHIETEN!”
Hij vloog naar binnen, terwijl hij riep: ”Komt in orde…..mandje, lappen, aardappels, lamp……heb ik, blijf hier bij de kachel ik kom je zo roepen.” En terwijl hij weg was hadden de mensen in de kroeg door wat ik bij me had en kwamen een voor een, een kijkje nemen. En een raad dat ze me gaven. De een die kende iemand met een broed machine, een ander kende iemand met kanaries (zie je het voor je….4 eieren zo groot als de kanarie zelf en die zou hij dan moeten uitbroeien….) en veel meer nuttige tips. En ik maar zeggen dat het oude baasje in Nederland precies had verteld hoe het moest…. En niemand twijfelde natuurlijk aan zijn kennis….!!! Na een tijdje kwam Pytlák weer terug, rooie kop van de inspanning, hijgend zei hij dat we naar de kelder konden (hij woonde naast de kroeg).
In de kelder stond inderdaad alles klaar volgens mijn instructies. Kijk maar op de foto al hoewel die een beetje slecht belicht is. Ik dus heel voorzichtig de eieren een voor een uit de lappen in het mandje gelegd. Toen vroeg ik hem om een potlood, die kwam en ik tekende op elk ei een zonnetje aan de ene zijde en een maan aan de andere zijde.”Denk erom”, zei ik “dat je ze elke 6 uur een kwartslag draait anders verkleven ze. Daarom die maan en zon, dan weet je ongeveer waar je ben met draaien.” Nou dat begreep hij en hij zou zijn vrouw ook instrueren. Nadat we de aardappelschillen nog wat beter geschikt hadden, het lampje iets hoger gezet hadden omdat, zoals Pytlák zei, we de eieren niet moesten koken (Nee dacht ik, dat heb ik al gedaan) gingen we op weg naar de kroeg. Bij de deur keerde ik om en zei;” Wacht effe, we vergeten nog wat” en ik liep terug naar het mandje, haalde er heel voorzichtig een uit (ik wilde het kuiken niet wakker maken zei ik en Pytlák knikte instemmend) en hield deze tegen m’n oor. Gespannen keek ik naar Pytlák en hij heel gespannen naar mij. “……… ja………ja hoor……. Ze leven nog, probeer maar”. Pytlák hield heel voorzichtig het ei tegen zijn oren en z’n ogen begonnen te glimmen, hijgend van de opwinding zei hij;” Ja, ik hoor het ook, het hartje klopt nog.” “ Probeer ook even die andere” moedigde ik hem aan en hij beluisterde ze een voor een (ik dacht nog…..ik heb er nog 6 in de auto dus als eentje het niet doet…..) maar volgens Pytlák deden ze het alle 4……
Wel mensen, ik kan u verzekeren……. Ik heb nog nooit zo m’n best moeten doen om het niet in m’n broek te doen van het lachen… allemachtig, ik had hem dus echt tuk.….
Wij de kroeg in, en hij aan allen die daar nog heel gespannen zaten te wachten uitleggen wat we gedaan hadden. In geuren en kleuren werd de kip uitgebeeld en verteld wat ik allemaal wel niet gedaan had om de eieren bij hem in de garage te krijgen. Mensen mensen, wat had ik een pret. Vanaf dat moment werd er dus elke 6 uur gekeerd, dagelijks nieuwe aardappelschillen erbij gelegd en gewacht. Zijn vrouw had die week avond dienst en kwam de volgende avond om 11 uur thuis, die heeft dus met winterjas aan een uur naast die eieren zitten wachten in de ongestookte koude kelder omdat…..om 12 uur de eieren gedraaid moesten worden….. Krom van het lachen lag ik. Weer een dag later kwam Pytlák bij mij aan de zaak en vroeg me wat planken en balken te verkopen omdat hij een hok wilde gaan timmeren, en doordat het grote kippen waren moest het een groot hok worden….. Daarvan heb ik hem van afgehouden, ik zei dat hij beter nog even kon wachten ….die kippen waren toch niet meteen 1 meter hoog ??
Een paar dagen later was het 1 april en dat was in eerste instantie niet eens mijn opzet geweest maar kwam wel goed uit. We zaten, na de dagelijkse eierenschouw, in de kroeg aan een welverdiend biertje wat te praten en ik vroeg hem of hij wel eens iemand voor het lapje had gehouden op 1 april. Zonder dat hij doorhad dat mijn vraag een soort inleiding was ging hij sterke verhalen zitten vertellen, want daarin was Pytlák een uitblinker. Ik liet hem maar even uitpraten en ging mee in het gesprek. Na een minuut of 10, toen hij klaar was met zijn verhalen zei ik; “ Ik heb dit jaar ook een onwijze grap uitgehaald”. “ Oh ja, met wie” zei hij en ik zei dat het met hem was. Bedachtzaam keek hij me aan en je zag hem denken “ Huh, met mij…… wat dan…..”. Om hem op weg te helpen zei ik alleen maar ”Eieren!” . Hij keek me nog even strak aan, en toen bleek wat een sportieve man hij was, en zowaar een groot vriend van me want hij begon me daar te lachen. “ Is het niet waar dan, zijn ze niet echt” en ik vertelde hem het hele verhaal…… bijna schoof hij onder tafel van de lol. Heerlijk.
Het kwam dus allemaal helemaal goed, hij kon de grap ervan inzien, zijn vrouw in eerste instantie iets minder en hebben er smakelijk om gelachen. Die avond hoorde de kroeggasten ook wat er gebeurd was, en de een na de ander gaf aan dat ze het wel wisten, het kon nooit, “ Dat Pytlák dat zelf niet doorhad” en noem maar op….weg goede raad.
Een aantal weken geleden, we zijn nu zeker 6 jaar verder, liep ik in het dorp en kwam ik een krom oud vrouwtje tegen. Ze hield me aan vroeg me; ”Ben jij die Hollander die Pytlák zo te pakken heeft genomen met die eieren?”. “Inderdaad mevrouw, dat ben ik”. “ Dank je wel hoor, ik heb er zo om moeten lachen” zei ze “ nog steeds…..wat een grap”.
Bijlagen
..
“Lekker op z’n trekker.” - deel 1
Toen ik het huis kocht was de oude baas die er gewoond had, net een half jaar daarvoor overleden. Zijn vrouw was al een ruim aantal jaren eerder gestorven en hij heeft daar geloof ik de laatste 10 jaren alleen gewoond voordat hij in een verzorg tehuis terecht kwam. Daar heeft hij nog een aantal jaren geleefd en dus een half jaar eerder was hij overleden.
Al met al betekende dat dus dat er al zeker 12 tot 14 jaar niemand in het door mij gekochte huis gewoond had. Wel was er regelmatig gelucht en in de winter werd er soms een aantal dagen achtereen “droog gestookt”dus het rook er alleen maar muf….. het was niet muf (lees: schimmels) Maar verder zag het er uit alsof de oude man elke dag weer terug kom komen, alsof hij even boodschappen was gaan doen. Kleren in de kast, half volle asbak op tafel, in de hoek van de kamer de trapnaaimachine met daarnaast een paar te verstellen broeken, half gebruikt stukje zeep in de wasbak, en in de kelder potten met ingemaakte abrikozen. En niet zomaar een paar….. nee honderden potten gele abrikozen.
Alle meubels, gebruiksvoorwerpen alles en alles zat in de verkoop, Opa’s kleinzoon had er geen enkele behoefte aan om zelf de rommel op te ruimen, hij gaf me liever korting op de verkoopprijs. Nou, prima dus. Ik hield een uitverkoop onder vrienden, kennissen, buren, personeel….wie maar wilde. Een aantal dingen had ik zelf al veilig gesteld en weg gezet, die wilde ikzelf houden, o.a. de trapnaaimachine en een mooi leuk klein tafeltje, wat sierporselein en andere prullaria.
Een zeer goede vriend van mij, Tsjech van geboorte maar al meer dan 20 jaar wonend (toen nog) in Nederland was over en wilde ook wel eens kijken. Die liep met tranen in zijn ogen door het huis heen en ging toen in de keuken aan de tafel zitten. Hij zei: “Als jullie nu even niks zeggen en ik ontspan me, dan hoor ik m’n moeder buiten met de emmers water uit te put halen, en m’n vader hoor ik de zeis slijpen. Zo erg lijkt dit huisje, de sfeer, de geur (zelfs nu die muf is) de lichtinval, meubels, alles alles alles…..zo erg lijkt het op m’n ouderlijk huis”. En hij stond op, liep naar me toe en gaf me een ouderwetse knuffel. “Bedankt!” zei hij en keek met tranen in z’n ogen naar zijn vrouw en zoon die nooit de gelegenheid gehad hadden dat deel van zijn verleden te leren kennen.
Wordt vervolgd...
Toen ik het huis kocht was de oude baas die er gewoond had, net een half jaar daarvoor overleden. Zijn vrouw was al een ruim aantal jaren eerder gestorven en hij heeft daar geloof ik de laatste 10 jaren alleen gewoond voordat hij in een verzorg tehuis terecht kwam. Daar heeft hij nog een aantal jaren geleefd en dus een half jaar eerder was hij overleden.
Al met al betekende dat dus dat er al zeker 12 tot 14 jaar niemand in het door mij gekochte huis gewoond had. Wel was er regelmatig gelucht en in de winter werd er soms een aantal dagen achtereen “droog gestookt”dus het rook er alleen maar muf….. het was niet muf (lees: schimmels) Maar verder zag het er uit alsof de oude man elke dag weer terug kom komen, alsof hij even boodschappen was gaan doen. Kleren in de kast, half volle asbak op tafel, in de hoek van de kamer de trapnaaimachine met daarnaast een paar te verstellen broeken, half gebruikt stukje zeep in de wasbak, en in de kelder potten met ingemaakte abrikozen. En niet zomaar een paar….. nee honderden potten gele abrikozen.
Alle meubels, gebruiksvoorwerpen alles en alles zat in de verkoop, Opa’s kleinzoon had er geen enkele behoefte aan om zelf de rommel op te ruimen, hij gaf me liever korting op de verkoopprijs. Nou, prima dus. Ik hield een uitverkoop onder vrienden, kennissen, buren, personeel….wie maar wilde. Een aantal dingen had ik zelf al veilig gesteld en weg gezet, die wilde ikzelf houden, o.a. de trapnaaimachine en een mooi leuk klein tafeltje, wat sierporselein en andere prullaria.
Een zeer goede vriend van mij, Tsjech van geboorte maar al meer dan 20 jaar wonend (toen nog) in Nederland was over en wilde ook wel eens kijken. Die liep met tranen in zijn ogen door het huis heen en ging toen in de keuken aan de tafel zitten. Hij zei: “Als jullie nu even niks zeggen en ik ontspan me, dan hoor ik m’n moeder buiten met de emmers water uit te put halen, en m’n vader hoor ik de zeis slijpen. Zo erg lijkt dit huisje, de sfeer, de geur (zelfs nu die muf is) de lichtinval, meubels, alles alles alles…..zo erg lijkt het op m’n ouderlijk huis”. En hij stond op, liep naar me toe en gaf me een ouderwetse knuffel. “Bedankt!” zei hij en keek met tranen in z’n ogen naar zijn vrouw en zoon die nooit de gelegenheid gehad hadden dat deel van zijn verleden te leren kennen.
Wordt vervolgd...
Tabe
† In Memoriam
Ga door met je "perikelen". Ik houd wel van dergelijke perikelen.
Je schrijft inderdaad langere verhalen dan heer Pes, maar ze zijn net zo prachtig om te lezen! :top:
“Lekker op z’n trekker.” – Deel 2
Na de zogenaamde uitverkoop hebben we de rest gewoon afgevoerd als sloopmateriaal. De oude baas werkte voorheen samen met zijn trekpaard in het bos, het bij elkaar slepen van gekapte bomen was zijn werk. Hij had dus daarom thuis een soort stal/schuur gemaakt voor het paard en in deze stal `hield hij ook kippen, een varken, geiten weet ik wat nog meer. Deze stal en de daarbij gebouwde schuur had hij door de jaren heen volgestouwd met rommel. Waarschijnlijk vond hij het geen rommel maar ik kan het niet anders noemen. Allerlei oude Tsjechische originele hand gereedschappen (waarvan van velen ik de betekenis en/of functie niet eens kende), gereedschappen die hij in het bos bij zijn werkt gebruikte en allerlei paardenspannen. Blijkbaar voldeed deze schuur/stal niet want hij had buiten nog een paar hokken getimmerd, althans zo dachten we te kunnen zien want het terrein was na al die jaren zonder onderhoud helemaal volgroeid met 10 jarige struiken en bomen. Wat een klerezooi…..
Nou goed; voor de sloop van het huis tbv nieuwbouw, moest uiteraard eerst de rommel worden opgeruimd. De schuur/stal leeg gehaald worden en gesloopt, in de tuin al het struik/boom gewas eraf zagen en de hokken leegruimen en slopen. En hoe meer struikgewas we weghaalde hoe meer we tegen kwamen, zo stonden we ineens oog in oog met een buiten WC. Bij het leeghalen van een van de hokken kwamen we tussen de rommel ineens de achterzijde tegen van iets wat leeg op een aanhanger. Het hok was volgestopt met brandhout en andere rommel en hoe verder we dit leeghaalde hoe verder we zagen wat deze aanhanger was. Het bleek dat de aanhanger ergens aan vast zat want we waren niet in staat hem uit het hok te trekken dus moesten we eerst nog meer rommel ruimen.
En jawel hoor, de aanhanger zat vast aan een trekker(tje). En wat voor een!!! Wellicht heeft u eerder in CZ al eens de zelfgemaakte trekkers zien rijden? In de tijd van het vorige regime was er geen geld om een trekker te kopen en dus werden ze vaak zelf gemaakt. Van oude auto onderdelen, trekkeronderdelen, oude…. noem maar op werden op soms hele inventieve manieren trekkers gebouwd. Zoals ook deze. Een Jawa 150cc motor, een auto voorstel, van weer een andere auto het rempedaal incl. remcilinder, stuurkolom ook weer ergens vandaan….. echt ongelofelijk. Zie foto.
Deze trekker hebben we natuurlijk opgeknapt en zo….. maar dat later.
Wordt vervolgd...
Na de zogenaamde uitverkoop hebben we de rest gewoon afgevoerd als sloopmateriaal. De oude baas werkte voorheen samen met zijn trekpaard in het bos, het bij elkaar slepen van gekapte bomen was zijn werk. Hij had dus daarom thuis een soort stal/schuur gemaakt voor het paard en in deze stal `hield hij ook kippen, een varken, geiten weet ik wat nog meer. Deze stal en de daarbij gebouwde schuur had hij door de jaren heen volgestouwd met rommel. Waarschijnlijk vond hij het geen rommel maar ik kan het niet anders noemen. Allerlei oude Tsjechische originele hand gereedschappen (waarvan van velen ik de betekenis en/of functie niet eens kende), gereedschappen die hij in het bos bij zijn werkt gebruikte en allerlei paardenspannen. Blijkbaar voldeed deze schuur/stal niet want hij had buiten nog een paar hokken getimmerd, althans zo dachten we te kunnen zien want het terrein was na al die jaren zonder onderhoud helemaal volgroeid met 10 jarige struiken en bomen. Wat een klerezooi…..
Nou goed; voor de sloop van het huis tbv nieuwbouw, moest uiteraard eerst de rommel worden opgeruimd. De schuur/stal leeg gehaald worden en gesloopt, in de tuin al het struik/boom gewas eraf zagen en de hokken leegruimen en slopen. En hoe meer struikgewas we weghaalde hoe meer we tegen kwamen, zo stonden we ineens oog in oog met een buiten WC. Bij het leeghalen van een van de hokken kwamen we tussen de rommel ineens de achterzijde tegen van iets wat leeg op een aanhanger. Het hok was volgestopt met brandhout en andere rommel en hoe verder we dit leeghaalde hoe verder we zagen wat deze aanhanger was. Het bleek dat de aanhanger ergens aan vast zat want we waren niet in staat hem uit het hok te trekken dus moesten we eerst nog meer rommel ruimen.
En jawel hoor, de aanhanger zat vast aan een trekker(tje). En wat voor een!!! Wellicht heeft u eerder in CZ al eens de zelfgemaakte trekkers zien rijden? In de tijd van het vorige regime was er geen geld om een trekker te kopen en dus werden ze vaak zelf gemaakt. Van oude auto onderdelen, trekkeronderdelen, oude…. noem maar op werden op soms hele inventieve manieren trekkers gebouwd. Zoals ook deze. Een Jawa 150cc motor, een auto voorstel, van weer een andere auto het rempedaal incl. remcilinder, stuurkolom ook weer ergens vandaan….. echt ongelofelijk. Zie foto.
Deze trekker hebben we natuurlijk opgeknapt en zo….. maar dat later.
Wordt vervolgd...
Bijlagen
Wat een heerlijke verhalen!
Ik kijk nu al uit naar het vervolg!
Ik kijk nu al uit naar het vervolg!
Je kan leuk schrijven Smiley!:top:
Dank 
Vandaag was ik voor onderdelen voor mijn auto (Seat Alhambra) bij de Seat dealer in Pardubice. Ik heb namelijk een gaatje in een van de slangen van de Turbo, wat inhoud dat deze druk verliest en mijn Turbo dus niet helemaal mijn turbo is......
Modern bedrijf, na het intypen van het serienummer van de auto kwamen de juiste onderdelen tekeningen op het scherm en al snel werd besloten dat slang nr 13 de juiste was (??). Kosten ongeveer 800 Kc.
"We kunnen deze voor u bestellen, hebben hem dan mischien morgen al in huis maar u dient een voorschot (zaloha) te betalen" zo werd mij verteld door de lieftallige dame. Kijk, en hier is nu mijn punt.....
Alles voor elkaar, pc's, onderdelen tekeningen van het juiste type, morgen al in huis...en noem al het moderne maar op.....maar wel een voorschot van 500 Kc vragen en anders wordt er niet besteld.....Blijft leuk hier in CZ, als je de gein maar ziet....
Modern bedrijf, na het intypen van het serienummer van de auto kwamen de juiste onderdelen tekeningen op het scherm en al snel werd besloten dat slang nr 13 de juiste was (??). Kosten ongeveer 800 Kc.
"We kunnen deze voor u bestellen, hebben hem dan mischien morgen al in huis maar u dient een voorschot (zaloha) te betalen" zo werd mij verteld door de lieftallige dame. Kijk, en hier is nu mijn punt.....
Alles voor elkaar, pc's, onderdelen tekeningen van het juiste type, morgen al in huis...en noem al het moderne maar op.....maar wel een voorschot van 500 Kc vragen en anders wordt er niet besteld.....Blijft leuk hier in CZ, als je de gein maar ziet....
Onderstaand verhaal is eerder geplaatst op een ander forum en plaats ik hier (met uw aller welnemen) nogmaals om een en ander een beetje bij elkaar te houden.
Het waargebeurde voorval speelde zich af in november 2009.
---Deel 1---
Jirka ligt in het ziekenhuis.
“Dus volgende week ben je de hele week vrij”, vroeg ik aan haar om het ijs een beetje te breken. Ze stond achter de tap in de kroeg waar ze werkt en heeft daar een week-op-week-af ritme. “Ja” zegt ze, om meteen met tranen in haar ogen door te gaan: “Jirka ligt in het ziekenhuis”. Nu ken ik er een aantal dus ik vroeg eerst welke, welnu haar neef dus. Jirka Kaplan.
Dan moet ik eerst vertellen dat Jirka een beetje een aparte is, absoluut geen verkeerde maar een op zichzelf staande man van (ik denk) rond de 35. Zijn hele familie is een beetje apart, ik heb over zijn vader wel eens gehoord dat hij iets met een geit gedaan heeft maar denk eigenlijk niet dat dat waar is. Wel is Pa ooit gescheiden en zijn ex-vrouw woont nog in het zelfde dorpje met vriend en zoon Jirka. Twee keer is hun huis afgebrand, daarbij is een broer van Jirka omgekomen, een tweede broer is verdronken. Dus ja, Pa en Ma hebben hun verdriet ook wel gehad. En nu dus Jirka in het ziekenhuis.
“Wat is er gebeurd?” vraag ik haar. En ze vertelde dat hij vrijdagmiddag rond 6 uur stomdronken thuis kwam, naar boven naar zijn kamer wilde en daarbij van de trap was gelazerd. Tussen de trap en de muur lag hij daar half onder en half naast de trap. Ma en vriend waren naar verwacht boos op het feit dat hij dronken thuis kwam en die hebben hem maar laten liggen. “Eigen schuld...” Maar ja, laten liggen tot Zaterdagmiddag tegen 6 uur... klokje rond dus. Hij werd Zaterdag overdag nog een aantal keren uitgefoeterd omdat telkens als de familie naar de keuken wilde (voor koffie en andere belangrijke zaken) ze dus over Jirka heen moesten stappen. Hij was dus niet alleen dronken maar ook nog heel vervelend en lag daar dus voor oud vuil in de gang!!!
De andere avond was hij nog niet wakker... nou zeg, die had echt veel gezopen (ik hoor het deze mensen zeggen). Toen hadden ze voor de zekerheid toch maar Jana gebeld, Jana is de vrouw van Pavel, ook een zoon van Pa en Ma en zei is gediplomeerd ziekenverzorgster. Deze heeft niks anders gedaan dan direct de ziekenauto gebeld die hebben Jirka dus onderkoeld afgevoerd naar het ziekenhuis. Na onderzoek bleek hij inwendige bloedingen te hebben gehad in zijn hoofd/hersenen, wat in combinatie met de bloedverdunnende alcohol niet goed is. Direct is hij geopereerd.
“Nou”, vroeg ik, “en nu?”. “Afwachten”, zei ze, “ze geven hem niet veel kans om het te overleven en als hij het al overleeft weten ze nog niet hoe hij is omdat hij zeker hersenbeschadiging heeft. Zijn moeder is er al geweest, zijn broer Pavel en zijn vader ook maar hij was uiteraard buitenkennis. Is ook nog niet bij geweest... ze zeiden al dat hij misschien eeuwig dronken blijft!”. Intussen weet ik dat ook de politie een onderzoek is gestart want mocht Jirka werkelijk komen te overlijden dan is het de vraag in hoeverre Ma en vriend dood door schuld is aan te rekenen.
Het waargebeurde voorval speelde zich af in november 2009.
---Deel 1---
Jirka ligt in het ziekenhuis.
“Dus volgende week ben je de hele week vrij”, vroeg ik aan haar om het ijs een beetje te breken. Ze stond achter de tap in de kroeg waar ze werkt en heeft daar een week-op-week-af ritme. “Ja” zegt ze, om meteen met tranen in haar ogen door te gaan: “Jirka ligt in het ziekenhuis”. Nu ken ik er een aantal dus ik vroeg eerst welke, welnu haar neef dus. Jirka Kaplan.
Dan moet ik eerst vertellen dat Jirka een beetje een aparte is, absoluut geen verkeerde maar een op zichzelf staande man van (ik denk) rond de 35. Zijn hele familie is een beetje apart, ik heb over zijn vader wel eens gehoord dat hij iets met een geit gedaan heeft maar denk eigenlijk niet dat dat waar is. Wel is Pa ooit gescheiden en zijn ex-vrouw woont nog in het zelfde dorpje met vriend en zoon Jirka. Twee keer is hun huis afgebrand, daarbij is een broer van Jirka omgekomen, een tweede broer is verdronken. Dus ja, Pa en Ma hebben hun verdriet ook wel gehad. En nu dus Jirka in het ziekenhuis.
“Wat is er gebeurd?” vraag ik haar. En ze vertelde dat hij vrijdagmiddag rond 6 uur stomdronken thuis kwam, naar boven naar zijn kamer wilde en daarbij van de trap was gelazerd. Tussen de trap en de muur lag hij daar half onder en half naast de trap. Ma en vriend waren naar verwacht boos op het feit dat hij dronken thuis kwam en die hebben hem maar laten liggen. “Eigen schuld...” Maar ja, laten liggen tot Zaterdagmiddag tegen 6 uur... klokje rond dus. Hij werd Zaterdag overdag nog een aantal keren uitgefoeterd omdat telkens als de familie naar de keuken wilde (voor koffie en andere belangrijke zaken) ze dus over Jirka heen moesten stappen. Hij was dus niet alleen dronken maar ook nog heel vervelend en lag daar dus voor oud vuil in de gang!!!
De andere avond was hij nog niet wakker... nou zeg, die had echt veel gezopen (ik hoor het deze mensen zeggen). Toen hadden ze voor de zekerheid toch maar Jana gebeld, Jana is de vrouw van Pavel, ook een zoon van Pa en Ma en zei is gediplomeerd ziekenverzorgster. Deze heeft niks anders gedaan dan direct de ziekenauto gebeld die hebben Jirka dus onderkoeld afgevoerd naar het ziekenhuis. Na onderzoek bleek hij inwendige bloedingen te hebben gehad in zijn hoofd/hersenen, wat in combinatie met de bloedverdunnende alcohol niet goed is. Direct is hij geopereerd.
“Nou”, vroeg ik, “en nu?”. “Afwachten”, zei ze, “ze geven hem niet veel kans om het te overleven en als hij het al overleeft weten ze nog niet hoe hij is omdat hij zeker hersenbeschadiging heeft. Zijn moeder is er al geweest, zijn broer Pavel en zijn vader ook maar hij was uiteraard buitenkennis. Is ook nog niet bij geweest... ze zeiden al dat hij misschien eeuwig dronken blijft!”. Intussen weet ik dat ook de politie een onderzoek is gestart want mocht Jirka werkelijk komen te overlijden dan is het de vraag in hoeverre Ma en vriend dood door schuld is aan te rekenen.
--- Deel 2 ---
Een aantal dagen later hoorde ik dat ze die morgen wederom een CT-scan gemaakt hadden en dat daarop vooralsnog geen hersenschade was te zien. Maar, waarschuwde de doktor, op een CT-scan is veel van deze zaken niet zichtbaar. “Zekerheid komt over een paar dagen”, zolang houden ze hem buiten kennis om de zaak in de hersenen te laten bedaren.
Dit nieuws hoorde ik van Pavel, dit is… de broer van Jirka, en ik heb dat nog niet verteld maar Pavel werkt bij mij.....vandaar. Aldus, hij belde mij om aan te geven dat hij de volgende morgen weer gewoon kwam werken, die morgen was hij rond 9 uur naar huis gegaan; hij "hield het niet meer".
Om eerlijk te zijn begreep ik hem eerst niet helemaal. Enne....dat komt niet door mijn gebrek aan taalkennis, na al die jaren spreek ik het best wel redelijk en begrijp ik ook best wel veel. Nee; Pavel had goed bericht over zijn broer, het ging stukken beter met hem, hij was al bij geweest alhoewel heel kort en morgen was er meer nieuws..... Dat is wat ik dus begreep, want....Pavel was na het horen van zulk een goed nieuws direct de kroeg ingedoken om dit te vieren, vandaar dat ik moeite had hem te begrijpen....
Een paar maanden later, Jirka is al weer een poos thuis. In het begin liep hij als en soort Zombie door het dorp. Hij dronk niet meer en rookte niet meer, dat was hem afgeleerd tijdens zijn verblijf in het ziekenhuis. Maar ook geestelijk leek het alsof hij niet helemaal de oude was.
Dit is alweer een paar weken terug en nu gaat het steeds beter met hem. Ziet er niet meer uit als een Zombie, werkt weer bij z’n oude baas; de varkensslachter en rookt en drinkt weer. Jawel, Jirka is weer helemaal de oude en gaat als vanouds om een uurtje of 2 's middags de kroeg in om er tegen 6 uur met, zoals m’n moeder zou zeggen;”Een stuk in z’n reet!!” er weer uit te komen.
Wat een land, wat een cultuur……. Wat een gebruiken(ers)…….
Een aantal dagen later hoorde ik dat ze die morgen wederom een CT-scan gemaakt hadden en dat daarop vooralsnog geen hersenschade was te zien. Maar, waarschuwde de doktor, op een CT-scan is veel van deze zaken niet zichtbaar. “Zekerheid komt over een paar dagen”, zolang houden ze hem buiten kennis om de zaak in de hersenen te laten bedaren.
Dit nieuws hoorde ik van Pavel, dit is… de broer van Jirka, en ik heb dat nog niet verteld maar Pavel werkt bij mij.....vandaar. Aldus, hij belde mij om aan te geven dat hij de volgende morgen weer gewoon kwam werken, die morgen was hij rond 9 uur naar huis gegaan; hij "hield het niet meer".
Om eerlijk te zijn begreep ik hem eerst niet helemaal. Enne....dat komt niet door mijn gebrek aan taalkennis, na al die jaren spreek ik het best wel redelijk en begrijp ik ook best wel veel. Nee; Pavel had goed bericht over zijn broer, het ging stukken beter met hem, hij was al bij geweest alhoewel heel kort en morgen was er meer nieuws..... Dat is wat ik dus begreep, want....Pavel was na het horen van zulk een goed nieuws direct de kroeg ingedoken om dit te vieren, vandaar dat ik moeite had hem te begrijpen....
Een paar maanden later, Jirka is al weer een poos thuis. In het begin liep hij als en soort Zombie door het dorp. Hij dronk niet meer en rookte niet meer, dat was hem afgeleerd tijdens zijn verblijf in het ziekenhuis. Maar ook geestelijk leek het alsof hij niet helemaal de oude was.
Dit is alweer een paar weken terug en nu gaat het steeds beter met hem. Ziet er niet meer uit als een Zombie, werkt weer bij z’n oude baas; de varkensslachter en rookt en drinkt weer. Jawel, Jirka is weer helemaal de oude en gaat als vanouds om een uurtje of 2 's middags de kroeg in om er tegen 6 uur met, zoals m’n moeder zou zeggen;”Een stuk in z’n reet!!” er weer uit te komen.
Wat een land, wat een cultuur……. Wat een gebruiken(ers)…….
Tsja, mijn goede vader zei altijd al: ze dronken een glas, deden een plas en alles bleef zoals het was.
Er zijn maar weinig mensen die leren van hun fouten. Alleen ezels stoten zich maar 1x aan dezelfde steen.
Er zijn maar weinig mensen die leren van hun fouten. Alleen ezels stoten zich maar 1x aan dezelfde steen.
char
† In Memoriam
Ik hou van het land!!... En van sommige Tsjechen...M/V....
Char.
Char.
Ik hou ook van het land.
Zowel 1 meter onder de grond als 10 meter boven de grond.
Kortom, ik graaf erin, adem in en uit en geniet.
Zat ik maar in een Tsjechische kroeg met waterige oogjes.
En met een sjekkie in mijn bekkie.
Maar niets van dat al.
Ik zit achter een glaasje water, dromend van een sjekkie.
Ik ben aan het verzuren.
Zowel 1 meter onder de grond als 10 meter boven de grond.
Kortom, ik graaf erin, adem in en uit en geniet.
Zat ik maar in een Tsjechische kroeg met waterige oogjes.
En met een sjekkie in mijn bekkie.
Maar niets van dat al.
Ik zit achter een glaasje water, dromend van een sjekkie.
Ik ben aan het verzuren.
Ik houd van Tsjechie en de Tsjechen en van maar heel weinig Nederlanders en al zeker niet meer van Nederland!!!!!!
Paul