Vaak vraagt men aan mij: "hoe kom je in Tsjechie verzeild" en dat is een heel verhaal.Het zou leuk zijn als meerdere leden hun ervaringen zouden willen vertellen.
Nu mijn verhaal. Het begon in 1984. Een vriend van mij had postduiven en van een wedvlucht belandde een niet teruggekeerde duif bij Kratchovil in Kunratice (Praha 10).Kratchovil vroeg via de Tsjechische organisatie aan de nederlandse organisatie (N.P.O.) om het eigendomsbewijs van de ring.Zodoende kreeg mijn vriend daarvan bericht en stuurde dat dan ook op. Na enige tijd ontving hij weer een brief van Kratchovil, die voor driekwart niet te lezen was, alles was bijna zwart gemaakt door de censuur, maar met behulp van een technische dienst konden we er toch uit opmaken dat hij graag een paar nederlandse postduiven wilde hebben. Hij besloot om maar een twintigtal jonge duiven te gaan brengen. Nu daar komt wat voor kijken. Eerst moeten die vogels ingeent worden tegen allerlei ziektes, dan moeten er van het Ministerie van Landbouw transport en doorvoervergunningen worden afgegeven en dan moet er ook nog een visum komen. Dat allemaal in orde maken duurt een paar weken maar op een goede dag in 1984, reden we op weg naar Kunratice met in de auto een mand met 20 jonge duiven. Aan de duiitse grens begonnen de problemen al. De doorvoer door duitsland was geen probleem maar dat mocht alleen in een daarvoor ingerichte auto.De douaneambtenaar deed daar heel moeilijk over. We beloofden terug te gaan en te keren bij de eerstvolgende afslag. Jullie snappen het natuurlijuk wel, gewoon doorgereden.Worden we gepakt dan laten we ze gewoon vliegen. Aangekomenh bij Rozvadov begon het feest pas echt. Onze paspoorten werden bijna binnenste buiten gekeerd, onze foto's werden vergeleken met posters aan de wand in het grenskantoor en dan die postduiven in de mand. Alle papieren werden nauwkeurig onderzocht, we mochten niet doorrijden, eerst moet een veearts de vogels onderzoeken. We hebben toen bijna 3 uur aan de grens gestaan. Eindelijk kwam er iemand op een fiets aangereden wat de veearts bleek te zijn. Die had nog nooit een duif vastgehouden, pakte 1 vogel bij een vleugel, keek even en zei dat het goed was. Toen moesten we onder begeleiding van een politieman naar het wisselkantoor en moesten voor een visum van 10 dagen, 10 keer 30 mark omwisselen. Ik heb nog nooit zoveel papiergeld in mijn hand gehad. Toen op weg naar Kunratice. Even buiten Rozvadov links en rechts van de weg 2 mitrailleurs met daarachter soldaten, de lopen gericht opm de grens. Eerst dacht ik aan een militaire oefening maar dat bleek niet zo te zijn. Autobanen waren er niet dus via alle dorpjes richting Praha. Daar aangekomen, waar is Kunratice.? Een taxichauffeur wist het en reed ons voorruit voor 10 DM.
Daar aangekomen bleek de heer des huizes niet thuis te zijn en zijn vrouw liet ons er niet in. Na 1 uur te hebben gewacht, de taal volledig onmondig, kwam de heer Kratchovil. Zijn vrouw kreeg er direkt van langs want ze had ons niet buiten mogen laten staan. De buurman Vladimir Kohout werd gehaald, die sprak duits, en werden we ontvangen op een manier die eigenlijk bij vorsten thuis hoort. Alles wat er was werd op tafel gezet, eten en drinken, het kon niet op. Deze Vladimir Kohout was van beroep stadsgids in Praha. Nou die heeft ons in die 10 dagen eens eventjes Praha laten zien. Echt alles en overal zijn we geweest. Ook Karlstein, Kutna Hora, Konopiste, noem maar op. En iedere avond in de hospoda, waar steeds meer duivenvrienden van Kratcholvil kwamen, iedere avond dolle pret.
Ze wilden natuurlijk ook wat terug doen. Ze hadden van Ajax Amsterdam gehoord en zij hadden ook een voetbalheld. Antonin Panenka. Ze hebben ons aan die held voorgesteld en van Panenka kreeg ik een voetbalshirt van Dukla Praha, nummer 9, voor mijn zoontje. Dat was een geweldige belevenis.
Er is toen een vriendschap ontstaan die nog steeds voortduurt. Daarna zijn we ieder jaar wel 3 of 4 keer naar Kunratice gegaan, duivenwedvluchten georganiseerd vanuit Nederland naar Tsjechie, bekers uitgereikt etc.etc.
Ik ben toen van het land en de inwoners gaan houden en had me al in een heel vroeg stadium voorgenomen om daar te gaan wonen als de gelegenheid zich voordeed. Toen in 1994 er zich een tragische gebeurtenis voordeed in de prive-sfeer, werd ik door vrienden in Praha uitgenodigd om enige tijd bij hen door te brengen. Dat heb ik gedaan en ben eigenlijk niet meer weggeweest.
Zo ben ik in aanraking gekomen met Tsjechie, een verdwaalde duif.
Het kan verkeren zei Brederode.
Nu mijn verhaal. Het begon in 1984. Een vriend van mij had postduiven en van een wedvlucht belandde een niet teruggekeerde duif bij Kratchovil in Kunratice (Praha 10).Kratchovil vroeg via de Tsjechische organisatie aan de nederlandse organisatie (N.P.O.) om het eigendomsbewijs van de ring.Zodoende kreeg mijn vriend daarvan bericht en stuurde dat dan ook op. Na enige tijd ontving hij weer een brief van Kratchovil, die voor driekwart niet te lezen was, alles was bijna zwart gemaakt door de censuur, maar met behulp van een technische dienst konden we er toch uit opmaken dat hij graag een paar nederlandse postduiven wilde hebben. Hij besloot om maar een twintigtal jonge duiven te gaan brengen. Nu daar komt wat voor kijken. Eerst moeten die vogels ingeent worden tegen allerlei ziektes, dan moeten er van het Ministerie van Landbouw transport en doorvoervergunningen worden afgegeven en dan moet er ook nog een visum komen. Dat allemaal in orde maken duurt een paar weken maar op een goede dag in 1984, reden we op weg naar Kunratice met in de auto een mand met 20 jonge duiven. Aan de duiitse grens begonnen de problemen al. De doorvoer door duitsland was geen probleem maar dat mocht alleen in een daarvoor ingerichte auto.De douaneambtenaar deed daar heel moeilijk over. We beloofden terug te gaan en te keren bij de eerstvolgende afslag. Jullie snappen het natuurlijuk wel, gewoon doorgereden.Worden we gepakt dan laten we ze gewoon vliegen. Aangekomenh bij Rozvadov begon het feest pas echt. Onze paspoorten werden bijna binnenste buiten gekeerd, onze foto's werden vergeleken met posters aan de wand in het grenskantoor en dan die postduiven in de mand. Alle papieren werden nauwkeurig onderzocht, we mochten niet doorrijden, eerst moet een veearts de vogels onderzoeken. We hebben toen bijna 3 uur aan de grens gestaan. Eindelijk kwam er iemand op een fiets aangereden wat de veearts bleek te zijn. Die had nog nooit een duif vastgehouden, pakte 1 vogel bij een vleugel, keek even en zei dat het goed was. Toen moesten we onder begeleiding van een politieman naar het wisselkantoor en moesten voor een visum van 10 dagen, 10 keer 30 mark omwisselen. Ik heb nog nooit zoveel papiergeld in mijn hand gehad. Toen op weg naar Kunratice. Even buiten Rozvadov links en rechts van de weg 2 mitrailleurs met daarachter soldaten, de lopen gericht opm de grens. Eerst dacht ik aan een militaire oefening maar dat bleek niet zo te zijn. Autobanen waren er niet dus via alle dorpjes richting Praha. Daar aangekomen, waar is Kunratice.? Een taxichauffeur wist het en reed ons voorruit voor 10 DM.
Daar aangekomen bleek de heer des huizes niet thuis te zijn en zijn vrouw liet ons er niet in. Na 1 uur te hebben gewacht, de taal volledig onmondig, kwam de heer Kratchovil. Zijn vrouw kreeg er direkt van langs want ze had ons niet buiten mogen laten staan. De buurman Vladimir Kohout werd gehaald, die sprak duits, en werden we ontvangen op een manier die eigenlijk bij vorsten thuis hoort. Alles wat er was werd op tafel gezet, eten en drinken, het kon niet op. Deze Vladimir Kohout was van beroep stadsgids in Praha. Nou die heeft ons in die 10 dagen eens eventjes Praha laten zien. Echt alles en overal zijn we geweest. Ook Karlstein, Kutna Hora, Konopiste, noem maar op. En iedere avond in de hospoda, waar steeds meer duivenvrienden van Kratcholvil kwamen, iedere avond dolle pret.
Ze wilden natuurlijk ook wat terug doen. Ze hadden van Ajax Amsterdam gehoord en zij hadden ook een voetbalheld. Antonin Panenka. Ze hebben ons aan die held voorgesteld en van Panenka kreeg ik een voetbalshirt van Dukla Praha, nummer 9, voor mijn zoontje. Dat was een geweldige belevenis.
Er is toen een vriendschap ontstaan die nog steeds voortduurt. Daarna zijn we ieder jaar wel 3 of 4 keer naar Kunratice gegaan, duivenwedvluchten georganiseerd vanuit Nederland naar Tsjechie, bekers uitgereikt etc.etc.
Ik ben toen van het land en de inwoners gaan houden en had me al in een heel vroeg stadium voorgenomen om daar te gaan wonen als de gelegenheid zich voordeed. Toen in 1994 er zich een tragische gebeurtenis voordeed in de prive-sfeer, werd ik door vrienden in Praha uitgenodigd om enige tijd bij hen door te brengen. Dat heb ik gedaan en ben eigenlijk niet meer weggeweest.
Zo ben ik in aanraking gekomen met Tsjechie, een verdwaalde duif.
Het kan verkeren zei Brederode.
Dat hebben we volgehouden (Slovenie was simpelweg uit ons geestelijke woordenboek weg) en dus gingen we het jaar daarop naar Tsjechie. Afijn de rest word verondersteld bekend te zijn. We zijn niet meer uit Tsjechie weg te slaan en hebben dus inmiddels een huis gekocht.
