Dat vond ik ook Cor, en het grappige is, dat weet ik nu al, als ik deze bloemen later ergens tegen ga komen leg ik vast een link naar jouw moeder, Russalka. 
Hobby plantencentrum oftewel Domaci z Petrovic
- Onderwerp starter Russalka
- Startdatum
Welkom op Tsjechie.net
Het Tsjechisch Forum, in een nieuw jasje!
Mooie herinnering zo.
Dank jullie wel voor het meevoelen/meeleven! 'Mam' is dit jaar aan de kleine kant - net als ze zelf was – ze heeft zich gedeeld; we hebben er dus 2 en ze zien er gezond uit.
De schitterende rozen/blauwe riddersporen houden zich 200% en zijn een lust voor het oog. Een geweldig positieve ervaring met een bloemist in Tsjechië. In het verleden had ik er niet zo'n hoge pet van op, maar het kan dus ook anders!
De schitterende rozen/blauwe riddersporen houden zich 200% en zijn een lust voor het oog. Een geweldig positieve ervaring met een bloemist in Tsjechië. In het verleden had ik er niet zo'n hoge pet van op, maar het kan dus ook anders!
VEEL APPELS!
Van een groot huis met enigszins natte, donkere tuin aan het water kwamen we in 2008 in een huis-met-tuin-op-helling-op-het-zuiden MET 13 (!) appelbomen. Wat een rijkdom en ze ‘deden’ het allemaal!
“Die boom is ziek”, zei mijn zus die eerste zomer; ze heeft thuis OOK één appelboom, dus ze kon het weten. “Hij laat zijn appels in juli vallen, je kunt hem beter omhakken.” “O, wat leuk”, zei een weekje later een kennisje “Jullie hebben een zomerappel, dat hadden we vroeger thuis ook…Mag ik er een paar van plukken?” Het was een fenomeen, dat WIJ niet kenden, de zomerappel. Hij is zacht, lichtgroen en zuur; heerlijk, maar met twee nadelen: na een paar dagen liggen wordt-ie melig en je kunt hem NIET bewaren.
Het eerste jaar waren we nog compleet in de verhuis/verbouw-roes, dus het grootste deel van de appels verdween richting vuilnis; we konden ze immers niet goed houden….. De jaren daarna gaf de boom nauwelijks appels, maar deze zomer…..EMMERS vol komen eraf en zelfs niet 100% rijp zijn ze prima bruikbaar in taarten, panneNkoeken en als appelmoes.
Wie de boom goed bekijkt ziet aan de bovenkant RODE appels groeien. Dat is een van de nationale ‘sporten’ van dit gebied: fruitbomen enten. Het lijkt moeilijk maar ze doen het heel eenvoudig door een tak af te snijden (je moet WEL weten, welke tak) en deze – goed passend – aan een gemaakte ‘wond’ op de andere boom te bevestigen. Stevig intapen en klaar-is-kees! Op de bovenkant van onze zomerappel is dus ooit een rode appel met wit vruchtvlees geënt. Ook deze is heerlijk, een beetje harder van structuur. Dorpsgenoten vragen ons regelmatig of ze een takje van de zomerappel mogen hebben. Geen probleem, we hebben boom genoeg!
Van een groot huis met enigszins natte, donkere tuin aan het water kwamen we in 2008 in een huis-met-tuin-op-helling-op-het-zuiden MET 13 (!) appelbomen. Wat een rijkdom en ze ‘deden’ het allemaal!
“Die boom is ziek”, zei mijn zus die eerste zomer; ze heeft thuis OOK één appelboom, dus ze kon het weten. “Hij laat zijn appels in juli vallen, je kunt hem beter omhakken.” “O, wat leuk”, zei een weekje later een kennisje “Jullie hebben een zomerappel, dat hadden we vroeger thuis ook…Mag ik er een paar van plukken?” Het was een fenomeen, dat WIJ niet kenden, de zomerappel. Hij is zacht, lichtgroen en zuur; heerlijk, maar met twee nadelen: na een paar dagen liggen wordt-ie melig en je kunt hem NIET bewaren.
Het eerste jaar waren we nog compleet in de verhuis/verbouw-roes, dus het grootste deel van de appels verdween richting vuilnis; we konden ze immers niet goed houden….. De jaren daarna gaf de boom nauwelijks appels, maar deze zomer…..EMMERS vol komen eraf en zelfs niet 100% rijp zijn ze prima bruikbaar in taarten, panneNkoeken en als appelmoes.
Wie de boom goed bekijkt ziet aan de bovenkant RODE appels groeien. Dat is een van de nationale ‘sporten’ van dit gebied: fruitbomen enten. Het lijkt moeilijk maar ze doen het heel eenvoudig door een tak af te snijden (je moet WEL weten, welke tak) en deze – goed passend – aan een gemaakte ‘wond’ op de andere boom te bevestigen. Stevig intapen en klaar-is-kees! Op de bovenkant van onze zomerappel is dus ooit een rode appel met wit vruchtvlees geënt. Ook deze is heerlijk, een beetje harder van structuur. Dorpsgenoten vragen ons regelmatig of ze een takje van de zomerappel mogen hebben. Geen probleem, we hebben boom genoeg!
2 Appels voor 3 bedden?
Ik HOOR U denken: ALWEER een stukje over die appels! Ja, als je niet van appels houdt, dan zijn mijn stukjes soms best saai. Maar dit is weer zo’n “zaterdag-bijlage-stukje”; de appels spelen slechts een bijrol.
Voorjaar 2009 begon ons huis van lieverlee op een echt huis te lijken. Onze grote slaapkamer had ik tot dat moment gebruikt als verfhok, want je had er de ruimte. Nu lag er vloerbedekking en stond er een schitterende kast; ons bed was van de zolder OOK naar beneden verhuisd, dus het werd hoog tijd voor nieuwe plannen. Veel familie/vrienden ‘dreigden’ die zomer langs te zullen komen, dus dat betekende: slaapgelegenheid creëren. Dat kon heel goed op de – door de vorige eigenaar – schitterend afgewerkte zolder. Na veel gepuzzel bleek dat bedden van IKEA Wrocław in aanschaf het goedkoopst waren en omdat het net zover rijden was als naar Praag besloten we voor ‘de Pool’ te gaan.
Het was een mooie, zonnige dag begin maart, het imperiaal lag in de auto en wij togen op weg richting Wrocław. Het grootste deel over provinciale wegen, maar ze waren sneeuwvrij en het vele verkeer reed niet gekker dan in Tsjechië. Over het hele IKEA-verhaal kan ik kort zijn. Met handen en voeten en ons Tsjechisch en HUN Pools lukte het allemaal uitstekend! We zijn daar zelfs lid van IKEA-familie geworden. Na een hele middag uitzoeken en bij elkaar scharrelen hadden we 3 bedden, een tafeltje en allerlei kleinere spullen.
Doma had al uitgerekend dat het gehele bedrag bijna 200 euro scheelde met een eventuele aanschaf in Praag! Nou, DAN kon er ook nog wel een IKEA-etentje af. Zo gezegd, zo gedaan, alles betaald met de creditcard en daarna naar het afhaalmagazijn voor de grote spullen. OEI! Dat waren wel HEEL VEEL DOZEN!!!!! En die moesten allemaal OP de auto! Gelukkig kon je touw en schaar lenen, dat was één. Maar – zoals al eerder gezegd - IK ben aan de kleine kant en als IK iets op de auto wil tillen, dan moet ik op een trapje staan. Ondertussen was het donker geworden en ook een beetje koud. De maan scheen vrolijk en goede raad was duur? Welnee, buiten stond een aardig manspersoon, die in compleet onverstaanbaar Pools/Tsjechisch aangaf te willen helpen. Hij zag er wat haveloos uit, maar dat doet Doma ook af en toe en het is een beste man…….
In no-time waren de dozen op het imperiaal getild en met allerlei touwen en spanbanden vastgesjord. De rest had ik de auto ingewerkt. We waren onze hulp veel dank verschuldigd en dat vond deze ook; of we złoty’s hadden? “Eh, nee…..” Hoe we dan betaald hadden? “Eh, met de creditcard….” Nou, vooruit: of we dan bier voor hem hadden? “Eh, nee…….MAAR…..WEL 2 appels uit eigen voorraad!” Die heb ik hem gegeven en Doma mompelde: “Wegwezen, vóórdat-ie alles weer gaat afladen!” Vriendelijk zwaaiend stoven we het parkeerterrein af, richting Tsjechië.
Ach, zoals al gezegd, het was prachtig weer, de maan scheen………maar verdween achter een zwart wolkendek. “Hebben we afdekzeilen bij ons?” vroeg ik. Het antwoord was ontkennend en het gaspedaal werd iets dieper ingetrapt. Net voor Bolkov begon het licht te sneeuwen en net NA Bolkov woedde een sneeuwstorm. Wie IKEA kent, weet dat het materiaal voor een groot deel uit spaanplaat bestaat en de dozen van karton zijn….een IDEALE combinatie met water of sneeuw! Daar was een bushokje! Als de wiedeweerga hebben we alles afgeladen en in het bushokje gezet. Maar nu? “We laden de boel in de auto en ik blijf hier vannacht in een hotel” opperde ik. Doma bekeek het e.e.a. wat nuchterder en zag kans om alles de auto in te wurmen; een deken om het uitstekende deel heen, achterklep bleef open en….”Ik kan er niet meer in!” ,piepte ik, “Alleen platgeslagen tegen de voorruit wil nog lukken.” Geen probleem, alles werd ietsje naar achteren getrokken, vrouw werd ingeladen, en opnieuw: en routes! Om de vijf minuten vroeg Doma of het nog ging, want erg veel ruimte had ik niet en de veiligheidsriem hield ik maar met één handje vast, want de sluiting was niet meer te vinden. Gelukkig bleef het nog even sneeuwen, anders was al het werk voor niets.
Nu nog even SNEL de grens over; ja, ja, maar DAAR stonden een paar mijnheren met van die staaflantaarns! Ons vreemdsoortig uitziend voertuig SMEEKTE om controle, dus: 2x pas, 2x rijbewijs en alle verdere autopapieren OOK even graag inleveren. Grenswacht no. 1 ging alles verifiëren, grenswacht no. 2 besloot ONS eens wat nader te bekijken; met een lantaarn scheen hij eerst voor in de auto. Hij wees op mijn veiligheidsriem en vroeg of deze vast zat. “Jazeker”, knikte ik, "kijkt U maar!” (ik weet het, jokken mag NIET) Daarna scheen hij achter in de auto en hij bleek een ECHTE Tsjech te zijn: “JESUS MARIA!!!!!” Soms ben ik een beetje ad rem en dat was nu ook het geval: “Ne, ne to ne byl Jesus Maria, to byl IKEA Wrocław!!” Grenswacht no. 1 kwam net met de papieren aanzetten en gelukkig hadden ze allebei gevoel voor humor. Of we nog ver moesten. Nee, 20 km. Nou wegwezen dan en goede reis.
Dit was de eerste- maar zeker niet de laatste keer dat we een aanvaring hadden met de grenswachten in Kralovec…… Ook bij de tweede keer ging het om: APPELS!
Ik HOOR U denken: ALWEER een stukje over die appels! Ja, als je niet van appels houdt, dan zijn mijn stukjes soms best saai. Maar dit is weer zo’n “zaterdag-bijlage-stukje”; de appels spelen slechts een bijrol.
Voorjaar 2009 begon ons huis van lieverlee op een echt huis te lijken. Onze grote slaapkamer had ik tot dat moment gebruikt als verfhok, want je had er de ruimte. Nu lag er vloerbedekking en stond er een schitterende kast; ons bed was van de zolder OOK naar beneden verhuisd, dus het werd hoog tijd voor nieuwe plannen. Veel familie/vrienden ‘dreigden’ die zomer langs te zullen komen, dus dat betekende: slaapgelegenheid creëren. Dat kon heel goed op de – door de vorige eigenaar – schitterend afgewerkte zolder. Na veel gepuzzel bleek dat bedden van IKEA Wrocław in aanschaf het goedkoopst waren en omdat het net zover rijden was als naar Praag besloten we voor ‘de Pool’ te gaan.
Het was een mooie, zonnige dag begin maart, het imperiaal lag in de auto en wij togen op weg richting Wrocław. Het grootste deel over provinciale wegen, maar ze waren sneeuwvrij en het vele verkeer reed niet gekker dan in Tsjechië. Over het hele IKEA-verhaal kan ik kort zijn. Met handen en voeten en ons Tsjechisch en HUN Pools lukte het allemaal uitstekend! We zijn daar zelfs lid van IKEA-familie geworden. Na een hele middag uitzoeken en bij elkaar scharrelen hadden we 3 bedden, een tafeltje en allerlei kleinere spullen.
Doma had al uitgerekend dat het gehele bedrag bijna 200 euro scheelde met een eventuele aanschaf in Praag! Nou, DAN kon er ook nog wel een IKEA-etentje af. Zo gezegd, zo gedaan, alles betaald met de creditcard en daarna naar het afhaalmagazijn voor de grote spullen. OEI! Dat waren wel HEEL VEEL DOZEN!!!!! En die moesten allemaal OP de auto! Gelukkig kon je touw en schaar lenen, dat was één. Maar – zoals al eerder gezegd - IK ben aan de kleine kant en als IK iets op de auto wil tillen, dan moet ik op een trapje staan. Ondertussen was het donker geworden en ook een beetje koud. De maan scheen vrolijk en goede raad was duur? Welnee, buiten stond een aardig manspersoon, die in compleet onverstaanbaar Pools/Tsjechisch aangaf te willen helpen. Hij zag er wat haveloos uit, maar dat doet Doma ook af en toe en het is een beste man…….
In no-time waren de dozen op het imperiaal getild en met allerlei touwen en spanbanden vastgesjord. De rest had ik de auto ingewerkt. We waren onze hulp veel dank verschuldigd en dat vond deze ook; of we złoty’s hadden? “Eh, nee…..” Hoe we dan betaald hadden? “Eh, met de creditcard….” Nou, vooruit: of we dan bier voor hem hadden? “Eh, nee…….MAAR…..WEL 2 appels uit eigen voorraad!” Die heb ik hem gegeven en Doma mompelde: “Wegwezen, vóórdat-ie alles weer gaat afladen!” Vriendelijk zwaaiend stoven we het parkeerterrein af, richting Tsjechië.
Ach, zoals al gezegd, het was prachtig weer, de maan scheen………maar verdween achter een zwart wolkendek. “Hebben we afdekzeilen bij ons?” vroeg ik. Het antwoord was ontkennend en het gaspedaal werd iets dieper ingetrapt. Net voor Bolkov begon het licht te sneeuwen en net NA Bolkov woedde een sneeuwstorm. Wie IKEA kent, weet dat het materiaal voor een groot deel uit spaanplaat bestaat en de dozen van karton zijn….een IDEALE combinatie met water of sneeuw! Daar was een bushokje! Als de wiedeweerga hebben we alles afgeladen en in het bushokje gezet. Maar nu? “We laden de boel in de auto en ik blijf hier vannacht in een hotel” opperde ik. Doma bekeek het e.e.a. wat nuchterder en zag kans om alles de auto in te wurmen; een deken om het uitstekende deel heen, achterklep bleef open en….”Ik kan er niet meer in!” ,piepte ik, “Alleen platgeslagen tegen de voorruit wil nog lukken.” Geen probleem, alles werd ietsje naar achteren getrokken, vrouw werd ingeladen, en opnieuw: en routes! Om de vijf minuten vroeg Doma of het nog ging, want erg veel ruimte had ik niet en de veiligheidsriem hield ik maar met één handje vast, want de sluiting was niet meer te vinden. Gelukkig bleef het nog even sneeuwen, anders was al het werk voor niets.
Nu nog even SNEL de grens over; ja, ja, maar DAAR stonden een paar mijnheren met van die staaflantaarns! Ons vreemdsoortig uitziend voertuig SMEEKTE om controle, dus: 2x pas, 2x rijbewijs en alle verdere autopapieren OOK even graag inleveren. Grenswacht no. 1 ging alles verifiëren, grenswacht no. 2 besloot ONS eens wat nader te bekijken; met een lantaarn scheen hij eerst voor in de auto. Hij wees op mijn veiligheidsriem en vroeg of deze vast zat. “Jazeker”, knikte ik, "kijkt U maar!” (ik weet het, jokken mag NIET) Daarna scheen hij achter in de auto en hij bleek een ECHTE Tsjech te zijn: “JESUS MARIA!!!!!” Soms ben ik een beetje ad rem en dat was nu ook het geval: “Ne, ne to ne byl Jesus Maria, to byl IKEA Wrocław!!” Grenswacht no. 1 kwam net met de papieren aanzetten en gelukkig hadden ze allebei gevoel voor humor. Of we nog ver moesten. Nee, 20 km. Nou wegwezen dan en goede reis.
Dit was de eerste- maar zeker niet de laatste keer dat we een aanvaring hadden met de grenswachten in Kralovec…… Ook bij de tweede keer ging het om: APPELS!
Een Brits gazon
“Dat wordt NOOIT een brits gazon”, zei mijn zus toen ze voor het eerst van haar leven op Tsjechische bodem onze tuin betrad. Nee, als we dat hadden gewild dan hadden we Buckingham Palace wel gekocht. Het IS geen Brits gazon en het ZAL het ook NOOIT worden! Ons gazon heeft meer weg van een alpenwei; hier en daar zit wel erg weinig gras, da’s waar en we proberen er ook wel iets aan te doen. Maar om ons heen zijn het allemáál alpenweides, alleen Heidi ontbreekt. Dan kun je van alles proberen, maar het onkruid waait toch over. Leg je er maar bij neer, dit is Tsjechië, zeiden we tegen elkaar. We houden de alpenweide wel kort, omdat we zo min mogelijk kans willen lopen op teken. Maar IN die alpenweide ontdek je vaak van die leuke plantjes.
De beruchte eerste maart 2008 – Doma timmerend op het dak en orkaan Emma daarboven - bloeide er in het gras van die leuke ‘narcissen’? Dat bleken LENTEKLOKJES (BLEDULE JARNÍ) te zijn.
Ze houden van natte voeten, staan bij ons ook in een kwelplek waar in het voorjaar het water de grond uitborrelt. Ook langs de verschillende beken in de omgeving is het - als de sneeuw gesmolten is – een lust voor het oog.
Verder kwam Doma in het vroege voorjaar een paar pollen prachtige sleutelbloemen (petrklíče) tegen, zachtgeel. We hebben ze gemerkt en na de bloei een deel uitgezet in het perk-bij-de-grote-steen.
Sleutelbloemen zijn niet alleen mooi – Roodkapje plukte ze ook, voor grootmoeder – maar ook goed tegen de hoest, kašel zeggen ze hier. Het zal wel, IK kijk er liever naar. “Je hebt er meer dan genoeg”, zei Doma, “leuk voor volgend jaar op de Trh!” Ik denk dat toch niet, want als de sleutelbloemen bloeien, is nog geen Tsjech geïnteresseerd in tuinieren!
“Dat wordt NOOIT een brits gazon”, zei mijn zus toen ze voor het eerst van haar leven op Tsjechische bodem onze tuin betrad. Nee, als we dat hadden gewild dan hadden we Buckingham Palace wel gekocht. Het IS geen Brits gazon en het ZAL het ook NOOIT worden! Ons gazon heeft meer weg van een alpenwei; hier en daar zit wel erg weinig gras, da’s waar en we proberen er ook wel iets aan te doen. Maar om ons heen zijn het allemáál alpenweides, alleen Heidi ontbreekt. Dan kun je van alles proberen, maar het onkruid waait toch over. Leg je er maar bij neer, dit is Tsjechië, zeiden we tegen elkaar. We houden de alpenweide wel kort, omdat we zo min mogelijk kans willen lopen op teken. Maar IN die alpenweide ontdek je vaak van die leuke plantjes.
De beruchte eerste maart 2008 – Doma timmerend op het dak en orkaan Emma daarboven - bloeide er in het gras van die leuke ‘narcissen’? Dat bleken LENTEKLOKJES (BLEDULE JARNÍ) te zijn.
Ze houden van natte voeten, staan bij ons ook in een kwelplek waar in het voorjaar het water de grond uitborrelt. Ook langs de verschillende beken in de omgeving is het - als de sneeuw gesmolten is – een lust voor het oog.
Verder kwam Doma in het vroege voorjaar een paar pollen prachtige sleutelbloemen (petrklíče) tegen, zachtgeel. We hebben ze gemerkt en na de bloei een deel uitgezet in het perk-bij-de-grote-steen.
Sleutelbloemen zijn niet alleen mooi – Roodkapje plukte ze ook, voor grootmoeder – maar ook goed tegen de hoest, kašel zeggen ze hier. Het zal wel, IK kijk er liever naar. “Je hebt er meer dan genoeg”, zei Doma, “leuk voor volgend jaar op de Trh!” Ik denk dat toch niet, want als de sleutelbloemen bloeien, is nog geen Tsjech geïnteresseerd in tuinieren!
Nou ik anders wel!!!!!
Russalka, als jij je in de winter eens verveelt en niet met planten bezig kunt zijn, dan kun je altijd nog een plantenboek schrijven en dan een boek over je belevenissen met planten.
Maar toch nog niet zoals jij schrijft over je belevenissen met planten.
Het doet me enorm veel plezier dat men de stukjes graag leest! Als er goede ideeën uit te halen zijn of tuintips, dan is dat voor iedereen meegenomen! Ik had me voorgenomen om bij de eerste "minder vriendelijke reactie” meteen te stoppen - positieve kritiek NIET meegerekend! - maar DIE heb ik nog niet gehad.
Boek schrijven, JAN? Wie weet, dit najaar gaan we er wel eens over brainstormen onder het genot van een ENORM gevuld glas! Gedestilleerd of iets anders……
Boek schrijven, JAN? Wie weet, dit najaar gaan we er wel eens over brainstormen onder het genot van een ENORM gevuld glas! Gedestilleerd of iets anders……
Kortsluiting!
Begin april 2008 was het dan zover; na bijna een week wachten, bellen, uitproberen kregen we groen licht en hadden we stroom. Dat betekende inpakken en wegwezen uit het pension van onze vriendin in Upice en kamperen in eigen huis. We hadden – speciaal voor dit doel – zo’n elektrisch opblaasgeval-matras gekocht en Oh: wat sliep dat lekker die eerste nacht! Onder het EIGEN dak, in het EIGEN bed en de volgende morgen ontbijt in de EIGEN TUIN, want het was prachtig weer!
In de tuin stond en nog een paar oude houten banken en een tafel, perfect geschikt voor dit doel. Thee, rohliky en wat we verder nodig hadden, was snel naar beneden gebracht.
Stilte. Complete rust. In de verte loeide een koe, er kakelde een kip (“die legt een ei”…..”of wordt geslacht”), kortom het paradijs op aarde. Maar toen….KRAK-KRAK-KNARS-KNARS in de draden boven onze tuin. “DOMA, kortsluiting!!!!!!!!! SNEL!!! Schakel de stroom uit!!!!!!!” Mijn allergrootste angst. Kortsluiting en dan je droomhuis in vlammen zien opgaan. We renden naar de stoppenkast. Niets te zien. Er kwam geen rook uit het huis, geen enkel geknetter meer….. Zenuwachtig gingen we terug naar de thee. Vijf minuten later: jawel, KRAK-KRAK-KNARS-KNARS.
Nu was Doma zo slim om naar boven te kijken. Op de oude houten electra-paal, waar de klimroos zo beeldig tegenaan groeit, zat een klein vogeltje. Een ERG klein vogeltje en dat deed: “twidel-twidel-twidel-KRAK-KRAK-KNARS-KNARS” en vloog weg.
Dat was ‘m dus. Onze eigen kortsluitvogel! Later, toen het grote vogelboek was uitgepakt, kwamen we erachter dat het om een Zwarte Roodstaart (Rehek Domácí) ging.*Lars Jonsson 'Vogels van Europa': “Zang klinkt moeizaam, vaak scherp Winterkoning-achtig beginnend ‘svie-svie-svie’, gevolgd door een karakteristiek avocaal geknars, als van kleine kiezels of metalen kogels. Zingt vanaf hoge posten, zoals telefoonpalen…..”
Bij ons blijft-ie de ‘kortsluitvogel’ heten en iedere keer als we zijn riedeltje horen, begeleid door KRAK-KRAK-KNARS-KNARS, dan voelen we ons weer extra thuis!
Begin april 2008 was het dan zover; na bijna een week wachten, bellen, uitproberen kregen we groen licht en hadden we stroom. Dat betekende inpakken en wegwezen uit het pension van onze vriendin in Upice en kamperen in eigen huis. We hadden – speciaal voor dit doel – zo’n elektrisch opblaasgeval-matras gekocht en Oh: wat sliep dat lekker die eerste nacht! Onder het EIGEN dak, in het EIGEN bed en de volgende morgen ontbijt in de EIGEN TUIN, want het was prachtig weer!
In de tuin stond en nog een paar oude houten banken en een tafel, perfect geschikt voor dit doel. Thee, rohliky en wat we verder nodig hadden, was snel naar beneden gebracht.
Stilte. Complete rust. In de verte loeide een koe, er kakelde een kip (“die legt een ei”…..”of wordt geslacht”), kortom het paradijs op aarde. Maar toen….KRAK-KRAK-KNARS-KNARS in de draden boven onze tuin. “DOMA, kortsluiting!!!!!!!!! SNEL!!! Schakel de stroom uit!!!!!!!” Mijn allergrootste angst. Kortsluiting en dan je droomhuis in vlammen zien opgaan. We renden naar de stoppenkast. Niets te zien. Er kwam geen rook uit het huis, geen enkel geknetter meer….. Zenuwachtig gingen we terug naar de thee. Vijf minuten later: jawel, KRAK-KRAK-KNARS-KNARS.
Nu was Doma zo slim om naar boven te kijken. Op de oude houten electra-paal, waar de klimroos zo beeldig tegenaan groeit, zat een klein vogeltje. Een ERG klein vogeltje en dat deed: “twidel-twidel-twidel-KRAK-KRAK-KNARS-KNARS” en vloog weg.
Dat was ‘m dus. Onze eigen kortsluitvogel! Later, toen het grote vogelboek was uitgepakt, kwamen we erachter dat het om een Zwarte Roodstaart (Rehek Domácí) ging.*Lars Jonsson 'Vogels van Europa': “Zang klinkt moeizaam, vaak scherp Winterkoning-achtig beginnend ‘svie-svie-svie’, gevolgd door een karakteristiek avocaal geknars, als van kleine kiezels of metalen kogels. Zingt vanaf hoge posten, zoals telefoonpalen…..”
Bij ons blijft-ie de ‘kortsluitvogel’ heten en iedere keer als we zijn riedeltje horen, begeleid door KRAK-KRAK-KNARS-KNARS, dan voelen we ons weer extra thuis!
Russalka in ’t bessenland
Zo’n 25 jaar geleden logeerden we als jong gezin samen met zoontje J. bij mijn moeder. Zoals al gezegd: ze was stapelgek op haar kleinkinderen, maar had een speciale band met onze J. Drie maal per dag wandelde ze met haar hond door het bos en daarbij wist ze J. altijd te stimuleren, ook als hij vermoeide beentjes kreeg. “Zie je dat donkere-bomen-bos? Kijk maar eens goed, of je een rood mutsje ziet, maar NIET praten, hoor, want Paulus (*Paulus, de Boskabouter van Jean Dulieu) is heel verlegen!” 100% zeker heeft hij Paulus meerdere keren gezien en in ieder hol woonde Wipper-het-konijn; Krakas kraste in de bomen, maar bang voor Eukalypta was J. NOOIT.
’s Avonds wachtte het voorlezen, waaronder het boek ‘Hansje in ‘t Bessenland’, een schitterend prentenboek uit het begin van de 20e eeuw van Johanna Wildvanck met illustraties van Elsa Beskow. Hansje wil als verjaardagscadeau voor zijn moeder mandjes rode en blauwe bessen zoeken; in het bos komt hij een dwergje tegen dat hem verkleint en meeneemt naar toverland. Daar plukt hij met de bosbessenprinsjes blauwe bessen en met de bosbessenmeisjes rode bessen. Uiteindelijk gaat hij – weer op normale grootte - met volle mandjes naar huis.
In de illustraties zie je Hansje ONDER de bessenstruiken plukken en dat is op het ogenblik ook MIJN gevoel. De Borůvky geven dit jaar een monsteroogst. Daarbij zijn ze ook nog erg groot, dat komt vast door het voetbalgebeuren in het nabijgelegen Polen; misschien was dat besmettelijk, maar dan in de goede zin van het woord.
Ik lig vaak op mijn knieën onder de takken, want daar zitten de grootste! Onder het plukken denk ik terug aan ‘Hansje in ‘t Bessenland’, kleine J. en ik voel me een oude bes....... beetje gerimpeld, maar verder zit ik prima in mijn vel!
(Oogst van een klein half uurtje plukken.........)
Zo’n 25 jaar geleden logeerden we als jong gezin samen met zoontje J. bij mijn moeder. Zoals al gezegd: ze was stapelgek op haar kleinkinderen, maar had een speciale band met onze J. Drie maal per dag wandelde ze met haar hond door het bos en daarbij wist ze J. altijd te stimuleren, ook als hij vermoeide beentjes kreeg. “Zie je dat donkere-bomen-bos? Kijk maar eens goed, of je een rood mutsje ziet, maar NIET praten, hoor, want Paulus (*Paulus, de Boskabouter van Jean Dulieu) is heel verlegen!” 100% zeker heeft hij Paulus meerdere keren gezien en in ieder hol woonde Wipper-het-konijn; Krakas kraste in de bomen, maar bang voor Eukalypta was J. NOOIT.
’s Avonds wachtte het voorlezen, waaronder het boek ‘Hansje in ‘t Bessenland’, een schitterend prentenboek uit het begin van de 20e eeuw van Johanna Wildvanck met illustraties van Elsa Beskow. Hansje wil als verjaardagscadeau voor zijn moeder mandjes rode en blauwe bessen zoeken; in het bos komt hij een dwergje tegen dat hem verkleint en meeneemt naar toverland. Daar plukt hij met de bosbessenprinsjes blauwe bessen en met de bosbessenmeisjes rode bessen. Uiteindelijk gaat hij – weer op normale grootte - met volle mandjes naar huis.
In de illustraties zie je Hansje ONDER de bessenstruiken plukken en dat is op het ogenblik ook MIJN gevoel. De Borůvky geven dit jaar een monsteroogst. Daarbij zijn ze ook nog erg groot, dat komt vast door het voetbalgebeuren in het nabijgelegen Polen; misschien was dat besmettelijk, maar dan in de goede zin van het woord.
Ik lig vaak op mijn knieën onder de takken, want daar zitten de grootste! Onder het plukken denk ik terug aan ‘Hansje in ‘t Bessenland’, kleine J. en ik voel me een oude bes....... beetje gerimpeld, maar verder zit ik prima in mijn vel!
(Oogst van een klein half uurtje plukken.........)
Mooi Russalka. Ha dat donkere-bomenbos komt dus daar vandaan. Ik gebruik dat ook nog steeds als we ergens langs een donker bos rijden. Ik wist niet dat het van Paulus kwam. We hebben 16 cassette bandjes met de orginele hoorspelen van Paulus en zijn bezig het te digitaliseren. Vroeger zaten wij op vrijdagavond in de teil, bij de kachel voor de tv met Paulus en Eucalypta. Het woord Heksenbui gebruiken wij ook nog steeds en komt ook van Paulus.
Wat mooi dat J zeker wist Paulus te hebben gezien. Mijn derde wist zeker dat hij Sinterklaas op ons dak had gehoord.
Heerlijk die bessen. Wij hadden dit jaar weinig vakantiedagen en zijn dus even naar de Vogezen geweest, daar ook erg grote blauwe bessen heerlijk. Ik heb een kilo meegenomen.
Wat mooi dat J zeker wist Paulus te hebben gezien. Mijn derde wist zeker dat hij Sinterklaas op ons dak had gehoord.
Heerlijk die bessen. Wij hadden dit jaar weinig vakantiedagen en zijn dus even naar de Vogezen geweest, daar ook erg grote blauwe bessen heerlijk. Ik heb een kilo meegenomen.
Ik weet niet 100% zeker OF het donkere-bomenbos uit Paulus de Boskabouter komt. Wel ben ik opgegroeid in de plaats waar Paulus het levenslicht zag en - toen WIJ als kinderen in het bos liepen - zagen ook wij regelmatig een rood kaboutermutsje. Voordat Paulus' geestelijke vader echt in goede doen kwam, woonde hij achter bij ons in de buurt. Het verhaal gaat dat mijn zusjes (ik was nog niet geboren) met zijn kinderen onder het prikkeldraad doorkropen om bij een boerderij te spelen. Toen ik ouder was, woonde Jean Dulieu tegeover onze tandarts, vlakbij HET bos.....
150 kg appels armer EN een blauwspar rijker
In het najaar van 2008 waren we dus nog steeds in het bezit van 13 zéér actieve en dragende appelbomen. Nu zijn zoveel appelbomen voor twee 50+-ers een beetje veel, zeker als ze allemaal vol appels zitten. “Strudel bakken” zei één van de bouwvakkers, die hier nog bezig waren in het najaar. Ja, ja, in mijn kleine oven met 2 strudels per keer, dat schiet lekker op....
Van een deel hebben we sap laten persen, heerlijk, maar na de eerste week smaakte het al minder goed. Ondertussen vorderde de herfst en moesten de appels echt van de bomen af. Gelukkig waren ze niet alle dertien even hoog. We verdeelden het werk. IK de lage en HIJ de hoge. Een prima deal. “Waarom laten jullie er geen calvados van stoken?”, opperde huisvriend K. “In Jaroměř zit een palírna (stokerij), je hoeft alleen maar gaaf fruit aan te leveren, je ‘Doklad o Rodném Čisle’ (geboortenummer) te laten zien en kat-in-het-bakkie.” Dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Al het gave fruit werd in dozen, kisten en kratten geladen en toen……kwam er een waarschuwing voor een weersinfarct. Oei! Zogauw het ECHTE WERK van Doma het toeliet, laadden we alles in onze niet-zo-grote auto. Volop geurend naar gistende, rijpe appels gingen we op weg naar Jaroměř. Inderdaad, de temperatuur zakte snel, het werd mistig en we zagen niet zoveel meer.
Plots bedacht ik me dat we nog een kerstboom moesten kopen voor in de tuin. Dochter D. zou Kerst komen vieren en in onze woonkamer zou het een keuze worden: wij eruit, de boom erin of andersom. Dus een leuk klein verlicht boompje in de tuin – tussen al die appelbomen – dat geeft toch een vredig gevoel, nietwaar. “Jij wist toch een boomkweker in Česká Skalice? Kunnen we daar op de terugweg niet langs om een boompje te halen”. “Eerst die appels afleveren, dan kijken we wel of dat lukken gaat.”
In Jaroměř reden we maar 3x verkeerd, dus dat viel mee. Maar voor de palírna stond een file aan auto’s met aanhangers vol appels en peren. Daar kwamen WIJ met onze schamele dozen……TOCH dik 150 kg! Na het bekijken van de papieren, het uitwisselen van telefoonnummers en de belofte dat dit ca. 15 ltr appelalcohol zou opleveren, keek de baas eens naar mijn koude neus….en schonk meteen een vers gedistilleerd glaasje voor me in. Een man naar mijn hart. “Doordrinken, we moeten die Kerstboom nog halen!” waarschuwde Doma, die vast jaloers was, omdat HIJ nu 100% zeker moest rijden.
Buiten Jaroměř bleek de mist ondoordringbaar dicht te zijn. De eerste afslag naar Česká Skalice (en DIE moesten we hebben) reden we dan ook prompt voorbij. Keren, zoeken, vragen, WEER keren en jawel om 16.01 stonden we voor het dichte hek van een tuinarchitect, die OOK bomen verkocht….tot 16.00 uur. Door het dichte hek zocht ik vast verlekkerd een mooi exemplaar uit. Gelukkig wilde de dame ter plekke ons toch wel een boompje verkopen. Nooit geweten dat zo’n klein boompje zo zwaar is! Met vereende krachten werd het in de auto geladen en – HUP – zo snel mogelijk richting Petrovice, want de temperatuur begon aardig richting 0-punt te zakken.
We reden Malé Svatoňovice binnen, NIETS aan de hand, maar toen…..begon het enorm te sneeuwen. Kenners weten dat het van 'Malé' naar Petrovice ruim 1 km. is, maar thuis konden we het tuinhek bijna niet meer vinden. Wat te doen met de boom? Snel handelen was nodig, voordat we allemaal ingesneeuwd zouden raken. Samen werkten we de nieuwe aankoop de kruiwagen in; rap, HEEL rap rende Doma met kruiwagen naar beneden, ongeveer naar de plek waar de boom ZOU komen; een gat maken ging al niet meer. “Vlug wat jute zakken over de kluit en dan zien we morgen wel” Zo gezegd zo gedaan.
De volgende morgen was de hemel stralend blauw;
aan een paar bomen hingen nog appels….met sneeuwmutsjes op en midden in het aangelegde tulpenperk lag…….de Kerstboom, vredig onder zijn jute zakken.
Na verplaatsing bleek de schade aan de tulpen nihil en hadden wij met Kerst een leuke verrassing voor onze dochter!
In het najaar van 2008 waren we dus nog steeds in het bezit van 13 zéér actieve en dragende appelbomen. Nu zijn zoveel appelbomen voor twee 50+-ers een beetje veel, zeker als ze allemaal vol appels zitten. “Strudel bakken” zei één van de bouwvakkers, die hier nog bezig waren in het najaar. Ja, ja, in mijn kleine oven met 2 strudels per keer, dat schiet lekker op....
Van een deel hebben we sap laten persen, heerlijk, maar na de eerste week smaakte het al minder goed. Ondertussen vorderde de herfst en moesten de appels echt van de bomen af. Gelukkig waren ze niet alle dertien even hoog. We verdeelden het werk. IK de lage en HIJ de hoge. Een prima deal. “Waarom laten jullie er geen calvados van stoken?”, opperde huisvriend K. “In Jaroměř zit een palírna (stokerij), je hoeft alleen maar gaaf fruit aan te leveren, je ‘Doklad o Rodném Čisle’ (geboortenummer) te laten zien en kat-in-het-bakkie.” Dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Al het gave fruit werd in dozen, kisten en kratten geladen en toen……kwam er een waarschuwing voor een weersinfarct. Oei! Zogauw het ECHTE WERK van Doma het toeliet, laadden we alles in onze niet-zo-grote auto. Volop geurend naar gistende, rijpe appels gingen we op weg naar Jaroměř. Inderdaad, de temperatuur zakte snel, het werd mistig en we zagen niet zoveel meer.
Plots bedacht ik me dat we nog een kerstboom moesten kopen voor in de tuin. Dochter D. zou Kerst komen vieren en in onze woonkamer zou het een keuze worden: wij eruit, de boom erin of andersom. Dus een leuk klein verlicht boompje in de tuin – tussen al die appelbomen – dat geeft toch een vredig gevoel, nietwaar. “Jij wist toch een boomkweker in Česká Skalice? Kunnen we daar op de terugweg niet langs om een boompje te halen”. “Eerst die appels afleveren, dan kijken we wel of dat lukken gaat.”
In Jaroměř reden we maar 3x verkeerd, dus dat viel mee. Maar voor de palírna stond een file aan auto’s met aanhangers vol appels en peren. Daar kwamen WIJ met onze schamele dozen……TOCH dik 150 kg! Na het bekijken van de papieren, het uitwisselen van telefoonnummers en de belofte dat dit ca. 15 ltr appelalcohol zou opleveren, keek de baas eens naar mijn koude neus….en schonk meteen een vers gedistilleerd glaasje voor me in. Een man naar mijn hart. “Doordrinken, we moeten die Kerstboom nog halen!” waarschuwde Doma, die vast jaloers was, omdat HIJ nu 100% zeker moest rijden.
Buiten Jaroměř bleek de mist ondoordringbaar dicht te zijn. De eerste afslag naar Česká Skalice (en DIE moesten we hebben) reden we dan ook prompt voorbij. Keren, zoeken, vragen, WEER keren en jawel om 16.01 stonden we voor het dichte hek van een tuinarchitect, die OOK bomen verkocht….tot 16.00 uur. Door het dichte hek zocht ik vast verlekkerd een mooi exemplaar uit. Gelukkig wilde de dame ter plekke ons toch wel een boompje verkopen. Nooit geweten dat zo’n klein boompje zo zwaar is! Met vereende krachten werd het in de auto geladen en – HUP – zo snel mogelijk richting Petrovice, want de temperatuur begon aardig richting 0-punt te zakken.
We reden Malé Svatoňovice binnen, NIETS aan de hand, maar toen…..begon het enorm te sneeuwen. Kenners weten dat het van 'Malé' naar Petrovice ruim 1 km. is, maar thuis konden we het tuinhek bijna niet meer vinden. Wat te doen met de boom? Snel handelen was nodig, voordat we allemaal ingesneeuwd zouden raken. Samen werkten we de nieuwe aankoop de kruiwagen in; rap, HEEL rap rende Doma met kruiwagen naar beneden, ongeveer naar de plek waar de boom ZOU komen; een gat maken ging al niet meer. “Vlug wat jute zakken over de kluit en dan zien we morgen wel” Zo gezegd zo gedaan.
De volgende morgen was de hemel stralend blauw;
aan een paar bomen hingen nog appels….met sneeuwmutsjes op en midden in het aangelegde tulpenperk lag…….de Kerstboom, vredig onder zijn jute zakken.
Na verplaatsing bleek de schade aan de tulpen nihil en hadden wij met Kerst een leuke verrassing voor onze dochter!
Normaal gesproken vindt U hier rond deze tijd een klein huis-, tuin- en – liever – geen keuken-verhaaltje, gerelateerd aan Domácí z Petrovic.
We zijn echter even NIET in Tsjechië maar voor hoognodig zaken- en familiebezoek in Nederland.
Medio volgende week meld ik me weer, maar - HEEL BELANGRIJK - als het EVEN lukt, dan staan we volgende week zaterdag t.w. 25 augustus weer een keertje op de Trh in Trutnov-Poříčí, met een aantal bloeiende nazomer-bloeiers!
We zijn echter even NIET in Tsjechië maar voor hoognodig zaken- en familiebezoek in Nederland.
Medio volgende week meld ik me weer, maar - HEEL BELANGRIJK - als het EVEN lukt, dan staan we volgende week zaterdag t.w. 25 augustus weer een keertje op de Trh in Trutnov-Poříčí, met een aantal bloeiende nazomer-bloeiers!
Nashle! Kleine Chinese nachtegaal!
22 jaar geleden kwam ze in ons leven; de zo gewenste dochter D. Veel te klein was ze, aan elkaar verbonden via de navelstreng maakten we elkaar het leven zuur, maar eenmaal geboren, knokte ze voor haar bestaan en binnen een week hadden we haar thuis.
Vanaf het moment dat ze haar stemmetje ontdekte ging ze ‘zingen’; waren het aanvankelijk alleen geluidjes, al snel probeerde ze van alles uit. Wat hadden we een plezier om haar ‘tong-R’ oefeningen, RRRRRRRRRRRRRRRR van hoog naar laag en omgekeerd.
Later kwam het schoolgebeuren, Juf ‘Jetty’ (Jahaaa, die van de Campanula!) verwonderde EN verheugde zich over de Lobeeeeelia, Campaaaaanula, Saponaaaaaria etc. Maar kleine meisjes worden groot, krijgen andere interesses, scholen volgen elkaar op en – zoals wij ouderen helaas weten – wordt het leven er niet rooskleuriger op in een wereld waar weinig compassie bestaat voor dromerige bloemenmeisjes. Nadat de strijd met de middelbare school was gestreden, moest het ‘chinees’ worden, aanvankelijk in Leiden, later in Maastricht.
Nee, de kamer- en tuinplantenliefde was helaas al lang naar een ver hoekje in haar hoofdje verbannen. Maar zingen deed ‘ons Chinese nachtegaaltje’ nog wel, vooral als ze het naar haar zin had. WIJ konden daar niet meer zo vaak van genieten, want ondertussen hadden wij Nederland ingeruild voor Tsjechië.
Het derde studiejaar was aangebroken en zo ook de daarbij behorende stage van 4 maanden in Beijing. O, wat had ze zich daarop verheugd en O, wat was ze nu bang. Een angstig vogeltje brachten we 15 februari naar Schiphol. ”Vlieg, vogeltje en kom volwassen terug” fluisterde ik bij het afscheid in haar oor. Gelukkig werden de mails steeds enthousiaster en de resultaten steeds beter. Na afloop van het schooljaar kon ze als vakantiebaantje zelfs Engels gaan doceren aan Chinese kleuters in Qufu (de geboorteplaats van Confusius). En WEER zong ons nachtegaaltje voor - EN met haar kleuters: ”Head, shoulders, knees and toes” met bijbehorende gebaren. Hoe eenvoudig is het om gelukkig te zijn! Heeft dit haar besluit versterkt?
Een paar weken geleden heeft ze besloten om weliswaar 15 augustus terug te komen, maar zo snel mogelijk terug te keren naar Beijing, waar ze haar graag nog een semester willen hebben om te studeren…….
Dat het ‘Oude Vogelpaar’ in alle staten was, behoeft weinig uitleg. Hoe fijn is het om uitgenodigd te worden maar dan…….de Nederlandse wetten en regeltjes, mijn kind! De beren op je pad! De lijken in de kast!
Drie dagen hebben we haar terug en – helaas – de bergen, die ze moet beklimmen zijn hoger dan de Himalaya, de Maas is zout van de tranen en de beren zo groot als de Verboden Stad. Veel lijken hebben we uit de kast kunnen halen, maar ze zijn nog niet allemaal begraven! Hertentamens wachten nog. Verhuizingen, papierwinkels, bureaucratie: weinig tot niets mogen ouders van een volwassen Nederlandse studente voor haar doen. We kunnen sturen, aangeven, geheugen – EN chauffeur zijn en dat was het dan.
Nashle, mijn kind, als je 1 september terugvliegt en hopelijk lukt alles wat je in je hoofdje hebt. De oudeparadijsvogel, genaamd Russalka, heeft er een enorm hard hoofd in, maar zoals iedere moeder kan ik maar één ding zeggen: “Vlieg, mijn kleine Chinese Nachtegaal en zing! Zing voor de kinderen, maar zing vooral voor jezelf! Nashle, mijn kleine Chinese nachtegaal!”
![id=652[1].jpg](https://www.tsjechie.net/forum/data/attachments/16/16945-68eaef17ef467245af343d84b51f1d5c.jpg "id=652[1].jpg")
22 jaar geleden kwam ze in ons leven; de zo gewenste dochter D. Veel te klein was ze, aan elkaar verbonden via de navelstreng maakten we elkaar het leven zuur, maar eenmaal geboren, knokte ze voor haar bestaan en binnen een week hadden we haar thuis.
Vanaf het moment dat ze haar stemmetje ontdekte ging ze ‘zingen’; waren het aanvankelijk alleen geluidjes, al snel probeerde ze van alles uit. Wat hadden we een plezier om haar ‘tong-R’ oefeningen, RRRRRRRRRRRRRRRR van hoog naar laag en omgekeerd.
Later kwam het schoolgebeuren, Juf ‘Jetty’ (Jahaaa, die van de Campanula!) verwonderde EN verheugde zich over de Lobeeeeelia, Campaaaaanula, Saponaaaaaria etc. Maar kleine meisjes worden groot, krijgen andere interesses, scholen volgen elkaar op en – zoals wij ouderen helaas weten – wordt het leven er niet rooskleuriger op in een wereld waar weinig compassie bestaat voor dromerige bloemenmeisjes. Nadat de strijd met de middelbare school was gestreden, moest het ‘chinees’ worden, aanvankelijk in Leiden, later in Maastricht.
Nee, de kamer- en tuinplantenliefde was helaas al lang naar een ver hoekje in haar hoofdje verbannen. Maar zingen deed ‘ons Chinese nachtegaaltje’ nog wel, vooral als ze het naar haar zin had. WIJ konden daar niet meer zo vaak van genieten, want ondertussen hadden wij Nederland ingeruild voor Tsjechië.
Het derde studiejaar was aangebroken en zo ook de daarbij behorende stage van 4 maanden in Beijing. O, wat had ze zich daarop verheugd en O, wat was ze nu bang. Een angstig vogeltje brachten we 15 februari naar Schiphol. ”Vlieg, vogeltje en kom volwassen terug” fluisterde ik bij het afscheid in haar oor. Gelukkig werden de mails steeds enthousiaster en de resultaten steeds beter. Na afloop van het schooljaar kon ze als vakantiebaantje zelfs Engels gaan doceren aan Chinese kleuters in Qufu (de geboorteplaats van Confusius). En WEER zong ons nachtegaaltje voor - EN met haar kleuters: ”Head, shoulders, knees and toes” met bijbehorende gebaren. Hoe eenvoudig is het om gelukkig te zijn! Heeft dit haar besluit versterkt?
Een paar weken geleden heeft ze besloten om weliswaar 15 augustus terug te komen, maar zo snel mogelijk terug te keren naar Beijing, waar ze haar graag nog een semester willen hebben om te studeren…….
Dat het ‘Oude Vogelpaar’ in alle staten was, behoeft weinig uitleg. Hoe fijn is het om uitgenodigd te worden maar dan…….de Nederlandse wetten en regeltjes, mijn kind! De beren op je pad! De lijken in de kast!
Drie dagen hebben we haar terug en – helaas – de bergen, die ze moet beklimmen zijn hoger dan de Himalaya, de Maas is zout van de tranen en de beren zo groot als de Verboden Stad. Veel lijken hebben we uit de kast kunnen halen, maar ze zijn nog niet allemaal begraven! Hertentamens wachten nog. Verhuizingen, papierwinkels, bureaucratie: weinig tot niets mogen ouders van een volwassen Nederlandse studente voor haar doen. We kunnen sturen, aangeven, geheugen – EN chauffeur zijn en dat was het dan.
Nashle, mijn kind, als je 1 september terugvliegt en hopelijk lukt alles wat je in je hoofdje hebt. De oudeparadijsvogel, genaamd Russalka, heeft er een enorm hard hoofd in, maar zoals iedere moeder kan ik maar één ding zeggen: “Vlieg, mijn kleine Chinese Nachtegaal en zing! Zing voor de kinderen, maar zing vooral voor jezelf! Nashle, mijn kleine Chinese nachtegaal!”
ontroerend Russalka,mooi onder woorden gebracht!
Diep onder de indruk!!