Hobby plantencentrum oftewel Domaci z Petrovic

[Russalka]

De laatste Trh van dit voorjaar?????

“Zo”, zei Doma, “Geen Trh volgende week zaterdag, dus nu kunnen we eens een dagje uitgaan, eventueel met de trein.” Dat vinden we allebei leuk, want dan kunnen we rustig een vinootje/pivootje drinken! Jahaaa….vergeet het maar!
Een mailtje van de Snajders (“Weet je wel, ik ben die klant met die leuke, lachende echtgenoot…..”); “Kunnen jullie asteblief deze zaterdag een zlatnice žlutá (solidaster luteus) meenemen?”.



Een SMS van Katerina-de-Kirgizische-klant: ”zaterdag graag een šater plazivý (gypsophila repens, roze) voor mijn vader.”



En de allermooiste: Pani Jezberová wil een nieuwe pomněnkovec (brunnera); haar hond heeft de vorige opgegeten…..



“O ja”, sprak Doma, “ik heb de spionne-met-het-hoedje ook een witte tradiscantia (plameňka) beloofd. Dat had geen haast, maar die kunnen we dan meteen meenemen, want we hebben er nog eentje, toch?”
De-spionne-met-het-hoedje? Ja, dat is weer zo’n onhebbelijke ‘hollandsche’ eigenschap. Als we even niets te doen hebben, dan gaan we rondkijken en ‘mensjes spotten’: “Kijk een heleboel Y-chromosomen (mannen dus), die gaan voor de worst bij de Pool……Die mevr. met die bril, die ziet eruit als tuin-gek….Nee, BLIJKBAAR niet! Hé, kijk eens, daar aan de overkant van de markt…..die mevr. met dat hoedje verkoopt van alles vanuit haar auto en haar koelbox! Wat zou dat zijn?” Het bleek o.a. verse boter te zijn en het hoedje was haar ‘handelsmerk’. Ze was wat stug, zodat wij haar de naam ‘De-spionne-met-het-hoedje’ gaven. “Hé, ze staan in de rij bij de spionne……nu is het even rustig bij de spionne”.
Een maandje geleden stond ineens haar man op de markt - zij was verhinderd - en hij kwam gezellig kletsen en raakte meteen MIJN gevoelige snaar: hij kende alle kakosten (ooievaarsbekken) die ik had, behalve……die ‘biokovo’! Zou hij misschien…..TUURLIJK, hij zat al in de verpakking! Zowel man als vrouw bleken zich ook met tuinonderhoud bezig te houden en al snel werden de kaartjes uitgewisseld.
De week daarop stond ZIJ er weer en wij stonden dit keer naast haar. Het ijs was meteen gebroken. Het is een enig mens, praat een beetje snel voor ons en behalve verse boter had ze ook….GROENE asperges(zelený chřest)! Njam-njam!!!! Op onze laatste ‘officiële’ werkdag heeft ze dus om een witte tradicantia gevraagd en de hele bestelling in ogenschouw genomen: zijn we zaterdag 23 juni TOCH met de auto uitgegaan, maar eerst naar de Trh!

 

[Corrie]

Wat zijn jouw stukjes toch leuk om te lezen!!
Ik geniet er elke keer weer van.

 

[Russalka]

Dankjewel Corrie, pluim op mijn hoed! Alles wat we rond huis, tuin en – heel soms – de keuken meemaken IS ook zo leuk. Niets bijzonders, gewoon de kleine dingen die het doen….
Er is een tweede reden waarom ik ineens in de pen ben geklommen: piekeren. Ik pieker(de) – onder het werk – heel wat af. Gaat het hier niet goed dan? Nee hoor, HIER gaat het prima, maar de naaste familie in het verre Nederland heeft het zwaar. We leven mee, delen de zorgen. Daar krijg je rimpels van, maar DIE heb ik al. Het gepieker moest afgelopen zijn en zie: deze stukjes zijn een prima remedie. Ik kan het iedereen aanraden!

 

[Russalka]

Foei toch! Zit ik mijn eigen schrijfsels eens door te lezen en dan valt de volgende fout me op:

Tradiscantia (Plamenka) NEE NEE NEE Slordig! Eén van mijn slechte eigenschappen. Ik maak het meteen goed.
De Tradiscantia is in het Tsjechisch Podeňka


De Phlox Paniculata is in het Tsjechisch Plamenka.


In het verleden kon ik mijn fouten nog wel herstellen, maar bij het vernieuwde forum lukt me dat helaas niet. Ik beloof beterschap.

 

[Russalka]

100.000 APPELS…..

Doma zingt. Dat is op zich geen straf, want hij heeft een aangenaam stemgeluid. Maar zijn tekst staat me niet aan. Hij is een liefhebber van Toon Hermans en weet diens teksten aardig aan te passen voor eigen gebruik. 'Vier en twintig rozen’ klinkt vandaag als volgt: “100.000 Appels, 100.000 Appels, 100.000 Appels voor JOU!” Het gaat niet om het eten en dan in het Guinness Recordboek komen, nee, ik begrijp helaas de strekking. We hebben het werk in huis en tuin verdeeld naar lengte….van onszelf. Al het laag-bij-de-grondse is voor mij, omdat ik wat klein ben uitgevallen.
Doma staat buiten met een emmer op me te wachten. “Als je wilt dat ik JOUW(!) gras maai, dan moet je nu aan het werk. Voor de koffie een emmertje of -tig, enuh, IK maak wel koffie!”

Voor grasmaaien moet je wat overhebben. Het belooft een schitterend appel-jaar te worden, heel veel vallen er af, maar er zitten er nog veel meer aan de bomen! Natuurlijk kun je 100.00 onrijpe appels gewoon fijnmalen onder het grasmaaien, maar dat geeft dan 100% wespen in het gras. Liever niet. Op de composthoop gooien? OOK liever niet; appels zijn zuur en een grote hoeveelheid – zelfs niet rijpe – is geen goede voedingsbodem voor een gezonde composthoop. Dus: aan het werk. Ik hoef niet echt te zoeken in het halfhoge gras, ik ‘voel’ het wel; harde knikkers onder de crocs…… Omdat de appels onrijp zijn en er nog geen vervelende plaagbeesten rondzoemen, vordert het werk snel.
Na de 5e emmer in de vuilnisbak te hebben geleegd, word ik geroepen: “Koffie!” Doma komt met een dienblad – vanwege de hitte - naar het terrasje-onder-de-appelboom. Als hij de koffie op tafel zet, valt er een appel: op zijn hoofd.

 

[Lina]

Wat weer een leuk verhaaltje Russalka

 

[Pelhřimov]

 

[C.Berendse]

Bedankt voor de tip van de onrijpe appels op de composthoop. In het vervolg gaan ze bij ons ook in de vuilnisbak.

 

[Russalka]

Geen tijd voor de Trh?

En? Hoe staat het met onze benen-op-tafel-met-een–wijntje? Want we ’Trh-en” immers even niet meer? Nou, die benen zijn goed moe en liggen NIET op tafel; we waren iets vergeten en zijn daar met onze neus letterlijk ingeduwd: Aardbeien, frambozen, rode bessen, zwarte bessen,



josta-bessen (kruising tussen een zwarte Johannisbeer en een Stachelbeer),
kersen (5(!) stuks van ons eigen boompje, maar de hoge boom van de buurman mochten we helemaal leegmaken.)!

Toen we de eerste zomer hier onze tuin een beetje gingen verkennen – met een kapmes – kwamen we achter allemaal leuke verrassingen; de vorige bewoners waren tuinliefhebbers en dat vind je altijd terug! Tussen het hoge gras ontdekten we frambozen en bramen, helaas een beetje door elkaar, maar 4 jaar hard werken heeft resultaat opgeleverd: we hebben een schitterend frambozenperk en de braam staat gedwee op de scheiding.



Ook staat de blauwe bes(Kanadská Borůvka) op uitkomen en dat betekent letterlijk tot oktober oogsten. Haar ‘bos’-zusje heeft meer smaak en geeft enorm paars af, maar omdat onze Canadees keurig in een perk staat is ze OOK teek-loos. Héél belangrijk!



Wagonladingen fruit halen we binnen, veel te veel voor 2 personen en uitdelen? Nee, hoor iedereen hier heeft genoeg. We werken ons iedere dag weer een slag in de rondte en dat betekent ook: eten, VEEL eten, op alcohol zetten, verwerken tot jam, maar omdat gaat vervelen: gel-taarten. Een simpel recept, dat me best aardig afgaat….dacht ik. Zoals de subtitel van deze stukjes al doet vermoeden “huis- tuin en GEEN keukenperikelen” ben ik niet zo’n keukenfanaat. Het is dat koken moet, anders legt Doma het loodje. Hij heeft groot talent voor theezetten, maar daar houdt het mee op.

Gel-taarten dus; de eerste paar – aardbeien – werden door iedereen geroemd. De aanwezige bouwvakkers kwamen zelfs om een tweede stuk vragen, dus even dacht ik dat een verborgen talent boven was gekomen. Heel even slechts, want na de aardbeien-gel-taarten kwamen de kersen. Even ontpitten en HUP, zelfde idee. Leuk, maar wat is het verschil tussen een aardbei en een kers? Juist, de aardbei heeft een zachte buitenkant, de kers niet. Probeer eens een kersen-gel-taart VOL kersen te snijden…….het resultaat is: ROMMEL. Een bordje vol rommel en – echt – het smaakt best, maar ziet er niet uit. Gelukkig bestaan er vrienden, die van wijn houden en OOK van fruit: BOWL dus, heerlijk met dit warme weer en WIJ zijn weer op een nette manier van heel veel fruit af.

 

[Russalka]

Klein Kabul

“Co je to? Mák?” vroeg vriendin L. toen we door de tuin liepen. “Ano, mák”. Zoon J. benoemde het weer anders, toen hij hier begin juni was: “Zo mam, ben je weer aan de XTC begonnen?” Mak, XTC, hasj….ach, gewoon papavers.

Ooit, heel lang geleden in een ver land, genaamd Nederland, kwam ik - rennend van trein naar mijn werk – langs een stukje braakliggend terrein. Daar bloeiden schitterende papavers en toen die uitgebloeid waren dacht ik: “Ach, daar vlak bij het hek zullen ze een bolletje of twee niet missen." De laatste dag voor de vakantie was het raak en met twee bolletjes in mijn tas ging ik huiswaarts. De vakantie duurde 6 weken, ik was die bollen straal vergeten, totdat ik, vlak voor de werkzaamheden weer begonnen, mijn tas in ging pakken….daar vielen honderden zaadjes uit….O, jee!
Ik heb ze bij elkaar geveegd en in de tuin op verschillende plekken gegooid. Het volgend jaar had ik aardig wat papavers, die zich jaarlijks vermeerderden; op alle plekken, waar het een beetje saai was, liet ik wat zaad vallen.

Omdat wij weliswaar best ruimte hadden voor een pony, maar zeker NOOIT ieder jaar een nieuwe of oude Mercedes kochten* en ook niet in kleding van de Society Shop in de tuin werkten, lagen we er een beetje uit bij de buurt. Zoiets moet je koesteren, dus luidkeels sprak het hele gezin in de tuin over onze bijverdienste, de wietplantage genaamd “Klein Kabul”. Hoe ik het spul ooit zou moeten verwerken, geen idee, maar het klonk goed!

Bij de verhuizing naar Tsjechië heb ik wat zaadjes meegenomen, maar er nooit de tijd voor genomen om er iets mee te doen. Hier waren geen saaie plekken in de tuin, dus nodig was het ook niet, tot vorig jaar een kennisje me vroeg of ik ook papavers had; ergens in een doos, lag dat zakje zaad en dat hebben we eerlijk gedeeld.



In het nood/t-perk (dit wordt in een volgend stukje uitgelegd....) staan nu mijn verdovende middelen, ze ogen prima en ik weet nu ook dat ik – als ik echt aan de hasj wil – moet oogsten vóór de bloei; A-me-NOOIT-niet!

* Vrij naar Hyacinth Bouquet!

 

[Ad Verschoor]

Russalka, wat schrijf je toch geweldig leuk. Ik lees je verhalen met veel genoegen. Bedankt !!!!

 

[hansbos]

Klein Kabul

hasj….ach, gewoon papavers.

het nood/t-perk (dit wordt in een volgend stukje uitgelegd....) staan nu mijn verdovende middelen, ze ogen prima en ik weet nu ook dat ik – als ik echt aan de hasj wil – moet oogsten vóór de bloei; A-me-NOOIT-niet!

* Vrij naar Hyacinth Bouquet!

Knappe meid die hasj kan oogsten uit papaver. Lijkt me toch beter om daarvoor hennep te kweken
Lees je stukjes trouwens met plezier.

 

[Russalka]

Dank jullie wel, IK schrijf ze graag! Ennuh....Hans Bos: wiet, XTC, hasj, OPIUM(!).....ik weet het best, maar ik lijd aan één verslaving: het prachtige Tsjechië, waar we wonen!

 

[Russalka]

Het NOOT*D*-perk * = naar keuze

In het vorige stukje beloofde ik het NOOT/D-perk uit te leggen. Belofte maakt schuld, dus bij deze.

Toen we in het najaar van 2007 ons huis hadden verkocht, was het eerste dat ik deed: planten uitzoeken. In potjes doen en merken. De toekomstige bewoners hadden er geen bezwaar tegen dat we wat meenamen, als het maar geen kaalslag werd.

Eind februari 2008 was het dan zover. Met een auto bomvol man, vrouw en dochter, een achterbak bomvol planten en in de dakkoffer de hoognodige verschoningen, het onontbeerlijke woordenboek en een stapel papieren voor de aannemer togen we richting Petrovice.
Daar werd als eerste de achterbak leeggemaakt, want verder konden we nog niet in het huis bivakkeren; geen water, geen stroom, dat is niks in de winter EN een groot deel was nog zwaar in aanbouw. Dat werk zou – hopelijk – in het voorjaar worden hervat.
“Maak je maar geen zorgen”, zei meevoelende Doma, “daar onder die boom is al een of ander perk door de vorige bewoner aangelegd.” Wonderwel zat er geen vorst in de grond en heel kort konden die potjes daar wel staan. “Als we van de week even tijd hebben, dan spit ik dat perk even om en kun jij je voorraad kwijt.” De lieverd. Inderdaad was het die week prachtig weer, geen sneeuw, geen vorst in de grond, dus samen met dochter D., die best wilde meewerken in ruil voor de avondjurk, die ze in Trutnov had gespot, voor het eindbal op school, werd de spade in de grond gezet.

De boom waaronder het NOOD-perk was aangelegd, was trouwens een NOTENBOOM. *)



Het “NOOT*D*- perk is gebleven en in april dat jaar zelfs uitgebreid met een perk aan de andere kant van de boom, want ik had toch weer veel teveel planten meegenomen. Dat NOOT*D*-perk was het begin van ons plantencentrum, want iedere keer als ik iets over had, zette ik het daar weg. U snapt het al: nadat we vorig jaar voor het eerst hadden ge-Trht, kwam ik echt ruimte tekort voor alle aanplant, dus nu is het NOOT*D*-perk verlengd. De notenboom is soms een pain-in-the-neck, maar daarnaast ook heel praktisch als ik jonge aanplant heb. Voorlopig mag-t-ie blijven!



*) foto genomen na het vorstdebakel van mei 2011; het is met de boom 100% goed gekomen!

 

[Russalka]

Emma en de Paus.

Nadat we onze planten eind februari 2008 in het NOOD/T-perk hadden gezet, restte ons nog het opmeten van de vertrekken in de woning. Waar zaten de ramen, hoe hoog zaten ze, het vloeropp. en ga zo maar door. We hadden geen stroom, geen water, maar wel dochter D. , al in het bezit van de begeerde baljapon, dus we mochten wel op wat medewerking hopen. Die zaterdag, de 1e maart, was een donkere dag. De wind loeide om het huis, waar we gezellig bij kaarslicht aan het meten waren. Op de aanbouw, waarvan we hoopten dat de aannemer die in de zomer af zou maken, zat een provisorisch houten afdak. De vorige eigenaar had het huis zelf willen vergroten, maar kon dit door ziekte niet realiseren, dus was de aanbouw afgedekt met planken.



De wind loeide nu niet meer, maar er woedde een echte storm die aan het dak rukte en en ook aan de elektradraden die – heel Tsjechisch - van ons huis naar de achterburen liepen. De vonken sloegen eruit. “Is dit normaal hier?” piepte dochter D. “Nou, ik zie niemand naar buiten rennen, dus het zal wel”, opperde ik, “gewoon DOORMETEN!”

Ondertussen was Doma naar buiten gegaan, kijken naar de houten beplating op de aanbouw. Dat zag er niet goed uit. “Ik ga zeilen halen bij een bouwmarkt om e.e.a. af te timmeren” en WEG was-ie. Even later hoorde ik een woest getimmer en vond het toch tijd om poolshoogte te nemen. “KOM VAN DAT DAK AF”, loeide ik tegen de wind in, “Dit is geen werk, het giet OOK nog.” “Nee, maak je geen zorgen, ik zit safe, maar dit moet echt. Toen we hier in december voor het laatst waren was het beneden droog en nu gutst het naar binnen. Zoek wat spijkers in huis om het zeil mee vast te zetten!” Zoek spijkers…….waar? Met die opdracht togen beide dames fluks aan het werk en al snel was een handje spijkers hier en daar uit de muren getrokken. “Mam, hier hangt de paus (Johannes Paulus II, de Poolse paus) nog aan een spijker, mag ik hem eraf halen?” Wat is belangrijker: een paus aan de muur, of een zeil op het dak? “Leg de paus maar in de kast en geef me die spijker maar snel.” Buiten kon ik me net staande houden, maar Doma was gezellig aan de klets (met handen en voeten) met iemand, die de overbuurman bleek te zijn. De goede man kon het niet meer aanzien en overhandigde Doma….een zakflesje slivovitsj! Zo’n gebaar heeft geen woorden nodig! Doma besloot het flesje voor thuis te bewaren en na de spijkers te hebben opgebruikt togen we Trutnov-waarts. Daar hoorden we dat de harde wind een staart van de orkaan Emma was geweest en in het land voor heel wat schade had gezorgd! “En JIJ zat op het dak……..” siste ik. Maar toen we in april terugkwamen, zat het zeil nog precies zoals het erop gespijkerd was. Een zege van de paus?

 

[Russalka]

De grasmachine en de draadjesmaaier

Toen ik kinderen kreeg, moesten de jongetjes met poppen spelen en de meisjes fietsbanden plakken. Dat eerste is NOOIT een probleem geweest, al deed zoon J. andere dingen met poppen dan dat ik voor ogen had… Dochter D. heeft NOOIT fatsoenlijk leren banden plakken, zij werd goeie maatjes met de fietseNmaker.
ONZE generatie – de babyboomers, die momenteel OVERAL de schuld van krijgen – had een simpeler leven. De meisjes de poppen, de jongens de treinen. O, wat hebben mijn zussen en ik gesmeekt. We wilden eventueel dan nog wel met z’n drieën één trein, desnoods….Dat was een heel offer, maar we kregen hem niet. Later bleek daar een plausibele reden voor te zijn, de financiën!

Doma is zo’n echte jongen; geweest, maar diep in zijn hart nog steeds. Bij de verhuizing naar Petrovice bleef ons simpele handmaaiertje in Nederland achter. Híér had het nooit kunnen werken met de hellinghoek van de tuin en dáár kon het naar het museum. Bij de aankoop van ons huis was o.a. inbegrepen een betonmolen en een motormaaier (sekačka) met van die heen en weer zwaaiende messen. Doma’s oogjes glommen….. De sekačka zou het nog heel goed doen. Dat deed-ie, vooral het kabaal. ALS Doma hem eindelijk aan de praat had, scoorde Tsjechië ineens veel hoger op de milieu-vervuilings-schaal van Richter en kwam men vanuit het nabij gelegen dorp vragen, wanneer de motorcross was afgelopen…. Er moest dus een nieuwe komen.
Omdat er nog zoveel moest worden aangeschaft, besloten we eerst tot de aankoop van een draadjesmaaier. Dat was leuk! Doma walste ermee door het hoge gras en ….R A T S! Daar ging een voorraad plastic potten die ik apart had staan (Let wel: destijds was er nog geen sprake van ”Domácí z Petrovic”.) Het leek wel of de draak van Trutnov er zijn tanden in had gezet. Even later was het weer raak: het dekseltje van ons bio-filter zat in de weg en had een nieuwe vorm gekregen. Ja, ja geef een man een draadjesmaaier en het einde is zoek……



Wat later moest die ECHTE maaimachine er toch wel komen. Niet zo eentje waar je op kon zitten, want die konden wij niet kwijt in het schuurtje. Na uitproberen van allerlei soorten grasmachines van de buren, werd het er eentje met een open rond mes. Gevaarlijk, dat zeker wel, maar voor ons soort gras ideaal. Hij kan nl. zowel hoog als laag gras aan. Trots als een pauw – net als vroeger achter de kinderwagen – liep Doma achter zijn nieuwe speeltje. Nu loopt onze tuin af, we hebben de ideale helling voor druiven en die staan er dan ook. Nee, S T O N D E N er ook, want – jawel – R A T S! Een nieuwe druif naar de eeuwige jachtvelden….. “Je hebt er geen idee van hoe zwaar zo’n ding is”, klaagde Doma (het waren ZIJN druiven!) Onzin. Het is gewoon een echt jongetje, dol op slopen. Die druif was een keerpunt, sindsdien is hij voorzichtiger. Maar het lukt niet altijd.



Vorig jaar hadden de achterburen een nieuwe hek geplaatst. Zij hebben een hond, die NIET zo aardig is, dus het nieuwe hek was een must. Het zag er prachtig uit en zou zeker jaren meekunnen. Maar ze hadden met één ding geen rekening gehouden: de Hollandsche buurman-met-zijn-speeltjes. Vlak bij zo’n hek kun je beter niet met de grote machine werken, maar met de …..grasschaar? Welnee, wij nemen één Y-chromosoom, één draadjesmaaier en veel goede wil. Het ideale recept voor……R A T S! Een hap uit het hek! Schuldige Doma heeft het zelf hersteld en de buurman in het dorpshuis nederig excuses aangeboden EN een biertje.

 

[Groentje]

Dat zijn potente draadjes in die maaier. Meestal hoor ik van alle kanten klachten over draadje stuk!
1september kunnen wij onze huisje-met- lap-grond betrekken. Omdat wij ook de woning met tuin in NL hebben moeten wij er goed over nadenken of wij alles gewoon gras laten of meer interessante dingen ermee doen.
Eigenlijk willen wij ook witlof en champignons in de kelder hebben maar moeten goed nadenken of een echte groente tuintje en bosbessen struikjes een goed idee is.
Wij komen onder Plzen te zitten wat niet zo dichtbij jullie is maar onze huisbazin is ook een tuin gek dus het zal wel leuk gaan worden daar op Smederov

 

[saskia.v.h]

Hahaha Russalka wat schrijf jij heerlijk! Bedankt!

 

[Russalka]

Mam

Bij de trap naar de tuin, in het zicht van het keukenraam, staat een rode roos. Dat is mam. De gedachtenis aan mijn moeder, die er al heel lang niet meer is.



Mam was een kleine, maar ijzersterke vrouw. Ze moest wel, want na de vroege dood van haar man, moest ze 3 dochters grootbrengen met alle zorgen van dien. Wat er ook gebeurde, mam was er altijd; ze vond alles heerlijk, was gek op haar kleinkinderen en schoonzoons (mijn Doma was bekend in haar dorp als “Uw taart-etende schoonzoon!”). Ze kwam heel graag bij allemaal, maar stond erop om ‘s avonds weer terug naar huis gebracht te worden. Haar bos wachtte en wij allen hadden geen bos in haar ogen. Die paar bomen, dat was niks. 1997 brak aan en die o, zo sterke vrouw werd ziek. Ze kwam bij ons, want wij hadden de meeste ruimte. We kregen haar weer op de been, ze kon weer naar huis, maar binnen een paar weken was het weer mis. De voorbode van het einde, al zagen we dat toen niet; WILDEN dat niet zien. Weer kwam mam bij ons, na een paar weken terug naar huis, maar vanaf mei bleef ze bij ons. De beruchte spierscheur in de lies, die WIJ voor zo een tengere vrouw al twijfelachtig vonden bleek toch de sluipmoordenaar te zijn. Na een ziekenhuisopname hebben we mam in ons midden naar haar einde kunnen begeleiden. 20 juli kwam ze ter wereld en 21 juli, 77 jaar later, stierf ze.

Toen alle kruiddampen rond haar overlijden waren opgetrokken en mam’s huis was verkocht, bleek dat ze letterlijk al had opgeruimd. Herinneringen waren er nauwelijks meer te vinden. Dan pas merk je dat je vast wilt houden, het maakt niet uit wat. In mam’s tuin was een rozenperk, waar ze altijd zo trots op was geweest. Mijn zus en ik keken elkaar aan en het besluit was snel genomen. We groeven allebei een roos uit de tuin en omdat het herfst was, hadden we geen idee wat voor kleur. Het volgend voorjaar had zij een gele en ik een donkerrode, ‘mam’.

In 2008 verruilden wij Nederland voor Tsjechië en ‘mam’ ging natuurlijk mee. Van tevoren al rondgespit en in een grote pot geplaatst. Ik geloof dat ze de Tsjechische winter toch wel erg koud vindt, (net als haar naamgenoot, die hield ook niet van de kou) maar elk jaar, bij de eerste roos, dan zeg ik: “Dag mam, heb je het naar je zin bij ons?” Op de ‘Tsjechische manier’ (een afgesneden roos in de grond onder een glazen pot) hebben we al een stek van haar gemaakt. Voor mijn zus, die TOCH het liefst de rode roos had gehad.

Ieder jaar, rond deze datum, zoek ik de rozen die ze zo graag kreeg: champagne-kleur gemengd met blauwe riddersporen. DAT is in Tsjechië een hele kunst en dit jaar is het voor het eerst - met medewerking van de bloemist uit Rtyne - gelukt. Bij het ophalen stroomden de tranen me over de wangen. Zelfs als het me weer niet zou zijn gelukt, dan had ze het me niet kwalijk genomen. Vanaf haar wolk, waar ze samen met haar hond naar ons kijkt zou ze zeggen: “Geeft toch niet kind, denk maar eens aan me.” Dat doe ik en DAAROM DIT stukje.

 

[cor]

mooi!!!!!!!!