Wat een leuk idee Russalka, ik ga vaker omhoogkijken 
Hobby plantencentrum oftewel Domaci z Petrovic
- Onderwerp starter Russalka
- Startdatum
Welkom op Tsjechie.net
Het Tsjechisch Forum, in een nieuw jasje!
Open lettre
Geachte President Trump,
U bent nu een jaar in functie en ik moet eerlijk zeggen dat ik aanvankelijk dacht dat U fake was; prik er met een spelt in en Pfffffffffffffffffffffff. Maar nee U bent er nog steeds, dus U bent geen nep-nieuws, waar we in Nederland – naar ik gisteren hoorde – toch voor moeten oppassen!
Ik kom oorspronkelijk uit dat land, maar ben wel ingezetene van de Tsjechische republiek. Misschien denkt U: “That ‘s fake, want ik ken alleen Tsjechoslowakije (Daar kwam uw eerste vrouw immers vandaan?)”, maar gelooft U me maar……IK BEN ECHT en Tsjechië óók! Maar of dit land en ik nu bestaan, daar gaat dit niet over. Ik zou U toch het volgende willen voorleggen:
U heeft besloten uit het klimaatverdrag van Parijs te stappen. Of ik dat slim vind of niet, doet er niet toe, want ik ben hierin geen partij. Klimaatverandering is volgens U fake-nieuws, dus legt U nog maar eens een oliepijplijntje door een reservaat aan. Of is dat reservaat óók fake?
U ziet het, dit simpele 60+ mens kan het niet meer helemaal volgen. Wie nept nu wie en wie is fake en als-t-ie NIET fake is, is-t-ie dan misschien NEP?
Eén ding weet ik wel: het is vandaag 15 november en al 14 dagen koud en nevelig weer. Dat hoort bij de herfst, dus U zult wel gelijk hebben. Het klimaat verandert niet. “It ’s great. It ’s fantastic!!!”
Volgens de předpovĕd’ počasí (Dat is de weersvoorspelling, zo heet dat hier) zouden we elke dag de zon zien. Die is blijkbaar óók fake, want WIJ zien hem niet. Of is-t-ie NEP?
Maar………..NU komt mijn punt:
Met een extra paar handschoenen tegen de kou besloot ik vanmorgen nog een zak te gaan vullen met verdord blad. Als die boze winter straks losbarst, kan ik zo mijn planten beschermen, maar dat blad moet er nu – temperatuur boven nul, ook al voelt het zo niet aan – NIET op liggen. Ik haalde dus dat blad van een perkje af en wat zag mijn oog? Bloeiende sleutelbloemen, maar die had ik in voorgaande jaren ook wel eens én narcissen. Niet de sprieten die boven de grond staan, maar
In bloei.
Ik herhaal:
IN BLOEI.
Verderop, in het deze zomer ontgonnen perk viel mijn andere oog op een collega van U. Dat wil zeggen: in de oudheid en nu hernoemd als plant. Cleopatra!
'Naald van Cleopatra' ook wel Eremurus (in het Tsjechisch Liliochvostec)genoemd........bloeit in juni/juli en stond verscholen achter de gisteren gerooide Dahlia.
Misschien wordt er ooit ook een stukje vegetatie naar U vernoemd? Zou tóch leuk zijn….Trump-swamp……daar waar geen droge voeten meer te houden zijn….
“It ’s all fake.” Ik hoor het U zeggen, maar mijn narcissen zijn echt en ik ben het óók en – naar ik vrees – de klimaatverandering ÓÓK!!! Misschien bent U de nepperd wel?
Vriendelijke groeten van een dwalend mensch uit Tsjechië,
Russalka (genderneutraal, dus geen hij en ook geen zij, that’s all fake!)
Geachte President Trump,
U bent nu een jaar in functie en ik moet eerlijk zeggen dat ik aanvankelijk dacht dat U fake was; prik er met een spelt in en Pfffffffffffffffffffffff. Maar nee U bent er nog steeds, dus U bent geen nep-nieuws, waar we in Nederland – naar ik gisteren hoorde – toch voor moeten oppassen!
Ik kom oorspronkelijk uit dat land, maar ben wel ingezetene van de Tsjechische republiek. Misschien denkt U: “That ‘s fake, want ik ken alleen Tsjechoslowakije (Daar kwam uw eerste vrouw immers vandaan?)”, maar gelooft U me maar……IK BEN ECHT en Tsjechië óók! Maar of dit land en ik nu bestaan, daar gaat dit niet over. Ik zou U toch het volgende willen voorleggen:
U heeft besloten uit het klimaatverdrag van Parijs te stappen. Of ik dat slim vind of niet, doet er niet toe, want ik ben hierin geen partij. Klimaatverandering is volgens U fake-nieuws, dus legt U nog maar eens een oliepijplijntje door een reservaat aan. Of is dat reservaat óók fake?
U ziet het, dit simpele 60+ mens kan het niet meer helemaal volgen. Wie nept nu wie en wie is fake en als-t-ie NIET fake is, is-t-ie dan misschien NEP?
Eén ding weet ik wel: het is vandaag 15 november en al 14 dagen koud en nevelig weer. Dat hoort bij de herfst, dus U zult wel gelijk hebben. Het klimaat verandert niet. “It ’s great. It ’s fantastic!!!”
Volgens de předpovĕd’ počasí (Dat is de weersvoorspelling, zo heet dat hier) zouden we elke dag de zon zien. Die is blijkbaar óók fake, want WIJ zien hem niet. Of is-t-ie NEP?
Maar………..NU komt mijn punt:
Met een extra paar handschoenen tegen de kou besloot ik vanmorgen nog een zak te gaan vullen met verdord blad. Als die boze winter straks losbarst, kan ik zo mijn planten beschermen, maar dat blad moet er nu – temperatuur boven nul, ook al voelt het zo niet aan – NIET op liggen. Ik haalde dus dat blad van een perkje af en wat zag mijn oog? Bloeiende sleutelbloemen, maar die had ik in voorgaande jaren ook wel eens én narcissen. Niet de sprieten die boven de grond staan, maar
In bloei.
Ik herhaal:
IN BLOEI.
Verderop, in het deze zomer ontgonnen perk viel mijn andere oog op een collega van U. Dat wil zeggen: in de oudheid en nu hernoemd als plant. Cleopatra!
'Naald van Cleopatra' ook wel Eremurus (in het Tsjechisch Liliochvostec)genoemd........bloeit in juni/juli en stond verscholen achter de gisteren gerooide Dahlia.
Misschien wordt er ooit ook een stukje vegetatie naar U vernoemd? Zou tóch leuk zijn….Trump-swamp……daar waar geen droge voeten meer te houden zijn….
“It ’s all fake.” Ik hoor het U zeggen, maar mijn narcissen zijn echt en ik ben het óók en – naar ik vrees – de klimaatverandering ÓÓK!!! Misschien bent U de nepperd wel?
Vriendelijke groeten van een dwalend mensch uit Tsjechië,
Russalka (genderneutraal, dus geen hij en ook geen zij, that’s all fake!)
kuurgast
Donateur
Oei......pas maar op........straks wordt er een raketschild geplaatst vanwege de vuurpijlen. :lachaapje:
Kalina en Malina (Litomyšl 2017 eerste deel)
‘Ben je dit jaar niet in Litomyšl geweest?’ Die vraag heb ik een paar keer gekregen en het antwoord is: “Tuurlijk wel, dat is een jaarlijks terugkerend hoogtepunt!” Ieder jaar zijn we weer benieuwd wat de ‘pot’ zal schaffen, m.a.w. hoe het programma eruit zal zien. Dit keer was het anders, niet zozeer het programma alswel het feit dat we sponsor zijn geworden! Behalve dat het je geld kost, zitten er óók voordelen aan zoals het al eerder kunnen bestellen van kaartjes! Wanneer alle liefhebbers de eerste woensdag in maart met programma en bankpas tenenkrommend online in de wacht staan, schenken de ‘meceni’ (spons-oren zogezeid) nog eens een kopje koffie in, want dat gedeelte is voor hen al achter de rug. Hoi!
Wat niet voorspoedig liep was het bedden-gebeuren. Ons pension was al vol en we waren gedwongen in de omgeving te boeken. Zonde, want wat is leuker dan op je gemak naar het kasteel te lopen, nog wijntje in de pauze te nuttigen en na afloop rustig weer terug te kuieren? “Ik vind het niet erg, sprak Doma-De-Opofferende, ik rijd wel…….” Die nobele geste was hooguit ingegeven doordat ik een paar maal per week – nog steeds – droom dat IK de auto aan barrels rijd. Tot nu toe is dat bij dromen gebleven, maar ik vermoedde dat Doma zijn vervoersmiddel liever had dan zijn vrouw….geef hem eens ongelijk! Maar voor de tweede keer: HOI!
Het festival heeft nl. nóg een sponsor en dat is jammer! Hè wat bedoelt ze nou weer, hoor ik U denken; nee, dat is helemaal niet jammer, maar dat is de letterlijke vertaling van het woord Škoda: jammer of schade, ook leuk maar in dit geval dragen ze bij én – en daar komt mijn HOI – spelen ze pro deo taxi voor festivalgangers die binnen een straal van 20 km van Litomyšl verblijven. “Ohhhhhhhhhhhh, zal ik vragen of wij misschien óók…… (want we zaten in Svitavi) Voor één keertje, dan rijd jij die andere avond, oké?” Per omgaande mail kregen we de bevestiging met meteen de vraag of we de tweede avond niet ook deze service wilden? Bij de barokvoorstelling in Nové Hrady konden we zelfs kiezen of we naar Litomyšl wilden worden gebracht of meteen naar het zámek. Wat een luxe!!!! En NU greep Russalka haar kans! Met de bus (zie #476 en #723) hadden we altijd krap 3 kwartier om door de tuinen te rennen, maar zou het misschien mogelijk zijn om anderhalf uur voordat het zámek open zou worden gesteld voor de poort te worden afgezet? Geen probleem, keurig op de afgesproken tijd stond ons vervoer inclusief strak in het pak gestoken jongeman voor het hotel. Sjiek hoor en het was nog een leuke knullemans óók. “Hoe laat zal ik U komen halen en wilt U na afloop nog even uitgaan in Litomyšl?” Dat kon dus óók nog, maar wij wilden na afloop graag gewoon terug naar ons hotel. Hoe het barokfestijn ons bevallen is, wil ik graag in het laatste deel van dit tweeluik beschrijven, maar maakt U zich geen zorgen; vervolgverhalen gaan niet mijn gewoonte worden.
Nee, we gaan even terug naar Litomyšl; de tweede dag zouden we daar een – voor ons - onbekende opera gaan bekijken: ‘Tajemství’ (het geheim) van B. Smetana.
Vanaf de tweede verdieping van de binnenplaats van het zámek heb je aan de ene kant een prachtig uitzicht op de stad en aan de andere kant op de bühne; heel leuk als daar een generale repetitie plaatsvindt!
Eén van de vele schoorstenen van het zámek; een plaatje.
Omdat we de ervaring hadden, dat we van sommige onbekende operaverhalen weinig konden bakken, hadden we van tevoren op YouTube gekeken; dat was niet verkeerd want nu was het vanaf het begin duidelijk dat er heel wat narigheid zat tussen de families Kalina en Malina. Maar dat was pas ’s avonds, eerst was er een jarmark en allerlei leuke muzikale zaken in de kloostertuin
Zelfs een muzikale quizzzzz, die Russalka - naar eigen bescheiden mening - zeker had gewonnen......ze moest er alleen voor op Facebook kijken en fervente lezers weten dat ze daar allergisch voor is......
en: een oldtimer-festival! Škoda, Škoda overal je kon het zien, horen en vooral ruiken (Milieudefensie was niet aanwezig!).
Niet alleen auto's maar ook motoren met berijders in oldtimer-pakken!
Russalka had te weinig handen om oren en neus dicht te houden, maar Doma’s oogjes glommen….Zou hij? Mocht hij misschien? En jawel, 5 minuten wachten en daarna werden we knetterend rondgereden door de stad. Russalka kon het niet laten à la Koningin Wilhelmina statig te wuiven naar het publiek. Dat hielp, het eenvoudige volk wuifde terug!!!!
Wat een pláátje hè, die Piaristenkerk bedoel ik (Piaristický chrám). O, de chauffeur natuurlijk ook, maar die is geposeerd! Hij WERD vervoerd, mocht niet zelf rijden in deze cabriolet genaamd Škoda Felicia uit ongeveer 1960.
Daarna was het: afkoelen op de hotelkamer, want het was wéér tropisch en ’s avonds met een service-rit naar de stad.
Onder de tulpenboom was het goed toeven voor een heerlijk kopje koffie en terwijl in de verte de zon langzaam zakte en een luchtballon hetzelfde deed, klonk in het zámek de fanfare. “Uit met de rust, we gaan beginnen!” De dame die op dat moment onze kopjes weghaalde schoot in de lach, maar ze begreep het wel. Het was ook zo idyllisch!
Een gelukje dat we ons hadden voorbereid op ‘Tajemství’; we hadden de ondertiteling niet nodig en hielden de beide struiken goed uit elkaar..........STRUIKEN?????? Wat nú weer?
Malina = Framboos
Heel erg lekker en gezond; we hebben er heel wat kg. van in de tuin.
Kalina = …. daar kwamen we afgelopen weekend op de Kerstmarkt in Kuks achter: een Viburnum-soort. Langs de weg lagen afgesnoeide takken in bloei! Dus wat staat er nu bij ons in een vaas te bloeien?
Juist. Kalina!
‘Ben je dit jaar niet in Litomyšl geweest?’ Die vraag heb ik een paar keer gekregen en het antwoord is: “Tuurlijk wel, dat is een jaarlijks terugkerend hoogtepunt!” Ieder jaar zijn we weer benieuwd wat de ‘pot’ zal schaffen, m.a.w. hoe het programma eruit zal zien. Dit keer was het anders, niet zozeer het programma alswel het feit dat we sponsor zijn geworden! Behalve dat het je geld kost, zitten er óók voordelen aan zoals het al eerder kunnen bestellen van kaartjes! Wanneer alle liefhebbers de eerste woensdag in maart met programma en bankpas tenenkrommend online in de wacht staan, schenken de ‘meceni’ (spons-oren zogezeid) nog eens een kopje koffie in, want dat gedeelte is voor hen al achter de rug. Hoi!
Wat niet voorspoedig liep was het bedden-gebeuren. Ons pension was al vol en we waren gedwongen in de omgeving te boeken. Zonde, want wat is leuker dan op je gemak naar het kasteel te lopen, nog wijntje in de pauze te nuttigen en na afloop rustig weer terug te kuieren? “Ik vind het niet erg, sprak Doma-De-Opofferende, ik rijd wel…….” Die nobele geste was hooguit ingegeven doordat ik een paar maal per week – nog steeds – droom dat IK de auto aan barrels rijd. Tot nu toe is dat bij dromen gebleven, maar ik vermoedde dat Doma zijn vervoersmiddel liever had dan zijn vrouw….geef hem eens ongelijk! Maar voor de tweede keer: HOI!
Het festival heeft nl. nóg een sponsor en dat is jammer! Hè wat bedoelt ze nou weer, hoor ik U denken; nee, dat is helemaal niet jammer, maar dat is de letterlijke vertaling van het woord Škoda: jammer of schade, ook leuk maar in dit geval dragen ze bij én – en daar komt mijn HOI – spelen ze pro deo taxi voor festivalgangers die binnen een straal van 20 km van Litomyšl verblijven. “Ohhhhhhhhhhhh, zal ik vragen of wij misschien óók…… (want we zaten in Svitavi) Voor één keertje, dan rijd jij die andere avond, oké?” Per omgaande mail kregen we de bevestiging met meteen de vraag of we de tweede avond niet ook deze service wilden? Bij de barokvoorstelling in Nové Hrady konden we zelfs kiezen of we naar Litomyšl wilden worden gebracht of meteen naar het zámek. Wat een luxe!!!! En NU greep Russalka haar kans! Met de bus (zie #476 en #723) hadden we altijd krap 3 kwartier om door de tuinen te rennen, maar zou het misschien mogelijk zijn om anderhalf uur voordat het zámek open zou worden gesteld voor de poort te worden afgezet? Geen probleem, keurig op de afgesproken tijd stond ons vervoer inclusief strak in het pak gestoken jongeman voor het hotel. Sjiek hoor en het was nog een leuke knullemans óók. “Hoe laat zal ik U komen halen en wilt U na afloop nog even uitgaan in Litomyšl?” Dat kon dus óók nog, maar wij wilden na afloop graag gewoon terug naar ons hotel. Hoe het barokfestijn ons bevallen is, wil ik graag in het laatste deel van dit tweeluik beschrijven, maar maakt U zich geen zorgen; vervolgverhalen gaan niet mijn gewoonte worden.
Nee, we gaan even terug naar Litomyšl; de tweede dag zouden we daar een – voor ons - onbekende opera gaan bekijken: ‘Tajemství’ (het geheim) van B. Smetana.
Vanaf de tweede verdieping van de binnenplaats van het zámek heb je aan de ene kant een prachtig uitzicht op de stad en aan de andere kant op de bühne; heel leuk als daar een generale repetitie plaatsvindt!
Eén van de vele schoorstenen van het zámek; een plaatje.
Omdat we de ervaring hadden, dat we van sommige onbekende operaverhalen weinig konden bakken, hadden we van tevoren op YouTube gekeken; dat was niet verkeerd want nu was het vanaf het begin duidelijk dat er heel wat narigheid zat tussen de families Kalina en Malina. Maar dat was pas ’s avonds, eerst was er een jarmark en allerlei leuke muzikale zaken in de kloostertuin
Zelfs een muzikale quizzzzz, die Russalka - naar eigen bescheiden mening - zeker had gewonnen......ze moest er alleen voor op Facebook kijken en fervente lezers weten dat ze daar allergisch voor is......
en: een oldtimer-festival! Škoda, Škoda overal je kon het zien, horen en vooral ruiken (Milieudefensie was niet aanwezig!).
Niet alleen auto's maar ook motoren met berijders in oldtimer-pakken!
Russalka had te weinig handen om oren en neus dicht te houden, maar Doma’s oogjes glommen….Zou hij? Mocht hij misschien? En jawel, 5 minuten wachten en daarna werden we knetterend rondgereden door de stad. Russalka kon het niet laten à la Koningin Wilhelmina statig te wuiven naar het publiek. Dat hielp, het eenvoudige volk wuifde terug!!!!
Wat een pláátje hè, die Piaristenkerk bedoel ik (Piaristický chrám). O, de chauffeur natuurlijk ook, maar die is geposeerd! Hij WERD vervoerd, mocht niet zelf rijden in deze cabriolet genaamd Škoda Felicia uit ongeveer 1960.
Daarna was het: afkoelen op de hotelkamer, want het was wéér tropisch en ’s avonds met een service-rit naar de stad.
Onder de tulpenboom was het goed toeven voor een heerlijk kopje koffie en terwijl in de verte de zon langzaam zakte en een luchtballon hetzelfde deed, klonk in het zámek de fanfare. “Uit met de rust, we gaan beginnen!” De dame die op dat moment onze kopjes weghaalde schoot in de lach, maar ze begreep het wel. Het was ook zo idyllisch!
Een gelukje dat we ons hadden voorbereid op ‘Tajemství’; we hadden de ondertiteling niet nodig en hielden de beide struiken goed uit elkaar..........STRUIKEN?????? Wat nú weer?
Malina = Framboos
Heel erg lekker en gezond; we hebben er heel wat kg. van in de tuin.
Kalina = …. daar kwamen we afgelopen weekend op de Kerstmarkt in Kuks achter: een Viburnum-soort. Langs de weg lagen afgesnoeide takken in bloei! Dus wat staat er nu bij ons in een vaas te bloeien?
Juist. Kalina!
Weer een prachtig verhaal Russalka, ik verheug me op het vervolg!
Dank je wel voor het verhaal en de foto's.
Wat een mooie Skoda trouwens.
Wat een mooie Skoda trouwens.
Žaluzie de métier. (Litomyšl tweede deel)
U wilde weten hoe het ons muzikaal op het festival was vergaan? Welnu, daar kan ik kort over zijn.
Met het merendeel der Tsjechen kan ik aardig overweg. Nu heb ik het dus over degenen die ik ken, waarmee ik wel eens een slovootje wissel. We drinken samen een glas, praten wat, lachen hartelijk mee als blijkt dat ik weer eens iets idioots heb gezegd, want ik heb liever dat ze om me lachen dan om me huilen!
Soms echter, héél soms kom je wel eens een Tsjech tegen, die je bij nader inzien helemaal niet mag. Bah, nare vent, vervelend mens! Ga er met een grote boog omheen! En juist dat laatste kan dan weer niet. Zo één keer per jaar moeten we met hem door dezelfde deur. Het kan niet anders. Nee, het is niet de belastinginspecteur noch de arts van de jaarlijkse oude-van-dagen-keuring, ik heb het over de Heer K. te N. Juist, díé!
Uitzicht vanaf het balkon boven de voordeur.
Hij bezit een aardig stulpje met aanpalend grondgebied, rommelt een beetje in rozen, doet wat in groente en geeft af en toe een huisconcert. Moet kunnen, leuk voor de buurt zou U misschien zeggen en dat ís het ook, maar verder zou het ook niet moeten gaan. Houd het klein, pane K., weet uw plaats!
'Rommelt een beetje in rozen......'
Neen dus, hij moet het in de openbaarheid brengen! Overal kom je hem en zijn tuintje tegen, hij staat zelfs in boekjes en dát kan ik nu niet uitstaan!!! Ík heb óók een stulp, ik heb óók bloemetjes enuh…. ik houd óók van muziek!
Googelt U maar eens op deze naam: Pan Petr Kučera van het buitenhuisje te Nové Hrady.
Oké, zijn woonkamer is ietsje groter dan de onze, maar hij geeft muzikale feestjes in de tuin of – bij slecht weer – in het schuurtje. Ík heb zelfs 3 schuurtjes, maar laat ik nou – toen we uit Nederland weggingen – onze vleugel verkocht hebben! Die had trouwens in geen van die schuurtjes gepast, hooguit op zijn kant!
Waar gaat dit nu allemaal om? Gewoon, ik ben een ruimdenkend mensch, maar dan moet je je grens weten. Wat vindt U hiervan:
De man organiseert best leuke concerten, maar wel gesponsord door het Smetana Festival in Litomyšl. Zo kan ík het óók, maar vooruit!
Je loopt voordat het muzikale gebeuren zal beginnen - omdat je toch wat belangstelling wilt tonen - minzaam glimlachend door ’s mans perkjes. Aárdig hoor, nou nou nou, kijk dan toch eens een hele witte tuin! Hm roze Phlox, zeker ontsnapt uit het roze perkje, dat had IK nou…… ach niet iedereen is zo’n genie als ik.
Links de ontsnapte phlox, ik begrijp niet dat dat zomaar mag. En dat WITTE Vingerhoedskruid (Naprstník) mag wel eens in de chloor............dat is toch géén wit........
Achter het keukentje is de groentetuin. Goede plek, ben ik het helemaal mee eens, maar dan valt je oog op:
Boerenkool.
Courgettes.
Foto onderbelicht, mislukt.
Tomaten.
IJsbergsla.
Allemaal manshoog/vuistdik. Hoe kan dat nou? Bij ons hebben de tomaten net bloemetjes en de boerenkool? Juist om die kool gaan we zondag (25 juni en er is weer eens een hittegolf in het land) vervroegd naar huis, hij staat net boven de grond! Tsjechen weten helemaal niet wat boerenkool is, het zijn cultuurbarbaren. Ze doen het in de soep!!!! Dat moest door de EU verboden worden. Het is je reinste barbarisme.
En dan wacht ons de cultuur nog…..Terwijl Wij de handjes nauwelijks meer toonbaar krijgen en alleen met pure vim (bekend onder onze generatie) het tomatengroen onder de nagels vandaan weten te krijgen, staat HIJ brandschoon in een keurige klof met een glas sekt in zijn hand in het halletje.
Je hebt halletjes EN halletjes!
Oké die hal is best wel groot, maar je moet ook alles stofzuigen. Ik denk alleen niet dat HIJ dat doet. Wij mogen ook een glaasje nemen en netjes - want we zijn goed opgevoed - handjes schudden, maar het liefst zou ik hem in een Dubbele nelson nemen en hem dwingen zijn geheim prijs te geven: “Hoe doe jij dat met je groenten en waarom staan je rozen er zo prachtig bij? Zeg op of…..” Helaas ken ik de Dubbele nelson niet.
Ohhhhhhhhhhhh, U wilde weten hoe het muzikaal was? Hm, ach, nou ja………… de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het eh, eh……….zeer de moeite waard was. Volgend jaar dan toch nog maar een keertje gaan? Dan loop ik wel met oogkleppen door het tuintje!
U wilde weten hoe het ons muzikaal op het festival was vergaan? Welnu, daar kan ik kort over zijn.
Met het merendeel der Tsjechen kan ik aardig overweg. Nu heb ik het dus over degenen die ik ken, waarmee ik wel eens een slovootje wissel. We drinken samen een glas, praten wat, lachen hartelijk mee als blijkt dat ik weer eens iets idioots heb gezegd, want ik heb liever dat ze om me lachen dan om me huilen!
Soms echter, héél soms kom je wel eens een Tsjech tegen, die je bij nader inzien helemaal niet mag. Bah, nare vent, vervelend mens! Ga er met een grote boog omheen! En juist dat laatste kan dan weer niet. Zo één keer per jaar moeten we met hem door dezelfde deur. Het kan niet anders. Nee, het is niet de belastinginspecteur noch de arts van de jaarlijkse oude-van-dagen-keuring, ik heb het over de Heer K. te N. Juist, díé!
Uitzicht vanaf het balkon boven de voordeur.
Hij bezit een aardig stulpje met aanpalend grondgebied, rommelt een beetje in rozen, doet wat in groente en geeft af en toe een huisconcert. Moet kunnen, leuk voor de buurt zou U misschien zeggen en dat ís het ook, maar verder zou het ook niet moeten gaan. Houd het klein, pane K., weet uw plaats!
'Rommelt een beetje in rozen......'
Neen dus, hij moet het in de openbaarheid brengen! Overal kom je hem en zijn tuintje tegen, hij staat zelfs in boekjes en dát kan ik nu niet uitstaan!!! Ík heb óók een stulp, ik heb óók bloemetjes enuh…. ik houd óók van muziek!
Googelt U maar eens op deze naam: Pan Petr Kučera van het buitenhuisje te Nové Hrady.
Oké, zijn woonkamer is ietsje groter dan de onze, maar hij geeft muzikale feestjes in de tuin of – bij slecht weer – in het schuurtje. Ík heb zelfs 3 schuurtjes, maar laat ik nou – toen we uit Nederland weggingen – onze vleugel verkocht hebben! Die had trouwens in geen van die schuurtjes gepast, hooguit op zijn kant!
Waar gaat dit nu allemaal om? Gewoon, ik ben een ruimdenkend mensch, maar dan moet je je grens weten. Wat vindt U hiervan:
De man organiseert best leuke concerten, maar wel gesponsord door het Smetana Festival in Litomyšl. Zo kan ík het óók, maar vooruit!
Je loopt voordat het muzikale gebeuren zal beginnen - omdat je toch wat belangstelling wilt tonen - minzaam glimlachend door ’s mans perkjes. Aárdig hoor, nou nou nou, kijk dan toch eens een hele witte tuin! Hm roze Phlox, zeker ontsnapt uit het roze perkje, dat had IK nou…… ach niet iedereen is zo’n genie als ik.
Links de ontsnapte phlox, ik begrijp niet dat dat zomaar mag. En dat WITTE Vingerhoedskruid (Naprstník) mag wel eens in de chloor............dat is toch géén wit........
Achter het keukentje is de groentetuin. Goede plek, ben ik het helemaal mee eens, maar dan valt je oog op:
Boerenkool.
Courgettes.
Foto onderbelicht, mislukt.
Tomaten.
IJsbergsla.
Allemaal manshoog/vuistdik. Hoe kan dat nou? Bij ons hebben de tomaten net bloemetjes en de boerenkool? Juist om die kool gaan we zondag (25 juni en er is weer eens een hittegolf in het land) vervroegd naar huis, hij staat net boven de grond! Tsjechen weten helemaal niet wat boerenkool is, het zijn cultuurbarbaren. Ze doen het in de soep!!!! Dat moest door de EU verboden worden. Het is je reinste barbarisme.
En dan wacht ons de cultuur nog…..Terwijl Wij de handjes nauwelijks meer toonbaar krijgen en alleen met pure vim (bekend onder onze generatie) het tomatengroen onder de nagels vandaan weten te krijgen, staat HIJ brandschoon in een keurige klof met een glas sekt in zijn hand in het halletje.
Je hebt halletjes EN halletjes!
Oké die hal is best wel groot, maar je moet ook alles stofzuigen. Ik denk alleen niet dat HIJ dat doet. Wij mogen ook een glaasje nemen en netjes - want we zijn goed opgevoed - handjes schudden, maar het liefst zou ik hem in een Dubbele nelson nemen en hem dwingen zijn geheim prijs te geven: “Hoe doe jij dat met je groenten en waarom staan je rozen er zo prachtig bij? Zeg op of…..” Helaas ken ik de Dubbele nelson niet.
Ohhhhhhhhhhhh, U wilde weten hoe het muzikaal was? Hm, ach, nou ja………… de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het eh, eh……….zeer de moeite waard was. Volgend jaar dan toch nog maar een keertje gaan? Dan loop ik wel met oogkleppen door het tuintje!
Goedemorgen, de foto's zijn niet allemaal zichtbaar.
Die ene foto met de menselijke standbeelden vind ik fraai.
Je moet maar op het idee komen.
Dank voor het mee beleven.
Tot schrijvens.
Die ene foto met de menselijke standbeelden vind ik fraai.
Je moet maar op het idee komen.
Dank voor het mee beleven.
Tot schrijvens.
Kerstvoorbereidingen achter de schermen.
Ik schrijf vaak eind december een verhaal over Kerst/Oud&Nieuw. Ben ik dan zo’n liefhebber van deze tijd van het jaar? Nee totaal niet, ik zou het liefst de periode van – zeg – 15 december t/m 2 januari overslaan. Een pilletje, dekbed over de oren en: “Héééé goedemorgen! Zullen we die boom aftuigen?” Doma is nl. wél een fervent Kerst- en oliebollenfeest-fan. Als je dan samen in één huis woont moet je daar een modus voor vinden. Die modus ís er, met hangen en wurgen, maar het blijft aanmodderen.
Het was december 2016 en dat was geen leuk jaar geweest.
Geen leuk jaar, maar wel pláátjes van plaatjes!
Russalka zag als een berg op tegen de komende ‘feest’dagen. Vanaf 20 december stond het stramien vast, onverbiddelijk. Mirek (zie o.a. #871) had het in zijn bolle hoofd gehaald de Kerstdagen uit het ziekenhuis thuis door te brengen….in een dood huis! Dat verhoogde de stemming nou niet bepaald.
Ondertussen moest er óók nog eens gerepeteerd worden voor de Kerstnachtdienst. Omdat niemand het stokje van de oude sopraan had overgenomen, was er geen ontkomen aan. Wat is Kerst zonder een beetje muzikale tierelantijnen? “Alleen de nachtmis, had ik streng tegen Vlad’a gezegd, ’s ochtends om 10.00 uur speel je maar ‘Rudolph-the-červena-nos-raindeer’ op het orgel……..” Vlad’a is een schat; hij spreekt langzaam en zorgvuldig Tsjechisch met me en accepteert al mijn grillen en grollen. Maar hij ziet het ook als ik me niet helemaal happy voel. Nadat ik over het Mirek-probleem had verteld, bleef het even stil. Toen zei hij: “Hebben jullie vanavond iets te doen?” “???????????????” “Jiřina (zijn vrouw, bestierster van de plaatselijke cukrárna) moet de kerstkoekjes inpakken en heeft nog hulp nodig. Kom maar rond 16.30 uur……”
We vonden het een beetje vreemd verzoek, maar omdat we goede vrienden niet in de steek wilden laten, stonden we klokslag halfvijf voor de deur van de cukrárna; 3 adventskaarsen brandden in de etalage en in de keuken was het volle bak. Drie uur later taaiden we af, Doma had nog geen avondmaaltijd gekregen dus daar moest wat aan gedaan worden. Wat restte was een heel tevreden gevoel; zelden hadden we zo gezellig, grappen makend, in een heel team doorgewerkt! De inwendige mens werd ook voortdurend versterkt maar wat we nu voor het eerst meekregen was hoeveel werk al die kerstkoekjes zijn. Ingrediënten pakken, wegen, vormpjes, bakken, garneren, opslaan en daarna: inpakken in dozen van één kg. Twaalf soorten, want dat is traditie. Dat we hier een klein beetje aan konden meehelpen gaf een voldaan kerstgevoel.
We schrijven eind 2017 en was dit een gelukkig jaar? Ach, op onze nieuwjaarswens hebben we gezet: ‘Hele fijne feestdagen en een beter 2018’. Dat dekt de lading wel.
Dit keer wisten we ruim van tevoren dat onze vier handen koekjes gingen inpakken, dus werd er thuis een echte obĕd genuttigd zodat we alle tijd hadden voor het edele inpakwerk. En net als vorig jaar – klokslag halfvijf – zaten we aan de koffie in de cukrárna en werden in de keuken alle dozen tevoorschijn gehaald. Jiřina legde op elke soort een cijfer; van de ene soort 13, van de andere 6, van de vanilkové rohlíčky 24 (!) etc. etc. Daarna was het rondrennen met in de ene hand een plastic doos in met de andere hand graaien in de bakken; goed opletten dat je alle 12 soorten had gehad en dat niemand je aanstootte, want dan was het bal! We liepen op het hoogtepunt met 8 man door de keuken, daarnaast werd de weegschaal bemand en rende Vlad’a regelmatig naar de opslag om nieuwe dozen tevoorschijn te halen. “Vlad’o, de kokosky zijn op, oh en heb je poedersuiker voor over de nieuwe laag linecky?” Een fles wijn werd opengetrokken, op de achtergrond speelde de radio en het werk vorderde totdat……..Russalka bij de rohlíčky was aangeland: 1, 2, 3, 4, doos leeg. “Vlad’o!!!!!!!!!!!!!!! Rohlícky prosím.” Ja als DIE doos er dan niet is…..dan is er een groot probleem en staat de keten van koekie-inpakkers meteen stil. Foutje? Kan gebeuren, het is mensenwerk. In de keuken werd in rap Tsjechisch overlegd, niet te volgen voor Doma en Russalka; die konden ondertussen de mega-afwas doen. Niet veel later verdween Vlad’a en draaide in de keuken de mengmachine. Nu heb ik zelf net een nieuwe, net zo eentje alleen was deze megagroot! Samen met haar zus had Jiřina besloten bij te gaan bakken. “Hoeveel kilo deeg is dat?” vroeg Doma. “Zes” was het antwoord. Ja alles in het groot, nietwaar? De deurbel klingelde en “PIZZA” riep Vlad’a vrolijk. Hij sneed punten, schonk wijn in en lette erop dat zijn vrouw even met de benen omhoog zat.
De kneedmachine deed zijn werk en daarna de ‘worst’-machine (deeg wordt erin geplempt en komt er als een dunne worst uit), aangedreven door een voetpedaal. Doma greep zijn kans! Thuis mag hij nooit niets, hij heeft in de keuken niet eens zo’n apparaat met een voetpedaal dus: gassen met een grote grijns op zijn gezicht!
Pleg na pleg vulde zich met rohlíks. Hup, de oven in, 6 minuten (de timer zat op de koelkast en eigenwijze Doma moest die natuurlijk even uitproberen……… van míj had hij een draai om zijn oren gehad, maar Jiřina lachte vrolijk en zette het ding weer goed.) Daarna moest de boel afkoelen, door de poedersuiker rollen en dan konden morgen de rest van de dozen gevuld worden.
Het was warm in de herberg; de klok wees 21.30 uur en twee oude Holand’any schuifelden door de koude naar de auto. Thuis wachtte de luie stoelen en die waren hard nodig, want – tsjonge jonge – wat een berg werk moet er verzet worden om deze Tsjechische traditie in stand te houden. Kloboukje af voor iedereen die dit doet, domáci of cukrárnist.
Deze zoete Tsjechische Kerst kan beginnen. Met – of zonder sneeuw, het zal erom spannen.
Vorige week 'speelden' we Witte Kerst..................
toen kwam de zon.................
dus lekker wandelen naar de Kerststal in 'Malé'.......
maar op de terugweg kwamen we de 'Witte Wieven' tegen! Weg zon!
Ik wens U alle goeds en kijk uit naar het nieuwe jaar. Dan kan ik eerst de boom weer aftuigen én mijn goede voornemen uitvoeren: een voetpedaal kopen voor Doma!
Ik schrijf vaak eind december een verhaal over Kerst/Oud&Nieuw. Ben ik dan zo’n liefhebber van deze tijd van het jaar? Nee totaal niet, ik zou het liefst de periode van – zeg – 15 december t/m 2 januari overslaan. Een pilletje, dekbed over de oren en: “Héééé goedemorgen! Zullen we die boom aftuigen?” Doma is nl. wél een fervent Kerst- en oliebollenfeest-fan. Als je dan samen in één huis woont moet je daar een modus voor vinden. Die modus ís er, met hangen en wurgen, maar het blijft aanmodderen.
Het was december 2016 en dat was geen leuk jaar geweest.
Geen leuk jaar, maar wel pláátjes van plaatjes!
Russalka zag als een berg op tegen de komende ‘feest’dagen. Vanaf 20 december stond het stramien vast, onverbiddelijk. Mirek (zie o.a. #871) had het in zijn bolle hoofd gehaald de Kerstdagen uit het ziekenhuis thuis door te brengen….in een dood huis! Dat verhoogde de stemming nou niet bepaald.
Ondertussen moest er óók nog eens gerepeteerd worden voor de Kerstnachtdienst. Omdat niemand het stokje van de oude sopraan had overgenomen, was er geen ontkomen aan. Wat is Kerst zonder een beetje muzikale tierelantijnen? “Alleen de nachtmis, had ik streng tegen Vlad’a gezegd, ’s ochtends om 10.00 uur speel je maar ‘Rudolph-the-červena-nos-raindeer’ op het orgel……..” Vlad’a is een schat; hij spreekt langzaam en zorgvuldig Tsjechisch met me en accepteert al mijn grillen en grollen. Maar hij ziet het ook als ik me niet helemaal happy voel. Nadat ik over het Mirek-probleem had verteld, bleef het even stil. Toen zei hij: “Hebben jullie vanavond iets te doen?” “???????????????” “Jiřina (zijn vrouw, bestierster van de plaatselijke cukrárna) moet de kerstkoekjes inpakken en heeft nog hulp nodig. Kom maar rond 16.30 uur……”
We vonden het een beetje vreemd verzoek, maar omdat we goede vrienden niet in de steek wilden laten, stonden we klokslag halfvijf voor de deur van de cukrárna; 3 adventskaarsen brandden in de etalage en in de keuken was het volle bak. Drie uur later taaiden we af, Doma had nog geen avondmaaltijd gekregen dus daar moest wat aan gedaan worden. Wat restte was een heel tevreden gevoel; zelden hadden we zo gezellig, grappen makend, in een heel team doorgewerkt! De inwendige mens werd ook voortdurend versterkt maar wat we nu voor het eerst meekregen was hoeveel werk al die kerstkoekjes zijn. Ingrediënten pakken, wegen, vormpjes, bakken, garneren, opslaan en daarna: inpakken in dozen van één kg. Twaalf soorten, want dat is traditie. Dat we hier een klein beetje aan konden meehelpen gaf een voldaan kerstgevoel.
We schrijven eind 2017 en was dit een gelukkig jaar? Ach, op onze nieuwjaarswens hebben we gezet: ‘Hele fijne feestdagen en een beter 2018’. Dat dekt de lading wel.
Dit keer wisten we ruim van tevoren dat onze vier handen koekjes gingen inpakken, dus werd er thuis een echte obĕd genuttigd zodat we alle tijd hadden voor het edele inpakwerk. En net als vorig jaar – klokslag halfvijf – zaten we aan de koffie in de cukrárna en werden in de keuken alle dozen tevoorschijn gehaald. Jiřina legde op elke soort een cijfer; van de ene soort 13, van de andere 6, van de vanilkové rohlíčky 24 (!) etc. etc. Daarna was het rondrennen met in de ene hand een plastic doos in met de andere hand graaien in de bakken; goed opletten dat je alle 12 soorten had gehad en dat niemand je aanstootte, want dan was het bal! We liepen op het hoogtepunt met 8 man door de keuken, daarnaast werd de weegschaal bemand en rende Vlad’a regelmatig naar de opslag om nieuwe dozen tevoorschijn te halen. “Vlad’o, de kokosky zijn op, oh en heb je poedersuiker voor over de nieuwe laag linecky?” Een fles wijn werd opengetrokken, op de achtergrond speelde de radio en het werk vorderde totdat……..Russalka bij de rohlíčky was aangeland: 1, 2, 3, 4, doos leeg. “Vlad’o!!!!!!!!!!!!!!! Rohlícky prosím.” Ja als DIE doos er dan niet is…..dan is er een groot probleem en staat de keten van koekie-inpakkers meteen stil. Foutje? Kan gebeuren, het is mensenwerk. In de keuken werd in rap Tsjechisch overlegd, niet te volgen voor Doma en Russalka; die konden ondertussen de mega-afwas doen. Niet veel later verdween Vlad’a en draaide in de keuken de mengmachine. Nu heb ik zelf net een nieuwe, net zo eentje alleen was deze megagroot! Samen met haar zus had Jiřina besloten bij te gaan bakken. “Hoeveel kilo deeg is dat?” vroeg Doma. “Zes” was het antwoord. Ja alles in het groot, nietwaar? De deurbel klingelde en “PIZZA” riep Vlad’a vrolijk. Hij sneed punten, schonk wijn in en lette erop dat zijn vrouw even met de benen omhoog zat.
De kneedmachine deed zijn werk en daarna de ‘worst’-machine (deeg wordt erin geplempt en komt er als een dunne worst uit), aangedreven door een voetpedaal. Doma greep zijn kans! Thuis mag hij nooit niets, hij heeft in de keuken niet eens zo’n apparaat met een voetpedaal dus: gassen met een grote grijns op zijn gezicht!
Pleg na pleg vulde zich met rohlíks. Hup, de oven in, 6 minuten (de timer zat op de koelkast en eigenwijze Doma moest die natuurlijk even uitproberen……… van míj had hij een draai om zijn oren gehad, maar Jiřina lachte vrolijk en zette het ding weer goed.) Daarna moest de boel afkoelen, door de poedersuiker rollen en dan konden morgen de rest van de dozen gevuld worden.
Het was warm in de herberg; de klok wees 21.30 uur en twee oude Holand’any schuifelden door de koude naar de auto. Thuis wachtte de luie stoelen en die waren hard nodig, want – tsjonge jonge – wat een berg werk moet er verzet worden om deze Tsjechische traditie in stand te houden. Kloboukje af voor iedereen die dit doet, domáci of cukrárnist.
Deze zoete Tsjechische Kerst kan beginnen. Met – of zonder sneeuw, het zal erom spannen.
Vorige week 'speelden' we Witte Kerst..................
toen kwam de zon.................
dus lekker wandelen naar de Kerststal in 'Malé'.......
maar op de terugweg kwamen we de 'Witte Wieven' tegen! Weg zon!
Ik wens U alle goeds en kijk uit naar het nieuwe jaar. Dan kan ik eerst de boom weer aftuigen én mijn goede voornemen uitvoeren: een voetpedaal kopen voor Doma!
Dank je wel voor de mooie verhalen!!! Fijne dagen en een goed en gezond 2018
Een mooi 2018 toegewenst en vooral een gezond 2018!