Tweede keer Tsjechië

[jolanda berben]

Mayca wat me opviel in je verhaal, ook al schreef je het maar tussen neus en lippen door.
Sterren, je verteld dat Rens iets vertelde over sterren, had hij daar iets speciaals mee?

 

[mayca]

Rens had heel veel met sterren, kon er ook prachtig over vertellen. Heeft er heel veel over geschreven. Over Pyramide's, dolmen en de sterren. Hoe ik ook mijn best doe, het lezen van zijn boeken gaat mijn verstand te boven.

 

[jolanda berben]

Het is misschein 'n beetje 'n rare vraag ook van me, en verstand van sterren heb ik al evenmin, maar het is wel 'n fasineerend iets.
Je staat er nooit bij stil, maar overal waar je ook bent op deze wereld de sterren kun je met elkaar delen, omdat de sterren overal zijn.
Vorig jaar was mijn zusje zwanger toen wij op vakantie gingen, ze had 'n zware zwangerschap en vond het eigenlijk niets dat ik op vakantie ging, vooral omdat ze bijna moest bevallen.
Ik heb haar toen gezegd dat ik elke avond naar de sterren zou kijken, als zij dat dan ook deed, keken we tegelijk naar dezelfde sterren, en dan wist ze dat ik eigenlijk toch dicht bij was.
We hebben daar allebei heel erg veel aan gehad.
Nu deel ik de sterren met iemand anders, het blijft voor mij gewoon iets heel speciaals, terwijl het eigenlijk ook zo simpel is.
Samen kijken naar hetzelfde, terwijl je zo ver van elkaar weg bent.

 

[mayca]

Maandag 23 juli

Ronald en ik staan vroeg op, we gaan Mitchel en Fabian halen. Om 10.10 uur komen ze aan in Praag met het vliegtuig. Praag is 49 km. rijden vanaf Brozany. Rik besluit ook om mee te gaan.

We rijden goed en volgen de borden met een vliegtuig erop. Op het laatste nippertje zie ik een apart bord met een vliegtuig en we slaan de snelweg af. Gek, want we rijden door een woonwijk maar blijven het bordje volgen, dan zitten we ergens achteraf op een landweggetje. Geen vliegveld te zien of iets wat er op lijkt. We zitten dus fout, dat is duidelijk. Dan begint het grote dwalen door Praag. We belanden in een file en staan ongeveer 1 1/2 uur vast. Nergens geen vliegtuig of vliegveld meer. Ik vraag het zo nu en dan, maar we komen niet veel verder.

Ik besluit dat we richting Karlovy Vary moeten rijden, dan moeten we er, volgens de kaart, langs rijden. Uiteindelijk komen we de file uit en komen we, richting Karlovy Vary, weer het bord met vliegveld tegen.
Eindelijk om 12.00 uur rijden we bij het vliegveld, maar het is zo stil.

Ik sms Mitch dat we er zijn, want ik zie ze nergens. Mitch sms't terug en beschrijft waar ze staan. Ik zie niets wat er op lijkt.
Er komt een Tsjech naar ons toe, omdat hij ziet dat we er helemaal niets van snappen. Hij legt ons uit dat dit niet "het" vliegveld is, maar een vliegveld voor nationale vluchten. Het vliegveld waar we moeten zijn is ongeveer 2 km verderop. Hij legt ons uit hoe we moeten rijden.
Op dat moment krijg ik weer een sms van Mitch dat ze met een taxi onderweg zijn naar ons toe. Ik ben blij als ik ze zie aankomen.
Om 14.00 uur zijn we weer terug op de camping.

De jongens gooien hun spullen in de tenten en we zijn nu met negen "man". Volle bak dus. Het is heel gezellig met z'n allen, iedereen kan goed met elkaar opschieten. We hebben de avond hiervoor 50 broodjes besteld en de berg broodjes begint al aardig te slinken.

Het is warm en de kinderen verdwijnen allemaal naar het water. Ronald, Rik en ik gaan samen met Mazzel en Moos een boswandeling maken. Rens blijft alleen achter met zijn boek.
De omgeving van de camping is prachtig, we lopen langs de Ohře, de rivier die langs de camping loopt. We komen uit bij een dam. Mazzel zwemt de rivier heen en weer. We komen geen mens tegen. Heerlijk om zo te struinen. Uiteindelijk komen we uit in het dorp. We lopen via een ander pad weer de bossen in en komen weer bij de camping. Achter het hek zien we dat Rens nog lekker zit te lezen in het zonnetje.

De jeugd ligt bij het water of erin. Alles is goed! We maken met z'n allen broodjes met ei, sla tomaten, ui en tonijn. alle 50 broodjes zijn op!

's avonds weer een kampvuurtje met heerlijke koude tapbiertjes, die Tim en Roy ons komen brengen. We liggen al lang in bed als de kinderen terug komen. Morgen willen we naar Pravčincká brána, dus moeten we op tijd wakker zijn.

 

[mayca]

Dinsdag 24 juli

We willen naar de zandstenen brug bij Mezni Louka.

De Pravčická brána is een imposante natuurlijke zandstenen brug van 16 meter hoog en 26 meter breed.

Door erosie en verwering in de miljoenen jaren ligt hier nu een klooflandschap met zandsteen rotsen in de grilligste vormen en diep ingesneden smalle beekdalen.

We proberen zo vroeg mogelijk te vertrekken, maar met zo'n grote groep is het best moeilijk om iedereen op tijd op te laten staan. Ik kies voor de kleinere wegen, door dorpjes heen. Niet voor de snelweg. Bij ons en bij Rens in de auto is er iemand met een portofoon zodat we met elkaar kunnen praten.
Als ik vraag aan Rens of de weg hem bevalt, zegt hij dat hij zo uren kan rijden door dit prachtige landschap. Het is inderdaad een prachtige weg naar Hřensko toe, mooie dorpjes, geweldig uitzicht. Als we stoppen om wat foto's te maken komt Tim spierwit uit de auto van Rens.
Hij gaat duidelijk liever over de snelweg. Al die kleine weggetjes, tegenliggers en van hoog naar laag maakt hem helemaal "gek".
Hij komt bij ons in de auto. Dan vindt hij het nog eng, maar nu kan hij er in ieder geval uiting aan geven. Dit is helemaal niets voor Tim. De rest geniet van het uitzicht en het gekronkel.

Bij Hřensko zoeken we een parkeerplaats. Er staan een paar Viëtnamezen druk te gebaren, we trappen erin en betalen 300 kronen per auto om te parkeren. Vanaf hier is het ongeveer 9 kilometer lopen naar de Pravčická brána.

's morgens had ik de 50 broodjes belegd, we hadden ontbeten en de rest zit in mijn rugtas, met flesjes water en nog wat vreedsels. We klimmen naar boven. Het is even afzien, maar dan heb je ook wel wat. Rik loopt dapper mee omhoog en je hoort hem niet piepen. Als we bij een beek komen, gooit Rens alle waterflesjes leeg en vult ze met het water uit het beekje dat uit de bergen komt. En inderdaad....het is heerlijk en koel. Mazzel loopt ook door de beek en drinkt zijn buik rond.

Eenmaal boven betaal ik de entree en dan komt het mooiste gedeelte. Enorme rotspartijen en zandsteenformatie's. Ademloos bekijken we het uitzicht. Ik heb het gevoel zo hoog te staan. We maken foto na foto en Roy maakt een film. Dit is zo fantastisch mooi, de brug, het uitzicht en de grilligheid van de natuur om ons heen. Lang blijven we boven en genieten we van het uitzicht.

We blijven totdat we merken dat we als enige nog boven zijn. De mensen bij de kassa willen ook wel naar huis. We dalen dus de berg weer naar beneden. Iedereen is onder de indruk.

Als we beneden komen zie ik dat Jaimy op haar blote voeten loopt. Ze heeft enorme blaren opgelopen. Dan maar zonder schoenen verder. Het wordt erg donker en we zijn bang dat het gaat regenen. Het wordt ook steenkoud. Ronald en Rens rennen terug naar de parkeerplek en halen de auto's op.

Ondertussen bestellen Tim en ik bij de patatkraam, patat en hamburgers. de man heeft maar 1 frituurmandje, dus dat gaat lang duren. Dat maakt helemaal niets uit, we zitten lekker, nemen wat te drinken en wachten onze beurt af.

Als Ronald en Rens terug komen met de auto's, zijn ze net aan de beurt.
Alles is dus goed gepland.

De terugweg wilde ik anders doen, omdat het zo donker werd. Maar door een foutje van mijn kant belanden we toch op de kleinere wegen. De wegen zijn amper verlicht en op een gegeven moment moeten we linksaf een tunneltje in en Ronald ziet het niet meer en rijdt rechtdoor. We komen in een weiland terecht en Rens rijdt netjes achter ons aan.

Nu wordt het tijd om te wisselen. Ik stap bij Rens in de bus en we rijden voorop. Ronald kan ons volgen met de rest. Dat gaat goed. Ik kom er achter dat ik de kaart in de andere auto heb liggen. Maar het maakt helemaal niets uit. Het lijkt alsof ik de weg kan dromen. Rens zegt nog tegen me:"Je hebt hier ergens gewoond in je vorige leven". Ik loods iedereen veilig de camping weer op. Wat een heerlijke dag hebben we gehad.

's avond komt er een Duitse jongen bij ons, hij vraagt of het goed is dat hij bij ons komt zitten. Natuurlijk is het goed. We kletsen wat en drinken bier en Becherovka. Later komen onze kinderen en nemen de jongen mee naar een barretje verderop.

Rens, Ronald en ik duiken in onze tent en 's morgens merken we dat rondom ons is ingebroken. Geld, fototoetels en I-pods weg.

De politie komt de boel fotograferen. Bij ons is niks gestolen, terwijl de kinderen hun tenten niet dicht hadden en alles voor het grijpen was.
Misschien is Mazzel toch een goede waakhond!

 

[mayca]

Woensdag 25 juli

Ik ben vroeg op en het is een drukte van belang op de camping. In diverse tenten zijn spullen weggehaald. Of in ieder geval geprobeerd. Mensen staan bij elkaar te kletsen. Ik kijk naast mij en zie de tenten van de kinderen half openstaan, maar hun mobieltje etc. liggen er nog. We hadden al vaak gezegd tegen de kinderen dat ze hun spullen moeten opruimen. Het ligt soms zomaar voor het grijpen. Ik hoop dat ze er nu op gaan letten. Zo te zien is er bij ons niets weggehaald. Bij een man op de camping is zijn Tom-Tom en zijn dvd speler uit de auto gehaald. Bij onze buurtjes geld, fototoestel, videocamera en I-pod. Ze waren net naar Praag geweest en hadden heel veel foto's gemaakt, dat vonden ze nog het ergste. Er komt politie bij en mensen worden ondervraagd, ook worden er foto's gemaakt.
Veel mensen vertrekken die ochtend. Het is heel jammer dat zoiets gebeurt. En dat terwijl er toch bewaking over de camping loopt. Je moet toch wel heel brutaal zijn om het dan te durven.
Een aantal mensen heeft wel wat gehoord en ook de honden horen aanslaan. Natuurlijk hebben wij weer niets gehoord.

De rest van de dag is iedereen op de camping in de ban van de inbraken. Ik vind het heel gek dat de portomonnee van Roy 's morgens gewoon op de campingtafel ligt. Die lag voor het oprapen.

Rens en Rik gaan met Mazzel een boswandeling maken en komen de eerste uren niet terug. Ik ga lekker alleen boodschappen doen en een beetje rondlopen in Litoméřice. Ik ben op zoek naar peddels voor onze rubbere kano. Litoméřice is een mooie stad en ik besluit om de komende week er een dagje voor uit te trekken. Ik kom met de peddels terug op de camping en de boot wordt opgepompt. We vermaken ons verder die dag op het water, in het bos en voor de tent.

De onrust over de inbraken neemt weer af om ons heen.
's avonds bergen we wel alles goed op en hameren er bij de kinderen op om hetzelfde te doen. De hele avond loopt er bewaking over de camping en in de bossen met zaklampen.
's morgens komen we erachter dat er weer tenten zijn opengemaakt en er weer dingen zijn gestolen.

 

[doni]

Mayca, wat een prachtig verhaal!!!Je vertelt het zo dat ik het gevoel heb dat ik er ook bij was, in de auto, boven rondbanjeren en foto's maken, 'savonds lekker aan de pivo en een borreltje.

Heel jammer dat er nog steeds mensen zijn die de spullen van een ander graag wil hebben, zij hebben niet in de gaten hoeveel verdriet ze veroorzaken.
Wij nemen ook altijd onze honden mee, een hele grote pikzwarte Riesenschnautzer en een kleine witte Westyterrier. Als wij liggen te slapen houden zij de wacht!!
Als we met de Ries door een stadje lopen hebben we altijd "vrijbaan"
De mensen zien ons lopen en steken gauw over naar de andere kant van de straat
Ga alsjeblieft door met schrijven, door deze reactie van mij krijg ik automatisch een mailtje als je weer wat schrijft in deze topic

 

[jolanda berben]

Heerlijk he Doni, hoe sommige mensen kunnen schijven.

Voor Je er over schreef Mayca was ik pas één keer naar de Pravicka Brana geweest, nu dus al twee maal, bedankt dat ik met jullie mee mocht.

 

[hejapa]

Aan de andere kant van het meer zit een nieuwe camping Baldi, in het plaatsje Okrouhla, weg 21 naar Marianske Lazne. 2 jaar oud, ruimte in overvloed, tís er nog een beetje kaal maar dat komt wel en een spiksplinternieuw sanitair met muziek en je komt er ook nog andere nationaliteiten tegen.

 

[mayca]

Jolanda en Doni, bedankt voor jullie lieve commentaar, ben er erg blij mee.

hejapi, bedoel je aan de andere kant van het meer bij Brozany of bij Cheb, camping Drenice? Ik had het inderdaad heel leuk gevonden om wat meer nationaliteiten tegen te komen. Ook op Brozany waren veel Nederlanders en ook veel Denen. Wel was de sfeer heel gemoedelijk. En de omgeving is geweldig.

 

[mayca]

Donderdag 26 juli

Ik sms. mijn ouders, want die zijn "tig" jaar getrouwd.
Als ik de caravan uitkom zie ik Fabian zitten met de 50 broodjes. Ik grinnik als ik die berg zie. Fabian haalt zijn schouders op en lacht. Ik zet koffie en binnen een paar minuten komt Rens de tent uit op de kofiegeur af.
We zitten met z'n drieën in het vale zonnetje. We schuiven steeds meer op om de stralen te vangen.
"Wil je nog naar Terezín?", vraagt Rens ineens. Natuurlijk wil ik naar Terezín. Dat is iets wat ik op het lijstje had staan, samen met Praag en de stenen brug. Rens maakt zich wat zorgen om Rik. Kan hij wel mee? Maakt het niet teveel indruk? Snapt hij het wel?

Het is wel zo dat we het er normaal ook veel over hebben gehad. De opa van Rens en Ronald heeft in Dachau gezeten en is er wel uitgekomen, maar is kort daarna overleden aan de gevolgen. Bij ons in de familie wordt er veel gepraat over de 2e wereldoorlog. We besluiten om het er nog over te hebben als iedereen wakker is.

Dat duurt even........

Dan komt Roy erbij, we kletsen, maken broodjes en drinken koffie. Ik zit met Rens op de grond met de kaart en ineens zegt hij tegen Roy:"kijk, hoe gemoedelijk het is, dit is zo heerlijk". Roy knikt en geeft mij een tik op mijn hoofd, vrij hardhandig, maar ik weet dat het goed bedoeld is.

De rest druppelt uit de tenten en we bespreken de plannen. Rik snapt wat een concentratie kamp is, hij begrijpt wat er gebeurde (voor zover een mens kan snappen en begrijpen wat er gebeurd is) hij heeft heel veel van ons gehoord en gelezen op school.
Eerst hadden we nog een plan om de groep te splitsen zodat Rik bij de tent zou kunnen blijven, maar hij wil mee en snapt heel goed dat het geen plek is om te dollen.

We besluiten om met elkaar te gaan. We kunnen altijd nog besluiten om weg te gaan met Rik.

De kleine vesting van Terezín
Op de plaats waar de Elbe en de ohře in elkaar samenvloeide ontstond aan het einde van de achttiende eeuw de Kleine Vesting die deel uitmaakt van een groter verdedigingscomplex dat ter ere van keizerin Maria Theresia Terizin werd genoemd. Vrijwel vanaf het begin van haar bestaan werd de vesting gebruikt als gevangenis. Als gevolg van de nazi-terreur, die zich na de bezetting van de Tsjechische Landen in maart 1939 deed gelden zouden de bestaande gevangenissen spoedig vol raken. Daarom werd in 1940 door de gestapo de kleine vesting opnieuw in gebruik genomen. Op de 14e juni 1940 arriveerden de eerste gevangenen. Tot het einde van de oorlog passeerden 32.000 mensen de poorten, waaronder 5.000 vrouwen. Het waren in meerderheid Tsjechen, maar na verloop van tijd werden er ook personen van andere nationaliteiten gevangen gezet, waaronder burgers van de toemalige Sovjet-Unie, Polen, Duitsers, Joegoslaven en - toen de oorlog ten einde liep - Britse en Franse krijgsgevangenen, alsmede een groep Franse gijzelaars e.a. Vooral het lot van de Joodse gevangenen was gruwelijk.

Vak voor het einde van de oorlog brak in de overvolle gevangenis een vlektyphusepedemie uit, waartegen de kampleiding niets ondernam. Vanaf 2 mei 1945 zetten artsen en geneeskundigen uit Praag en Roudnice nad Labemzich - in het kader van de zgn. Tsjechische Hulpactie - in voor de bestrijding van de epidemie. Met grote steun van de Tsjechische plaatselijke bevolking kon deze operatie, nadat op 5 mei de bewakers gevlucht waren, pas goed op gang komen.

We lopen door de kleine vesting van Terezín. Ik vind het heel indrukwekkend en voel de beklemming. De foto's de film...eigenlijk maakt alles op deze plek dat je stil wordt.

Rik snapt niet dat er mensen zijn die zich laten fotograferen, vrolijk lachend, met hun duim omhoog, op de plek waar gevangenen gefuseerd werden. Hij heeft het met zijn acht jaar dus wel begrepen. Hij loopt rustig en stil rond. Vraagt de "goede" vragen en verteld wat hij ziet.
Vraagt zijn vragen en kijkt, denk ik, vooral naar ons hoe wij het ervaren.

We praten en 's avonds uitgebeid over, wij allemaal, met Rik erbij. We zijn allemaal onder de indruk.
Ik ben blij met de pyramide van glas, met daarin de davidsster en de tekst Terezín.

De kinderen beloven dat ze gaan koken, maar het duurt mij veel te lang. Ik mopper en pruttel, maar daar komen ze aan en bakken pannenkoeken voor ons. Ze zijn heerlijk.

Als het donker is maakt Ronald samen met Rik een vuurtje. Ik loop wat onrustig heen en weer. Rens is in zijn bus gaan liggen, voor de eerste keer. Ik roep hem en vraag of hij een biertje komt drinken bij het vuur.
Hij komt en samen nemen we een biertje en en Becherovka. Nieuwe buren schuiven aan en Rens kan zijn verhaal over de sterren aan onze nieuwe buurvrouw kwijt. Ze blijven samen staan om de sterrenhemel beter te zien. Ik kijk naar ze en voel me gelukkig, met de sterren, het vuur, Rik en Ronald.

Jaimy en Roy komen ook nog even langs en verdwijnen in de tent. Wij blijven nog lang zitten en kletsen over Moravië. Moravië waar we zeker volgend jaar naar toe gaan. "Mag ik dan weer meehobbelen"., vraagt Rens en ik zeg;"Wij hobbelen graag met jou mee!".

 

[hejapa]

Mayca, de camping die ik bedoel ligt bij cheb aan de andere kant van het meer, want wij hebben daar 2 jaar geleden gestaan waren ze net open en toen stond er van alles.
groet Jan

 

[mayca]

Ik heb de campingsite net bekeken en ik vind het er heel goed uitzien. Wie weet volgend jaar. Bedankt voor de tip.

 

[Freddy2005]

Dit is de bewuste website baldi.cz

 

[mayca]

Dank U Freddy!

Vrijdag 27 juli

Ik ben idioot vroeg wakker. Als ik buiten kom, zie ik een heel klein streepje zon door de bomen heen. Snel zet ik koffie en trek mijn "woon"trui aan. Zo, lekker warm. Ik neem een bakkie koffie en een sigaretje. Ik voel er wel voor om weer te verplaatsen, verder naar het noord-oosten. We willen proberen een rondje Tsjechië te maken, Liberec en dan richting het oosten. Boeken en kaarten liggen weer klaar.

Rens komt achter me vandaan, hij heeft al gedouched en is al helemaal klaar. We drinken koffie en bespreken wat we gaan doen. Hij is er ook helemaal voor om verder te trekken. Maar dat betekent ook dat we verder van Praag gaan. Maar het maakt me niet uit, Praag loopt niet weg, als ik wil ga ik lekker met de trein. We moeten ook nog langs de treinman, maar dat kan ook in de laatste week. We hebben nog twee weken.

Langzaam komt de rest op gang. Eerst Roy. Als hij hoort dat we verder willen, maakt hij de rest wakker. Gisterenavond zijn we vergeten om broodjes te bestellen. Mitchel, Tim en Roy gaan lekkere broodjes halen, vlakbij Terezín.

Het duurt nogal lang, maar als ze terug komen hebben ze heerlijke belegde broodjes bij zich. We eten met z'n allen en het is een drukte van belang. Tijdens het eten zit er een man, rechts van ons naar ons te staren. Waarom weet ik niet. Rens staart terug, alleen zoals Rens dat kan. We moeten lachen om de kop die hij erbij trekt. Ik weet dat het een geintje is, maar hij ziet er wel angstaanjagend uit.

We nemen drinken en Rens staat op om nog een broodje te pakken, hij pakt geen broodje, maar een leeg zakje. Ik krijg een vreemd gevoel en volg hem... wat doet hij nou met een leeg zakje? Rens valt en ik weet dat het goed mis is.
Hier had dus nog een fantastisch mooi verhaal moeten komen.

We zijn nog vier dagen in Tsjechië. De volgende dag halen we Hans en zijn gezin op en regelen de terugreis.

Op maandag verlaten we de camping met twee taxi's. Veel mensen staan bij de poort om ons gedag te zwaaien en om ons een knuffel te geven. Ik zie Ronald nog vlakbij onze plek staan met de kattemand van Moos, maar we moeten nu echt weg. Het vliegtuig wacht niet.

De mand wordt aan Hans gegeven, misschien lukt het hem om Moos nog te pakken. We rijden weg, richting Praag. Het is stil in de auto, er wordt niets meer gezegd. We willen nu zo snel mogelijk naar huis.

We lopen op het vliegveld, Ronald, Roy en Tim lopen hand in hand, dit doet me goed. Het idiote is dat onze kinderen en Roy nog nooit gevlogen hebben. Normaal zouden ze helemaal opgewonden geweest zijn. Nu alleen stil of rustig kletsen met elkaar. We maken ons laatste geld op aan broodjes en drinken. Dan het vliegtuig in.

Ik kijk uit het raampje en zie Praag onder me voorbij gaan. Na een tijdje roept Roy :"Daar zijn we geweest, Maycie", hij wijst en ik zie een groot meer. Op een monitor zie ik dat het vliegtuig onder Karlovy Vary vliegt. Het zou dus zo maar kunnen dat hij gelijk heeft. Hij maakt vele foto's van het grote meer. Daar waren we nog heel erg aan het genieten.

Eindelijk zien we Pampus, de bijlmerbajes, kortom allemaal bekende plekjes. We landen en als we in de hal staan om onze koffers te pakken, zien we Anita en Gerrie, de ouders van Fabian, Paula met haar vriend, moeder van Mitchel, Ria en Edwin, moeder van Roy. Ze staan bij elkaar. Wij zijn zo blij weer thuis te zijn.

's avonds moeten we naar oma, het moeilijkste wat ik volgens mij ooit gedaan heb. Iedereen gaat mee, alleen Ronald, Roy en ik gaan naar binnen. Ze weet het meteen als ze ons met z'n drieën ziet staan. De rest komt later ook binnen. We nemen haar mee naar ons huis. Daar kunnen we praten, praten en praten. Er wordt heel veel gepraat, gehuild, maar ook gelachen.

Nu zijn we een maand verder. Het lijkt heel lang, maar ook heel kort.
We proberen weer de draad op te pakken, maar het is moeilijk. We zijn bijna niet alleen geweest, ik lijk wel een gaarkeuken te hebben met alle eters. Toch is het zo dat ik heel goed heb gevoeld hoeveel lieve vrienden we hebben. Zonder hen was het nog veel moeilijker geweest.

Ik hoop dat ik volgend jaar een fantastisch mooi verhaal kan schrijven, want we weten zeker dat we terug gaan naar Tsjechië. We moeten terug en Rens hobbelt met ons mee.

 

[tsjechie]

Het is zeker goed om lieve mensen om je heen te hebben in moeilijke tijden.

En natuurlijk rekenen wij volgend jaar wederom op een geweldig verhaal van jou.

 

[Corrie]

Mayca, je geeft ons het gevoel dat we er bij zijn met je manier van vertellen!!
Ik heb er ontzettend van genoten en constant met tranen in mijn ogen gezeten.
Wat een machtig goeie groep hebben jullie om je heen,daar kan je heel trots en blij mee zijn.
Ik wens jullie nog steeds heel veel sterkte en troost toe. :hart:

 

[jol@nda]

Ondanks al het verdriet om Rens is ook dit een prachtig verhaal.
Ik heb er eigenlijk geen woorden voor.

 

[jolanda berben]

Ik ben het helemaal eens met mijn naamgenootje, ondanks dat het 'n verdrieteig verhaal was heb je het weer heel erg mooi verwoord.
Ik wil jullie allemaal nog heel veel sterkte wensen, en de kinderen complimenteren, want ook zij waren 'n troost voor jullie zoals jullie dat voor hun bent.

 

[noekie14]

ik ben het ook met hun eens. jullie hebben toch met z'n allen leuke dingen gedaan.