Tabe
† In Memoriam
Eigenlijk weet ik niet of ik deze bijdrage aan het forum nu moet plaatsen in de rubriek VERVOER, of de rubriek HOSPODA of onder de VERHALEN. Ik laat dat maar over aan de moderatoren om dat te bepalen.
De afgelopen drie weken ben ik een aantal malen met het openbaar vervoer dwars door Tsjechie gereisd. Heb daarbij in bussen gezeten, de Metro in Praag gepakt en de trein van Praag via Plzen naar Klatovy genomen. Zo heb ik verschillende indrukken opgedaan over het openbaar vervoer in Tsjechie, en ik kan u meedelen dat het mij ontzettend is meegevallen. Diensten hadden een redelijke frequentie, de aansluitingen waren over het algemeen goed en het personeel was, op hier en daar een uitschieter na, erg aardig en vriendelijk. En je beleeft nog es wat.
Bij deze enige belevenissen van mijn reis dwars door Tsjechie op donderdag, 14 februari j.l, van Dolni Lanov naar Zbyslav, een afstand van over de weg een 300 kilometer maar met het openbaar vervoer een reis van ongeveer 8 uren.
- Het is nog vroeg als Akkelien Nijdam van pension Papillon (Dolni Lanov) mij afzet bij het busstation in Vrchlabi. Half negen in de ochtend. In de bus zaten al veel mensen vanuit Spindler Mlyn, die van een ski-vakantie terugkeerden. Hier en daar waren nog plaatsen vrij, maar helemaal achterin de bus was nog een bank met twee zitplaatsen vrij. Ik nam afscheid van Akkelien en nestelde mij dus achterin de bus met de bestemming Praag.
Bij de eerste busstop, nog in Vrchlabi stapte er een vrouw in de bus. Een markante vrouw, ongeveer 1.60 meter lang, en ter hoogte van haar heupen, ook ongeveer 1.60 meter breed. Ze was gekleed in een dikke bruin wollen vest, een roodgeruite plooirok tot aan haar knieen, een dikke zwarte panty en groen rubberen laarzen met een bontje. Haar dikke ronde hoofd werd versierd met een zwarte bontmuts. En dat kwam al waggelend door het gangpad in de bus naar achteren.
Oh God, nee he, asjeblief niet naast mij !! Nee, Nee!!!
Mijn gebeden werden helaas niet verhoord. Met een doffe dreun plantte zij haar dikke zitvlak in de zetel naast mij, zodanig dat ik direct helemaal klem kwam te zitten. Voorzichtig mijn achterwerk bewegende probeerde ik mij wat meer zitruimte te verschaffen. Tevergeefs. De vrouw verroerde zich niet en keurde mij overigens ook geen blik waardig. Verveeld en ingeklemd keek ik maar door de vuile ruiten naar buiten, tot ik enig geluid naast mij hoorde. De vrouw was in slaap gevallen, haar bontmuts was nog dieper over haar voorhoofd gezakt. De neusvleugels van haar dikke ronde neus vibreerde en een zacht rochelend geluid was hoorbaar. Haar mond was iets opengevallen. Gegeneerd keek ik maar weer vlug naar buiten. Als dit helemaal tot Praag zou duren dan zou dit de laatste maal zijn dat ik met een bus gereisd heb.
Gelukkig stapte ze in de eerstvolgende redelijk grote stad al weer uit, Jilemnice geloof ik. Zodat ik de rest van de bussreis naar Praag weer twee stoelen voor mij alleen had. Het moet een potsierlijk gezicht zijn geweest; twee wat fors uitgevallen personen op het voorlaatsate bankje in de bus - (kan worden vervolgd) .
De afgelopen drie weken ben ik een aantal malen met het openbaar vervoer dwars door Tsjechie gereisd. Heb daarbij in bussen gezeten, de Metro in Praag gepakt en de trein van Praag via Plzen naar Klatovy genomen. Zo heb ik verschillende indrukken opgedaan over het openbaar vervoer in Tsjechie, en ik kan u meedelen dat het mij ontzettend is meegevallen. Diensten hadden een redelijke frequentie, de aansluitingen waren over het algemeen goed en het personeel was, op hier en daar een uitschieter na, erg aardig en vriendelijk. En je beleeft nog es wat.
Bij deze enige belevenissen van mijn reis dwars door Tsjechie op donderdag, 14 februari j.l, van Dolni Lanov naar Zbyslav, een afstand van over de weg een 300 kilometer maar met het openbaar vervoer een reis van ongeveer 8 uren.
- Het is nog vroeg als Akkelien Nijdam van pension Papillon (Dolni Lanov) mij afzet bij het busstation in Vrchlabi. Half negen in de ochtend. In de bus zaten al veel mensen vanuit Spindler Mlyn, die van een ski-vakantie terugkeerden. Hier en daar waren nog plaatsen vrij, maar helemaal achterin de bus was nog een bank met twee zitplaatsen vrij. Ik nam afscheid van Akkelien en nestelde mij dus achterin de bus met de bestemming Praag.
Bij de eerste busstop, nog in Vrchlabi stapte er een vrouw in de bus. Een markante vrouw, ongeveer 1.60 meter lang, en ter hoogte van haar heupen, ook ongeveer 1.60 meter breed. Ze was gekleed in een dikke bruin wollen vest, een roodgeruite plooirok tot aan haar knieen, een dikke zwarte panty en groen rubberen laarzen met een bontje. Haar dikke ronde hoofd werd versierd met een zwarte bontmuts. En dat kwam al waggelend door het gangpad in de bus naar achteren.
Oh God, nee he, asjeblief niet naast mij !! Nee, Nee!!!
Mijn gebeden werden helaas niet verhoord. Met een doffe dreun plantte zij haar dikke zitvlak in de zetel naast mij, zodanig dat ik direct helemaal klem kwam te zitten. Voorzichtig mijn achterwerk bewegende probeerde ik mij wat meer zitruimte te verschaffen. Tevergeefs. De vrouw verroerde zich niet en keurde mij overigens ook geen blik waardig. Verveeld en ingeklemd keek ik maar door de vuile ruiten naar buiten, tot ik enig geluid naast mij hoorde. De vrouw was in slaap gevallen, haar bontmuts was nog dieper over haar voorhoofd gezakt. De neusvleugels van haar dikke ronde neus vibreerde en een zacht rochelend geluid was hoorbaar. Haar mond was iets opengevallen. Gegeneerd keek ik maar weer vlug naar buiten. Als dit helemaal tot Praag zou duren dan zou dit de laatste maal zijn dat ik met een bus gereisd heb.
Gelukkig stapte ze in de eerstvolgende redelijk grote stad al weer uit, Jilemnice geloof ik. Zodat ik de rest van de bussreis naar Praag weer twee stoelen voor mij alleen had. Het moet een potsierlijk gezicht zijn geweest; twee wat fors uitgevallen personen op het voorlaatsate bankje in de bus - (kan worden vervolgd) .
Ik zie het helemaal voor me, Tabe. 
Leuk he Doety, om zo meer over je man te weten te komen?
