Kukels Kletsica

Welkom op Tsjechie.net

Het Tsjechisch Forum, in een nieuw jasje!

Registreren Inloggen
doniati

doniati

Wat een schitterende overpeinzing is dat zeg. Wat goed dat je jezelf de rust voor geeft. Om te graven en te spitten en er dan toch opkomen. Super. Het geeft denk ik een heel tevreden gevoel.
Spreek uit ervaring :wijs:
 
Lina

Lina

Mooi! Als ik je verhalen lees Kukel, dan zie ik daar een plaatje bij. Ik ben benieuwd of het plaatje klopt. Kun je niet eens een mooie foto plaatsen van het landschap waar je vanaf je berg over uit kijkt?
 
kukel

kukel

Fever


De wind loeit om het huis, komt schuin van achteren.
De bomen kraken.
Het wordt snel donker in Tsjechië.
De regen striemt tegen het huis aan.
Het is gewoon slecht weer.

Ik doe de lichten aan en in een volgende beweging de gordijnen dicht.
De houtkachel verspreid een aangename warmte.
Kukelin is in de keuken bezig.
Vandaag besloten om thuis te eten.
Ik doe de kaarsen aan.

En altijd weer de dikke grote kaars.
De kaars voor de doden.
In plaats van foto’s brand de dikke kaars altijd.
De radio staat aan.
Op een Nederlandse zender: radio 5.

Het is rustig en stil binnen.
Zo zou het altijd en overal moeten zijn.
Opeens klinkt daar uit de speakers Peggy Lee.
Fever.
Ik gooi de radio keihard aan

Doe alle lichten uit.
Trek Kukelin uit de keuken.
We dansen.
Schop het tafeltje opzij.
De kamer wordt verlicht door de vlammen van het hout.

Ik hou haar in mijn armen.
Bijna al 40 jaar vertrouwd.
We dansen.
Gloed van de kachel.
We dansen……….

Peggy is uitgezongen.
Kukelin loopt naar de keuken.
Ik geef haar een klap op de achterste.
Ze steekt haar tong uit.
We hebben gedanst……….

Ik doe de lampen aan.
Pak een Gambrinus.
We hebben het goed.
Verschrikkelijk goed.
We hebben gedanst………………..

We hebben gedanst.
De dans……….
De dans……….
Altijd de dans.

De dans van gisteren…………..
 
Corrie

Corrie

Weer een Kukels mooi gedicht!!
tango_dansen.gif
 
kukel

kukel

Een leven.

Bea en Albert hadden bijna hun hele leven in Zevenhuizen gewoond.
Toen de kinderen in de jaren tachtig van de vorige eeuw het huis waren uitgegaan, hadden ze langzamerhand weer ontdekt wat je in je vrije tijd kunt doen. Ze begonnen met weekendjes weg te gaan uit de stad en zichzelf doelloos vermaken, maar toen ze Tsjechië ontdekt hadden ze weer werkelijk iets om voor te leven.
Tsjechië was na de vele vakanties in Frankrijk met de kinderen een verademing, alsof ze jaren terug in de tijd kwamen. Ze huurden een huis in Sindelova.

Sindelova was niet meer dan een hele lange weg met aan weerszijden her en der bebouwingen, met een potraviny, een posta die alleen in de morgen open was, restaurant Sparta en een meer met een steiger waar een restaurant aangelegen is.
Een kerk ontbreekt maar er is wel een heel eenvoudige camping aan het meer.

Als je naar het zuiden ging kom je uit in Kraslice, noordelijk is er Nedjek als een wat grotere plaats.

Sindelova bracht je terug naar het verleden. Het was het soort omgeving dat in je jeugd had meegemaakt op de Veluwe, het eindeloos spelen en de mooie zomers en waar er een houten huisje werd gehuurd, van Gend en Loos de koffers laten brengen, fietsen er naar toe, ma blij dat het huisje netjes was, pa was opgelucht dat het niet duur was en de kinderen waren blij omdat ze de vrijheid oppikte en zich koesterden in de warmte van een gezin dat gewoon tevreden was.

Het huis stond op een berg met een prachtig uitzicht. De keuken was uiterst sober, 3 slaapkamers en een douche met wastafel. Het huis had een eigen waterbron.
In het zitgedeelte stond een houtkachel waardoor je het er lekker knus was op koude winteravonden. Rondom het huis lag de tuin waar je in de zomer en herfst leefde en waar je kon luisteren naar de vogels en de wind.
Je hoefde niet veel te doen behalve na te denken over wat je zou eten, een boek open op schoot om te verantwoorden dat je niets deed, inclusief het niet lezen ervan.
’s Avonds wandelden ze op de weg of over de berg. Terug naar het dorpje. Ze vonden het restaurant aan het meer met een steiger ervoor, biljarttafel en muziek die ze herkenden en verderop een restaurant wat zich kon meten met die in Zevenhuizen.
Ze dronken de plaatselijke wijn en het plaatselijke bier en waren gecharmeerd. Dat was lang niet gebeurd. Charme ligt niet op straat tegenwoordig. Bea en Albert kwamen tot rust en liepen hand in hand over “hun” berg en zeiden anderen gedag, keken uit over de bergen en over de bolling van de aarde.

Er gingen jaren voorbij en gingen 10, misschien wel 20 keer naar Sindelova.

In 2004 gingen ze met pensioen, maar er veranderden niet zo veel.

Ze bleven komen naar Sindelova.




morgen verder..................
 
Bovenaan