Karel Svoboda (o.a. componist muziek Maja de Bij) pleegt zelfmoord

[mayca]

Heel mooi verwoord Kukel.
Zoals jij het omschrijft moet het ongeveer zijn,
zo moet je je ongeveer voelen.
En niemand, maar dan ook niemand gun ik dat gevoel.

 

[Corrie]

Ja Kukel, dit is mooi verwoord.

 

[PuNkEnStEiN]

Mijn god, hoe lang, bang en vreselijk is die strijd geweest.

En dan geen medelijden, mededogen hebben.

Het gaat er bij mij niet in.

Zo is dat, kukel. Wat weten wij ervan, geluksvogels die niet in die hel leven, om daar zo keihard en genadeloos over te oordelen? Wie zijn wij om die arme man ons respect te onthouden?

Juist het feit dat iemand tot deze daad komt ondanks een liefhebbende vrouw, kinderen en familie, zegt toch wel iets over de complete wanhoop en de peilloze afgrond waarin hij zich bevonden moeten hebben?

Nee, Sas. Deze man moet - en dan druk ik het waarschijnlijk héél zacht uit - niet te benijden zijn geweest in zijn laatste levensfase. Hoe kan je met zo iemand geen mededogen hebben? Hoe kan je zo iemand veroordelen zonder te weten wat de exacte redenen zijn?

 

[Sas]

Misschien oordeel ik zo omdat ik van dichtbij meerdere dingen heb meegemaakt en zie wat er achter blijft. Het leven is niet makkelijk. En zo kan je voor allerlei gebeurtenissen het je wel afvragen. Waarom ..?

 

[Gorrit]

Je kunt geen universeel oordeel over zelfmoord vellen en degeen die ons verliet.
Ik heb het meer dan eens van (te) dichtbij mee moeten maken.
We weten meestal te weinig wat die persoon deed besluiten de daad uit te voeren.
Medeleven is meestal op zijn plaats, soms kwaadheid. Verdriet altijd

 

[spookycat]

Misschien,

Mischien heb je wel eens iemand meegemaakt in diepe depressies.
Die vecht om een menswaardig bestaan.
Het koppetje doet dingen die niet bereikbaar zijn voor "normale" mensen.
Zij kunnen het niet meer vinden in deze wereld.
Zij hebben er voor gevochten en in onze ogen verloren.
Mijn god, hoe lang, bang en vreselijk is die strijd geweest.


En dan geen medelijden, mededogen hebben.

Het gaat er bij mij niet in.

Kukel bedankt ,ik kan het zo niet verwoorden,we hebben het zelf meegemaakt(men man zen oudste broer)en gestreden heeft hij jaren lang,hij kon bij iedereen in de familie terecht,soms dacht je het gaat beter hij komt er wel,maar dat duurde nooit lang,en dan gebeurd het toch,goddank hij had geen kinderen

 

[Sas]

Zo hebben er meerdere mensen zoiets van dichtbij meegemaakt. Dit alles is al verschrikkelijk en de gevoelens die daar uitkomen zijn verschillend. Wanhopig, verdrietig, boos. De één heeft meelij met die persoon de ander niet. Zo denkt en voelt een ieder er weer anders over. En gelukkig mag dit.

 

[mayca]

Ik heb het helaas ook van te dichtbij meegemaakt. Twee maal nam mijn moeder teveel pillen, twee maal werd haar maag leeggepompt. De eerste keer was ik 11 en woest op haar. Dat stuk snap ik dan ook wel, boos omdat ik dacht, wij zijn er toch ook nog! Later ging ik het begrijpen, proberen te begrijpen, want je moet er toch iets mee. Ze is jaren opgenomen geweest, van dichtbij heb ik meegemaakt hoe het is om totaal vervreemd te zijn van de wereld, van de mensen om je heen. Geen herkenning, geen samenhang meer. Het leven is dan een kwelling, leven doet pijn.

Ik kan me de verschillende reactie's voorstellen, ik heb mezelf alleen aangeleerd om er op deze manier mee om te gaan. De manier van empathie, ik kan ook niet anders want het is mijn moeder.

Ik vind het moeilijk om het hier neer te zetten en toch doe ik het, het helpt mezelf ook.

 

[Sas]

Goed van je dat je het plaatst Mayca. Zo zie je, bij iedereen zit er weer een ander verhaal, gedachte en gevoel achter.

 

[Lukas15]

En ik oordeel op mijn manier omdat ik het óók heb meegemaakt, twee keer. Ben het verder helemaal met eens Kukel eens.

 

[mayca]

Zo zie je, bij iedereen zit er weer een ander verhaal, gedachte en gevoel achter.

Ja, dat is helemaal waar Sas, het wil ook niet zeggen dat ik gelijk heb, maar ik voel het zo. En zo heeft iedereen zijn eigen verhaal en dat vormt je zoals je nu bent, denk ik.

 

[kukel]

Kanjers zijn jullie.

Het reageren.

Ik heb bewondering voor jullie.

En hoe je het ook wend of keert, we proberen samen door het leven heen te komen.

Ieder op zijn eigen manier.................

 

[jolanda berben]

Ik heb het gelukkig nog nooit van dichtbij meegemaakt en hopelijk blijft dat zo.Heel toevallig hebben wij er pas nog een discussie over gehad.Het begon eigenlijk dat mensen niet snappen dat iemand verslaafd kan raken aan bijvoorbeeld alcohol,drugs en dergelijke,toen kwam ook het onderwerp zelfmoord ten sprake.Als je dan kijkt hoeveel verschillende reacties je krijgt.Ik kan me dus heel goed voorstellen dat men soms geen andere uitweg meer ziet,of dat men zoiets doet in een moment van verstandsverbijstering.Op zo'n moment staat men niet stil bij de gevolgen van zo'n beslissing.

 

[ceesfijneman]

Helaas heb ik het kortgeleden meegemaakt ik kan er nog steeds niet aan uit,het ergste vond ik het voor de kinderen van mijn broer.
Alles was goed voorbereid maar geen afscheidsbrief voor kinderen.
14 dagen onzekerheid voor hij werdt gevonden.

 

[Lisa F.]

Svoboda liet ook geen brief na. Moeilijk, maar ik snap het ergens wel. Als iemand zo diep zit kan hij alleen maar aan zijn eigen problemen denken en houdt zijn omgeving, familie en alles op te bestaan. Heb het in de zomer ook meegemaakt. Hij werd op tijd gevonden, maar echt als vanouds wordt het denk ik nooit meer. Ik had er tot nu toe nog niet over nagedacht dat er geen brief was, maar ik wist het dat wij voor mijn vader ophielden te bestaan of belangrijk te zijn, zo diep was de depressie. Ik heb het wel geaccepteerd, maar kan het eigenlijk helemaal niet begrijpen. Wat er in zo iemand omgaat, daar kan niemand echt bij volgens mij. En hoe vaak hebben we het er vroeger niet over gehad, hoe egoistisch het eigenlijk is als mensen zelfmoord plegen en hun naasten achterlaten. Mijn vader was daar zelf heel fel in. En blijkbaar kun je zelf toch zo vreselijk wanhopig zijn dat je zelf dan ook doet wat je altijd zo veroordeeld hebt.

Ik vind het ook heel erg voor Vendula Svobodová, eerst haar dochtertje verloren en nu haar man en die druk van de media erbij. Vreselijk.

 

[Lisa F.]

Ik vind het heel goed trouwens, dit onderwerp. Ik wilde het eerst niet eens opschrijven, want iedere keer als ik het hier in Tsjechië aan iemand schreef, kreeg ik nooit een reactie. Ik heb wel een paar vriendinnen waar ik ermee over kan praten. In Nederland is het gelukkig minder taboe, daar leven mensen enorm mee met mijn hele familie. Nu ik het zo opschrijf allemaal merk ik dat ik misschien wel geaccepteerd heb, maar niet bepaald verwerkt. Ik weet ook niet echt hoe je dat doet. Iedere keer als ik het aan iemand (die ik bijv. lang niet gesproken heb) "moet" vertellen, ben ik blij dat ik het kwijt kan, maar vertel het wel met enorme hartkloppingen. Ook omdat ik een beetje terughoudend ben geworden na het gebrek aan reactie van sommige vrienden in Tsjechië. Mensen die in een sms of e-mail vragen hoe het met je gaat en als je dan schrijft wat er gebeurd is, hoor je niks meer van ze.

 

[dieter]

Sas schreef dat ze wel zou gaan naar de begrafenis, en natuurlijk heeft ze gelijk: de nabestaanden moet je absoluut steunen. Soms kan ik te kort door de bocht zijn, waar het principes aangaat.

Lisa, ik weet hoe onbespreekbaar het onderwerp is, in Tsjechië maar ook hier. Helaas. Ik heb het van nabij meegemaakt en ik mis degene om wie het gaat nog steeds en heb spijt dat ik er toen daar niet kon zijn om haar te helpen; maar goed, hoe had ik er kunnen zijn... En dat zul jij vast ook zo voelen.

Ik ben vaak misschien iets te positief over Tsjechië: maar een ding weet ik zeker, zaken die gevoelig liggen, zijn er extra moeilijk bespreekbaar.

Mayca, ik voel met je mee.

 

[Smajlík_M]

Ook omdat ik een beetje terughoudend ben geworden na het gebrek aan reactie van sommige vrienden in Tsjechië. Mensen die in een sms of e-mail vragen hoe het met je gaat en als je dan schrijft wat er gebeurd is, hoor je niks meer van ze.

Lisa, ik denk dat het eerder ligt aan het zo moeilijk kunnen inschatten hoe de ander erop reageert:
als iemand mij zoiets aangrijpends verteld, denk ik vaak; "wat ik ook zeg, het zal als een cliche overkomen en misschien krenkend zijn. moet ik erop ingaan, of stilzwijgend slechts een luisterend oor zijn". dus je weet niet precies of de persoon het liever laat liggen of dat zo'n iemand er eerder juist wel over wil praten. juist zo'n dramatische situatie van een ander is moeilijk in te schatten. immers het gevoel van een ander kun je niet doorgronden...

daarom zullen veel mensen eerder doen alsof er niets is gebeurd, hoewel ze best welwillend als steun zouden willen zijn. het is een beetje onkunde.

heel veel sterkte in elk geval met het verwerken van jouw verlies

 

[dieter]

Ik snap je opvatting helemaal Smajlík. En ik zou het liefst ook zo willen doen. Ik begrijp dat gedrag.

Maar we moeten toch af en toe boven ons zelf kunnen uitstijgen?

Kijk om je heen en wend je blik niet af - niet dat ik zeg dat jij dat doet Smajlík, ik weet haast zeker van niet - maar we moeten alles doen om elkaar een natuurlijke dood te wensen. En liefst op late leeftijd.

 

[Smajlík_M]

sorry, kleine aanpassing: ik wend mij ook niet af; alleen realiseer ik me het dilemma wel, en begrijp ook wel dat menigeen zal zich daardoor (helaas) laten leiden.