Die Gröβe eines Baumes

[kukel]

Die Gröβe eines Baumes erkennt men erst, wenn er gefallen ist. Die Schönhet der Heimat lernt man erst schätzen und achten, wenn man sie verloren hat.

Ik lees deze zinnen en ik herlees ze.

Ben even stil en overdenk de woorden.

Lees nog een paar zinnen verder.

Het gaat over mooie dalen en bergen, groene weiden en ruisende bossen.

Het gaat over het verlies van een cultuur.

Ik lees een dagboek.

Feitelijk een stuk geschiedenis.

Laat ik bij het begin beginnen.

5 jaren komen wij in Sindelova.

Ik struin er rond en ben geïnteresseerd over de verdwenen dorpen.

Sudeten Duitsland dus.

Komt er in het voorjaar een dorpeling naar mij toe en zegt: ik heb een boek waar jij in geïnteresseerd bent.

Ik ga mee en hij overhandigd mij het boek om te lezen.

Het is een stuk geschiedschrijving van het dorp Sindelova vanaf de middeleeuwen tot 1987.

Een dorpelinge heeft dat uitgezocht en op papier gezet.

Iemand anders heeft dat uitgetypt.

En ik heb dat in handen.

Een uniek exemplaar.

Er staan oude foto’s in.

Foto’s met woningen er op, genummerd.

Er is een overzichtplattegrond bij waarop de woningen staan.

De meeste woningen zijn verdwenen.

Kijk bij het meertje op het kruispunt, er stonden allemaal woningen om heen.

Van een bevolking indertijd van ca 4000 mensen wonen er nu ongeveer 300.

Stukje bij beetje lees ik het verhaal……………………

 

[unita]

Met interesse lees ik net jouw stukje Kukel. Het lijkt me een interessant boek en wat leuk dat iemand je dit heeft gegeven. Schrijf je er hier op het forum nog iets meer over?

 

[Josef]

wellicht ook iets om naar een uitgever te laten sturen door betreffende dorpelinge of haar nazaten... Lijkt me redelijk uniek... Volgens mij nog steeds een taboe in Tsjechie.

 

[Antonio]

Een paar jaar geleden zitten we in de tuin van ons huis, zonnetje erbij en een boek te lezen. Onze jongens komen aandraven met een oud stuk papier.

Nee, nu even niet, ik zit lekker te lezen. Ze houden aan en geven mij het stuk vot. Het is een krant uit de oorlogsjaren, de Bismarck wordt op de voorpagina te water gelaten. Mijn aandacht is direct getrokken en ik vraag waar ze het hebben gevonden. De jongens blij en vertellen enthousiast dat er nog veel meer ligt tussen de vloerdelen van het huis.

Ze komen nu af en aan met nieuwe, nooit aangeroerde papiertjes die, blijkbaar verstopt tussen de vloerdelen, bewaard moesten worden voor God weet wie. Ik begin te lezen en kom brieven tegen die in het Oud Duits geschreven zijn. Ik voel een emotie opkomen dat dit wel eens heel persoonlijk kan worden. Er zit een brief bij waarin te lezen valt dat de zoon van dit adres vermist wordt aan het Russisch front. Ik moet even slikken, wat een schok het geweest moet zijn voor dit gezin. Er komt een schoolschriftje voorbij van waarschijnlijk de jongen die vermist wordt.

Wat begon als een lekker luierdagje wordt ineens een ontroerende dag vol spanning en emoties. Ongelooflijk wat zich allemaal heeft afgespeeld in die oorlogsjaren, en nu ook nog zo waanzinnig dichtbij.
Uit respect voor diegene die dit heeft willen bewaren heb ik het zorgvuldig opgeborgen. Met diepe bewondering voor al diegene die hebben geleden onder de oorlog, in dit geval het Sudeten gebied.....

 

[unita]

Antonio ik word er stil van...........

 

[dieter]

Zou het graag willen lezen, zowel het dagboek als de verstopte brieven.

De geschiedenis wordt namelijk vaak het best beschreven uit anonieme bronnen.

Kopie?

 

[unita]

Ik dacht eerst ook dat ik die oude kranten en brieven wel had willen lezen maar bedacht me later dat dit misschien wel niet gepast is uit respect voor de mensen die dit hebben beleefd.
Als ik zoiets in mijn huis zou vinden zou ik ze echter ook hebben gelezen.

 

[dieter]

Ja Unita, dat klopt. Die afweging is altijd precair. Maar uiteindelijk zijn dit soort documenten geschiedkundig vaak van grote waarde, mits je ze natuurlijk met respect behandelt.

Ik heb ook wel eens zo'n briefwisseling gevonden, van Joodse mensen uit het ghetto van Amsterdam. Een televisieprogramma kreeg er lucht van, maar de manier waarmee ze er mee om wilden gaan was zonder voldoende piëteit. Dus einde gesprek: ik heb ze niet uit handen gegeven.

 

[char]

Kukel,... Waar houdt het verleden op?..

Nergens,..toch?...

_________________________________________________

Char.
---------------------------------------------------



En over de toekomst?...

Daarop, kun je pas na een tijdje terugkijken...

Char.

_______________________________________________
Char. ...vol ongeloof...

 

[unita]

Ja Unita, dat klopt. Die afweging is altijd precair. Maar uiteindelijk zijn dit soort documenten geschiedkundig vaak van grote waarde, mits je ze natuurlijk met respect behandelt.

Ik heb ook wel eens zo'n briefwisseling gevonden, van Joodse mensen uit het ghetto van Amsterdam. Een televisieprogramma kreeg er lucht van, maar de manier waarmee ze er mee om wilden gaan was zonder voldoende piëteit. Dus einde gesprek: ik heb ze niet uit handen gegeven.

Dieter, ik ben het helemaal met je eens.
Na een bezoek aan Auschwitz verleden jaar ben ik heel veel gaan lezen hierover, ook veel boeken van mensen die dit kamp hebben overleefd. In sommige boeken staan belevenissen van personen waarvan men in het kamp brieven heeft gevonden die men heeft opgegraven. De inhoud van deze brieven was van zo'n groot belang dat men de inhoud hiervan heeft gepubliceerd zodat de rest van de wereld zou weten welke verschrikkingen daar hebben plaatsgevonden.

Maar nu terug naar het onderwerp van Kukel, ik hoop dat hij hier nog wat meer over schrijft op het forum.

 

[kukel]

Ik mocht het boek meenemen naar Nederland en heb het gisteren laten kopie-eren.

Het oude heb ik weer netjes laten inbinden.

Er liggen 100 pagina's voor mij.

Gelardeerd met oude foto's.

Ik ga het boek laten vertalen naar het Nederlands.

Een aantal begrippen en woorden kan ik niet exact plaatsen, vandaar.

Over 5 weken ben ik weer in Tsjechie en dan vraag ik of ik het mag doorgeven.

Ik hou jullie op de hoogte.

 

[Antonio]

Mag altijd graag jouw berichten lezen Kukel, de geschiedenis ben jezelf en het is belangrijk daar goed mee om te gaan.

 

[Maria]

Het lijkt me dat je je heel nietig voelt als je zulke brieven en epistels leest.

 

[kukel]

Bij deze de voorpagina:


Voorwoord

De grootte van een boom zie je pas als die gekapt is. De schoonheid van je woonplaats schat je pas op waarde als je je dorp kwijt bent. Dit beseffend denken wij nog vaak terug aan onze herinneringen aan ons dorp, de mooie bergen en dalen, de groene weiden en de ruisende bossen, maar ook aan onze goede buren, lieve vrienden, met elkaar verbonden door een schrale, maar mooie jeugd.

Dagelijks hebben we in die tijd genoten van de schoonheid van ons geboortedorp. Het was voor ons vanzelfsprekend en vaak zijn we argeloos aan de vele schoonheden die ons dorp ons bood voorbij gelopen. Om al deze schoonheid te zien, kunnen we nu alleen nog in gedachten naar het buitenland, met weemoed en een beetje verdriet.

Dit verhaal over de woonplaatsen Schindlwald, Provincie Neudek in Ertzgebirge, in Sudetenland, zal onze kinderen en kleinkinderen, als wij ons niet meer onder de levenden bevinden, hierover vertellen, waar de woonplaats van hun voorvaderen was, hoe het eruit zag en hoe de mensen daar leefden.

Ik hoop en wens, dat met dit boek, de woonplaats Schindlwald nog lang in goede herinneringen blijft voortleven

 

[char]

Char valt stil...

 

[Aad Piekaar]

Wij zijn ooit eens een jaar of 10 geleden op vakantie geweest in Podstrani (ligt ergens tussen Cheb en Karlovy Vary). De Tsjechische eigenaren van onze vakantiewoning vertelden ons een soortgelijk verhaal over hun dorp (weggevaagd en de mensen afgevoerd??). Zij lieten ons nog restanten zien van hun school en kerk, waarvan nu de ruines in een bos lagen verscholen.
Daar werd je erg verdrietig van; ook stil dus.

 

[PuNkEnStEiN]

Kukel, misschien is dit interessant als aanvulling op je mooie vondst?

Historische foto's van Krasna Lipa, het buurdorpje van Sindelova

En misschien zit hier ook nog wat bij...

 

[char]

Punk, ik heb zitten genieten van al die oude foto's...
Bedankt!

Char.

 

[C.Berendse]

Ons dorp Filipov (gemeente Jirikov) heeft sinds de oorlog 250 huizen verloren (voornamelijk houten volksbouw). Op de heuvel stond een kuuroord met hotel. Allemaal weg. Een oplettende wandelaar ziet in de bossages nog de funderingen van huizen of plotseling een overblijfsel van een waterput tussen de verwilderde fruitbomen en rododendrons, overblijfselen van een eens met liefde aangelegde tuin. Ook wij hebben verhalen gehoord van de Sudeten Duitsers die na de oorlog moesten vertrekken van huis en haard. Door het lezen van Kukels verhaal ben ik van plan deze zomer op onderzoek uit te gaan, ik wil graag meer weten over de geschiedenis van Filipov en Jirikov. Op de zolder van ons huis vonden wij restanten van een comunistisch verleden , wij denken van de vorige eigenaar. Vlaggen, kranten, foto's en andere herinneringen. Tot mijn schande moet ik zeggen dat wij de zolder nog steeds niet echt hebben opgeruimd, dus wie weet wat we nog tegenkomen als we ooit genoeg moed hebben verzameld om aan die klus te beginnen.

 

[kukel]

Schitterende foto's.

Dank heer Punk.

Als je dadelijk in het restaurant van Krasna Lipa bent herken je wel een en ander.

Maar het voorwoord wat ik vertaald heb, daar stond een naam onder.

Ik gelijk googlen en wat bleek met die naam.....

ik kreeg een rolberoerte want die naam vertegenwoordig(de?) een oorlogsmisdadiger.

Ik zoek nog even verder voordat ik de naam vrij geef.

Het zal wel niet waar zijn, dus dat wordt googlen geblazen.

Groet.