char wat een fantastische verhalen , ga zo door !!!!! ik geniet ervan !
Char vertelt...
- Onderwerp starter char
- Startdatum
Welkom op Tsjechie.net
Het Tsjechisch Forum, in een nieuw jasje!
char
† In Memoriam
De mist in
1999. October. Ik ga met mijn zwager, Dik, naar Tsjechie!! Hij heet eigenlijk Willem Jan, en zijn tweelingbroer heet Jan Willem. Maar als kind was hij de dikste van de twee, vandaar: Dik. Ik had een kamer gereserveerd in pension Horal, op de camping van Osek. (Tussen Litvinov en Teplice). Ik nam vaak de grensovergang Reitzenhain / Hora Sv Sebestiana. Nu dus ook. Tenminste, dat was het plan! Blijkt de 174 tussen Marienberg (D) en de grens afgesloten te zijn, ivm asfalteren. In plaats van stukje, voor stukje werken, gooiden ze gewoon 15 km. weg dicht! Omleiding dus. Na de eerste 3 gele bordjes reden we verkeerd, denk ik. En geen goede kaart bij ons. We kwamen elke keer op hetzelfde punt uit. 3 keer de weg gevraagd, en uiteindelijk kwamen we bij de grensovergang Neurehefeld / Moldava. (voor mensen die een hele goede kaart hebben-- Kijk even naar onze "Lijdensweg"!) De grens: 2 kleine hokjes, fel verlicht door een paar oranje lantarens. Het is 19.00 uur en donker. Vraagt dat mens in het 2-de hokje, wat we komen doen! Domme vraag aan de grens, natuurlijk. Paspoorten. Vraagt ze, of we voldoende geld bij ons hebben. Natuurlijk, zeg ik, en laat mijn ANWB- lidmaatschapskaart zien. Die kende ze niet, dus het was in orde. Letterlijk 10 meter over de grens, rijden we de mist in. DIKKE mist. Na 100 meter, zie ik nog geen 2 meter ver. Geen reflectiepaaltjes, strepen op de weg onzichtbaar. Ik zeg tegen Dik: Als jij nou even uitstapt, en voor de auto uitloopt, en de strepen op de weg in de gaten houdt, dan komen we vanzelf beneden. Fijne gozer, hij doet het!! Na een km. of 2, (45 min. later) is opeens de mist verdwenen. Ik kan de strepen weer zien. Maar er klopt iets niet. Hebben we 2 km. aan de linker kant van de weg gereden/ gelopen. Levensgevaarlijk!! Ruim een half uur later zijn we bij het pension. 3 maal raden---dicht dus!!!
Carlo.
1999. October. Ik ga met mijn zwager, Dik, naar Tsjechie!! Hij heet eigenlijk Willem Jan, en zijn tweelingbroer heet Jan Willem. Maar als kind was hij de dikste van de twee, vandaar: Dik. Ik had een kamer gereserveerd in pension Horal, op de camping van Osek. (Tussen Litvinov en Teplice). Ik nam vaak de grensovergang Reitzenhain / Hora Sv Sebestiana. Nu dus ook. Tenminste, dat was het plan! Blijkt de 174 tussen Marienberg (D) en de grens afgesloten te zijn, ivm asfalteren. In plaats van stukje, voor stukje werken, gooiden ze gewoon 15 km. weg dicht! Omleiding dus. Na de eerste 3 gele bordjes reden we verkeerd, denk ik. En geen goede kaart bij ons. We kwamen elke keer op hetzelfde punt uit. 3 keer de weg gevraagd, en uiteindelijk kwamen we bij de grensovergang Neurehefeld / Moldava. (voor mensen die een hele goede kaart hebben-- Kijk even naar onze "Lijdensweg"!) De grens: 2 kleine hokjes, fel verlicht door een paar oranje lantarens. Het is 19.00 uur en donker. Vraagt dat mens in het 2-de hokje, wat we komen doen! Domme vraag aan de grens, natuurlijk. Paspoorten. Vraagt ze, of we voldoende geld bij ons hebben. Natuurlijk, zeg ik, en laat mijn ANWB- lidmaatschapskaart zien. Die kende ze niet, dus het was in orde. Letterlijk 10 meter over de grens, rijden we de mist in. DIKKE mist. Na 100 meter, zie ik nog geen 2 meter ver. Geen reflectiepaaltjes, strepen op de weg onzichtbaar. Ik zeg tegen Dik: Als jij nou even uitstapt, en voor de auto uitloopt, en de strepen op de weg in de gaten houdt, dan komen we vanzelf beneden. Fijne gozer, hij doet het!! Na een km. of 2, (45 min. later) is opeens de mist verdwenen. Ik kan de strepen weer zien. Maar er klopt iets niet. Hebben we 2 km. aan de linker kant van de weg gereden/ gelopen. Levensgevaarlijk!! Ruim een half uur later zijn we bij het pension. 3 maal raden---dicht dus!!!
Carlo.
Carlo hij is ook weer geweldig!! :clap: :top:
char
† In Memoriam
Even weg
Ik ga er even van tussen. Weekje Tsjechie!!!!! Ik hoop dat ik nog wat meemaak deze week! Maar wees niet ongerust, nog verhalen zat. En Punk... nog bedankt voor de "samenwerking"!
Carlo.
Ik ga er even van tussen. Weekje Tsjechie!!!!! Ik hoop dat ik nog wat meemaak deze week! Maar wees niet ongerust, nog verhalen zat. En Punk... nog bedankt voor de "samenwerking"!
Carlo.
Pelhřimov
Donateur
Carlo, een hele fijne vakantie en ik hoop dat je met nog veel meer van deze schitterende verhalen terugkomt.
Tabe
† In Memoriam
Verhalen "uit het leven gegrepen". Ik houd daarvan. Zelfspot, eigen domme flaters; dat is genieten geblazen. Bedankt.
Carlo ik wens je een hele fijne vakantie en hoop dat je weer het één en ander meemaakt zodat we nog meer verhalen van jou krijgen.
Ik geniet van elk verhaal dat je schrijft. Blijf a.j.b. doorgaan.:zwaai:
Gerda
Ik geniet van elk verhaal dat je schrijft. Blijf a.j.b. doorgaan.:zwaai:
Gerda
Carlo een fijne week gewenst in Tsjechië met veel mooi weer en kom maar met net zulke mooie verhalen terug!!!
wat een mooie verhalen ga zo door
char
† In Memoriam
Even janken
September 2007. Dit is eigenlijk geen mooi verhaal. Het is Zondag. Om 07.15 uur staat Martin bij mij voor de deur. Martin, een echte vriend. We laden mijn spullen in de auto. Kleren, bloembollen, stroopwafels, bonbons, oude stofzuiger, kinderstoeltje. ( en de CD met Hollandse Smartlappen!) We gaan. Martin rijdt. Zijn dashboard-vriendin berekent de snelste route naar ons huis in Tsjechie. Over Berlijn en nog een flink stuk door Polen. Na 8 uur zijn we de Poolse grens over. Het begrip "Snelweg" kennen ze in Polen ook, maar dan anders! Waar je 100 mag, kun je dat beter niet doen. En waar asfalt ligt mag je niet harder dan 70, i.v.m. spoorvorming. Wat een weg zeg! Maar goed, we komen, bij Kralovec, Tsjechie binnen. Vlak boven Trutnov. Na een half uurtje staan we bij het huis. Ik doe de voordeur open. Het huis is koud, de boiller niet aan. Vreemd, want onze overburen zorgen daar altijd prima voor, als er gasten komen. En ze wisten dat wij zouden komen. (de overburen: Peter en Vera met hun 2 kinderen, en de vader en moeder van Peter) We steken de houtkachel aan, en lopen daarna naar het restaurant van Honsa. Het is mooi weer. Er zitten wat Tsjechen buiten. Ik ken ze allemaal ,en wil ze met veel enthousiasme begroeten. Alleen wat handen schudden en verder verslagen blikken. Iemand vertelt mij dat de moeder van Peter, vrijdag, is overleden. Zo'n lieve,lieve vrouw, en pas 63. Ze had zich verhangen. Peter zit binnen aan de stamtafel, met wat vrienden. Met tranen in mijn ogen geef ik hem een hand, en maak hem duidelijk dat ik weet wat er gebeurd is. De rest krijgt ook een hand. Ik loop met Martin naar het terras, achter, om te bellen dat we goed zijn aangekomen. Mijn vriendin aan de lijn. Ik vertel over de reis, en dan, als ik over de buurvrouw wil beginnen, jank ik als een klein kind.( Martin slaat een arm om mij heen) Ik zeg nog tegen haar, dat ik haar later zal bellen. Meer kwam er niet uit, meer kon ik ook niet zeggen.
Er komt nog een vervolg.
Carlo.
September 2007. Dit is eigenlijk geen mooi verhaal. Het is Zondag. Om 07.15 uur staat Martin bij mij voor de deur. Martin, een echte vriend. We laden mijn spullen in de auto. Kleren, bloembollen, stroopwafels, bonbons, oude stofzuiger, kinderstoeltje. ( en de CD met Hollandse Smartlappen!) We gaan. Martin rijdt. Zijn dashboard-vriendin berekent de snelste route naar ons huis in Tsjechie. Over Berlijn en nog een flink stuk door Polen. Na 8 uur zijn we de Poolse grens over. Het begrip "Snelweg" kennen ze in Polen ook, maar dan anders! Waar je 100 mag, kun je dat beter niet doen. En waar asfalt ligt mag je niet harder dan 70, i.v.m. spoorvorming. Wat een weg zeg! Maar goed, we komen, bij Kralovec, Tsjechie binnen. Vlak boven Trutnov. Na een half uurtje staan we bij het huis. Ik doe de voordeur open. Het huis is koud, de boiller niet aan. Vreemd, want onze overburen zorgen daar altijd prima voor, als er gasten komen. En ze wisten dat wij zouden komen. (de overburen: Peter en Vera met hun 2 kinderen, en de vader en moeder van Peter) We steken de houtkachel aan, en lopen daarna naar het restaurant van Honsa. Het is mooi weer. Er zitten wat Tsjechen buiten. Ik ken ze allemaal ,en wil ze met veel enthousiasme begroeten. Alleen wat handen schudden en verder verslagen blikken. Iemand vertelt mij dat de moeder van Peter, vrijdag, is overleden. Zo'n lieve,lieve vrouw, en pas 63. Ze had zich verhangen. Peter zit binnen aan de stamtafel, met wat vrienden. Met tranen in mijn ogen geef ik hem een hand, en maak hem duidelijk dat ik weet wat er gebeurd is. De rest krijgt ook een hand. Ik loop met Martin naar het terras, achter, om te bellen dat we goed zijn aangekomen. Mijn vriendin aan de lijn. Ik vertel over de reis, en dan, als ik over de buurvrouw wil beginnen, jank ik als een klein kind.( Martin slaat een arm om mij heen) Ik zeg nog tegen haar, dat ik haar later zal bellen. Meer kwam er niet uit, meer kon ik ook niet zeggen.
Er komt nog een vervolg.
Carlo.
Och wat triest als iemand zo aan zijn einde komt. Moet er niet aan denken. Krijg er gewoon kippenvel van. Ben wel benieuwd naar het vervolg.
Verschrikkelijk bericht Carlo...Ik voel met je mee.
IK kreeg ook een brok in de keel toen ik het las, heel erg voor de familie die achterblijft, en ook voor jouw als buur en goede vriend.
Veel sterkte er mee.
Groeten,Dick
IK kreeg ook een brok in de keel toen ik het las, heel erg voor de familie die achterblijft, en ook voor jouw als buur en goede vriend.
Veel sterkte er mee.
Groeten,Dick
char
† In Memoriam
Klein hartje
Vervolg op "Even janken".... Kijk, ik ben dan dan wel een grote vent van 54, maar naar een begrafenis gaan, dat trekt Char niet.... qua emoties...Maandag kreeg ik uit handen van Peter en Vera, persoonlijk, het overlijdensbericht. Met daarop de datum en tijd (15.00) van de begrafenis in Cerveny Kostelec op woensdag. Vera liep helemaal te bibberen, maar vertelde toch nog even, dat ze wat beddengoed (uit de laatste verhuur) boven in ons huis had neergelegd, omdat haar schoonmoeder daar niet meer aan toegekomen was. Het zijn van die kleine dingen. Ik vertel Martin, dat ik niet naar de begrafenis wil. Hij geeft mij gelijk, omdat hij mij goed kent. Wij samen naar Cerveny Kostelec, op dinsdagmorgen. Bloemenzaak tegenover de kerk. Overlijdensbericht bij ons. Laat dit aan het meisje zien, maar zij begrijpt niet dat ik een rouwboeket wil, en dat zij dat op woensdag bij de kerk moeten bezorgen. Bel mijn jednatel, Tsjechische Martin. Samen komen we er uit. Op dat moment komt de eigenaresse van die bloemenzaak binnen, en leest het bericht. Ze wordt helemaal bleek. Zij wist nergens van, maar kent de familie heel goed. Een paar keer per jaar, fietst zij samen met Peter en Vera "vakantietochtjes " in de omgeving. Maar ja, op zelfdoding rust hier, en ook in Tsjechie een taboe. Met het boeket komt het helemaal goed.
Woensdag. - Ik ben met Martin maar wat plaatsjes gaan bezoeken. Zo lang mogenlijk weg uit het dorp. Om 18.00 zijn we weer terug. Martin bakt wat kippenvleugeltjes, wat brood erbij. Geen honger. Tussen 17.00 en 19.00 heeft Peter het restaurant afgehuurd voor de familie en vrienden. Ik weet dat, en ik ga er dus pas om 20.30 naar toe. Zit iedereen er nog. Ik ga aan de stamtafel zitten. Twee tafels verder zit de vader van Peter, (Een schim van de grote man, die hij ooit was. Hij heeft kanker) druk in gesprek. Ik durf niet naar hem toe, wij verstaan elkaar niet. Na een kwartier draait hij zich om, ziet mij, en komt tegenover mij zitten. Ik pak met twee handen, een hand van hem, en houd die minuten lang vast. Verder alleen, betraand, oogkontakt. Hij staat op en ik krijg een biertje en een Becher van hem. De bloembollen, stroopwafels en bonbons. heb ik maar weer mee terug naar Holland genomen.
Donderdag. - Komt nog. Even geen zin meer!!!!
Vervolg op "Even janken".... Kijk, ik ben dan dan wel een grote vent van 54, maar naar een begrafenis gaan, dat trekt Char niet.... qua emoties...Maandag kreeg ik uit handen van Peter en Vera, persoonlijk, het overlijdensbericht. Met daarop de datum en tijd (15.00) van de begrafenis in Cerveny Kostelec op woensdag. Vera liep helemaal te bibberen, maar vertelde toch nog even, dat ze wat beddengoed (uit de laatste verhuur) boven in ons huis had neergelegd, omdat haar schoonmoeder daar niet meer aan toegekomen was. Het zijn van die kleine dingen. Ik vertel Martin, dat ik niet naar de begrafenis wil. Hij geeft mij gelijk, omdat hij mij goed kent. Wij samen naar Cerveny Kostelec, op dinsdagmorgen. Bloemenzaak tegenover de kerk. Overlijdensbericht bij ons. Laat dit aan het meisje zien, maar zij begrijpt niet dat ik een rouwboeket wil, en dat zij dat op woensdag bij de kerk moeten bezorgen. Bel mijn jednatel, Tsjechische Martin. Samen komen we er uit. Op dat moment komt de eigenaresse van die bloemenzaak binnen, en leest het bericht. Ze wordt helemaal bleek. Zij wist nergens van, maar kent de familie heel goed. Een paar keer per jaar, fietst zij samen met Peter en Vera "vakantietochtjes " in de omgeving. Maar ja, op zelfdoding rust hier, en ook in Tsjechie een taboe. Met het boeket komt het helemaal goed.
Woensdag. - Ik ben met Martin maar wat plaatsjes gaan bezoeken. Zo lang mogenlijk weg uit het dorp. Om 18.00 zijn we weer terug. Martin bakt wat kippenvleugeltjes, wat brood erbij. Geen honger. Tussen 17.00 en 19.00 heeft Peter het restaurant afgehuurd voor de familie en vrienden. Ik weet dat, en ik ga er dus pas om 20.30 naar toe. Zit iedereen er nog. Ik ga aan de stamtafel zitten. Twee tafels verder zit de vader van Peter, (Een schim van de grote man, die hij ooit was. Hij heeft kanker) druk in gesprek. Ik durf niet naar hem toe, wij verstaan elkaar niet. Na een kwartier draait hij zich om, ziet mij, en komt tegenover mij zitten. Ik pak met twee handen, een hand van hem, en houd die minuten lang vast. Verder alleen, betraand, oogkontakt. Hij staat op en ik krijg een biertje en een Becher van hem. De bloembollen, stroopwafels en bonbons. heb ik maar weer mee terug naar Holland genomen.
Donderdag. - Komt nog. Even geen zin meer!!!!
Ik kan me voorstellen dat je even geen woorden meer hebt. Het is intriest als je zoiets meemaakt. Begrijp heel goed dat je volschiet en dan je dan niet in staat bent om een verhaal te schrijven.
Wens jou en je buren heel veel sterkte.
Groetjes Gerda
Wens jou en je buren heel veel sterkte.
Groetjes Gerda
Goh, wat een verhaal. Ben ervan onder de indruk. Wel prettig dat je zonder elkaars taal te spreken toch iemand kunt troosten.
Ik wens je veel sterkte met het verwerken van het verlies.
Ik wens je veel sterkte met het verwerken van het verlies.
char
† In Memoriam
Even verhaal afmaken
Donderdag--. Martin en ik, gaan in het restaurant van Honsa eten. Het restaurant is een grote vierkante kamer. Met een biljard, in het midden, dat met enige moeite door 2 personen, zo naar buiten gedragen kan worden. Niks dus, en ook niet waterpas. Wij bestellen een schnitzel (schrijf ik dit goed?) Bij Honsa krijg je er dus wel 2, voor 65 kronen. Ik weet dat, en hoef geen patat, etc. Martin heeft honger en neemt er patat en sla bij. Eet keurig zijn bord leeg. We zitten een paar meter van de stamtafel vandaan. Martin gaat naar het huis, wil nog even TV kijken. Even later komt er een man binnen. Als er een persoon is, die de kuren van het biljard kent, is het Honsa wel!! Of ik mee wil spelen, vraagt Honsa. Nee dus, liever aan de stamtafel. Honsa wordt, op zijn eigen biljard, helemaal ingemaakt, door de pas binnengekomen man. Meester en leerling. Ze kennen elkaar al jaren. De man heeft biljarten geleerd van de oude Honsa. ( om het verhaal duidelijk te maken, voor iedereen, klik op "zoeken" en tik het onderwerp: Smartlappen in, lees de vraag en verdere reacties. en daarna hier verder lezen). Ik loop naar huis. Ik moet, en zal de veelbesproken smartlappen CD in de kroeg hebben. Ik terug met de CD. Elf uur, normale sluitingstijd. CD wordt opgezet. Ik leg wel uit dat deze CD bedoeld is voor in de "kleine uurtjes". Tsjechen en Nederlanders samen!! Ze draaien 'm 2 keer!! Bij het nummer "Mexico" van de Zangeres Zonder Naam, vragen ze wie dat is!!! Ga dat maar eens uitleggen, zangeres zonder naam, in welke taal dan ook. Ik was blij dat BZN er niet opstond!!!!
Mart, vriend, bedankt voor het rijden en jouw wijsheid.
Esthertje, lieve vrouw, bedankt voor de thee/koffie. Ik mocht weer eens even in de ogen van een "wereldkind" kijken!!! Tot volgend jaar.
Carlo.
Donderdag--. Martin en ik, gaan in het restaurant van Honsa eten. Het restaurant is een grote vierkante kamer. Met een biljard, in het midden, dat met enige moeite door 2 personen, zo naar buiten gedragen kan worden. Niks dus, en ook niet waterpas. Wij bestellen een schnitzel (schrijf ik dit goed?) Bij Honsa krijg je er dus wel 2, voor 65 kronen. Ik weet dat, en hoef geen patat, etc. Martin heeft honger en neemt er patat en sla bij. Eet keurig zijn bord leeg. We zitten een paar meter van de stamtafel vandaan. Martin gaat naar het huis, wil nog even TV kijken. Even later komt er een man binnen. Als er een persoon is, die de kuren van het biljard kent, is het Honsa wel!! Of ik mee wil spelen, vraagt Honsa. Nee dus, liever aan de stamtafel. Honsa wordt, op zijn eigen biljard, helemaal ingemaakt, door de pas binnengekomen man. Meester en leerling. Ze kennen elkaar al jaren. De man heeft biljarten geleerd van de oude Honsa. ( om het verhaal duidelijk te maken, voor iedereen, klik op "zoeken" en tik het onderwerp: Smartlappen in, lees de vraag en verdere reacties. en daarna hier verder lezen). Ik loop naar huis. Ik moet, en zal de veelbesproken smartlappen CD in de kroeg hebben. Ik terug met de CD. Elf uur, normale sluitingstijd. CD wordt opgezet. Ik leg wel uit dat deze CD bedoeld is voor in de "kleine uurtjes". Tsjechen en Nederlanders samen!! Ze draaien 'm 2 keer!! Bij het nummer "Mexico" van de Zangeres Zonder Naam, vragen ze wie dat is!!! Ga dat maar eens uitleggen, zangeres zonder naam, in welke taal dan ook. Ik was blij dat BZN er niet opstond!!!!
Mart, vriend, bedankt voor het rijden en jouw wijsheid.
Esthertje, lieve vrouw, bedankt voor de thee/koffie. Ik mocht weer eens even in de ogen van een "wereldkind" kijken!!! Tot volgend jaar.
Carlo.