3 weken geleden waren we met zijn vieren in Tsjechie.
Kukelin en ik gaan vaak op stap met twee mensen die ons zeer dierbaar zijn.
Wij vertrouwen elkaar volledig, heben veel plezier met elkaar.
Er lag bij aankomst ongeveer 40/50 cm sneeuw.
Onze voortreffelijke buurman had er voor gezorgd dat de weg naar ons huis sneeuwvrij was gemaakt.
Wat is het toch verschrikkelijk romantisch in de winter.
Het uitzicht, de haard die met hout warm wordt gehouden.
De zon die je uitnodigd om voor je huis in je T shirt een biertje te drinken.
Wat is dat toch voor een land die je zo gevoelig maakt voor de natuur, de mensen, het eten en drinken.
Elke dag gaan we wandelen.
Vandaag besluiten we te gaan wandelen bij Rotava, naar het orgel.
Ik heb daar indertijd een foto als zoekplaatje gemaakt voor jullie.
40 cm sneeuw, daar valt slecht in te lopen, we hopen dat er een auto heeft gereden op het pad in de bossen naar het orgel.
Inderdaad, er ligt een autospoor.
Op naar het orgel.
We lopen in de bossen, we zeggen niets tegen elkaar.
We genieten van de witte bomen, de riviertjes die blijven stromen.
En de sneeuw, zo mooi zo wit en stil.
En het is stil.
Doodstil.
Je hoort niets, echt helemaal niets.
Totdat!
Een gegil van een dier in doodsnood.
Echt verschrikkelijk hard.
We verstijven, staan doodstil.
Het gekrijs houdt op, de stilte daarna is oorverdovend.
Als we net weer wennen aan de normale stilte klinkt er een schot.
Vlakbij en keihard.
Het blijft nagalmen in je hoofd.
De stilte daarna is werkelijk oorverdovend.
Het zijn je hersens die het geluid nog blijven produceren.
Daarna is het weer echt stil.
We praten wat na en lopen verder.
De stilte zegt dat er niets is gebeurd.
Ieder in gedachte loopt verder met zijn stilte.
Kukelin en ik gaan vaak op stap met twee mensen die ons zeer dierbaar zijn.
Wij vertrouwen elkaar volledig, heben veel plezier met elkaar.
Er lag bij aankomst ongeveer 40/50 cm sneeuw.
Onze voortreffelijke buurman had er voor gezorgd dat de weg naar ons huis sneeuwvrij was gemaakt.
Wat is het toch verschrikkelijk romantisch in de winter.
Het uitzicht, de haard die met hout warm wordt gehouden.
De zon die je uitnodigd om voor je huis in je T shirt een biertje te drinken.
Wat is dat toch voor een land die je zo gevoelig maakt voor de natuur, de mensen, het eten en drinken.
Elke dag gaan we wandelen.
Vandaag besluiten we te gaan wandelen bij Rotava, naar het orgel.
Ik heb daar indertijd een foto als zoekplaatje gemaakt voor jullie.
40 cm sneeuw, daar valt slecht in te lopen, we hopen dat er een auto heeft gereden op het pad in de bossen naar het orgel.
Inderdaad, er ligt een autospoor.
Op naar het orgel.
We lopen in de bossen, we zeggen niets tegen elkaar.
We genieten van de witte bomen, de riviertjes die blijven stromen.
En de sneeuw, zo mooi zo wit en stil.
En het is stil.
Doodstil.
Je hoort niets, echt helemaal niets.
Totdat!
Een gegil van een dier in doodsnood.
Echt verschrikkelijk hard.
We verstijven, staan doodstil.
Het gekrijs houdt op, de stilte daarna is oorverdovend.
Als we net weer wennen aan de normale stilte klinkt er een schot.
Vlakbij en keihard.
Het blijft nagalmen in je hoofd.
De stilte daarna is werkelijk oorverdovend.
Het zijn je hersens die het geluid nog blijven produceren.
Daarna is het weer echt stil.
We praten wat na en lopen verder.
De stilte zegt dat er niets is gebeurd.
Ieder in gedachte loopt verder met zijn stilte.
