Een paar jaar geleden kwamen we, in het vroege voorjaar, aan op camping Podolsko zo’n 30 (?) km. ten NO van Pisek.
We werden enthousiast welkom geheten door een ouder echtpaar. Meneer liep met ons mee om te laten zien waar we de elektriciteit vandaan konden halen. Dit bleek een oude roestige kast in een boom waarvan het deurtje zich pas na een hevig gevecht gewonnen gaf.
Er stond slechts één klein tentje op deze toch wel grote camping met daarin een jong stel die de volgende dag alweer verdwenen.
Er werden wat deuren van het slot gedraaid van een keurig sanitairblok. Aan het begin van de camping stonden aan de rechterkant vrij grote hutten op palen. Allemaal leeg en ingekapseld door honderden spinnenwebben.
Hier was (behalve dan v.w.b. dat ene sanitairblokje) op alle fronten sprake van vergane glorie, wat nog eens werd bevestigd door een prentbriefkaart uit een ver verleden.
Het echtpaar bleek aan het begin van de camping te wonen/verblijven. Een rijtje tegen elkaar aanleunende huisjes waarin ooit een restaurant was geweest en zelfs een winkel.
Zij waren erg enthousiast over onze honden. Mevrouw was vooral weg van de York en ik moest met haar mee om háár hondje te bewonderen. Een rashondje waarvan ik de naam ben vergeten. Het leek op een piepklein lammetje. Echt heel schattig. Meneer gromde en vroeg mij of ik kon raden wat het diertje had gekost. Geen idee. Hij riep een fors bedrag en benadrukte dat dit werkelijk een krankzinnige uitgave was geweest. Mevrouw pakte mijn arm bracht haar gezicht dicht bij het mijne en maakte me duidelijk (zonder dat haar man dit kon zien of horen) dat in werkelijkheid het bedrag met de helft moest worden verhoogd.
Wij scháterden het uit.
We zijn er een week gebleven, moesten toen helaas weer naar huis. Onze honden kwamen in die week tijd kilo’s aan. Iedere dag kregen ze grote stukken worst waar we niets tegen in te brengen hadden.
Ook de honden hadden er graag nog véél langer willen blijven.
We werden enthousiast welkom geheten door een ouder echtpaar. Meneer liep met ons mee om te laten zien waar we de elektriciteit vandaan konden halen. Dit bleek een oude roestige kast in een boom waarvan het deurtje zich pas na een hevig gevecht gewonnen gaf.
Er stond slechts één klein tentje op deze toch wel grote camping met daarin een jong stel die de volgende dag alweer verdwenen.
Er werden wat deuren van het slot gedraaid van een keurig sanitairblok. Aan het begin van de camping stonden aan de rechterkant vrij grote hutten op palen. Allemaal leeg en ingekapseld door honderden spinnenwebben.
Hier was (behalve dan v.w.b. dat ene sanitairblokje) op alle fronten sprake van vergane glorie, wat nog eens werd bevestigd door een prentbriefkaart uit een ver verleden.
Het echtpaar bleek aan het begin van de camping te wonen/verblijven. Een rijtje tegen elkaar aanleunende huisjes waarin ooit een restaurant was geweest en zelfs een winkel.
Zij waren erg enthousiast over onze honden. Mevrouw was vooral weg van de York en ik moest met haar mee om háár hondje te bewonderen. Een rashondje waarvan ik de naam ben vergeten. Het leek op een piepklein lammetje. Echt heel schattig. Meneer gromde en vroeg mij of ik kon raden wat het diertje had gekost. Geen idee. Hij riep een fors bedrag en benadrukte dat dit werkelijk een krankzinnige uitgave was geweest. Mevrouw pakte mijn arm bracht haar gezicht dicht bij het mijne en maakte me duidelijk (zonder dat haar man dit kon zien of horen) dat in werkelijkheid het bedrag met de helft moest worden verhoogd.
Wij scháterden het uit.
We zijn er een week gebleven, moesten toen helaas weer naar huis. Onze honden kwamen in die week tijd kilo’s aan. Iedere dag kregen ze grote stukken worst waar we niets tegen in te brengen hadden.
Ook de honden hadden er graag nog véél langer willen blijven.
