Met toch wel een beetje hooggespannen verwachtingen vertrokken wij 8 juli naar CZ. Hooggespannen, want na alles wat ik op dit Forum heb gelezen kreeg ik toch wel een beetje een bepaald gevoel erbij.... Ik hoopte gewoon dat het klopte.....
De reis verliep, na te zijn uitgezwaaid door een buurvrouw, voorspoedig. Alleen bij Dresden misten we de afslag en moesten we dwars door het centrum. Mijn DreDreGo manoeuvreerde ons probleemloos door de stad. We gebruiken nog steeds een kaart van papier.
We zouden om 18.00 in Hotel Formule zijn in Decin, maar dat liep een beetje anders. Als je de afstanden op de kaart bekijkt lijkt het niet ver weg, maar het rijden in de bergen is toch anders. Even bellen dat we later arriveren mondde uit in een hopeloze gebrekkige conversatie in Engels en Duits. Dat wist ik al wel maar je verwacht toch dat iemand er wel Duits of Engels spreekt. Een hotel net over de grens...? We hadden gereserveerd en betaald dus ze zouden de kamer echt niet vergeven...? Toch? Nee tuurlijk niet... Twee uur later waren we er. Moe en hongerig schoven we aan in het restaurantgedeelte. De eigenaar gaf ons de kaart, met een Duitse vertaling. Cas helemaal gelukkig. Wist ie zeker dat wat we bestelden ook dat was wat hij wilde. Als er maar patat is, verzuchtte Twan. Ach, voor kinderen is het zoo gemakkelijk. Ik weet al niet meer wat het was, maar het smaakte heerlijk. De patat was gebakken in olie die ook voor de vis gebruikt werd, maar dat werd door onze kinderen voor lief genomen. Ze hadden een berehonger. Jammer dat het zwembad dicht was, maar gezien het tijdstip vond ik dat niet zo erg, het was inmiddels al 21.00 geweest.
De volgende dag vertrokken we om 9.00 en even voorbij Decin was er een wegomleiding....
We werden een een of ander karrenpad opgestuurd. En voor ons gevoel kwamen we midden in de weilanden terecht. Tsja, daar sta je dan met je DreDreGO. Op onze kaart kwam het weggetje waar we op reden niet eens voor..? Maar wat ons het meest verbaasde, was dat de Tsjechische auto's er wel reden en niet meer terugkwamen. Dus de route moest wel kloppen.... Dus verder maar over die hobbeldebobbelweg, tot het op een gegeven moment zo erg was dat mijn DreDreGO zei; we keren om, ik ga wel helemaal terug naar Decin en dan gaan we desnoods via Dresden de grote weg weer op..... Staat er een oude 
man in de tuin druk te gebaren naar ons. Toch maar even stoppen. Hij roept iets onverstaanbaars, en nee natuurlijk spreekt hij geen Engels of Duits. Maar hij blijft wel wijzen en steekt drie vingers op. We zwaaien vriendelijk terug en keren maar weer om. Het is over driehonderd meter? Drie kilometer? De derde afslag? In elk geval is ons geluksgetal drie, en we gaan ervoor. Weer worden we over het smalle weggetje ingehaald door een Tsjech, volg em pap! brult Cas. Das makkelijker gezegd dan gedaan want de Tsjechische auto's verdwijnen als sneeuw voor de zon. Dus ergens moet er een afslag zijn. Met het zweet op ons hoofd en een verbeten blik volgen we het karrenspoor, voor ons gevoel rijden we dwars door een weiland en iemands achtertuin en ineens na onder de spoorweg door te zijn gereden, een wel heeeel klein tunneltje, goddank hebben we geen caravan, zijn we HOERA weer op de geasfalteerde weg. We zijn echt in het buitenland hé pap? zegt Cas. Ja!.. gromt Dre. Ik lig dubbel van het lachen en ben blij dat ik niet achter het stuur zat.
Onze eerste kennismaking met CZ was met die oude man die in de tuin stond te gebaren. Anders hadden we waarschijnlijk de hele dag daar rondgereden. Ze zijn inderdaad best aardig, die Tsjechen.
De reis verliep, na te zijn uitgezwaaid door een buurvrouw, voorspoedig. Alleen bij Dresden misten we de afslag en moesten we dwars door het centrum. Mijn DreDreGo manoeuvreerde ons probleemloos door de stad. We gebruiken nog steeds een kaart van papier.
We zouden om 18.00 in Hotel Formule zijn in Decin, maar dat liep een beetje anders. Als je de afstanden op de kaart bekijkt lijkt het niet ver weg, maar het rijden in de bergen is toch anders. Even bellen dat we later arriveren mondde uit in een hopeloze gebrekkige conversatie in Engels en Duits. Dat wist ik al wel maar je verwacht toch dat iemand er wel Duits of Engels spreekt. Een hotel net over de grens...? We hadden gereserveerd en betaald dus ze zouden de kamer echt niet vergeven...? Toch? Nee tuurlijk niet... Twee uur later waren we er. Moe en hongerig schoven we aan in het restaurantgedeelte. De eigenaar gaf ons de kaart, met een Duitse vertaling. Cas helemaal gelukkig. Wist ie zeker dat wat we bestelden ook dat was wat hij wilde. Als er maar patat is, verzuchtte Twan. Ach, voor kinderen is het zoo gemakkelijk. Ik weet al niet meer wat het was, maar het smaakte heerlijk. De patat was gebakken in olie die ook voor de vis gebruikt werd, maar dat werd door onze kinderen voor lief genomen. Ze hadden een berehonger. Jammer dat het zwembad dicht was, maar gezien het tijdstip vond ik dat niet zo erg, het was inmiddels al 21.00 geweest.
De volgende dag vertrokken we om 9.00 en even voorbij Decin was er een wegomleiding....
We werden een een of ander karrenpad opgestuurd. En voor ons gevoel kwamen we midden in de weilanden terecht. Tsja, daar sta je dan met je DreDreGO. Op onze kaart kwam het weggetje waar we op reden niet eens voor..? Maar wat ons het meest verbaasde, was dat de Tsjechische auto's er wel reden en niet meer terugkwamen. Dus de route moest wel kloppen.... Dus verder maar over die hobbeldebobbelweg, tot het op een gegeven moment zo erg was dat mijn DreDreGO zei; we keren om, ik ga wel helemaal terug naar Decin en dan gaan we desnoods via Dresden de grote weg weer op..... Staat er een oude man in de tuin druk te gebaren naar ons. Toch maar even stoppen. Hij roept iets onverstaanbaars, en nee natuurlijk spreekt hij geen Engels of Duits. Maar hij blijft wel wijzen en steekt drie vingers op. We zwaaien vriendelijk terug en keren maar weer om. Het is over driehonderd meter? Drie kilometer? De derde afslag? In elk geval is ons geluksgetal drie, en we gaan ervoor. Weer worden we over het smalle weggetje ingehaald door een Tsjech, volg em pap! brult Cas. Das makkelijker gezegd dan gedaan want de Tsjechische auto's verdwijnen als sneeuw voor de zon. Dus ergens moet er een afslag zijn. Met het zweet op ons hoofd en een verbeten blik volgen we het karrenspoor, voor ons gevoel rijden we dwars door een weiland en iemands achtertuin en ineens na onder de spoorweg door te zijn gereden, een wel heeeel klein tunneltje, goddank hebben we geen caravan, zijn we HOERA weer op de geasfalteerde weg. We zijn echt in het buitenland hé pap? zegt Cas. Ja!.. gromt Dre. Ik lig dubbel van het lachen en ben blij dat ik niet achter het stuur zat. Onze eerste kennismaking met CZ was met die oude man
die in de tuin stond te gebaren. Anders hadden we waarschijnlijk de hele dag daar rondgereden. Ze zijn inderdaad best aardig, die Tsjechen.
