Mijn reactie op het verhaal van Kukel over de Tsjechische rij-mentaliteit is opgemerkt door Tabe, waarvoor dank. Ik ben niet zo'n berichtenschrijver maar kan wel verhalen.
"Het is nu vijf jaar geleden dat we uiteindelijk tegen die "ene" plek aanliepen. Natuurlijk was er al een plek; bij mijn zakenbroeder/collega op de boerderij. Sinds 1992 waren we daar te gast. Een hele boerderij tot je beschikking met alles er aan en er op. Voor een gezin met jonge kinderen (pubers) een fantastische plek om nieuwe ervaringen op te doen. Hoe we er ooit terecht zijn gekomen is een ander verhaal. Jaren lang waren we naar Frankrijk afgereisd en houden daar warme herinneringen aan over, maar dit was iets compleet anders. Na een aantal jaren voelde dat toch wel erg warm aan. Er werd contakt gemaakt met de nabije en verre familie, dorpsbewoners en nabije buren. Tsjechisch spreken was niet aan de orde. Alle communicatie ging in het Engels of steenkolen Duits. Dat laatste bleek goud waard. Een van de buren was door mijn "Maatje" ingehuurd om de familie traktor en de graskeer machine te repareren. Deze buurman had jaren in Libië gewerkt als "gastarbeider" en kende elk onderdeel van elke Tsjechische traktor en Carterpillar machines uit z'n hoofd. Als oud-lid van het technisch commitee wist hij ook waar hij de onderdelen vandaan moest halen. Wat je niet uit een magazijn kan halen zijn "handjes".
Op een zeker moment zag ik hem zichtbaar "pielen". Z'n ogen maakten kontakt met de mijne ( in die tijd was het helemaal niet normaal dat iedereen zomaar en ongevraagd met elkaar ging praten) en ik zag, als oud machinist (Marine) zijn probleem. Binnen een paar minuten zaten wij op de Nonverbale communicatie toer een motordeel uit elkaar te halen en zaten we tot in de oksels in olie en vet. Dát schiep een band! Bleek de beste man ook nog wat Duits te spreken en waren we min of meer na een middagje hard buffelen vrienden voor het leven en waren zowel de traktor en de keermachine gereanimeerd. ( heb ik nog ruimte?... Dan gaan we door)
De buurman met de zeer toepasselijke naam Jellinek, bleek een soort van spin in z'n web. Overal contacten, Overal oude kamaraden en een uitgebreid familiair en sociaal netwerk. Hij was degene die ons deed besluiten om uit te kijken naar een "eigen "plekje. Géén idee meer hoeveel huizen, krotten, schuren, scholen, boerderijen, notariswoningen enz. we wel niet, onder zijn leiding, hebben bekeken. Hieruit viel iets te destilleren: Het huis, schuur, woning of krot was mooi, maar stond op de verkeerde plek, óf de plek was goed en de rest een zooitje. En zo modderden we dus 10 jaar door en liet ik weten er een punt achter te zetten. Mijn Maatje had al toegezegd dat ik tot in lengtes van jaren in zijn boerderij kon blijven dus..................: Gaan met die banaan.
Maar ja,....Het blijft knagen. Dus toch maar naar een lokale makelaar. Gewapend met een gedetaileerde 1:25.000 kaart aangegeven dat binnen een straal van 5Km van ons sociaal netwerk er een object beschikbaar en betaalbaar moest zijn. En zo geschiede. Uit de lade kwamen vijf Z/W fotokopiën met aanbiedingen die wij konden bezoeken. Hallelujah! Na vier objecten te hebben bekeken hielden we het maar weer voor gezien. Het was het oude liedje: Het mooie huis op de verkeerde plek of de mooie plek met het verkeerde huis. Het 5e huis echter bleef in de map, en ik had er geen zin meer in. Besluit genomen: We blijven in de familieboerderij bij mijn Maatje, drinken nu een biertje en voelen ons verder gelukkig. Dacht ik dus niet.
Vrouwlief, met de kaart in haar hand sprak de magische woorden: En dit dan???. U kent dit wel: Mompel de mompel... Ehhh we gaan een biertje halen, ik ben er klaar mee.
U kent dit wel: "maar dat is toch maar een klein stukje van hier"....Ehhh nee, ik heb het wel gezien,... we gaan een biertje halen. ( stel je overigens niet veel voor van mijn bierconsumptie. "Alleen maar sociaal"). Maar toch, zo gaat dat. We zouden nummer 5 ook nog maar even aandoen. Het gehucht was makkelijk te vinden, alleen het vinden van het nummer gaf wat problemen. Het dorp /gehucht ligt op een kruising van drie lokale doorgaande wegen. Je kon er dus niet "doorheen". Na vanuit meerdere richtingen het dorp te zijn binnengereden, bleef het huisnummer onvindbaar. Uiteindelijk, aan het einde van de weg, stond een oud vrouwtje naar ons te kijken (of naar de auto) en kon ik in mijn beste tsjechisch vragen: Weet u het huisnummer xx aan te wijzen. De reactie staat nog steeds op mijn netvlies: Verbijstering! De ogen gingen groot open, de schouders werden opgehaald en de armen gingen uitelkaar met het gebaar: Nou Jaaaaaa? Wat had ik fout gedaan? Nogmaals het woordenboek geraadpleegd en nogmaals goed articulerend de vraag herhaald. Dezelfde reactie! Maar nu met pret-oogjes. Een miniscule beweging van haar hoofd, van links naar rechts gaf aan dat we kennelijk iets gemist hadden. En toen zagen we het. We moesten éérst de oprijlaan op om het huisnummer te kunnen herkennen. En dáár lag het. Het huis dat kennelijk al 3 jaar op ons had liggen wachten en niemand kon het vinden. Het hek stond open en konden we ons verbazen over zoveel schoonheid, rust, uitzicht en privacy.
Een uur later stonden we dus bij de makelaar.
Tot zover maar even dit eerste deel. Kijken wat er van komt en of het overkomt. Voor mij een test om uit te zoeken waar het komt en of ik het kan vinden.
Adviezen voor verbeteringen zijn welkom.
"Het is nu vijf jaar geleden dat we uiteindelijk tegen die "ene" plek aanliepen. Natuurlijk was er al een plek; bij mijn zakenbroeder/collega op de boerderij. Sinds 1992 waren we daar te gast. Een hele boerderij tot je beschikking met alles er aan en er op. Voor een gezin met jonge kinderen (pubers) een fantastische plek om nieuwe ervaringen op te doen. Hoe we er ooit terecht zijn gekomen is een ander verhaal. Jaren lang waren we naar Frankrijk afgereisd en houden daar warme herinneringen aan over, maar dit was iets compleet anders. Na een aantal jaren voelde dat toch wel erg warm aan. Er werd contakt gemaakt met de nabije en verre familie, dorpsbewoners en nabije buren. Tsjechisch spreken was niet aan de orde. Alle communicatie ging in het Engels of steenkolen Duits. Dat laatste bleek goud waard. Een van de buren was door mijn "Maatje" ingehuurd om de familie traktor en de graskeer machine te repareren. Deze buurman had jaren in Libië gewerkt als "gastarbeider" en kende elk onderdeel van elke Tsjechische traktor en Carterpillar machines uit z'n hoofd. Als oud-lid van het technisch commitee wist hij ook waar hij de onderdelen vandaan moest halen. Wat je niet uit een magazijn kan halen zijn "handjes".
Op een zeker moment zag ik hem zichtbaar "pielen". Z'n ogen maakten kontakt met de mijne ( in die tijd was het helemaal niet normaal dat iedereen zomaar en ongevraagd met elkaar ging praten) en ik zag, als oud machinist (Marine) zijn probleem. Binnen een paar minuten zaten wij op de Nonverbale communicatie toer een motordeel uit elkaar te halen en zaten we tot in de oksels in olie en vet. Dát schiep een band! Bleek de beste man ook nog wat Duits te spreken en waren we min of meer na een middagje hard buffelen vrienden voor het leven en waren zowel de traktor en de keermachine gereanimeerd. ( heb ik nog ruimte?... Dan gaan we door)
De buurman met de zeer toepasselijke naam Jellinek, bleek een soort van spin in z'n web. Overal contacten, Overal oude kamaraden en een uitgebreid familiair en sociaal netwerk. Hij was degene die ons deed besluiten om uit te kijken naar een "eigen "plekje. Géén idee meer hoeveel huizen, krotten, schuren, scholen, boerderijen, notariswoningen enz. we wel niet, onder zijn leiding, hebben bekeken. Hieruit viel iets te destilleren: Het huis, schuur, woning of krot was mooi, maar stond op de verkeerde plek, óf de plek was goed en de rest een zooitje. En zo modderden we dus 10 jaar door en liet ik weten er een punt achter te zetten. Mijn Maatje had al toegezegd dat ik tot in lengtes van jaren in zijn boerderij kon blijven dus..................: Gaan met die banaan.
Maar ja,....Het blijft knagen. Dus toch maar naar een lokale makelaar. Gewapend met een gedetaileerde 1:25.000 kaart aangegeven dat binnen een straal van 5Km van ons sociaal netwerk er een object beschikbaar en betaalbaar moest zijn. En zo geschiede. Uit de lade kwamen vijf Z/W fotokopiën met aanbiedingen die wij konden bezoeken. Hallelujah! Na vier objecten te hebben bekeken hielden we het maar weer voor gezien. Het was het oude liedje: Het mooie huis op de verkeerde plek of de mooie plek met het verkeerde huis. Het 5e huis echter bleef in de map, en ik had er geen zin meer in. Besluit genomen: We blijven in de familieboerderij bij mijn Maatje, drinken nu een biertje en voelen ons verder gelukkig. Dacht ik dus niet.
Vrouwlief, met de kaart in haar hand sprak de magische woorden: En dit dan???. U kent dit wel: Mompel de mompel... Ehhh we gaan een biertje halen, ik ben er klaar mee.
U kent dit wel: "maar dat is toch maar een klein stukje van hier"....Ehhh nee, ik heb het wel gezien,... we gaan een biertje halen. ( stel je overigens niet veel voor van mijn bierconsumptie. "Alleen maar sociaal"). Maar toch, zo gaat dat. We zouden nummer 5 ook nog maar even aandoen. Het gehucht was makkelijk te vinden, alleen het vinden van het nummer gaf wat problemen. Het dorp /gehucht ligt op een kruising van drie lokale doorgaande wegen. Je kon er dus niet "doorheen". Na vanuit meerdere richtingen het dorp te zijn binnengereden, bleef het huisnummer onvindbaar. Uiteindelijk, aan het einde van de weg, stond een oud vrouwtje naar ons te kijken (of naar de auto) en kon ik in mijn beste tsjechisch vragen: Weet u het huisnummer xx aan te wijzen. De reactie staat nog steeds op mijn netvlies: Verbijstering! De ogen gingen groot open, de schouders werden opgehaald en de armen gingen uitelkaar met het gebaar: Nou Jaaaaaa? Wat had ik fout gedaan? Nogmaals het woordenboek geraadpleegd en nogmaals goed articulerend de vraag herhaald. Dezelfde reactie! Maar nu met pret-oogjes. Een miniscule beweging van haar hoofd, van links naar rechts gaf aan dat we kennelijk iets gemist hadden. En toen zagen we het. We moesten éérst de oprijlaan op om het huisnummer te kunnen herkennen. En dáár lag het. Het huis dat kennelijk al 3 jaar op ons had liggen wachten en niemand kon het vinden. Het hek stond open en konden we ons verbazen over zoveel schoonheid, rust, uitzicht en privacy.
Een uur later stonden we dus bij de makelaar.
Tot zover maar even dit eerste deel. Kijken wat er van komt en of het overkomt. Voor mij een test om uit te zoeken waar het komt en of ik het kan vinden.
Adviezen voor verbeteringen zijn welkom.