Trauma's (geen móói verhaal)

[loura]

Een jaar of negen geleden zit ik met 5 andere vrouwen in een gesloten restaurant ergens in het Tsjechische Paradijs.
Zij spreken een piepklein woordje Duits, nog iets minder Engels, veel Tsjechisch en natuurlijk met handen en voeten. Wij pimpelen gezellig met elkaar. Mijn Tsjechische vriendin heeft haar fotoalbum op schoot. De foto’s geven steeds richting aan het gesprek.
Ik bedenk me, dat als je oppervlakkig kijkt, je het gemakkelijk met het album van mijn ouders zou kunnen omwisselen zonder dat het direct op zou vallen. Toch zijn de vrouwen rond de vijftig, net als ik.
Deze gedachte echter moet ik direct laten varen als ik een foto zie van een gigantische ziekenzaal? Dat vraag ik, ‘is het een ziekenzaal’? Nee, het is een zaal van een geboortekliniek. Een immense zaal volgestouwd met bedden. Tussen de lakens vandaan wordt er in de lens gekeken door vrouwen die ik allemaal veel te oud heb geschat.
Mijn vriendin wijst zichzelf aan…
De sfeer is echter verandert. Ineens voelt het ongemakkelijk… Wat is er aan de hand?
Ook de stem van mijn vriendin is veranderd.
Hoe het werd ingeleid weet ik niet meer, maar dan vertelt ze, dat onder het communistisch bewind geen plaats was voor gehandicapten. Werd er een kind geboren met een afwijking dan werd het voor de ogen van de moeder in een emmer water verdronken.
Communisten brachten alleen gezonde sterke kinderen voort.
De vier Tsjechische vrouwen hebben tranen in hun ogen en wriemelen nerveus met hun handen.

 

[Jan57]

Daar wordt je even stil van ...

 

[Macek]

Is dit werkelijk gebeurt, ik kan het me niet voorstellen.

 

[loura]

Wat ik heb geschreven heb ik meegemaakt. Meer kan ik er natuurlijk niet over zeggen. Wat ons (mijn man en ik) wel vrijwel direct opviel in Tsjechië was het feit dat we geen gehandicapten zagen.
Dus wat dat betreft...

 

[Aliën]

Is dit werkelijk gebeurt, ik kan het me niet voorstellen.

Ik sluit me hierbij aan.

Als dit echt gebeurd, (ik bedoel niet het gesprek maar de praktijk) dan zijn daar geen woorden voor.....

Triest.

 

[Beruska]

Zij spreken een piepklein woordje Duits, nog iets minder Engels, veel Tsjechisch en natuurlijk met handen en voeten.

Dat lijkt me echt sterk hoor, zo'n verhaal. Ik vraag me af of je het allemaal goed hebt verstaan ...

 

[Noiseboy]

Als dit soort praktijken echt plaats hebben gevonden was dit volgens mij al lang direct na de val van de muur naar buiten gekomen. Ik heb er nog nooit over gehoord. We hebben tsjechische vrienden waarmee we menigmaal hebben gesproken over de tijd van het communisme, maar over dit soort praktijken hebben we nooit iets gehoord. Wil natuurlijk niet zeggen dat het niet waar is, maar ik heb mijn twijfels.....

 

[cor]

ik ben toch wel eens centra met zowel geestelijk als lichamelijk gehandicapten tegen gekomen.

 

[Jan57]

Ik ben ook wel gehandicapten tegen gekomen. Het zegt denk ik niets of het wel of niet gebeurt is. Veel zaken zijn niet bekend geworden na de val van het communisme. Het was een enorme hectische tijd, vooral omdat niet alleen in Tsjechië de muur viel. Maar mischien is er iemand lid van het formum die in Tsjechië is opgegroeid en oud genoeg is om het bewust mee te maken.

 

[pepo]

De gehandicapten waren toen merendeels opgesloten in diverse inrichtingen, (b.v. in Kosmonosy, weet ik nog). De communisten wilden deze inrichtingen uit het zicht houden, dat is waar. Er waren toen geen gehandicapten op straat te bespeuren. Geen toegang was daar mogelijk voor pers, TV of iemand anders, dan familieleden. Een keer ben ik in zo'n inrichting geweest. Geen vrolijke happening, maar dat is het nooit en nergens.

Dat emmerverhaal geloof ik echt niet.

 

[loura]

Dus je beweert dat een groepje vrouwen tegen mij heeft gelogen?
Wat zouden ze daar mee winnen denk je?

De gehandicapten waren toen merendeels opgesloten in diverse inrichtingen, (b.v. in Kosmonosy, weet ik nog).

Weet je uit verhalen of uit ervaring?
De vrouw die dit vertelde kreeg haar eerste kind rond 1960 denk ik.

Ik begrijp niet zo goed wat je hiermee wilt bewijzen.

Ik ben een jaar later geboren maar zou niet durven beweren dat ik op de hoogte ben van alle misstanden die in Nederland hebben plaatsgevonden.
Bovendien worden over veel zaken gezwegen.

Sorry hoor, maar ik vind het moeilijk om te geloven dat die dames een toneelstukje hebben opgevoerd.

 

[Esther]

Ik heb het afgelopen jaar in een restaurant in Dvur Kralove Tsjechische gehandicapten gezien, die net zo van het leven genoten als wij. Aan het einde van de avond werden zij opgehaald met een gehandicaptenbus.

Deze gehandicapten waren tussen de 35-45 jaar oud, er waren ook wat jongeren.

Alleen gehandicapten het syndroom van Down ben ik nog niet tegengekomen.

Misschien dat er een deel van het verhaal waar is in sommige streken/ziekenhuizen.

 

[Jan57]

Alleen gehandicapten het syndroom van Down ben ik nog niet tegengekomen.

Ook die zijn er hoor. Toch kan het verhaal best waar zijn, hoe triest ook.

 

[mayca]

Ik ben zeer onder de indruk van je verhaal, loura. Als dit echt gebeurd is heb ik diep medelijden met deze vrouwen. Dit kun je je toch niet voorstellen. Ook ik vraag me af waarom de vrouwen de waarheid zouden verdraaien. En tegelijkertijd denk ik: "Waarom is dit nooit eerder aan het licht gekomen".
Ik zou echt niet weten of dit wel of niet heeft plaatsgevonden.
Toen ik in het "Dolhuis" was in Haarlem, viel mijn mond ook soms open van verbazing over wat er vroeger gebeurde in Nederland met verstandelijk gehandicapten en mensen die in de psychiatrie zaten.
Ik weet dat mijn oom (had het down syndroom) dagenlang onder een spanlaken lag in een bad om rustig te houden.
Jouw verhaal Loura, is zo triest dat je het haast niet kan geloven.

 

[pepo]

Loura,

ik wil beslist niet beweren, dat die dames gelogen hebben. Heb ik ook niet gedaan, meen ik. Eerder zal ik de opmerking van Beruska hier herhalen - is de communicatie daar ergens wel goed en betrouwbaar geweest?
Over dit onderwerp heb ik al eerder, daar, in Tsjechie, veel met betrokkennen gesproken.
Ik ben zelf nooit in zo'n inrichting opgenomen geweest en ook geen stage gelopen, en ook niet anders gewerkt, dus heb geen eigen ervaring.
Wat ik wel weet (heb gehoord), dat er een berg van wilde verhalen over deze instellingen bestaan. Daar heb ik zelf geen boodschap aan.
Jij ook toch niet?

 

[loura]

De communicatie was wel goed. Er was ook een schoondochter bij die goed Duits sprak.
Natuurlijk is het niet de bedoeling dat er 'wilde verhalen' worden verteld.

Achteraf heb ik dan ook een beetje spijt dat ik dit verhaal hier heb geschreven.

Ik heb zelf 30 jaar in de psychiatrie gewerkt en weet hoe mensen letterlijk met stomheid geslagen kunnen zijn.

 

[Esther]

Spijt moet je er niet van hebben. Jij hebt het zo gehoord, dat is jouw waarheid. De ervaringen van anderen kan jouw waarheid misschien lichtelijk veranderen. En ik geloof echt dat dit soort praktijken gebeurd zijn.

 

[doni]

Is dit werkelijk gebeurt, ik kan het me niet voorstellen.

Dit verhaal kan en wil ik niet geloven.... maar ik wil ook Laura niet voor leugenaarster uit maken... help!!!! wie weet over deze praktijken meer???

Groet van een ongelovige Doni :zwaai:

 

[doniati]

Wij wonen dan in een "beschaafd" Nederland en ook ik heb een geestelijk gehandicapte broer die inmiddels 68 jaar is. Ik kan en wil me niet voorstellen dat deze mensen onder het communisme werden afgemaakt. Als ik daaraan denk lopen de rillingen over mijn rug. Ik hoop echt dat je niet alles goed verstaan hebt en dat het verhaal niet waar is. Het is te gek voor woorden. Ik wordt hier niet vrolijk van en zal vannacht niet goed slapen. Ik moet er niet aan denken dat mijn broer die een vreselijke lieverd is als baby vermoord zou worden. TREURIG.

 

[Esthertje]

Ook ik was geschokt over je verhaal. Nooit is het in me opgekomen dat jij of deze vrouwen liegen. Ik denk niet dat je zoiets kan verzinnen.
Ik heb er met Lukas (mijn tsjechische vriend) over gesproken, ook hij was geschokt, maar moest toegeven niet geheel verbaasd te zijn. Hij vertelde, net als Pepo, dat in de tijd van de communisten, iedereen die 'niet goed' was werd weggestopt, in grote instellingen/inrichtingen. Dat misschien zwaar gehandicapte babies het 'niet haalde' vind hij niet verrassend, maar dat het in emmer gebeurde voor de ogen van de moeder, kan hij zich heel moeilijk voorstellen.
Tegenwoordig is het gelukkig allemaal een beetje anders. Tsjechische kennissen van ons hebben een zoontje met het down-syndroom. Hij zit op een gewone school samen met zijn 'gewone' tweelingzusje. En hij woont gewoon lekker thuis.