Rokycany daar is niets te beleven.
Mannenvakantie, 8 stuks, enkele jaren geleden.
We waren aan het zwerven en kwamen in Rokycany terecht.
Onderdak gevonden in het Sporthotel, net buiten het stadje.
Maar naar het plein was het makkelijk te lopen.
We kwamen aan, checkten in, er was gelukkig plaats.
En zoals gebruikelijk namen we eerst een biertje voor dat we naar de kamer gingen om onze koffers naast het bed te gooien.
En terwijl we een heerlijke ½ liter naar binnen klokte, deze eerste sist altijd op de tong, kwam er een bruidspaar binnen om de bruiloft te vieren.
Er werd daar heerlijk gegeten, de muzikanten deden hun best.
Wij zijn natuurlijk kinderen van nette ouders en niets stond ons in de weg om het bruidspaar te feliciteren. Dat deden we dus ook, en vervolgens mochten we erbij komen om mee te feesten. Voldaan zijn we ’s avonds de trap opgestrompeld, je maakt het tenslotte niet zo vaak mee om op het geluk van het bruidspaar te drinken.
De zon schijnt de hele week, het is heerlijk weer.
We zitten op het plein en kijken hoe er tribunes opgezet worden. We vragen waarom. Het blijkt dat de Amerikanen komen.
Voor het eerst ontmoeten ze de werkelijke bevrijders van de tweede wereldoorlog.
Altijd is de bevolking voorgehouden dat de Russen hun bevrijd hebben.
Inmiddels weten ze beter.
Deze festiviteiten hebben we niet meegemaakt, zijn niet zo dol op uniformen.
Een dag of wat later, we zitten in de zon op het bankje een beetje te keuvelen.
We hebben uitzicht op een heerlijk café, met 5 a 6 gokkasten, die gezonde fruitmachines.
We hadden net het buurtmuseum bezocht, moet je ook doen. Heel leuk.
Afijn, mijn vriend vertelt dat hij de afgelopen vrijdagavond een reportage heeft gezien, op de Nederlandse tv, van een heel dik wijf. Dat mens, zo zei hij het, was verschrikkelijk dik, drank en gokverslaafd. Ze kon alleen maar achter een gokkast zitten. Voor de rest was, is?, ze een bekende zangeres die optreedt met haar groep, overal in de wereld. Het was in feite zigeunermuziek. En zingen kon ze, zo mooi, vond mijn vriend.
Na alle wereldproblemen met elkaar op dat plein besproken en opgelost te hebben, duiken we het café in op jacht naar bier en gokkasten.
En wie zit daar met haar dikke reet over een stoel achter de gokkast te zuipen en te gokken: jawel, de zangeres van de tv.
Ik geloofde het niet. Mijn vriend was heel stellig: ze is het.
Hij naar haar begeleider toe en gevraagd. Ja hoor, zij is de gevierde diva.
We stonden paf. Dat is een toevalligheid die je zelden tegenkomt.
Ze was zo dik dat iemand anders de munten in de kast moest gooien.
Geluk had ze niet, de kast gaf haar weinig.
Of ze voor ons wilde optreden? Nee, geen zin. Oké, dan niet. Moe, ze ging naar bed toe.
Ik ben gelijk achter haar kast gekropen, het geluk was aan mijn zijde. Haar munten heb ik verdiend!
We hebben daar weer een prachtige avond gehad en met elkaar waren we het weer eens:
IN ROKYCANY VALT NIETS TE BELEVEN.
Groet van Kukel, die gek is op fruit.
Mannenvakantie, 8 stuks, enkele jaren geleden.
We waren aan het zwerven en kwamen in Rokycany terecht.
Onderdak gevonden in het Sporthotel, net buiten het stadje.
Maar naar het plein was het makkelijk te lopen.
We kwamen aan, checkten in, er was gelukkig plaats.
En zoals gebruikelijk namen we eerst een biertje voor dat we naar de kamer gingen om onze koffers naast het bed te gooien.
En terwijl we een heerlijke ½ liter naar binnen klokte, deze eerste sist altijd op de tong, kwam er een bruidspaar binnen om de bruiloft te vieren.
Er werd daar heerlijk gegeten, de muzikanten deden hun best.
Wij zijn natuurlijk kinderen van nette ouders en niets stond ons in de weg om het bruidspaar te feliciteren. Dat deden we dus ook, en vervolgens mochten we erbij komen om mee te feesten. Voldaan zijn we ’s avonds de trap opgestrompeld, je maakt het tenslotte niet zo vaak mee om op het geluk van het bruidspaar te drinken.
De zon schijnt de hele week, het is heerlijk weer.
We zitten op het plein en kijken hoe er tribunes opgezet worden. We vragen waarom. Het blijkt dat de Amerikanen komen.
Voor het eerst ontmoeten ze de werkelijke bevrijders van de tweede wereldoorlog.
Altijd is de bevolking voorgehouden dat de Russen hun bevrijd hebben.
Inmiddels weten ze beter.
Deze festiviteiten hebben we niet meegemaakt, zijn niet zo dol op uniformen.
Een dag of wat later, we zitten in de zon op het bankje een beetje te keuvelen.
We hebben uitzicht op een heerlijk café, met 5 a 6 gokkasten, die gezonde fruitmachines.
We hadden net het buurtmuseum bezocht, moet je ook doen. Heel leuk.
Afijn, mijn vriend vertelt dat hij de afgelopen vrijdagavond een reportage heeft gezien, op de Nederlandse tv, van een heel dik wijf. Dat mens, zo zei hij het, was verschrikkelijk dik, drank en gokverslaafd. Ze kon alleen maar achter een gokkast zitten. Voor de rest was, is?, ze een bekende zangeres die optreedt met haar groep, overal in de wereld. Het was in feite zigeunermuziek. En zingen kon ze, zo mooi, vond mijn vriend.
Na alle wereldproblemen met elkaar op dat plein besproken en opgelost te hebben, duiken we het café in op jacht naar bier en gokkasten.
En wie zit daar met haar dikke reet over een stoel achter de gokkast te zuipen en te gokken: jawel, de zangeres van de tv.
Ik geloofde het niet. Mijn vriend was heel stellig: ze is het.
Hij naar haar begeleider toe en gevraagd. Ja hoor, zij is de gevierde diva.
We stonden paf. Dat is een toevalligheid die je zelden tegenkomt.
Ze was zo dik dat iemand anders de munten in de kast moest gooien.
Geluk had ze niet, de kast gaf haar weinig.
Of ze voor ons wilde optreden? Nee, geen zin. Oké, dan niet. Moe, ze ging naar bed toe.
Ik ben gelijk achter haar kast gekropen, het geluk was aan mijn zijde. Haar munten heb ik verdiend!
We hebben daar weer een prachtige avond gehad en met elkaar waren we het weer eens:
IN ROKYCANY VALT NIETS TE BELEVEN.
Groet van Kukel, die gek is op fruit.
