Reis door Tsjechië 2012

[Tabe]

........ Het belangrijkste is echter een bezoek aan de Kik. Gisteren zijn er wat onderbroeken gekocht en thuisgekomen blijken de diefstalbeveiligingen er niet uitgehaald. Daar ik het niet op prijs stel dat in een volgende zaak het alarm afgaat en ik mijn onderbroek uit moet trekken, is dit tweede bezoek noodzakelijk.

Doety is zoiets inderdaad eens overkomen. Na de kassa van Hypernova gaat het alarm af. Wij schaapachtig omkijken. De kassajuffrouw waarschuwt de bewaking die prompt komt aangesneld. Na een scan blijkt het alarm te komen van haar broek. Het gekke is dat deze broek in Nederland was gekocht. Na een visitatie in het kantoor van de bedrijfsbewaking en na de ontdekking van de alarmveroorzaker konden we weer gaan. Moet wel zeggen dat we uiterst vriendelijk zijn behandeld, maar je staat er wel gekleurd op.

 

[Ad Verschoor]

Stribro.

Dit is het Mariabeeld compleet. Na renovatie zal het er als nieuw uitzien.

 

[Ad Verschoor]

Reis door Tsjechie 2012

Zaterdag 19 mei (deel 2)

Tot nu toe heb ik wat foto's laten zien van de buitenkant van het klooster en zijn kerk. Om 13.00 uur start de rondleiding door het complex onder leiding van een vrouwelijke gids. De rondleiding blijkt zeer de moeite waard. De start is in de kloosterkerk en wat we te zien krijgen is het langste middenschip van Bohemen. Niet minder dan 85 meter is het lang. Het interieur met de decoratieve gewelven is ontworpen door Santini. Het graf van de stichter van het klooster, Vladislav I, ligt links voor in de kerk. Hij is het geweest die in 1114 dit Benedictijnerklooster stichtte.


Het schip van de Kloosterkerk

Niet alleen de lengte van het schip valt op, ook de breedte mag er zijn met 27 meter, en dan hebben we het nog niet over de koepelhoogte van 40 meter. Mooi is het geluid, dat het Barokorgel in de kerk laat horen. Het is afkomstig uit de zeer bekende werkplaats van Jakob Burkhardt. Regelmatig worden er orgelconcerten gehouden.


Het orgelfront

In de kerk zie ik meerdere in hout gesneden gravures, die van de hand zijn van Matthias Bernhard Braun. Ze laten zien dat Braun niet alleen beeldhouwer was. Op deze afbeelding zien we de doop van een kind.


Houtgravure van Matthias Braun

Na het verlaten van de kerk komen we in het voormalig klooster. De eetzaal, die we te zien krijgen is werkelijk schitterend.


De eetzaal in het klooster

In de hal zijn de bibliotheek en het archief van de familie Windisch-Graetz gevestigd, die het complex begin 1800 overnamen. Er is ook een werkplek te vinden met uitzicht over de omgeving en een biljart.


De hal

Tenslotte komen we terecht in de gang waar heel veel beelden te vinden zijn uit de beeldhouwerij van M.B. Braun. Kladruby beschikt samen met Kuks, dat ik later nog hoop te bezoeken, over de grootste verzameling werken.


De beeldengalerij

In de galerij die we zien, gaat het om originele beelden uit kalkzandsteen. Zij zijn in de 80'er jaren vanuit het Valečer Schlosspark (een bos bij Karlsbad) overgebracht naar Kladruby. Bij alle beelden gaat het om figuren uit de Griekse mythologie.



's Avonds hebben we weer heerlijk gegeten in het restaurant van hotel Bayer en gekeken naar de halve finale WK IJshockey tussen Tsjechie en Slowakije, die met 3-1 gewonnen werd door Slowakije.

Dit reisverslag zal vervolgd worden na de vakantie.

 

[Ad Verschoor]

Reis door Tsjechie 2012

Zondag 20 mei (deel 1.)

Vandaag vertrekken we uit Plzen om door te reizen naar Dacice. Op het programma staat een bezoek aan Ceske Budejovice, maar ik heb toch weer voorgesteld om dit niet te doen. Ik ben gewoon de drukte van de grote stad (Plzen met 190.000 inwoners) even zat. Door Pelhrimov te bezoeken, zijn we maandag vrij voor een wandeling en vooral luieren. Op deze zondag vertrekken we rond 9.15 uur vanaf het hotel en verlaten een kwartier later Plzen. Via Pisek en Tabor rijden we naar Pelhrimov. Deze hele weg is provinciaal 2-baans en 90 kilometer met heel veel dorpen en gehuchten van 50 kilometer. Oh, oh, wat zijn er toch veel Tsjechen die risico nemen. Ook al rij ik 90 kilometer per uur, ze halen in en moeten snijden om niet op de tegenligger te botsen. De weg is overigens prachtig met veel koolzaadvelden en heuvelachtig. Het blijkt dat ik toch wel problemen heb met het heuvel op rijden, als niet zichtbaar is wat erachter ligt. Een bocht of een tegenligger wordt pas zichtbaar op de top. Ik ga dan ook steeds omhoog om te zien of ik over de top heen kan kijken. Leuk hé !


Een heuvelachtig parcours.


Wat zijn koolzaadvelden in bloei toch mooi.

Om 12.00 uur bereiken we Pelhřimov. De "Stad van Records". De stad ligt ongeveer 35 kilometer ten oosten van Tabor en ongeveer 70 kilometer ten noordoosten van Ceske Budějovice. Pelhrimov ligt op 494 meter boven zeeniveau. Het is gesticht in 1289, 56 jaar na het ontstaan van zusterstad Waddinxveen. De stad telt 16.546 inwoners. Het heeft een beschermd stadsgezicht. Gebouwen in renaissance-, barok-, en art nouveau-stijl en stadsmuren met Rynárec-, Jihlava- en Zoutpoorthuizen geven het historische centrum een sprookjesachtige aanblik.
Als we het centrum binnengaan is de stad uitgestorven, maar wat is het een alleraardigste plaats. Zeker een bezoek tijdens vakanties waard. Voor meer informatie, bezoek de plaatselijke website: www.pelhrimovsko.cz
Aan de hand van foto's zal ik jullie een indruk geven van Pelhrimov. Het eerste wat we zien als we de auto hebben geparkeerd, is "Dolni (Jihlavská) brána", het lagere poortgebouw dat gebouwd is in de 16e eeuw als onderdeel van het vestingsysteem. De poort heeft een hoogte van 36 meter. Sinds 1994 is in deze poort het Museum van Records en Curiositeiten gehuisvest. Het gevolg van een grappige attractie, die het festival van recordpogingen en merkwaardige voorstellingen is en jaarlijks plaatsvindt half juni. Dus wil je terecht komen in het Guinness Book of World Records, is het van belang dit festival te bezoeken. In het museum worden meerdere bijzondere wapenfeiten uit de geschiedenis van records belicht.


Het lagere poortgebouw

Wandelend door de poort zien we op het "Masarykovo Náměsti" rechts direct het VVV-kantoor. Het is zondag en dus is het kantoor gesloten. Vroeger behoorde het huis aan de familie Srejnar en de oorspronkelijke naam die het huis draagt is "Šrejnarovský dům". Het huis is gebouwd in 1614 in de renaissance stijl.


Nu huisvesting voor de VVV

Verscholen achter het VVV-kantoor treffen we het Raadhuis aan. Voor het eerst wordt melding gemaakt van een raadhuis in 1491. Maar door brand en verwoesting is niet bekend hoe het raadhuis er oorspronkelijk uitzag. De reconstructie heeft plaatsgevonden in 2006 op basis van een tekening van Jaroslav Ziegler, die toegang had tot betrouwbare bronnen, toen hij Pelhrimov schilderde in de eerste helft van de 19e eeuw. Opvallend aanwezig op de gevel van het raadhuis is een gedenkplaat, die de onafhankelijkheid aankondigt van de Tsjechoslowaakse Republiek op 28 oktober 1918.


Het raadhuis


De gedenkplaat

Naast het raadhuis bevindt zich het "Zamek pánů z Řičan". Er is niet veel bekend over de geschiedenis van het kasteel. Wel is het een onderdeel geweest van het gemeentelijk vestingwerksysteem. Tussen de jaren 1849 en 1907 was het de zetel van de rechtbank, sinds 1908 zijn er tentoonstellingen van het District Museum gehuisvest.


Kasteel van de heren van Ricany

Achter al deze opmerkelijke panden is dan de gotische St.Bartolomeüs-kerk "Děkanský kostel sv. Bartoloměje" te zien. De 30 meter hoge toren biedt uitzicht over stad en omgeving en is toegankelijk voor publiek. Op het vroeg-barokke altaar, dat onlangs is gerestaureerd, zijn beelden van o.a. Sint Bartholomew. Het is met zijn toren en zijn interieur een kerk, die een bezichtiging zeker waard is.


De uitkijktoren van de Sint Bartholomew


Het kerkinterieur


Het gerestaureerde altaar

wordt vervolgd deel 2.

 

[Boya]

Wat een heimwee! Pelhrimov roept goede herinneringen op! We herkennen veel van de foto's, hartelijk dank!

 

[Ad Verschoor]

Mijn 1000ste bericht.

Reis door Tsjechie 2012

Zondag 20 mei (deel 2.)

Na koffie gedronken te hebben zetten we ons opnieuw in beweging om verder kennis te maken met Pelhřimov. Op het plein zien we verder huisnummer 13, dat is genoemd naar z'n eerste eigenaar het Fara huis, of Fárův dům. Het huis is in 1913 herbouwd door de bekende Praagse architect Pavel Janak, die het een kubistische stijl meegaf.


Het Fara huis

Pelhřimov kent niet alleen het museum of records, maar ook een spookmuseum ( muzeum Strašidel). In het museum is een unieke tentoonstelling te zien over spoken ,uit heden en verleden, die voorkomen in het Boheems-Moraqvische Hoogland. De spoken zijn gemaakt van was en op ware grootte weergegeven. Het museum is gevestigd in een pand, dat versiert is met graffiti. Het is gebouwd in het midden van de 16e eeuw door Jan Broum van Chomutovice.


Links het museum Strasidel met z'n graffiti

Midden op het plein staat een fontein met een standbeeld van Sint James (Sv.Jakuba). De fontein is voor het eerst vermeld in 1546. Jakuba is de patroonheilige van de pelgrims. Het standbeeld is symbolisch, voor de naam Pelhřimov. Deze naam is afgeleid van het Latijnse Peregrinus en betekent pelgrim.


De Sint James fontein

In 1882 is in Pelhřimov een stichting opgericht met als doel het bouwen van een theater in de stad. Het theater is gebouwd in de jaren 1885 tot 1896 door de bouwer Stanislav Rokos, die inwoner was van deze stad.


Pelhrimov theater

We komen aan bij de 2e poort die Pelhřimov rijk is, maar hierin geen museum als in de 1e poort. Leuk trouwens om daar nog even op terug te komen. Want je maakt kans om gratis dit museum te bezoeken. Hiervoor is het nodig, dat je als volwassene langer moet zijn dan 205 cm of korter dan 145 cm. Ook met een buikomvang van meer dan 135 cm mag je gratis naar binnen. Overigens werd ook deze 2e poort gebouwd in de 16e eeuw. Deze poort is in de 18e eeuw voorzien van een ophaalbrug en later is er ook nog een klok geïnstalleerd.


Nog een poort als onderdeel van de verdedigingslinie

Tenslotte komen we voorbij de Sint Vitus kerk, de Kostel sv.Vita. Het is de oudste kerk in Pelhřimov en de voormalige parochiekerk. Hij is gesticht in de tweede of derde kwart van de 13e eeuw. De kerk kreeg zijn definitieve barokke verschijning in 1739-1740. Nu zijn in de kerk regelmatig tijdelijke tentoonstellingen te zien. Vanwege de perfecte akoestiek worden ook het hele jaar door concerten gegeven.


De Sint Vitus kerk met z'n losstaande toren

Rond 14.00 uur besluiten we richting Dacice te rijden. We doen dit via Horni Cerekev en Telc en genieten onderweg van de prachtige natuur in deze streek en de koolzaadvelden. We rijden direct door naar het motel Dacice, waar we de komende dagen zullen verblijven. Aangekomen blijkt dat wij op 19 kamers de enige gasten zijn. Het is een motel bekostigd met hulp van Europese subsidie. Het restaurant ziet er mooi uit, maar functioneert (nog) niet. Het is een wat ik zou noemen 4 sterren motel, maar de prijs is slechts Czk 740 voor een 2-persoonskamer, inclusief ontbijt. De kamer is ruim en prachtig met veel kastruimte en een grote hal met koelkast. Bovendien een douche- en toiletruimte die er zijn mag. De auto parkeer je voor je deur, terwijl het gehele terrein is afgesloten. Tenslotte een balkon boven een gracht met naast het motel een schitterende kasteeltuin voor een wandeling.


Motel Dacice


Ruime en prachtige slaapkamer

Voor mensen die enige tijd in dit gebied willen doorbrengen is dit motel echt een aanrader. De websites zijn www.2es.cz, of www.moteldacice.cz
Deze dag was het heerlijk weer en we hebben dan ook tot half twaalf op ons balkon gezeten. Oh ja, vergeten te vertellen. Bij het motel is het heel stil en in de gracht zien we kikkers, eenden en hele grote karpers, die uit het water springen als ze gevoerd worden. In het dorp hebben we uitstekend gegeten in Restaurant U Malinku op ongeveer 10 minuten loopafstand van het motel.

wordt vervolgd.

 

[Ad Verschoor]

Reis door Tsjechie 2012

Maandag 21 mei (deel 1.)

Vandaag maken we er een rustdag van en we beginnen de dag, zoals alle dagen, met een voortreffelijk ontbijt. Aansluitend eerst wat boodschappen gedaan en een bezoek gebracht aan de VVV, zodat we niet kunnen verdwalen in Dačice. Deze reis gebruiken we voor het eerst een dakkoffer op de auto, waardoor we in staat zijn om nu het Senseo apparaat mee te nemen. Na het bezoek aan het dorp smaakt de koffie dan ook heerlijk en natuurlijk wordt deze genuttigd op het balkon. Het is vandaag tussen de 24 en 28 graden, maar er staat wel een forse wind.

Dačice, een stad in Zuid-Moravië.

De stad Dačice ligt aan de Tsjechisch-Moravische grens aan de Moravská Dyje rivier , ongeveer 10 kilometer ten zuiden van de stad Telc en op plusminus 13 kilometer vanaf de grens met Oostenrijk. Ik heb voor deze stad veel zoekwerk moeten verrichten, omdat er op internet of op dit forum weinig over te vinden is. Ook in reisgidsen wordt Dačice niet beschreven. De stad telt bijna 8000 inwoners en behoort tot het district Jindřichův Hradec. Op zoek naar een plek om enkele dagen te overnachten zijn we hier toevallig terecht gekomen. Het blijkt een aardige plaats met een aantal bezienswaardigheden, een fraai kasteel met Engels park en een prachtig verhaal. In een paar delen zal ik proberen jullie mee te nemen door deze stad.
Op het Palackého Námesti bevindt zich het oude raadhuis, dat gebouwd is in 1559. Na een brand is het in 1723 vernieuwd. Opvalt de stadhuistoren met een barokke ui koepel. In de toren hangt nog de klok, die de gemeenteraadsleden opriep voor een vergadering.


Het oude raadhuis

Even verderop zien we het oude kasteel, dat nu dienst doet als raadhuis. Het is de eerste van de beide kastelen in Dačice en dateert uit 1572 tot 1579.


Het oude kasteel

Zeer bezienswaardig is de grote Sint Laurentius Kerk, die in 1775 is gebouwd volgens plan van de architect Michael Kirchmayer. Hij behoort tot de grotere kerken van Moravië. De toren van de kerk domineert de stad en is 51 meter hoog . Hij is ook vele jaren ouder dan de kerk en is gebouwd tussen 1586 en 1592.


De Sint Laurentius kerk met toren

Matthew George Capet, geboren in 1598, was een rijke textielhandelaar in Dačice. Is er ook beschermheer en burgemeester geweest. Wilde zijn vroomheid vormgeven door het bouwen van een klooster voor de Franciskaner orde. In 1659 kwamen de eerste twee monniken naar Dačice. Het klooster werd gebouwd in de jaren 1660 tot 1664. Sinds 1998 wonen er Karmelieten, want het klooster is niet open voor publiek. Eraan gekoppeld is de kloosterkerk Antonius van Padua en gebouwd is in de jaren van 1672 tot 1677.


Franciskaner klooster met kerk

Op het Havličkovo Námesti zien we voor het nieuwe kasteel Dačice een Mariazuil, dat als toevoeging heeft meegekregen de naam "Loreta". Het Loreta heiligdom is geïnspireerd door een middeleeuwse legende. Volgens het verhaal is het huis van de Maagd Maria in Nazareth door engelen verplaatst naar Loreta in Italië en dus gered van de Ongelovige. De Mariavereniging werd een belangrijk propaganda wapen in de strijd met de Protestanten. Na deze strijd zijn er zo'n 50 andere Loreta heiligdommen opgericht in Bohemen en Moravië.


Het nieuwe kasteel Dacice met de Mariazuil op de voorgrond

wordt vervolgd deel 2.

 

[Ad Verschoor]

Reis door Tsjechie 2012

Maandag 21 mei (deel 2.)

De middag gebruiken we voor een wandeling door het park van kasteel Dačice. Het ligt op zo'n 50 meter van ons motel. Het is een hellend terrein op een hoogte van bijna 500 meter boven de zeespiegel en het is ongeveer 10 hectare groot. Het is een buitengewoon mooi aangelegd park rijk aan bomen, struiken en kruiden in vele soorten. We zien oude bomen, die soms met kettingen bij elkaar gehouden moeten worden.
Met de volgende foto's wil ik jullie graag iets van de sfeer laten proeven.







In het park zijn meerdere mensen werkzaam. De dag ervoor is er een festival gehouden, dat druk bezocht is door publiek. Zo te zien moet het park er weer snel spic en span uitzien. Wandelend begroet ik een vrouwelijke hovenier met 'dobry den' en ze begint ogenblikkelijk een heel verhaal. Ik vermoed , dat ze me wilde laten weten dat het niet verstandig is om met open slippers over de stenen paadjes te wandelen. Vriendelijk toch ! Overigens heb ik snel verteld Hollander te zijn.




Op de achtergrond een kapel en nog net zichtbaar kasteel Dacice

Een bezoek aan het kasteel is op maandag niet mogelijk, zodat ik me beperk tot wat foto's. Wat opvalt ook tijdens onze wandeling dat men in Dačice nog geregeld gebruik maakt van het luidsprekercircuit om boodschappen door te geven. Het is overal goed en duidelijk verstaanbaar. We komen aan bij het kasteel, dat voor de eerste maal vermeld wordt in 1591. Het is meerdere malen omgebouwd. Voor de laatste keer in 1816 door de Weense architecten Riedl in Empire-stijl. In het kasteel is een grote bibliotheek en in de zuidvleugel bevindt zich het stadsmuseum met alles over de geschiedenis van de eerste suikerklont. Verder munten, porselein, antieke meubelen en interessante korte tentoonstellingen met beeldende kunst.


De achterzijde van het kasteel


De toegang tot het kasteel op de binnenplaats


Eveneens een foto van de binnenplaats waar ook concerten plaatsvinden

Na de wandeling bereid ik me eerst voor op het bezoek aan Trebic de volgende dag. Er zal in ieder geval getankt moeten worden. Ik heb het idee dat de prijzen minder gestegen zijn dan in Nederland. Sterker, volgens mij is het verschil in prijs ten opzichte van 2011 slechts 2 Czk per liter. Vandaag gebruiken wij de maaltijd in U Konička. Ik probeer weer wat woorden Tsjechisch te spreken, maar echt alleen maar in de vorm van de meest gebruikte uitdrukkingen. Zo zeg ik in dit restaurant alleen maar 'dobry den' en komt de serveerster naar me toe om te zeggen dat ik perfect Tsjechisch spreek. Ik heb zelf het gevoel dat ze het nog meende ook. Ha, ha.
Morgen het bezoek aan Trebic en ik stel me er veel van voor, maar niet na jullie in deel 3 eerst nog verteld te hebben over de geschiedenis van de suikerklont.

wordt vervolgd deel 3.

 

[Ad Verschoor]

Reis door Tsjechie 2012

Maandag 21 mei (deel 3.)

Dačice: " Het verhaal van de eerste suikerklont".

Het is 1829 als in Kostelni Vydři het eerste suikerbieten verwerkingsbedrijf gebouwd wordt. Het is ontworpen door de broers Thomas en Franz Grebner, uit Württemberg, in opdracht van de Habsburgse monarchie. Beide broers hebben kennis gemaakt met deze industrie tijdens hun studies in Duitsland en Frankrijk. Al snel blijkt dat de grond hier niet geschikt is voor suikerbieten, omdat het op ongeveer 500 meter boven de zeespiegel ligt en dat is niet bevorderlijk voor de groei van dit product. In 1832 moet deze fabriek alweer haar deuren sluiten. Het betekent echter niet het einde van de bedrijfsactiviteiten van Franz Grebner. Hij is het, die in 1833 een suikerraffinaderij begint op het centrale plein in Dačice en deze alsmaar uitbreidt. In het begin is alleen rietsuiker verwerkt afkomstig uit de omgeving van Wenen.

Zo moet de raffinaderij er uitgezien hebben.

In 1839 komt het bedrijf in financiële moeilijkheden en daarom wordt in het voorjaar van 1840 een nieuwe directeur aangesteld: Jacob Christoph Rad, die afkomstig is uit Wenen. Hij is technisch zeer bekwaam en is direct na zijn aanstelling begonnen met modernisering van de fabriek. Hij vergrootte het pand en kocht nieuwe machines, waaronder de eerste stoommachine. Hij verhoogt de efficiency en gaat beter gebruik maken van suiker door de productie te starten van onder andere gekonfijte vruchten,snoep en chocolade. De geraffineerde suiker had nog steeds een groot nadeel en dat was de onpraktische vorm, zogenaamde kegels, hoeden, of broden. Voor praktisch gebruik thuis werden deze broden in smalle stukken gesneden. Verwondingen waren niet zeldzaam en het was niet ongewoon om pijnlijke kreten te horen vanuit de keuken.

Jacob Christoph Rad en vrouw Julianne

Het is Rad's vrouw Julianne ook overkomen in de zomer van 1841. Als Rad thuiskomt van zijn werk ziet hij het verband om de hand van zijn vrouw. Zij zegt: "kijk eens wat er met mij is gebeurd, die verdomde suikerbroden !! Het gebeurt nog een keer dat ik een hele vinger kwijt zal zijn. Is het echt niet mogelijk om snel uit te vinden hoe ze een kleinere vorm kunnen krijgen, zodat deze ongelukken niet meer kunnen gebeuren ? ". Julianne is het hele gebeuren echter weer snel vergeten, maar niet haar man. Hij ontwikkelt binnen drie maanden een pers voor de productie van suikerklontjes.

De door Rad ontwikkelde klontjespers

Rad zegt: "Julianne, ik heb een cadeautje voor je. Het is iets dat je al lang wenst". Hij geeft haar een doos, die ongeveer een pond weegt, met zo'n 350 suikerklontjes. "Het is geweldig" roept Julianne. "Dit voorkomt veel ongelukken". Er breekt nu een tijd aan, waarbij Rad patent moet krijgen op zijn uitvinding. In 1843 is het zover dat de klont in productie kan worden genomen. Het is direct een exportartikel geworden. Verkrijgbaar in Pruisen, Saksen, Beieren, Zwitserland en Engeland. In 1846 verlaat de familie Rad, de stad Dačice. De familie had 16 kinderen, waarvan er 7 kort na de geboorte zijn overleden. De nakomelingen wonen in Oostenrijk en Zwitserland. Op de plaats van de raffinaderij staat nu een theater en danszaal.



In 1983 is een klein granieten monument onthult, die herinnert aan de zoete uitvinding van de heer Rad. Het monument is te vinden in het plantsoen voor de Sint Laurentius Kerk.


Voor het monument gedenkplaten in vele talen, waaronder het Nederlands

Op een andere plek in Dačice zien we nog een monument, dat dateert uit 2009. Het stelt voor een suikerklont op hand "Tady máte". Het is een ontwerp van de beeldhouwer Rudolf Procházka.



Tenslotte is er een permanente expositie gewijd aan de productie van suiker en de heer Rad in het stedelijk museum en galerie van Dačice, dat te vinden is in het nieuwe kasteel.

 

[Ad Verschoor]

Reis door Tsjechie 2012.

Dinsdag 22 mei (deel 1)

Na het weer uitstekende ontbijt vertrekken we om 9.20 uur richting Trebic. Het is met 21 graden nog wat frisjes, maar de zon probeert al door de bewolking heen te breken. In verband met wegwerkzaamheden moeten we via Telc richting Trebic rijden. Maar oh, wat is hier de weg slecht.


Wat slecht. De weg tussen Telc en Trebic.

Om 10.35 uur komen we aan in Trebic. We hebben dan circa 50 kilometer gereden, waarvan 10 kilometer om en dat in 1 uur en een kwartier. Trebic telt overigens bijna 39000 inwoners. Parkeren is er nauwelijks een probleem. We gaan eerst nog even boodschappen doen bij de daar aanwezige Albert en de dames moeten nog even shoppen in een groot speelgoedparadijs en ieder mag raden waar ze naar zoeken. De stad kent een langgerekt plein Karlovo Námesti. Het behoort met z'n oppervlakte van 22.000 m2 en z'n lengte van ongeveer 360 meter tot één van de grootste pleinen van Tsjechië. Het meest waardevol zijn de renaissance huizen versierd met sgraffitti, zoals het Franciscus Huis ( Františkovský dům), waarin nu het vvv-kantoor is gevestigd.


Karlovo Namesti


Franciscus Huis

Op het plein zien we voorts nog een standbeeld met daarop de heilige Kyril en Methodus. Het beeld dateert uit 1885 en is gebeeldhouwd door Bernard Seeling naar een ontwerp van L. Šimek



Om in de Joodse wijk te komen moeten we vanaf het Karelsplein de rivier , de Jihlava, oversteken. Vanaf de middeleeuwen wordt dit gebied al bewoont door Joden. De voortdurende groei van het aantal inwoners op dit kleine gebied, tussen de rivier Jihlava en de steile rotshellingen van de Hrádekheuvel, liet een unieke wijk ontstaan. We zien een heel dichte bebouwing, kronkelende straatjes, aan elkaar vastliggende huisjes, romantische pleintjes en andere voor de joodse architectuur kenmerkende elementen. Rond 1990 is men begonnen om het oorspronkelijk aanzicht stap voor stap te herstellen. Behalve het herstel van de woonfunctie is een aantal restaurants, wijnkelders, kunstgaleries en ateliers ontstaan.

De Joodse wijk

We lopen door de Joodse wijk richting begraafplaats. Het wordt een aardige klim om de heuvel Hrádek te bestijgen. Boven gekomen weet je, bij aankomst, direct waarom dit behoort tot een Unesco beschermt monument. De begraafplaats is bijna 12.000 m2 groot. Er bevinden zich ongeveer 11.000 graven en 3000 grafstenen, waarvan de oudste dateert uit het jaar 1631. Het is het bewijs van het eeuwenlange bestaan van de joodse gemeenschap in Trebič. De unieke en bijzondere sfeer van de begraafplaats zal op iedere bezoeker indruk maken.


Pontificale graven


Oud en zeer eenvoudig

Bij het betreden van de begraafplaats zien we de Ceremoniehal (aula) uit 1903 met een interieur dat, ook na de beide oorlogen, nog in goede staat is gebleven. Hier is het nog steeds mogelijk begrafenisplechtigheden te organiseren volgens de oude joodse tradities. Nu behoort het gehele complex tot de best bewaard gebleven en best onderhouden joodse begraafplaatsen in de Tsjechische republiek


Entree, de ceremoniehal

Op de begraafplaats zijn de belangrijkste joodse families uit Trebic begraven. We zien er ook de gedenkstenen ter herinnering aan de slachtoffers van de 1e wereldoorlog en de nazistische genocide.

wordt vervolgd deel 2.

 

[Ad Verschoor]

Reis door Tsjechie 2012.

Dinsdag 22 mei (deel 2)

Vanaf de Joodse begraafplaats wandelen we weer naar beneden, waarbij de stadstoren in beeld komt. Deze toren is in 1335 gebouwd, als onderdeel van de verdedigingslinie van de stad. Na meerdere beschadigingen door storm en brand kreeg de toren in 1862 zijn huidige vorm. Toen is ook de koepel op de toren geplaatst.


De stadstoren met z'n bijzondere klok

Parels van de Joodse wijk zijn de twee synagogen. We komen eerst langs de zogenoemde Voorste Synagoge. Deze dient tegenwoordig als gebedsruimte voor de Tsjechische Hussietische kerk. De synagoge werd in het midden van de 17e eeuw gebouwd. De hedendaagse vorm kreeg hij tijdens een verbouwing honderd jaar later.


De voorste synagoge

Tussen de beide synagogen vinden we nog dit antiekwinkeltje, dat direct de sfeer laat proeven die er heerst in deze wijk.



We komen aan bij de achterste synagoge, die gebouwd is in 1669. Alle muurschilderingen en Hebreeuwse liturgische teksten zijn aangebracht in de jaren 1706 tot 1707. Na de 2e wereldoorlog heeft de synagoge dienst gedaan als opslag van fruit en groente. Na renovatie van gebouw, muurschilderingen en teksten is de synagoge in 1997 plechtig geopend. Zij doet nu dienst als expositie- en concertruimte. Op de vrouwengalerij is een vaste tentoonstelling van de joodse cultuur met een aantal waardevolle voorwerpen, die gebruikt werden in het burgerlijke en ook religieuze leven van de verdwenen joodse gemeenschap.


Het interieur van de achterste synagoge met z'n muurbeschilderingen

In het museum is ook een maquette te zien, die de joodse wijk laat zien, zoals deze er in 1850 uitgezien moet hebben. De maquette is 6 x 2,5 meter en heeft een schaal van 1:1000



We verlaten de joodse wijk en weer steken we de Jihlava over, die trouwens schitterend is hersteld en er heel mooi uitziet. Op de loopbrug vangen we de Jihlava, de joodse wijk, de St. Prokopius Basilika en het Waldstein-slot in één beeld.



Door het vele lopen en vooral ook het klimmen neemt Trebic aardig wat tijd en zijn onze dames best wel vermoeid geraakt. Ron en ik hebben toch nog wel even zin om richting basiliek en slot te wandelen. We hebben de joodse wijk en de joodse begraafplaats gezien en willen nu toch wel alle bezienswaardigheden in Trebic zien, die op de lijst staan van het Unesco erfgoed. Dus op naar de Basilika sv. Prokopa. Het is één van de oudste bouwwerken van het land en is rond 1100 op de heuvel gebouwd. De romaans-gotische basiliek behoort tot de pronkstukken van de middeleeuwse bouwkunst. Tijdens de belegering van Trebic door de Hongaarse legers van Matthias Corvinus in 1468 heeft ze aanzienlijke schade opgelopen. Daarna is ze meer dan twee eeuwen gebruikt als paardenstal, graanschuur en bierkelder. Na de renovatie in de periode 1725-1731 werd de basiliek weer voor kerkelijke doeleinden gebruikt en aan de Heilige Prokopa gewijd. Op de foto geef ik een inkijk in de basiliek, waaruit vooral blijkt dat de basiliek rust op gewelven, die een fraai schouwspel opleveren.



Trebic is ontstaan in 1277 rond een houten benedictijnenklooster uit 1101. Na een brand is op de plaats van dit klooster het Wallenstein-kasteel gebouwd. Het staat op een lichte helling en samen met de basiliek, waaraan het grenst, vormt het één van de karakteristieke elementen van Trebic. Museum Vysičina Trebic (Západomoravsky Muzeum) is nu gevestigd in het kasteel . Het museum staat bekend om z'n verzameling handbeschilderde kerststallen, waarvan de beeldjes meestal gemaakt zijn van karton. De oudste kerststal, die te bewonderen is dateert uit 1830-1840. Helaas, wordt het kasteel op het moment van onze aanwezigheid gerenoveerd en staat het in netten en steigers. Op de foto is één van de karakteristieke torens nog zichtbaar achter het Romaanse portaal van de basiliek. Dit portaal is heel bijzonder ( gebouwd rond 1250) en wordt ook wel de paradijspoort genoemd.



Na dit bezoek aan Trebic vinden we het welletjes voor vandaag en rijden rechtstreeks richting Dacice. Onderweg komen we door het dorpje Nova Rise. We drinken er wat op een terrasje en ontdekken nog wat aardige dingen, maar dat vertel ik dan weer in een volgend deel.

wordt vervolgd deel 3.

 

[Ad Verschoor]

Reis door Tsjechie 2012.

Dinsdag 22 mei (deel 3.)

Nova Rise is een plaatsje tussen Trebic en Dacice en telt ongeveer 900 inwoners. Opmerkelijk is dat in de meeste Tsjechische dorpen en steden een plein het hart vormt van de plaats. Hier is het een plantsoen omgeven door parkeerplaatsen. Met deze plaats wil ik eerst even teruggaan in de tijd en enkele historische feiten op een rijtje zetten.

1211 Het premonstratenzerklooster wordt gesticht door Markvart van Red Castle en zijn vrouw Vojslav.


Links het klooster

1866 Komt er het postkantoor
1884 Oprichting van de vrijwillige brandweer met 28 actieve leden
1885 Lokale politie begonnen met haar activiteiten
1890 Opening telegraafkantoor
1906 De eerste dokter vestigt zich in Nova Rise
1908 Een nieuw schoolgebouw, dat tot op heden nog steeds gebruikt wordt
1921 De lokale bibliotheek opent voor het publiek
1929 Onthulling van het oorlogsmonument voor de slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog. "Moeder met kind".



1942 Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het klooster bezet door de SS en de broeders werden verdreven naar het concentratiekamp in Auschwitz. Het klooster werd een centrum voor de Duitse jongerenorganisatie Hitlerjugend.
1949 Er wordt gestart met de aanleg van de riolering
1973 Het eerste benzinestation wordt gebouwd
1977 Start van de bouw van een buurthuis
1978 Start van de bouw van een gymnasium
1983 - 1985 Bouw van het ziekenhuis

Deze geschiedenis van Nova Rise ben ik tegengekomen in mijn zoeken naar gegevens over deze plaats en ik vind het de moeite waard om zo'n opsomming van gebeurtenissen te delen.
In het plantsoen zien we verder een beeld van Jan Nepomucky en van de Heilige Sint Florian


Jan Nepomucky


Heilige Florian

Opvallend aanwezig in Nova Rise is de monumentale Sint Pieter en Pauluskerk met z'n twee torens. De kerk is een onderdeel van het Premonstratenzerklooster. De kerk is met muurschilderingen en waardevol meubilair versierd. Bekend is ook de kloosterbibliotheek met meer dan 15000 waardevolle boeken en prachtige plafondschilderingen. De zijkapel van de kerk ("Maria-van- Smarten") was de plaats van meditatie van de dichter Otokar Brezina, die hier als leraar werkzaam was. Meer informatie op: www.klaster.novarise.cz


Sint Pieter en Pauluskerk


Het waardevolle interieur van deze kerk

Bij het verlaten van Nova Rise zien we een modern raadhuis, waarbij ik het vermoeden heb, dat het hier gaat om het buurthuis gebouwd in 1977.


Raadhuis/buurthuis ?

Om half acht ben ik bezig mijn dagboek bij te werken aan de hand waarvan ik later mijn verhalen schrijf. Het begint te onweren en stevig te regenen. Toch hebben we over het weer geen klagen. Vanmorgen heb ik in Trebic weer snel mijn korte broek aan kunnen doen en is het tot aan het onweer mooi weer geweest. Wij leggen inmiddels een kaartje en tegen bedtijd wordt het weer rustig. Wel stinkt, na deze behoorlijke buien, het water in de gracht. De vooruitzichten voor morgen lijken weer goed. Dus afwachten maar weer

 

[Ad Verschoor]

Reis door Tsjechie 2012.


Woensdag 23 mei (deel 1.)


Bij het opstaan schijnt het zonnetje al en beloofd het een mooie dag te worden. We wijken weer wat af van het eerder gepubliceerde programma. Vandaag bezoeken we Slavonice en Telc. Znojmo bewaren we in de map voor later. Het betekent dat ik deze dag maar 30 kilometer hoef te rijden, want zo dicht ligt het allemaal bij elkaar. Voor de dames had ik wel wat meer mogen rijden. Ook al heb ik een route uitgestippeld, die ik dan ook inzet, zijn zij het die laten weten dat we verkeerd rijden. We draaien dus om. Later zien ze op de borden dat ik echt goed aan het rijden was, maar ik had toen al gekozen om mijn eigen weg weer te gaan. Die route was overigens perfect. Het was een mooie en goed te berijden weg. Slavonice behoort met z'n 2700 inwoners tot het district Jindřichův Hradec. Tot 1945 was het een plaats met een overwegend Duitstalige bevolking. Na de Tweede Wereldoorlog werd de Duitstalige bevolking verdreven. Opmerkelijk is het dat op 1 kilometer van de Oostenrijkse grens men ook bij de VVV geen Duits kan of wil spreken. De plaats beschikt over een plein "Náměsti Miru", waarop zich heel veel huizen bevinden, die versiert zijn met graffito. Van het huis een stripverhaal maken was lange tijd mode in de zestiende eeuw.


Namesti Miru, of het bovenste plein.

Zoals gewoonlijk zoeken we eerst de VVV weer op, die zich ook op dit plein bevindt en wel in pand 480. Het is een renaissance huis gebouwd op gewelven. In de hal van dit pand zien we graffito op muren en plafonds. Naast familiewapens zijn er afbeeldingen die een scene voorstellen uit het Nieuwe Testament. Voorts is in dit pand de toegang gevestigd tot het onderaardse gangenstelsel. Alleen in de maanden juli en augustus zijn er dagelijks rondleidingen door deze gangen over afstanden van 136 en 380 meter. Deze gangen dateren waarschijnlijk al uit de jaren 1300 en dienden naast riolering, als vluchtroute voor de bevolking van Slavonice. Bijna vanuit alle huizen is er een toegang tot de gangen.


Links het VVV-kantoor en toegang tot de onderaardse gangen

Als we het VVV-kantoor verlaten zien we een Bron met een Mariazuil. Het is niet bekend wanneer de bron geplaatst is, maar het Mariabeeld is erop gezet in het jaar 1667.


De bron met Mariazuil

Inmiddels zien we rondom het plein prachtige panden, die bijna allemaal versierd zijn met graffito. Ze zijn gebouwd van de 14e tot de 16e eeuw. Het renaissance karakter dankt de stad aan extreme rijkdom in deze periode. Slavonice was namelijk een belangrijke postkoetshalte op de route van Praag naar Wenen. De meeste panden hebben een weelderige voorgevel en een entreehal met mooie gewelfde plafonds. De oudste graffito aan de panden dateren uit het jaar 1545. Na Praag (1544) is in Slavonice de op één na oudste graffito te vinden van de Tsjechische Republiek. Het pand waar we nu voor staan is gebouwd in 1559. Het is voorzien van een Attica-gevel met 2 gebogen gevels er bovenop. Attica-gevels worden zo genoemd omdat ze ervoor zorgen dat het dak onzichtbaar blijft. Dit huis is op de voorgevel versierd met goden van planeten, Koninklijke portretten en twee Bijbelse taferelen. In de hal binnen is een muurschildering te vinden uit de Openbaringen van Johannes.


Huisnummer 517

Op het plein zien we ook Vietnamese winkeltjes. Er wordt van alles en nog wat verkocht: groenten en watermeloenen, pijl en bogen, Mickey-mouse broeken en nog veel meer. Aan het einde van het plein zien we de school uit het jaar 1898, die het herenhuis van de Heren van Hradec verving. Door de school loopt een poort, die toegang geeft tot de Maria-Hemelvaart Kerk.


School met doorgang naar de kerk

We verlaten het plein en komen bij het Raadhuis, dat gebouwd is in 1910. Ook dit pand is in renaissance stijl gebouwd, maar heeft een Veneziaanse gevel. Het is, na de school, het tweede pand dat gebouwd is na een periode van grote achteruitgang op economisch gebied in Slavonice. Van ongeveer 1600 tot 1900 is er weinig activiteit geweest in deze stad, mede veroorzaakt door het vertrek van de postkoetshalte. Dit had mede tot gevolg dat veel mensen vertrokken uit de stad en het stratenplan is altijd hetzelfde gebleven.


Het raadhuis van Slavonice

Op weg naar het volgende plein waar zich ook een begraafplaats bevindt komen we langs dit opvallende pand. Het heeft een zogenaamde Voluten gevel, of halfronde trapgevel.



wordt vervolgd deel 2.

 

[elske]

wat een apart huis! en wat een weertje hadden jullie als je op de achtergrond van de foto's de blauwe lucht kijkt.

 

[kuurgast]

Het is niet bekend wanneer de bron geplaatst is, maar het Mariabeeld is erop gezet in het jaar 1667.

De fontein dateert uit de jaren '60 van de 16e eeuw(=circa 1560) met reliëf van de vijf-bladige roos en 4 waterspuwers.
In 1660/'61 heerste de pest in Slavonice. Het standbeeld is Maria Immaculata.

kašna se sochou Madony - Immaculaty pochází ze 60. let 16. století Bron.

Links het VVV-kantoor en toegang tot de onderaardse gangen

Website met info van de gangen in 3 talen podzemi.shslavonice.cz.

 

[Pelhřimov]

leuk om nog meer over Slavonice te lezen.

Ik heb een paar foto's mogen maken in de toeristinfo en het schitterende plafond:

 

[Ad Verschoor]

Elske, wij hadden inderdaad goed weer. Kuurgast en Pelhrimov bedankt voor jullie waardevolle aanvullingen.

 

[Ad Verschoor]

Reis door Tsjechie 2012.

Woensdag 23 mei (deel 2.)

Het 2e deel van ons bezoek aan Slavonice start ik met een UNESCO film over Slavonice. In deze film komen we langs alle bezienswaardigheden die de stad rijk is. Voor de liefhebber geeft het 9 minuten kijkplezier.
Mijn volgende foto's, die ik gemaakt heb tijdens mijn bezoek, neem ik op in een artikel van Jiři Peňás op www.presseurop.eu/nl. Een artikel dat ik zeer lezenswaardig vind en waar Vasek mij op gewezen heeft.

Het Boheemse leven van Slavonice
Lang was de renaissancestad aan de Tsjechisch-Oostenrijkse grens overgeleverd aan zijn eigen vergane glorie. Nu is het de thuishaven voor Praagse intellectuelen en artiesten die er op zoek gaan naar authenticiteit.


Huisnummer 536, waarvan alleen de voorgevel bewaard is gebleven.

"Naar India en Slavonice... Geen sprake van!", stelden de journalisten Jan Macháček en Zbyněk Petráček in de jaren negentig. Ze wilden daarmee zeggen dat ze nooit zouden toegeven aan de mode die in de Praagse cafés destijds voorschreef dat je naar India en Slavonice moest reizen. Ik denk inderdaad dat geen van beiden ooit naar India is gegaan en als dat wel zo is, dan was dat zeker niet met een spiritueel doel. Daarentegen is Slavonice een van hun favoriete bestemmingen geworden, omdat er een belangrijke man woont: Viktor Stoilov, een beroemde schrijver en vriend, die we een bezoek gaan brengen.
De mythe van de heropleving van Slavonice, dat vlakbij de Oostenrijkse grens ligt en waar het een mengelmoes is van Praagse snobs, bohemiens en artiesten, waar ieder huis een atelier is, verspreidde zich snel. Zelfs toen er zich tegelijkertijd een tegengeluid ontwikkelde, dat van een smerig gat in de Sudeten aan het eind van de wereld, van een verwoeste spookstad met een historisch decor van grijze gevels, waarin de communistische officieren die vol woede rondspoken omdat ze in november 1989 samen met hun getrouwen niet langer in staat waren de met prikkeldraad bespannen grensovergangen te bewaken. Ik denk dat geen van beide legendes helemaal waar is, maar ook is geen van beide complete onzin.


De bron met de heilige Florian. Op de achtergrond de Maria Hemelvaart Kerk.

Beroemde prikkeldraadversperring
Achter Slavonice, in de omgeving van de buurtschap Kadolec, rest er een stuk van die beroemde prikkeldraadversperring die de grenzen van Tsjechië aangaf, van Aš tot Bratislava. Het werd bewaard als stille getuige van een staat die min of meer zichzelf knevelde.
Net als Telč en Dačice in de nabije omgeving, is Slavonice een bijzondere stad. Hoewel de stad historisch gezien in Moravië ligt, ligt ze administratief ingedeeld in de regio Zuid-Bohemen. Na de oorlog vestigden zich er mensen uit alle windstreken. De bevolking van de stad is daarom zeer gemêleerd en je hoort er alle talen spreken. De Pragers vormen de laatste golf van nieuw-aangekomenen. Ik zou niet kunnen zeggen of zij er met open armen ontvangen worden of niet.

Rijk gedecoreerd met sgraffiti


Huisnummer 520, dat gebouwd is in de 2e helft van de 16e eeuw

De grootste trots van Slavonice zijn de Renaissancehuizen, rijk gedecoreerd met sgraffiti. Van je huis een stripverhaal maken was in de zestiende eeuw lange tijd mode. Dergelijke fraai geïllustreerde huizen zag ik ook al in Gmünd en Weitra, in Oostenrijk. Ik denk dat een Italiaanse sgraffito-onderneming de hele markt in de regio in handen had, want op het gebied van design zijn de Italianen altijd de beste geweest.
Maar de teksten zijn Duits. Dat komt doordat er tot in 1945 Duitsers van Oostenrijkse afkomst woonden. Zij woonden daar al sinds de stad in de dertiende eeuw door hen werd gesticht, onder koning Otakar II van Bohemen. Er waren toen nog maar weinig Tsjechen.
De stad die van origine een Slavisch gehucht was, werd Zlabings gedoopt en de regio rond Slavonice kreeg de naam Zlabinger Ländchen, het Slavonische landje. De overgrote meerderheid van de Duitse bevolking was er in november 1918 geenszins van gecharmeerd dat ze gedwongen de Tsjechoslowaakse nationaliteit kregen. Om dat besluit kracht bij te zetten, werd het leger ingezet die de stad omsingelde. Er zouden zelfs enkele schoten zijn gevallen.


Het huis met de mooie dakgevel is voorzien van Bijbelverhalen. Samson, Kain en Abel.

De verdreven inwoners van Slavonice
Na 1945 [en de verdrijving van de Duitstalige minderheid uit Tsjecho-Slowakije, red.], verlieten ze Slavonice om zich in buurland Oostenrijk te vestigen, waarop Tsjecho-Slowakije door de Russen werd bezet. Op nog geen vijftig meter achter de grens is een monument opgericht ter nagedachtenis aan de verdreven inwoners van Slavonice.


Een monument, als dankbetuiging aan het Rode Leger.

Maar hoe barbaars de verdrijving van de bevolking ook was, er mag niet vergeten worden dat die werd voorafgegaan door de uitroeiing van de joodse bevolking. Van hun aanwezigheid getuigen nog slechts een paar huizen en de synagoge. Op de voorgevel daarvan staat tegenwoordig een klein beeldje van Jiří Netík, een kunstenaar uit de regio. Het gebouw is nu in gebruik als woonhuis.
Op een van de sgraffiti staat te lezen: Der gerecht dient auch recht dem Ungerechte. Een tekst die vertaald kan worden als: Wat er ook gebeurt, een rechtschapen man blijft rechtschapen. Het is een scène uit de Bijbel, uit het boek Genesis. De kwaliteit van het tafereel is opmerkelijk. Iedereen zou een dergelijke decoratie wel op zijn muur willen hebben.
Na de Dertigjarige Oorlog gleed de stad af naar een crisis en een staat van verval waaruit ze nog steeds niet is opgekrabbeld. Daardoor heeft de stad wel haar Renaissancekarakter kunnen behouden. Ook het wijze besluit van keizerin Maria-Theresia om de verbindingsweg tussen Wenen een Praag een beetje naar het oosten te verleggen, heeft daaraan bijgedragen. Op die manier ging de vooruitgang volledig aan Slavonice voorbij, en bleef het een Renaissancestad.


De kapel van de begraafplaats.

Grande dame van de Europese fotografie
Ik moet Viktor eens vragen of hij me kan uitleggen waarom hij ervoor gekozen heeft zijn kinderen in Slavonice te laten opgroeien. Ik denk dat de kunsthistorica Anna Fárová, de grande dame van de Tsjechische en Europese fotografie, bij die keuze een grote rol speelde. Zij leefde hier sinds de jaren negentig tot aan haar dood in februari 2010.
De vriendschap die hij met deze illustere vrouw had, was voor Viktor de kans van zijn leven. Hij werd haar uitgever, haar vertrouweling en haar Eckermann (noot voor de jongeren onder ons: J.P. Eckermann was de secretaris van Goethe, met wie hij een conversatieboek schreef).
Viktor ontmoette Anna Fárová in het Renaissancehuis voorzien van een erker gedecoreerd met sgraffiti, dat zij in 1996 kocht. Dat was in de tijd dat Slavonice nog slechts een Potemkimdorp was, met zijn verontrustend goed geconserveerde Renaissancegevels waarachter wanorde en chaos schuil ging.
Anna Fárová doopte haar huis Fárův dům [het huis van Fára, red.], naar haar echtgenoot, schilder en decorontwerper Libor Fára (1925-1988). Het huis moest een herinneringsplek worden, een centraal archief, een levendige ruimte voor het organiseren van exposities, symposia en meer. Maar na de dood van Anna, kwam er niemand meer in het huis wonen en raakte het in verval. Tegenwoordig lijkt niemand nog te weten wat ermee moet gebeuren.


Fárův dům.

Toch vormt het Huis van Fára een deel van het culturele erfgoed. Als het in een land had gestaan dat meer respect voor dit soort dingen zou hebben, in Frankrijk of Duitsland bijvoorbeeld, dan zou er een plan voor een stichting voor het Huis van Anna en Libor Fára zijn ontwikkeld, met een museum, een onderzoekscentrum en archief en verblijfsmogelijkheden voor kunstenaars. Op dat punt zijn we echter nog lang niet. We leven tenslotte in Tsjechië en alles wat hier dierbaar of waardevol is, gaat in rook op of vervalt tot stof.

Deze ochtend in Slavonice hebben we als heel bijzonder ervaren. Een prachtig stadje en zeker een bezoek waard. De middag gebruiken we om Telc te bezichtigen. Ook dit moet een hele mooie stad zijn. We gaan het bekijken.

wordt vervolgd deel 3.

 

[Baan]

Achter Slavonice, in de omgeving van de buurtschap Kadolec, rest er een stuk van die beroemde prikkeldraadversperring die de grenzen van Tsjechië aangaf, van Aš tot Bratislava. Het werd bewaard als stille getuige van een staat die min of meer zichzelf knevelde.

Hier kan ik niets van vinden, ook niet via maps.

Misschien daar ter plaatse gaan zoeken.

 

[Ad Verschoor]

Hendrikus, dit krijg ik te zien op internet:

Památník železné opony Slavonice - Kadolec

Památník železné opony Slavonice - Kadolec - ženijně technické zátarasy.

Památník představuje železnou oponu z konce 80. let a je vybudován na původním místě, kde procházel úsek s číslem pravá 5 a pravá 6. Tato lokalita patřila do působnosti 18. rPS Slavonice.

Okres: Jindřichův Hradec
GPS: 49°0'12.503"N, 15°18'9.538"E
Najít na mapě