Ons huis in Tsjechië
Dit verhaal gaat nergens over, daarom juist.
’s Morgens sta ik op en doe de gordijnen open.
Waarvoor gordijnen? Ik weet het niet, er is geen mens die binnen kan kijken.
Doe de deur open en stap op het balkon. De tenen voelen de koelte van het beton.
Ik kijk naar het verbijsterende uitzicht, tot zover ik kan kijken zie ik gebergte gelardeerd met bomen en her en der open stukken groen. Ver daarachter ligt Karlovy Vary.
De zon doet het wolkendek verdwijnen. Dit uitzicht, de rust, went, weet ik, nooit.
Wakker worden, de kop schudden, eerst badderen of ontbijten?
Nee, eerst even naar buiten. Diep ademhalen. Strekken. Terug om een kopje koffie.
Rustig ontbijten. Koffie. Klusje doen. 12 uur, tijd voor een biertje. Even lekker luieren.
Broodje eten en dan maar weer even een wandeling maken. De berg op. Mijn berg op, denk ik altijd. Er is niets van mij bij. Maar het voelt zo aan. Gewoon omdat we de enige zijn die er altijd lopen. Bijna de enige, de schaapherder met zijn schapen hoor je in de verte.
Ik bezie de bloemen en de planten. Geen enkele naam weet ik. Ik zou niet weten of het een akelei, duizelkruid, paddenstoel of een muurbloempje is. Her en der een vogel, geen enkele naam weet ik. Het vliegt en doet wat en ik geniet er van. Waarvoor zou ik het willen weten?
Lekker een grasspriet in mijn mond.
Na een uurtje lopen en je komt in het dorp, biertje drinken en via de kortste weg weer terug.
Beetje lummelen en wat gaan we doen: uit eten of gewoon thuis. Ondertussen eten we steeds vaker thuis, veel buiten de deur eten gaat, jawel, vervelen.
’s Avonds nog een rondje lopen. Misschien zien we de herten in het bos.
Kijken hoe de zon onder gaat. Rustig verdwijnt hij achter de bergen bij Rotava.
En dan kaarten. Radio aan. Beetje drinken. Kletsen. Bedje toe.
Tjonge jonge, wat hebben we het weer druk gehad!
Morgen weer zo een dag.
Welterusten.
Ach ja, het is een stil verlangen naar.
Nog twee weken en we gaan weer voor tien dagen.
Hunkerend naar de schone lucht.
De rust en de stilte.
Het uitzicht en het bier.
Het geklets en het kaarten.
Het maaien van het gras.
Naar de Tsjechen.
Naar Tsjechië.
Verlangen.
Dromen……………
Dit verhaal gaat nergens over, daarom juist.
’s Morgens sta ik op en doe de gordijnen open.
Waarvoor gordijnen? Ik weet het niet, er is geen mens die binnen kan kijken.
Doe de deur open en stap op het balkon. De tenen voelen de koelte van het beton.
Ik kijk naar het verbijsterende uitzicht, tot zover ik kan kijken zie ik gebergte gelardeerd met bomen en her en der open stukken groen. Ver daarachter ligt Karlovy Vary.
De zon doet het wolkendek verdwijnen. Dit uitzicht, de rust, went, weet ik, nooit.
Wakker worden, de kop schudden, eerst badderen of ontbijten?
Nee, eerst even naar buiten. Diep ademhalen. Strekken. Terug om een kopje koffie.
Rustig ontbijten. Koffie. Klusje doen. 12 uur, tijd voor een biertje. Even lekker luieren.
Broodje eten en dan maar weer even een wandeling maken. De berg op. Mijn berg op, denk ik altijd. Er is niets van mij bij. Maar het voelt zo aan. Gewoon omdat we de enige zijn die er altijd lopen. Bijna de enige, de schaapherder met zijn schapen hoor je in de verte.
Ik bezie de bloemen en de planten. Geen enkele naam weet ik. Ik zou niet weten of het een akelei, duizelkruid, paddenstoel of een muurbloempje is. Her en der een vogel, geen enkele naam weet ik. Het vliegt en doet wat en ik geniet er van. Waarvoor zou ik het willen weten?
Lekker een grasspriet in mijn mond.
Na een uurtje lopen en je komt in het dorp, biertje drinken en via de kortste weg weer terug.
Beetje lummelen en wat gaan we doen: uit eten of gewoon thuis. Ondertussen eten we steeds vaker thuis, veel buiten de deur eten gaat, jawel, vervelen.
’s Avonds nog een rondje lopen. Misschien zien we de herten in het bos.
Kijken hoe de zon onder gaat. Rustig verdwijnt hij achter de bergen bij Rotava.
En dan kaarten. Radio aan. Beetje drinken. Kletsen. Bedje toe.
Tjonge jonge, wat hebben we het weer druk gehad!
Morgen weer zo een dag.
Welterusten.
Ach ja, het is een stil verlangen naar.
Nog twee weken en we gaan weer voor tien dagen.
Hunkerend naar de schone lucht.
De rust en de stilte.
Het uitzicht en het bier.
Het geklets en het kaarten.
Het maaien van het gras.
Naar de Tsjechen.
Naar Tsjechië.
Verlangen.
Dromen……………
moby
Zij doen me denken aan de spreuken van