Vertrek (26 mei 2018)
Net als in 2017 ga ik dit jaar op vakantie naar Tsjechië met mijn broertje. 2017 is gewoon goed bevallen en daarnaast zit een langere gezinsvakantie er door de mantelzorg van mijn echtgenote niet in. En gezien mijn adoratie voor het mooie land wordt mij de vakantie weer van harte gegund.
Rond een uur of 23.00, de bedoeling was eigenlijk eerder, ga ik naar bed zodat ik nog even wat slaap kan meepikken en na een kort slaapje wordt ik om 3.00 u wakker. Van te voren al gedouched kan ik zo de auto in en gaat het eerste gedeelte van de reis richting Alphen. Iets later dan geplanned rij ik rond kwart over vier het terrein van de flat op. Hierna rijden wij samen verder, wat een stuk gezelliger is dan het eerste stuk alleen.
In redelijke rust rijden wij richting Oberhausen naar de Duitse grens en alles gaat lekker vlotjes. Op tijd tanken wij nog de laatste keer in Nederland, lpg is nu eenmaal fors duurder in Duitsland en hierna is het kilometers maken door het uitgestrekte Duitsland. Volgens de Tom arriveren wij rond 12.00 u op onze bestemming, dus besluiten wij de nodige stopjes te maken. Daarbij herinner ik mij meteen hoe anders dat vorig jaar uitpakte. Toen raakten wij alle voorsprong kwijt, dankzij de wegwerkzaamheden in Duitsland maar vooral de wegversmallingen op de D1. Maar gelukkig gaat dit keer alles naar wens en ben ik zelfs zo handig het stuur aan mijn broertje over te geven. En aldus rij ik nog geheel fris Tsjechië binnen op weg naar de eerste plek voor de aanschaf van het vignet. Hierna is het nog maar een dik uur rijden richting Stare Splavy. Dankzij de duidelijke routebeschrijving rijden wij zo op ons vakantiehuis af. Daar worden wij al meteen opgemerkt door de vrouw van de huiseigenaar. In gebrekkig Duits, maar voor ons duidelijk genoeg, worden wij door het huis geleid. Hierna volgt zoals gebruikelijk de overdracht van onze presentjes uit Nederland. Hieronder wat kiekjes van ons huis.
Na installatie in ons vakantiehuis gaan wij voor boodschapjes richting de Lidl in Doksy. Eigenlijk best wel moe, ik vooral, laten wij het idee om een restaurantje te pakken varen. Dus eten wij gewoon lekker thuis met het heerlijke brood en dito beleg van de Lidl. Heerlijk!
Doodmoe kijken wij nog een filmpje en gaan hierna niet al te laat richting bed.
Zondag 27 mei 2018
Zoals gewoonlijk in Tsjechië ben ik weer vroeg wakker, niet in de laatste plaats door het gestommel van mijn broertje. Die was in alle vroegte alweer bezig te gaan joggen, de mafkees. Nou eerlijk gezegd ben ik best wel een beetje jaloers op zijn toewijding wat het joggen betreft. Ik zou ook best een wasbordje willen hebben, maar ja ieder zijn ding hè. Tijdens het joggen ga ik douchen zodat meneer zijn ontbijtje klaar staat na het joggen. Na het ontbijt, dat weer als vanouds lekker en veel was gaan wij richten Hrensko, of eigenlijk Pravcicka Brana. Bij aankomst blijken meer mensen met het zelfde idee te hebben gespeeld en de hele parkeerplaats is dank ook overvol. En bovendien is het ook nog eens zondag.Terwijl wij de moed al eigenlijk hebben opgegeven kijken we toch nog even naar een parkeerplaats verder op. En die is er, wel 6 kilometer verwijderd van de ingang naar Pravcicka Brana. Maar ach denken wij, wat is nou 6 kilometer, hooguit een uurtje wandelen. En dat blijkt ook inderdaad het geval. Daarbij hebben wij volledig gemist dat er ook een pendelverbinding is…
Maar goed, eenmaal aangekomen na een uurtje wandelen omlaag, bereiken wij de ingang naar Pravcicka Brana en vol goede moed beginnen wij de klim omhoog. De Tsjechen voor ons hebben er geen enkele moeite mee lijkt het, dus wij ook niet houden wij/ik ons voor.
De klim blijkt deel uit te maken van een parcours van 12 onderdelen, maar gelukkig treffen wij Pravcicka Brana op nummer 6 aan.
Geheel uitgeput (ik dan) en dorstig bestellen wij wat te drinken. De bedoeling was eigenlijk ook te gaan eten op het terras, maar dit is volledig bezet. In de tussentijd verbazen wij ons erover hoe ze in hemelsnaam op deze hoogte ook nog een restaurant hebben weten te bouwen. En dat in de 19e eeuw.
En hoe gaat iedere dag het personeel omhoog? Met dit liftje?
Of is er wellicht toch nog een weg die wij niet kennen? Hoe het ook zij, na enigszins te zijn bijgekomen lopen wij ook nog het laatste stukje omhoog voor foto’s van de mooie brug.
Hierna begint de afdaling en die is bepaald niet makkelijker dan de klim. Nu de vakantie nog maar net is begonnen moeten wij niet denken aan een verzwikte enkel bijvoorbeeld en bij deze afdaling via de slechte ondergrond is dat niet denkbeeldig. Maar goed, zonder ongelukken komen wij weer op de weg terecht richting de parkeerplaats van 6 kilometer verwijderd. Dit keer gaat de klim omhoog en ondanks de vermoeidheid blijkt de tocht goed te doen. Tot vlak voor de laatste 600 meter, wanneer de pendelbus ons voorbijscheurt. Tja, die hadden wij ook kunnen nemen. Hierna gaat het huiswaarts en ploffen wij onderweg bij een leuk restaurant neer. Het is er redelijk druk, dus een goed teken. En inderdaad het geserveerde eten is niet verkeerd, maar ook niet meer dan dat.
Na het afrekenen gaat het dan echt huiswaarts, maar niet zonder een bezoek aan een Lidl die wij zo maar tegenkomen. Handig voor het brood de volgende morgen.
Net als in 2017 ga ik dit jaar op vakantie naar Tsjechië met mijn broertje. 2017 is gewoon goed bevallen en daarnaast zit een langere gezinsvakantie er door de mantelzorg van mijn echtgenote niet in. En gezien mijn adoratie voor het mooie land wordt mij de vakantie weer van harte gegund.
Rond een uur of 23.00, de bedoeling was eigenlijk eerder, ga ik naar bed zodat ik nog even wat slaap kan meepikken en na een kort slaapje wordt ik om 3.00 u wakker. Van te voren al gedouched kan ik zo de auto in en gaat het eerste gedeelte van de reis richting Alphen. Iets later dan geplanned rij ik rond kwart over vier het terrein van de flat op. Hierna rijden wij samen verder, wat een stuk gezelliger is dan het eerste stuk alleen.
In redelijke rust rijden wij richting Oberhausen naar de Duitse grens en alles gaat lekker vlotjes. Op tijd tanken wij nog de laatste keer in Nederland, lpg is nu eenmaal fors duurder in Duitsland en hierna is het kilometers maken door het uitgestrekte Duitsland. Volgens de Tom arriveren wij rond 12.00 u op onze bestemming, dus besluiten wij de nodige stopjes te maken. Daarbij herinner ik mij meteen hoe anders dat vorig jaar uitpakte. Toen raakten wij alle voorsprong kwijt, dankzij de wegwerkzaamheden in Duitsland maar vooral de wegversmallingen op de D1. Maar gelukkig gaat dit keer alles naar wens en ben ik zelfs zo handig het stuur aan mijn broertje over te geven. En aldus rij ik nog geheel fris Tsjechië binnen op weg naar de eerste plek voor de aanschaf van het vignet. Hierna is het nog maar een dik uur rijden richting Stare Splavy. Dankzij de duidelijke routebeschrijving rijden wij zo op ons vakantiehuis af. Daar worden wij al meteen opgemerkt door de vrouw van de huiseigenaar. In gebrekkig Duits, maar voor ons duidelijk genoeg, worden wij door het huis geleid. Hierna volgt zoals gebruikelijk de overdracht van onze presentjes uit Nederland. Hieronder wat kiekjes van ons huis.
Na installatie in ons vakantiehuis gaan wij voor boodschapjes richting de Lidl in Doksy. Eigenlijk best wel moe, ik vooral, laten wij het idee om een restaurantje te pakken varen. Dus eten wij gewoon lekker thuis met het heerlijke brood en dito beleg van de Lidl. Heerlijk!
Doodmoe kijken wij nog een filmpje en gaan hierna niet al te laat richting bed.
Zondag 27 mei 2018
Zoals gewoonlijk in Tsjechië ben ik weer vroeg wakker, niet in de laatste plaats door het gestommel van mijn broertje. Die was in alle vroegte alweer bezig te gaan joggen, de mafkees. Nou eerlijk gezegd ben ik best wel een beetje jaloers op zijn toewijding wat het joggen betreft. Ik zou ook best een wasbordje willen hebben, maar ja ieder zijn ding hè. Tijdens het joggen ga ik douchen zodat meneer zijn ontbijtje klaar staat na het joggen. Na het ontbijt, dat weer als vanouds lekker en veel was gaan wij richten Hrensko, of eigenlijk Pravcicka Brana. Bij aankomst blijken meer mensen met het zelfde idee te hebben gespeeld en de hele parkeerplaats is dank ook overvol. En bovendien is het ook nog eens zondag.Terwijl wij de moed al eigenlijk hebben opgegeven kijken we toch nog even naar een parkeerplaats verder op. En die is er, wel 6 kilometer verwijderd van de ingang naar Pravcicka Brana. Maar ach denken wij, wat is nou 6 kilometer, hooguit een uurtje wandelen. En dat blijkt ook inderdaad het geval. Daarbij hebben wij volledig gemist dat er ook een pendelverbinding is…
Maar goed, eenmaal aangekomen na een uurtje wandelen omlaag, bereiken wij de ingang naar Pravcicka Brana en vol goede moed beginnen wij de klim omhoog. De Tsjechen voor ons hebben er geen enkele moeite mee lijkt het, dus wij ook niet houden wij/ik ons voor.
De klim blijkt deel uit te maken van een parcours van 12 onderdelen, maar gelukkig treffen wij Pravcicka Brana op nummer 6 aan.
Geheel uitgeput (ik dan) en dorstig bestellen wij wat te drinken. De bedoeling was eigenlijk ook te gaan eten op het terras, maar dit is volledig bezet. In de tussentijd verbazen wij ons erover hoe ze in hemelsnaam op deze hoogte ook nog een restaurant hebben weten te bouwen. En dat in de 19e eeuw.
En hoe gaat iedere dag het personeel omhoog? Met dit liftje?
Of is er wellicht toch nog een weg die wij niet kennen? Hoe het ook zij, na enigszins te zijn bijgekomen lopen wij ook nog het laatste stukje omhoog voor foto’s van de mooie brug.
Hierna begint de afdaling en die is bepaald niet makkelijker dan de klim. Nu de vakantie nog maar net is begonnen moeten wij niet denken aan een verzwikte enkel bijvoorbeeld en bij deze afdaling via de slechte ondergrond is dat niet denkbeeldig. Maar goed, zonder ongelukken komen wij weer op de weg terecht richting de parkeerplaats van 6 kilometer verwijderd. Dit keer gaat de klim omhoog en ondanks de vermoeidheid blijkt de tocht goed te doen. Tot vlak voor de laatste 600 meter, wanneer de pendelbus ons voorbijscheurt. Tja, die hadden wij ook kunnen nemen. Hierna gaat het huiswaarts en ploffen wij onderweg bij een leuk restaurant neer. Het is er redelijk druk, dus een goed teken. En inderdaad het geserveerde eten is niet verkeerd, maar ook niet meer dan dat.
Na het afrekenen gaat het dan echt huiswaarts, maar niet zonder een bezoek aan een Lidl die wij zo maar tegenkomen. Handig voor het brood de volgende morgen.
Laatst bewerkt: