Klatovy, daar is niets te beleven.
Klatovy, ik heb het verschillende malen bezocht. Gewoon een rustig stadje met een plein, mooie gebouwen, kerk en een crypte.
Dat was met mijn meisje en de kinderen.
Heerlijk van de loomte genieten, beetje lopen, drinken en eten. En observeren, mensen en gebouwen bekijken. De technieken bewonderen hoe een en ander gebouwd is. Let vooral op de details van de gebouwen en besef dat dat is gebouwd zonder machines, computer etc. Gewoon uit de liefde voor een samenleving gerealiseerd. Machtig mooi.
Maar……..toen kwam ik er met de mannen. Het was weer ons weekje van drinken, cultuur, eten en gokken op de fruitautomaten.
We kwamen terecht in het hotel vlak bij het plein. Ik meen dat het hotel Centrum heette.
We waren de enige gasten van dat grote hotel.
Maar wel elke morgen de tafels voor het ontbijt gedekt voor alles en iedereen, terwijl er alleen maar acht kerels aanwezig waren. Het was genieten daar.
Ik heb de mannen op excursie meegenomen. Ik had opgeschept: ze is er vast wel! Maar diep in mijn hart wist ik het niet. Ik hoopte vurig dat ze er zou zijn en haar kunstje zou vertonen. Tenslotte had ik hele verhalen over haar verteld.
Afijn, op een dinsdagmorgen er naar toe. Naar de kerk wel te verstaan. Het is de kerk die boven op de crypte gebouwd is. Ik duwde de kerkdeur open en ze was er!
Een oude vrouw. Achter in de kerk, voor de rest niemand aanwezig.
Ik ben naar de oude dame gegaan en in het Nederlands gevraagd: wil je het nog een keer doen?
Acht kerels achter in de kerk wachtte op wat er komen ging.
En toen…..toen begon ze te zingen. Zo verschrikkelijk mooi.
En de grote, bonkige lijven waren stil, stil van ontroering.
Dat iemand zo mooi kon zingen uit zo een klein lijfje: de mannen stonden versteld.
We hebben na afloop geknikt en gebogen naar haar en een donatie gegeven.
Buiten scheen de zon, in ons hart ook.
De mannen gingen naar de crypte, ik bleef op het plein.
Daar gebeurde zo iets geks, ik vertel het misschien nog wel een keer.
Klatovy: daar is niets te beleven.
Klatovy, ik heb het verschillende malen bezocht. Gewoon een rustig stadje met een plein, mooie gebouwen, kerk en een crypte.
Dat was met mijn meisje en de kinderen.
Heerlijk van de loomte genieten, beetje lopen, drinken en eten. En observeren, mensen en gebouwen bekijken. De technieken bewonderen hoe een en ander gebouwd is. Let vooral op de details van de gebouwen en besef dat dat is gebouwd zonder machines, computer etc. Gewoon uit de liefde voor een samenleving gerealiseerd. Machtig mooi.
Maar……..toen kwam ik er met de mannen. Het was weer ons weekje van drinken, cultuur, eten en gokken op de fruitautomaten.
We kwamen terecht in het hotel vlak bij het plein. Ik meen dat het hotel Centrum heette.
We waren de enige gasten van dat grote hotel.
Maar wel elke morgen de tafels voor het ontbijt gedekt voor alles en iedereen, terwijl er alleen maar acht kerels aanwezig waren. Het was genieten daar.
Ik heb de mannen op excursie meegenomen. Ik had opgeschept: ze is er vast wel! Maar diep in mijn hart wist ik het niet. Ik hoopte vurig dat ze er zou zijn en haar kunstje zou vertonen. Tenslotte had ik hele verhalen over haar verteld.
Afijn, op een dinsdagmorgen er naar toe. Naar de kerk wel te verstaan. Het is de kerk die boven op de crypte gebouwd is. Ik duwde de kerkdeur open en ze was er!
Een oude vrouw. Achter in de kerk, voor de rest niemand aanwezig.
Ik ben naar de oude dame gegaan en in het Nederlands gevraagd: wil je het nog een keer doen?
Acht kerels achter in de kerk wachtte op wat er komen ging.
En toen…..toen begon ze te zingen. Zo verschrikkelijk mooi.
En de grote, bonkige lijven waren stil, stil van ontroering.
Dat iemand zo mooi kon zingen uit zo een klein lijfje: de mannen stonden versteld.
We hebben na afloop geknikt en gebogen naar haar en een donatie gegeven.
Buiten scheen de zon, in ons hart ook.
De mannen gingen naar de crypte, ik bleef op het plein.
Daar gebeurde zo iets geks, ik vertel het misschien nog wel een keer.
Klatovy: daar is niets te beleven.
