Tabe
† In Memoriam
In 1992 werden wij door Mira en zijn vrouw uitgenodigd om de kerst en oud en nieuw bij hun door te brengen. We zagen wel een beetje tegen de reis op; zo in de winter helemaal naar Tsjechie. Toch gedaan. Een heerlijke vakantie gehad en zelfs nog even geskied op het heuveltje bij de woning van Mira.
Wat mij echter het meest is bijgebleven was een feest in een zaaltje in een dorpje verderop, Trebisov. Over de weg een kilometer of vijf, maar rechtstreeks door de bossen zo'n twee kilometer. Samen met de drie zonen van Mira. De jongste al getrouwd, nadat hij de geneugden van de liefde had gevonden maar kennelijk niet wist dat dat gevolgen zou kunnen hebben.
Jirina bracht ons met de auto.
Het feest werd gehouden in het dorpszaaltje van Trebisov. In de hoek van het zaaltje speelde een bandje echte Tsjechische muziek, zoals bijvoorbeeld "skoda Lasky"(in duits Rosamunde.) Een complete mix van de dorpelingen was aanwezig en het was echt druk op en rond de dansvloer. Opa's, oma's, vaders en moeders maar ook de jeugd vermaakten zich op de dansvloer. Het was een plezier om te zien hoe de mensen genoten !.
Uiteraard werd het feest opgeluisterd met de nodige Gambrinus. Grote halve liters in die mooie glazen pullen met handvat. Zo nu en dan moest na het vele biergebruik ook "gelost " worden. Maar een toilet had het gebouwtje niet. Aan de achterzijde van het gebouw stond een schutting waar de mannen aan de ene kant en de vrouwen aan de andere kant hun plasje konden doen. Gegiebel en gegrinnik aan beide kanten van de schutting natuurlijk.
Hoewel zelf geen danstype, werd ik door een aantal bevallige Tsjechische dames, die steeds mooier werden naar mate de avond vorderde, de dansvloer opgetrokken. (Ik was toen wel zo'n 14 jaar jonger!) Maar ja, dansen ... ? Aanvankelijk waren mijn benen betonpalen, maar uiteindelijk kreeg ik de draai ook te pakken. Een geweldige avond, veel plezier gehad. Klokslag twaalf (24.00 uur) stopte de muziek.
Inmiddels was het beginnen te sneeuwen en het had geijzeld. Wandelend op de terugweg over het bospad was dit niet zo'n probleem en kon ik, ondanks de nodige pivo's (of is het pief of piva), het tempo van de drie broers aardig volgen. De breedte van het pad was ook ruim voldoende. Eenmaal gekomen op de verharde geasfalteerde weg begonnen de problemen. De ijzel had de weg spekglad gemaakt. Hoewel de weg vier meter breed was had ik de gehele breedte van de weg nodig. Ja, de jongens hadden redelijk aangepast schoeisel voor dergelijke omstandigheden, maar IK als westerling was hierop niet berekend. Met mijn gladde leren zooltjes gierde ik tot hilarteit van de broers van de ene kant naar de andere kant van de weg. Het schoot niet op. Plotsklaps namen twee knapen mij bij de elleboog en voordat ik het wist zweefde ik, tussen hun in, zo'n 10 centimeter bover het wegdek. Dit werd een vierhonderd meter zo volgehouden tot we "thuis "waren. Hier had moeder Jirina een heerlijke pan soep klaar staan.
Met vader Miro nog onder het genot van een Fernetje wat nagepraat. Echt, een onvergetelijke avond.
Inmiddels is het zaaltje voorzien van het nodige sanitair.
Wat mij echter het meest is bijgebleven was een feest in een zaaltje in een dorpje verderop, Trebisov. Over de weg een kilometer of vijf, maar rechtstreeks door de bossen zo'n twee kilometer. Samen met de drie zonen van Mira. De jongste al getrouwd, nadat hij de geneugden van de liefde had gevonden maar kennelijk niet wist dat dat gevolgen zou kunnen hebben.
Jirina bracht ons met de auto. Het feest werd gehouden in het dorpszaaltje van Trebisov. In de hoek van het zaaltje speelde een bandje echte Tsjechische muziek, zoals bijvoorbeeld "skoda Lasky"(in duits Rosamunde.) Een complete mix van de dorpelingen was aanwezig en het was echt druk op en rond de dansvloer. Opa's, oma's, vaders en moeders maar ook de jeugd vermaakten zich op de dansvloer. Het was een plezier om te zien hoe de mensen genoten !.
Uiteraard werd het feest opgeluisterd met de nodige Gambrinus. Grote halve liters in die mooie glazen pullen met handvat. Zo nu en dan moest na het vele biergebruik ook "gelost " worden. Maar een toilet had het gebouwtje niet. Aan de achterzijde van het gebouw stond een schutting waar de mannen aan de ene kant en de vrouwen aan de andere kant hun plasje konden doen.
Gegiebel en gegrinnik aan beide kanten van de schutting natuurlijk. Hoewel zelf geen danstype, werd ik door een aantal bevallige Tsjechische dames, die steeds mooier werden naar mate de avond vorderde, de dansvloer opgetrokken. (Ik was toen wel zo'n 14 jaar jonger!) Maar ja, dansen ... ? Aanvankelijk waren mijn benen betonpalen, maar uiteindelijk kreeg ik de draai ook te pakken. Een geweldige avond, veel plezier gehad. Klokslag twaalf (24.00 uur) stopte de muziek.
Inmiddels was het beginnen te sneeuwen en het had geijzeld. Wandelend op de terugweg over het bospad was dit niet zo'n probleem en kon ik, ondanks de nodige pivo's (of is het pief of piva), het tempo van de drie broers aardig volgen. De breedte van het pad was ook ruim voldoende. Eenmaal gekomen op de verharde geasfalteerde weg begonnen de problemen. De ijzel had de weg spekglad gemaakt. Hoewel de weg vier meter breed was had ik de gehele breedte van de weg nodig. Ja, de jongens hadden redelijk aangepast schoeisel voor dergelijke omstandigheden, maar IK als westerling was hierop niet berekend. Met mijn gladde leren zooltjes gierde ik tot hilarteit van de broers van de ene kant naar de andere kant van de weg. Het schoot niet op. Plotsklaps namen twee knapen mij bij de elleboog en voordat ik het wist zweefde ik, tussen hun in, zo'n 10 centimeter bover het wegdek. Dit werd een vierhonderd meter zo volgehouden tot we "thuis "waren. Hier had moeder Jirina een heerlijke pan soep klaar staan.
Met vader Miro nog onder het genot van een Fernetje wat nagepraat. Echt, een onvergetelijke avond. Inmiddels is het zaaltje voorzien van het nodige sanitair.
