Kent u ze ook?

[hilde_kees]

Naar aanleiding van mijn vakantieherinneringen van 2006 kwam er een klein stemmetje in mijn hoofd dat riep ook een minder leuk voorval te verwoorden.(
Dus bij deze laat ik jullie kennismaken met de familie Krijsman.
Deze naam heb ik ze gegeven,want ik zou hun privacy natuurlijk niet willen schenden.

Op een mooie ochtend redelijk vroeg zitten we nog na te genieten van ons ontbijt als er een groepje mensen aan komt lopen. Nederlanders , die pas zijn aangekomen. De gezichten staan niet echt vrolijk.
Wat zou de oorzaak zijn? Lukte het niet met het opzetten van de zeer trendy tent, die ook wel heel veel haringen heeft? Of valt de plaats op de camping tegen? Hebben ze iets verkeerds gegeten? Maar waarschijnlijk zal het de psychose zijn waar veel net aangekomenen last van hebben.
Een bevriende campinghoudster legde me eens uit , dat je net aangekomen klanten gerust moet stellen . En dat je pas na een a twee dagen de echte mensen ziet. Ze moeten eerst tot rust komen en zich realiseren dat vakantie leuk is.:yeah: :yeah: :yeah: :yeah:
Dat laatste zal het dan wel zijn voor de volwassenen. Maar die kinderen dan. Meestal zie ik de kinderen binnen de kortste keren met andere kinderen spelen. Deze kinderen blijven `vastgeplakt`naast hun ouders.

Inmiddels zijn de gasten ons dicht genaderd. Wij hebben een luxe plek met veel schaduw en dicht bij het water. Mijn mond gaat al open om goedemorgen te zeggen. Maar zogauw ik oogcontact probeer te maken, worden de hoofden afgewend en installeert de hele familie zich.
Ach denk je dan. Misschien hebben ze slechte ervaringen met goedemorgen wensen.
We hebben een dagje camping gepland en we gaan maar eens lekker luieren,
Onze `gasten`denken hetzelfde. de ouders installeren zich met een boek en de kinderen gaan zwemmen.
Ik werk met kinderen dus mijn oren zijn wel wat gewend. Maar na enkele ogenblikken kijk ik toch verstoord naar deze familie.
De ouders zitten nog lekker te lezen. En broer en zus krijsen en gillen dat het een lieve lust is. Het lijkt wel of er een vermoord wordt.
Ik probeer er niet meer op te letten. Ach , het is hun eerste dag, het komt allemaal nog wel goed.
Niet naar kijken, en ik leen de MP3 van mijn dochter. Dan klinkt het krijsen in ieder geval wat minder doordringend.
Het lijkt er niet op dat ze vandaag van plaats veranderen. De honden gaan reageren op het gegil en we besluiten de plannen aan te passen.
We gaan weg van de Krijsmannen, lekker naar een stiller stukje Tsjechie
wordt vervolgd

 

[Krulletje]

Heel herkenbaar, Hilde, ga door!

 

[Esthertje]

Ik krijg al hoofdpijn bij dit verhaal alleen al en er komt nog meer :snik:

 

[mayca]

Oh, of ik dit herken!!

 

[Sas]

Mmm sorry, herken het "gelukkig" niet.

 

[kukel]

Ik zeg nog even helemaal niets.

 

[Maria]

Dus bij deze laat ik jullie kennismaken met de familie Krijsman.
Deze naam heb ik ze gegeven,want ik zou hun privacy natuurlijk niet willen schenden.

Hmm, de rest volgt nog, maar ik kan me toch niet voorstellen dat je hen hun naam gevraagd hebt???

 

[hilde_kees]

Tijdens onze belevenissen kwam deze naam bij mij spontaan op als de meest passende.
Als ik hun echte naam zou weten, zou ik hem niet gebruiken.

Hilde

 

[hilde_kees]

Als we terugkomen is het inmiddels al bijna kinderbedtijd.
We praten even met wat medekampeerders onder het genot van een tsjechische versnapering.We vertrekken op tijd naar ons mandje want voor morgen hebben we plannen.
`s Ochtends is het nog heel stil en zogauw de broodjes er zijn gaan we ontbijten en vertrekken we. De honden zijn al lekker uit geweest.
We manen onze kinderen tot een beetje zachtjes. Niet iedereen houdt van vroeg opstaan.

Als we terugkomen aan het eind van de dag maken we een praatje met onze buren. De fam Krijsman zit op hun vaste stek . En in ongeveer dezelfde situatie.
Ouders lezen, kinderen in het water en ja hoor ze krijsen.
Terwijl we onze belevenissen aan de buurman vertellen komt er beweging in vader Krijsman. Hij roept dreigend :`Moet ik bij je komen`.
Buurman geeft daarop de reactie: Dat is wat ze willen en hij zegt het steeds, maar hij heeft zich nog geen enkele keer met zijn kinderen bemoeid. Ik wordt gek van dat gegil en gekrijs.

Ik haal opgelucht adem. Ik vroeg me af of ik al zo`n oude chagerijn aan het worden was, die niets van kinderen kan velen. Maar er zijn meer mensen die oordopjes wensen.

Later tegen de avond,terwijl we onze dames tijdens hun tafeltennis wedstrijdjes bekijken ,komt er een auto met behoorlijke snelheid de camping op gereden. Er wordt doordringend gefloten :agent: door de campinghouder, en de bestuurder wordt aangesproken.

Alweer een dag voorbij,
De volgende ochtend is weer zo`n prachtige dag. Heerlijk zittend voor de tent probeer ik echt wakker te worden. Kees gaat vast een rondje met de honden .
Ik hoor kinderen aankomen. We staan ook vlakbij de schommels.
Het zijn de Krijsmankids. Grote zus instrueert Abe, hij moet de tweede schommel vasthouden. En dienstbare broer voert uit. Er komen geen andere kinderen, dus dat scheelt . Als zus terug is zegt Abe dat hij ook moet plassen en of ze dan ook zijn plekje wil reserveren.
Ik geloof mijn ogen en oren niet. Er wordt gescholden en geduwd en geslagen. Ik herken opeens de situatie in het water van gisteren. En ik kan het niet laten er wat van te zeggen. :neenee:
Ik zeg tegen de agressieve dame dat het niet zo aardig is wat ze doet.
En dat iemand pijn doen niet de bedoeking kan zijn. Inmiddels krijst Abe alle kampeerders wakker. En vertrekt grote zus beledigd.

Bij het halen van de broodjes treffen we de buren. Zij gaan de hele dag weg. `Dat gekrijs van gisteren wil ik niet weer een dag aanhoren,` geeft hij aan.
Dat zet ook mij aan het denken. Dus overleggen we . En we besluiten ook op pad te gaan.
Ondertussen zien we de rode stoeltjes aankomen. En we horen nog geen gekrijs. Maar.....luid toeterend komt grote zus naast moeder aangelopen tot dicht bij onze stoelen. We zijn inmiddels ons reisklaar aan het maken. En in een flits zie ik haar triomfantelijk toeteren in mijn richting.
Ik kan het niet tegen houden. Ik moet met die moeder praten.
Ik loop naar haar toe. Ik zeg goedemorgen en vertel haar dat ik haar dochter terecht heb gewezen.
Ja , ze zei dat u boos op haar was om niets, was het antwoord. Ik legde geduldig uit dat ze haar broertje flink had geslagen en dat hij hard was omgeduwd en dat dat zijn gekrijs verklaarde.
`Ach` ; zei mevrouw Krijsman, `Als Abe zo gilt en krijst dan heeft hij het naar zijn zin.`
Mijn mond viel open van verbazing . Ik kon het niet laten haar het advies te geven af en toe is te kijken naar het gedrag van haar kinderen. Ik kon het niet laten haar aan te geven dat wij de hele dag weg waren , net als onze buren. Zo kon ze in alle rust analyseren wanneer haar Abe begon te krijsen.
Aan het eind van het gesprek vertelde ze me dat ze in de loop van de dag toch zouden vertrekken.

Ik groette en vertelde het goede nieuws in de auto.
Kees had al aangegeven dat ik niet op andermans kinderen hoefde te letten, maar dat zit ingebakken.

`s Avonds vertelde ik een beetje beschaamd het voorval aan de campinghoudster, het waren tenslotte hun klanten.
Maar deze stelde me gerust. Tijdens onze dagjes uit waren er meerdere confrontaties geweest. Steeds veel te snel rijden op de camping was hun sport. En eigenlijk waren ook zij blij dat ze waren vertrokken.

Dat stelde me gerust .
helaas hoor ik niet bij de groep mensen die zich om draait en doet of er niets gebeurd. Voordat ik het zelf merk ga ik in actie. Niet driftig , maar ik spreek mensen wel aan, En hoop dat ook anderen dat naar mijn kinderen doen.

Hilde

 

[Corrie]

Hilde, mooi verteld, en wees niet bang hoor, als ik naast je sta bemoei ik me er ook zeker mee, ook ik kan het niet laten!!

 

[mayca]

Oh Hilde, ooit kwam er een echtpaar met 2 meiden naast ons staan. De caravan werd honderd keer op en neer gereden met een apparaatje. Toen ze zeker wisten dat we het gezien hadden, stond hij goed. Bijna bij ons onder de luifel. Maar goed, ik ben niet al te moeilijk en schik de stoelen en tafels wat anders.
Daar komen de kinderen uit de auto, schreeuwend en scheldend. Dat begon goed, maar ma doet ook nog even een duit in het zakje.
Nou ja, even wennen denk ik nog.
De boel staat en ma zet een stoel voor de voortent en gaat zitten. En vanuit deze stoel regelt ze alles. Weg is de rust. Zelden verlaat ze haar stoel. Pa loopt mopperend heen en weer, want ook hij wordt bestuurd vanuit de stoel. De meiden maken elkaar zowat af in de zandbak, op de schommel en op de glijbaan. Geen 1 keer komt er iemand in actie. Ik vreet me zowat op. Moeder blijft krijsen vanuit de stoel en pa moppert en probeert bij mij een grapje te maken in de trant van:"Je mag ze gratis hebben!".

Na verloop van tijd gooit de grote zus de kleine de zandbak in en ze ploft met haar gezichtje in het zand. Haar hele mond zit vol. Ik zie ma nog steeds in de stoel met haar armen over elkaar. Dan sta ik op en veeg de kleine schoon en zeg tegen de grote dat dit toch niet echt nodig was. Geen enkele reactie vanuit de stoel. Vanaf dat moment zitten de meiden vaak bij ons, nu hoeft ma helemaal niet meer in beweging. De meiden spelen met Rik en ik probeer alles in goede banen te leiden. We proberen spelletjes te doen samen. Dit gaat weken door. Ik heb geen seconde rust meer en ben blij dat ze vertellen dat ze de volgende dag weg gaan. Dan krijg ik 's avonds te horen dat ze toch nog een week blijven en ik kruip de tent in en barst in tranen uit.

Iedereen verklaarde me voor gek, maar ik had het ook zo te doen met die kinderen. Er werd alleen maar geschreeuwd naar ze, nooit een vriendelijk woord. Er werd helemaal niet op ze gelet, iets leuks met ze gedaan. Pa en ma kan ik nu nog uittekenen op hun stoel voor de tent.

 

[jolanda berben]

Ik hoor mezelf bijna praten, ik had dat echt hetzelfde gedaan.
Ze onder m'n hoede genomen. Misschien is dat de reden dat wij 'n huisje ergens huren, tot nu toe hebben wij alleen nog maar lachend kinderstemmetjes gehoord, en zeg nou zelf dat is toch het mooiste geluid wat er is.

 

[kukel]

Wat een verhalen!

En herkenbaar.

Ik kan er verschrikkelijk om lachen, laat die mensen toch gaar sudderen in de caravan/tent.
Ze hebben geen notie wat er aan de hand is.
Nou, ik dan nog minder.
Gewoon zeggen dat ze een paar meter moeten opdonderen als de kinderen te dichtbij komen en teveel herrie maken.
Die taal begrijpen ze en accepteren ze.
Die kinderen hebben behoefte aan duidelijkheid, en let maar op dat ze luisteren.
Gewoon laten gaan, niet kijken en luisteren zou ik zeggen.
Je vergalt je eigen vakantie.
En anders zelf verkassen.

makkelijk is het leven zo, vind je niet?

 

[Freddy2005]

Kukel schreef ooit dit:

Ik heb lang gewacht om te reageren.
Ik vind het een moeilijk onderwerp.
Onze ervaring is, als je in een Tsjechisch restaurant zit, de Nederlandse kinderen en de ouders daarvan er gelijk uit haalt.
De kinderen mogen alles, zijn niet in toom te houden door de ouders.
Herrie, hard praten, van je stoel afgaan en rennen.
Met verbijstering sla je het toneel gade.
De ouders reageren er niet op, als zij het maar gezellig hebben.
Ik heb absoluut geen oordeel over jouw of over je kind. Ik ken jullie niet, vandaar.
Maar het optreden van Hollandse ouders, en de kinderen, verdient geen schoonheidsprijs.

Groet van een soms ouderwetse Kukel.


Er is een gans topic over "Uit eten in Tsjechië met kleine kinderen "

 

[Esthertje]

Wil er nog iemand een camping beginnen ?

 

[jol@nda]

Wij hebben de laatste jaren altijd in een pension op een camping gelogeerd. Wij huurden beneden 2 kamers met keuken en "vreemden" boven in het pension. Als de kamers boven apart verhuurd worden dan zijn er soms dus 3 gezinnen. Vorig jaar, op de dag dat we aankwamen was onze zoon Mart jarig, hij werd 15 jaar. Ludmila, de campinghoudster en Martin een goede vriend zaten lekker buiten bij ons om wat te drinken. Onze nieuwe Deense bovenburen waren rond 21.00 uur gearriveerd (met vliegtuig en trein vanuit Praag naar Jablonec Nad Nisou). Even later kwam de bovenbuurvrouw mopperend en heel erg gepikeerd en met een harde onvriendelijke stem naar buiten om te vragen (zeg maar gerust om te zeggen) of wij nu van plan waren elke avond een vuurtje te stoken want ze kon de ramen niet open zetten want het stonk te erg!!
Ludmila zei meteen tegen ons: morgen gewoon weer een vuurtje maken hoor. Ze kan het ook wel gewoon vragen, ook al is ze misschien moe van de reis.
Even later huilde de Deense meisjes heel erg hard en werd er door de moeder heel hard geroepen en geschreeuwd of het niets was. Ludmila zei dat ze er de dag erop iets van zou zeggen maar dat wilden wij niet hebben. Ze zijn gewoon moe van de reis, dachten we.
Ludmila vertelde daarna dat de Deense mensen vorig jaar ook al geweest waren en dat die mevrouw een psychische stoornis heeft. Dat de man een Tsjech is en eigenlijk van haar wil scheiden maar niet durft omdat hij bang is zijn dochters kwijt te raken aan zijn agressieve vrouw.
We hebben de hele avond "lekker" buiten gezeten, lekker gedronken en pas tegen 23.00 uur koelde het een beetje af en het duurde nog lang voordat het boven weer wat rustiger was. De Deense mensen zijn erg op zichzelf. De meisjes, ongeveer 8 en 10 jaar speelden nooit buiten en zaten alleen maar op de kamers boven.
De hele dag hoorde je alleen maar moeder tegen de kinderen krijsen. Deuren werden hard dichtgeslagen en de meisjes huilden de hele dag. Het was verschrikkelijk. Dan gaat je moederhart overuren maken hoor, dat kan ik je vertellen.
Op onze laatste avond (was eigenlijk niet de laatste maar Bart moest zo nodig ziek worden zodat we naar Nederland naar het ziekenhuis moesten)was het boven weer raak. Een gegil, een gekrijs, de meisjes huilden weer en de moeder schreeuwde weer alles bij elkaar. Ik kon het niet mee aanhoren. Ik ben naar boven gegaan, terwijl Bart me riep dat ik me er niet mee moest bemoeien. Het jongste meisje stond op de gang te huilen. Ik vroeg op mijn manier waar papa was? Ze haalde haar schouders op en ik heb haar met veel moederliefde getroost (ik zit hier weer te huilen nu ik dit typ en heb kippevel over mijn hele lijf).
De deur van de kamer stond open. Ik zag het oudste meisje onderin de kast kruipen en dat moeder het kind er weer goed lomp uit trok.
Ik heb keer flink hard geroepen wat voor moeder ze nu was om haar kinderen zo te behandelen. Ze laat haar dochter los, komt de gang op, trekt het meisje uit mijn armen de kamer in en zegt doodleuk: It is because of te bad weather that they are not sweet today, en ze gooit de deur dicht.
Daar stond ik te bibberen. Ik kon verder niets meer doen.
We zijn de dag daarna naar huis gereden en ik had toen andere zorgen maar ik heb nog veel aan de meisjes gedacht en hoop dat de vader het op heeft kunnen brengen om met zijn mooie dochtertjes bij haar weg te gaan of dat ze op een andere manier hulp gezocht hebben!

 

[mayca]

Wat een verhaal Jolanda.
Net zoals in mijn verhaal zijn het niet de kinderen, maar de ouders die opgevoed moeten worden.
Ik kan me hier niet van afsluiten, en dat terwijl ik heel goed tegen herrie of lawaai kan. Dat maakt me helemaal niets uit. Ik slaap op een waslijn als het moet. En kinderen moeten leven!
Maar ruim drie weken naast mensen staan die hun kinderen totaal negeren, alleen maar schreeuwen, zodat die kinderen ook helemaal overstuur raken, en maar blijven plakken op die stoel, gaat me te ver. En dat allemaal omdat pa en ma rust willen hebben en vakantie willen vieren. Ze beseffen alleen niet dat ze het tegenovergestelde bereiken. Dat al dat geschreeuw geen enkele indruk meer maakt. Ik kan me niet voorstellen dat ze een ontspannen vakantie hebben gehad of ooit zullen krijgen.

 

[hilde_kees]

Ik kan met je meevoelen Jolanda.

Je wilt wel helpen, maar je hebt geen echt contact met de mensen.
Ze leven op een andere planeet. En wie weet wat de achtergrond is.

Ik ben als `hulpmoeder`bij een natuurproject wel eens door een kleuter aangesproken. Toen ik op mijn knieen op de grond ging zitten , om de kinderen bloemetjes of kevertjes te wijzen vroeg ze aan mij. Wordt jouw mama niet boos nu je broek vies wordt?
Dat kwam zo uit haar hart. :hart:

De tijd is er ook naar. Als je haar maar goed zit. Als je auto maar groot genoeg is Als je kleding maar van het goede merk is .......en zo kan ik nog uren doorgaan.


Hilde

 

[Corrie]

Ja Jol@nda, ik kan me voorstellen dat je er nog steeds van kan janken!! Zelfs bij mij schieten de tranen in de ogen bij zo'n verhaal!!
Het is zeker te hopen dat de vader iets heeft "gedaan".

 

[Krulletje]

Rijst bij mij wel de vraag bij zo'n triest verhaal of de vrouw in kwestie niet meer gebaat is bij opname in een psychiatrische kliniek dan bij een scheiding.