Dit is een beetje een trieste week voor ons, want wij hebben ons huis verkocht. We wilden het eigenlijk pas over 2 jaar gaan verkopen, maar de corona-crisis heeft alles versneld. Het was binnen 2 weken al verkocht (een mooie oude villa). Ik begrijp dat er veel Nederlanders zijn die op dit moment overwegen hun huis daar te gaan verkopen. De huizenmarkt staat, naar van wat ik ervan begrepen heb, nu ook een beetje op instorten. De eerste scheuren zijn al zichtbaar. In Tsjechië zijn er namelijk, in tegenstelling tot Nederland, meer dan genoeg huizen op de markt. Dus in Nederland is de situatie echt anders dan daar, maar hebben de mensen straks geen geld meer, denk ik, om dit soort idiote prijzen te kunnen betalen. Mijn ervaring is dat als je maar lang genoeg wacht, de huizenmarkt altijd weer na verloop van tijd opkrabbelt. Ook in Tsjechië. Alleen zijn velen van ons alweer wat ouder, dus vandaar onze keuze om het dan nu toch maar wat sneller weg te doen, want wij hebben die tijd simpelweg niet meer.
Het is een uiterst rare ervaring, want je verkoopt je huis echt met alles er op en er aan, zonder dat je na de winterstop nog één keer terug bent geweest in het huis. M.a.w. al je persoonlijke spullen liggen daar nog in het huis en gaan mee in de verkoop. De nieuwe eigenaar kan dus zo in het bed stappen en mijn pantoffels aantrekken als hij weer opstaat, omdat die nog onder het bed staan. Zelfs de wekker staat op tijd ingesteld op het nachtkastje. Zelfs in de keuken staat alles er nog (wijnrek gevuld met flessen, kleine voedselvoorraad etc.). Het voelt een beetje alsof je verdreven bent uit je eigen huis.
De eerste bewoners die ons huis gebouwd hebben, werden verdreven na de oorlog (het waren Sudeten Duitsers). Ze moesten echt alles achterlaten en binnen 4 uur vertrekken. Het rare is dat veel van die spullen van hen nog steeds in het huis aanwezig waren (huis is tussen 1914-1918 gebouwd). Ik wil mezelf natuurlijk absoluut niet gaan vergelijken met hen. Zij hielden uiteindelijk echt niets meer over en hun leven hing toen aan een zijden draad (heel veel Sudeten Duitsers zijn vermoord na de oorlog en liggen vaak in onbekende massagraven diep in de bossen van Boheems Zwitserland). Gelukkig heeft deze familie (man, vrouw en 2 dochters) het wel overleefd en woonden later in Oost Duitsland waar ze ook weer een normaal bestaan konden opbouwen.
Alles voor de verkoop gaat nu op afstand door middel van volmachten e.d. We moeten ook hier tekenen in Nederland bij onze eigen notaris. De nieuwe eigenaar zal toch nog het e.e.a. voor ons opzij zetten voor als we op een later tijdstip dit jaar toch nog een keer daar kunnen komen (misschien ergens in september of oktober?). Naar wat ik begrijp staat Tsjechië aan de vooravond van een crisis die zijn weerga niet kent. Maar Tsjechië is een land in opkomst, dus ik denk dat ze eerder een hele snelle inhaalslag kunnen maken als het weer beter gaat dan bijvoorbeeld een land als Nederland (de bekende wet van de remmende voorsprong).
Ikzelf ben vooral de laatste jaren heel erg veel van Tsjechië gaan houden. We kwamen hier eigenlijk enkel maar omdat we graag een mooie Jugendstil of Art Deco villa wilden kopen die in deze streek (Oost Duitsland en Noord Bohemen) heel goed betaalbaar waren. Daarvoor was ik echt nog nooit in deze streek (het Oosten) geweest. Bovendien was de natuur hier ook nog eens prachtig en de mensen waren altijd erg behulpzaam, waardoor we hier vele vrienden hebben gemaakt. Uiteindelijk besef je dan ook ineens veel beter dat het niet dat hele mooie huis was met die mooie oude tuin en de bijbehorende boomgaard en ook niet die hele mooie natuur waardoor je ergens van bent gaan houden. Het zijn echt de mensen geweest waardoor ik nu weet dat ik het leven daar heel erg ga missen. Als ik gewoon een goedkoop oud flatje had gehad ergens in de stad Rumburk, dan was ik hier minstens zo gelukkig geweest, besefte ik me eigenlijk pas veel later. We hebben ook lang een boerderij gehad in Frankrijk, maar hier was het toch weer heel anders. Zeker 10 a 11 jaar geleden.
Ik ga alles missen, de mensen uit mijn dorp, uit de winkels in de stad en mijn bezoekjes aan de hospoda. Mijn avontuur is hiermee ook een beetje voorbij. Ik zal het Tsjechisch Forum wel blijven volgen, want Tsjechië zal voor mij toch wel een beetje als een 2e "thuisland" blijven voelen. Net zoals Curacao (waar ik geboren ben), Frankrijk (lang een 2e huis gehad) en Nederland (maar voor mij toch ietsje minder dan de rest). Bedankt allemaal en vergeet nooit, jullie zijn allemaal avonturiers! Jullie hebben toch vaak gedaan waar anderen alleen maar over kunnen praten of over kunnen dromen.
Ik hoop net zoals al die andere mensen dat we binnenkort toch nog naar Tsjechië kunnen afreizen. Ik hoef deze keer geen gras meer te maaien. Dat is nu klaar. En dat allemaal door de corona-crisis en de vraag: "Wanneer kan ik weer naar Tsjechië?".
Het is een uiterst rare ervaring, want je verkoopt je huis echt met alles er op en er aan, zonder dat je na de winterstop nog één keer terug bent geweest in het huis. M.a.w. al je persoonlijke spullen liggen daar nog in het huis en gaan mee in de verkoop. De nieuwe eigenaar kan dus zo in het bed stappen en mijn pantoffels aantrekken als hij weer opstaat, omdat die nog onder het bed staan. Zelfs de wekker staat op tijd ingesteld op het nachtkastje. Zelfs in de keuken staat alles er nog (wijnrek gevuld met flessen, kleine voedselvoorraad etc.). Het voelt een beetje alsof je verdreven bent uit je eigen huis.
De eerste bewoners die ons huis gebouwd hebben, werden verdreven na de oorlog (het waren Sudeten Duitsers). Ze moesten echt alles achterlaten en binnen 4 uur vertrekken. Het rare is dat veel van die spullen van hen nog steeds in het huis aanwezig waren (huis is tussen 1914-1918 gebouwd). Ik wil mezelf natuurlijk absoluut niet gaan vergelijken met hen. Zij hielden uiteindelijk echt niets meer over en hun leven hing toen aan een zijden draad (heel veel Sudeten Duitsers zijn vermoord na de oorlog en liggen vaak in onbekende massagraven diep in de bossen van Boheems Zwitserland). Gelukkig heeft deze familie (man, vrouw en 2 dochters) het wel overleefd en woonden later in Oost Duitsland waar ze ook weer een normaal bestaan konden opbouwen.
Alles voor de verkoop gaat nu op afstand door middel van volmachten e.d. We moeten ook hier tekenen in Nederland bij onze eigen notaris. De nieuwe eigenaar zal toch nog het e.e.a. voor ons opzij zetten voor als we op een later tijdstip dit jaar toch nog een keer daar kunnen komen (misschien ergens in september of oktober?). Naar wat ik begrijp staat Tsjechië aan de vooravond van een crisis die zijn weerga niet kent. Maar Tsjechië is een land in opkomst, dus ik denk dat ze eerder een hele snelle inhaalslag kunnen maken als het weer beter gaat dan bijvoorbeeld een land als Nederland (de bekende wet van de remmende voorsprong).
Ikzelf ben vooral de laatste jaren heel erg veel van Tsjechië gaan houden. We kwamen hier eigenlijk enkel maar omdat we graag een mooie Jugendstil of Art Deco villa wilden kopen die in deze streek (Oost Duitsland en Noord Bohemen) heel goed betaalbaar waren. Daarvoor was ik echt nog nooit in deze streek (het Oosten) geweest. Bovendien was de natuur hier ook nog eens prachtig en de mensen waren altijd erg behulpzaam, waardoor we hier vele vrienden hebben gemaakt. Uiteindelijk besef je dan ook ineens veel beter dat het niet dat hele mooie huis was met die mooie oude tuin en de bijbehorende boomgaard en ook niet die hele mooie natuur waardoor je ergens van bent gaan houden. Het zijn echt de mensen geweest waardoor ik nu weet dat ik het leven daar heel erg ga missen. Als ik gewoon een goedkoop oud flatje had gehad ergens in de stad Rumburk, dan was ik hier minstens zo gelukkig geweest, besefte ik me eigenlijk pas veel later. We hebben ook lang een boerderij gehad in Frankrijk, maar hier was het toch weer heel anders. Zeker 10 a 11 jaar geleden.
Ik ga alles missen, de mensen uit mijn dorp, uit de winkels in de stad en mijn bezoekjes aan de hospoda. Mijn avontuur is hiermee ook een beetje voorbij. Ik zal het Tsjechisch Forum wel blijven volgen, want Tsjechië zal voor mij toch wel een beetje als een 2e "thuisland" blijven voelen. Net zoals Curacao (waar ik geboren ben), Frankrijk (lang een 2e huis gehad) en Nederland (maar voor mij toch ietsje minder dan de rest). Bedankt allemaal en vergeet nooit, jullie zijn allemaal avonturiers! Jullie hebben toch vaak gedaan waar anderen alleen maar over kunnen praten of over kunnen dromen.
Ik hoop net zoals al die andere mensen dat we binnenkort toch nog naar Tsjechië kunnen afreizen. Ik hoef deze keer geen gras meer te maaien. Dat is nu klaar. En dat allemaal door de corona-crisis en de vraag: "Wanneer kan ik weer naar Tsjechië?".