Ik heb hem al eens vaker gememoreerd maar wil het toch nog eens hebben over onze grote vriend Frantisek (verder Franz)
Toen wij een jaar of 10 geleden een huisje kochten in Strazkovice , een liefelijk maar heel stil dorpje in Jestrebi Hory, kenden we taal noch gewoonten van het prachtige Tsjechië. Dat bleek wel toen er bij ons eerste verblijf een stelletje naar drank stinkende en met gevlochten twijgen gewapende “gekken” langskwam om het vrouwvolk in huis een pak rammel te verkopen in ruil voor “schnaps` . Ondertussen weten we beter
Schuin tegenover ons en een beetje hoger op de heuvel woont Franz samen met Vera en hun veestapel, toen nog bestaande uit 3 geiten, 2 honden, tientallen katten en ontelbare muizen. De geiten en honden zijn er inmiddels niet meer, de rest is gewoon gebleven. Franz woont sinds zijn huwelijk met Vera en dus al ruim 45 jaar in Strazkovice en heeft net als velen in het dorp tientallen jaren ondergronds gewerkt in de lokale kolenmijnen. Hij was “Sprengmeister”, de man die het dynamiet aanbracht om aders vrij te leggen. Aan het werk in de mijnen heeft hij stoflongen overgehouden die hem ernstig beperken bij zijn grote liefhebberij: Wandelen in de bergen.
In de begintijd kwam Franz wel eens langslopen en vroeg in het Duits hoe het ging, prima natuurlijk!! Maar meer en meer werd Franz onze tolk, steun en toeverlaat bij de dagelijkse dingetjes. Van lieverlee leer je elkaar een beetje kennen en steeds meer waarderen. Franz bleek niet alleen een aardige buurman maar ook brandweercommandant. Nu is de brandweer van Strazkovice al jaren niet meer uitgerukt en doet men eigenlijk alleen nog mee aan de toernooitjes in de regio. De brandweer heeft in Strazkovice vooral een sociale functie, de ruimte boven de kazerne wordt gebruikt als buurthuis/kroeg/vergaderzaal. Heel wat avondjes hebben we daar doorgebracht, lurkend aan een biertje en proberen mee te doen met de gesprekken. Wat me altijd zal bijblijven is iedere keer weer de welgemeende en hartelijke ontvangst bij binnenkomst. Ik voelde me daar echt ‘inwoner van… “ Toen Lina in mijn leven kwam is zij direct met even veel warmte en hartelijkheid ontvangen.
Op een avond, ik schat een jaar of 6 geleden kreeg ik opeens een boek op schoot, nou ja boek.. Een schetsboek van enorm formaat en dito gewicht. Dat ding weegt schat ik een kilootje of 15…”Guck mal” was Franz’ droge opmerking waarop ik de kaft omsloeg…
In stilte heb ik de “Kroniek van Strazkovice” (zoals ik het noem) bekeken. Jáááren heeft Franz allerlei wetenswaardigheden van Strazkovice in dat boek bijgehouden. Handgeschreven, ik mag wel zeggen gekalligrafeerd, en voorzien van illustraties die hij met pen heeft ingetekend. Geboortes, sterfgevallen, de ludieke en minder ludieke voorvallen, prijzen van allerlei levensbehoeften zijn jaar op jaar minutieus bijgehouden in dit bijzondere boek. Op een gegeven moment is hij gestopt, had er even geen zin meer in maar de laatste jaren heeft hij dat meer dan goed gemaakt. Ik hoop dit unieke boek ooit eens te kunnen scannen/kopiëren om dat met jullie te delen, ik wil er alles aan doen dit voor het nageslacht te bewaren. Vanwege de stoflongen mag/moet Franz vaak “kuren” en de tijd in zo’n oord besteed hij aan het tekenen en schilderen van landschapjes. Jammer dat hij dit talent zo laat heeft ontplooid.
Franz is een heel goede vriend geworden in de loop der jaren, zijn Vera een geweldige vriendin. Jaren hebben ze ons huis in de gaten gehouden, wat dat betreft hebben we echt een veer gelaten. Ik heb het ooit in mijn hoofd gehaald geld te willen geven voor hun werk (slecht hebben ze het niet maar ook niet breed). Franz reactie was (bijna kwaad) dat hij geen geld wilde aannemen, dan zou de vriendschap over zijn!! Als het kon namen we deze mensen mee naar ons nieuwe stekkie.
Waarom dit bericht?? Gewoon omdat ik vind dat deze mensen een eerbetoon verdienen nu het nog kan. Beiden kwakkelen ze met hun gezondheid en zo vaak het kan gaan we naar hen toe voor een :bakkie: met de onvermijdelijke “Eine kleine” :proost: in de woonkeuken die Vera helemaal zelf heeft gedecoreerd.
Franz & Vera
Franz, Lina, Vera, Gorrit
Franz, Gorrit.
Let vooral op de muur, door Vera zelf met sjablonen gemaakt!!
Kokeš, die altijd op schoot kwam zitten
Onze eigen Vera, dochter van Franz' inmiddels overleden herder Clia.
Toen wij een jaar of 10 geleden een huisje kochten in Strazkovice , een liefelijk maar heel stil dorpje in Jestrebi Hory, kenden we taal noch gewoonten van het prachtige Tsjechië. Dat bleek wel toen er bij ons eerste verblijf een stelletje naar drank stinkende en met gevlochten twijgen gewapende “gekken” langskwam om het vrouwvolk in huis een pak rammel te verkopen in ruil voor “schnaps` . Ondertussen weten we beter
Schuin tegenover ons en een beetje hoger op de heuvel woont Franz samen met Vera en hun veestapel, toen nog bestaande uit 3 geiten, 2 honden, tientallen katten en ontelbare muizen. De geiten en honden zijn er inmiddels niet meer, de rest is gewoon gebleven. Franz woont sinds zijn huwelijk met Vera en dus al ruim 45 jaar in Strazkovice en heeft net als velen in het dorp tientallen jaren ondergronds gewerkt in de lokale kolenmijnen. Hij was “Sprengmeister”, de man die het dynamiet aanbracht om aders vrij te leggen. Aan het werk in de mijnen heeft hij stoflongen overgehouden die hem ernstig beperken bij zijn grote liefhebberij: Wandelen in de bergen.
In de begintijd kwam Franz wel eens langslopen en vroeg in het Duits hoe het ging, prima natuurlijk!! Maar meer en meer werd Franz onze tolk, steun en toeverlaat bij de dagelijkse dingetjes. Van lieverlee leer je elkaar een beetje kennen en steeds meer waarderen. Franz bleek niet alleen een aardige buurman maar ook brandweercommandant. Nu is de brandweer van Strazkovice al jaren niet meer uitgerukt en doet men eigenlijk alleen nog mee aan de toernooitjes in de regio. De brandweer heeft in Strazkovice vooral een sociale functie, de ruimte boven de kazerne wordt gebruikt als buurthuis/kroeg/vergaderzaal. Heel wat avondjes hebben we daar doorgebracht, lurkend aan een biertje en proberen mee te doen met de gesprekken. Wat me altijd zal bijblijven is iedere keer weer de welgemeende en hartelijke ontvangst bij binnenkomst. Ik voelde me daar echt ‘inwoner van… “ Toen Lina in mijn leven kwam is zij direct met even veel warmte en hartelijkheid ontvangen.
Op een avond, ik schat een jaar of 6 geleden kreeg ik opeens een boek op schoot, nou ja boek.. Een schetsboek van enorm formaat en dito gewicht. Dat ding weegt schat ik een kilootje of 15…”Guck mal” was Franz’ droge opmerking waarop ik de kaft omsloeg…
In stilte heb ik de “Kroniek van Strazkovice” (zoals ik het noem) bekeken. Jáááren heeft Franz allerlei wetenswaardigheden van Strazkovice in dat boek bijgehouden. Handgeschreven, ik mag wel zeggen gekalligrafeerd, en voorzien van illustraties die hij met pen heeft ingetekend. Geboortes, sterfgevallen, de ludieke en minder ludieke voorvallen, prijzen van allerlei levensbehoeften zijn jaar op jaar minutieus bijgehouden in dit bijzondere boek. Op een gegeven moment is hij gestopt, had er even geen zin meer in maar de laatste jaren heeft hij dat meer dan goed gemaakt. Ik hoop dit unieke boek ooit eens te kunnen scannen/kopiëren om dat met jullie te delen, ik wil er alles aan doen dit voor het nageslacht te bewaren. Vanwege de stoflongen mag/moet Franz vaak “kuren” en de tijd in zo’n oord besteed hij aan het tekenen en schilderen van landschapjes. Jammer dat hij dit talent zo laat heeft ontplooid.
Franz is een heel goede vriend geworden in de loop der jaren, zijn Vera een geweldige vriendin. Jaren hebben ze ons huis in de gaten gehouden, wat dat betreft hebben we echt een veer gelaten. Ik heb het ooit in mijn hoofd gehaald geld te willen geven voor hun werk (slecht hebben ze het niet maar ook niet breed). Franz reactie was (bijna kwaad) dat hij geen geld wilde aannemen, dan zou de vriendschap over zijn!! Als het kon namen we deze mensen mee naar ons nieuwe stekkie.
Waarom dit bericht?? Gewoon omdat ik vind dat deze mensen een eerbetoon verdienen nu het nog kan. Beiden kwakkelen ze met hun gezondheid en zo vaak het kan gaan we naar hen toe voor een :bakkie: met de onvermijdelijke “Eine kleine” :proost: in de woonkeuken die Vera helemaal zelf heeft gedecoreerd.
Franz & Vera
Franz, Lina, Vera, Gorrit
Franz, Gorrit.
Let vooral op de muur, door Vera zelf met sjablonen gemaakt!!
Kokeš, die altijd op schoot kwam zitten
Onze eigen Vera, dochter van Franz' inmiddels overleden herder Clia.
hier word je stil van :top:
