Zaterdag 22 augustus 2009.
's Morgens vroeg om kwart over zes horen we een van onze honden alweer janken. Nou is z'n buurmeisje loops, dus we kennen dit al twee weken. Om gek van te worden. M'n vriendin Bohunka gaat uit bed en naar de gang om hem rustig te krijgen. Het blijkt dat hij niet staat te huilen voor de voordeur, maar voor de badkamer. Door een spontane leidingbreuk staat daar inmiddels ruim 5 centimeter water. Dus staan we om half zeven met z'n tweeën te dweilen.
Omdat het toch lekker weer is, en onze bezoekers/klanten vanaf tien uur komen, kon ik ook wel even gauw het gras maaien op de binnenplaats. Met twee gekoppelde verlengsnoeren en een elektrieke grasmaaier kan ik net de hele binnenplaats bewerken. Ik begin direct voor onze deur en aan het eind van het perkje draai ik om. Net iets te kort, waardoor de zijkant van de maaier over m'n maatje 47 sandaal van de rechtervoet schuift. Het draaiende mes mist net m'n kleine tenen, maar de grote teen is natuurlijk niet te missen. Tsjak.
Bohunka belt onze medewerkster Jirzinka op haar vrije zaterdag om toch maar te komen, de vertrekkende gasten van het gastenverblijf blijven even langer om op de tent te passen, en wij met een noodgang naar het ziekenhuis in Jindrichuv Hradec, zo'n acht kilometer bij ons vandaan.
Bij de eerste hulp zijn er drie wachtenden voor ons. De laatste mevrouw zegt nog aardig dat we wel voor mogen, omdat ze ziet dat de grond onder mijn voet rood begint te kleuren. Maar dan komt de dokter naar buiten en zegt dat hij weg moet voor een spoedgeval, en we kunen wel naar de andere kant van het streekziekenhuis. Afdeling chirurgie.
Daar zitten een man of twintig in de wachtkamer, dus ik begin langzaam door m'n knieen te zakken. De 'shock' schijnt dat te heten. Een zuster schiet toe met een brancard op wielen en ik mag gaan liggen.
De behandeling is kort en krachtig; Verbandje eromheen en strak blijven denken dat je een kikker bent, dan groeit het vanzelf wel weer aan. Nog wel even een rontgenfotootje om te kijken of het bot niet geraakt is; maar nee hoor, ook dat valt mee.
Twee en half uur later komen we thuis.
We draaien een topdag voor ons doen, dus geen rust.
Maar het blijft wat knagen; het ongeluk komt nooit alleen. In mijn geval meestal in drieen.
Bohunka heeft als hobby choreografie, en een renaissance dansgroep. Ze doen elk jaar mee met de avondvoorstellingen in het kasteel van Jindrichuv Hradec. Vier voorstellingen per avond in deze tijd; de laatste begint om half twaalf.( http://www.akaska.cz/?page=118 )
Je volgt als bezoeker de acteurs door het kasteel naar de achterkant; het rondeel. Aldaar is het domein van de dansgroep. Na een voorstellingsdans is het mogelijk om met de dansers mee te doen. Vooral kinderen vinden dat leuk. In een kring een historische dans meedansen met de prinsessen! Bohunka ziet een van de kinderen naast haar een misstap maken en probeert haar te ontwijken.
Om half elf is ze thuis, enkel verstuikt en verbonden.
Daar zitten we dan, Pat & Mat;
A Je to!
's Morgens vroeg om kwart over zes horen we een van onze honden alweer janken. Nou is z'n buurmeisje loops, dus we kennen dit al twee weken. Om gek van te worden. M'n vriendin Bohunka gaat uit bed en naar de gang om hem rustig te krijgen. Het blijkt dat hij niet staat te huilen voor de voordeur, maar voor de badkamer. Door een spontane leidingbreuk staat daar inmiddels ruim 5 centimeter water. Dus staan we om half zeven met z'n tweeën te dweilen.
Omdat het toch lekker weer is, en onze bezoekers/klanten vanaf tien uur komen, kon ik ook wel even gauw het gras maaien op de binnenplaats. Met twee gekoppelde verlengsnoeren en een elektrieke grasmaaier kan ik net de hele binnenplaats bewerken. Ik begin direct voor onze deur en aan het eind van het perkje draai ik om. Net iets te kort, waardoor de zijkant van de maaier over m'n maatje 47 sandaal van de rechtervoet schuift. Het draaiende mes mist net m'n kleine tenen, maar de grote teen is natuurlijk niet te missen. Tsjak.
Bohunka belt onze medewerkster Jirzinka op haar vrije zaterdag om toch maar te komen, de vertrekkende gasten van het gastenverblijf blijven even langer om op de tent te passen, en wij met een noodgang naar het ziekenhuis in Jindrichuv Hradec, zo'n acht kilometer bij ons vandaan.
Bij de eerste hulp zijn er drie wachtenden voor ons. De laatste mevrouw zegt nog aardig dat we wel voor mogen, omdat ze ziet dat de grond onder mijn voet rood begint te kleuren. Maar dan komt de dokter naar buiten en zegt dat hij weg moet voor een spoedgeval, en we kunen wel naar de andere kant van het streekziekenhuis. Afdeling chirurgie.
Daar zitten een man of twintig in de wachtkamer, dus ik begin langzaam door m'n knieen te zakken. De 'shock' schijnt dat te heten. Een zuster schiet toe met een brancard op wielen en ik mag gaan liggen.
De behandeling is kort en krachtig; Verbandje eromheen en strak blijven denken dat je een kikker bent, dan groeit het vanzelf wel weer aan. Nog wel even een rontgenfotootje om te kijken of het bot niet geraakt is; maar nee hoor, ook dat valt mee.
Twee en half uur later komen we thuis.
We draaien een topdag voor ons doen, dus geen rust.
Maar het blijft wat knagen; het ongeluk komt nooit alleen. In mijn geval meestal in drieen.
Bohunka heeft als hobby choreografie, en een renaissance dansgroep. Ze doen elk jaar mee met de avondvoorstellingen in het kasteel van Jindrichuv Hradec. Vier voorstellingen per avond in deze tijd; de laatste begint om half twaalf.( http://www.akaska.cz/?page=118 )
Je volgt als bezoeker de acteurs door het kasteel naar de achterkant; het rondeel. Aldaar is het domein van de dansgroep. Na een voorstellingsdans is het mogelijk om met de dansers mee te doen. Vooral kinderen vinden dat leuk. In een kring een historische dans meedansen met de prinsessen! Bohunka ziet een van de kinderen naast haar een misstap maken en probeert haar te ontwijken.
Om half elf is ze thuis, enkel verstuikt en verbonden.
Daar zitten we dan, Pat & Mat;
A Je to!
:foto: 
