Een half jaar na de omwenteling kwamen we voor het eerst in Tsjechie en natuurlijk Praag. We stonden op een camping in Revnice en pakten de trein naar Praag. Aangekomen op het eindpunt van de trein moesten we overstappen in de metro, maar ja welke lijn?
We vroegen het aan een Tsjech, Vacslavke namestí??? Hij gebaarde dat we hem moesten volgen en stapte een metro lijn in. Na een aantal stations wenkte hij ons en bracht ons naar de kruising van Vacslavke namestí en Na Prikopé. Ik bedankte hem en volgde hem met mijn ogen. Deze behulpzame man liep opnieuw het metrostation in, hij had ons speciaal naar het centrum gebracht, maar moest daar zelf dus helemaal niet zijn. Een betere kennismaking met de Tsjechen kun je je haast niet wensen.
Praag was in 1989 nog een andere stad. Veel van de westerse invloeden die je nu ziet waren er toen niet. Kippevel moment 1 was het Jan Palach monument dat bestond uit een berg kaarsvet met daarop veel brandende kaarsen en een foto van Jan Palach. Ronduit grappig was de schoenpoetser met een bordje waarop in het engels stond geschreven, On my way to become a miljonair. De stad en het land hebben een onuitwisbare indruk achtergelaten. Iedere keer dat ik er weer kom ben ik blij verast. Hoe vaak ik inmiddels vanaf de burcht de stad op de foto heb gezet weet ik niet, maar iedere keer moet ik die foto maken. De stad is veranderd, maar zeker niet alleen negatief.
Kippevel moment 2: Bij ons bezoek aan de burcht kwam tot onze grote verassing Vaclav Havél, de toenmalige president, het regeringsgebouw uit lopen naar zijn auto. Een luid aplaus en gejuich steeg op, een oudere Tsjechisch vrouw die naast ons stond begon spontaan te huilen. Niet van verdriet dat was duidelijk. Het communistische verleden was nog heel erg vers. Hij zwaaide en nam de tijd wat handen te schudden. We hebben bescheiden dit moment aan de Tsjechen overgelaten en hebben het op een afstandje bekeken.
We hebben in totaal twee weken van camping naar camping gereisd rondom Praag. Ik ben vanaf dat moment verliefd op het land en ga er regelmatig naar terug. Mazzel dat we er inmiddels familie hebben wonen en een huisje hebben gekocht
.
We vroegen het aan een Tsjech, Vacslavke namestí??? Hij gebaarde dat we hem moesten volgen en stapte een metro lijn in. Na een aantal stations wenkte hij ons en bracht ons naar de kruising van Vacslavke namestí en Na Prikopé. Ik bedankte hem en volgde hem met mijn ogen. Deze behulpzame man liep opnieuw het metrostation in, hij had ons speciaal naar het centrum gebracht, maar moest daar zelf dus helemaal niet zijn. Een betere kennismaking met de Tsjechen kun je je haast niet wensen.
Praag was in 1989 nog een andere stad. Veel van de westerse invloeden die je nu ziet waren er toen niet. Kippevel moment 1 was het Jan Palach monument dat bestond uit een berg kaarsvet met daarop veel brandende kaarsen en een foto van Jan Palach. Ronduit grappig was de schoenpoetser met een bordje waarop in het engels stond geschreven, On my way to become a miljonair. De stad en het land hebben een onuitwisbare indruk achtergelaten. Iedere keer dat ik er weer kom ben ik blij verast. Hoe vaak ik inmiddels vanaf de burcht de stad op de foto heb gezet weet ik niet, maar iedere keer moet ik die foto maken. De stad is veranderd, maar zeker niet alleen negatief.
Kippevel moment 2: Bij ons bezoek aan de burcht kwam tot onze grote verassing Vaclav Havél, de toenmalige president, het regeringsgebouw uit lopen naar zijn auto. Een luid aplaus en gejuich steeg op, een oudere Tsjechisch vrouw die naast ons stond begon spontaan te huilen. Niet van verdriet dat was duidelijk. Het communistische verleden was nog heel erg vers. Hij zwaaide en nam de tijd wat handen te schudden. We hebben bescheiden dit moment aan de Tsjechen overgelaten en hebben het op een afstandje bekeken.
We hebben in totaal twee weken van camping naar camping gereisd rondom Praag. Ik ben vanaf dat moment verliefd op het land en ga er regelmatig naar terug. Mazzel dat we er inmiddels familie hebben wonen en een huisje hebben gekocht
.
