Dag 11: Vrijdag 18 augustus 2017 : Brno
Na een prima maar door gebrek aan andere gasten wederom wat ongezellig ontbijt trekken we ons nog drie kwartier terug op onze kamer. Vrouwlief leest wat op de e-reader, ondergetekende typt een dagverslagje over onze belevenissen van gisteren voor het thuisfront. Dat laatste heeft wat meer voeten in aarde dan normaal doordat er ergens iets met de wifi-verbinding fout gaat. Op de een of andere manier lukt het met de laptop niet meer om op het netwerk in te loggen terwijl dat een paar dagen terug probleemloos liep. Met de smartphone lukt het gelukkig wel nog om in te loggen. Daarom typ ik eerst in Word op de laptop een kort verhaaltje, verklein een paar foto’s vanuit de camera, converteer het verhaaltje in pdf-formaat, zet de handel met een kabeltje over op de eier-föhn en mail dan vanaf daar het geheel naar Nederland. Het kost allemaal wat meer tijd dan rechtstreeks via de laptop, maar het is beter als helemaal niks.
Even na half tien, als het verslagje van gisteren verzonden is, trekken we te voet vol goede moed naar dezelfde tijdschriftenzaak bij Komárov als eergisteren, om een dagkaartje voor de tram te kopen. De auto mag vandaag van een rustdag genieten; net als eergisteren willen we de dag in het centrum van Brno doorbrengen en ons verplaatsen met het openbaar vervoer.
Bij de tijdschriftenzaak aangekomen wacht ons een verrassing. Achter de toonbank staat een meneer, wellicht de echtgenoot van de vriendelijke mevrouw van eerder deze week, die in tegenstelling tot zijn collega/eega geen enkel woord over de grens spreekt. In eerste instantie snapt hij dan ook niet welk kaartje we willen hebben. Als we na veel gebaren en google translate woordjes duidelijk gemaakt krijgen dat we een dagkaartje zoeken haalt hij een scala aan mogelijkheden van onder de toonbank vandaan, maar geen daarvan is het gezochte dagkaartje. Als we hem dan onze kaartjes van eergisteren tonen maakt hij breed gebarend duidelijk dat hij die niet (meer) heeft.
Jammer. Dan maar met een 20-kronen-enkeltje naar Hlavní nádraží en voor het centraal station op zoek naar een 90-kronen dagkaartje waarmee we zorgeloos de hele dag de stad kunnen doorkruisen.
Dachten we.
Na wat speurwerk komen we ook daar tot de conclusie dat een dagkaartjes in Brno kennelijk ofwel een weinig verkocht artikel is, ofwel dat die kaartjes zo in trek zijn dat ze niet meer aan te slepen zijn. Tabakszaak één is nog gesloten. Tabakszaak twee, drie en vier zijn open, men verkoopt er dezelfde 20 kronen enkel-kaartjes als we al hebben, maar ook zij hebben geen dagkaartjes meer. Pas in de vijfde zaak (die van voor tot achter volgestouwd is met sterke drank) worden er van ergens diep uit een la triomfantelijk twee 90-kronenkaartjes tevoorschijn getoverd en is het verplaatsingsgedeelte van onze dag alsnog gered.
Aansluitend nemen we de eerste tram richting Námestí Svobody om op hetzelfde terras als eergisteren plaats te nemen voor de broodnodige kop koffie. Vandaag zijn we een kwartier eerder ter plekke en blijkt één van de vier uitgangen van de klok met de knikker zowaar nog onbezet.
Niet veel later wordt die laatste vrije plaats ingenomen door een jongedame die ook haar geluk wil beproeven. Naast haar staat al enige tijd een jongetje van een jaar of 6 dat zich met veel pijn en moeite net aan de rand kan optrekken om in het gat te kijken. Tegenover hem hetzelfde meisje dat eergisteren ook al aanwezig was. Achter het jongetje van 6 staat een oma met twee kids te azen op de plek van het jongetje. Korte tijd later staat iemand op van het terras. Het is de vader van het jongetje die tot nog toe het geheel vanaf een afstandje op een bank zit te bekijken. Het is vijf voor elf, oma heeft tot irritatie van het jongetje haar handen inmiddels een paar keer door het eigenlijk door hem bezette gat gestoken. Papa heeft er genoeg van en schiet zijn zoontje te hulp.
Hij moppert wat op oma. Oma stelt dat niet op prijs en begint papa uit te schelden.
Papa houdt voet bij stuk en tilt zijn zoontje op zodat die zijn armen goed in het gat kan steken. Er volgen nog wat woorden met oma waarna ook een paar omstanders zich ermee gaan bemoeien en oma aan haar verstand brengen dat het jongetje toch echt eerder was.
Een van de kids schaamt zich voor het gedrag van haar oma en trekt uit alle macht aan haar om haar weg te krijgen van zoveel boze blikken. Oma houdt stand en weet van geen wijken.
Om klokslag elf uur een klepperend geluid in de klok. Tergend langzaam rolt de knikker hoorbaar naar beneden om na een gevoelde eeuwigheid te eindigen bij …
… de uitgang van het jongetje!!!
Trots houdt papa zoontje met knikker in de lucht. Enkele omstanders klappen en juichen.
Zoontje blij, papa blij.
Oma kiest zwaar teleurgesteld het hazenpad.
Voor sommigen gaat het om het spel, voor sommigen om de knikker(s) .
10.58 uur: Met spanning wachten op de knikker
11.01 uur: Een trotse pa houdt zoon met zojuist gewonnen knikker in de lucht
Na dit wederom boeiende schouwspel rekenen we onze koffie af, bekijken wat etalages en lopen een enkele winkel binnen. Vrouwlief tikt onderweg een leuke bakvorm op de kop, we lopen over de groentenmarkt op het Zelný trh plein en al winkels, gevels en gevelversieringen bekijkend slingeren we verder door het stadscentrum heen. Via een stenen maagd, een rode kreeft, drie hanen, een ingemetselde raadsheer, tal van ornamenten en een paar kleinere kerken belanden we uiteindelijk bij de Nalezení svatého Kríže (Heilig Kruis kerk).
Tussen de tramrails op Námestí Svobody rijden ook andere voertuigen
Gevelimpressies, van kraaiende hanen tot zeemeermannen
Zelný trh met op de achtergrond de Kašna Parnas (barok fontein uit 1695)
Van binnen is de Heilig Kruis kerk niet specialer dan andere kerken, maar eronder bevindt zich een bijzonderheid waar maar weinig andere kerkgebouwen aan kunnen tippen. De Kapucijner orde die rond 1650 deze kloosterkerk heeft opgericht, heeft in een crypte onder de kerk tot het einde van de 18e eeuw een tweehonderdtal broeders hun laatste rustplaats gegeven. Als gevolg van bijzondere klimatologische omstandigheden (weinig vocht en veel ventilatiegaten met droge lucht) zijn de lichamen van een dertigtal ordebroeders in de Krypta capuccinorum gemummificeerd en daardoor verrassend goed bewaard gebleven. De oudste mummie stamt uit 1658. Ook Baron Freiherr von Trenck (1711-1749), die door Maria Theresia veroordeeld werd tot een levenslange gevangenisschap op de burcht Špilberk en na een jaar al stierf, is hier bijgezet. Hij ligt in een ruimte met een tentoonstelling over de begrafeniscultuur in de 17e en 18e eeuw. In een gezamenlijke ruimte ligt in een rij met zijn ordebroeders één monnik die nog een kruis vasthoudt en een paar broeders die de kap van hun pij nog op hebben. Heel apart.
Net als op veel andere plekken tijdens deze vakantie lopen ook hier nauwelijks toeristen rond wat maakt dat we in alle rust de tijd kunnen nemen om de infoborden en begeleidende beschrijvingen te lezen.
Tentoonstellingsruimte in het teken van begrafeniscultuur met mummie in glazen sarcofaag
Krypta met Kapucijner mummies
Als we uitgekeken zijn maken we voor de kerk nog een lollige foto door met de sleutels van het pension in de hand te doen alsof dat de nieuwe autosleuteltjes van een geparkeerde bolide zijn. Ook voor en na ons is het een komen en gaan van mensen die even met deze opvallende auto op de foto gaan. Bij thuiskomst hebben we eens gegoogled op het bijhorende nummerbord en komen tot de conclusie dat het oranje gevaarte een Lamborghini Aventador LP700 betreft; een waar snelheidsmonster dat binnen 3 seconden optrekt van 0 naar 100 km/h en voor iets meer dan € 300.000 bij de dealer aangeschaft kan worden.
Het schijnt dat de politie in Dubai er in 2013 ook een gekocht heeft met als doel na de financiële crisis van 2008 het imago van luxe en welvaart op te krikken. Of de politie zelf voor de kosten opdraaide of dat het een gesponsorde actie van Lamborghini betrof is nooit bekend gemaakt.
Iedereen wil op de foto met Martin69
Tussen de middag nemen we plaats op het terras van Pod Radnicním kolem, een restaurantje dat in het oude raadhuis gevestigd is en buiten eveneens een paar tafels en stoelen heeft staan.
Met voor beiden een champignonsoep, rundvlees met gebakken aardappelen in whisky-crèmesaus, huisgemaakte limonade en een flinke cola genieten we van een degelijke maaltijd voor een ongekende prijs. Ditmaal lukt het nog niet eens om voor ons tweeën samen meer dan 10 euro op tafel te mogen leggen, inclusief fooi. Zo goedkoop hebben we het nog niet eerder gezien.
Na het middageten lopen we terug richting kapucijnerkerk omdat zich ernaast nog een klein museumpje bevindt: het Moravská vesnička oftewel het Moravische dorp. In een woning achter de kerk, bereikbaar via een nauw steegje, heeft Miroslav Mužik uit Blansko in 1983 een model windmolen voor zijn zoontje gebouwd. Was de molen ooit als speelgoed bedoeld, in de loop der jaren heeft Miroslav een kasteel, een school, een kerk, huizen, boerderijen en werkplaatsen toegevoegd zodat het geheel uiteindelijk een prima beeld geeft van het Moravische boerenleven in de 19e eeuw. Sommige onderdelen kunnen bewegen dankzij een ingenieus aandrijf-mechanisme. Kerkgangers lopen eeuwig rondjes rond de kerk, een boerin staat de was uit te wrijven op een houten bord en op een verhoging voeren een aantal stelletjes een traditionele dans uit. Teksten aan de muur leggen uit hoe het dagelijks leven er vroeger in Moravië uitzag. Ertegenover heeft Miroslav de geboortescene van Jezus in Bethlehem gemaakt, compleet met bewegende ster, drie koningen en hele horden van toestromende belangstellenden.
Moravská vesnička: Wervelende dansparen op een boerenbruiloft
Op dit moment zijn er 580 karakters, variërend van boeren en timmerlui tot brandweerlieden en een pastoor in het dorpje. 120 van die 580 karakters zijn voortdurend in beweging. Daaronder ook de varkens die via een trog gevoederd worden. Prachtig om te zien!
In het half uurtje dat we er rondlopen zijn we de enige bezoekers. Het kleine museumpje is nochtans de moeite waard. Leuk detail: de man aan de entree wil ons bij binnenkomst uitleggen dat we voor de crypte met de monnikmummies een deur verderop moeten zijn. Groot is zijn verrassing (en blijheid) als we vertellen dat we toch echt voor zijn Moravisch dorpje zijn gekomen.
Na deze verrassing nemen we de tram die via het centraal station naar de Comeniuskerk gaat. Een kerk die weliswaar typisch Nederlands, maar voor Tsjechische begrippen een opvallend sober interieur bezit. Vóór de kerk daarentegen staat iets dat daarentegen wel heel erg opvalt: een roze tank.
De tank is, hoe kan het ook anders, een idee van kunstenaar David Cerny.
De Pink tank voor de ingang van de Comeniuskerk
In de nacht van 27 op 28 april 1991 beklom –toen nog student- David met een groep vrienden in Praag de sokkel waarop Sovjet Tank no. 23 als monument voor de Russische bevrijders stond en verfden zij de tank roze. Hun daad haalde de internationale pers en zorgde voor een grote controverse in Tsjechië. Een deel van het publiek beschouwde het overschilderen van de tank als vandalisme en vonden het getuigen van disrespect voor de Russische soldaten die het leven lieten bij de bevrijding van Praag in WOII. Anderen zagen in het roze verfbad een antimilitaristisch protest tegen de koude oorlog die in die jaren net beëindigd was, temeer daar voor velen de Russische tank symbool stond voor de naoorlogse communistische onderdrukking. Het waren immers Russische tanks die een einde maakten aan de Praagse lente van 1968.
Ook nu nog houdt de roze tank, die wegens een expositie tijdelijk hier in Brno te zien is de gemoederen bezig. Op 20 mei 2017, net een dikke week na de plaatsing, probeerden leden van de Brno Military Club de tank weer groen te schilderen maar werd hun poging door tussenkomst van de politie verijdeld. Een paar streken inderhaast aangebrachte groene verf werden verwijderd en vervangen door een nieuw likje roze. In dezelfde week nog probeerde een groep mensen de tank in doek in te pakken, een paar dagen later op 18 mei raakte een avonturier gewond toen hij een nachtelijke selfie wilde maken en tijdens die actie vanaf de loop naar beneden viel.
Nadat we een korte blik in de kerk geworpen hebben lezen we de infoborden bij de tank en worden iets wijzer over de geschiedenis en het idee rondom de actie van Cerny.
Van hieruit lopen we verder naar de voet van de burchtheuvel, van waaruit een pad zich slingerend omhoog werkt naar Hrad Špilberk. We volgen het trouw en raken onderweg een paar zweetdruppels kwijt.
Om het verloren vocht weer aan te vullen (en als kleine beloning voor onszelf) verorberen we twee heerlijke glazen huisgemaakte limonade op een terras in de schaduw .
Als we voldoende afgekoeld zijn kopen we een combikaartje voor het stadsmuseum Brno. Dit museum bevindt zich in de burcht en bestaat uit een aantal verschillende delen.
We bezoeken een tentoonstelling over de geschiedenis van de burcht, de burcht als gevangenis, geschiedenis van de stad, archeologische vondsten, folterinstrumenten, kleding uit begin 20e eeuw, een jaarlijkse vuurwerkshow op het kasteel, kunst van renaissance tot modern en als laatste een tentoonstelling over architectuur.
Voor de museumshop en de apotheek uit baroktijd zijn we helaas te laat. Voordat we het in de gaten hebben lopen we al twee uur rond in het museum en is het om 18.00 uur sluitingstijd.
Hrad Špilberk
Maquette Hrad Špilberk
Kleding uit begin 20e eeuw
Instructies uit de cursus "folteren voor beginners"
15e eeuwse houten hijskraan (nabouw op ware grootte)
Voorbereidingen voor het avondconcert op het binnenplein
We hebben kaartjes voor een concert van de Brno-Philharmonic dat om 20.00 op het binnenplein van de burcht zal plaatsvinden, maar mogen de tussenliggende tijd elders overbruggen.
De heuvel af en weer op trekt ons bij de huidige temperatuur niet echt. Wachten op de bus naar beneden en weer terug naar boven gaat teveel tijd kosten. We gaan daarom voor een huisgemaakte limonade met honing-notencake en uitzicht over de stad op terras 1, om een half uurtje later te verkassen naar terras 2 om daar verder te lurken aan een tweede huisgemaakte limonade. Naarmate de klok van zeven uur nadert loopt het in eerste instantie vrijwel lege terras langzaam vol met concertbezoekers. Ons limonadeglas is inmiddels leeg en we gaan voor een derde glas.
Bah wat lekker!
Uitzicht op de Petrov heuvel met Petrus en Paulus kathedraal
Mmmmmmmm.... van Medovník
Bah wat lekker ;-)
Tegen half acht gaat de toegangspoort tot de burcht weer open en stromen de bezoekers van alle kanten toe. Een enkele keer stopt een auto om een muzikant af te zetten. Als onze limonade op is rekenen we af en gaan ook naar binnen.
Rond acht uur zijn alle stoelen bezet en begint het concert. Een aparte plaats, zo binnen de muren van een burcht op een heuvel boven de stad zonder dak boven je hoofd. Toch komt er uit die stad geen enkel storend geluid door en is het in de open lucht optimaal genieten van sfeer en muziek.
Het Brno philharmonisch orkest speelt achtereenvolgens Symphonie nr. 34 van Mozart gevolgd door het 1e vioolconcert van Saint Saens, dan een korte pauze met daaropvolgend Dances of Galanta van Kodály en tot slot vijf Hongaarse dansen van Brahms. Vooral de laatste melodieën zijn goed gekend bij de bezoekers en menigeen neuriet mee, tot genot van orkest en dirigent.
Aan het eind volgt terecht een staande ovatie.
Mooie locatie, mooie muziek.
De Brno Philhamonic aan het werk
Na afloop staan we in het donker nog even op een uitkijkpunt te kijken naar de lampjes die de stad verlichten en dan gaat het per tram terug naar het pension. Onderweg stappen we nog even uit om wat kronen uit de muur te tappen. Alweer een bank die met een slimme truc (zie elders op dit forum) bijna 15% minder hoopt te bieden dan de gangbare koers van 26 kronen voor een euro.
We trappen er niet in en kiezen zoals gewoonlijk voor de optie “withdrawal without conversion”.
In plaats van de door de terminal voorgestelde 306,52 euro wordt er 267,48 euro afgeschreven.
Klein verschilletje van 40 euro in uw voordeel.
Als we in het pension aankomen is het bijna twaalf uur.
Bedtijd dus.
Morgen staat Olomouc op het programma.
Dobrou noc!
Na een prima maar door gebrek aan andere gasten wederom wat ongezellig ontbijt trekken we ons nog drie kwartier terug op onze kamer. Vrouwlief leest wat op de e-reader, ondergetekende typt een dagverslagje over onze belevenissen van gisteren voor het thuisfront. Dat laatste heeft wat meer voeten in aarde dan normaal doordat er ergens iets met de wifi-verbinding fout gaat. Op de een of andere manier lukt het met de laptop niet meer om op het netwerk in te loggen terwijl dat een paar dagen terug probleemloos liep. Met de smartphone lukt het gelukkig wel nog om in te loggen. Daarom typ ik eerst in Word op de laptop een kort verhaaltje, verklein een paar foto’s vanuit de camera, converteer het verhaaltje in pdf-formaat, zet de handel met een kabeltje over op de eier-föhn en mail dan vanaf daar het geheel naar Nederland. Het kost allemaal wat meer tijd dan rechtstreeks via de laptop, maar het is beter als helemaal niks.
Even na half tien, als het verslagje van gisteren verzonden is, trekken we te voet vol goede moed naar dezelfde tijdschriftenzaak bij Komárov als eergisteren, om een dagkaartje voor de tram te kopen. De auto mag vandaag van een rustdag genieten; net als eergisteren willen we de dag in het centrum van Brno doorbrengen en ons verplaatsen met het openbaar vervoer.
Bij de tijdschriftenzaak aangekomen wacht ons een verrassing. Achter de toonbank staat een meneer, wellicht de echtgenoot van de vriendelijke mevrouw van eerder deze week, die in tegenstelling tot zijn collega/eega geen enkel woord over de grens spreekt. In eerste instantie snapt hij dan ook niet welk kaartje we willen hebben. Als we na veel gebaren en google translate woordjes duidelijk gemaakt krijgen dat we een dagkaartje zoeken haalt hij een scala aan mogelijkheden van onder de toonbank vandaan, maar geen daarvan is het gezochte dagkaartje. Als we hem dan onze kaartjes van eergisteren tonen maakt hij breed gebarend duidelijk dat hij die niet (meer) heeft.
Jammer. Dan maar met een 20-kronen-enkeltje naar Hlavní nádraží en voor het centraal station op zoek naar een 90-kronen dagkaartje waarmee we zorgeloos de hele dag de stad kunnen doorkruisen.
Dachten we.
Na wat speurwerk komen we ook daar tot de conclusie dat een dagkaartjes in Brno kennelijk ofwel een weinig verkocht artikel is, ofwel dat die kaartjes zo in trek zijn dat ze niet meer aan te slepen zijn. Tabakszaak één is nog gesloten. Tabakszaak twee, drie en vier zijn open, men verkoopt er dezelfde 20 kronen enkel-kaartjes als we al hebben, maar ook zij hebben geen dagkaartjes meer. Pas in de vijfde zaak (die van voor tot achter volgestouwd is met sterke drank) worden er van ergens diep uit een la triomfantelijk twee 90-kronenkaartjes tevoorschijn getoverd en is het verplaatsingsgedeelte van onze dag alsnog gered.
Aansluitend nemen we de eerste tram richting Námestí Svobody om op hetzelfde terras als eergisteren plaats te nemen voor de broodnodige kop koffie. Vandaag zijn we een kwartier eerder ter plekke en blijkt één van de vier uitgangen van de klok met de knikker zowaar nog onbezet.
Niet veel later wordt die laatste vrije plaats ingenomen door een jongedame die ook haar geluk wil beproeven. Naast haar staat al enige tijd een jongetje van een jaar of 6 dat zich met veel pijn en moeite net aan de rand kan optrekken om in het gat te kijken. Tegenover hem hetzelfde meisje dat eergisteren ook al aanwezig was. Achter het jongetje van 6 staat een oma met twee kids te azen op de plek van het jongetje. Korte tijd later staat iemand op van het terras. Het is de vader van het jongetje die tot nog toe het geheel vanaf een afstandje op een bank zit te bekijken. Het is vijf voor elf, oma heeft tot irritatie van het jongetje haar handen inmiddels een paar keer door het eigenlijk door hem bezette gat gestoken. Papa heeft er genoeg van en schiet zijn zoontje te hulp.
Hij moppert wat op oma. Oma stelt dat niet op prijs en begint papa uit te schelden.
Papa houdt voet bij stuk en tilt zijn zoontje op zodat die zijn armen goed in het gat kan steken. Er volgen nog wat woorden met oma waarna ook een paar omstanders zich ermee gaan bemoeien en oma aan haar verstand brengen dat het jongetje toch echt eerder was.
Een van de kids schaamt zich voor het gedrag van haar oma en trekt uit alle macht aan haar om haar weg te krijgen van zoveel boze blikken. Oma houdt stand en weet van geen wijken.
Om klokslag elf uur een klepperend geluid in de klok. Tergend langzaam rolt de knikker hoorbaar naar beneden om na een gevoelde eeuwigheid te eindigen bij …
… de uitgang van het jongetje!!!
Trots houdt papa zoontje met knikker in de lucht. Enkele omstanders klappen en juichen.
Zoontje blij, papa blij.
Oma kiest zwaar teleurgesteld het hazenpad.
Voor sommigen gaat het om het spel, voor sommigen om de knikker(s) .
10.58 uur: Met spanning wachten op de knikker
11.01 uur: Een trotse pa houdt zoon met zojuist gewonnen knikker in de lucht
Na dit wederom boeiende schouwspel rekenen we onze koffie af, bekijken wat etalages en lopen een enkele winkel binnen. Vrouwlief tikt onderweg een leuke bakvorm op de kop, we lopen over de groentenmarkt op het Zelný trh plein en al winkels, gevels en gevelversieringen bekijkend slingeren we verder door het stadscentrum heen. Via een stenen maagd, een rode kreeft, drie hanen, een ingemetselde raadsheer, tal van ornamenten en een paar kleinere kerken belanden we uiteindelijk bij de Nalezení svatého Kríže (Heilig Kruis kerk).
Tussen de tramrails op Námestí Svobody rijden ook andere voertuigen
Gevelimpressies, van kraaiende hanen tot zeemeermannen
Zelný trh met op de achtergrond de Kašna Parnas (barok fontein uit 1695)
Van binnen is de Heilig Kruis kerk niet specialer dan andere kerken, maar eronder bevindt zich een bijzonderheid waar maar weinig andere kerkgebouwen aan kunnen tippen. De Kapucijner orde die rond 1650 deze kloosterkerk heeft opgericht, heeft in een crypte onder de kerk tot het einde van de 18e eeuw een tweehonderdtal broeders hun laatste rustplaats gegeven. Als gevolg van bijzondere klimatologische omstandigheden (weinig vocht en veel ventilatiegaten met droge lucht) zijn de lichamen van een dertigtal ordebroeders in de Krypta capuccinorum gemummificeerd en daardoor verrassend goed bewaard gebleven. De oudste mummie stamt uit 1658. Ook Baron Freiherr von Trenck (1711-1749), die door Maria Theresia veroordeeld werd tot een levenslange gevangenisschap op de burcht Špilberk en na een jaar al stierf, is hier bijgezet. Hij ligt in een ruimte met een tentoonstelling over de begrafeniscultuur in de 17e en 18e eeuw. In een gezamenlijke ruimte ligt in een rij met zijn ordebroeders één monnik die nog een kruis vasthoudt en een paar broeders die de kap van hun pij nog op hebben. Heel apart.
Net als op veel andere plekken tijdens deze vakantie lopen ook hier nauwelijks toeristen rond wat maakt dat we in alle rust de tijd kunnen nemen om de infoborden en begeleidende beschrijvingen te lezen.
Tentoonstellingsruimte in het teken van begrafeniscultuur met mummie in glazen sarcofaag
Krypta met Kapucijner mummies
Als we uitgekeken zijn maken we voor de kerk nog een lollige foto door met de sleutels van het pension in de hand te doen alsof dat de nieuwe autosleuteltjes van een geparkeerde bolide zijn. Ook voor en na ons is het een komen en gaan van mensen die even met deze opvallende auto op de foto gaan. Bij thuiskomst hebben we eens gegoogled op het bijhorende nummerbord en komen tot de conclusie dat het oranje gevaarte een Lamborghini Aventador LP700 betreft; een waar snelheidsmonster dat binnen 3 seconden optrekt van 0 naar 100 km/h en voor iets meer dan € 300.000 bij de dealer aangeschaft kan worden.
Het schijnt dat de politie in Dubai er in 2013 ook een gekocht heeft met als doel na de financiële crisis van 2008 het imago van luxe en welvaart op te krikken. Of de politie zelf voor de kosten opdraaide of dat het een gesponsorde actie van Lamborghini betrof is nooit bekend gemaakt.
Iedereen wil op de foto met Martin69
Tussen de middag nemen we plaats op het terras van Pod Radnicním kolem, een restaurantje dat in het oude raadhuis gevestigd is en buiten eveneens een paar tafels en stoelen heeft staan.
Met voor beiden een champignonsoep, rundvlees met gebakken aardappelen in whisky-crèmesaus, huisgemaakte limonade en een flinke cola genieten we van een degelijke maaltijd voor een ongekende prijs. Ditmaal lukt het nog niet eens om voor ons tweeën samen meer dan 10 euro op tafel te mogen leggen, inclusief fooi. Zo goedkoop hebben we het nog niet eerder gezien.
Na het middageten lopen we terug richting kapucijnerkerk omdat zich ernaast nog een klein museumpje bevindt: het Moravská vesnička oftewel het Moravische dorp. In een woning achter de kerk, bereikbaar via een nauw steegje, heeft Miroslav Mužik uit Blansko in 1983 een model windmolen voor zijn zoontje gebouwd. Was de molen ooit als speelgoed bedoeld, in de loop der jaren heeft Miroslav een kasteel, een school, een kerk, huizen, boerderijen en werkplaatsen toegevoegd zodat het geheel uiteindelijk een prima beeld geeft van het Moravische boerenleven in de 19e eeuw. Sommige onderdelen kunnen bewegen dankzij een ingenieus aandrijf-mechanisme. Kerkgangers lopen eeuwig rondjes rond de kerk, een boerin staat de was uit te wrijven op een houten bord en op een verhoging voeren een aantal stelletjes een traditionele dans uit. Teksten aan de muur leggen uit hoe het dagelijks leven er vroeger in Moravië uitzag. Ertegenover heeft Miroslav de geboortescene van Jezus in Bethlehem gemaakt, compleet met bewegende ster, drie koningen en hele horden van toestromende belangstellenden.
Moravská vesnička: Wervelende dansparen op een boerenbruiloft
Op dit moment zijn er 580 karakters, variërend van boeren en timmerlui tot brandweerlieden en een pastoor in het dorpje. 120 van die 580 karakters zijn voortdurend in beweging. Daaronder ook de varkens die via een trog gevoederd worden. Prachtig om te zien!
In het half uurtje dat we er rondlopen zijn we de enige bezoekers. Het kleine museumpje is nochtans de moeite waard. Leuk detail: de man aan de entree wil ons bij binnenkomst uitleggen dat we voor de crypte met de monnikmummies een deur verderop moeten zijn. Groot is zijn verrassing (en blijheid) als we vertellen dat we toch echt voor zijn Moravisch dorpje zijn gekomen.
Na deze verrassing nemen we de tram die via het centraal station naar de Comeniuskerk gaat. Een kerk die weliswaar typisch Nederlands, maar voor Tsjechische begrippen een opvallend sober interieur bezit. Vóór de kerk daarentegen staat iets dat daarentegen wel heel erg opvalt: een roze tank.
De tank is, hoe kan het ook anders, een idee van kunstenaar David Cerny.
De Pink tank voor de ingang van de Comeniuskerk
In de nacht van 27 op 28 april 1991 beklom –toen nog student- David met een groep vrienden in Praag de sokkel waarop Sovjet Tank no. 23 als monument voor de Russische bevrijders stond en verfden zij de tank roze. Hun daad haalde de internationale pers en zorgde voor een grote controverse in Tsjechië. Een deel van het publiek beschouwde het overschilderen van de tank als vandalisme en vonden het getuigen van disrespect voor de Russische soldaten die het leven lieten bij de bevrijding van Praag in WOII. Anderen zagen in het roze verfbad een antimilitaristisch protest tegen de koude oorlog die in die jaren net beëindigd was, temeer daar voor velen de Russische tank symbool stond voor de naoorlogse communistische onderdrukking. Het waren immers Russische tanks die een einde maakten aan de Praagse lente van 1968.
Ook nu nog houdt de roze tank, die wegens een expositie tijdelijk hier in Brno te zien is de gemoederen bezig. Op 20 mei 2017, net een dikke week na de plaatsing, probeerden leden van de Brno Military Club de tank weer groen te schilderen maar werd hun poging door tussenkomst van de politie verijdeld. Een paar streken inderhaast aangebrachte groene verf werden verwijderd en vervangen door een nieuw likje roze. In dezelfde week nog probeerde een groep mensen de tank in doek in te pakken, een paar dagen later op 18 mei raakte een avonturier gewond toen hij een nachtelijke selfie wilde maken en tijdens die actie vanaf de loop naar beneden viel.
Nadat we een korte blik in de kerk geworpen hebben lezen we de infoborden bij de tank en worden iets wijzer over de geschiedenis en het idee rondom de actie van Cerny.
Van hieruit lopen we verder naar de voet van de burchtheuvel, van waaruit een pad zich slingerend omhoog werkt naar Hrad Špilberk. We volgen het trouw en raken onderweg een paar zweetdruppels kwijt.
Om het verloren vocht weer aan te vullen (en als kleine beloning voor onszelf) verorberen we twee heerlijke glazen huisgemaakte limonade op een terras in de schaduw .
Als we voldoende afgekoeld zijn kopen we een combikaartje voor het stadsmuseum Brno. Dit museum bevindt zich in de burcht en bestaat uit een aantal verschillende delen.
We bezoeken een tentoonstelling over de geschiedenis van de burcht, de burcht als gevangenis, geschiedenis van de stad, archeologische vondsten, folterinstrumenten, kleding uit begin 20e eeuw, een jaarlijkse vuurwerkshow op het kasteel, kunst van renaissance tot modern en als laatste een tentoonstelling over architectuur.
Voor de museumshop en de apotheek uit baroktijd zijn we helaas te laat. Voordat we het in de gaten hebben lopen we al twee uur rond in het museum en is het om 18.00 uur sluitingstijd.
Hrad Špilberk
Maquette Hrad Špilberk
Kleding uit begin 20e eeuw
Instructies uit de cursus "folteren voor beginners"
15e eeuwse houten hijskraan (nabouw op ware grootte)
Voorbereidingen voor het avondconcert op het binnenplein
We hebben kaartjes voor een concert van de Brno-Philharmonic dat om 20.00 op het binnenplein van de burcht zal plaatsvinden, maar mogen de tussenliggende tijd elders overbruggen.
De heuvel af en weer op trekt ons bij de huidige temperatuur niet echt. Wachten op de bus naar beneden en weer terug naar boven gaat teveel tijd kosten. We gaan daarom voor een huisgemaakte limonade met honing-notencake en uitzicht over de stad op terras 1, om een half uurtje later te verkassen naar terras 2 om daar verder te lurken aan een tweede huisgemaakte limonade. Naarmate de klok van zeven uur nadert loopt het in eerste instantie vrijwel lege terras langzaam vol met concertbezoekers. Ons limonadeglas is inmiddels leeg en we gaan voor een derde glas.
Bah wat lekker!
Uitzicht op de Petrov heuvel met Petrus en Paulus kathedraal
Mmmmmmmm.... van Medovník
Bah wat lekker ;-)
Tegen half acht gaat de toegangspoort tot de burcht weer open en stromen de bezoekers van alle kanten toe. Een enkele keer stopt een auto om een muzikant af te zetten. Als onze limonade op is rekenen we af en gaan ook naar binnen.
Rond acht uur zijn alle stoelen bezet en begint het concert. Een aparte plaats, zo binnen de muren van een burcht op een heuvel boven de stad zonder dak boven je hoofd. Toch komt er uit die stad geen enkel storend geluid door en is het in de open lucht optimaal genieten van sfeer en muziek.
Het Brno philharmonisch orkest speelt achtereenvolgens Symphonie nr. 34 van Mozart gevolgd door het 1e vioolconcert van Saint Saens, dan een korte pauze met daaropvolgend Dances of Galanta van Kodály en tot slot vijf Hongaarse dansen van Brahms. Vooral de laatste melodieën zijn goed gekend bij de bezoekers en menigeen neuriet mee, tot genot van orkest en dirigent.
Aan het eind volgt terecht een staande ovatie.
Mooie locatie, mooie muziek.
De Brno Philhamonic aan het werk
Na afloop staan we in het donker nog even op een uitkijkpunt te kijken naar de lampjes die de stad verlichten en dan gaat het per tram terug naar het pension. Onderweg stappen we nog even uit om wat kronen uit de muur te tappen. Alweer een bank die met een slimme truc (zie elders op dit forum) bijna 15% minder hoopt te bieden dan de gangbare koers van 26 kronen voor een euro.
We trappen er niet in en kiezen zoals gewoonlijk voor de optie “withdrawal without conversion”.
In plaats van de door de terminal voorgestelde 306,52 euro wordt er 267,48 euro afgeschreven.
Klein verschilletje van 40 euro in uw voordeel.
Als we in het pension aankomen is het bijna twaalf uur.
Bedtijd dus.
Morgen staat Olomouc op het programma.
Dobrou noc!