Kerstmis 2004

[Johannes P.]

Zodra ik de deur van mijn auto open hoor ik hem
Een luid geweeklaag
Een grote vent, wel een meter negentig
Hij lijkt me niet ouder dan vier- vijfentwintig jaar
Mager als een lat
Versleten, vale spijkerbroek
Klompschoenen, onder de modder
Een vlekkerige, grijze regenjas om zijn afhangende schouders
In zijn kielzog een zwarte labrador
Zijn staart tussen zijn poten

Eerste Kerstdag 2004
’s Morgens half elf
Het is fris, hoewel niet echt koud
De lucht is betrokken, typisch Nederlands Kerstweer
Ik steek de sleutel in het slot van de winkeldeur
We hebben een videotheek
Zijn ook op eerste Kerstdag geopend

De zwerver ziet me, loopt op me toe
Een volwassen kerel, huilend als een kind
“Het is eerste Kerstdag en ik ben helemaal alleen! Ik heb niets te eten!
Ik heb honger, heb een plaats nodig om te slapen…”
Gevolgd door een nieuwe huilbui
Dikke tranen lopen over zijn wangen
De labrador kijkt me verwachtingsvol aan
Terwijl de man door blijft jengelen overleg ik wat te doen

Ik heb al enige ervaring met zwervers
Schuin tegenover de winkel ligt het “Oude Boerenkerkhof”
Een verzamelplaats voor de zwakkeren van onze samenleving
Tussen de oude, vervallen grafstenen vinden drinkgelagen plaats
Er wordt gespoten en soms gevrijd
De stille getuigen zijn overal zichtbaar

We krijgen regelmatig bezoek van ze, een blikje bier in de handen
Zogenaamd om een film te huren
Maar in werkelijkheid voor een beetje warmte
Af en toe verdwijnt er een reep Mars of Nuts schielijk in hun zakken
We hebben wel eens bij de politie geklaagd
Normaliter verwijderen we ze echter met zachte dwang uit de winkel

Terwijl de man luid door blijft klagen en huilen neem ik een besluit
Ik kan hem geen geld geven want dat wordt onherroepelijk in drank omgezet
Even overweeg ik nog om hem een paar stukken Mars te geven om de ergste honger te stillen
Misschien liggen er zelfs nog een paar hondenbrokken in het magazijn
We hebben zelf een boxer die wel eens meegaat naar de winkel
Dan bedenk ik dat hij in dat geval wel eens bij de zaak zou kunnen blijven rondhangen

Ik heb te lang gewacht
In de ogen van de man begint hoop te gloren
“Ik kan je niet helpen.” zeg ik.
“Als je die steeg daar inloopt en daarna rechts afslaat vind je een afdeling van het Leger Des Heils. Misschien kunnen zij je wel helpen aan wat eten en een slaapplaats. Het spijt me. Ik moet aan het werk.”
Ik open de winkeldeur en haast me naar binnen.
De man barst weer in luid huilen uit, draait zich om en sjokt in de door mij aangewezen richting
De labrador volgt hem op zijn hielen.
Trouw zoals alleen een hond dat kan zijn

Een van mijn medewerksters komt binnen
Werpt een blik over haar schouder, richting het zich verwijderende tweetal
Er verschijnt een minachtende trek om haar mond.
“Tuig!” mompelt ze.
Als ze om de hoek van het steegje verdwijnen hoor ik hem nog steeds.
Ik probeer ze uit mijn gedachten te zetten, ga aan het werk

Ik heb ze nooit meer gezien, hem niet, zijn hond niet. Toch is er sindsdien geen Kerst meer geweest dat ik niet even aan ze gedacht heb.

 

[Corrie]

Prachtig verteld Johannes, en ik kan mij jouw reactie zo goed voorstellen!!
Je bent toch altijd bang dat je beduveld wordt!! En dat gebeurd natuurlijk ook zeer regelmatig.

 

[jolanda berben]

Pff ik kan me voorstellen dat je daar telkens weer aan terug denkt.
Het blijft altijd moeilijk zoiets.
Ik ben trouwens blij dat je weer eens 'n verhaal met ons deeld.

 

[mayca]

Mooi verhaal!
Ik kan me voorstellen dat je nog steeds aan ze denkt.

Toen ik in een verpleeguis werkte in de binnenstad van Amsterdam, kwam er, als ik werkte, 's nachts regelmatig een man voor het gebouw staan.
Hij roept.....
Als ik hem hoor, doe ik het raam open en hij vraagt om geld of eten. Ik denk na, wat moet je doen....
Ik besluit om een pakketje te maken voor hem en laat het door het raam naar beneden zakken aan een touw. 's avonds en 's nachts is er vaak zoveel eten over......waarom niet. Anders gaat het naar Artis.

Dit gaat een hele tijd goed, totdat ik niet werkte toen hij kwam. Hij wordt verwijderd door de politie, omdat collega's zijn roepen zat werden.
Ik heb me lang afgevraagd of ik er wel goed aan gedaan heb toen.
Ik heb hem daarna ook nooit meer gezien, maar je vraagt je toch nog een lange tijd af hoe het met hem verder is gegaan.

 

[ceesfijneman]

Een heel herkenbaar gegeven je wilt graag helpen maar weet niet of je er goed aandoet,je voeld je machteloos op zo,n moment.
Een bedelaar,een kind wat hand openhoud,een romavrouw welke ik in
een verhaal beschreven heb welke dochters aanbood tegen betaling.
Het zijn trieste dingen waar geen goed antwoord op is maar je nadien
vaak aan terugdenkt.
Achteraf heb je een schuldgevoel maar besef wel dat we ondanks dat
je het graag anders zag,je niet iedereen kan helpen.
cees

 

[mayca]

Dit verhaal blijft in mijn hoofd zitten, ik ben blij dat Johannes heeft geluisterd naar de man, nagedacht heeft wat hij kon doen en een alternatief geboden heeft. De man is niet genegeerd, zoals je zo vaak ziet.

In het winkelcentrum bij mij staat altijd dezelfde man met de daklozen krant......hoeveel mensen hem voorbij lopen, alsof hij er niet staat.

Het is een vriendelijke man en ik koop soms zijn krant, soms roken we een sigaretje en kletsen we wat, soms groet ik hem alleen, maar ik kan niet zomaar voorbij lopen alsof hij er niet staat...want hij staat er.
Een man.....niemand weet waarom hij er staat, waarom hij dakloos is.

Het kan volgens mij iedereen overkomen.