Char vertelt...

Welkom op Tsjechie.net

Het Tsjechisch Forum, in een nieuw jasje!

Registreren Inloggen
char

char

† In Memoriam
Koos Alberts

Oh ja,.... Dat was ik nog vergeten te schrijven. Ik wilde, aan het eind van de avond, afrekenen met Honsa. Hij pakt de rekening, en verscheurt hem. Ik mag niet betalen. Er stond niet eens een foto op de rekening...
Carlo.
 
char

char

† In Memoriam
Frans, een lieve man.

Met dit verhaal, weet ik niet waar ik beginnen moet. 1989 of zo. Frans is de schoonvader van mijn vriend Martin, en de vader van Clasien, zijn vrouw. ( die hele lieve man is inmiddels overleden) Voor zover ik het altijd begrepen heb, is Frans in WO-II te werk gesteld in Litvinov / Zaluzi, bij die verschrikkelijk grote "oliefabriek". Nu Chemopetrol. In de 80-er en 90-er jaren, werd er regelmatig zendtijd (in NL en andere landen) besteedt aan deze omgeving. Onderdeel van de "Zwarte Driehoek", (Tsjechie-Oost Duitsland-Polen), waar het aantal ongeboren kinderen, kinderen met een zware handicap, mensen met allerlei kwalen, kankerdoden, etc tot 500% hoger lag dan in de rest van Europa! Het meest vervuilde gebied in West en Oost Europa. En ik heb ze nog zien lopen, kleine kinderen met mondkapjes op, naar school!! En was de smogg te erg, bleven ze gewoon thuis voor een paar dagen, in die k*tflats!! Maar goed, Frans dus. Om een of andere reden, wilde hij terug naar Litvinov. Misschien het verdriet van zijn jeugd, of de pijn van de oorlog, verwerken.(Lieve Clasien, mocht het anders zijn, kom op dit forum!) In 1989 ging hij naar de fabriek, waar hij in de oorlog gedwongen moest werken.Hij kreeg een tolk/vertaalster. Sonja dus. Sonja en Jozef. Ik heb al eerder over hen geschreven. De fabriek heeft een eigen kliniek / ziekenhuis. De muur in Berlijn is gevallen.....En het verhaal gaat morgen door... 1990 dus. Welterusten...Carlo.
 
doniati

doniati

Hoi nachtbraker. Ik moet eerst even kwijt dat ik het bewonderingswaardig vind dat je zo kort na het verdriet van het overlijden van een vriend weer met een nieuw verhaal komt. Knap hoor om weer door te gaan met het leven. Moet natuurlijk ook wel, maar toch, je doet het maar weer.
Ben wel benieuwd naar het vervolg. Niet te lang wachten hoor.
Groetjes Gerda (vrouw van Dick [Doni]:zwaai: )
 
char

char

† In Memoriam
Frans, een lieve man. 2

Goed, de muur is gevallen. Dit heeft zeer grote gevolgen! Vele bedrijven, grote en kleine, die door de Oost-Duitse Staat kunstmatig in leven gehouden werden, gaan over de kop. En dat heeft weer gevolgen voor Tsjechoslowakije. ORWO, fabrikant van films, fotorolletjes en rontgenfilms gaat falliet. (bestaat inmiddels weer). De rontgenfilms hebben een afwijkende maat t.o.v. die in andere landen gemaakt worden. En de rontgenapparatuur dus ook. Groot probleem dus! Halverwege 1990, kon je dus maar beter niks breken! Maar ook plastic wegwerp-injectiespuiten, bijna niet meer aan te komen. Evenals bepaalde medicijnen. Ja, wel in het "Westen" te koop, maar vele malen duurder.
Even terug naar 1989. Frans krijgt een rondleiding op het grote complex van Chemopetrol, en ook de kliniek wordt bezocht. (Wat er, in 1989, in het hele Botlekgebied bij ons in 1 jaar gezuiverd de lucht in gaat, gaat hier in 1 week ongezuiverd de lucht in!) Hem wordt een etentje aangeboden en kan een paar nachten bij Sonja en Jozef, in dat troosteloze 5-hoog flatje, blijven slapen. Daarna gaat hij weer terug naar NL. Er was echter wel een vriendschap ontstaan.
In 1990, gaat Frans weer naar Litvinov. Hij krijgt een gastvrij onthaal bij Sonja en Jozef. De directeur van de kliniek vertelt hem van de problemen, van de niet te krijgen medicijnen, en geeft hem een lange lijst mee. Frans zal in NL kijken, of hij er wel aan kan komen. Ik ken Martin, zijn schoonzoon, al heel lang. Frans kende ik toen nog niet. Martin vertelt mij het verhaal en we besluiten om te helpen. Samen regelen wij wat sponsors, goed voor zo'n tig duizend gulden. (zelf doen we ook nog een aardige duit in het zakje) Via bevriende huisartsen, kunnen we de meeste medicijnen kopen. En ook nog zo'n 6000 spuiten, in verschillende maten, plus nog steriele handschoenen, etc. Het grootste deel van de handel gaat naar het ziekenhuis in Most, waar veel zieke kinderen liggen.
Wij naar Litvinov, Frans was er al. We hadden een brief bij ons, van de directeur van de kliniek, (en tevens arts in het ziekenhuis in Most), dat hetgeen wij bij ons hebben, hulpgoederen zijn. Je weet maar nooit bij de Tsjechische douane!!!... Inderdaad!!....We komen bij de grens. Staat Frans daar, met Peter, de zoon van Sonja. Fijn dat jullie er zijn, zegt hij. Alleen, hier mogen jullie de grens niet over!! Heeft hij, in zijn enthousiasme, alle douanebeambten verteld dat, en waarmee, wij de grens over willen. 45km.verderop is ook een grenspost. Peter rijdt samen met Frans voor ons uit door Duitsland. Geen enkel probleem bij de volgende grenspost. We hebben Frans wel gevraagd, of hij daar zijn mond dicht wil houden.

Frans, misschien zit jij wel, over mijn schouder, mee te lezen. Maar je was, en blijft een lieve man!
Carlo.
 
doniati

doniati

Hoi Carlo
Wat een verhaal zeg en wat een toestanden waren daar in die tijd. Kan je je nu niets meer bij voorstellen. Gelukkig is alles nu ook voor de tsjechen iets beter. Nog niet zoals bij ons. Aan de ene kant denk ik laat ze maar zo blijven. De mensen zijn gelukkig zoals het nu is (denk ik). Ik weet niet of je wel zo gelukkig moet zijn met onze wegwerpmaatschappij. Ik heb het idee dat bij de tjechen alles nog wel een bestemming heeft. Bij ons wordt veel weggegooid. Echt een consumptiemaatschappij.
Groetjes en blijf vooral doorgaan met je verhalen. Ik geniet ervan.
:dank:
 
doniati

doniati

Ja je hebt gelijk. Alles verandert. Ik heb soms de hoop dat alles bij het oude blijft. Ik vind het goed zo. Van mij hoeven de tsjechen niet te veranderen. Het is een gastvrij volk dat nog tijd heeft voor de mensen en probeert om met iedereen te communiceren. Dat is heel wat waard vind ik.
:lezen:
 
char

char

† In Memoriam
Even eten

Dit is een heel kort verhaal. 1990. Wij, Martin en ik, nemen Sonja en Jozef mee uit eten. Zij weten een goed restaurant, ergens in een bos bij Litvinov. Daar komt dus nooit een toerist want: onvindbaar! (dit is niet de reis met Frans.) Mooi restaurant, mooie houten meubels en vrij eenvoudige stoelen. Maar wel heel mooie vachtjes op de zittingen van de stoelen. En allemaal verschillend. Prima gegeten, voor een habbekrats. Ik reken af. We trekken onze jassen aan, en ik kijk nog een maal het restaurant in. Ik vraag aan Sonja op wat voor vachtjes we nu eigenlijk gezeten hebben. Ik denk nog, misschien leuk voor thuis, of een leuk kadootje voor vrienden of familie in NL.
Zijn het hondenvachten!!
Ik heb maar niet meer gevraagd, waar je die kunt kopen!
Carlo.
 
doniati

doniati

Het is al laat maar toch maar even een berichtje. Geen hondenvachten hoor !! Vind ik heel erg zielig. Net als een tijgervelletje of berevelletje. Doet het wel leuk op de foto's maar daar houd het ook mee op.
Groetjes van een andere nachtbraker.
Ga nu naar bed. trusten en hopelijk morgen weer een nieuwe verhaal.
Trusten van Gerda
 
doniati

doniati

Je mag nu ook tegen mij nachtbraker zeggen want ik blijf nog even op. Ja ben nog klaarwakker en aan het zoeken op het net.
voor nu trusten en op naar het volgende verhaal.
Groetjes Gerda:fluit:
 
char

char

† In Memoriam
Even naar boven

Het jaar weet ik niet meer. Maar het was nog wel Tsjechoslowakije. (anders gooit mijn vriend Punk, dit verhaal eruit) Het kan dus ook een paar jaar later gebeurd zijn! Slowakije dus. Een stukje voorbij Levoca, richting het oosten, is een berg. Die berg is vanaf de weg 200 meter hoog. Op die berg staat een burcht. En niet zomaar een burcht. Wel even de grootste van heel centraal-europa!! Spissky hrad. Goed, ik zal het kort houden. Dat willen wij wel even bekijken. Onder aan de berg is een groot parkeerterrein. Het is een uur of 12, en heel warm. Het parkeerterrein is bijna vol. Gelukkig is er nog een plaatsje voor ons. Kost 2 kronen. Ik zie al die toeristen, vanaf de parkeerplaats, naar boven zwoegen. Een zig-zag pad. Kost minimaal een half uur om boven te komen! Maar ja, wij hebben kleine Niels bij ons. Dus 3 kwartier! Als je eenmaal boven bent, moet je om de halve burcht heenlopen om bij de ingang te komen. Doen we. Voorbij de laatste toren, vlak bij de ingang, valt mijn bek open! Een parkeerterrein voor meer dan 100 auto's! En er staan er maar een stuk of 5! Een hele mooie burcht / kasteel. Ben blij dat ik er geweest ben. De "wandeling" naar beneden ging een stuk sneller! Prijsverschil tussen beneden of boven parkeren: 18 kronen. Toen, daar, bijna een netto uurloon. Voor ons, 1 oude gulden!!
Carlo.
 
char

char

† In Memoriam
Auto's

Dit verhaal is verdeeld over verschillende jaren. Vanaf 1987 dus. Toen wij voor het eerst in Tsjechoslowakije kwamen, (voor mij beter :T-S) en we hadden nog een visum nodig, waren wij nog jong, en niet bang.
Het eerste jaar, we kwamen bij Cheb binnen, Overal stonden er auto's langs de weg, bij de bossen, met hun moterkap open. Veel pechgevallen dus. Ja arm land natuurlijk!... Wisten wij veel...Paddenstoelen zoeken, tafeltje en stoeltje voorin. En de motor zat dus achterin.
We rijden ergens in T-S, het jaar weet ik niet meer. Opeens een enorme knallen uit de uitaat van onze BX. Motor houdt bijhoorlijk in. Net aan, een benzinestation bereikt. De goede man kan ons niet helpen. Maar gaat bellen. 45 minuten later komt er een auto, met een een man in overall. Klep open. Hij kijkt, en begint te rommelen. Na 5 minuten is hij klaar!! Auto doet het weer! ( verdeelkap of bobiene, of zoiets?) Hij spreekt een beetje Duits.Ik vraag hoeveel dat moet kosten. Hij zegt 20 kronen.(1 oude gulden). Ik vraag waar zijn bedrijf is. 25 km. verderop dus. Ik zeg, met handen en voeten, jouw tank volmaken. Doen we. Ik geef hem nog 200 kronen extra. Iemand die bereid is om ,voor een buitenlander 50 km. te rijden en dan een een uurtarief te rekenenen van 20 kronen , en verder niets, krijgt van mij een "Warme Douche"!! Jammer, ik weet de plaats niet meer. Morgen verder.
Carlo.
 
Bovenaan