Zomer 2022 - Regensburg en een week Sušice

[Leo]

Menig maal dat we richting Tsjechië reden in voorgaande vakanties, viel ons oog op de stad Regensburg. Nadat we eindelijk eens goed bekeken wat in deze stad allemaal te zien en te doen is, vatten we het plan op om in de zomer van 2022 een week naar Regensburg te gaan.
Enkele jaren geleden zijn we op de terugweg van Tsjechië naar het draaksteekspektakel in Furth im Wald, bij Domažlice net over de grens geweest. Zie https://www.tsjechie.net/forum/thre...uid-bohemen-van-dag-tot-dag.38141/post-472664
Dat is ons toen zo goed bevallen dat we besluiten daar dit jaar nogmaals heen te gaan, want prima bereikbaar vanuit Regensburg. Als blijkt dat op zondag 21 augustus ook nog eens het middeleeuws festival “Cave Gladium” in Furth plaatsvindt, staat vast: 21 augustus verblijven we in ieder geval in Regensburg. Verder neuzen op de activiteitenkalender levert op dat van 16 t/m 21 augustus de 40e Regensburger Stummfilmwoche zal plaatsvinden met oa op 18 augustus Erotikon (CZ 1929) en op 20 augustus “Blind Husbands” (USA 1919), beiden voorzien van live pianomuziek. Die wil ondergetekende, fervent stommefilm-fan, graag zien en zijn in dezelfde week ideaal te combineren met het dagje Furth.
Aansluitend of voorafgaand een week ergens in Tsjechië is nu nog de overblijvende keuze.
Laat nu uitgerekend op 28 augustus in Strakonice het tweejaarlijkse doedelzakfestival plaatsvinden ! Dat wordt dus eerst Regensburg en dan Tsjechië.
Eens kijken wat er uit het verleden nog onbezocht op de to-do-list is blijven staan.
Daar komen we alvast de burchtruïne Rabi en het kasteel van Blatná in Zuid Bohemen tegen.
Op het kasteel van Blatná zal op 27 augustus een avondconcert plaatsvinden: Music for the Royal Fireworks (G.F. Händel 1749), geheel in barokstijl met vuurwerk uit die tijd.
Wat willen we nog meer? Dat wordt smullen
Na nog wat geneus en gepuzzel plus het planten van de gebruikelijke vlaggetjes op de kaart lijkt de omgeving van Sušice wel een centrale plek als uitvalsbasis voor een pension of hotel.
Dat wordt uiteindelijk gevonden in Hrádek u Sušice waar ons oog valt op het kasteelhotel.

Met een verblijf van 17 t/m 24 augustus in de Kupferpfanne, een hotel in Donaustauf, niet ver van het Walhalla en een verblijf van 24 t/m 31 augustus in Zámek Hrádek u Sušice, wordt het programma voor de zomer van 2022 daarmee als volgt:

Woensdag 17 aug: heenreis
Donderdag 18 aug: Regensburg: Haus der Bayerischen Geschichte , Dom , Salztadel , Brückenturm & Steinerne Brücke , Stummfilm Erotikon
Vrijdag 19 aug: Donauschiffahrtsmuseum, stadscentrum, Alte Kapelle, Schnupftabakfabrik
Zaterdag 20 aug: Schloss Thurn & Taxis met Marstall en Schlosskapelle, Stummfilm Blind Husbands
Zondag 21 aug: Furth im Wald – middeleeuws feest Cave Gladium & Drachenstich
Maandag 22 aug: boottocht Kelheim-Donaudurchbruch + wandeling, Kloster Weltenburg
Dinsdag 23 aug: Walhalla, wandeling Höllbachtal, wandeling Felsenpark Falkenstein
Woensdag 24 aug: Zwiesel / Bayrisch Eisenstein / Železná Ruda
Donderdag 25 aug: Sušice
Vrijdag 26 aug: fietsen Sušice-Kašperské Hory-Sušice
Zaterdag 27 aug: Písek & Blatná met ’s avonds Music for the Royal Fireworks
Zondag 28 aug: doedelzakfestival Strakonice
Maandag 29 aug: wandelen langs de Vydra
Dinsdag 30 aug: Rabi & Švihov
Woensdag 31 aug: naar huis

Overzichtskaartje
​

Omdat het hier een Tsjechië forum is, vatten we de week in Regensburg samen in een paar foto’s en beginnen we in een volgende post het verslag op 24 augustus 2022, de dag dat we daadwerkelijk de Duits-Tsjechische grens passeren.
Voor wie meer wil weten over de bezochte zaken in Regensburg en omgeving hebben we daar aanklikbare hyperlinks bij gemaakt.

Veel lees- en kijkplezier alvast !

Regensburg: nimfenslee van Koning Ludwig II in het Haus der Bayerischen Geschichte (1875, voorzien van elektrische verlichting !)


Regensburg: Steinerne Brücke over de Donau, Salztadel en Brückentrum


Regensburg: Familiengruft in Schloss Thurn und Taxis


Cave Gladium, Furth im Wald: metaalsmid maakt koperen kikker, de blaasbalg zorgt voor de zuurstofvoorziening


Cave Gladium (letterlijk "hoedt u voor het zwaard"): zwaardgevecht. De verliezer zou even later met een snijwond het strijdtoneel verlaten


Donaustauf: Walhalla tempel


boottocht Kelheim-->Kloster Weltenburg : Donaudurchbruch / Weltenburger Enge


Regensburg: Rondleiding en demonstratie in de voormalige snuiftabakfabriek

​

Kuchlbauer Turm (Friedrich Hundertwasser) bij de gelijknamige bierbrouwerij in Abensberg

 

[hgmw]

Heerlijk, nu al een nieuw verslag!

 

[Pelhřimov]

Leuk, we gaan alweer op vakantie met Leo

 

[Stadla]

De Dom in Regensburg heeft als bijzonderheid dat het moeilijk was in de kerk een nieuw en groot orgel te plaatsen. Dat heeft men opgehangen aan het plafond. Wil de organist de speeltafel in het orgel gebruiken dan laat hij uit het orgel een lift komen en gaat daarmee omhoog. In het koor staat ook een speeltafel waarmee het orgel op afstand kan worden bespeeld.

 

[sador]

Wij zijn in 2013 en 2014 in Česká Kubice op vakantie geweest, dat is tussen Furth im Wald en Domazlice in.

Dus aardig in de buurt.

 

[Leo]

Leuk, we gaan alweer op vakantie met Leo

Gezellig zo samen een weekje naar CZ

 

[Leo]

Dag 8 - woensdag 24 augustus 2022 - Zwiesel & Železná Ruda

Een laatste keer douchen, een laatste keer ontbijten, de tassen inpakken en de rekening betalen en dat was een weekje Donaustauf in de Kupferpfanne. Die rekening betalen gaat trouwens niet van een leien dakje. De pinautomaat heeft, net zoals wel meer Duitse pinautomaten, kuren. Na twee mislukte betaalpogingen daarom maar via de smartföhn met mobiel bankieren app de rekening betaald. Volgens de hotelhouder heeft men dit probleem vaker de laatste tijd.

Tegen tien uur vertrekken we dan voor Regensburg-Hrádek u Sušice, een ritje van iets meer dan 150 km. We hebben gisteren op internet gelezen dat in het dorpje Zwiesel, enkele kilometers voor de grens met Tsjechië bij de VVV een folder met een “Stadtspaziergang” te krijgen zou zijn (zelfs beschikbaar in het Nederlands) en aangezien het als een glas-dorpje bekend staat leek ons dat wel wat. Even voor Zwiesel blijkt nog een tweede grens te liggen: de Weisswurst Äquator.
De inwoners van Alt-Bayern gaan er prat op dat in hun contreien wel witte worsten gemaakt en geconsumeerd worden en ten noorden van hun regio niet. Daarom is er ter hoogte van de 49e breedtegraad een denkbeeldige grens getrokken. Ten zuiden ervan is Weisswurstland, ten noorden niet. En inderdaad, naast het monument dat er is opgericht (het lijkt een beetje op de grote kei die Obelix in de stripverhalen op zijn rug heeft) is er een streep over het fietspad getrokken dat parallel aan de 49e breedtegraad loopt. Ernaast ligt een mini inkoopcentrum waar men streekproducten (onder andere witte worst) kan kopen,

aan de grens van het witteworstenland​

Na eens een paar keer over de grenslijn heen en weer te hebben gesprongen en wat fotootjes te hebben gemaakt nemen we weer plaats in de auto om hem twee kilometer verderop in het centrum van Zwiesel weer te verlaten. Eerst even bij de VVV naar binnen om de folder van de Stadtspaziergang te halen. Dat blijkt echter zwaar tegen te vallen. De verstrekte folder maakt zijn naam niet waar: Een opsomming aan winkels, een plattegrond van het dorp en een enkele bezienswaardigheid, die we zelf ook al in de GPS hebben staan. Maar een stadswandeling of beter nog, gemarkeerde route? Nee, daar is totaal geen sprake van.
Dan gaan we zelf maar middels onze eigen GPS-punten een rondje door het dorp maken:
Een beeldengroep met de heilige Nepomuk, bijna recht voor de VVV, de glazen kapel die in tegenstelling tot de tekst erbij echt niet volledig uit glas bestaat en tot slot de glazen piramide op het plein voor de fabriek van Zwiesel Kristallglas. De hoofdstraat van Zwiesel, waar ook de VVV gevestigd is, ziet er wel aantrekkelijk uit. Maar zodra we de doorgaande weg verlaten is het, op een parkachtig plantsoen langs de Schwarzer Regen na, in de meeste straten een saaie boel.

Nepomuk is omgeven door vlaggetjes

langs de "Schwarzer Regen", aan Tsjechische zijde "Černý potok" geheten​

„Fein Glas, gut Holz sind Zwiesels Stolz“ luidt het motto van de stad.
Het hout zal dan vooral in de bossen en op het industrie-terrein terug te vinden zijn, van het glas daar hebben ze in het centrum gelukkig meer van. Op diverse plekken fleuren kunst-objecten van gekleurd glas de boel op.

Het grootste glazen kunstwerk waar Zwiesel wereldberoemd mee werd vinden we op het terrein voor de kristalglas fabriek: een piramide . Deze piramide is met 806 cm meter hoogte en een gewicht van 11600 kg de grootste glas piramide ter wereld, bestaat uit 93665 kristallen glazen van de kristalfabriek, verdeeld over 65 lagen en werd feestelijk ingewijd op 25 mei 2007.
In de 15 jaar die de piramide er inmiddels op heeft zitten, zijn aan de zijkanten meerdere tientallen glazen al naar besteden gestort, in hun val menig ander glas brekend, dus dat van die 93665 glazen klopt momenteel niet helemaal meer

kristalpiramide, goed voor het Guiness Book of World Records

een duizelingwekkende hoeveelheid kristalglazen​

In de fabriek werken ongeveer 900 mensen en worden per dag ca. 200.000 kristallen glazen machinaal geproduceerd waarmee Zwiesel Kristall AG een van ’s werelds grootste kristalglas producenten is.
We lopen er de fabrieksverkoop winkel binnen waar we ons verwonderen over de hoge bedragen die men voor (het afgeprijsde) kristal in deze outlet nog vraagt. Links achter de ingang is een glasslijper aan het werk en in een hoekje staan we een tijd te kijken naar de oven waar vier glasblazers aan het werk zijn. Dat is best interessant en vormt uiteindelijk tevens het hoogtepunt van het Zwiesel-bezoek.

bedrijvigheid aan de oven

handwerk in glas
​

Eigenlijk hadden we hier meer tijd ingepland met nog ergens een terrasje erbij, maar omdat we relatief snel uitgekeken zijn en Zwiesel niet echt overloopt van gezelligheid, rijden we een paar km verder naar Bayerisch Eisenstein, een dorpje dat precies tegen de Tsjechische grens aan ligt. In het dorp beneden liggen behoorlijk wat verwaarloosde (horeca) panden van het type “Es war einmal”, wellicht failliet gegaan als gevolg van Corona.

We stoppen boven in het dorp bij het station en nemen plaats bij de Grenzglashütte op het terras. Na eerst bij het bijhorende souvenirwinkeltje de opnieuw voornamelijk handgemaakte glasproducten bekeken te hebben. Hier is het beduidend aangenamer (en drukker) dan in Zwiesel.
Thee/koffie en een Apfelstrudel gaan er prima in.
Van het bezoek aan het toilet word ik nog gelukkiger dan ik al ben.
Wat een ervaring !
Voor de pisbak lijkt het net alsof je in het grote Beierse woud tegen een boom staat te urineren. Tegen de muur is een enorme lichtbak met een prachtige foto van een bos gemonteerd. En niet te vergeten, het sanitair is van Geberit, een van de firma’s die deel uitmaakt van de met gevonden statiegeld aangekochte water-aandelen

Na de snack-pauze wandelen we de grens over richting het Tsjechische gedeelte. Op de grens ligt een symmetrisch stationsgebouw waarvan de linker helft in Tsjechië ligt en de rechter helft in Duitsland. Het Duitse station heet “Bayerisch Eisenstein”, het Tsjechische deel heet “Železná Ruda-Alžbětín”. Als je “Železná Ruda”, de naam van het iets verderop gelegen dorp vertaald naar het Duits betekent dat ook Eisenstein. Oorspronkelijk heette het gehele station “Eisenstein”, maar na de Duitse bezetting van Sudetenland werd er de naam “Bayerisch Eisenstein” aan gegeven, waarna na de tweede wereldoorlog bij het ontstaan van de staat Tsjechoslowakije de boel in twee delen gesplist werd. Tijdens de Koude Oorlog heeft er dan ook nog eens midden in de hal van het hoofdgebouw een muur gestaan zodat niemand via het gebouw ongezien het IJzeren Gordijn tussen Tsjechoslowakije en Duitsland kon passeren.

de bank staat precies op de grens; ervoor is Duitsland, erachter Tsjechië​

Het station dateert uit 1877 en was bedacht als een van de hoofdstations op de centrale verbinding van Praag via Pilsen naar München. Planmatig heeft er echter nooit een grensoverschrijdende trein gelopen vóór 2006. De treinen aan Boheemse / Tsjechische zijde reden tot het linker stations deel en draaiden daarna om, de Duitse treinen reden tot het rechter deel en draaiden dan om (alhoewel de rails gewoon doorliepen). De treinreiziger was verplicht aan de grens over te stappen van de ene in de andere trein. Van 2006 af heeft dan een grensoverschrijdende regiotrein vanaf Duits grondgebied tot het ca 10 km verder gelegen station aan de voet van de Špičák gereden, maar in 2014 kwam daar alweer een eind aan met tot gevolg dat anno 2022 nog steeds iedere reiziger die de grens over wil moet overstappen.

het spoor loopt gewoon door maar de reiziger mag overstappen...

uitzicht tegenover het station: op de achtergrond de Grosser Arber met op de top een Navo radar station uit de Koude Oorlog​

Als we aan het station zijn uitgekeken pakken we de auto om na nog geen 5 km weer te parkeren aan de Tsjechische zijde van de grens in Železná Ruda. Daar bezoeken we het Boheems museum in een huis dat in 1877 gebouwd werd door ene Jiří Kryštof Mikuláš Abele. De naam klinkt behoorlijk Tsjechisch maar de voorvaderen van beste man waren afkomstig uit Frankrijk (en hebben wellicht ooit Abel met hun achternaam geheten). De familie Abele was een glasblazers familie en in het huis zijn vooral zaken uit hun persoonlijk bezit en uit de vele Hütten die ze bezaten te zien.
Waaronder twee regionale “umrlčí prkna” die we in 2020 na de wandeling over de Špičák vergeefs hebben gezocht. Daarover een dezer dagen meer.

Verder is er (uiteraard) veel glas, emaillen voorwerpen, religieuze voorwerpen, familieportretten, gebruiksvoorwerpen, een model van een Hamr (watermolen tbv ijzerwinning uit erts) en een ingerichte woonkamer te zien. In de woonkamer twee mooie stoeltjes van rond 1900 die vrouwlief maar wat graag mee naar huis zou willen nemen als het kon. De enthousiaste man achter de kassa doet zijn best in hakkelend Duits een en ander uit te leggen en we krijgen een Duitstalige map met info mee om een en ander beter te snappen. Het is een weliswaar een klein museum, maar via de familie Abele maken we kennis met het verhaal van de regio.

De naam Železná Ruda (letterlijk ijzererts) herinnert aan de geschiedenis van de ijzerwinning en -verwerking. Het oorspronkelijke gehucht werd in de 16e eeuw gesticht langs de Řezná beek in de buurt van de ijzererts- en hamermijnen op de handelsroute die de regio met Praag verbond. De oudst bewaard gebleven geschriften uit vermelden in 1525 de hamersmid Adam, die langs de beek de ijzerwinning in een zogenaamde hamr startte. De naam hamr (middels water aangedreven mechanische hamer) werd vaak toegepast op de gehele ijzerfabriek. De oude ijzerproductie in de Šumava is nog steeds terug te vinden in namen zoals die van het dorp Hamry of de beek Hamerský potok. De intensieve productie van ijzer hier in de regio werd minder dan een eeuw in stand gehouden, na de uitputting van de ertsreserves werd de hamerindustrie verlaten. Bij de winning van ijzererts werd kwarts ontdekt, van goede kwaliteit en in overvloed. Vervolgens begon een langduriger aanhoudende industrie rondom de productie van glas die de streek geen windeieren heeft gelegd.

Veel mensen namen deel aan de productie van glas; de houthakker die voor brandstof zorgde, de breker of verzamelaar van kwarts, de voerman die grondstoffen van A naar B verplaatste, de knecht die kwarts, kalksteen of scherven verbrijzelde, de asbrander die het hout verbrandde en tot slot nog diens assistent die de houtas uitloog en vloeimiddel of potas produceerde.
En uiteraard aan het eind van de keten de glasblazers en slijpers.

opengewerkt model van een Hamr

19e eeuws glaswerk uit de omgeving

umrlčí prkna​

Als we in het museum uitgekeken zijn wandelen we nog een stukje door het dorp zelf. Zo komen we langs de kapel met ’s werelds grootste uivormige dak, waar we door de tralies nog even een blik naar binnen mogen werpen. We pinnen wat kronen uit de muur en mogen blijkens het afschrift voor het eerst nu ook bij de CSOB al 6 euro aftikken voor de transactie.
Česká spořitelna hebben we een jaar of drie geleden al in de ban gedaan toen men daar 5 euro per flappentapactie telde, dus nu blijft van de grote banken alleen nog KB over die zich (nog) geen extra geld voor het pinnen telt.
Even verderop komen we langs een mooi gebouw waar de naam “Alma” op prijkt. In eerste instantie veronderstellen we dat het een hotel is of was, maar er hangt nergens een bord op dat daarop wijst. De kozijnen zijn duidelijk onlangs vernieuwd, het pleisterwerk kan hier en daar nog een opknapbeurt gebruiken. Maar over het algemeen ziet het er prima uit. Uit wat gegoogle blijkt dat het helemaal geen hotel is.
In de communistische tijd was Železná Ruda een grensstadje dat wegens de nabijheid van het verderfelijke Beieren goed bewaakt diende te worden, Dientengevolge liepen hier decennia lang heel wat grenssoldaten rond. Het 1e bataljon van de 7e brigade van de grenswacht in de stad was gevestigd in deze luxe villa. Het hoofdgebouw van het bataljon wordt tegenwoordig gebruikt door de politie van de Tsjechische Republiek. Politieagenten uit het hele land gebruiken het voor trainingen en seminars, het gebouw doet ook dienst als recreatiecentrum van het Ministerie van Binnenlandse Zaken.

vila ALMA

de barokke Kostel Panny Marie Pomocné (ca 1730) met 's werelds grootste uiendak

zo ziet het onder het uiendak uit​

Voordat we het laatste stukje van de verplaatsing van vandaag aanvangen bekijken we nog kort een monument voor de slachtoffers van de eerste wereldoorlog. Dat blijkt een merkwaardige geschiedenis te kennen. Het werd opgericht in 1926 en bij de bezetting door de Duitsers voorzien van een Duits en een hakenkruis. In 1945 werd Železná Ruda bevrijdt door de Amerikanen, waarna in 1948 de communisten in Tsjechoslowakije aan de macht kwamen. Die verwijderden de Duitse kruizen, waarna begin jaren 50 het monument omgebouwd werd. De bevrijding door de Amerikanen mocht niet in de geschiedenisboeken belanden. De Duitse voorgeschiedenis was ook ongewenst nadat de Sudetenduitsers in 1946 verdreven waren. Zo werden de Duitse namen van het monument verwijderd, werd het met een rode ster getooid en omgebouwd to monument ter gedachtenis aan de Russische bevrijders die Železná Ruda nooit bevrijd hadden.
Niet lang na de Praagse lente in 1968 werd de rode ster door opstandige jeugd tot twee maal toe ontvreemd waarbij het monument zwaar beschadigd werd. De Russische bezetter stelde dit niet echt op prijs en eiste een snelle reparatie in oorspronkelijke toestand, met rode ster.
Paradoxaal genoeg werden de herstelwerkzaamheden uitgevoerd door een niet verdreven ex-Wehrmacht soldaat.
Pas na de fluwelen revolutie van 1989 werd een tweetalige plaquette aangebracht met daarop het inschrift “ter herinnering aan de oorlogsslachtoffers”.
In mei 2014 werden uiteindelijk weer de namen van de plaatselijke inwoners die in de eerste wereldoorlog gevallen waren terug op het monument aangebracht.

een monument met een bijzondere geschiedenis​

Het is bijna kwart voor vijf als we de auto instappen voor het laatste stukje. Via Hartmanice is het nog 35 km tot Hrádek u Sušice. We zijn net buiten de kom van Železná Ruda als we achter een met gematigde snelheid rijdende vrachtwagen komen. Hij is beladen met vers gehakte boomstammen. Door het geslinger van de weg hebben we nauwelijks rechte stukken met vrij uitzicht, dus besluiten we er gewoon achteraan te blijven rijden. Voor menig Tsjech is het geduld weer ver te zoeken. Ook op plekken met onoverzichtelijke buitenbochten en doorgetrokken streep scheurt men zonder enig idee over tegenliggers zowel ons als de vrachtwagen voorbij.
Pas als we in Sušice zijn gaat de vrachtwagen links waar wij rechtsaf slaan.

houthandel neemt helft van asfalt in beslag
​

Even voor 18 uur, een uur vroeger dan gepland, arriveren we bij Zámek Hrádek u Sušice, ons hotel voor de komende zeven nachten. Een hele mond vol, die hotelnaam. Het betekent “het kasteel” (Zámek) in de plaats ”Hrádek u Sušice” (burcht bij Sušice).
Bij de hoofdingang staat het vol met bloemen. Wellicht van een bruiloft? Komende zondag is het kasteelrestaurant ’s avonds in ieder geval gesloten vanwege (alweer) een bruiloftsfeest. Een goed gebruik dat we al vaker in Tsjechië gezien hebben.

Klop klop, iemand thuis? Aan de bloemen te oordelen wel

entreehal​

We checken in bij een vriendelijke jongedame, vragen even na of het klopt dat we ook elektrische fietsen kunnen huren (“ja, we hebben er twee”) en sluiten de dag af met een kasteelwaardig avondeten voor een habbekrats.

En dan vallen de oogjes toe in de Louis XV stijl kamer. Heel mooi, maar eigenlijk zie je er niks van met je ogen dicht

Groeten en tot morgen !

 

[bruinh]

Geweldig zo snel al weer mooie reisverhalen.

 

[kuurgast]

Zámek Hrádek u Sušice..........en sluiten de dag af met een kasteelwaardig avondeten voor een habbekrats.

Wat leuk dat jullie daar hebben geslapen.
Ik was in die omgeving en heb toen een terraskamer gehad (kamers 11 t/m16) in Zámecký penzion=Kasteelpension Holiday Park Mlázovy met goed ontbijtbuffet.
We hebben toen ook heerlijk en goedkoop gegeten op de binnenplaats van Zámek Hrádek u Sušice.
De Jídelní lístek=menukaartstaat in Tsjechisch op website en dagschotels wil het personeel graag voor je vertalen.

 

[Leo]

Dag 9 - donderdag 25 augustus 2022 - Sušice

Als we na het ontwaken uit het raam kijken blijkt er een ooievaar op het dak van de kasteelkapel te zijn neergestreken. Een leuk begin van de dag.
Het is even zoeken in de gangen naar de juiste plek, maar dankzij de bewegwijzering vinden we de wapenkamer waar we mogen genieten van een uitgebreid ontbijt. Keuze uit tig gebakjes, allerlei fruit, voorgesmeerde broodjes gezond, twee soorten worst, roerei, enkele soorten kaas, vlees en jam enz enz.
Wie hier met honger van tafel gaat is het zelf schuld, alhoewel we ons verbazen over de snelheid waarmee sommigen de ontbijt zaal weer verlaten.
Prima en lekker rustig geslapen hier trouwens.

mooi gezicht bij het ontwaken​

Na het ontbijt nemen we de auto voor een ritje van 10 minuten naar Sušice, het dorp dat zich “de poort tot het Boheemse Woud” noemt. Er zou een Duitstalige folder moeten zijn met daarin een beschrijving van een wandeling van 2 km getiteld “Königstadt Sušice, erster Rundgang”. En inderdaad, nadat de twee dames van de VVV het magazijn induiken komt er een pakketje Duitstalige folders met maar liefst 6 rondwandelingen erin, waaronder de door ons gezochte. Hoe ze aan die 2 km op website en folder komen blijft ons een raadsel. Als we aan het eind op onze GPS kijken hebben we er ruim 6 afgelegd.
Het stadje, dat eigenlijk een uitgestrekt dorp is (ca 11500 inwoners) heeft een mooi centrum. Alleen aan de randen ligt wat fantasieloze hoogbouw uit de communistische tijd. De naam Sušice is afkomstig van het werkwoord sušit, dat drogen betekent. Bedoeld wordt hier het drogen van het zand uit de Otava en de zijbeekjes van deze rivier waaruit in vroeger tijden gouderts gehaald werd.
In moderner tijden is Sušice bekend geworden door de productie van lucifers bij het bedrijf SOLO. Die voert terug tot het jaar 1839, toen de timmerman Vojtěch Scheinost een handelsvergunning kreeg. Hij maakte thuis met de hand lucifers samen met zijn vrouw Maria, die het proces kende van het chemisch bereiden van een brandgevaarlijk fosformengsel. Dat had ze geleerd toen ze nog in Wenen woonde en voor een soortgelijk bedrijf werkte. In de 20e eeuw stapte men over naar de machinale productie van lucifers toen men een samenwerkingsverband aanging met zakenman Bernard Fürth die een fabriek liet bouwen in 1944.
Na de oprichting van Tsjechoslowakije werden de SOLO-fabrieken op het grondgebied van de nieuwe staat samengevoegd met een andere exploitant van lucifer-fabrieken - de naamloze vennootschap Hélios - tot een monopolieconcern genaamd „SOLO“ Spojené akciové československé sirkárny a lučební továrny met het hoofdkantoor van de hoofdfabriek in Praag . In 1946 werd het hoofdkantoor van het concern overgebracht naar de luciferfabriek in Sušice. Ten tijde van het einde van de productie in Tsjechië, in 2008, was het bedrijf SOLO Sušice de enige fabrikant van lucifers in Tsjechië. Op dat moment werd 85% van de producten van het bedrijf op buitenlandse markten afgezet.
Eind 2008 werd de productie van lucifers in Sušice na bijna 170 jaar officieel stopgezet als gevolg van de te hoog opgelopen productie- en loonkosten. Het jaar erop werd de productie verplaatst naar India. De fabrieksgebouwen aan de rand van het dorp zijn deels in verval geraakt, deels afgebroken. De erlangs liggende straten en flats maken nou niet bepaald deel uit van een goed onderhouden wijk.

De te volgen wandelroute is op regenpijpen, muren en paaltje gemarkeerd met een goudgeelkleurig spinnenweb. Soms is dat merkteken snel ontdekt, soms kunnen we ook na langer zoeken niks vinden en biedt de folder met kaartje uitkomst.
We zien veel opgeknapte architectonisch interessante huizen en gebouwen, komen langs een Joodse begraafplaats, een helaas tussen de middag gesloten glasblazerij, zien het plaatselijke gymnasium, het raadhuis op het centrale plein en lopen via een lus buiten het centrum nog langs het kerkhof en de St. Rochus kapel. Onderweg vinden we een #kaminky die we meenemen om eerdaags elders weer verder te laten reizen.
Als we na ruim twee uur bijna rond zijn komen we opnieuw langs de glasblazerij, die inmiddels weer open is en tikken er twee leuke glazen vogeltjes voor in de tuin op de kop. We strijken bij de cukrárna van Madam Čokoláda op het terras neer. Bij het lezen van de menukaart ziet ondergetekende het Tsjechische woord voor chocomel per abuis aan voor kaastaart, zodat we ons na de bestelling kunnen laven aan een koele huisgemaakte limonade en een warme chocomel met slagroom tegelijk ;-)

weer twee woordjes Tsjechisch geleerd: "mini" = winkel, "shop" = Sinkel

radnice/raadhuis op het centrale plein

glasatelier Gábor

links woonhuizen, rechts aan de andere kant van de weg heeft iedereen zijn tuin met daarin delen van de voormalige stadsmuren.
De huisnummers zijn erg logisch geordend. Vooraan nummer 71, een beetje verderop nummer 86, daarnaast nummer 1345,
dan weer een huis met links naast de voordeur nummer 48 en rechts naast dezelfde voordeur nummer 87/II.
Knappe postbode die hier de juiste brievenbussen weet te vinden

bijna aan het eind van de straat Příkopy (die om driekwart van het stadscentrum heen loopt) ligt het geboorte- en woonhuis van Vojtěch Scheinost (1814-1894), oprichter en mede-eigenaar van de plaatselijke luciferfabriek

wiens graf we toevallig tegenkomen een stuk verderop tijdens de wandeling

zo maar een mooi huisje langs de Otava

Sumava museum (links) en Rozacínovský dům (rechts), voormalige apotheek met sgraffito uit 1600​

Na de drinkpauze gaan het verder in het Sumava museum. Dat is gevestigd in het gotische Voprchovský dům (2e helft 16e eeuw) met strak witte renaissance gevel (van rond 1600).

Het museum staat o.a. bekend om zijn afdelingen over glas (hoe kan het ook anders in deze streek…), de winning van goud uit (rivier)zand, de productie van lucifers door meneer Scheinost (later in combinatie met de firma Fürth uit Wenen, de grootste luciferproducent van Oostenrijk-Hongarije), een kamer met meubels uit 18e en 19e eeuw, een tinnen servies-schat van honderden jaren oud en een mechanische kerststal die op ieder uur gestart wordt (met klassieke muziek).
De musea in Železná Ruda (waar we gisteren waren) en Kašperské Hory (waar we deze week nog heen gaan) zijn dependances van het museum in Sušice, ontstaan doordat de collectie te groot werd voor alleen het museum van Sušice.

Het tinnen servies is een geval apart. Het is de grootste tinnen vondst ooit in Europa en het tin is ongeveer 400 jaar oud. Het werd in de 17e eeuw ingemetseld achter de muren van een huis aan de markt van Sušice door de toenmalige bewoner Adam Čech toen die tijdens de dertigjarige oorlog de stad moest verlaten, in de veronderstelling dat hij het ooit terug zou krijgen als hij eenmaal weer in de stad was. Dat laatste is nooit gebeurd en de schat bleef eeuwenlang onontdekt totdat bij restauratie werkzaamheden in 1930 plots het servies tevoorschijn kwam. Daarbij moest de politie nog stevig aan het werk want bouwvakkers bleken een groot deel al achterover te hebben gedrukt.

lucifersdoosjes van SOLO en Fürth

glaswerk uit de regio

zo werd het gouderts langs de Otava gewonnen

woonkamer met tinschat in de vitrines

binnenplaats met waterput
​

Na het museum zoeken we op het plein ervoor een tijdje naar de zogenaamde “Kámen neštěstí”, de “ongelukssteen”. Het duurt even tussen en langs de geparkeerde auto’s die een deel van het zicht ontnemen maar uiteindelijk weten we hem toch te vinden.
Aan de steen is een legende verbonden.
In 1672 verbleef een zekere ridder uit het geslacht Rumerkirchen in het fort van Volšov, tijdens een bezoek aan de nobele en dappere ridder de heer Boryna uit Lhota.
Op een dag had hij wat diep in het glaasje gekeken en in beschonken toestand besteeg hij zijn paard en reed rond het fortplein. Hij haalde een pistool tevoorschijn en schoot vanaf het paard met twee kogels door het schilderij van de heilige Anna, dat in de kapel hing. Daarop spoorde hij zijn paard aan en reed naar de koningsstad Sušice om twee jonge zussen te bezoeken die in het huis woonden dat later toebehoorde aan de familie Šifnerovský (het huis naast het huidige Sumava museum). Midden op het plein ging het paard flink onderuit. De ridder bleef met een hoofdwond liggen, het paard rende terug naar Volšov. De ridder schoot zichzelf door het hoofd op dezelfde wijze als hij eerder al bij de heilige Anna gedaan had. De plek waar de ridder stierf werd nadien gemarkeerd met een steen. De mensen hielden zich verre van de steen, want het verhaal ging dat wie er overheen liep door ongeluk getroffen zou worden. Of er op zijn minst een kou of hoofdpijn de volgende dag aan over zou houden.

de ongelukssteen​

Na het bekijken van de steen lopen we via een winkelstraat terug richting de auto.
Daarbij komen we langs een mooi hoekhuis met torentje waar een zwarte vlag halfstok hangt. Er liggen bloemen voor de gesloten deur van het huis dat Villa Schwarzkopf blijkt te heten en rond 1925 in opdracht van Mořic Schwarzkopf gerenoveerd werd in Jugendstil stijl. Schwarzkopf was toentertijd in voormalig Tsjechoslowakije de enige firma die concurrentie kon bieden aan de veel grotere en bekendere Baťa-fabrieken en produceerde schoenen, leren voorwerpen en riemen. Rond 1955 werd Schwarzkopf onteigend door het communistische regime. Eerst heeft de grenspolitie in de villa gezeten, vervolgens een kantoor van de communistische partij en tot slot een kleuterschool. Nadat de kleuterschool vertrok raakte het in verval, tot het in 1989 weer terug in handen kwam van de familie Schwartzkopf die het weer opknapte in oorspronkelijke staat.
Wat de reden van de bloemen en de zwarte vlag is, achterhalen we ter plekke na wat googlewerk. Het blijkt dat de huidige directeur van de aldaar gevestigde buitensport firma (ook een Schwarzkopf) samen met een stafmedewerker afgelopen maandagavond in Adršpach wilde gaan rotsklimmen, maar dat het duo door een automobilist overhoop is gereden. De automobilist is daarna verder gereden maar men heeft hem uiteindelijk toch weten te vinden. Hij schijnt dit al eens eerder geflikt te hebben. Voor de ingang, die met een rolluik is afgesloten, liggen bloemen en branden kaarsjes.

Villa Schwarzkopf, een mooi huis, doch een trieste geschiedenis

Villa Skála enkele honderden meters verderop, genoemd naar Jakub Skalá (1899-1946) de zoon van de directeur van het ziekenhuis die het liet bouwen
met de centjes van zijn vrouw die de dochter van de eigenaar van de stoommolens in de stad was.​

Als afsluiter van de dag rijden we met de auto in een grote boog de heuvel Vrch Anděla Strážce op die ten oosten van Sušice ligt, richting de 17e -eeuwse “Schutzengel-kapelle”. Van daaruit hebben we een mooie uitkijk over de stad en omgeving. We zijn net op tijd want binnen enkele minuten nadat we er op een vrijwel lege vlakte stoppen is stroomt die propvol. Er blijkt een mis (waarschijnlijk om 19 uur) te zijn. Vanwege de afstand en de helling komt vrijwel iedere kerkganger met de auto naar boven, behalve een mevrouw die vanuit haar huis door de weiden, met vrij rondlopende mooie grijze kippen, naar boven komt.

de Schutzengelkapelle boven op de berg met...

... een mooi uitzicht over Sušice​

Op weg naar het avondeten in het hotel maken we een korte stop bij de plaatselijke Lidl, waar we ons verbazen over de gigantische afmetingen van de paprika zoutjes.

XXL Paprika snacks, ter vergelijking: de cola flessen zijn 1,75 liter verpakkingen
de XXL paprika zakken zijn ongeveer een halve meter lang !​

Als afsluiter van onze eerste volle dag in Sušice verorberen we wederom een heerlijke avondmaaltijd in “ons” kasteelrestaurant in Hrádek u Sušice.

Morgen gaan we de omgeving verkennen per fiets.
Duimen voor goed weer want het hangt erom volgens de voorspellingen.
Na shledanou !

 

[Stadla]

Dank weer voor de mooie en uitgebreide verhalen. Je gaf aan dat de huisnummers niet een logische volgorde hebben. Er zit wel logica in: wanneer ergens een huis werd gebouwd kreeg dat het volgende nummer onafhankelijk van de plek waar dat was gebouwd. Een dergelijk systeem kende Nederland rond 1830 ook nog. Ik kwam dat tegen bij het opsporen van mijn voorouders. Om alleen een huis te vinden met een adres is wanneer je geen postbode bent erg lastig. Gelukkig helpen google en mapy.cz daarbij wel.

 

[Plank]

Een dergelijk systeem kende Nederland rond 1830 ook nog.

Waarschijlijk is op een later moment een herindeling gedaan dan ? En in Tsjechië dus nooit (ik heb me er ook wel eens over verbaasd).

Hoe doen ze het nu in Tsjechië als er een nieuw huis gebouwd wordt tussen 2 bestaande huizen in ? In Nederland krijg je dan letters erbij. Dus bijvoorbeeld tussen huisnummer 32 en 34 komt een nieuw huis, dan krijgt het nieuwe huis 32a als huisnummer.

 

[Stadla]

Ik kwam gisteren nog weer huizen tegen met rode en blauwe nummers. De ene zal een nummering voor het oude systeem zijn, het andere voor een systeem dat we al jaren normaal vinden.

 

[Leo]

Heeft te maken met het verschil tussen orientační číslo en číslo popisné.
Zeg maar het verschil tussen het huisnummer en het nummer waaronder een bebouwd perceel bij het kadaster bekend staat.
En de kleuren liggen soms ook nog eens per stad verschillend...
Zie oa https://www.tsjechie.net/forum/threads/meerdere-huisnummers-op-deuren.8571/ waar kuurgast gisteren al zo behulpzaam was dit een schopje te geven.

 

[Leo]

Dag 10: vrijdag 26 augustus 2022 - Op verkenning met de elektrokolo

Na het ontbijt melden we ons bij de hotelreceptie om de twee elektrische fietsen die men bezit te huren. We hadden al eerder gevraagd of ze mogelijk gereserveerd konden worden, maar de weersvoorspellingen waren zodanig dat het niet duidelijk was of het nou droog zou blijven of niet. Op dit moment schijnt het zonnetje, dat zal de hele ochtend en een deel van de middag ook nog zo zijn en daarna komen er mogelijk een paar stevigere buien tegen het eind van de middag. We hebben een fietstocht gepland van ca. 48 km waarbij we even voor zessen terug hopen te zijn. Als we ook de laatste kilometers wat nat worden, dan zou dat niet echt een ramp zijn.

Even puzzelen we nog een laatste keer of we vandaag echt wel gaan fietsen. Zoals gezegd, voor de ochtend is er droog weer voorspeld, voor de namiddag met name in de hoger gelegen delen van Šumava regen en kans op onweer. De hoeveelheid voorspelde regen zou volgens de laatste vooruitzichten redelijk meevallen, dus wagen we het er dan toch maar op. Ook omdat zaterdag het bezoek aan Blatná met concert en zondag het doedelzakfestival in Strakonice op het programma staan kunnen we daar al niet mee ruilen. En op maandag is bijna alles dicht, vandaar dat we dan een wandeldag gepland hebben.
Dus: op de fiets ermee.
De instap van vrouwlief is weliswaar iets lager dan die van mezelf, maar toch nog hoog genoeg om het opstappen zwaar moeilijk te maken. Met als gevolg onderweg twee keer omgekiept bij het opstappen en aan allebei de zijden een blauwe plek erbij.

De bandjes zijn wat slap, de dame van de hotelreceptie weet daar niet echt raad mee, maar de buurman die aan het klussen is trekt een hogedrukpomp tevoorschijn en lost het probleem binnen enkele seconden op.
De GPS met daarin de tevoren uitgestippelde route wordt met de inmiddels beproefde veter-ijzerdraad-methode aan het stuur vastgebonden, zodat we altijd kunnen zien of we goed zitten en waarheen de weg leidt. We hebben een zekere en een mogelijke stop onderweg ingepland.
De route voert vanuit Hrádek u Sušice naar Sušice, daarna grotendeels langs de Otava tot Rejštejn, van daaruit langzaam bergop tot Kašperské Hory waar we een langere pauze met museumbezoek willen doen. Daarna verder bergop tot in de buurt van Kasteel Kašperk. Als we genoeg tijd hebben kunnen we daar een kijkje nemen, anders fietsen we door. Enkele kilometers na Kašperk verlaten we het asfalt en gaan door het bos naar beneden richting Sušice, waar we dan het laatste stukje tot Hrádek u Sušice dubbelen t.o.v. vanochtend.

de instap van de Elbrus E5 is wat aan de hoge kant

onderweg naar Sušice

vlnr: langs de Otava / nabij Klášterský Mlýn / Rejštejn

kapelletje in Annín

Spaunova Villa (1904) in Klášterský Mlýn, in Weense Art Nouveau stijl, genoemd naar de bewoner en opdrachtgever
Spaun die directeur en eigenaar was van de glasfabriek in Klášterský Mlýn

bergop richting Kašperské Hory, in de verte komen enkele donkere wolken opzetten​

Gedurende de ochtend is het inderdaad prima fietsweer en heerlijk fietsen zuidwaarts langs de Otava. Hier en daar een half verharde weg, af en toe een gescheiden stuk fietspad, en af en toe samen met de auto’s op het asfalt. Dat laatste vormt gelukkig maar een klein aandeel, want er zijn van die stukken waar je van je fiets gesjeesd wordt als je pech hebt.
Boven de hoger gelegen bergen in de verte ziet het er wat donkerder uit, maar op zich ver genoeg weg om geen zorgen over te maken. Verrassend hoe snel je op gang bent op zo’n elektrische fiets en hoe licht je bergop trapt. Tot nu toe hebben nog iedere keer gewone fietsen gehuurd, maar omdat het hier heuvelachtig is besloten we voor de elektrische uitvoering te gaan. Een verademing als je even omhoog moet. Alleen op een steil stukje bergop richting Kašperské Hory moet vrouwlief een kort stukje lopen.

het centrale plein in Kašperské Hory met rechts het raadhuis uit 1551​

Na zo’n kleine 25 km fietsen komen we even voor 13.00 uur aan op het centrale plein in Kašperské Hory waar we plaatsnemen op een terras voor een glaasje Vinea (soort druivensap met prik). Tot onze verrassing (en verbazing) hebben ze geen huisgemaakte limonade.
Tijdens het glaasje Vinea wordt het in het zuiden boven de bergen alsmaar donkerder. In de verte horen we menig donderklap, maar hier is (nog) geen vuiltje aan de lucht. Als we echter een tweede keer naar de buienradar kijken is binnen een kwartier de voorspelling totaal omgeslagen. Plots zitten we aan de rand van een heftig buienfront, komen de wolken dreigend dichtbij en is er weldra een eerste plensbui aanstaande. Om 13.33 uur voorspelt men de neerslagpiek voor 15.10 uur, maar niets blijkt minder waar.

mmmm, dat ziet er niet goed uit
​

Als we een kwartiertje later in het Šumava museum binnen zijn komt de regen met bakken tegelijk uit de hemel vallen en een tiental minuten later volgen een hele serie bliksem en donderklappen.
In een dik half uur tijd is de verwachting dat we wat lichte regenval zouden krijgen omgeslagen in een zware onweersbui.

Gedurende het hoogtepunt van de bui zijn we (gelukkig) binnen in het droge museum.
Daar is van alles te zien van regionale opgravingen en natuur tot glaswerk en gebruiksvoorwerpen uit de 18e en 19e eeuw. Noemenswaardig is de relatief grote verzameling “Umrlčí prkna” (Totenbretter op zijn Duits, doden- of lijkenplanken op zijn Nederlands).
Deze traditie die al sinds de middeleeuwen in Beieren bestond en in Šumava ruim twee eeuwen geleden is ingevoerd door kolonisten (maar ook in sommige andere koudere delen van Europa) voorkomt voert terug tot ca. 700 na Christus en wordt op sommige afgelegen plaatsen nog steeds in ere gehouden.
Als vroeger iemand gedurende de koude winter stierf was de bodem vaak te hard bevroren om een graf te kunnen graven voor de overledene. Daarom werd de overledene op een plank die aan de achterkant vaak voorzien werd van drie kruisjes gelegd, met zijn gezicht richting de voordeur. Rijke boeren en welgestelde mensen lieten de plank beschilderen met het Oog van God of met engelen, de armeren deden het meestal met een gekruiste schedel of afgeknakte kaarsen.
De plank werd op twee stoelen geplaatst en nadat de nabestaanden de overledene zijn ogen hadden dicht gedaan werd met een sjaal zijn kin vastgebonden zodat zijn mond niet open zou vallen. De handen van de overledene werden aan elkaar geknoopt met een rozenkrans en vaak werden er heiligenbeelden op de borst van de overledene gelegd. Het raam van de ruimte waar de overledene lag werd open gezet zodat de ziel van de overledene het lichaam kon verlaten en wegvliegen. Ook werd er een speciale kaars aangestoken, in het Duits “Sterbkerze” geheten.

enkele Totenbretter uit de rijke collectie van het museum

Foto uit 1930 van de bekende fotograaf Seidl, op de achtergrond de Grosser Arber​

Als het enigszins mogelijk was werd de dode de derde dag na overlijden begraven. Was de bodem te hard in de winter dan kon de plank met lijk vaak blijven liggen tot de sneeuw en vorst met de stijgende temperaturen in het voorjaar verdwenen en de overledene op een fatsoenlijke manier begraven kon worden. Na de begrafenis werd het bord dan voorzien van de naam en data van de overledene, vaak voorzien van een spreuk en een pijlvormig dakje dat symbolisch naar de hemel wees. Er waren zelfs kunstenaars in de regio die niets anders deden dan dit soort borden beschilderen. De meest voorkomende motieven waren een gebroken kaarsen, een schedel met gekruiste beenderen en het Alziend Oog. De inscriptie op elk dodenbord begon meestal met de tekst: “Auf diesem Brett hat gelegen”, gevolgd door de naam, de geboorte en sterfdatum, de woonplaats en meestal ook het beroep van de overledene. De borden werden op prominente plekken als een splitsing van wegen, of onder een bijzondere boom of op een plek waar de overledene graag kwam geplaatst. Vrienden, kennissen en voorbijgangers legden regelmatig bloemen neer bij de planken om de overledene te gedenken en voor hem of haar te bidden.
Als de plank met de overledene uit het huis werd gehaald voor de begrafenis, draaide men de stoelen waarop de plank gelegen hadden onderstboven, zodat er niet direct daarna nogmaals iemand in hetzelfde huishouden overlijden zou.

Met de verdrijving van de Duitstalige bevolking na de tweede wereldoorlog en de komst van het communisme verdween de traditie van de doodsplanken in het Boheemse deel van Šumava volledig. De traditie werd door de Tsjechoslowaakse bevolking en overheid gezien als een vorm van typisch Duitse cultuur die geëlimineerd moest worden.

In het Beierse deel van Šumava is de traditie in kleinere dorpen ook na de tweede wereldoorlog blijven bestaan, maar niet meer zo weid verspreid als vroeger.

vale gier, ca. 1915 uit de omgeving van Hrad Kašperk

ze zien er uit als parfumflesjes, maar het zijn flesjes om snuiftabak in te doen

zkamenělá kobylí hlava (paardenkopsteen)
lang aangezien voor een meteoriet, na wetenschappelijk onderzoek bleek het een verweerde kersantietsteen

natuurhistorische afdeling

weer op de fiets​

Als we even na 15 uur weer buiten komen is de volledige onweersbui voorbij. Dat is maar goed ook, want volgens de voorspelling van nog geen anderhalf uur terug zou nu het hoogtepunt nog moeten komen. In de verte horen we nog wat gedonder, maar hier is het droog.
Met een zakdoek drogen we de zadels af, halen de fietsen van de lantaarnpaal voor het museum en maken ons op weg richting noorden. Daar ziet de hemel lichter uit als in het zuiden. Nog voor we het plein af zijn valt bij vrouwlief de aandrijving stil, valt ze om en heeft opnieuw een blauwe plek erbij.

We mogen nog een stuk bergop tot burcht Kašpersk. Direct achter de dorpskern zien we die al liggen, maar voordat we boven zijn ontvangen we een nieuwe plensbui. De weergoden zijn vandaag niet met ons, zo veel is duidelijk.

met de burcht in zicht begint het opnieuw te regenen, we hebben al 250 hoogtemeters overwonnen, we mogen er nog 150

de officiële fietsroute gaat verder over asfalt, door het bos en zelfs door de wei

als we het grootste deel van de afdaling gehad hebben klaart het zowaar weer wat op
​

We slaan de burcht over en niet veel daarna verlaten we de grote weg om via zandpaden, weiden en enorm hobbelige bospaden met dikke keien bergaf te gaan. Ruim 15 kilometer lang hebben we beide handen stevig om de remmen omklemd. Vrouwlief maakt op een van de keien een flinke smak met nog meer blauwe plekken en een kapotte broek tot gevolg.

In Sušice mogen we nog een staaltje rangeren van de plaatselijke machinist aanschouwen. Voor gesloten overweg wel te verstaan. Eerst kom een locomotief met tig wagons vol hout geladen van links naar rechts, dan wordt de locomotief losgekoppeld, loopt een hulpje terug naar de overweg om een wissel om te zetten, gaat de locomotief naar het hulpje om die op te halen, gaat de locomotief zonder wagons weer terug van rechts naar links om op het juiste spoor te komen, gaat het hulpje weer eruit om opnieuw een wissel om te zetten, gaat de locomotief met een nieuwe serie wagons weer van links naar rechts, worden de twee series wagons aan elkaar gekoppeld waarbij het achterste deel de overweg bezet blijft houden en zowaar, na dik tien minuten wachten in de miezerregen gaan de spoorbomen weer open.
Met aan beide zijden een file van wachtende auto’s zo ver het oog reikt.
En die moeten wij dan weer voor laten gaan, want we willen de weg oversteken en dat gaat niet met verkeer van twee kanten…

gratis demonstratie "rangeren met toekomstige lucifershoutjes"

we zijn weer thuis​

De beloning bij terugkomst in het hotel mag er zijn.
Een heerlijke warme douche, gevolgd door een sous-vide varkenshaas gevuld met bacon, warme bonensalade, tomaatjes, alfa-alfa, gebakken aardappeltjes en een demi-glace saus.

Morgen een nieuwe dag, met hopelijk minder regen en minder blauwe plekken.
Na shledanou !

 

[PuNkEnStEiN]

gratis demonstratie "rangeren met toekomstige lucifershoutjes"​

Laat ze dan meteen ook die slagboom meenemen, die kan ook wel een vuurtje gebruiken.

 

[Franky]

Lekker actief zijn jullie op vakantie en wat een skala aan wetenswaardigheden passeren hier de revue.

 

[Leo]

Ja, als we dan de deur uit zijn willen we ook wat zien