Zomer 2020 - Twee weken Bohemen van dag tot dag

Welkom op Tsjechie.net

Het Tsjechisch Forum, in een nieuw jasje!

Dag 5 - vrijdag 24 juli 2020: Plzeň

Vandaag is onze eerste dag in Plzeň (Pilsen), een stad met 170.000 inwoners ongeveer 90 km ten westen van Praag en 70 km ten oosten van de grens met Duitsland. Om het gezoek naar al die extra tekens op het toetsenbord te omzeilen, hadden we vandaag eens gedacht een verslagje te maken zonder al die kringeltjes, golfjes, streepjes, hoedjes, bolletjes en dakjes op de letters. Het moet voor die Tsjechen toch een crime zijn om de taal goed te leren schrijven, dunkt ons. Uiteindelijk besluiten we toch maar alle leestekens zo goed en kwaad als het kan bijeen te sprokkelen. Plzeň heeft toch net dat beetje extra cachet ten opzichte van Plzen.

Vanochtend schuiven we aan het ontbijt in dezelfde ruimte en aan dezelfde tafel als waar we gisteren het avondeten genuttigd hebben. Het lijkt erop dat men niet veel gasten heeft vandaag. We zien één ander stel aan het ontbijt en verder niemand.
Ook hier vlees, kaas, zoet en de bekende langwerpige broodjes met zoutkristallen op tafel. Een flinke kan thee voor ons allebei en de vraag of we spiegel of roereieren willen. Als ik aangeef een spiegelei te willen, vraagt mevrouw: twee of drie? Ze valt bijna achterover van gespeelde verbazing als ik er maar één hoef en schudt eens met haar hoofd. Het ene ei smaakt prima. De rest van het ontbijt ook trouwens.

Net als gisteravond staat vanochtend de TV aan. Nu met een of andere Amerikaanse serie die nagesynchroniseerd is. We hebben het in vorige vakanties inmiddels vaker gezien, de ontbijtruimte is kennelijk niet compleet zonder TV scherm.

Na het ontbijt loop ik een rondje door de wijk Roudná en zet vrouwlief zich aan een breiwerk. Bij de wandeling valt op dat menige prullenbak uitpuilt met verpakkingsmateriaal van etenswaren, iets dat we later vandaag op meerdere plekken in de stad zien. Wellicht wordt het mede veroorzaakt door de nabijheid van een grote Kaufland en een McDonalds. Een heel ander aanzicht dan het netjes onderhouden Františkovy Lázně.
Mede doordat rond het centrum wegwerkzaamheden plaatsvinden, kennen een aantal tramlijnen omleidingen of alternatieve haltes. Ook dat draagt bij aan het enigszins rommelig ogend stadsbeeld.

Vanwege de rompslomp die de omleidingen met zich meebrengen en de niet al te grote afstanden die we in de stad denken af te leggen, besluiten we af te zien van een weekkaart voor het OV.
We gaan het meeste gewoon te voet doen. Goed voor lichaam en geest.
We beginnen aan het eind van de ochtend met een wandeling richting het Patton Memorial Pilsen. Vanuit het pension is het nog geen kwartiertje.
Zodra we de brug over de Mže over zijn en ons aan de stadskant bevinden zien we nog iets dat het stadsbeeld van Plzeň een rommelige aanblik geeft: boven vrijwel alle doorgaande wegen en ook boven de wat bredere zijwegen hangen kabels. Lichtmasten en ankers in gebouwen hangen vol met spankabels voor de elektrische bedrading ten behoeve van zowel trams als trolleybussen. Je kunt op menig plaats geen gebouw op de foto krijgen of er hangt wel een kabel voor. Alsof er een enorm spinnenweb over de stad hangt.

Naast het Memorial staat een gebouw waarvan we niet precies weten te achterhalen wat het is, behalve dan dat er een firma in zit die zich bezig houdt met recycling en die momenteel kennelijk ook mondkapjes verkoopt en/of importeert. De twee hoektorentjes doen door hun doorkijkeffect een beetje denken aan het Belvédère gebouw van M.C. Escher. We zetten het op de foto. Met tramdraad ervoor.

full

mooi gebouw, lelijke draad
Het Pattonmuseum zelf is in een recht-toe-recht-aan gebouw gevestigd zonder architectonische franje. Het blijkt niet groot, maar wel de moeite waard.
Het museum is geopend op 5 mei 2005 ter gelegenheid van de zestigjarige bevrijding van Pilsen en West Bohemen. We zien er een overzicht hoe het derde Amerikaanse leger onder leiding van generaal Patton vanaf de invasie in Normandië via de slag om de Ardennen richting Tsjecho-Slowakije is getrokken en na de bombardering van de Skoda fabrieken in Pilsen (die door de Duitsers gebruikt werden voor de productie van oorlogstuig) en de slag om Cheb het westen van Bohemen wist te bevrijden. Om het vervolgens over te laten aan de communisten die tot 1989 hun best hebben gedaan de geschiedenis rondom de Amerikaanse bevrijding uit de boekjes te houden, zoals we eerder deze week bij het Ypsilonka monument al zagen.

full

originele artefacten uit Normandië/1944​

Aansluitend lopen we richting Náměstí Republiky, het centrale plein.
Het is even zoeken waar we precies langs kunnen doordat de winkelstraat Solní, waar normaal ook twee tramlijnen doorheen gaan, opengebroken ligt. Het lijkt erop dat het vak van stratenmaker voor de doorsnee Tsjech niet genoeg oplevert. Aan uiterlijk en spraak te oordelen zijn het voornamelijk inwoners van Balkanlanden die hier het vuile werk opknappen.

full

voorlopig rijden hier geen trams​

De gemiddelde Tsjechische vrouw (maar ook de man) is hier trouwens opvallend slechter gekleed en verzorgd dan elders in het land. Vanaf een bankje bekijken we een tijdje een Rubensachtige vrouw die zojuist vanuit een andere omgeving geteleporteerd lijkt te zijn met de teletijdmachine van professor Barabas. Gekleed in een bleke halfdoorzichtige lap stof waarvan de delen tussen soep en aardappelen door aan elkaar genaaid lijken te zijn. Ze is met iemand aan het bellen die het duidelijk niet met haar eens is. En andersom ook niet. Daarbij gebaart ze regelmatig druk en woest met ma Flodderachtige gezichtsuitdrukkingen.
Als het schouwspel is afgelopen, verzamelen we een paar folders bij de VVV en in de schaduw van de kathedraal bekijken we de mooie gevels aan het plein en de mensen die er voorbij lopen.
Náměstí Republiky, letterlijk vertaald “Het plein van de Republiek”, is met 193x139 meter een van de grootste pleinen van Europa. Die grootte valt niet overal op doordat bijna in het midden ervan de Bartholomeus kathedraal staat. Met zijn 103 meter is dat het hoogste kerkgebouw van Tsjechië. Helaas is de uit 1295 daterende gotische kathedraal al enige tijd gesloten vanwege herstelwerkzaamheden, dus binnen een kijkje nemen is er niet bij.
De ernaast gelegen Mariazuil uit 1681 staat in de steigers. Ook hier wordt volop gerenoveerd. De zuil werd in 1681 door het stadsbestuur opgericht als dank voor het einde van de pestepidemie. Tussen de stellingen door kunnen we bovenin het bladgoud ontdekken van de (kopie van de) Madonna van Pilsen.

full

Keizershuis (wit links, 15e eeuw), stadhuis (midden, 16e eeuw) en pestzuil in de stellingen (17e eeuw)​

Als ik de vanochtend gemaakte foto’s even bekijk, valt me op dat ze nogal korrelig uitzien. De instellingen van het toestel nalopend is de oorzaak snel gevonden: de ISO waarde staat op 6400. Tsja, dat levert geen mooie plaatjes op zo. Gelukkig dat ik er tijdig achter kom. Geen idee hoe het kan, want gisteren stond alles nog prima.
De huizen aan het centrale plein zien er mooi uit, bijna geen twee gevels naast elkaar hebben dezelfde kleur, waardoor het een leuk afwisselend mengelmoesje wordt. Op twee daken zien we een Slavisch kruis en op twee gevels waakt een alziend oog als een soort Big Brother over het plein.

Op een van de huizen tegenover ons bankje hangt een rood hart aan de balustrade. Het huis heet dan ook “Dům U Červeného srdce”, het huis bij het rode hart. Dit huis werd in 1894 in neorenaissance stijl gebouwd naast de bisschopsresidentie met een barokgevel uit 1710.
Op de tweede en derde verdieping bevinden zich woonruimtes, op de begane grond is een bankkantoor van Česká spořitelna gevestigd. Ernaast staan respectievelijk een wit (Dům U radlice) en een lichtrose/lichtbruin gekleurd Art-Nouveau herenhuis, beide met drie verdiepingen, daterend uit 1905. Op de hoek dan een geelgroene gevel met bovenin een alziend oog. Gezien het oog vermoeden we dat ook dit gebouw ooit een religieuze functie moet hebben gehad, maar we kunnen er niets over vinden.
Tegenwoordig heeft de benedenverdieping in ieder geval geen religieuze functie meer. De grondmuren met de twee Art-Nouveau huizen ernaast zijn doorgebroken en samen vormen de drie panden het “Happy Days Casino”. Met 4 blackjack tafels, 2 roulette tafels en 40 eenarmige bandieten. Non-stop geopend.

full

vlnr: bisschopsresidentie 1710, huis met het rode hart 1894, radlicehuis + tweede Art Nouveau herenhuis 1905, hoekhuis van onbekende datum

full

Bartholomeus kathedraal (met voor de verandering nog eens een draad)​

Aan de achterkant van de kathedraal gaan we op zoek naar "Ošahánek" een afwijkend engeltje op een hekwerk. Dat lukt probleemloos. Een zilverkleurig hoofdje is snel gespot als de rest allemaal goudkleurig is. Als we er een tijdje staan zien we plots dat er twee handen van onder de stoeprand uitkomen. Daar hadden we niks van gelezen vooraf. Altijd leuk, zo’n extra verrassing.

De legende gaat dat de zilverkleurige engel geluk is beginnen brengen op de dag dat een middeleeuwse beul zou gaan trouwen. Volgens de kerkelijke wetten was een beul onrein en een onrein persoon mag geen heilige plek betreden, dus moest de beul tijdens de ceremonie aan het altaar vervangen worden door een vriend.

Terwijl de bruid en de vervangende bruidegom getrouwd werden was de beul aan het bidden bij het buitenaltaar van de kerk. Nadat hij klaar was met bidden en opstond pakte hij de tralies en het hoofd van een op het hekwerk gesmede engel vast. Twee Pilsener dames van gegoede komaf hadden dit gezien en veronderstelden dat de engel een deel van de magische kracht van de beul had ontvangen. Al snel daarna deed het gerucht de ronde dat ieder die de engel aanraakte een gelukkige toekomst tegemoet zou gaan.
Op drukke dagen bij mooi weer schijnen gemiddeld zo’n duizend mensen per dag de engel aan te raken. De engel is zo ver afgesleten dat er geen hoofd meer in te herkennen is. Opvallenderwijs zijn de andere engelen hol van achter en is uitsluitend die zilverkleurige op de hoek massief.

De handen die onder de stoeprand vandaan komen, vormen een tweede mysterie op deze plek. Ze zijn er van begin januari 2018, maar vooralsnog is onbekend wie ze geplaatst heeft en waarom. De pastoor van de kathedraal heeft er in ieder geval geen problemen mee, zo verklaarde hij in een interview dat jaar. Er is niets beschadigd en het trekt op een positieve manier bezoekers aan, zo zijn mening. Het heeft wel iets. Zo’n mysterie zonder verklaring.

full

Ošahánek

full

en de mysterieuze handen...​

Aansluitend nemen we in Dřevěná, een zijstraat van het plein, plaats aan een tafeltje bij Café Beruška. Dankzij de hoge gevels zitten we ook hier weer lekker in de schaduw. Achter de toonbank binnen een behulpzame jongedame die geen woord Duits maar een aardig mondje Engels sprak. Ook hier valt de tweedeling in de bevolking weer op: de ouderen spreken prima Duits, de jongeren prima Engels.
Onder het genot van een huisgemaakte limonade en een jasmijntaartje met blauwe bessen bladeren we door de folders van de VVV. Er valt ruim voldoende te zien in Plzeň.
We hebben in totaal 4 dagen ingepland met activiteiten in de stad, maar als we de folders zo bekijken, kunnen er nog een paar dagen gevuld worden met zaken die we niet op ons lijstje hebben staan.

full

een hapje voor bij de folders

full

vriend Krtek is hier ook te koop​

Als we aan de tweede limonade zitten, valt ons op dat het huis aan de overkant van de straat "gesierd" wordt door een wel heel groot aantal kabels. Sommige kabels lopen van het dak af langs de gevel naar beneden. Andere lopen door het ene venster naar buiten en door het volgende weer naar binnen. En sommige lopen van de andere kant van de straat naar een huis aan deze kant. Sommige komen van het dak af en lopen niet helemaal tot beneden, maar gaan ergens op de eerste of tweede verdieping door het kozijn naar binnen.
Het raam rechts beneden bevindt zich bij de belangrijkste kamer van het gebouw, zo is onze theorie althans; daar namelijk komen de grootste hoeveelheid kabels door naar binnen en buiten. We dopen het gebouw tot “Dům s kabely”, het huis met de kabels.

Als we alle kabels bestudeerd hebben, lopen we verder langs oostelijke rand van het stadscentrum. Daar lopen we door een mooi stadspark verder. Het park vormt een soort strook om het stadscentrum, aangelegd in de negentiende eeuw op de plek waar vroeger de stadsmuren gelopen hebben. Ergens in de buurt van de zuidoostelijke hoek bevindt zich een standbeeld voor de marionetten Spejbl en Hurvínek, waar we naar op zoek gaan. Deze vader en zoon, bedacht door poppenspeler Jusef Skupa, zagen in respectievelijk 1919 en 1926 het levenslicht. Ze figureerden sindsdien in tal van stukken, tekenfilms en series. Daarbij steevast volgens eenzelfde rollenpatroon. In korte dialogen oreert Vader Spejbl over het rotsvaste vertrouwen in zichzelf en zijn kennis, en brengt zoon Hurvínek de wereld van vader aan het wankelen door zijn kritische vragen.

Ook ons vertrouwen wankelt als we na een paar keer heen en weer lopen geen Spejbl of Hurvínek vinden. Totdat we een houten bekisting tussen de planten ontdekken waar het duo onder verstopt blijkt te zitten. Hoe of waarom is ons niet duidelijk. Als we er een foto van nemen lopen een moeder en zoontje langs, eveneens om zich heen zoekend en even later naar de bekisting wijzend. Ook na bijna 100 jaar spreekt het duo nog steeds tot de verbeelding.

Niet ver van het bekiste marionettenmonument bevindt zich aan de zijkant van een gebouw het Theatrum Mundi, een grote muurschildering met daarop personen en gebeurtenissen uit de Tsjechische historie die allen op de een of andere manier een link met Pilsen hebben. Zo staat er onder andere de uitvinder František Křižík op een ladder, die hier heel wat gebouwen in de tijd van Edison voorzien heeft van een door hem uitgevonden elektrische booglamp. Verder present zijn onder andere Emil Škoda (oprichter van de grote gelijknamige Pilsener machine- en wapenfabriek), Josef Skupa, de poppenspeler die in het stadstheater de bühnes ontwierp, maar ook als designer voor Škoda werkte, en Bedřich Smetana die hier 3 jaar aan het gymnasium muzieklessen volgde.
De 200 m2 grote muurschildering ontstond in 2001 op een plek waar een aantal huizen waren afgebroken en een dode muur al jaren de mooie parkomgeving ontsierde.

full

enkele honderden jaren Pilsener geschiedenis op 200 vierkante meter muur

full

altijd handig als je niet meer weet welke datum het vandaag is​

Als we de bocht omslaan heeft de oost-west-as van het park duidelijk een ander aanzien dan de noord-zuid-as. Nu wordt het park aan de ene zijde geflankeerd door tal van panden daterend uit het begin van de 20e eeuw en aan de andere kant door een serie overdekte terrassen waar het waarschijnlijk tot laat in de avond gezellig toeven is.

full

boven de toegangsdeur van het West Boheems Museum (1902)

full

Měšťanská beseda (1901)​

Tussen twee van de panden bevindt zich een onopvallende boogvormige doorgang die toegang geeft tot een steegje, leidend naar de stará synagoga, de oude synagoge.

Zijn bekendere broer, de velká synagoga (grote synagoge) verderop, is een stuk prominenter zichtbaar langs de brede hoofdweg. De stará synagoga ligt nogal verscholen tussen de huizen achter de gevels langs het stadpark.

De oude synagoge werd in 1859 gebouwd in de tuinen van het Joods gemeenschapshuis naar plannen van Martin Selzer, die ook tekende voor de bouw van de Pilsener stadsbrouwerij en de gebogen Rooseveltův most (Roosevelt brug) tussen het stadscentrum en de wijk Roudná.
De oude synagoge is een rechthoekig gebouw van 20 bij 15 meter in neoromaanse stijl. De begane grond was bedoeld voor mannen, de tweede galerij voor vrouwen. Sinds de bouw van de grote synagoge in 1893 is het belang van de oude synagoge sterk afgenomen en uiteindelijk raakte ze zelfs in verval. Medio jaren 90 werd ze weer opgeknapt en sindsdien vinden er naast gebedsdiensten ook tentoonstellingen en concerten plaats.

We zien er een tentoonstelling over het Joodse leven in de regio Pilsen en een tentoonstelling die gewijd is aan de fundamentele mijlpalen in het leven van een Jood.
Achterom bevindt zich op het terrein van de voormalige hulpsynagoge een soort binnenhof met een indrukwekkend holocaust monument: de Tuin der Herinneringen. Op de grond liggen 2600 stenen met daarop de namen en geboortedata van Pilsener Joden die door de nazi’s in de tweede wereldoorlog vermoord zijn.

full

het interieur gezien vanaf de vrouwengalerij

full

De Tuin der Herinneringen​

full

De grote synagoge even verderop, helaas ook gesloten wegens renovaties​

Na de oude synagoge wandelen we in een grote boog terug naar het centrale plein om het Muzeum Loutek (poppenmuseum) te bezoeken. Daar is een tentoonstelling over de geschiedenis van het marionettentheater zoals dat ruim 150 jaar geleden in de regio Pilsen ontstaan is. Oorspronkelijk waren het families die het spel van generatie op generatie van elkaar leerden en samen als een soort reizende kermis langs de dorpen gingen. Eerst met paard en wagen, daarna tot ver in de 20e eeuw met een eigen bus.
De bekendste Pilsener marionetten zijn Spejbl en Hurvinek, bedacht door de poppenspeler Josef Skupa en gerealiseerd door de Pilsener houtsnijder Karel Nosek en zijn neef Gustav Nosek. We zien een aantal versies van de beroemde marionetten, waaronder twee originele houten uitvoeringen die meer dan 80 jaar oud zijn.
Naast een uitvoerig overzicht over de geschiedenis van de poppentheaters in Bohemen zien we tal van mooie (en ook oude) marionetten en net als in Chrudim is ook hier de bovenste verdieping gereserveerd voor poppen die door de kinderen met allerlei hendels, stangen en knopjes zelf bediend mogen worden.

full

Spejbl & Hurvínek

full

de brave soldaat Švejk​

We sluiten de dag af bij het bij Tripadvisor goed gewaardeerde restaurant Žumbera; lekkere lendenmedaillons met Preiselberen en Knödel, c.q. huisgemaakte hamburger met frietjes. En allebei een Kofola. Zonder glimlach. Die kan er hier bij werkelijk geen enkel personeelslid van af.
Bij terugkomst in het pension zijn we zo moe dat we haast direct in slaap vallen.
Morgen meer, dan gaan we weer een dagje buiten Pilsen toeren.

full

Rooseveltův most​
 
Dank Leo, allemaal bekende plaatsen.
Bij Soos is nog een oude spoorlijn te zien, of al weg?

In Loket is in de burcht ook een Nederlandse beschrijving beschikbaar.

En Plzen is ongelofelijk opgeknapt.
Wij hebben het 30 jaar geleden gezien, wat een trieste stad was dat.

We wachten vol spanning het volgende deel af .
 
De smalspoorlijn bij Soos is er nog steeds maar is volgens hun website niet alle dagen in gebruik.
Aan de rails te oordelen rijdt er inderdaad nog af en toe iets overheen.
Het was in ieder geval niet zo verroest als bij een ongebruikt spoor.

Wat betreft de NL vertaling, aan het loket bij Loket zei de dame dat er geen NL was, vandaar dat we het met een Duitse versie gedaan hebben. Die taal was verder het probleem niet, de Wegführung wel ;-)
 
De meeste vakantiefoto's zijn gemaakt met een Canon powershot G7X (mk i). Lekker klein, ideaal voor op reis en met als het echt moet veel handmatig te verstellen instellingen (maar helaas geen on-camera mogelijkheid voor pano-foto's).
Als ik er in het donker op uit ga om sterren te fotograferen doe ik dat met een Olympus OM-D EM1 (mk ii, systeemcamera), maar die heb ik in deze vakantie nauwelijks gebruikt. En waar ik hem nodig had had ik de meest geschikte lens thuis liggen.
De pano-foto's zijn gemaakt met een drie jaar oude iPhone SE.
 
Laatst bewerkt:
Dag 6, zaterdag 25 juli 2020: Nečtiny, Manětín en Mariánská Týnice

Of het door het weekend komt weten we niet, maar vanochtend zijn alle ontbijttafels in het pension bezet en is er geen enkele vrije kamer meer. Er is in ieder geval gisteravond een avonddiner met besloten familiefeestje geweest. De bazin verontschuldigt zich aan de ontbijttafel voor het lawaai dat haar gasten vannacht gemaakt hebben.
Wat ons betreft valt dat wel mee. Er hebben wat mensen op straat staan kletsen, maar we hebben later vannacht meer lawaai gehoord van de saloon aan de overkant dan van de feestvierders onder ons.
Vandaag zijn er als extraatje croissants bij het ontbijt.
Op de TV speelt “Love hurts” van Nazareth, gevolgd door -alweer een overleden artiest- Michael Jackson met “Remember the time”. Amy McDonald doorbreekt de serie maar wordt gevolgd door wederom twee artiesten die er niet meer zijn: George Michael en Aretha Franklin.

Voor ons staan vandaag drie dingen op het programma: Nečtiny, Manětín en Mariánská Týnice.
Als allereerste het dorpje Nečtiny op hemelsbreed ongeveer 35 km ten Noordwesten van Plzeň .
Rondom Nečtiny liggen een aantal gesloten mergelgroeves waarvan men momenteel overweegt om ze weer te heropenen. Het mergel zou van een dusdanige kwaliteit zijn dat men er bijvoorbeeld de Karelsbrug in Praag mee zou kunnen restaureren.
Tevens is er in Nečtiny nog een kasteeltje met terras, maar omdat we later vandaag nog bij een ander kasteel komen gaan we dat van Nečtiny overslaan.

Ook worden er al jaren beeldhouwsymposia in het dorpje gehouden. Op één van deze symposia (dat in 2015) waar doorgaans beeldhouwers van over heel de wereld komen, zijn een aantal sculpturen gemaakt die engelen uitbeelden. Ze zijn te zien op de zogenaamde Weg van de Engelen, die parallel langs de hoofdstraat aan de zuidwest zijde van het dorp loopt. Als we in het dorp zijn vinden we naast de brandweerkazerne een flinke parkeerplaats waar we de auto kwijt kunnen. We lopen van hieruit in zuidelijke richting naar de rand van het dorp en vinden het engelenpad dat leidt naar de St. Annakapel en bijhorend hospitaal. Aan de grashoogte te zien werd het onlangs nog gemaaid. Je zou vermoeden dat de engelen in dit dorp niet veel bekijks trekken –ze staan nauwelijks op enige toeristische site vermeld- , maar toch komen we onderweg een gezin met kinderen tegen die ook voor de engelen gekomen zijn.
We zien o.a. een engel in de vorm van een sfinx, een engel met een slang, een engel in de vorm van een draak en een engel die een lam met een baby onder haar vleugel verbergt. Sommige beelden doen ons enigszins de wenkbrauwen fronsen maar de meesten zijn mooi vormgegeven.
Als extra toetje krijgen we een opvallend natuurverschijnsel te zien; langs het pad steekt een ovaalvormige verzameling basaltpijpen uit de grond alsof het een mini krater is.
Dat was althans de gedachte ter plekke.

full

aan de rand van het dorp

full

pracht van een engel

full

natuurverschijnsel ?​

Na wat gespeur op internet volgde bij thuiskomst een kleine verrassing. De basaltpijpen zijn weliswaar puur natuur, hun rangschikking niet. De basaltcompositie blijkt een onderdeel te zijn van de bachelorscriptie van ene Ondrej Hudec uit 2012, student aan de afdeling Kunst en Design van de universiteit van Plzeň . Doel was om op symbolische wijze de drooggevallen bron van de verderop gelegen Anna kapel opnieuw tot leven te brengen middels een soort kratervormige rangschikking van basaltpijpen uit de regio. De bedoeling is kennelijk dat in deze nieuwe constructie het water uit de bron wel blijft staan, maar dat blijkt al geruime tijd niet meer het geval.
Na een kort wandelingetje langs het voormalige pelgrimspad bereiken we de St. Anna kapel. Oorspronkelijk stond hier een 15e eeuwse kerk die tijdens de Dertigjarige Oorlog verwoest werd. In 1657 werd er door ene Václav Adam Kokořovec een nieuwe kapel gebouwd. Diens gerestaureerde familiewapen pronkt boven de zij-ingang van de kapel. Tegenover de kapel ligt een hospitaal dat in 1786 gebouwd werd. Rond 1991 nam een toneelgroep haar intrek in de kapel die als speelruimte gebruikt werd, waarbij van het hospitaal dankbaar gebruik gemaakt werd als verblijfs- en opslagruimte. Na vijftien succesvolle jaren kwam er in 2007 een einde aan het theatergebeuren rondom de Anna-kapel. Het geld was op.
Sindsdien staat ze leeg, nog slechts sporadisch gebruikt voor een incidentele voorstelling.
Toen Plzeň in 2015 culturele hoofdstad van Europa werd was de interesse in het gebouw weer een stuk groter, maar echt veel is er daarna zo te zien nog niet van de grond gekomen.
Dat is jammer, want het is best een mooie locatie.

full

de Anna-kapel​

Als we terug zijn aan het gebouw van de lokale brandweer, beschermd door een betonnen Sv. Florian, lopen we een klein stukje noordwaarts.
Even terzijde van het centrum leidt een half verhard pad, niet ver van waar vroeger een zogenaamde Judengasse moet zijn geweest, slingerend om de kerk heen naar boven. Het steegje wordt aan het begin bewaakt door twee grommende honden die uit het raam hangen bij het eerste huis maar gelukkig door de hoogte boven de weg niet eruit kunnen springen. Tegenover de kerk halen enkele papa’s en mama’s hun kroost op van wat zo te zien een kamp voor de kids is geweest. We slaan nogmaals de bocht om en volgen de asfaltweg die omhoog richting het bos loopt. Daar zou zich een voormalig Joods kerkhof moeten bevinden.

full

blaffende honden bijten niet​

Het is even zoeken maar uiteindelijk vinden we inderdaad de restanten van wat waarschijnlijk ooit een mooi kerkhof geweest is.

Men weet het niet zeker maar vermoedt dat het kerkhof ergens in de 17e eeuw is aangelegd. Van de gedateerde grafstenen stamt de oudste uit 1747 en de jongste uit 1927. Beneden in het dorp heeft tot 1938 een synagoge gestaan, maar die is in de Kristallnacht door de nazi’s vernietigd. Ook de begraafplaats werd daarbij onderhanden genomen en de grafstenen en brokstukken werden op een hoop bij elkaar gegooid.

Nu zou je denken dat deze tijd ver achter ons ligt.
Echter.
Lokale onderzoekers meldden dat ook heden ten dage nog steeds grafstenen verdwijnen ! “Het is slechts een bewijs van afnemend menselijk respect ten opzichte van het culturele erfgoed van de voormalige bewoners.”, aldus het commentaar van een historicus.

full

alles schots en scheef

full

uitzicht vanuit het bos​

Nadat we de restanten van de begraafplaats bekeken hebben wandelen we terug richting de auto naast de brandweerkazerne. Daarbij wederom toegeblaft door hetzelfde hondenduo als op de heenweg.

Enkele kilometers verderop langs de doorgaande weg ligt Manětín. Het centrum ervan is prachtig gerenoveerd. Een barok pareltje, met een kasteel dat we graag willen bezichtigen.
Helaas: als we aankomen gaat de kaartverkoop net dicht. Middagpauze.
Daar stond niets van op de website.
Okay, dan maar naar het kasteelrestaurant om wat te eten.
Helaas, er is net een bus bejaarden gearriveerd en het restaurant is vol. Geen plek meer vrij.
Nou zou je denken dat er beslist nog een ander restaurant is in een dorp dat zo veel toeristen trekt, maar driewerf helaas. Behalve een kleine pizzeria waar je je pizzaschijven in de volle zon op een bankje buiten kunt verorberen is er vandaag niks te krijgen.
Ja, een cukrarna, maar helaas nummer vier binnen een kwartiertje: deze ziet er uit als zijnde van het type “voor altijd gesloten”.
Dan nog een COOP supermarkt, maar helaas vijf: het is zaterdagmiddag en dan liggen bijna alle winkels in dit land plat. Dus ook deze COOP. Enige handelsgeest lijkt hier ver te zoeken.
Wie de stap waagt kan volgens ons hier bakken met geld verdienen.

full

barok around the clock op het centrale plein in Manětín

full

Zámek Manětín​

Wat nu?
Dan maar een half uurtje verderop in Kralovice op zoek naar een restaurant of terras voor een hapje. Daar is toch zeker iets te krijgen?

Ook hier helaas.
Cukrarna met ijs zonder zitgelegenheid binnen en met zitgelegenheid buiten in de volle zon. Restaurant 1 open, maar geen plaats want maar een klein buitenterras. Restaurant 2 open, maar geen plaats want maar een klein terras. Dan nog een Chinees zonder terras, waar we op dit moment eigenlijk niet echt warm voor lopen nog een restaurant van het type “es war einmal”.
Bij een pand nummer vijf dat eveneens veel wegheeft van een ex-horeca gelegenheid hangt een ontluchtingsinstallatie buiten die zo vettig is dat de rillingen ons over de rug lopen.

full

brrrrrrrrrr​

We wandelen verder door de straten van Kralovice in de hoop iets eetbaars tegen te komen, maar het enige dat we zien wat geopend is een bloemen- en plantenzaak. Daar vullen we helaas geen knorrend maagje mee.
We mogen ons tijdens het wandelrondje tevreden stellen met wat slokken van ons eigenste Gerolsteiner bronwater.

Idee.
Als we nu eens een paar km terug rijden naar Mariánská Týnice, eerst daar een kijkje gaan nemen en daarna terugkeren naar Manětín voor een hapje (of hap) en het kasteelbezoek?

Strak plan!
Mariánská Týnice is een klein dorpje met buiten de dorpsgrens de pastorie en de bedevaartkerk van het cisterciënzerklooster uit Plasy, een paar km verderop. Op de plek waar de huidige kerk staat, hebben sinds de 12e eeuw kapellen en kerken gestaan die telkens verwoest werden door verval en geldgebrek of oorlogen. Uiteindelijk floreerde het klooster begin 18e eeuw volop en was er geld voor een nieuwe bedevaartkerk die in 1710 ontworpen werd door Jan Blažej Santini Aichel, dezelfde waarvan we drie jaar geleden de prachtige kerk in Zdar nad Sazavou gezien hebben. Die kerk heeft het geschopt tot Unesco werelderfgoed, die van Mariánská Týnice “slechts” tot nationaal Tsjechisch erfgoed.
Weliswaar stamt het ontwerp van Santini uit 1710 en werd de eerste steen gelegd in 1711, de bouw startte eigenlijk pas in 1720, mede begeleid door die andere bekende barok architect: Dientzenhofer. Vervolgens heeft men tot 1762 gewerkt aan gebouw en decoratie. Uiteindelijk werd het beeld van de annunciatie in 1777 bij het hoofdaltaar geplaatst.
Lang heeft men er niet van genoten. In 1785 werd het klooster in Plasy onder de heerschappij van Jozef II afgeschaft, evenals het door Plasy beheerde Maria bedevaartsoord in Mariánská Týnice. Sindsdien is het kerkgebouw in verval geraakt tot in 1920 zelfs de grote koepel instortte. En passant werden nog wat schilderijen en beelden gestolen zodat er van het oorspronkelijke interieur weinig meer overbleef. Wel werd er in 1952 in de aanliggende kloosterbouw een regionaal museum geopend. In 1996 is men dan, mede dankzij geld uit Europa, aan de restauratie van de oorspronkelijke kerk begonnen en in 2005 werd de koepel hersteld.

full

mooi contrasterende kleuren

full

de koepel na de instorting in 1920

full

de nieuw gerestaureerde koepel hoog boven ons hoofd​

Met behulp van schenkingen van elders is de kerk weer ingericht en de ruimtes van het klooster zijn onderdeel van het museum van de regio Noord-Pilsen geworden.
We zien er een tentoonstelling met ontwerpen van andere kerkgebouwen van Santini, er zijn ruimtes ingericht met regionale winkeltjes, een café, een werkplaats, een schoolklas en woonruimtes uit vroeger tijden en er is een tentoonstelling met kunst, handwerk en cultuurgebruiken uit de regio.

full

regionaal klaslokaal uit vervlogen tijden

full

moe van het stofzuigen of moe van het Covid-nieuws?

full

brandweerwagen uit 1828
De trots van Mariánská Týnice is een prachtig laatgotisch beeld/duo “de verkondiging van Maria met engel” van rond 1500, stammend van de groep “meesters der verkondiging van Týnice” waarvan bekend is dat ze verantwoordelijk zijn voor nog een tiental andere beroemde beelden in de regio Pilsen.
De twee beelden werden voor zo wonderbaarlijk gehouden dat pelgrims van heinde en verre naar Mariánská Týnice kwamen om ze te aanschouwen.

full

Maria met engel (ca. 1500)

full

Maria met engel (21e eeuw)​

De kerk zelf wordt meerdere weekenden per jaar gebruikt voor bruiloften.
Vooral de machtig hoge koepel maakt indruk als je eronder staat.

Na het bezoek aan Mariánská Týnice rijden we terug naar Manětín. Vrouwlief is inmiddels behoorlijk misselijk geworden van de combinatie slingerende wegen / gebrek aan koffie.

Om 15.07 uur komen we in Manětín aan en stappen we vol goede moed eerst naar het kasteelcafé/restaurant.
Jammer dan.
Alweer.
Nu hangt er een bord op dat het restaurant vanaf 14.30 uur besproken is voor een gesloten feest. Geen hapje, geen koffie.
De feestvreugde daalt tot onder het nulpunt als blijkt dat al om 15 uur de laatste rondleiding van start is gegaan.
Kortom, ook bij de tweede poging van vandaag krijgen we niets te zien van de binnenkant van kasteel Manětín.

We kijken nog eens op de website om te kijken wat we nu over het hoofd gezien hebben en lezen: “houd de website in de gaten voor het laatste nieuws”.
Tsja, daar wordt je niet veel wijzer van.
Of zou het geen nieuws zijn dat alles anders loopt dan normaal?

Enorm balen in ieder geval.

We kijken op de kaart of er nog iets in de buurt is en zien als enige alternatief voor de hoofdpijn en misselijkheid van vrouwlief te verzachten op korte afstand het dorp Plasy.

Daar doen we ons nabij brouwerij/klooster/dierentuin op een terras tegoed aan tweemaal cola (goed tegen hoofdpijn) en tweemaal Domaci Limonada Malinova (goed tegen dorst), waarna de misselijkheid van vrouwlief grotendeels verdwijnt.

full

kloosterbrouwerij in Plasy​

Aansluitend rijden we, met een klein zijsprongetje via Zruč waar een hoop oud ijzer in de vorm van een vliegtuigmuseum langs de weg ligt, terug naar Pilsen en is het uiteindelijk toch 18 uur eer we terug op pension zijn.

full

(niet meer vliegend) oud ijzer langs de weg​

Dan gaan we even naar de Kaufland (want die is zaterdag en zondag wel open tot 22 uur) om ons nieuwst geleerde woordje van de Tsjechische taal te kopen: lepidlo.
Het kwaliteitstasje van het fototoestel heeft het begeven, dus halen we wat lepidlo van Pattex om het te kunnen lijmen.

Met de lepidlo in de hand komt men door het ganse land, zelfs tot de tuin van Akropolis, ook al ligt die slechts 150 meter van de Kaufland. Bij de Griek achterom, het is even zoeken naar de juiste gangen die ons erheen leiden, genieten we op het buitenterras van een gyros respectievelijk Cyprusschotel met huisgemaakte limonade en een lekker ijsje met warme frambozen.
Voor omgerekend 36 euro gaat dit zonder twijfel de duurste avondmaaltijd zijn geweest van deze vakantie. Alhoewel, we doen later deze week ook nog een dagje Praag, dus je weet maar nooit.

Ondergetekende is zo moe dat hij tegen half negen op bed al omvalt.

Dat was het dan voor vandaag.
Morgen gaan we Plzeň weer in en krijgt de auto een rustdag.
Groetjes en dobrou noc.
 
Fijn om te lezen. Mooie verhalen. Avonturen! Vietnamezen zijn in de markt gestapt van gesloten kruidenierwinkels. Zijn dan zaterdag de hele dag en zondag geopend. Een winkel staat vaak boordevol met houdbare etenswaren. De maag vullen moet dan zeker mogelijk zijn.
 
Dag 7, zondag 26 juli 2020: Plzeň

Vanochtend zijn we na het ontbijt, ditmaal ronde in plaats van langwerpige broodjes, wellicht omdat het zondag is, weer autoloos de stad in gewandeld.
Met paraplu want het regent.

full

De "engel", een van de drie fonteinen bij de kathedraal
Omdat het er zo mysterieus was lopen we voor de tweede keer deze week langs de handjes aan de Bartholomeuskathedraal. Dat bekeken hebbende gaat het verder richting het Franciscanerklooster. In dat klooster is het Muzeum církevního umění plzeňské diecéze gevestigd. Een soort museum voor religieuze kunst uit de omgeving van Plzeň.
Daar waar het reclamebord voor het museum ophangt gaan we naar binnen, maar dat blijkt de verkeerde keuze. We belanden in het kerkgedeelte van het klooster waar een kwartiertje later de zondagsmis gaat beginnen. Een bedelaar heeft zich slim geposteerd naast de ingang en is het er duidelijk niet mee eens dat hij zowel bij het binnenlopen als bij het verlaten van de kerk van ons niks ontvangt.
Als we nog eens goed op het bord kijken zien we dat we dertig meter verder door de volgende poort in het hek naar binnen moeten. Het is even uitkijken op de laatste meters. Iets heeft hier olie gelekt op de kinderkopjes en in combinatie met de regen is het plaatselijk spekglad.

full

Het Franciscaner klooster​

Aan de kassa twee dames op leeftijd waarvan er één een redelijk woordje Duits spreekt en ons super enthousiast de plattegrond en de te bezichtigen route uitlegt. Het blijft ons telkens opnieuw aangenaam verrassen, die vriendelijkheid en behulpzaamheid in de Tsjechische musea.
In de voormalige kloosterkeuken is een tijdelijke tentoonstelling met voornamelijk Russische en Poolse iconen. Een verzameling prachtige kunstwerken en kleinere werkjes in prachtige kleuren. Aansluitend zien we de rest van de religieuze verzameling: schilderijen, beeldhouwwerken, de Barbarakapel met fresco’s, monstransen, liturgische gewaden enz.
Prachtig om te zien allemaal, we lopen er een dik uur rond.

full

Icoon van rond 1775

full

St. Joris en de draak van een onbekende houtsnijder uit de regio Pilsen (ca. 1520)

full

gotisch gewelf in de kapel

full

de religieuze schatkamer​

Omdat we eenmaal op straat staand toch al in de buurt zijn lopen we het park in om bij de vetplantjes te kijken naar de datum. En inderdaad: vandaag zijn er een paar plantjes opnieuw gerangschikt zodat er nu 26-7-2020 in het plantsoen te lezen is. Even verderop staan we te kijken bij een klein overdekt bouwsel: de Meteorologický Sloup. Dat is een uit de kluiten gewassen weerhuisje waarvan iedere grotere stad er ooit ergens een had staan in het begin van de 20e eeuw. Vaak ergens op een centrale plek in de buurt van het stadhuis. Het exemplaar van Plzeň toont niet alleen de temperatuur, luchtvochtigheid, windrichting en luchtdruk, maar ook een jaarkalender met de stand van de zon en de maan, een sterrenkaart waarop de avondhemel zichtbaar is en een aantal geografische gegevens.

full

negentiende eeuws weerstation​

Tegenover de Sloup gaan we bij het Měšťanská beseda naar binnen voor wat koffie met hopelijk iets lekkers erbij.

Het Měšťanská beseda (letterlijk ”burgerdiscussie”) is een groot drie verdiepingen tellend gebouw uit 1901 in neorenaissance stijl met Art Nouveau decoraties, met daarin verschillende zalen voor culturele activiteiten waaronder ook een filmzaal en een theater. Op de benedenverdieping is een Art Nouveau café gevestigd: Café Besada. Het geheel is een van de belangrijkste sociale en culturele centra in Plzen.

full

koffie met een hartje​

Měšťanská beseda was oorspronkelijk niet de naam van het gebouw, maar de naam van een vereniging van burgers, die in 1862 in Plzeň werd opgericht . Aan het einde van de 19e eeuw besloot de vereniging om een ruimer en representatiever gebouw te bouwen voor haar activiteiten. Op een aantrekkelijke locatie in het boomgaardcircuit rond de historische kern van de stad werd gekozen voor een wat krap stuk grond. Het winnende ontwerp van het gebouw door Alois Čenský werd geselecteerd in een openbare aanbesteding in 1898 , waar in totaal 24 ontwerpen werden ingezonden. De bouw van het Měšťanská beseda begon in 1900 en het was al in 1901 open voor het publiek, zodat het plotseling een cultureel centrum werd. De vereniging bleef eigenaar van het gebouw tot aan haar ondergang in 1950 die samenhing met de komst van het communistisch regime dat weinig behoefte had aan “discussie”.

De burgerlijke discussie speelde bijvoorbeeld een belangrijke rol tijdens de gebeurtenissen die verband hielden met de verklaring van de onafhankelijke Tsjechische staat in 1918 . Sinds september van dat jaar speelde het marionettentheater het stuk "Hoe Kašpárek Oostenrijk begroef". Na de onafhankelijkheidsverklaring werden hier ook vergaderingen van het Nationaal Comité Plzeň gehouden. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was het gebouw getuige van treuriger gebeurtenissen, bijvoorbeeld, in januari 1945 hield men in het gebouw gegevens bij van mannen (geboren in of voor 1927) die opgeroepen werden voor de loopgraven in Cieszyn, Polen.

Na februari 1948 werd het Měšťanská beseda toegewezen aan de raceclub van Závody VI Lenina (van de Škoda fabriek), die in de jaren vijftig een respectloze reconstructie van het gebouw uitvoerde. Veel handwerkelementen werden vervangen door moderne, de originele decoratie werd vervangen door umakart- en latexcoatings.
Vele jaren later pas, in 1994, is de voorgevel tijdens een eerste fase van wederopbouw gerestaureerd , inclusief de reconstructie van schilderijen in het café, aan de hand van historische foto’s en bouwtekeningen uit vroeger jaren. Een tweede fase van de wederopbouw van het gebouw, inclusief de restauratie van kunstwerken en ambachten, vond plaats in de periode 2001 – 2004 nadat het gebouw was gekocht door de stad Plzeň. Het doel van de reconstructie was om de pracht van dit belangrijke monument te herstellen en verwoestende ingrepen te verwijderen die voornamelijk uit de tweede helft van de 20e eeuw kwamen. Na de wederopbouw werd op 28 januari 2005 de burgerdiscussie plechtig geopend.

En in die chique uitziende tent kun je dus tegenwoordig een kopje koffie nuttigen (of een complete maaltijd) voor een normale prijs. Als we er rond de klok van twaalf binnenlopen zijn er nauwelijks mensen binnen. Achter in een hoek zitten vier heren en in een zij-ruimte zit iemand die de chef lijkt te zijn. En twee dames personeel achter de toonbank.

We bestellen er een lekker taartje bij de koffie en vergapen ons aan de inrichting. Mooi mooi mooi !
We nemen de tijd en bestellen nog een tweede koffie. Heerlijk niks doen en alleen rondkijken heeft ook zijn charmes.

full

Art Nouveau bij Besada​

Om half twee mogen we ons te melden bij de Plzeňský Prazdroj / Pilsner Urquell brouwerij aan de rand van het centrum. Daar staat ons een ruim anderhalf uur durende rondleiding te wachten. In het begin van de Covid-pandemie zijn de rondleidingen enkele maanden stilgelegd. Sinds enige weken zijn de rondleidingen weer begonnen onder voorwaarde dat men vooraf online een kaartje gekocht heeft.

full

toegangspoort tot het brouwerij-terrein uit 1892​

Klokslag half twee staat een supervriendelijke en deskundige Tsjechische dame die voortreffelijk Duits spreekt aan de trap in de entreehal. Ze heeft een plastic hoofdkap i.v.m. de hygiëne voorschriften maar ze is desondanks prima te volgen.

Na met de grootste lift in Tsjechië naar boven te zijn gegaan (capaciteit: 72 personen, of 36 brouwmeesters…) krijgen we eerst uitleg over de geschiedenis van de brouwerij en zien we aansluitend een voorlichtingsfilm in het oude brouwhuis.

full

het voormalige brouwhuis

full

hier is alles koper wat blinkt​

full

en zo wordt hier het bier gebrouwen​

Direct naast het oude brouwhuis ligt de nieuwe installatie waar we doorheen lopen en de Tsjechische dame ons blijft overstelpen met interessante weetjes, data en feiten.
Als we weer buiten zijn worden we per bus naar de bottelarij gereden waar het bier in flessen en blikjes gebotteld wordt.
In het brouwgedeelte zagen we statige tanks en was er weinig dynamiek. Hoe anders is dat in de bottelarij. In enorme hoeveelheden komen de flessen en verderop de blikjes over de lopende band voorbij. Vrijwel alles gebeurt volautomatisch met maximaal 30 man personeel in een dienst (in twee 12-uurs diensten per dag…).
In een en dezelfde bottelarij wordt naast het Pilsener Urquell ook Gambrinus gebotteld dat even verderop gebrouwen. Maar tevens het alcoholvrije Birell met smaakjes en niet te vergeten Kozel dat niet ver van Praag gebrouwen wordt en onder dezelfde moedermaatschappij valt.

full

met de duizenden per uur komen de flessen voorbij​

Het is een stad in een stad, zo groot is de Pilsner Urquell brouwerij uit 1842.
Er wordt al sinds de 13 eeuw in Plzeň bier gebrouwen, maar omdat in de 19e eeuw de kwaliteit van het bier zo slecht geworden was dat men op het stadhuis woedend enkele vaten het riool in liet lopen, besloot een 150-tal brouwgerechtigde burgers zich bijeen te pakken en een nieuwe brouwerij op te richten: Pilsner Urquell. Uit Beieren werd brouwmeester Josef Groll gehaald en die werd in 1842 de eerste brouwmeester van het burgerlijk brouwhuis. Pas in 1892 werd de merknaam Pilsner Urquell ingevoerd en beschermd. Vrijwel alle lichte lagerbieren (ondergistend) die we tegenwoordig kennen zijn afgeleid uit dit nieuwe bier uit Plzeň, vandaar ook de algemene soortnaam “pils”. Sinds 2017 is de brouwerij eigendom van de Japanse biergigant Asahi Beer. Op dit moment is de brouwerij in Plzeň de enige ter wereld waar het originele Pilsner Urquell gebrouwen wordt.

full

de stedelijke bierbrouwerij in vroeger tijden​

full

een stad in een stad​

Tegen half vier zit de boeiende rondleiding erop en staan we in de souvenirwinkel. We zouden nu alles moeten weten van de productie van bier, maar we zijn het na de “Kostprobe” in de kelders weer vergeten. Origineel ongefilterd Pilsener Urquell, gerijpt in eiken vaten. Dat smaakt stukken beter dan een biertje uit de fles.

full

de Kostprobe :cheers:

Omdat er na de brouwerij nog wat tijd overblijft wandelen we nog ietsje verder naar de St. Nicolaas begraafplaats. Deze begraafplaats ligt even ten zuidoosten van het stadscentrum en stamt oorspronkelijk uit 1406 toen hij gebruikt werd als begraafplaats voor de armen.

full

ook dit is Pilsen​

Armen liggen hier niet meer maar er zijn wel tal van bezoekers die een arm leven hebben, getuige de vele bierblikjes, flessen en kleren die her en der verspreid over de begraafplaats liggen. Ze geven het geheel een armlastige indruk, samen met menig graf dat aan renovatie toe is, of zoals dat van Josef Kajetán Tyl (schrijver van het Tsjechische volkslied) dat na 3 keer gevandaliseerd te zijn geweest nu permanent in een bekisting zit. Een eenzame drinkebroer zit ons vanaf zijn bankje te bekijken, vooral op het moment dat ondergetekende zich in allerlei bochten wringt om de lege flessen en blikjes op de gevoelige plaat vast te leggen.

full

De begraafplaats werd eind jaren zestig gesloten om plaats te maken voor de uitbreiding van de ernaast lopende doorgaande straat. Daarbij werden tal van historisch belangrijke grafmonumenten gesloopt en een deel van de begraafplaats kreeg een parkachtig karakter.
Tegenwoordig wordt het kennelijk gebruikt door sloebers om hun drankvoorraad te slijten en overtollige kleding achter te laten. Een enkeling komt nog kijken –net als ons- naar de graven van Tyl (volkslied), Emil Škoda (van de autofabriek), Smetana (niet Bedřich maar zijn oudere neef en tevens priester Josef František) en Jan Becher (van de Becherovka).

full

Na het bezoek aan de begraafplaats lopen we terug richting stadscentrum en nuttigen we op een buitenterras op een binnenhof bij een Italiaans restaurant een bord pasta met een biertje.
Of het de Covid en de uitblijvende toeristenstroom is weten we niet, maar ook hier had de bediening wat ons betreft best een glimlach extra mogen spenderen. Aan de andere kant, bij de Griek gisteren was het super vriendelijk en in ons eigen pension-restaurant idem.
De spaghetti carbonara smaakt verder prima, daar is niets op aan te merken.
Zou het dan toch zo veel uitmaken of je een restaurant in de buitenwijk hebt of in het stadscentrum?

Tegen zeven uur zijn we terug op onze kamer.
Vermoeid door het wandelen en de vele indrukken vallen we niet veel later in slaap.

Morgen meer, dan gaan we een dagje naar Praag.
 
Dag 8, maandag 27 juli 2020: Praag

Vanochtend zitten we vroeger aan het ontbijt dan normaal.
Op maandag zijn vrijwel alle musea en bezienswaardigheden gesloten, maar in Praag is er veel open.
Daarom hadden we vooraf gepland om deze maandag naar Praag te gaan.
Gezien de toestand rondom Covid hebben we nog even een slag om de arm gehouden. Praag is ten slotte een grote stad met een relatief hoger risico dan elders in het land. Uiteindelijk hebben we besloten toch te gaan. We willen de Petřín heuvel bezoeken en volgens de laatste berichten valt de drukte zowel daar als in de rest van Praag reuze mee.
Een enkeltje Praag kost omgerekend 5 euro, dus krijgt de auto een extra rustdag en gaan we met de trein naar Praag.
In de trein is geen mondkapjesplicht. In Praag in de metro is wel een mondkapjesplicht vanwege de drukte, maar in de bus en de tram is er dan weer geen mondkapjesplicht.
Voor ons gevoel een beetje raar, maar ja, we zullen wel zien.
Als we aan het loket op het hoofdstation in Plzen komt volgt weer eens een verrassing op taalgebied. Men spreekt er noch Duits noch Engels. Best knap voor de op drie na grootste stad in het land. Het doet ons denken aan jaren geleden in Budapest waar we toen blij waren op het station een dik Hongaars woordenboek bij te hebben voor het kopen van een weekkaart voor het OV.
De mevrouw achter de balie doet het voorkomen alsof ze begrijpt wat we wilden hebben, maar twee retourtjes Plzen-Praha blijkt niet te lukken. Het werden twee enkeltjes.
Na ja, dan maar in Praag nog eens twee enkeltjes kopen voor de terugreis, voor de prijs maakt het niks uit.

Helaas is het redelijk druk in de trein. Wat ons betreft te druk om in een coupé te gaan zitten.
Dus gaan we op het fietsbalkon staan in plaats van in een coupé zitten. Het blijkt vooral inspannend voor de beentjes, zeker omdat we uiteindelijk dik 20 minuten vertraging hebben door “tegenliggers” op het traject. Op het fietsbalkon zitten verder nog een mevrouw en een meneer met veel te kleine papieren zakdoekjes die de plaatselijke fanfare probeert te imiteren. Hij lijkt wel een natte trombone met zijn druipneus. Dit zijn de momenten waarop je jezelf afvraagt, was het nou een verstandige keuze om op het balkon te gaan staan? Aan de andere kant, in de coupé zitten er ruim 60 op elkaar gepropt, hier slechts 2 met beduidend meer ruimte per persoon.

In Praag levert het kopen van een dagkaart voor het OV geen taalprobleem op, immers verkrijgbaar uit de automaat. Het afstempelen ervan lukt in eerste instantie niet. Waarschijnlijk ligt het aan de automaat in de tram want als we eentje verder in dezelfde tram proberen lukt het wel.
Met tram 15 rijden in een grote boog richting Újezd aan de voet van de Petřín heuvel en van daaruit verder naar boven met de in 1891 aangelegde Lanová dráha, een Victoriaanse kabelbaan. Zodra we bij Újezd uitstappen en richting de kabelbaan lopen is het stadsgevoel weg. Vanaf hier geen hoge gebouwen, geen kantoren en geen auto’s meer.

Als we boven uitstappen lopen we door een rozentuin richting de beboste helling. Daar zie je nog waar de Petřín heuvel oorspronkelijk uit bestaat: mergel / zandsteen. Het is hier dat de meeste mergel vandaan komt waarmee een groot deel van de gebouwen en bekende beelden in Praag uit geconstrueerd zijn. Door de vele bomen op Petřín zie je van een afstand echter niet meer dat het een mergelheuvel is.

full

Pomník Milana Rastislava Štefánika bij de sterrenwacht

full

op sommige plekken zie je nog dat de heuvel uit mergel bestaat

full

uitzicht over de stad

full

de hongermuur​

Bij ons eerste doel een onaangename verrassing: de Magical Cavern die we willen bezoeken is normaal op maandag open, maar vandaag hangt er onverwacht een “gesloten” bordje op. Ter troost nemen we dan maar plaats op het terras met het beste uitzicht van Praag, bij restaurant Nebobízek. Normaal schijnt het hier –bij mooi weer- stampvol te zitten. Vandaag lekker rustig, heerlijk om te genieten van het uitzicht op twee Domáci Limonáda Malinová met een rietje. En op Praag natuurlijk.

full

helaas is de Magic Cavern gesloten​

Aan de overkant de Vitkov heuvel waar we vier jaar geleden bij het monument voor Jan Žižka en Klement Gottwald zijn geweest en ietsje naar rechts de TV-toren met de baby’s van Cerny in dezelfde wijk. Met de zoom-functie op het fototoestel kunnen we ook het Tančící dům (dansend huis) aan de oever van de Vltava vinden. En natuurlijk uitzicht op de Praagse burchtheuvel en St. Vituskathedraal.
Op de achtergrond draait een muziekje van een jazz-CD. We kennen de muziek niet, maar de heesheid van de mannelijke zanger doet aan Rod Stewart denken. De hulptroepen van Shazaam worden ingeroepen en die bevestigen ons vermoeden.
In de verte zien we een driehoekig kantoorgebouw, maar we kunnen niet achterhalen wat het is.

full

Uitzicht vanaf het terras​

Het uitzicht is mooi hier, de wind gaat lekker fris en de Limonáda smaakt zo goed dat we nog een tweede bestellen.
Na een uurtje hebben we genoeg limonade en uitzicht gehad en wandelen naar het eindstation van de kabelbaan waar een kleine tentoonstelling over de geschiedenis ervan is. Het blijkt dat met de aanleg van de kabelbaan heel wat trammelant is geweest door diverse grondverschuivingen in de loop der tijden als gevolg van een onstabiele ondergrond.

Even verderop komen we bij de Petřín toren, een constructie in 1891 gelijk met de kabelbaan gebouwd op initiatief van de Tsjechische club voor toerisme en een soort kleine kloon van de 2 jaar oudere Eifeltoren in Parijs. De Petřín toren is slechts 65 meter hoog maar doordat de heuvel waar hij staat zo’n 324 meter hoog is bevindt zich de top ervan op ongeveer dezelfde hoogte als die van de Eiffeltoren.

Naast de toren is er nog een spiegeldoolhof dat van buiten uitziet als een kasteel met ophaalbrug. Ook het doolhof is in 1891 gebouwd op initiatief van de toeristenclub. Het gebouw is een imitatie van de gotische poort van Vyšehrad een burcht op de andere oever van de Vltava aan de zuidkant van de stad.

full

Petřín toren

full

het spiegellabyrinth​

Door een aantal weiden met fruitbomen wandelen we verder parallel aan de zogenaamde hongermuur. Deze uit mergel opgebouwde muur stamt uit de jaren 1360-62 en werd in opdracht van Karel IV aangelegd ter versterking van de verdedigingslinie voor de Praagse Burcht en Malá Strana tegen aanvallen uit het westen en het zuiden. De muur kreeg zijn naam toen in 1361 de hongersnood uitbrak en een deel van de werklozen uit de stad er een baantje vond op de bouwplaats...

full

tussen Petřín en Strahov langs de hongermuur

full

de Strahov basiliek​

Na een kwartiertje wandelen langs fruitbomen op een golvende grasvlakte komen we bij het Strahovklooster, een in 1143 gesticht premonstratenzer klooster. Alhoewel je in alle reisgidsen zowat de aanbeveling leest om vooral de twee bibliotheken van het klooster te bezichtigen (je mag er even een glimp naar binnen werpen maar er echt naar binnen schijnt maar aan zeer weinigen voorbehouden te zijn), kiezen we ervoor om naar de schilderijengalerie te gaan.
In 1834, een jaar na zijn verkiezing als abt van Strahov, besloot Hyronymus Josef Zeidl ter wille van onderwijs en cultuurstudies, er een schilderijenmuseum op te zetten. Direct werden 400 schilderijen tentoongesteld, met als centraal kunstwerk het zogenaamde Rozenkransfestival, een schilderij van Dürer waarvan het origineel destijds in het klooster hing, maar tegenwoordig te zien is in de nationale galerij van Praag. Toen na de komst van het communisme in 1950 het klooster gesloten werd, werd een groot deel van de collectie overgenomen door de Nationale Galerij en een deel werd overgenomen door monumentenzorg.
Pas met de terugkomst van monniken en kloosterleven werd de collectie in de jaren in 1992-93 hersteld en kan het publiek nu een selectie van de inmiddels 1500 schilderwerken tellende verzameling zien.

Dat publiek is vanmiddag talrijk afwezig: naast ons zijn er nog 2 bezoekers…

We zien een scala aan prachtige kunst. Mooie en bijzondere werken, waaronder twee prachtige staven met zilveren krullen, een bijna 700 jaar oud Christusbeeld, relieken van diverse heiligen in prachtige houders, “uitdrijving van de steen der gekte” ;een heel apart schilderij van een van de volgelingen van Jeroen Bosch, een houten madonna uit 1340, een afdeling Hollandse meesters met o.a. een portret van de huishoudster van Rembrandt en nog veel meer mooie dingen.
Op internet lazen we vooraf dat suppoosten hardhandig optreden als de toeschouwers foto’s maken van de schilderijen zonder dat ze een foto-permit gekocht hebben, dus vragen we de dame achter de kassa naar zo’n permit. Verrassenderwijs vindt die dat vandaag niet nodig en kunnen we volgens haar ook zonder permit foto’s maken.
Dat doen we dus driftig.

full

maquette van het Strahov complex

full

premonstratenzer processie

full

twee prachtige staven met krullen

full

unieke 14e eeuwse Christus uit Jihlava

full

plafondschildering uit 1745 in het zomerrefectorium​

Het is al 16 uur door als we weer buiten staan en de heuvel verder naar beneden lopen. Eerst nemen we nog even een kijkje achterom in de tuin van de Duitse ambassade waar in de herfst van 1989 vele DDR burgers hun toevlucht zochten in een poging naar West Duitsland te komen. Als herinnering aan deze historische gebeurtenis staat er een door David Černý gemaakt kunstwerk in de vorm van een Trabant op benen. De titel: Quo Vadis
Net als we door het hek staan te kijken komen een stel Hollandse meiden aan die kennelijk de weg over de Petřín heuvel zoeken maar zo te merken geen idee hebben van de geschiedenis uit 1989. Terwijl we de Trabant op de foto zetten lopen zij onwetend langs en weer terug omdat de weg dood loopt.

full

Quo Vadis​

Tegenover de ambassade nemen we bij U Magistra Kelly plaats op een plekje in de schaduw en sterken we ons aan een keteltje goulash met een biertje. Ook hier vooralsnog geen spoor van toerisme te bekennen, ondanks dat we ons in de doorgaans druk bezochte wijk Malá Strana bevinden. Pas enkele honderden meters verder ervaren we weer iets van het normaal superdrukke Praag.
De terrassen van de restaurants in de buurt van de Karelsbrug zitten beduidend voller, maar op straat valt de drukte nog steeds reuze mee. Op de Karelsbrug zelf staan we een tijdje te kijken naar de bootjes die in de verte op de Moldau varen. En natuurlijk moeten we even naar het kruis dat de plek markeert waar Johannes Nepomuk in de rivier werd gegooid.

full

uitzicht vanaf de Karelsbrug

full

monument voor Johannes Nepomuk​

Aan de overkant van de brug zien we een aantal trams passeren en zoeken we een halte. Die blijkt niet direct bij het brugeinde te vinden, dus moeten we een stukje lopen.

Met de webapplicatie van het Praagse OV zoeken we op met welke lijn we het handigste terug op het Centraal Station kunnen komen. Volgens de planner moeten we aan het Nationale Theater Tramlijn 9 nemen om zonder overstap richting de trein te kunnen. Na een minuut of tien wachten en allerlei lijnen gezien te hebben, beginnen we het raar te vinden dat er geen lijn 9 passeert. Als we op het haltebordje gaan kijken blijkt daar inderdaad geen 9 op te staan.
Wel zien we er lijn 17 die zich volgens de kaart kruist met lijn 15 waar we vanochtend de heenreis mee hebben gedaan. Dus nemen we lijn 17 en stappen we uit waar lijn 15 gekruist wordt. Eenmaal uitgestapt blijkt daar geen halte van lijn 15 te zijn.
Wel zien we aan de andere kant van de brug een halte.
We nemen onze huidige positie als startpunt en vragen opnieuw aan de app hoe op het station te komen. Antwoord van de app: “neem lijn 17 naar het Nationaal Theater en stap daar over op lijn 9.”
Ja ja. Daar komen we net vandaan.
Niet dus.
We pakken de eerste bus die volgens de borden naar het centrale plein zou moeten gaan, maar één halte verder volgt weer een verassing: vandaag rijdt deze buslijn slechts tot hier, of iedere passagier maar wil uitstappen !

Na het uitstappen zowaar een bordje met pijl: Metro A, this way.
Joepie.
Mondkapje op, Metro in.
Staroměstská. Geen hond op het perron.
We bevinden ons na 20 minuten tram-en-bus-geklooi zowaar op 250 meter van de Karelsbrug…

full

waar is iedereen?​

Via de Metro reizen we twee stations op lijn A, stappen over op lijn C en komen zo alsnog aan op het centraal station.
Treinkaartje kopen aan de kassa, alweer geen talenwonder maar toch het juiste kaartje gekregen en nog net op tijd voor de trein van 19.22 naar Plzeň. Deze R trein die op meer plaatsen stopt blijkt de terugreis uiteindelijk sneller af te leggen dan de Express trein die het vanochtend op de heenreis met maar 1 stop deed. En een heel stuk minder druk: een lege coupé voor ons twee. Helemaal niet verkeerd.
Maar helaas geen catering op de R-treinen.

Na aankomst in Plzeň besluiten we de avond met een limonade op een terrasje bij de kathedraal af te sluiten. Voor het terras loopt een jongeman die iets te diep in het glaasje gekeken heeft heen en weer te lallen. Tot hilariteit van menigeen op het terras omdat hij vooral zichzelf leuke verhaaltjes aan het vertellen is.

Na twee limonades is het bijna donker en wandelen we nog tien minuten terug richting pension om daar linea recta naar dromenland te vertrekken.
Morgen gaan we de omgeving van Plzeň weer verkennen.
Truste!

full
 
Helemaal mee eens.
En zeker als je naast de toeristische hoogtepunten in het centrum ook eens de wat minder bekende plekken en mogelijkheden bekijkt.
 
Laatst bewerkt door een moderator:
Dag 9, dinsdag 28 juli 2020: Dobřany en Nebílovy

Hadden we eerder al eens geconstateerd dat Tsjechië “het land van de vettige doekjes” is (in haast ieder bos zijn er behoorlijk wat witte doekjes van poep en plasactiviteiten te vinden, vaak achter de eerste boom met voldoende hurkruimte), vanochtend hebben we de straatlantaarns bij ons pension bestudeerd en zijn we tot de conclusie gekomen dat ook die geschaard kunnen worden onder de categorie “vettig”.

full

een poetsdoekje zou geen kwaad kunnen​

Omdat het vandaag de warmste dag van de week gaat worden (er is 33 graden voorspeld) besluiten we het wat rustiger aan te doen. Dus na het ontbijt heeft vrouwlief wat gelezen op de e-reader en heeft ondergetekende het dagverslag van eergisteren afgemaakt. Door de lange dagen liggen we ietsje achter voor het thuisfront dat nu dus met twee dagen vertraging onze berichten leest.
Daarna even op ons gemakje onder de douche en voor de zekerheid online gechecked of ons eerste reisdoel niet toevallig een middagpauze kent. Dat is niet het geval gelukkig.
Volgens de website dan…

Op de heenreis naar Dobřany, want daar willen we de kerk bezoeken, stoppen we aan de rand van Plzeň even om te tanken. Zelfs hier, op ruim 80km van de Duitse grens, staan de prijzen zowel in kronen als in euro’s op de matrixborden vermeld. Terwijl ik bezig ben met tanken en vervolgens betalen heeft mijn vrouw de tijd de klanten eens goed te bekijken en valt haar en nieuw fenomeen op. Een aantal bestuurders rijdt met blote voeten, dus zonder schoenen of sandalen aan. Schoeisel wordt aangetrokken bij het uitstappen en weer uitgetrokken bij het instappen.
Dat hebben we nog niet eerder gezien.
Persoonlijk lijkt het ons niet prettig (en ook niet veilig trouwens).

Als we even na 12 uur in Dobřany op het plein twee lege plaatsen in de schaduw zien denken we onze auto daar te kunnen parkeren, maar een uit het raam hangende bewoonster op leeftijd, zonder tanden maar met afgesabbelde komkommer in de handen en een soort harakiri doek om haar hoofd denkt daar anders over. Wild gebarend maakt ze duidelijk dat ze niet wil dat we daar parkeren omdat haar uitzicht dan weg is.
Okay, u vraagt, wij draaien. We parkeren de auto een stukje dichter bij de kerk en zetten mevrouw Sabbel op de foto als herinnering voor later.

full

postkantoor en stadhuis​

Bij de kerk wacht ons een tweede verrassing. Online mag er dan wel gesteld worden dat de kerk doorlopend geopend is tot 16 uur, de praktijk wijst uit dat je er alleen in kunt via de VVV en laat die nou van 12.25-13.00 uur volgens het provisorisch gekunstelde bordje middagpauze hebben…

full

St. Vitus kerk​

Dan maar er tegenover op het terras plaatsnemen en –o wat een straf- twee huisgemaakte frambozenlimonades bestellen. En een ijsje. Met warme frambozen en vanille ijs.

Om 13.10 uur staan we opnieuw voor een ditmaal gelukkig geopende VVV en wie na ons komt heeft pech want om 13.12 uur is de VVV weer dicht. De mevrouw van achter de balie gaat namelijk met ons mee om de kerk open te maken. En kerk open betekent VVV dicht…

Ze doet zichtbaar moeite om ons in het Duits een en ander over de kerk uit te leggen.
De St. Vituskerk van Dobřany is gebouwd met materiaal van een vorige kerk op dezelfde plek in de jaren 1727-34 en is een meesterwerk van de Pilsener architect Jakub Auguston junior. Het dubbelzijdige altaar uit de Praagse werkplaats van de Lausitz-Servische beeldhouwer Matěj Václav Jäckel wordt beschouwd als een uniek werk in het midden van de kerk. Er is zo veel aan en op te zien dat we er met de VVV-gids twee keer omheen lopen en ze zonder onderbreking kan vertellen over wat we zien. Dezelfde Jäckel heeft overigens ook een negental beelden voor de pestzuil van Český Krumlov gemaakt.

De kerk is gebaseerd op een centrale ovale plattegrond en heeft vier ingangen, één in iedere windrichting. Er schijnt slechts één andere kerk te zijn ergens in Zuid Duitsland met dezelfde opzet. Een zestien kanten tellende omgang met acht ovale ramen maakt dat je ook de bovenkant van het altaar vanaf de galerij prima kunt bekijken. Het gewelf boven het altaar wordt gesierd door fresco's met thema’s uit het leven van St. Vitus . Het centrum van het interieur wordt gedomineerd door het reeds genoemde ronde dubbele altaar. Het altaar aan de oostzijde is voorzien van een sculpturaal tafereel " Hemelvaart " Johannes van Nepomuk, vergezeld van engelen. Aan de zijkanten van deze scène staan beelden van St. Adalbert en Norbert. Op het altaar aan de westkant gaan engelen naar St. Vitus , aan de zijkanten staan beelden van St. Václav en Ludmila .
Op de galerij is een tentoonstelling van foto’s van vrouwen die kanker gehad hebben en van werken van kinderen van de lagere school met als thema natuur en weideleven. Ze hebben er tekeningen gemaakt van oa vlinders, bloemen gemaakt van PET-flessen en we zien ook een paar tekeningen van ons favoriete molletje Krtek. Het is een prachtige barokke kerk waar er niet velen van zijn. De mevrouw van de VVV vertelt ook nog dat ondanks de corona men ook dit jaar inmiddels acht huwelijken in de kerk voltrokken heeft.

full

het altaar is van iedere zijde prachtig

full

kindertekening op de galerij

full

bovenzijde van het altaar​

Na het bezoek aan Dobřany rijden we verder naar Nebílovy voor een bezoek aan het kasteel. Volgens de website is er ieder half uur een rondleiding voor maximaal 18 personen. Als we er om 14.30 aan de rondleiding beginnen zijn we met 10 personen en na afloop lijkt het alsof dit de laatste van de dag was.
Chateau Nebílovy is een barok kasteel in het gelijknamige dorp, 16 km ten zuiden van Plzeň. Het is eigendom van de staat (beheerd door het National Monumenten Instituut ) en is open voor het publiek. Het kasteel is beschermd als cultureel monument. Het werd gebouwd tussen 1706 en 1719 in de vorm van twee tegenover elkaar gelegen U-vormen op een plek waar tot dan een renaissancistisch fort was.

full

hoofdgebouw​

Graaf Adam Jindřich van Steinau was een belangrijke krijger uit de tweede helft van de 17e eeuw, die het de belangrijkste stempel op het kasteel in zijn huidige vorm heeft gedrukt. In januari 1705 kocht hij de landgoederen Nebílova , Chlumčany en Žinkova . In 1706 begon hij, volgens de plannen van de Oostenrijkse keizerlijke architect Johann Lukas von Hildebrandt, met de bouw van een kasteel in Nebílovy, waar hij besloot zijn oude dag door te brengen. De bouw is uitgevoerd door de Pilsener architect en bouwer Jakub Auguston Jr. (inderdaad, dezelfde van de kerk in Dobřany). De graaf heeft de voltooiing van het gebouw echter niet meegemaakt, aangezien hij stierf op 31 oktober 1712.

full

een beetje kasteel heeft minstens een pauw ;)

Het landgoed werd geërfd door zijn dochter Maria Theresa, getrouwd met František Václav van Vrtba , die het verkocht aan de familie Černín. De bouw van het kasteel werd voor 1720 voltooid door Antonie Černínová als twee vleugels in de vorm van hoefijzers die aan de zijkanten met elkaar verbonden waren door arcade-gangen met vlakke terrassen met balustrades . Deze arcade gangen bestaan tegenwoordig niet meer waardoor het huidige kasteel bestaat uit twee losstaande vormen. Aan de voorkant, in een kleinere vleugel met een klokkentoren zijn er woonkamers, aan de achterkant, in een iets grotere vleugel zijn er representatieve ruimtes, waaronder een grote danszaal en de kapel van St. Antonina .
Jan Vojtěch Černín reconstrueerde en repareerde het kasteel tussen 1785 en 1789 en herbouwde de kapel en de grote zaal in de achtervleugel. Tijdens die reparatie zijn alle interieurs geschilderd door Antonín Tuvora . Die schilderijen zijn tot op de dag van vandaag grotendeels bewaard gebleven en werden geleidelijk gerestaureerd. Na de dood van de kinderloze Jan Vojtěch in 1816 ging het hele landgoed, inclusief het kasteel over in de handen van de Wallensteins , die het echter niet bewoonden. Het kasteel raakte in verval en de aansluitende arcadevleugels verdwenen volledig. In 1919 werd het gebied bezet als onderdeel van een landhervorming en in 1924 werd het verdeeld over de lokale bevolking. In 1967 werd het kasteel overgenomen door de Tsjechoslowaakse staat en sinds 1968 is er begonnen met herstelwerkzaamheden.

full

prachtig schilderwerk van Tuvora​

Eind jaren tachtig werd de dakbedekking van de voorvleugel, buiten- en binnenpleister vervangen. De geleidelijke renovatie van een uitgebreid vertakt drainagesysteem vanaf het begin van de 18e eeuw hielp ooit aanzienlijk om de vochtigheidsgraad in het gebouw te verlagen . Het systeem wordt helaas al tientallen jaren niet meer onderhouden en werkt daardoor niet meer. De kanalen zijn verstopt met sediment en de gewelven worden vaak beschadigd door de doorgang van zwaar materieel dat vroeger door het gebied liep.
In het achterste deel kun je van buiten goed zien hoe de structuur van het gebouw in elkaar zit. De pleisterwerken zijn nog niet hersteld en ook binnen is er menige kamer waar je kunt zien dat er nog flink wat werk aan de winkel is.
Wat wel prachtig hersteld is is de danszaal met de muur en plafondschilderingen van Tuvora. Een juweeltje.

De fantastische wand- en plafondschilderingen in de danszaal van bijna 400 vierkante meter dateren uit het einde van de 18e eeuw en hebben als thema een tropische jungle met een aantal hoge bomen . De muren zijn beschilderd met vogels, vlinders , tussen de bomen zijn er vergezichten van oosterse landschappen.

Het beschadigde kunstwerk werd tientallen jaren geleden in meer dan 600 stukken gesneden, met een dunne laag plafondpleister verwijderd en tijdelijk opgeslagen totdat het reeds verrotte, afbrokkelende houten gewelf van de hal werd hersteld. Pas in het voorjaar van 2008 werden, dankzij subsidiegeld van de EU, de schilderingen hersteld. De verwijderde stukken werden versterkt en er werd een plattegrond gemaakt, waarmee de oorspronkelijke delen op de juiste plek teruggezet konden worden.
In 2013 werd de veeleisende meerjarige restauratie van de fresco-decoratie van de danszaal afgerond.

De kapel , die dreigde in te storten, werd ook gered . Na de reconstructie van het interieur en de inrichting werd de kapel op 24 juni 2001 ingewijd door de bisschop van Pilsen, František Radkovský . Je kunt er nu – uiteraard tegen betaling- een bruiloft te organiseren.

full

het bijgebouw wordt nog opgeknapt​

Na de boeiende rondleiding door een prachtig gerestaureerd kasteel smikkelen we in de nieuwe Kavárna aan een limonade en een taartje. Bij het afrekenen moeten we 147 kroon betalen, maar we hebben maar 136 kroon en een briefje van 1000. Mevrouw heeft niet genoeg wisselgeld, 136 kroon vindt ze ook genoeg.

full

mmmm​

Aansluitend is het te laat geworden om nog naar een watermolen te gaan die nog op het programma stond en stoppen we op de terugweg in Starý Plzenec (de oorspronkelijke plaats waar het oude Plzen ooit begonnen is) voor een andere bezienswaardigheid. Op een heuvel staat het oudste nog bewaarde gebleven kerkelijk monument van Tsjechië staat: de Rotunda svatého Petra a Pavla, een rond 1023 gebouwde kapel.
Het is een klein kuitenbijtertje om boven te komen maar het lukt ons ondanks de temperatuur toch (hijgend) de kapel te bereiken.
Het uitzicht is er mooi, de rotunda is alleen op afspraak te bezichtigen dus we hebben het mogen doen met de buitenkant en het uitzicht op de burchtruïne op de volgende heuvel: Hrad Radyně.

full

kuitenbijtertje

full

bij de rotunda is een mooi uitzicht...

full

... met in de verte Hrad Radyně​

Als we uitgepuft en uitgekeken zijn lopen we terug naar beneden en rijden we naar een buitenwijk van Plzeň om te pinnen en halen we bij de Penny wat bronwater omdat ons eigen bronwater bijna op is.
Tussen de Penny en de pinautomaat staan een aantal onbewoonde studentenflats, type jaren 70 communistische tijd, die van buiten aan het afbrokkelen zijn, maar waar het erop lijkt dat men ze gaat herstellen om alsnog te kunnen gebruiken.

full

ooit communistische flats, nu te renoveren studentenkamers​

Dan maken we nog even een korte stop bij de Tesco XL om wat blikjes alcoholvrij Jasmijnbier van Birell in te slaan. En zowaar vind ik er pakjes van mijn favoriete Kulajda-soep.
Ook nemen we nog wat alcoholvrije blikjes Zlatopramen met smaakje mee om te proberen.

In het pension eten we ’s avonds een heerlijke gebakken forel met aardappelen en salade.
De bazin vraagt ons na de maaltijd of we komende vrijdag eens hun biefstuk willen proeven en zoonlief toont vervolgens trots de pan waar hij net aan bezig is. Standaard gewicht: 1kg per persoon (man). De vrouweneditie is met 7 à 800 gram ietsje lichter.

full

heerlijk avondmaal​

Dat is ons een beetje veel dus spreken we af we vrijdag gewoon weer lekker vis komen eten.
Terug op onze kamer proberen we de Zlatopramen kers en de Zlatopramen sinaasappel.
De kers heeft een beetje chocoladebijsmaak, de sinaasappel smaakt ook niet verkeerd.
Tegen tien werpen we een laatste blik op de vettige straatlamp, zetten die nogmaals op de foto en kruipen we in bed.
Morgen staat weer een dagje Plzeň-stad op het programma.
Tot dan!

full

nog steeds kan ie een poetsdoekje gebruiken :)
 
Bovenaan