Pelhřimov
Donateur
Leo, bedankt voor jullie mooie vakantieverslag 
Zomer 2019 - Twee weken regio Hradec Králové
- Onderwerp starter Leo
- Startdatum
Welkom op Tsjechie.net
Het Tsjechisch Forum, in een nieuw jasje!
Niet te vroeg juichen. We moeten nog naar huis :-)
Dag 15: Maandag 5 augustus 2019 - naar huis
Na twee weken is de laatste dag in Tsjechië aangebroken, tijd om naar huis te gaan.
Een laatste ontbijt nog en dan zit ook het korte verblijf in Rožmitál pod Třemšínem er op.
Dat ontbijt vindt plaats in een zaal waar ruim plek is (het hotel heeft zo’n 20 kamers) maar waar op twee dames die gisteren ook al op het terras achterom zaten na, is er geen gast te bespeuren in dit hotel. Kennelijk niet veel toeristen in deze streek, die qua natuur toch echt wel de moeite waard is. En voor de prijs hoef je het ook niet te laten.
Daarnaast, de ligging is prima met eigen privé parkeerplaats achterom.
Natuurlijk is er ook altijd wel iets om over te klagen. Zo lazen we op twee review sites dat gasten zich beklaagden dat de klokken van de kerk ’s ochtends te veel lawaai maakten.
Och, als dat alles is. Er zijn ergere zaken op deze wereld…
Aan de receptie gisteren zagen we een aantal folders en een boekje over ene J.J. Ryba en ook de school naast het hotel is naar hem vernoemd dus slaan we tijdens het ontbijt eens aan het googelen om te achterhalen wie dat die Ryba is.
Blijkt dat Jakub Jan Ryba (1765-1815) leraar, cantor en componist was en enige tijd in Rožmitál (letterijk Rozendal) gewoond en gewerkt heeft. Zijn bekendste werk is een stuk dat voornamelijk met Kerstmis opgevoerd wordt: Česká mše vánoční (Boheemse kerstmis), een uit 9 delen bestaand werk uit 1796 waar het Boheemse karakter van de kerstviering een prominente plaats inneemt, dit in tegenstelling tot de toentertijd gangbare Latijnse missen. Hoe vrolijk de muziek van Ryba ook moge klinken, zelf eindigde zijn leven wat minder vrolijk; als gevolg van diverse tegenslagen en onbegrip in zijn naaste omgeving benam hij zich in april 1815 in een bos in het nabijgelegen dorp Voltuš het leven.
Als gevolg van zijn zelfmoord werd hij niet op een gewoon gewijd kerkhof begraven maar op een voormalig pestkerkhof buiten het dorp. Op aandringen van zijn zoon liet de pastoor van Rožmitál Ryba in 1855 toch op het gewone kerkhof herbegraven. Één jaar eerder hadden houthakkers op de plaats waar Ryba’s lijk gevonden werd al een gedenkkruis in het bos opgericht. Het kruis werd in 1933 vervangen door een uit stenen bestaande grafheuvel.
Een en ander is snel gespot op mapy.cz en blijkt niet ver hier vandaan te zijn.
Nadat we onze spulletjes in de auto geladen hebben gaan we dus eerst naar Voltuš om de grafheuvel te zoeken. We parkeren de auto in een doodlopende straat aan de rand van het dorp en lopen enkele honderden meters het bos in, het laatste stukje licht bergop.
En inderdaad, in the middle of nowhere ligt een verzameling losse natuurstenen met erachter een van dezelfde stenen gemetseld heuveltje met plaquette en beeltenis van Ryba erop.
Een aparte maar treurige geschiedenis
Aan de andere kant van het dorp bevindt zich het kerkhof waar Ryba is herbegraven en ook dat vereren we met een kort bezoekje. Het graf blijkt recht tegenover de ingang van de kerk te liggen.
Ryba en zijn werk worden tegenwoordig duidelijk meer in ere gehouden dan ten tijde van zijn overlijden. In Rožmitál zijn de basisschool, een lagere kunstacademie en een straat naar hem vernoemd, er hangt een plaquette tegen de muren van de kerk in het centrum, een deel van een museum is ingericht met als thema zijn leven en werken en van zijn Boheemse Kerstmis is zelfs een TV bewerking gemaakt.
Het graf van Ryba met daarachter een geopende kerkdeur...
...waar we vanachter een hekje een mooi interieur zien
Een engel waakt er over de aan en afwezigen
En een ander verheft zijn manende vinger
Na deze korte Ryba-tour rijden we door het glooiende heuvellandschap via de “19” richting Plzeň. Aan deze weg wordt op diverse plekken een nieuwe laag asfalt aangebracht.
Zoals gebruikelijk is daarvoor dan één weghelft afgesloten (waar men aan het werk is) en staat op de andere helft een verkeerslichtsysteem waarmee om en om beide verkeersrichtingen aan de beurt zijn om door te rijden of te stoppen. Naar goed Tsjechisch gebruik staan ook hier op de 19 de verkeerslichten uit en zijn er heren met mobilofoon en spiegelei (rood en groen) aan het begin en eind gestationeerd om het verkeer te regelen.
Op een gegeven moment staan er ook tot op twee plekken toe kinderen (dochters van werknemers?) met fluorescerend hesje en spiegelei in de berm. Een merkwaardig tafereel. Kennelijk heeft men behoefte aan extra versterking van het spiegeleieren-team…
Op sommige stukken is het zo smal dat elkaar tegemoet komende vrachtwagens nauwelijks in staat zijn te passeren. Naar eveneens goed Tsjechische gebruik vormt dat voor menig coureur geen enkel beletsel om zonder vaart te minderen toch door te rijden. Van de vrachtwagen voor ons flapt daardoor het op flexibel rubber geplaatste achter knipperlicht een paar keer tegen een paaltje of tegen ligger aan. Doodnormaal kennelijk.
Het gaat allemaal maar net goed.
Net goed is ook goed zal de Poolse chauffeur voor ons gedacht hebben want veel trok hij er zich niet van aan.
Te smal? Dat past makkelijk !
Dat past makkelijk (deel 2)
Dat past makkelijk (deel 3)
Dat past makkelijk (deel 4)
Zonder kleerscheuren komen we na ruim drie kwartier spektakel op half asfalt aan de rand van Plzeň bij de Albert supermarkt.
We slaan wat Kofola, Birell met smaakje en Vinea in voor thuis en rijden verder richting Duitsland over de D5.
Bij Nýřany verlaten we die D5 even om een laatste keer te tanken (bijna 20 eurocent per liter prijsverschil vergeleken met langs de snelweg zelf !). Op dat idee blijken meer mensen te zijn gekomen. Aan het ONO tankstation is het een drukte van jewelste, dus het duurt even eer we onze reis kunnen hervatten.
Na de tankbeurt rijden we al weer snel terug de D5 op en maken na 250 km aan de Duitse kant halverwege Erlangen en Würzburg een eerste koffiestop bij de Burgerking van Geiselwind .
Bij de gewone snelweg stops ervaren we hetzelfde probleem als vorig jaar: veel vrachtverkeer en terugkerende vakantiegangers maakt dat er nauwelijks vrije parkeerplaatsen en overvolle wegrestaurants zijn. De gehaktkoning in Geiselwind ligt een kleine halve kilometer van de snelweg verwijderd waardoor het daar gelukkig een stuk minder druk is.
Het gehakt (en het broodje eromheen) slaan we over maar de koffie gaat er goed in.
Na de koffiestop rijden we verder tot –alweer hetzelfde als vorig jaar- het vliegveld in Frankfurt waar we bij het Paulaner Restaurant in de Squaire de avondmaaltijd nemen. Ook hier is het, nauwelijks naast maar niet direct aan de snelweg gelegen, heerlijk rustig en is er zowel in de parkeergarage als op het terras ruim voldoende plek vrij.
De “Wurst-Symphonie” met “Hausgemachte Limonade mit Holunderblüte” gaat erin als koek. Alhoewel de prijs absoluut gezien wel meevalt is het toch even wennen na al die relatief lage Tsjechische bedragen van de afgelopen twee weken. En (hoe verrassend), men spreekt er vlekkeloos Duits
Hun Engels daarentegen…
Die Paulaner Wurst Symphonie, jetzt ist es Schluss mit den Kronen, hier wird mit Euronen bezahlt !
Na de avondmaaltijd was eigenlijk de planning om nog een korte koffiestop halverwege Frankfurt en thuis te maken, maar de drukte op de snelweg valt mee, dus rijden we de laatste 275 km tot thuis in één keer zonder pauze.
Bij Keulen worden we getrakteerd op een automobilist wiens kunsten in Tsjechië niet zouden misstaan, maar aan wiens vehikel toch echt wel een geelzwarte nummerplaat kleeft; tijdens het rijden op de snelweg komt er een landgenoot voorbij die (tempo 130+) beide achteruitrijlampen aanheeft. Ondanks pogingen van medeweggebruikers om de automobilist (auto afgeladen vol reisgenoten en vakantiespullen) te waarschuwen slaagt niemand er in om hem te wijzen op zijn gevaarlijk en verwarrend ogende lichtvoering.
Ook onderweg gezien –alweer- massa’s Nederlandse caravanrijders die belachelijke snelheden halen met wiebelende sleurhutten achter soms veel te lichte auto’s.
Niet alleen de Tsjechen kunnen er wat van op de weg.
Een dik uur eerder dan gepland liggen we in ons eigen vertrouwde nest, op weg naar dromenland.
Eens kijken waar we volgend jaar op vakantie gaan…
Na shledanou !
Na twee weken is de laatste dag in Tsjechië aangebroken, tijd om naar huis te gaan.
Een laatste ontbijt nog en dan zit ook het korte verblijf in Rožmitál pod Třemšínem er op.
Dat ontbijt vindt plaats in een zaal waar ruim plek is (het hotel heeft zo’n 20 kamers) maar waar op twee dames die gisteren ook al op het terras achterom zaten na, is er geen gast te bespeuren in dit hotel. Kennelijk niet veel toeristen in deze streek, die qua natuur toch echt wel de moeite waard is. En voor de prijs hoef je het ook niet te laten.
Daarnaast, de ligging is prima met eigen privé parkeerplaats achterom.
Natuurlijk is er ook altijd wel iets om over te klagen. Zo lazen we op twee review sites dat gasten zich beklaagden dat de klokken van de kerk ’s ochtends te veel lawaai maakten.
Och, als dat alles is. Er zijn ergere zaken op deze wereld…
Aan de receptie gisteren zagen we een aantal folders en een boekje over ene J.J. Ryba en ook de school naast het hotel is naar hem vernoemd dus slaan we tijdens het ontbijt eens aan het googelen om te achterhalen wie dat die Ryba is.
Blijkt dat Jakub Jan Ryba (1765-1815) leraar, cantor en componist was en enige tijd in Rožmitál (letterijk Rozendal) gewoond en gewerkt heeft. Zijn bekendste werk is een stuk dat voornamelijk met Kerstmis opgevoerd wordt: Česká mše vánoční (Boheemse kerstmis), een uit 9 delen bestaand werk uit 1796 waar het Boheemse karakter van de kerstviering een prominente plaats inneemt, dit in tegenstelling tot de toentertijd gangbare Latijnse missen. Hoe vrolijk de muziek van Ryba ook moge klinken, zelf eindigde zijn leven wat minder vrolijk; als gevolg van diverse tegenslagen en onbegrip in zijn naaste omgeving benam hij zich in april 1815 in een bos in het nabijgelegen dorp Voltuš het leven.
Als gevolg van zijn zelfmoord werd hij niet op een gewoon gewijd kerkhof begraven maar op een voormalig pestkerkhof buiten het dorp. Op aandringen van zijn zoon liet de pastoor van Rožmitál Ryba in 1855 toch op het gewone kerkhof herbegraven. Één jaar eerder hadden houthakkers op de plaats waar Ryba’s lijk gevonden werd al een gedenkkruis in het bos opgericht. Het kruis werd in 1933 vervangen door een uit stenen bestaande grafheuvel.
Een en ander is snel gespot op mapy.cz en blijkt niet ver hier vandaan te zijn.
Nadat we onze spulletjes in de auto geladen hebben gaan we dus eerst naar Voltuš om de grafheuvel te zoeken. We parkeren de auto in een doodlopende straat aan de rand van het dorp en lopen enkele honderden meters het bos in, het laatste stukje licht bergop.
En inderdaad, in the middle of nowhere ligt een verzameling losse natuurstenen met erachter een van dezelfde stenen gemetseld heuveltje met plaquette en beeltenis van Ryba erop.
Een aparte maar treurige geschiedenis
Aan de andere kant van het dorp bevindt zich het kerkhof waar Ryba is herbegraven en ook dat vereren we met een kort bezoekje. Het graf blijkt recht tegenover de ingang van de kerk te liggen.
Ryba en zijn werk worden tegenwoordig duidelijk meer in ere gehouden dan ten tijde van zijn overlijden. In Rožmitál zijn de basisschool, een lagere kunstacademie en een straat naar hem vernoemd, er hangt een plaquette tegen de muren van de kerk in het centrum, een deel van een museum is ingericht met als thema zijn leven en werken en van zijn Boheemse Kerstmis is zelfs een TV bewerking gemaakt.
Het graf van Ryba met daarachter een geopende kerkdeur...
...waar we vanachter een hekje een mooi interieur zien
Een engel waakt er over de aan en afwezigen
En een ander verheft zijn manende vinger
Na deze korte Ryba-tour rijden we door het glooiende heuvellandschap via de “19” richting Plzeň. Aan deze weg wordt op diverse plekken een nieuwe laag asfalt aangebracht.
Zoals gebruikelijk is daarvoor dan één weghelft afgesloten (waar men aan het werk is) en staat op de andere helft een verkeerslichtsysteem waarmee om en om beide verkeersrichtingen aan de beurt zijn om door te rijden of te stoppen. Naar goed Tsjechisch gebruik staan ook hier op de 19 de verkeerslichten uit en zijn er heren met mobilofoon en spiegelei (rood en groen) aan het begin en eind gestationeerd om het verkeer te regelen.
Op een gegeven moment staan er ook tot op twee plekken toe kinderen (dochters van werknemers?) met fluorescerend hesje en spiegelei in de berm. Een merkwaardig tafereel. Kennelijk heeft men behoefte aan extra versterking van het spiegeleieren-team…
Op sommige stukken is het zo smal dat elkaar tegemoet komende vrachtwagens nauwelijks in staat zijn te passeren. Naar eveneens goed Tsjechische gebruik vormt dat voor menig coureur geen enkel beletsel om zonder vaart te minderen toch door te rijden. Van de vrachtwagen voor ons flapt daardoor het op flexibel rubber geplaatste achter knipperlicht een paar keer tegen een paaltje of tegen ligger aan. Doodnormaal kennelijk.
Het gaat allemaal maar net goed.
Net goed is ook goed zal de Poolse chauffeur voor ons gedacht hebben want veel trok hij er zich niet van aan.
Te smal? Dat past makkelijk !
Dat past makkelijk (deel 2)
Dat past makkelijk (deel 3)
Dat past makkelijk (deel 4)
Zonder kleerscheuren komen we na ruim drie kwartier spektakel op half asfalt aan de rand van Plzeň bij de Albert supermarkt.
We slaan wat Kofola, Birell met smaakje en Vinea in voor thuis en rijden verder richting Duitsland over de D5.
Bij Nýřany verlaten we die D5 even om een laatste keer te tanken (bijna 20 eurocent per liter prijsverschil vergeleken met langs de snelweg zelf !). Op dat idee blijken meer mensen te zijn gekomen. Aan het ONO tankstation is het een drukte van jewelste, dus het duurt even eer we onze reis kunnen hervatten.
Na de tankbeurt rijden we al weer snel terug de D5 op en maken na 250 km aan de Duitse kant halverwege Erlangen en Würzburg een eerste koffiestop bij de Burgerking van Geiselwind .
Bij de gewone snelweg stops ervaren we hetzelfde probleem als vorig jaar: veel vrachtverkeer en terugkerende vakantiegangers maakt dat er nauwelijks vrije parkeerplaatsen en overvolle wegrestaurants zijn. De gehaktkoning in Geiselwind ligt een kleine halve kilometer van de snelweg verwijderd waardoor het daar gelukkig een stuk minder druk is.
Het gehakt (en het broodje eromheen) slaan we over maar de koffie gaat er goed in.
Na de koffiestop rijden we verder tot –alweer hetzelfde als vorig jaar- het vliegveld in Frankfurt waar we bij het Paulaner Restaurant in de Squaire de avondmaaltijd nemen. Ook hier is het, nauwelijks naast maar niet direct aan de snelweg gelegen, heerlijk rustig en is er zowel in de parkeergarage als op het terras ruim voldoende plek vrij.
De “Wurst-Symphonie” met “Hausgemachte Limonade mit Holunderblüte” gaat erin als koek. Alhoewel de prijs absoluut gezien wel meevalt is het toch even wennen na al die relatief lage Tsjechische bedragen van de afgelopen twee weken. En (hoe verrassend), men spreekt er vlekkeloos Duits
Hun Engels daarentegen…
Die Paulaner Wurst Symphonie, jetzt ist es Schluss mit den Kronen, hier wird mit Euronen bezahlt !
Na de avondmaaltijd was eigenlijk de planning om nog een korte koffiestop halverwege Frankfurt en thuis te maken, maar de drukte op de snelweg valt mee, dus rijden we de laatste 275 km tot thuis in één keer zonder pauze.
Bij Keulen worden we getrakteerd op een automobilist wiens kunsten in Tsjechië niet zouden misstaan, maar aan wiens vehikel toch echt wel een geelzwarte nummerplaat kleeft; tijdens het rijden op de snelweg komt er een landgenoot voorbij die (tempo 130+) beide achteruitrijlampen aanheeft. Ondanks pogingen van medeweggebruikers om de automobilist (auto afgeladen vol reisgenoten en vakantiespullen) te waarschuwen slaagt niemand er in om hem te wijzen op zijn gevaarlijk en verwarrend ogende lichtvoering.
Ook onderweg gezien –alweer- massa’s Nederlandse caravanrijders die belachelijke snelheden halen met wiebelende sleurhutten achter soms veel te lichte auto’s.
Niet alleen de Tsjechen kunnen er wat van op de weg.
Een dik uur eerder dan gepland liggen we in ons eigen vertrouwde nest, op weg naar dromenland.
Eens kijken waar we volgend jaar op vakantie gaan…
Na shledanou !
Mooi was je vakantieverhaal
Herkenbaar bij ONO.......
Herkenbaar bij ONO.......
Bedankt voor je verslag Leo, het was weer erg leuk en interessant om te lezen.
En ….de volgende vakantie weer naar Tsjechie?
En ….de volgende vakantie weer naar Tsjechie?
Zekers !
In 2021 zijn we bijna twee weken in Nový Bor (Noord Bohemen) geweest (moet nog uitgetikt worden) en in 2022 waren we een weekje in Hradek u Sušice (Zuidwest Bohemen).
Voor 2023 staat twee weken Oost Moravië op het programma (Uherské Hradiště, Zlín, Nový Jičín).
We zijn nog lang niet uitgekeken in CZ.
Zoveel beleefd zelfs op de terugreis! De kerstmis van Ryba wordt tegen Kerst erg vaak uitgevoerd. Kan ik bijna dromen.
Zie met veel belangstelling volgende verhalen tegemoet! Erg goed geschreven en voorzien van veel prima foto's.
Zie met veel belangstelling volgende verhalen tegemoet! Erg goed geschreven en voorzien van veel prima foto's.
Pelhřimov
Donateur
Leo, nogmaals bedankt voor jullie mooie verslag en ik zie dat je al begonnen bent met het volgende reisverslag 
Bij deze dan echt bedankt, Hans
Bedankt allen voor de dankzeggingen.
We gaan verder in een nieuw draadje ;-)
We gaan verder in een nieuw draadje ;-)
bedankt een mooi verslag met mooie foto's
Geweldig, ik kijk ernaar uit!
Bedankt dat we mochten meegenieten, Leo! leerrijk verslag, mooie foto's!