Het is genieten van de verhalen en de foto's.
Zomer 2017 - 2 weken Moravië van dag tot dag
- Onderwerp starter Leo
- Startdatum
Welkom op Tsjechie.net
Het Tsjechisch Forum, in een nieuw jasje!
Lijkt me ook een mooie streek.
Maaruh, probleempje.
Eerste overnachting voor 2018 al vorige maand vastgelegd en kaartjes voor het draaksteken in Furth im Wald net over de grens bij Domažlice zojuist besteld. Zomer 2018 zal naar Zuid Bohemen gaan. Het Noorden gaat waarschijnlijk in 2019 volgen.
Dag 5: Zaterdag 12 augustus 2017
De tijd vliegt, vandaag is alweer de vijfde dag dat we van huis zijn en de derde dag in Valtice.
Om verdere ongewenste bevlekking van overhemden te voorkomen trek ik voor het ontbijt hetzelfde hemd aan dat mijn vrouw in Beroun al zo ijverig schoon had gemaakt. Het helpt. Zonder extra vlekken kom ik na het ontbijt op onze kamer terug en wissel ik het om voor een ander hemd.
Morgen weer het vlekkenhemd aan bij het ontbijt. Dat spaart wat ellende
Even voor tien stappen we in de auto en vijf minuten later zijn we al bij onze eerste stop voor vanochtend. De Kolonáda na Reistně (soms ook geschreven als na Rajstně) bevindt zich 2 km ten zuidwesten van Valtice, vandaar dat we al zo snel na vertrek weer uitstappen. Langs de doorgaande weg naar de Oostenrijkse grens ligt een parkeerplaats waar al een paar Tsjechische auto’s staan en van daaruit is het nog 250 meter lopen tot de colonnade. Niet echt ver. Ook de grens zelf ligt (met nog eens 450 meter wandelen) op wat je noemt een steenworp afstand van hier. De colonnade heeft iets weg van een smalle lange zuilengalerij met in de dikste steunpilaren 4 vazen als kunstwerk verwerkt. Er is in opdracht van de familie Liechtenstein van 1817 tot 1823 zes jaar lang aan gebouwd voor het klaar was. De colonnade dient als uitzichtpost en als gedenkteken voor Franz Joseph I, prins van Liechtenstein (1726-1781).
Kolonáda na Reistně
Het is één van de vele gebouwen in het Lednice-Valtice cultuurlandschap, voor het grootste deel gefinancierd door de Liechtensteins. Dit 17e eeuwse cultuurlandschap ligt tussen de dorpen Lednice, Valtice en Breclav, heeft een oppervlakte van ongeveer 280 km² en maakt sinds 1996 onderdeel uit van de Unesco Werelderfgoedlijst. Men zegt wel eens dat dit de grootste aangelegde tuin ter wereld is. De zuilengalerij is zo ongeveer het meeste zuidelijke grote bouwwerk van het landschap. De rest ligt ten noorden van ons pension en willen we morgen per fiets gaan verkennen.
Op de parking bij de zuilengalerij is het al aardig druk met auto’s, fietsers en wandelaars en ook bij de kassa aan de galerij staan mensen in de rij, sommigen om een kaartje te kopen om boven van het uitzicht te genieten, sommigen om wijn te proeven. Als er iets is waaraan je hier geen gebrek hebt dan is het wel wijnproeverijen. Op zowat iedere straathoek van betekenis ligt er wel één. Veel bezitters hebben hun proeverij gecombineerd met een winkeltje, een restaurant of een pension.
We laten het bij het uitzicht vanaf grondniveau en een slokje zelf meegenomen bronwater. Misschien wat wijn vanavond?
Over de druivenvelden heen kunnen we in het noorden de minaret van Lednice zien (het noordelijkste onderdeel van het cultuurlandschap) en in het westen spotten we het kasteel en de heilige berg van Mikulov waar we gisteren waren. In het oosten dan de contouren van de Kleine Karpaten, maar die liggen een flink stuk verder weg. Ertussen een mooi golvend landschap met hier en daar wat hogere “bergen” met een paar geelwitte kalkrotsen, veel, heel veel druiven en nog een paar dorre zonnebloemvelden.
uitzicht op Mikulov vanaf de voet van de Kolonáda na Reistně
Dat wandelaars, fietsers en toeristen de colonnade bezoeken is trouwens niet altijd vanzelfsprekend geweest. Van 1945 tot 1989 bevond de zuilengalerij zich in een ontoegankelijke grensstrook en mochten er uitsluitend grensbewakers en militairen in de buurt komen. Tot 1961 is het platform zelfs gesloten geweest. Pas na de opening van de grens met Oostenrijk werd het gebouw weer in zijn oude glorie hersteld en voor het publiek toegankelijk gemaakt.
We bekijken de mooie versieringen en kunstwerken tegen de wanden en speuren de horizon af op zoek naar nog meer bekende bouwsels en herkenbare dorpjes.
Als we uit geneusd zijn wandelen we via een kleine omweg langs een paar velden met volle druivenstruiken terug naar de parkeerplaats.
overal waar je kijkt, druiven in overvloed
Van daaruit is het in de auto een kleine minuut tot de volgende stop: het Muzeum železné opony (IJzeren Gordijn Museum). Het museum bevindt zich op 400 meter van de grens tussen Tsjechië en Oostenrijk. Het is gevestigd in een voormalig grensgebouw waar vroeger Tsjechische grensbewakers hun werk deden en waarin tevens een aantal cellen gehuisvest waren. Tussen 1951 en 1989 werd deze grensovergang zwaar bewaakt en werd er alles aan gedaan om de grens ondoordringbaar te maken en te houden. Dankzij de meest absurde maatregelen lukte dat ook voor haast 100%. Waakhonden, prikkeldraad, bewapende grenswachten, patrouilles, draden onder hoogspanning, het is allemaal toegepast en een groot deel van de tentoonstelling bestaat dan ook uit originele voorwerpen en materialen die stammen uit het tijdperk van het IJzeren Gordijn en de bezoeker een goed beeld verschaffen hoe het hier ooit gefunctioneerd heeft.
Buiten staan aan beide zijden van de weg levensgrote borden met foto’s van mensen die opgegroeid zijn aan weerskanten van het IJzeren gordijn, zowel Tsjechen als Oostenrijkers. Bij iedere persoon een verhaal over hoe zij de aanwezigheid van de grens ervaren hebben en hoe hun wereldbeeld is veranderd na het opengaan van de grenzen.
We lopen eerst door de tentoonstelling in het gebouw zelf. Pas naderhand lezen we de borden buiten. De borden vormen een verhelderende aanvulling. Krijg je in de tentoonstelling al een idee van vooral de geschiedkundige en technische kant van het IJzeren Gordijn, de persoonlijke verhalen tonen de impact ervan op de mens.
IJzeren Gordijn Museum in een voormalig grensgebouw
Het grootste deel van de tentoonstelling wordt naast de Tsjechische teksten toegelicht middels Engelse vertalingen, maar helaas is dat niet overal zo. Zo staat er een muur vol met zaken over de waakhonden wat ons interessant lijkt, maar we moeten volstaan met het maken van een aantal foto’s in de hoop thuis met Google Translate een stukje wijzer te worden.
Enkele kamers zijn ingericht zoals ze ooit door de grenswachten gebruikt werden en er is het een en ander te zien over de ontstaansgeschiedenis van het hekwerk dat lang onder stroom heeft gestaan, maar uiteindelijk onder internationale en lokale druk is afgekoppeld van het elektriciteitsnetwerk. Ook omdat, zo leerden we later vanochtend, er maar liefst 600 Tsjechische grenswachters bij het uitoefenen van hun taak om het leven zijn gekomen; 400 doordat ze een elektrische schok bij aanraking van de draad kregen, 200 doordat ze zelfmoord hebben gepleegd vanwege de deprimerende situatie waarin ze verkeerden.
Tegen twaalf uur zijn we uitgekeken en gelezen en stappen we in de auto voor het volgende stukje dat ons leidt naar het Vojenský hrbitov z roku 1866; een Pruisische begraafplaats op ongeveer anderhalve kilometer ten zuiden van het centrum van Mikulov.
In juli 1866 trokken ruim 45000 soldaten uit het Pruisische leger Mikulov in. Ze hadden met een paar veldslagen het Oostenrijks leger weten te verslaan, maar als gevolg van slechte hygiënische omstandigheden brak in de stad en de omgeving de cholera uit. Daaraan overleden naast ruim 80000 inwoners van Bohemen en Moravië ook de nodige Pruisische soldaten in Mikulov. Ongeveer 200 van hen werd hier, ver genoeg verwijderd van het stadscentrum langs de toenmalige keizerlijke weg naar Wenen in een massagraf begraven. In eerste instantie werd de plek in 1869 gemarkeerd door een houten kruis dat later vervangen werd door een metalen versie. Anno 2017 –de keizerlijke weg bestaat al lang niet meer- een apart aandoende situering; langs een verlweg met uitzicht op een bunker uit de tweede wereldoorlog, een stel wijnvelden en de heilige berg bij Mikulov. Plaatselijk wordt het ook wel eens “het vergeten kerkhof” genoemd omdat het op zo’n onverwachte en onopvallende plaats in het veld ligt. Je moet er echt op zoek naar zijn, want als de enige kleine wegwijzer er naar toe je niet opvalt rijdt je onwetend langs.
bunker WOII, wijnvelden en de heilige berg
Na het korte wandelingetje langs de onverharde veldweg waar tot onze verrassing plots een bestelbus passeert bereiken we het bosje. Je zou het van de buitenkant niet zeggen, maar inderdaad, als je de eerste bomen voorbij bent is in het midden een kleine open ruimte met een ijzeren kruis in het midden en enkele persoonlijke gedenktekens voor gestorven militairen er omheen.
Heel apart. De naam “vergeten kerkhof” is inderdaad treffend. Het ligt in zo’n rare uithoek dat hier zelden iemand toevallig voorbij zal komen.
Pruisisch kerkhof
Na het bezoek aan de begraafplaats lopen we een paar honderd meter verderop vanaf het voormalige douanekantoor een flink stuk parallel aan de grens heen en weer langs de zogenaamde signaalweg. Deze weg langs de spoorlijn Mikulov-Valtice werd vroeger gebruikt door grenswachten die patrouille liepen langs het IJzeren Gordijn. Tegenwoordig maakt de signalisatieweg deel uit van een zomers goedbezochte fietsroute. Middels een aantal informatieborden wordt er verteld en getoond hoe mensen probeerden over het Gordijn te ontsnappen: in zelfgebouwde heteluchtballonnen, met plankjes op de hoogspanningsdraden en via een ondergrondse tunnel. Na bijna anderhalve kilometer komen we bij het monument Brána ke svobodě (poort naar de vrijheid) waar op 53 ijzeren staven de namen staan van al diegenen die in Moravië bij een ontsnappingspoging aan de grens tussen 1949 en 1989 om het leven gekomen zijn.
Brána ke svobodě (poort naar de vrijheid) aan de voormalige signalisatieweg
Iedere staaf symboliseert een gevallen leven. Van de meesten onder hen weet men niet eens exact waar deze mensen zijn overleden. Het toenmalige ministerie van Binnenlandse Zaken bepaalde dat zij die bij een vluchtpoging aan de grens het leven lieten, begraven moesten worden in het gebied waar ze stierven, zonder in het landschap zichtbare herkennings- of markeringstekens.
Onder de indruk van de vele verhalen en achtergrondinfo lopen we filosoferend terug naar de auto.
Wat zouden we zelf doen als we hier toentertijd gewoond hadden?
Wat is een mensenleven waard?
Hoe goed hebben we het tegenwoordig?
Waar klagen we eigenlijk over?
één van de infoborden over een ontsnappingspoging met houten plankjes via de hoogspanningsmasten
De planning was om vanmiddag op tijd in de Pálava een wandeling te maken, maar we hebben dorst en onze magen knorren ook een beetje. Daarom besluiten we voor het wandelen nog kort naar Mikulov te gaan. Nu we weten waar we de meeste kans maken is een vrije parkeerplaats een stuk sneller gevonden dan gisteren. Even na twee uur zitten we terug op ons favoriete terrasje om te genieten van chocolade taart, huisgemaakte limonade en tal van voorbijgangers die achter de piano plaatsnemen.
Muzikaal hoogtepunt van vandaag: een meisje met een zwarte string die de titelsong van de film Titanic speelt. De string ziet niet uit, maar het pianospel is prachtig.
terrasimpressies met een stuk chocoladetaart, het meisje in de zwarte string en huisgemaakte limonade
kasteel van Mikulov
Aansluitend lopen we via de kasteeltuin terug naar de auto en maken we de rest van de middag en de vroege avond een mooie wandeling door het natuurgebied Pálava, even ten noorden van Mikulov. We vertrekken vanaf een parkeerplaats aan de noordelijke rand van het dorp Klentnice en lopen na een paar honderd meter het bos in.
holle weg
in het bos
blik achterom als we de nodige hoogtemeters overwonnen hebben
glooiend heuvellandschap
uitzicht vanaf Děvín
Onderweg komen we via een holle weg, een mooi bos, een kale grasvlakte met hier en daar wat witte krijtrotsen uiteindelijk bij het hoogste punt gekomen: Děvín, op 554 meter boven zeeniveau. Op de top staat een radio en TV-zender die bij mooi weer waargenomen kunnen worden vanaf de vertrekhal van Brno-airport, zo’n 35 km verderop. Ook wij hebben vanaf de top een prachtig uitzicht op het glooiend heuvellandschap eromheen. We speuren de horizon af en met de zoomfunctie van het fototoestel ontdekken we dat de torens die we in de verte zien toebehoren aan een elektriciteitscentrale die 45 km verderop ligt. Dichterbij hebben we uitzicht op het Nové Mlýny stuwmeer waar op een klein eilandje tussen de bomen een kerk staat.
Volgens de GPS-kaart is het de sv. Linhart kerk. Een rare plek voor een kerk, zo dunkt ons in eerste instantie. Als we thuis googelen op de naam lezen we over hoe deze curiositeit hier terecht is gekomen. Het meer (eigenlijk zijn het drie meren met telkens een dam ertussen) werd in de jaren 70 en 80 aangelegd om jaarlijkse overstromingen van de Dyje te voorkomen en om de opbrengst van de landbouwproductie te kunnen verhogen middels een irrigatiesysteem.
Het middelste meer, Věstonická-reservoir of Nové Mlyný II genaamd, is tegenwoordig een gebied waarop recreatie in tegenstelling tot de andere twee meren niet is toegestaan en de natuur zijn gang mag gaan. Ondanks dat de maximale waterdiepte maar 5 meter bedraagt, is bij het vullen van het meer in de jaren 80 het complete dorp Mušov erin verdwenen. De bewoners werden onteigend en mochten verhuizen naar een appartement of een gezinswoning in het nabijgelegen Pasohlávky. Veel gebouwen werden gesloopt of liepen onder water. Alleen de kerk van het dorp steekt nog boven water uit doordat die op een heuvel gebouwd was. En dat is dus die Sint Linhart kerk die we vanaf Děvín zien.
Sint Linhart kerk, het enige deel van Mušov dat nog boven water uitsteekt
Als we bij Děvín zijn uitgekeken, lopen we verder noordwaarts naar een volgend markant punt: de ruïnes van het 13e eeuwse gotische kasteel Dívčí hrady (letterlijk Maagdenburg). De ruïne die op een kalksteen rots ligt bestaat in feite uit twee delen: een langwerpig renaissance artillerie-bastion en een soort losstaande uitkijktoren. Ook van hier uit hebben we een heel mooi uitzicht op het meer (Nové Mlýny III / Novomlýnská) en de eromheen gelegen dorpjes waarvan Pavlov het meest dichtbij zijnde is.
Dívčí hrady ruïne met het stuwmeer op de achtergrond
Pálava krijtrotsen
uitzicht op Klentnice
Via een 4 km lange wandelweg aan de andere kant van de heuvel lopen we onder de top van Děvín door, passeren een paar opvallende krijtrotsen en lopen langs wijnvelden weer terug naar ons uitgangspunt in Klentnice. Van daaruit is het met de auto nog een kwartiertje eer we terug zijn bij ons pension in Valtice alwaar we tegen half acht voor een tweede keer in drie dagen bij de pizzeria aan tafel schuiven.
Een supersized pizza, dito tonijnsalade, een fles Moravische Zapletal Tramín en een fles bronwater later blijkt dat we er weer niet in slagen een rekening boven de 30 euro te krijgen.
Als gevolg van wijn en wandelinspanningen liggen we wat vroeger dan normaal horizontaal.
Voordat ons de oogluiken dichtvallen worden we getrakteerd op wat vuurwerk dat een paar straten verderop afgestoken wordt.
Een mooi toetje voor het slapen gaan.
Tot morgen !
De tijd vliegt, vandaag is alweer de vijfde dag dat we van huis zijn en de derde dag in Valtice.
Om verdere ongewenste bevlekking van overhemden te voorkomen trek ik voor het ontbijt hetzelfde hemd aan dat mijn vrouw in Beroun al zo ijverig schoon had gemaakt. Het helpt. Zonder extra vlekken kom ik na het ontbijt op onze kamer terug en wissel ik het om voor een ander hemd.
Morgen weer het vlekkenhemd aan bij het ontbijt. Dat spaart wat ellende
Even voor tien stappen we in de auto en vijf minuten later zijn we al bij onze eerste stop voor vanochtend. De Kolonáda na Reistně (soms ook geschreven als na Rajstně) bevindt zich 2 km ten zuidwesten van Valtice, vandaar dat we al zo snel na vertrek weer uitstappen. Langs de doorgaande weg naar de Oostenrijkse grens ligt een parkeerplaats waar al een paar Tsjechische auto’s staan en van daaruit is het nog 250 meter lopen tot de colonnade. Niet echt ver. Ook de grens zelf ligt (met nog eens 450 meter wandelen) op wat je noemt een steenworp afstand van hier. De colonnade heeft iets weg van een smalle lange zuilengalerij met in de dikste steunpilaren 4 vazen als kunstwerk verwerkt. Er is in opdracht van de familie Liechtenstein van 1817 tot 1823 zes jaar lang aan gebouwd voor het klaar was. De colonnade dient als uitzichtpost en als gedenkteken voor Franz Joseph I, prins van Liechtenstein (1726-1781).
Kolonáda na Reistně
Het is één van de vele gebouwen in het Lednice-Valtice cultuurlandschap, voor het grootste deel gefinancierd door de Liechtensteins. Dit 17e eeuwse cultuurlandschap ligt tussen de dorpen Lednice, Valtice en Breclav, heeft een oppervlakte van ongeveer 280 km² en maakt sinds 1996 onderdeel uit van de Unesco Werelderfgoedlijst. Men zegt wel eens dat dit de grootste aangelegde tuin ter wereld is. De zuilengalerij is zo ongeveer het meeste zuidelijke grote bouwwerk van het landschap. De rest ligt ten noorden van ons pension en willen we morgen per fiets gaan verkennen.
Op de parking bij de zuilengalerij is het al aardig druk met auto’s, fietsers en wandelaars en ook bij de kassa aan de galerij staan mensen in de rij, sommigen om een kaartje te kopen om boven van het uitzicht te genieten, sommigen om wijn te proeven. Als er iets is waaraan je hier geen gebrek hebt dan is het wel wijnproeverijen. Op zowat iedere straathoek van betekenis ligt er wel één. Veel bezitters hebben hun proeverij gecombineerd met een winkeltje, een restaurant of een pension.
We laten het bij het uitzicht vanaf grondniveau en een slokje zelf meegenomen bronwater. Misschien wat wijn vanavond?
Over de druivenvelden heen kunnen we in het noorden de minaret van Lednice zien (het noordelijkste onderdeel van het cultuurlandschap) en in het westen spotten we het kasteel en de heilige berg van Mikulov waar we gisteren waren. In het oosten dan de contouren van de Kleine Karpaten, maar die liggen een flink stuk verder weg. Ertussen een mooi golvend landschap met hier en daar wat hogere “bergen” met een paar geelwitte kalkrotsen, veel, heel veel druiven en nog een paar dorre zonnebloemvelden.
uitzicht op Mikulov vanaf de voet van de Kolonáda na Reistně
Dat wandelaars, fietsers en toeristen de colonnade bezoeken is trouwens niet altijd vanzelfsprekend geweest. Van 1945 tot 1989 bevond de zuilengalerij zich in een ontoegankelijke grensstrook en mochten er uitsluitend grensbewakers en militairen in de buurt komen. Tot 1961 is het platform zelfs gesloten geweest. Pas na de opening van de grens met Oostenrijk werd het gebouw weer in zijn oude glorie hersteld en voor het publiek toegankelijk gemaakt.
We bekijken de mooie versieringen en kunstwerken tegen de wanden en speuren de horizon af op zoek naar nog meer bekende bouwsels en herkenbare dorpjes.
Als we uit geneusd zijn wandelen we via een kleine omweg langs een paar velden met volle druivenstruiken terug naar de parkeerplaats.
overal waar je kijkt, druiven in overvloed
Van daaruit is het in de auto een kleine minuut tot de volgende stop: het Muzeum železné opony (IJzeren Gordijn Museum). Het museum bevindt zich op 400 meter van de grens tussen Tsjechië en Oostenrijk. Het is gevestigd in een voormalig grensgebouw waar vroeger Tsjechische grensbewakers hun werk deden en waarin tevens een aantal cellen gehuisvest waren. Tussen 1951 en 1989 werd deze grensovergang zwaar bewaakt en werd er alles aan gedaan om de grens ondoordringbaar te maken en te houden. Dankzij de meest absurde maatregelen lukte dat ook voor haast 100%. Waakhonden, prikkeldraad, bewapende grenswachten, patrouilles, draden onder hoogspanning, het is allemaal toegepast en een groot deel van de tentoonstelling bestaat dan ook uit originele voorwerpen en materialen die stammen uit het tijdperk van het IJzeren Gordijn en de bezoeker een goed beeld verschaffen hoe het hier ooit gefunctioneerd heeft.
Buiten staan aan beide zijden van de weg levensgrote borden met foto’s van mensen die opgegroeid zijn aan weerskanten van het IJzeren gordijn, zowel Tsjechen als Oostenrijkers. Bij iedere persoon een verhaal over hoe zij de aanwezigheid van de grens ervaren hebben en hoe hun wereldbeeld is veranderd na het opengaan van de grenzen.
We lopen eerst door de tentoonstelling in het gebouw zelf. Pas naderhand lezen we de borden buiten. De borden vormen een verhelderende aanvulling. Krijg je in de tentoonstelling al een idee van vooral de geschiedkundige en technische kant van het IJzeren Gordijn, de persoonlijke verhalen tonen de impact ervan op de mens.
IJzeren Gordijn Museum in een voormalig grensgebouw
Het grootste deel van de tentoonstelling wordt naast de Tsjechische teksten toegelicht middels Engelse vertalingen, maar helaas is dat niet overal zo. Zo staat er een muur vol met zaken over de waakhonden wat ons interessant lijkt, maar we moeten volstaan met het maken van een aantal foto’s in de hoop thuis met Google Translate een stukje wijzer te worden.
Enkele kamers zijn ingericht zoals ze ooit door de grenswachten gebruikt werden en er is het een en ander te zien over de ontstaansgeschiedenis van het hekwerk dat lang onder stroom heeft gestaan, maar uiteindelijk onder internationale en lokale druk is afgekoppeld van het elektriciteitsnetwerk. Ook omdat, zo leerden we later vanochtend, er maar liefst 600 Tsjechische grenswachters bij het uitoefenen van hun taak om het leven zijn gekomen; 400 doordat ze een elektrische schok bij aanraking van de draad kregen, 200 doordat ze zelfmoord hebben gepleegd vanwege de deprimerende situatie waarin ze verkeerden.
Tegen twaalf uur zijn we uitgekeken en gelezen en stappen we in de auto voor het volgende stukje dat ons leidt naar het Vojenský hrbitov z roku 1866; een Pruisische begraafplaats op ongeveer anderhalve kilometer ten zuiden van het centrum van Mikulov.
In juli 1866 trokken ruim 45000 soldaten uit het Pruisische leger Mikulov in. Ze hadden met een paar veldslagen het Oostenrijks leger weten te verslaan, maar als gevolg van slechte hygiënische omstandigheden brak in de stad en de omgeving de cholera uit. Daaraan overleden naast ruim 80000 inwoners van Bohemen en Moravië ook de nodige Pruisische soldaten in Mikulov. Ongeveer 200 van hen werd hier, ver genoeg verwijderd van het stadscentrum langs de toenmalige keizerlijke weg naar Wenen in een massagraf begraven. In eerste instantie werd de plek in 1869 gemarkeerd door een houten kruis dat later vervangen werd door een metalen versie. Anno 2017 –de keizerlijke weg bestaat al lang niet meer- een apart aandoende situering; langs een verlweg met uitzicht op een bunker uit de tweede wereldoorlog, een stel wijnvelden en de heilige berg bij Mikulov. Plaatselijk wordt het ook wel eens “het vergeten kerkhof” genoemd omdat het op zo’n onverwachte en onopvallende plaats in het veld ligt. Je moet er echt op zoek naar zijn, want als de enige kleine wegwijzer er naar toe je niet opvalt rijdt je onwetend langs.
bunker WOII, wijnvelden en de heilige berg
Na het korte wandelingetje langs de onverharde veldweg waar tot onze verrassing plots een bestelbus passeert bereiken we het bosje. Je zou het van de buitenkant niet zeggen, maar inderdaad, als je de eerste bomen voorbij bent is in het midden een kleine open ruimte met een ijzeren kruis in het midden en enkele persoonlijke gedenktekens voor gestorven militairen er omheen.
Heel apart. De naam “vergeten kerkhof” is inderdaad treffend. Het ligt in zo’n rare uithoek dat hier zelden iemand toevallig voorbij zal komen.
Pruisisch kerkhof
Na het bezoek aan de begraafplaats lopen we een paar honderd meter verderop vanaf het voormalige douanekantoor een flink stuk parallel aan de grens heen en weer langs de zogenaamde signaalweg. Deze weg langs de spoorlijn Mikulov-Valtice werd vroeger gebruikt door grenswachten die patrouille liepen langs het IJzeren Gordijn. Tegenwoordig maakt de signalisatieweg deel uit van een zomers goedbezochte fietsroute. Middels een aantal informatieborden wordt er verteld en getoond hoe mensen probeerden over het Gordijn te ontsnappen: in zelfgebouwde heteluchtballonnen, met plankjes op de hoogspanningsdraden en via een ondergrondse tunnel. Na bijna anderhalve kilometer komen we bij het monument Brána ke svobodě (poort naar de vrijheid) waar op 53 ijzeren staven de namen staan van al diegenen die in Moravië bij een ontsnappingspoging aan de grens tussen 1949 en 1989 om het leven gekomen zijn.
Brána ke svobodě (poort naar de vrijheid) aan de voormalige signalisatieweg
Iedere staaf symboliseert een gevallen leven. Van de meesten onder hen weet men niet eens exact waar deze mensen zijn overleden. Het toenmalige ministerie van Binnenlandse Zaken bepaalde dat zij die bij een vluchtpoging aan de grens het leven lieten, begraven moesten worden in het gebied waar ze stierven, zonder in het landschap zichtbare herkennings- of markeringstekens.
Onder de indruk van de vele verhalen en achtergrondinfo lopen we filosoferend terug naar de auto.
Wat zouden we zelf doen als we hier toentertijd gewoond hadden?
Wat is een mensenleven waard?
Hoe goed hebben we het tegenwoordig?
Waar klagen we eigenlijk over?
één van de infoborden over een ontsnappingspoging met houten plankjes via de hoogspanningsmasten
De planning was om vanmiddag op tijd in de Pálava een wandeling te maken, maar we hebben dorst en onze magen knorren ook een beetje. Daarom besluiten we voor het wandelen nog kort naar Mikulov te gaan. Nu we weten waar we de meeste kans maken is een vrije parkeerplaats een stuk sneller gevonden dan gisteren. Even na twee uur zitten we terug op ons favoriete terrasje om te genieten van chocolade taart, huisgemaakte limonade en tal van voorbijgangers die achter de piano plaatsnemen.
Muzikaal hoogtepunt van vandaag: een meisje met een zwarte string die de titelsong van de film Titanic speelt. De string ziet niet uit, maar het pianospel is prachtig.
terrasimpressies met een stuk chocoladetaart, het meisje in de zwarte string en huisgemaakte limonade
kasteel van Mikulov
Aansluitend lopen we via de kasteeltuin terug naar de auto en maken we de rest van de middag en de vroege avond een mooie wandeling door het natuurgebied Pálava, even ten noorden van Mikulov. We vertrekken vanaf een parkeerplaats aan de noordelijke rand van het dorp Klentnice en lopen na een paar honderd meter het bos in.
holle weg
in het bos
blik achterom als we de nodige hoogtemeters overwonnen hebben
glooiend heuvellandschap
uitzicht vanaf Děvín
Onderweg komen we via een holle weg, een mooi bos, een kale grasvlakte met hier en daar wat witte krijtrotsen uiteindelijk bij het hoogste punt gekomen: Děvín, op 554 meter boven zeeniveau. Op de top staat een radio en TV-zender die bij mooi weer waargenomen kunnen worden vanaf de vertrekhal van Brno-airport, zo’n 35 km verderop. Ook wij hebben vanaf de top een prachtig uitzicht op het glooiend heuvellandschap eromheen. We speuren de horizon af en met de zoomfunctie van het fototoestel ontdekken we dat de torens die we in de verte zien toebehoren aan een elektriciteitscentrale die 45 km verderop ligt. Dichterbij hebben we uitzicht op het Nové Mlýny stuwmeer waar op een klein eilandje tussen de bomen een kerk staat.
Volgens de GPS-kaart is het de sv. Linhart kerk. Een rare plek voor een kerk, zo dunkt ons in eerste instantie. Als we thuis googelen op de naam lezen we over hoe deze curiositeit hier terecht is gekomen. Het meer (eigenlijk zijn het drie meren met telkens een dam ertussen) werd in de jaren 70 en 80 aangelegd om jaarlijkse overstromingen van de Dyje te voorkomen en om de opbrengst van de landbouwproductie te kunnen verhogen middels een irrigatiesysteem.
Het middelste meer, Věstonická-reservoir of Nové Mlyný II genaamd, is tegenwoordig een gebied waarop recreatie in tegenstelling tot de andere twee meren niet is toegestaan en de natuur zijn gang mag gaan. Ondanks dat de maximale waterdiepte maar 5 meter bedraagt, is bij het vullen van het meer in de jaren 80 het complete dorp Mušov erin verdwenen. De bewoners werden onteigend en mochten verhuizen naar een appartement of een gezinswoning in het nabijgelegen Pasohlávky. Veel gebouwen werden gesloopt of liepen onder water. Alleen de kerk van het dorp steekt nog boven water uit doordat die op een heuvel gebouwd was. En dat is dus die Sint Linhart kerk die we vanaf Děvín zien.
Sint Linhart kerk, het enige deel van Mušov dat nog boven water uitsteekt
Als we bij Děvín zijn uitgekeken, lopen we verder noordwaarts naar een volgend markant punt: de ruïnes van het 13e eeuwse gotische kasteel Dívčí hrady (letterlijk Maagdenburg). De ruïne die op een kalksteen rots ligt bestaat in feite uit twee delen: een langwerpig renaissance artillerie-bastion en een soort losstaande uitkijktoren. Ook van hier uit hebben we een heel mooi uitzicht op het meer (Nové Mlýny III / Novomlýnská) en de eromheen gelegen dorpjes waarvan Pavlov het meest dichtbij zijnde is.
Dívčí hrady ruïne met het stuwmeer op de achtergrond
Pálava krijtrotsen
uitzicht op Klentnice
Via een 4 km lange wandelweg aan de andere kant van de heuvel lopen we onder de top van Děvín door, passeren een paar opvallende krijtrotsen en lopen langs wijnvelden weer terug naar ons uitgangspunt in Klentnice. Van daaruit is het met de auto nog een kwartiertje eer we terug zijn bij ons pension in Valtice alwaar we tegen half acht voor een tweede keer in drie dagen bij de pizzeria aan tafel schuiven.
Een supersized pizza, dito tonijnsalade, een fles Moravische Zapletal Tramín en een fles bronwater later blijkt dat we er weer niet in slagen een rekening boven de 30 euro te krijgen.
Als gevolg van wijn en wandelinspanningen liggen we wat vroeger dan normaal horizontaal.
Voordat ons de oogluiken dichtvallen worden we getrakteerd op wat vuurwerk dat een paar straten verderop afgestoken wordt.
Een mooi toetje voor het slapen gaan.
Tot morgen !
de foto,s..............schitterend!
Mooi verslag, mooie foto's.......
We blijven genieten van het verhaal en de foto's, bedankt dat we mee mogen reizen.
Heerlijke verhalen, Leo, toppie, en dat met 1 vinger! 
Correctie: ik type op dubbele snelheid want met 2 (twee) vingersHeerlijke verhalen, Leo, toppie, en dat met 1 vinger!
Fantastisch geschreven en de foto's zijn om te zoenen!
Wij hebben daar ook rond gezworven, en een aantal zaken gemist die jij ons voor houd.
Dat betekent dat wij terug moeten, hoe vervelend, om het in eigen persoon te aanschouwen.
Dank!!!!!!
Wij hebben daar ook rond gezworven, en een aantal zaken gemist die jij ons voor houd.
Dat betekent dat wij terug moeten, hoe vervelend, om het in eigen persoon te aanschouwen.
Dank!!!!!!
Dag 6: Zondag 13 augustus 2017: fietsen in Lednice-Valtice
Voor vandaag heeft men zonnig weer voorspeld zonder neerslag. Met een maximum temperatuur tot 28 graden Celsius moet het geen probleem zijn enige lichamelijke inspanning te verrichten en dat is maar goed ook want we willen vandaag de hele dag op de fiets doorbrengen.
Van internet hebben we een route geplukt die we in de gps gezet hebben waardoor we zonder al te veel problemen verwachten onze weg van gebouw tot gebouw te vinden. De twaalf gebouwen die we op de gekozen route willen zien maken allemaal deel uit van het Lednice-Valtice cultuurlandschap.
Met een kleine 40 km fietsen hopen we een groot deel van het cultuurlandschap te zien
Dit bijna 300 km² grote landschap behoorde ooit toe aan de familie Liechtenstein. Het eerste gebouw dat in hun bezit kwam was het kasteel van Lednice in 1249. De Liechtensteins veranderden in de 18e en 19e eeuw het moerassige gebied in een afwisselende combinatie van kastelen, gebouwen en parken die tegenwoordig vaak de “Tuin van Europa” genoemd wordt. Het wordt beschouwd als grootste kunstmatige landschap in Europa en misschien wel in de wereld. In navolging van Engelse parken werden tal van “revival” elementen toegevoegd tot een gemixte verzameling bouwstijlen; barokke architectuur ontmoet een neogotisch verbouwd kasteel en hier en daar zijn diverse kleinere bouwwerken in romantische stijl geplaatst.
Uiteindelijk zouden de vorsten van Liechtenstein hun bezittingen blijven vergroten tot in 1939 de Duitsers hun intrek namen. Na de annexatie van Sudetenland namen de Nazi’s het bestuur van de regio over en werd het gehele cultuurlandschap door hen geconfisqueerd. De familie Liechtenstein verhuisde hierop noodgedwongen naar Vaduz. Na de oorlog werd de Tsjechische staat eigenaar van het complex. De Liechtensteins hebben vervolgens zowel tijdens de communistische heerschappij als ook in recentelijker tijden vergeefs pogingen ondernomen hun eigendom terug te krijgen. In 1996 is het Lednicko-valtický areál als een van de schatten van het wereldcultuur- en natuurerfgoed op de lijst van de UNESCO opgenomen.
Als we vanochtend van het ontbijt komen, komt de enthousiaste pension-eigenaar ons al tegemoet. Hij heeft van bij de kennismaking afgelopen donderdag goed onthouden dat we vandaag willen gaan fietsen. Uit een berging worden een dames en een heren mountainbike gehaald en verstellen we de zadels tot een aangename hoogte. In zijn beste Duits legt onze gastheer uit hoe we ongeveer kunnen fietsen om zoveel mogelijk te zien en tekent daarbij een 35 km lange route op een flyer van het gebied. Op een klein stukje na is dit precies wat we zelf ook al in de GPS hadden gezet.
Rond tien uur zitten we op de fiets. Meer dan wat water en een wafeltje nemen we niet mee. Er zouden onderweg genoeg gelegenheden moeten zijn om wat te drinken of te eten. We gaan ons laten verrassen door wat we tegenkomen.
fietsen is hier een populaire vrijetijdsbesteding voor heel het gezin
In het begin is het even wennen. Zowel aan de fiets als aan de route. Iets te enthousiast gaan we na het passeren van de spoorlijn rechtsaf omdat we denken dat dat de juiste route is, maar we hebben de woorden “spoorlijn” en “kerkhof” een beetje met elkaar verwisseld.
Pas bij het kerkhof rechtsaf (had ook de pensioneigenaar ons gewaarschuwd) want daar ligt een fietspad waarmee we op de langere route kunnen komen.
En inderdaad, even terug en een halve kilometer verder rechtsaf en vanaf dan gaat alles prima.
De route voert vanaf de rand van Valtice door een afwisselend vrijwel vlak landschap van veld- en boswegen naar het eerste object: het zogenaamde Rendezvous. Het gebouw in de vorm van een klassieke triomfboog staat ook wel bekend als de Dianin Chrám, oftewel de tempel van Diana en werd in 1812 op een open plek in het bos gebouwd. Aan de zuidzijde zijn er reliëfs met jachtmotieven te zien (Diana/Artemis is immers de godin van de jacht) en voorstellingen die de verschillende delen van de dag representeren.
Tijdens de jachtpartijen van Johann I. von Liechtenstein (1760-1836) diende de triomfboog en zijn omgeving als coulisse voor het ontbijt. Johann wordt door de Tsjechen overigens meestal Jan genoemd. We zullen de naam vandaag nog enkele malen tegenkomen. Hij is van grote invloed geweest op het ontstaan van het Lednice-Valtice cultuurlandschap.
Rendezvous / Dianin Chrám
Nadat we, net als een aantal andere voorbijgangers, de boog van alle kanten bekeken nemen we een slokje water en stappen weer op de tweewielers om de tocht te vervolgen naar het volgende gebouw, de Kaple sv. Huberta. Deze kapel vormt een op een driehoekige vorm opgetrokken neogotische beschutting voor het beeld van Sint Hubertus, patroonheilige van de jagers, stamt uit 1855 en is gemaakt van zandstenen blokken.
Ook hier bekijken we het bouwsel van alle kanten. Aan de achterkant blijven we wat minder lang omdat we daar een serie bijenkorven op een rij zien en we niet staan te springen om een verdwaalde angel in ons vel. Aan een van de drie steunpilaren ontbreekt iets essentieels. Tussen twee hertenkoppen hangt een kruisbeeld dat door zijn uiterlijk een glimlach op menig gezicht tovert. Dat wil zeggen, bij hen die het zien. Het kruis is nog compleet, maar Christus heeft iets weg van een onthoofde mannelijke Venus van Milo waarvan de handen op miraculeuze wijze een ramp overleefd hebben, maar de rest (armen, benen en hoofd) deze aardse omgeving verlaten hebben.
Bij nadere beschouwing blijken overigens hier en daar ook wat (delen van) hertengeweien en kleine stukjes ornamenten de benen te hebben genomen. Het is echter vooral de zwevende Christus torso die in het oog springt.
Kaple sv. Huberta
zoek de ontbrekende onderdelen...
We stappen terug op de fiets en komen in het bos steeds meer fietsers tegen die dezelfde route maar dan in tegengestelde richting afleggen. Fietsen is hier onder Tsjechische gezinnen een veel gebezigde vrijetijdsbesteding op de vrije zondag. Ook de allerkleinsten gaan mee op een soort duo mountainbike waarbij het voorste wieltje van de kinderfiets in de lucht hangt en het geheel met een stang met de fiets van (meestal) papa verbonden is.
De plaatselijke horeca heeft handig ingespeeld op de behoefte van de sportieve bezoeker. Onderweg tal van terrasjes en hutjes onder de naam “cyclo-občerstveni”, letterlijk “fiets-versnaperingen”, hetgeen op de meeste plaatsen inhoudt: pivo, vino, limo; waarmee dan het gehele gezin aan zijn trekken komt. Pivo=bier, vino=wijn en voor de kids is er limo (alles in het spectrum van kofola tot huisgemaakte limonade).
Restaurants liggen er, afgezien van een paar in het dorp Lednice, nauwelijks op de route, maar een bonte verzameling snacks is bij bijna ieder hutje verkrijgbaar. Niemand hoeft hier bang te zijn dat zijn maag iets te kort komt.
diverse cyclo-občerstveni met rechtsboven een duo-bike in pauzestand
Als de kilometerteller net voorbij de 8 staat komen we bij het derde gebouw aan: Chrám Tří grácií, de tempel van de drie gratiën. Deze tempel in een galerij-vormige halve cirkel werd gebouwd in 1825 en staat niet ver van de oever van het langgerekte Prostředední rybník meer. Tussen de bomen door zien we een klein stukje van het water met aan de andere oever een het slotje Rybniční zámeček waar we later vandaag nog langs zullen komen. De tempel dankt zijn naam aan een beeld van drie dames aan de voorzijde. Ook hier stappen de meeste fietsers af om even van omgeving, gebouw en uitzicht te genieten.
Chrám Tří grácií
We lopen een rondje om het gebouw, proberen aan de achterkant naar binnen te loeren, maar zien niet echt veel, zoeken een geocache in de buurt en stappen weer op de fiets.
Onderweg passeren we de Nový Dvůr (nieuwe hof) uit 1810, een grote boerderij oorspronkelijk bedoeld voor het fokken van zeldzame koeien en schapenrassen, later aangevuld met paardenstallen. Tegenwoordig is de boerderij privé bezit, worden er paarden gefokt die vrij succesvol aan races deelnemen en is er (uiteraard) pivo, vino en limo verkrijgbaar
Nový Dvůr
Ongeveer 5 minuten later zetten we de fiets wat langer aan de kant als we bij de Apollónův Chrám arriveren. Deze aan Apollo gewijde tempel is geopend en we kunnen er tegen betaling van 20 kronen een kleine tentoonstelling over de geschiedenis van het gebouw bekijken en op zolder via een dakluik naar boven om vanaf het platform van het weidse uitzicht over het meer genieten. Die Liechtensteins wisten wel waar ze hun tempeltjes neerzetten!
Tijdens het rondkijken horen we beneden met tussenpozen iemand hard schreeuwen. In eerste instantie veronderstellen we dat iemand wat diep in het glaasje heeft gekeken. Als we vanaf de achterkant wat beter van het platform naar beneden kijken zien we waar het geluid vandaan komt. Vanuit een kleine verkoopstand wordt er telkens als iets van de grill klaar is geroepen dat de klant zijn bestelling kan afhalen. Het uitzicht over het meer wordt er gelukkig niet minder van, maar het geschreeuw geeft het verder zo kalme landschap wel een aparte dimensie.
Apollónův Chrám
panorama uitzicht vanaf het dak van de Apollo tempel
Lovecký Zámeček
Als we uitgekeken zijn fietsen we nog een stukje in de schaduw langs een slingerend pad door het bos, gaan even heen en weer tot het jagersslotje Lovecký Zámeček (1806) om bij kilometer 17 een wat langere pauze te maken bij Janův Hrad (Jan’s kasteel).
Jan’s kasteel is een voor Jan van Liechtenstein als ruïne gebouwd nep-kasteel. Op een infobord bij deze romantische kasteelruïne staat dat indertijd zowat elke tweede edelman graag een kasteelruïne bezat. Het aantal ruïnes was echter beperkt en als er geen kasteelruïne meer voorhanden was om te bezitten, dan liet men er simpelweg zelf eentje bouwen. Deze Janův Hrad is zoals gezegd zo’n in 1801 zelfgebouwde pseudogotische kasteelruïne die tijdens de jachtpartijen toentertijd als jachthuis functioneerde en die dan ook ontworpen werd om bewoond te kunnen worden. Eromheen tal van hutjes met gegrilde worsten en bier en flink wat op hun zij gezette wijnvaten waar wijn geproefd en gekocht kan worden.
Met verbazing kijken we hoe men het met twee man personeel in één van de hutjes klaar krijgt toch een rij wachtenden voor de zaak te creëren. Uiteindelijk blijkt als we zelf in de rij staan waarom: vrijwel iedere klant wil iets van de grill, maar men vraagt klant 1 wat hij wil hebben, gooit dat op de grill, maakt vervolgens de bestelling af en pas als de klant zijn zaakjes heeft wordt de bestelling van klant 2 opgenomen. Die wil natuurlijk ook iets van de grill, waarop dat weer eerst gegrild wordt voordat klant 3 gevraagd wordt die ook weer iets van de grill wil enz enz.
Men is kennelijk nog niet op het idee gekomen eerst te kijken of er nog meer op de grill gelegd mag worden zodat de bestellingen sneller afgehandeld kunnen worden.
Als ook onze bestelling gaar en klaar is nemen we plaats aan de houten bankjes en verorberen we een klobása grillova met Radler uit blik. Met klobása grillova (gegrillde worst met currysaus, mosterdsaus en mierikswortelsaus en een schijf bruin brood) hebben we vorig jaar al eens kennis gemaakt op een wandelaarsterras in Bohemen. Ook hier bij Janův Hrad laten we de pittige mierikswortelsaus onaangetast staan. Van de andere sausjes wordt wel gretig gebruik gemaakt.
klobása grillova
Met de worst achter de kiezen blijven we nog een tijdje rondkijken en valt het ons op dat hier werkelijk geen enkel woord Frans, Duits, Engels, Spaans of Nederlands te horen is. In reisgidsen wordt een bezoek aan de kastelen van Lednice en Valtice steevast aangeraden, maar verder dan dat komt de gemiddelde buitenlandse toerist hier blijkbaar niet. Een enorm gemis als je het ons vraagt want deze fietstocht is ons inziens een ideale manier om het gebied een beetje beter te leren kennen.
Janův Hrad
Tegen kwart voor drie stappen we weer op de fiets om in een grote boog het noordelijke gedeelte van de kasteeltuinen van Lednice te omronden. Graag hadden we een kijkje genomen bij de 60 meter hoge Minaret die we nu al twee dagen op rij van meerdere kanten op afstand gezien hebben. In het kasteelpark mag je echter met de fiets niet komen. Daarenboven scheidt ons aan de kant waar wij langsfietsen een Diye-zijtak van het park en is er geen brug over de stroom te bekennen. We moeten het daarom doen met de mooie aanblik vanaf afstand.
Als we na een drukker stuk ook door auto’s gebruikt asfalt in Lednice aankomen gaat de fiets de stalling in en gaan we per benenwagen om het kasteel heen. Voor de hoofdingang wanen we ons eerder in Engeland dan in Tsjechië, zulk een Tudor uitstraling heeft dit lichtgeel gekleurde bouwwerk.
Het kasteel van Lednice is een populaire toeristen attractie, met meer dan 300.000 bezoekers per jaar zelfs een van de populairste in Tsjechië. Net als de kapel van Sint Hubertus is ook het Lednice Zámek opgetrokken in een romantisch neogotische stijl. Het oorspronkelijk sinds de 16e eeuw op deze plaats aanwezige slot werd door de Liechtensteins in de 19e eeuw onderhanden genomen en kreeg zijn huidige uiterlijk na een 12 jarige reconstructie die afgesloten werd in 1858.
Zowel de voor als de achtergevel zijn een genot om te bekijken als je ziet hoeveel details in de zandstenen beelden, torentjes en gevelranden verwerkt zijn. Dankzij de nodige restauraties, waarvan een groot deel uitgevoerd werd met steun van de EU, hebben de soms bij andere gebouwen grauw uitziende mergelstenen hier weer hun volle en schone gele kleur terug gekregen. Graag zouden we van binnen een kijkje nemen, maar toen we eergisteren via de website kaartjes wilden reserveren bleek vanmiddag al alles uitverkocht.
Jammer maar helaas. Aan de andere kant, er staan nog een paar kastelen op de planning deze vakantie en vormt het missen van Lednice Zámek ooit nog eens een reden om terug te komen.
Als we in de tuinen bij de Moorse waterwerken staan krijgen we een beetje een Efteling gevoel. Door paarden getrokken open wagens (op rubberbanden...), bootjes op het water die richting Minaret varen, een gebouw met motieven erop a la Fata Morgana, een paar ijsverkoop stands, het zou er zo allemaal in Kaatsheuvel bij passen.
Minaret
paardenstallen
Zámek Lednice
kasteeltuin met op de achtergrond de kas
We maken een rondje door de tuinen, bekijken de mooie glazen kas aan de oostkant, werpen een blik naar binnen in de paardenstallen om even na vieren weer terug bij de fietsenstalling te eindigen.
Ook zonder bezoek aan het interieur is dit een prachtig kasteel.
Als we vijf minuten later de bebouwde kom van Lednice verlaten komen we langs een opvallend gebouw met geglazuurde bakstenen in diverse kleuren. Het is het station van Lednice dat in het zomerseizoen gebruikt wordt door toeristen die per trein naar de regio komen. Op de gevel zijn geometrische patronen aangebracht die het gebouw van een afstand de schijn geven alsof het is opgebouwd uit een speciaal kruisachtig breipatroon.
Als we de spoorwegovergang passeren maakt de toeristische drukte van Lednice plaats voor de landschappelijke rust die we ook op de rest van de rit gezien hebben. Via een half verharde veldweg komen we na een kilometer aan het langgerekte meer dat we vanochtend vanaf de drie Gratiën al kort zagen. Bij een langs de rand van de weg met struiken overwoekerde bunker (er schijnen er nog veel meer hier te liggen, maar dit is een van de weinigen die we daadwerkelijk vandaag zien) slaan we rechtsaf en rijden we een viertal kilometer parallel aan het meer over een smal pad. Telkens als we tegenliggers hebben gaan we even opzij door het gras om zo snel mogelijk weer terug te keren op de beduidend minder hobbelige kale strook die nog geen 30 cm breed is. Het is heerlijk fietsen hier alhoewel je op dit stukje voortdurend je hoofd erbij moet houden en geen rare fratsen met je stuur uit moet halen. Omdat het zo lekker rolt op het smalle strookje slaan we het Rybniční Zámeček (Vijverkasteeltje)) dat we passeren over.
Aan het eind van het meer draait het links de bocht om en gaat de fiets opnieuw de stalling in, ditmaal bij het Hraniční Zámeček (grenskasteeltje). Ook dit gebouw, tegenwoordig een hotel met eigen restaurant, is gebouwd door en voor Jan van Liechtenstein. Men heeft er van 1816 tot 1827 zo’n kleine 11 jaar aan gewerkt. Op het hoogste punt van de voorgevel staat in grote letters geschreven: „Zwischen Österreich und Mähren“ (tussen Oostenrijk en Moravië). Toen men aan het Hraniční Zámeček begon te bouwen behoorde de grond waarop het kasteel stond toe aan Moravië, maar tijdens de bouw werd de grens tussen Moravië en Neder-Oostenrijk verplaatst naar het centrum van het kasteel. Dat had tot gevolg dat toen het kasteel klaar was de ene kant ervan in Moravië lag terwijl de andere kant zich in Neder-Oostenrijk bevond. Vandaar dat het de naam „grenskasteeltje“ kreeg toebedeeld.
Het terras bevindt zich recht voor het uiteinde van het langgerekte meer en biedt uitzicht op een paar reigers die geduldig staan te wachten totdat een lekker visje of een kikker voorbij komt. We bestellen allebei een glas domácí limonáda malina (huisgemaakte frambozenlimonade); een glas water met prik met frambozen, ijsblokjes, siroop en een rietje. Eenvoudig maar heerlijk! Zo heerlijk dat we als het op is nog een tweede glas bestellen.
Hraniční Zámeček
genieten van limonade en uitzicht
Tegen kwart over zes kijken stappen we terug op de fiets om de laatste vijf kilometer tot Valtice af te leggen. Landschappelijk gezien het minst interessante stuk van vandaag met tegelijkertijd het grootste aandeel aan asfalt. Onderweg nog een kort kuitenbijtertje waarvan we de laatste meters te voet afleggen, gevolgd door een afdaling tot de rand van Valtice waar we nauwelijks hoeven bij te trappen.
Het laatste gebouw dat we passeren is het Belvedér. De pensioneigenaar had ons al voorspeld dat dit niet veel soeps zou zijn. We moeten hem volkomen gelijk geven. Het Belvedér ziet er niet bepaald fraai uit, is voor het publiek niet toegankelijk en staat achter een aantal hekwerken te smeken om een flinke opknapbeurt.
Geen stop waard dus.
bijna thuis
Als we terug aan het pension zijn staat de kilometerteller op 39. Moe maar voldaan nemen we allebei een verfrissende douche voordat we voor een tweede keer het achterom gelegen restaurant Albero bezoeken.
Op het menu voor ons allebei: Mals gesudderde varkenlapjes met Karlsbader knödel in een roomsaus met bosbessen en slagroom. Vooraf een runderbouillon respectievelijk knoflooksoep en achteraf nog een cappuccino en een latte macchiato. Dankzij een fles Valtice-wijn lukt het ons dit maal eindelijk een rekening van meer dan 30 euro in de wacht te slepen (al is het voor omgerekend 33 euro ook maar krap boven die 30 euro).
Tegen half tien op de hotelkamer valt ondergetekende vrijwel direct in slaap.
Dat was het voor vandaag.
Morgen gaan we de Napoleontische slagvelden rondom Slavkov (Austerlitz) bekijken en verhuizen we ons verblijf naar een rijtjeshuis in een buitenwijk van Brno.
Tot dan!
Voor vandaag heeft men zonnig weer voorspeld zonder neerslag. Met een maximum temperatuur tot 28 graden Celsius moet het geen probleem zijn enige lichamelijke inspanning te verrichten en dat is maar goed ook want we willen vandaag de hele dag op de fiets doorbrengen.
Van internet hebben we een route geplukt die we in de gps gezet hebben waardoor we zonder al te veel problemen verwachten onze weg van gebouw tot gebouw te vinden. De twaalf gebouwen die we op de gekozen route willen zien maken allemaal deel uit van het Lednice-Valtice cultuurlandschap.
Met een kleine 40 km fietsen hopen we een groot deel van het cultuurlandschap te zien
Dit bijna 300 km² grote landschap behoorde ooit toe aan de familie Liechtenstein. Het eerste gebouw dat in hun bezit kwam was het kasteel van Lednice in 1249. De Liechtensteins veranderden in de 18e en 19e eeuw het moerassige gebied in een afwisselende combinatie van kastelen, gebouwen en parken die tegenwoordig vaak de “Tuin van Europa” genoemd wordt. Het wordt beschouwd als grootste kunstmatige landschap in Europa en misschien wel in de wereld. In navolging van Engelse parken werden tal van “revival” elementen toegevoegd tot een gemixte verzameling bouwstijlen; barokke architectuur ontmoet een neogotisch verbouwd kasteel en hier en daar zijn diverse kleinere bouwwerken in romantische stijl geplaatst.
Uiteindelijk zouden de vorsten van Liechtenstein hun bezittingen blijven vergroten tot in 1939 de Duitsers hun intrek namen. Na de annexatie van Sudetenland namen de Nazi’s het bestuur van de regio over en werd het gehele cultuurlandschap door hen geconfisqueerd. De familie Liechtenstein verhuisde hierop noodgedwongen naar Vaduz. Na de oorlog werd de Tsjechische staat eigenaar van het complex. De Liechtensteins hebben vervolgens zowel tijdens de communistische heerschappij als ook in recentelijker tijden vergeefs pogingen ondernomen hun eigendom terug te krijgen. In 1996 is het Lednicko-valtický areál als een van de schatten van het wereldcultuur- en natuurerfgoed op de lijst van de UNESCO opgenomen.
Als we vanochtend van het ontbijt komen, komt de enthousiaste pension-eigenaar ons al tegemoet. Hij heeft van bij de kennismaking afgelopen donderdag goed onthouden dat we vandaag willen gaan fietsen. Uit een berging worden een dames en een heren mountainbike gehaald en verstellen we de zadels tot een aangename hoogte. In zijn beste Duits legt onze gastheer uit hoe we ongeveer kunnen fietsen om zoveel mogelijk te zien en tekent daarbij een 35 km lange route op een flyer van het gebied. Op een klein stukje na is dit precies wat we zelf ook al in de GPS hadden gezet.
Rond tien uur zitten we op de fiets. Meer dan wat water en een wafeltje nemen we niet mee. Er zouden onderweg genoeg gelegenheden moeten zijn om wat te drinken of te eten. We gaan ons laten verrassen door wat we tegenkomen.
fietsen is hier een populaire vrijetijdsbesteding voor heel het gezin
In het begin is het even wennen. Zowel aan de fiets als aan de route. Iets te enthousiast gaan we na het passeren van de spoorlijn rechtsaf omdat we denken dat dat de juiste route is, maar we hebben de woorden “spoorlijn” en “kerkhof” een beetje met elkaar verwisseld.
Pas bij het kerkhof rechtsaf (had ook de pensioneigenaar ons gewaarschuwd) want daar ligt een fietspad waarmee we op de langere route kunnen komen.
En inderdaad, even terug en een halve kilometer verder rechtsaf en vanaf dan gaat alles prima.
De route voert vanaf de rand van Valtice door een afwisselend vrijwel vlak landschap van veld- en boswegen naar het eerste object: het zogenaamde Rendezvous. Het gebouw in de vorm van een klassieke triomfboog staat ook wel bekend als de Dianin Chrám, oftewel de tempel van Diana en werd in 1812 op een open plek in het bos gebouwd. Aan de zuidzijde zijn er reliëfs met jachtmotieven te zien (Diana/Artemis is immers de godin van de jacht) en voorstellingen die de verschillende delen van de dag representeren.
Tijdens de jachtpartijen van Johann I. von Liechtenstein (1760-1836) diende de triomfboog en zijn omgeving als coulisse voor het ontbijt. Johann wordt door de Tsjechen overigens meestal Jan genoemd. We zullen de naam vandaag nog enkele malen tegenkomen. Hij is van grote invloed geweest op het ontstaan van het Lednice-Valtice cultuurlandschap.
Rendezvous / Dianin Chrám
Nadat we, net als een aantal andere voorbijgangers, de boog van alle kanten bekeken nemen we een slokje water en stappen weer op de tweewielers om de tocht te vervolgen naar het volgende gebouw, de Kaple sv. Huberta. Deze kapel vormt een op een driehoekige vorm opgetrokken neogotische beschutting voor het beeld van Sint Hubertus, patroonheilige van de jagers, stamt uit 1855 en is gemaakt van zandstenen blokken.
Ook hier bekijken we het bouwsel van alle kanten. Aan de achterkant blijven we wat minder lang omdat we daar een serie bijenkorven op een rij zien en we niet staan te springen om een verdwaalde angel in ons vel. Aan een van de drie steunpilaren ontbreekt iets essentieels. Tussen twee hertenkoppen hangt een kruisbeeld dat door zijn uiterlijk een glimlach op menig gezicht tovert. Dat wil zeggen, bij hen die het zien. Het kruis is nog compleet, maar Christus heeft iets weg van een onthoofde mannelijke Venus van Milo waarvan de handen op miraculeuze wijze een ramp overleefd hebben, maar de rest (armen, benen en hoofd) deze aardse omgeving verlaten hebben.
Bij nadere beschouwing blijken overigens hier en daar ook wat (delen van) hertengeweien en kleine stukjes ornamenten de benen te hebben genomen. Het is echter vooral de zwevende Christus torso die in het oog springt.
Kaple sv. Huberta
zoek de ontbrekende onderdelen...
We stappen terug op de fiets en komen in het bos steeds meer fietsers tegen die dezelfde route maar dan in tegengestelde richting afleggen. Fietsen is hier onder Tsjechische gezinnen een veel gebezigde vrijetijdsbesteding op de vrije zondag. Ook de allerkleinsten gaan mee op een soort duo mountainbike waarbij het voorste wieltje van de kinderfiets in de lucht hangt en het geheel met een stang met de fiets van (meestal) papa verbonden is.
De plaatselijke horeca heeft handig ingespeeld op de behoefte van de sportieve bezoeker. Onderweg tal van terrasjes en hutjes onder de naam “cyclo-občerstveni”, letterlijk “fiets-versnaperingen”, hetgeen op de meeste plaatsen inhoudt: pivo, vino, limo; waarmee dan het gehele gezin aan zijn trekken komt. Pivo=bier, vino=wijn en voor de kids is er limo (alles in het spectrum van kofola tot huisgemaakte limonade).
Restaurants liggen er, afgezien van een paar in het dorp Lednice, nauwelijks op de route, maar een bonte verzameling snacks is bij bijna ieder hutje verkrijgbaar. Niemand hoeft hier bang te zijn dat zijn maag iets te kort komt.
diverse cyclo-občerstveni met rechtsboven een duo-bike in pauzestand
Als de kilometerteller net voorbij de 8 staat komen we bij het derde gebouw aan: Chrám Tří grácií, de tempel van de drie gratiën. Deze tempel in een galerij-vormige halve cirkel werd gebouwd in 1825 en staat niet ver van de oever van het langgerekte Prostředední rybník meer. Tussen de bomen door zien we een klein stukje van het water met aan de andere oever een het slotje Rybniční zámeček waar we later vandaag nog langs zullen komen. De tempel dankt zijn naam aan een beeld van drie dames aan de voorzijde. Ook hier stappen de meeste fietsers af om even van omgeving, gebouw en uitzicht te genieten.
Chrám Tří grácií
We lopen een rondje om het gebouw, proberen aan de achterkant naar binnen te loeren, maar zien niet echt veel, zoeken een geocache in de buurt en stappen weer op de fiets.
Onderweg passeren we de Nový Dvůr (nieuwe hof) uit 1810, een grote boerderij oorspronkelijk bedoeld voor het fokken van zeldzame koeien en schapenrassen, later aangevuld met paardenstallen. Tegenwoordig is de boerderij privé bezit, worden er paarden gefokt die vrij succesvol aan races deelnemen en is er (uiteraard) pivo, vino en limo verkrijgbaar
Nový Dvůr
Ongeveer 5 minuten later zetten we de fiets wat langer aan de kant als we bij de Apollónův Chrám arriveren. Deze aan Apollo gewijde tempel is geopend en we kunnen er tegen betaling van 20 kronen een kleine tentoonstelling over de geschiedenis van het gebouw bekijken en op zolder via een dakluik naar boven om vanaf het platform van het weidse uitzicht over het meer genieten. Die Liechtensteins wisten wel waar ze hun tempeltjes neerzetten!
Tijdens het rondkijken horen we beneden met tussenpozen iemand hard schreeuwen. In eerste instantie veronderstellen we dat iemand wat diep in het glaasje heeft gekeken. Als we vanaf de achterkant wat beter van het platform naar beneden kijken zien we waar het geluid vandaan komt. Vanuit een kleine verkoopstand wordt er telkens als iets van de grill klaar is geroepen dat de klant zijn bestelling kan afhalen. Het uitzicht over het meer wordt er gelukkig niet minder van, maar het geschreeuw geeft het verder zo kalme landschap wel een aparte dimensie.
Apollónův Chrám
panorama uitzicht vanaf het dak van de Apollo tempel
Lovecký Zámeček
Als we uitgekeken zijn fietsen we nog een stukje in de schaduw langs een slingerend pad door het bos, gaan even heen en weer tot het jagersslotje Lovecký Zámeček (1806) om bij kilometer 17 een wat langere pauze te maken bij Janův Hrad (Jan’s kasteel).
Jan’s kasteel is een voor Jan van Liechtenstein als ruïne gebouwd nep-kasteel. Op een infobord bij deze romantische kasteelruïne staat dat indertijd zowat elke tweede edelman graag een kasteelruïne bezat. Het aantal ruïnes was echter beperkt en als er geen kasteelruïne meer voorhanden was om te bezitten, dan liet men er simpelweg zelf eentje bouwen. Deze Janův Hrad is zoals gezegd zo’n in 1801 zelfgebouwde pseudogotische kasteelruïne die tijdens de jachtpartijen toentertijd als jachthuis functioneerde en die dan ook ontworpen werd om bewoond te kunnen worden. Eromheen tal van hutjes met gegrilde worsten en bier en flink wat op hun zij gezette wijnvaten waar wijn geproefd en gekocht kan worden.
Met verbazing kijken we hoe men het met twee man personeel in één van de hutjes klaar krijgt toch een rij wachtenden voor de zaak te creëren. Uiteindelijk blijkt als we zelf in de rij staan waarom: vrijwel iedere klant wil iets van de grill, maar men vraagt klant 1 wat hij wil hebben, gooit dat op de grill, maakt vervolgens de bestelling af en pas als de klant zijn zaakjes heeft wordt de bestelling van klant 2 opgenomen. Die wil natuurlijk ook iets van de grill, waarop dat weer eerst gegrild wordt voordat klant 3 gevraagd wordt die ook weer iets van de grill wil enz enz.
Men is kennelijk nog niet op het idee gekomen eerst te kijken of er nog meer op de grill gelegd mag worden zodat de bestellingen sneller afgehandeld kunnen worden.
Als ook onze bestelling gaar en klaar is nemen we plaats aan de houten bankjes en verorberen we een klobása grillova met Radler uit blik. Met klobása grillova (gegrillde worst met currysaus, mosterdsaus en mierikswortelsaus en een schijf bruin brood) hebben we vorig jaar al eens kennis gemaakt op een wandelaarsterras in Bohemen. Ook hier bij Janův Hrad laten we de pittige mierikswortelsaus onaangetast staan. Van de andere sausjes wordt wel gretig gebruik gemaakt.
klobása grillova
Met de worst achter de kiezen blijven we nog een tijdje rondkijken en valt het ons op dat hier werkelijk geen enkel woord Frans, Duits, Engels, Spaans of Nederlands te horen is. In reisgidsen wordt een bezoek aan de kastelen van Lednice en Valtice steevast aangeraden, maar verder dan dat komt de gemiddelde buitenlandse toerist hier blijkbaar niet. Een enorm gemis als je het ons vraagt want deze fietstocht is ons inziens een ideale manier om het gebied een beetje beter te leren kennen.
Janův Hrad
Tegen kwart voor drie stappen we weer op de fiets om in een grote boog het noordelijke gedeelte van de kasteeltuinen van Lednice te omronden. Graag hadden we een kijkje genomen bij de 60 meter hoge Minaret die we nu al twee dagen op rij van meerdere kanten op afstand gezien hebben. In het kasteelpark mag je echter met de fiets niet komen. Daarenboven scheidt ons aan de kant waar wij langsfietsen een Diye-zijtak van het park en is er geen brug over de stroom te bekennen. We moeten het daarom doen met de mooie aanblik vanaf afstand.
Als we na een drukker stuk ook door auto’s gebruikt asfalt in Lednice aankomen gaat de fiets de stalling in en gaan we per benenwagen om het kasteel heen. Voor de hoofdingang wanen we ons eerder in Engeland dan in Tsjechië, zulk een Tudor uitstraling heeft dit lichtgeel gekleurde bouwwerk.
Het kasteel van Lednice is een populaire toeristen attractie, met meer dan 300.000 bezoekers per jaar zelfs een van de populairste in Tsjechië. Net als de kapel van Sint Hubertus is ook het Lednice Zámek opgetrokken in een romantisch neogotische stijl. Het oorspronkelijk sinds de 16e eeuw op deze plaats aanwezige slot werd door de Liechtensteins in de 19e eeuw onderhanden genomen en kreeg zijn huidige uiterlijk na een 12 jarige reconstructie die afgesloten werd in 1858.
Zowel de voor als de achtergevel zijn een genot om te bekijken als je ziet hoeveel details in de zandstenen beelden, torentjes en gevelranden verwerkt zijn. Dankzij de nodige restauraties, waarvan een groot deel uitgevoerd werd met steun van de EU, hebben de soms bij andere gebouwen grauw uitziende mergelstenen hier weer hun volle en schone gele kleur terug gekregen. Graag zouden we van binnen een kijkje nemen, maar toen we eergisteren via de website kaartjes wilden reserveren bleek vanmiddag al alles uitverkocht.
Jammer maar helaas. Aan de andere kant, er staan nog een paar kastelen op de planning deze vakantie en vormt het missen van Lednice Zámek ooit nog eens een reden om terug te komen.
Als we in de tuinen bij de Moorse waterwerken staan krijgen we een beetje een Efteling gevoel. Door paarden getrokken open wagens (op rubberbanden...), bootjes op het water die richting Minaret varen, een gebouw met motieven erop a la Fata Morgana, een paar ijsverkoop stands, het zou er zo allemaal in Kaatsheuvel bij passen.
Minaret
paardenstallen
Zámek Lednice
kasteeltuin met op de achtergrond de kas
We maken een rondje door de tuinen, bekijken de mooie glazen kas aan de oostkant, werpen een blik naar binnen in de paardenstallen om even na vieren weer terug bij de fietsenstalling te eindigen.
Ook zonder bezoek aan het interieur is dit een prachtig kasteel.
Als we vijf minuten later de bebouwde kom van Lednice verlaten komen we langs een opvallend gebouw met geglazuurde bakstenen in diverse kleuren. Het is het station van Lednice dat in het zomerseizoen gebruikt wordt door toeristen die per trein naar de regio komen. Op de gevel zijn geometrische patronen aangebracht die het gebouw van een afstand de schijn geven alsof het is opgebouwd uit een speciaal kruisachtig breipatroon.
Als we de spoorwegovergang passeren maakt de toeristische drukte van Lednice plaats voor de landschappelijke rust die we ook op de rest van de rit gezien hebben. Via een half verharde veldweg komen we na een kilometer aan het langgerekte meer dat we vanochtend vanaf de drie Gratiën al kort zagen. Bij een langs de rand van de weg met struiken overwoekerde bunker (er schijnen er nog veel meer hier te liggen, maar dit is een van de weinigen die we daadwerkelijk vandaag zien) slaan we rechtsaf en rijden we een viertal kilometer parallel aan het meer over een smal pad. Telkens als we tegenliggers hebben gaan we even opzij door het gras om zo snel mogelijk weer terug te keren op de beduidend minder hobbelige kale strook die nog geen 30 cm breed is. Het is heerlijk fietsen hier alhoewel je op dit stukje voortdurend je hoofd erbij moet houden en geen rare fratsen met je stuur uit moet halen. Omdat het zo lekker rolt op het smalle strookje slaan we het Rybniční Zámeček (Vijverkasteeltje)) dat we passeren over.
Aan het eind van het meer draait het links de bocht om en gaat de fiets opnieuw de stalling in, ditmaal bij het Hraniční Zámeček (grenskasteeltje). Ook dit gebouw, tegenwoordig een hotel met eigen restaurant, is gebouwd door en voor Jan van Liechtenstein. Men heeft er van 1816 tot 1827 zo’n kleine 11 jaar aan gewerkt. Op het hoogste punt van de voorgevel staat in grote letters geschreven: „Zwischen Österreich und Mähren“ (tussen Oostenrijk en Moravië). Toen men aan het Hraniční Zámeček begon te bouwen behoorde de grond waarop het kasteel stond toe aan Moravië, maar tijdens de bouw werd de grens tussen Moravië en Neder-Oostenrijk verplaatst naar het centrum van het kasteel. Dat had tot gevolg dat toen het kasteel klaar was de ene kant ervan in Moravië lag terwijl de andere kant zich in Neder-Oostenrijk bevond. Vandaar dat het de naam „grenskasteeltje“ kreeg toebedeeld.
Het terras bevindt zich recht voor het uiteinde van het langgerekte meer en biedt uitzicht op een paar reigers die geduldig staan te wachten totdat een lekker visje of een kikker voorbij komt. We bestellen allebei een glas domácí limonáda malina (huisgemaakte frambozenlimonade); een glas water met prik met frambozen, ijsblokjes, siroop en een rietje. Eenvoudig maar heerlijk! Zo heerlijk dat we als het op is nog een tweede glas bestellen.
Hraniční Zámeček
genieten van limonade en uitzicht
Tegen kwart over zes kijken stappen we terug op de fiets om de laatste vijf kilometer tot Valtice af te leggen. Landschappelijk gezien het minst interessante stuk van vandaag met tegelijkertijd het grootste aandeel aan asfalt. Onderweg nog een kort kuitenbijtertje waarvan we de laatste meters te voet afleggen, gevolgd door een afdaling tot de rand van Valtice waar we nauwelijks hoeven bij te trappen.
Het laatste gebouw dat we passeren is het Belvedér. De pensioneigenaar had ons al voorspeld dat dit niet veel soeps zou zijn. We moeten hem volkomen gelijk geven. Het Belvedér ziet er niet bepaald fraai uit, is voor het publiek niet toegankelijk en staat achter een aantal hekwerken te smeken om een flinke opknapbeurt.
Geen stop waard dus.
bijna thuis
Als we terug aan het pension zijn staat de kilometerteller op 39. Moe maar voldaan nemen we allebei een verfrissende douche voordat we voor een tweede keer het achterom gelegen restaurant Albero bezoeken.
Op het menu voor ons allebei: Mals gesudderde varkenlapjes met Karlsbader knödel in een roomsaus met bosbessen en slagroom. Vooraf een runderbouillon respectievelijk knoflooksoep en achteraf nog een cappuccino en een latte macchiato. Dankzij een fles Valtice-wijn lukt het ons dit maal eindelijk een rekening van meer dan 30 euro in de wacht te slepen (al is het voor omgerekend 33 euro ook maar krap boven die 30 euro).
Tegen half tien op de hotelkamer valt ondergetekende vrijwel direct in slaap.
Dat was het voor vandaag.
Morgen gaan we de Napoleontische slagvelden rondom Slavkov (Austerlitz) bekijken en verhuizen we ons verblijf naar een rijtjeshuis in een buitenwijk van Brno.
Tot dan!
Het blijft fantastisch.
Geweldig!
Dit hebben wij ook allemaal bekeken!
Zeer indrukwekkend.
Maar dat andere kasteel met wintertuin en follies heb je dat gemist?
Dit hebben wij ook allemaal bekeken!
Zeer indrukwekkend.
Maar dat andere kasteel met wintertuin en follies heb je dat gemist?
Welk kasteel bedoel je?
Een stuk buiten onze route (richting Břeclav) ligt nog Pohansko, maar verder zou ik niks groters weten.
Behalve dan het kasteel van Valtice zelf, maar daar waren we op de eerste avond al.
Moeten we nog een keertje terug?
Ach ach ach... Is juist zoooo lekker!!!
Ik heb niet goed gekeken.
Je bent er wel geweest.
De wintertuin zie je op de foto.
Daarachter liggen de tuinen met de ruïne en moskee en andere follies.
Je kan er ook varen.
Je bent er wel geweest.
De wintertuin zie je op de foto.
Daarachter liggen de tuinen met de ruïne en moskee en andere follies.
Je kan er ook varen.
Smaken verschillen
Ah, toch Lednice dus.
Ad Verschoor
Donateur
Ik ben weer zo onder de indruk gekomen van het gebied dat Leo zo mooi beschrijft en laat zien:top:, dat ik vandaag een kamer gereserveerd heb bij een pension in Moravsky Zizkov. Na 2013 wordt het opnieuw (nu een hele week) het Lednice-Valtice Resort en ik sluit niet uit dat we fietsen gaan huren.:wow:
bij een pension in Moravsky Zizkov. Na 2013 wordt het opnieuw (nu een hele week) het Lednice-Valtice Resort en ik sluit niet uit dat we fietsen gaan huren.:wow:Ik ben weer zo onder de indruk gekomen van het gebied dat Leo zo mooi beschrijft en laat zien:top:, dat ik vandaag een kamer gereserveerd heb
Leuk om te horen Ad. Bij dezen alvast veel plezier daar!
Dag 7: Maandag 14 augustus 2017 Slavkov/Austerlitz
Ons verblijf in Valtice zit erop, tijd om te verkassen richting het 50 kilometer noordelijker gelegen Brno.
Na het ontbijt pakken we onze spulletjes in en hebben we een laatste prettig gesprek met de hoteleigenaar. Als we de rekening vragen ontbreekt de huurprijs voor de mountainbikes van gisteren, die krijgen we gratis van hem. Met een glimlach. We nemen afscheid in de wetenschap dat als we ooit nog eens terugkomen in Valtice we beslist niet verder zoeken voor onderdak. Ontbijt, bed, kamer en omgeving waren hier 100% in orde, voor herhaling vatbaar.
Een laatste blik op Penzion Valtice
Als we over de hoofdweg van Valtice naar Břeclav rijden wordt het verkeer door een politie-agent tot stoppen gedwongen. Men heeft hier nog steeds last van de naweeën van de onweersnacht van drie dagen geleden; langs de wegrand zijn hoogwerkers bezig geknakte takken en stammen te verwijderen zodat ze geen gevaar meer vormen voor het verkeer.
Na een minuut of tien gedwongen stilstand wordt de weg vrij verklaard en mogen we weer verder rijden.
Gedwongen pauze onderweg van Valtice naar Břeclav
In Břeclav willen we twee kerken bekijken. De dichtstbijzijnde is de Kostel Navštívení Panny Marie v Poštorné, een hele mond vol voor de heilige Maria Hemelvaartkerk van Poštorná, een dorpje aan de rand van Břeclav.
Deze bakstenen neogotische kerk werd gebouwd tussen 1895 en 1898 op kosten van (alweer!) een van de heren van Liechtenstein voor 250000 gouden munten. Gezien de stijl en de gebruikte soort geglazuurde bakstenen zou het ons niks verbazen als het station van Lednice dat we gisteren zagen door dezelfde architect ontworpen is. De bakstenen zijn volgens het informatiebord afkomstige van de vorstelijke bakstenenfabriek. In de buurt van de kerk liggen nog een school, een pastorie en een doktershuis, die zo bleek later uit informatie die we vonden op internet, eveneens door dezelfde architect ontworpen werden. Het ontwerp van de kerk is gebaseerd op een Weense kerk “Maria im Siege”. Vooral aan de buitenkant komt de kleur van de rode bakstenen goed tot zijn recht als gevolg van het zonlicht dat erop valt en het contrast met de blauwe lucht op de achtergrond. Wat jammer is is dat vanuit veel richtingen de schoonheid van de kerk aan het oog onttrokken wordt door de bomen die ervoor staan.
De entreehal hangt vol met foto’s van lokale activiteiten rondom de kerk en mensen in regionale klederdracht. We bekijken wat foto’s op de prikborden, nemen vanachter de tralies een kijkje in het interieur en als we uitgekeken zijn wandelen we terug naar de auto. In de tussentijd zijn nog twee stellen een toeristisch kijkje komen nemen in de entreehal. Ook al ligt de kerk wat in een uithoek tussen de bomen, men weet hem blijkbaar wel te vinden.
Kostel Navštívení Panny Marie v Poštorné
Voormalig schoolgebouw in dezelfde baksteenstijl tegenover de kerk
Na de korte pauze bij deze kerk willen we ook graag nog de 1 kilometer verderop liggende, futuristisch ogende sv. Václava kerk bezichtigen. Alhoewel die kerk flink wat meer deuren bezit dan die van Poštorná, blijken ze allemaal potdicht te zitten. Jammer. We lopen er een rondje omheen en dat was het dan. Hoe het van binnen uitziet kunnen we verder alleen maar bekijken op internet.
Vanaf Břeclav rijden we naar de oprit van de snelweg Wien-Brno verder richting Slavkov u Brna, dat bij ons beter bekend is onder zijn Duitse naam Austerlitz. Hier heeft zich op 2 december 1805 de bitva tří císařů (Driekeizerslag) tussen de Franse, Oostenrijkse en Russische legers afgespeeld. Zo’n 75000 Fransen namen het op tegen een meerderheid van 90000 Russen en Oostenrijkers, maar wisten dankzij de tactische opstelling van Napoleon toch hun tegenstanders de pan in te hakken. Napoleon wachtte aan de zijkant van het slagveld af en sloeg met ruim 20000 man vanuit de mist toe op de nauwelijks meer door de Russen bewaakte hoogte van Prace. Vervolgens wist hij vanuit die zijkant de vijandelijke troepen in twee stukken te splitsen. Na het middaguur ontstond een geïsoleerd geallieerd leger, van twee kanten door de Fransen aangevallen en volgde er een flinke chaos. Ongeveer 5000 manschappen ontvluchtten over bevroren plassen het strijdtoneel. Napoleon zou achteraf beweren dat 20000 vijandelijke soldaten verdronken, maar dat was toch een beetje overdreven. Toen de plassen na de slag drooggelegd werden om vijandelijk geschut te kunnen bergen kwamen er maar twee lijken tevoorschijn.
Alhoewel beide zijden nogal wat soldaten verloren bij de slag waren het de Franssen die verreweg de meeste vaandels en kanonnen veroverden; 180 kanonnen en 45 vaandels, tegenover nul kanonnen en 1 vaandel voor de Russisch-Oostenrijkse alliantie.
Ruim drie weken later, op tweede kerstdag werd in Bratislava de vrede getekend. Het verdrag zelf was ontworpen op het kasteel van Slavkov, maar vanwege de pestepidemie daar is men voor de ondertekening uitgeweken naar Bratislava (alhoewel men in Slavkov -waarschijnlijk uit toeristisch oogpunt- regelmatig verkondigt dat de vrede aldaar op het kasteel getekend is).
Wel is op 6 december 1805 in het kasteel van Slavkov de wapenstilstand tussen Frankrijk en Oostenrijk getekend.
Oostenrijk verloor een deel van zijn territorium en moest een aantal herstelbetalingen doen, maar het belangrijkste was dat de macht van de Oostenrijkse keizer in Europa flink ingedamd werd en hij zich alleen nog maar keizer van Oostenrijk zelf mocht noemen. Napoleon liet vervolgens in 1806 de Duitse Rijnbond oprichten.
Iedere soldaat die meegevochten had in Napoleons leger ontving 200 Francs. Alle wezen van op het slagveld gesneuvelde Franse soldaten werd door Napoleon geadopteerd en mocht “Napoleon” aan doop- en familienaam toevoegen.
Mohyla Míru
Als eerste bezoeken we op het slagveld de Mohyla Míru (grafheuvel van de vrede). Dit aan het begin van de 20e eeuw gebouwde monument dat een soort kruising lijkt tussen een obelisk en een klok, bevindt zich op de genoemde hoogte van Prace. Het is het eerste vredesmonument van Europa. De art-nouveau constructie werd geïnitieerd door een leraar/priester uit Brno en ontworpen door de belangrijke Tsjechische architect Fanta. Het heeft de vorm van een gekromde piramide met een groot kruis er bovenop. Onder de piramide is een kapel met een marmeren altaar. Op de hoeken van het monument staan vier beelden van mannen met een schild. Zij representeren Frankrijk, Oostenrijk, Rusland (de bij de slag betrokken landen) en Moravië (het grondgebied waarop de slag plaatsvond). De opening van het monument was eigenlijk voorzien voor eind 1914, maar door het uitbreken van de eerste wereldoorlog werd een en ander noodgedwongen uitgesteld tot 1923.
replica kanon
Als we er rond het middaguur aankomen is er weinig leven in de brouwerij te bekennen. Er staan drie auto’s, de parkeerdame heeft zich in haar hutje verstopt (voor een middagdutje?) en bij het monument is geen toerist te bekennen.
We staan er versteld van hoe weinig mensen op deze historische plek rondlopen. Wordt je bij Waterloo overspoeld door toeristen bij mooi zomerweer, hier kunnen hooguit 20 auto’s op de parkeerplaats, waarvan wij zoals gezegd nummer vier zijn. De dame in het hutje wordt wakker, we betalen een paar kronen parkeergeld en lopen naar boven.
Achter de desk zijn twee dames net bezig aan hun boterham. Als ze die op hebben kunnen we het achtergelegen museum in. Daar wordt middels beeld- en geluidsvoorstellingen en een aantal kaarten een overzicht verschaft van het verloop van de slag. We gaan op eigen gelegenheid van ruimte naar ruimte en krijgen in de taal van keuze (in ons geval Duits) telkens een toelichting op hetgeen we zien.
Als we het museum gezien hebben, worden we aansluitend rondgeleid in de kapel onder het monument door een voortreffelijk Engels sprekende jongedame. Een aparte ruimte met een bijzondere akoestiek. Als je in de ene hoek staat en met je gezicht naar de muur fluistert kan iemand die in de overliggende hoek staat je zonder problemen verstaan. Onder de kapel is een ossuarium met menselijke resten die men op het slagveld gevonden heeft, maar daar is vanuit de kapel op een klein stukje met een glasplaat na weinig van te zien.
ingang kapel
Tegen half drie zijn we uitgekeken bij de Mohyla Míru en rijden we naar het even verderop gelegen Slavkov. Onderweg valt op dat op er verdacht veel gebruikte autobanden in de omgeving van de heuvel liggen. Waarom ze er liggen is ons onbekend. Misschien heeft het iets te maken met de re-enactment dagen die hier afgelopen weekend waren?
een slagveld van gebruikte banden
Met een kwartiertje rijden zijn we in Slavkov waar het kasteel ligt dat tijdens de slag een belangrijke rol heeft gespeeld. Eigenlijk hadden we in dat kasteel een tentoonstelling over de Driekeizerslag willen bezoeken, maar het overzicht bij het vredesmonument is zo goed bevallen dat we de tentoonstelling op het kasteel van Slavkov overslaan en deelnemen aan de gewone rondleiding door de grote zalen.
Slavkov kasteel voorzijde
cirkelvormig gewelf met kanonnen
Op sloffen over de parketvloer is een leuke ervaring. In de grotere zalen hangen enorm mooie kroonluchters aan het plafond waarin (nog steeds) kaarsen! Niks geen elektrische lampen maar ouderwets kaarsvet dat brandt.
Alhoewel, brandt…
Vaak zal het niet aangestoken worden want dat moet toch aardig wat roet opleveren wat weer niet goed is voor plafonds en schilderijen.
We bezoeken de zaal waar op 8 dec 1805 de vrede tussen Frankrijk en Oostenrijk getekend werd.
Niet dus.
In deze zaal werd het ontwerp voor de vrede geschreven, maar zoals gezegd werd die pas met Kerstmis ondertekend en wel in Bratislava, niet hier in Slavkov/Austerlitz.
In een volgende ruimte staat het bed waarin Napoleon de nacht na zijn overwinning geslapen heeft.
Niet dus.
De rondleidster vertelt nu wel eerlijk dat dat een fabeltje is. Uit wetenschappelijk onderzoek van het bed is gebleken dat het is samengesteld uit onderdelen waarvan sommige weliswaar uit de 18e, maar andere ook van ver uit de 19e eeuw stammen. Kortom: toen Napoleon er was kan dit bed nog niet bestaan hebben. Geschiedkundigen menen dan ook dat Napoleon na het winnen van de slag gewoon op zijn veldbed in het kasteel overnacht heeft.
Voordat de slag plaatsvond hebben trouwens ook de Russische tsaar Alexander I en de Oostenrijkse keizer Franz II op het kasteel geslapen.
historische zaal
kaarsvet in plaats van elektriciteit
het bed waar Napoleon niet in sliep
pantoffelhelden
achterzijde kasteel
Na de rondleiding in Slavkov rijden we 5 kilometer naar het noordwesten om kort bij de Stará Pošta (oude post) te neuzen. Dit uit 1785 stammende postgebouw dat tegenwoordig dienstdoet als pension, restaurant en museum is rondom de slag het hoofdkwartier geweest van meerdere generaals van alle partijen. Ook hier heeft Napoleon na de slag één nacht doorgebracht. Achter het gebouw ligt een door liefhebbers opgericht monument voor legerpaarden. Er hebben meerdere duizenden paarden deelgenomen aan de slag en menig paard heeft het niet overleefd.
Stará Pošta
paarden-monument
Aansluitend rijden we verder naar een ander klein monument voor de Driekeizerslag. Het monument zelf, een vrij lage obelisk-achtige stenen zuil is niks bijzonders, maar wie vanuit het onaantrekkelijke stuk graniet 100 meter doorloopt staat plots oog in oog met een wel heel bijzonder bouwwerk dat achter de struiken opdoemt: een betonfabriek van de firma Zapa waarvan de onderdelen zodanig gecamoufleerd zijn dat het Napoleons mannen met een kanon zijn.
Drie-keizerslag monument met even verderop...
... de Zapa betonfabriek
Als laatste plek van het slagveld bezoeken we de heuvel Žurán. Hier was het hoofdkwartier van Napoleon voor aanvang van de slag gevestigd. Je hebt er inderdaad een prima uitzicht over het hele slagveld. Als we onder de bomen op de top staan blijkt een koppel het de beste plek te vinden om een of ander onderling relatieprobleem uit te praten. Als we rond de kaart lopen waarop het slagveld wordt weergegeven merken ze dat dit niet de meest handige plek voor een gesprek is en besluiten ze 20 meter verderop te gaan kletsen.
Goed plan, ook voor ons.
monument op Žurán, een niet zo ideale plek om je relatie te bespreken
Tegen kwart voor zes zijn we bij ons nieuwe verblijf in Horní Heršpice, een buitenwijk van Brno, alwaar de vriendelijke vrouw des huizes ons al staat op te wachten. Ze vertelt in uitstekend verstaanbaar Engels een en ander over de omgeving, het huis, ontbijt, de parking, de afstandbediening van de parking, restaurants in de omgeving, bezienswaardigheden enz.
Ze zou ons graag een toeristisch boekje over Brno willen geven, maar verexcuseert zich omdat haar Engelstalige boekjes op zijn en ze alleen nog een paar Duitse boekjes heeft. Haar verrassing is groot als we aangeven dat dat geen probleem is en we ook Duits probleemloos kunnen lezen.
Dus krijgen we een Duits boekje.
Zij blij, wij blij.
Nadat we het grootste deel van de bagage op onze kamer gezet hebben trekken we er opnieuw met de auto op uit. Ditmaal maar twee kilometer naar de rand van het centrum waar we bij een Indisch restaurant het avondeten nuttigen. Op de terugweg rijden we nog even bij de Lidl langs om wat thee en suiker te halen omdat we de komende week een waterkoker ter beschikking hebben.
We zetten na thuiskomst nog een kopje thee, sturen een berichtje naar huis en gaan op tijd naar bed.
Met het Duitse boekje over Brno om eens te kijken of er nog leuke dingetjes in staan die we zelf in ons lijstje nog niet hebben opgenomen.
Morgen staat eerst de stad Kromĕříž op het programma, een dankzij de tekens op de laatste vier letters een onuitspreekbare plaatsnaam. En alweer eentje op de lijst van 12 Tsjechische Unesco-werelderfgoed objecten. Na Telč en Lednice-Valtice de derde uit de reeks binnen een week. Zo krijgen we de verzameling wel compleet ;-)
Voor nu, slaap lekker en tot morgen!
Ons verblijf in Valtice zit erop, tijd om te verkassen richting het 50 kilometer noordelijker gelegen Brno.
Na het ontbijt pakken we onze spulletjes in en hebben we een laatste prettig gesprek met de hoteleigenaar. Als we de rekening vragen ontbreekt de huurprijs voor de mountainbikes van gisteren, die krijgen we gratis van hem. Met een glimlach. We nemen afscheid in de wetenschap dat als we ooit nog eens terugkomen in Valtice we beslist niet verder zoeken voor onderdak. Ontbijt, bed, kamer en omgeving waren hier 100% in orde, voor herhaling vatbaar.
Een laatste blik op Penzion Valtice
Als we over de hoofdweg van Valtice naar Břeclav rijden wordt het verkeer door een politie-agent tot stoppen gedwongen. Men heeft hier nog steeds last van de naweeën van de onweersnacht van drie dagen geleden; langs de wegrand zijn hoogwerkers bezig geknakte takken en stammen te verwijderen zodat ze geen gevaar meer vormen voor het verkeer.
Na een minuut of tien gedwongen stilstand wordt de weg vrij verklaard en mogen we weer verder rijden.
Gedwongen pauze onderweg van Valtice naar Břeclav
In Břeclav willen we twee kerken bekijken. De dichtstbijzijnde is de Kostel Navštívení Panny Marie v Poštorné, een hele mond vol voor de heilige Maria Hemelvaartkerk van Poštorná, een dorpje aan de rand van Břeclav.
Deze bakstenen neogotische kerk werd gebouwd tussen 1895 en 1898 op kosten van (alweer!) een van de heren van Liechtenstein voor 250000 gouden munten. Gezien de stijl en de gebruikte soort geglazuurde bakstenen zou het ons niks verbazen als het station van Lednice dat we gisteren zagen door dezelfde architect ontworpen is. De bakstenen zijn volgens het informatiebord afkomstige van de vorstelijke bakstenenfabriek. In de buurt van de kerk liggen nog een school, een pastorie en een doktershuis, die zo bleek later uit informatie die we vonden op internet, eveneens door dezelfde architect ontworpen werden. Het ontwerp van de kerk is gebaseerd op een Weense kerk “Maria im Siege”. Vooral aan de buitenkant komt de kleur van de rode bakstenen goed tot zijn recht als gevolg van het zonlicht dat erop valt en het contrast met de blauwe lucht op de achtergrond. Wat jammer is is dat vanuit veel richtingen de schoonheid van de kerk aan het oog onttrokken wordt door de bomen die ervoor staan.
De entreehal hangt vol met foto’s van lokale activiteiten rondom de kerk en mensen in regionale klederdracht. We bekijken wat foto’s op de prikborden, nemen vanachter de tralies een kijkje in het interieur en als we uitgekeken zijn wandelen we terug naar de auto. In de tussentijd zijn nog twee stellen een toeristisch kijkje komen nemen in de entreehal. Ook al ligt de kerk wat in een uithoek tussen de bomen, men weet hem blijkbaar wel te vinden.
Kostel Navštívení Panny Marie v Poštorné
Voormalig schoolgebouw in dezelfde baksteenstijl tegenover de kerk
Na de korte pauze bij deze kerk willen we ook graag nog de 1 kilometer verderop liggende, futuristisch ogende sv. Václava kerk bezichtigen. Alhoewel die kerk flink wat meer deuren bezit dan die van Poštorná, blijken ze allemaal potdicht te zitten. Jammer. We lopen er een rondje omheen en dat was het dan. Hoe het van binnen uitziet kunnen we verder alleen maar bekijken op internet.
Vanaf Břeclav rijden we naar de oprit van de snelweg Wien-Brno verder richting Slavkov u Brna, dat bij ons beter bekend is onder zijn Duitse naam Austerlitz. Hier heeft zich op 2 december 1805 de bitva tří císařů (Driekeizerslag) tussen de Franse, Oostenrijkse en Russische legers afgespeeld. Zo’n 75000 Fransen namen het op tegen een meerderheid van 90000 Russen en Oostenrijkers, maar wisten dankzij de tactische opstelling van Napoleon toch hun tegenstanders de pan in te hakken. Napoleon wachtte aan de zijkant van het slagveld af en sloeg met ruim 20000 man vanuit de mist toe op de nauwelijks meer door de Russen bewaakte hoogte van Prace. Vervolgens wist hij vanuit die zijkant de vijandelijke troepen in twee stukken te splitsen. Na het middaguur ontstond een geïsoleerd geallieerd leger, van twee kanten door de Fransen aangevallen en volgde er een flinke chaos. Ongeveer 5000 manschappen ontvluchtten over bevroren plassen het strijdtoneel. Napoleon zou achteraf beweren dat 20000 vijandelijke soldaten verdronken, maar dat was toch een beetje overdreven. Toen de plassen na de slag drooggelegd werden om vijandelijk geschut te kunnen bergen kwamen er maar twee lijken tevoorschijn.
Alhoewel beide zijden nogal wat soldaten verloren bij de slag waren het de Franssen die verreweg de meeste vaandels en kanonnen veroverden; 180 kanonnen en 45 vaandels, tegenover nul kanonnen en 1 vaandel voor de Russisch-Oostenrijkse alliantie.
Ruim drie weken later, op tweede kerstdag werd in Bratislava de vrede getekend. Het verdrag zelf was ontworpen op het kasteel van Slavkov, maar vanwege de pestepidemie daar is men voor de ondertekening uitgeweken naar Bratislava (alhoewel men in Slavkov -waarschijnlijk uit toeristisch oogpunt- regelmatig verkondigt dat de vrede aldaar op het kasteel getekend is).
Wel is op 6 december 1805 in het kasteel van Slavkov de wapenstilstand tussen Frankrijk en Oostenrijk getekend.
Oostenrijk verloor een deel van zijn territorium en moest een aantal herstelbetalingen doen, maar het belangrijkste was dat de macht van de Oostenrijkse keizer in Europa flink ingedamd werd en hij zich alleen nog maar keizer van Oostenrijk zelf mocht noemen. Napoleon liet vervolgens in 1806 de Duitse Rijnbond oprichten.
Iedere soldaat die meegevochten had in Napoleons leger ontving 200 Francs. Alle wezen van op het slagveld gesneuvelde Franse soldaten werd door Napoleon geadopteerd en mocht “Napoleon” aan doop- en familienaam toevoegen.
Mohyla Míru
Als eerste bezoeken we op het slagveld de Mohyla Míru (grafheuvel van de vrede). Dit aan het begin van de 20e eeuw gebouwde monument dat een soort kruising lijkt tussen een obelisk en een klok, bevindt zich op de genoemde hoogte van Prace. Het is het eerste vredesmonument van Europa. De art-nouveau constructie werd geïnitieerd door een leraar/priester uit Brno en ontworpen door de belangrijke Tsjechische architect Fanta. Het heeft de vorm van een gekromde piramide met een groot kruis er bovenop. Onder de piramide is een kapel met een marmeren altaar. Op de hoeken van het monument staan vier beelden van mannen met een schild. Zij representeren Frankrijk, Oostenrijk, Rusland (de bij de slag betrokken landen) en Moravië (het grondgebied waarop de slag plaatsvond). De opening van het monument was eigenlijk voorzien voor eind 1914, maar door het uitbreken van de eerste wereldoorlog werd een en ander noodgedwongen uitgesteld tot 1923.
replica kanon
Als we er rond het middaguur aankomen is er weinig leven in de brouwerij te bekennen. Er staan drie auto’s, de parkeerdame heeft zich in haar hutje verstopt (voor een middagdutje?) en bij het monument is geen toerist te bekennen.
We staan er versteld van hoe weinig mensen op deze historische plek rondlopen. Wordt je bij Waterloo overspoeld door toeristen bij mooi zomerweer, hier kunnen hooguit 20 auto’s op de parkeerplaats, waarvan wij zoals gezegd nummer vier zijn. De dame in het hutje wordt wakker, we betalen een paar kronen parkeergeld en lopen naar boven.
Achter de desk zijn twee dames net bezig aan hun boterham. Als ze die op hebben kunnen we het achtergelegen museum in. Daar wordt middels beeld- en geluidsvoorstellingen en een aantal kaarten een overzicht verschaft van het verloop van de slag. We gaan op eigen gelegenheid van ruimte naar ruimte en krijgen in de taal van keuze (in ons geval Duits) telkens een toelichting op hetgeen we zien.
Als we het museum gezien hebben, worden we aansluitend rondgeleid in de kapel onder het monument door een voortreffelijk Engels sprekende jongedame. Een aparte ruimte met een bijzondere akoestiek. Als je in de ene hoek staat en met je gezicht naar de muur fluistert kan iemand die in de overliggende hoek staat je zonder problemen verstaan. Onder de kapel is een ossuarium met menselijke resten die men op het slagveld gevonden heeft, maar daar is vanuit de kapel op een klein stukje met een glasplaat na weinig van te zien.
ingang kapel
Tegen half drie zijn we uitgekeken bij de Mohyla Míru en rijden we naar het even verderop gelegen Slavkov. Onderweg valt op dat op er verdacht veel gebruikte autobanden in de omgeving van de heuvel liggen. Waarom ze er liggen is ons onbekend. Misschien heeft het iets te maken met de re-enactment dagen die hier afgelopen weekend waren?
een slagveld van gebruikte banden
Met een kwartiertje rijden zijn we in Slavkov waar het kasteel ligt dat tijdens de slag een belangrijke rol heeft gespeeld. Eigenlijk hadden we in dat kasteel een tentoonstelling over de Driekeizerslag willen bezoeken, maar het overzicht bij het vredesmonument is zo goed bevallen dat we de tentoonstelling op het kasteel van Slavkov overslaan en deelnemen aan de gewone rondleiding door de grote zalen.
Slavkov kasteel voorzijde
cirkelvormig gewelf met kanonnen
Op sloffen over de parketvloer is een leuke ervaring. In de grotere zalen hangen enorm mooie kroonluchters aan het plafond waarin (nog steeds) kaarsen! Niks geen elektrische lampen maar ouderwets kaarsvet dat brandt.
Alhoewel, brandt…
Vaak zal het niet aangestoken worden want dat moet toch aardig wat roet opleveren wat weer niet goed is voor plafonds en schilderijen.
We bezoeken de zaal waar op 8 dec 1805 de vrede tussen Frankrijk en Oostenrijk getekend werd.
Niet dus.
In deze zaal werd het ontwerp voor de vrede geschreven, maar zoals gezegd werd die pas met Kerstmis ondertekend en wel in Bratislava, niet hier in Slavkov/Austerlitz.
In een volgende ruimte staat het bed waarin Napoleon de nacht na zijn overwinning geslapen heeft.
Niet dus.
De rondleidster vertelt nu wel eerlijk dat dat een fabeltje is. Uit wetenschappelijk onderzoek van het bed is gebleken dat het is samengesteld uit onderdelen waarvan sommige weliswaar uit de 18e, maar andere ook van ver uit de 19e eeuw stammen. Kortom: toen Napoleon er was kan dit bed nog niet bestaan hebben. Geschiedkundigen menen dan ook dat Napoleon na het winnen van de slag gewoon op zijn veldbed in het kasteel overnacht heeft.
Voordat de slag plaatsvond hebben trouwens ook de Russische tsaar Alexander I en de Oostenrijkse keizer Franz II op het kasteel geslapen.
historische zaal
kaarsvet in plaats van elektriciteit
het bed waar Napoleon niet in sliep
pantoffelhelden
achterzijde kasteel
Na de rondleiding in Slavkov rijden we 5 kilometer naar het noordwesten om kort bij de Stará Pošta (oude post) te neuzen. Dit uit 1785 stammende postgebouw dat tegenwoordig dienstdoet als pension, restaurant en museum is rondom de slag het hoofdkwartier geweest van meerdere generaals van alle partijen. Ook hier heeft Napoleon na de slag één nacht doorgebracht. Achter het gebouw ligt een door liefhebbers opgericht monument voor legerpaarden. Er hebben meerdere duizenden paarden deelgenomen aan de slag en menig paard heeft het niet overleefd.
Stará Pošta
paarden-monument
Aansluitend rijden we verder naar een ander klein monument voor de Driekeizerslag. Het monument zelf, een vrij lage obelisk-achtige stenen zuil is niks bijzonders, maar wie vanuit het onaantrekkelijke stuk graniet 100 meter doorloopt staat plots oog in oog met een wel heel bijzonder bouwwerk dat achter de struiken opdoemt: een betonfabriek van de firma Zapa waarvan de onderdelen zodanig gecamoufleerd zijn dat het Napoleons mannen met een kanon zijn.
Drie-keizerslag monument met even verderop...
... de Zapa betonfabriek
Als laatste plek van het slagveld bezoeken we de heuvel Žurán. Hier was het hoofdkwartier van Napoleon voor aanvang van de slag gevestigd. Je hebt er inderdaad een prima uitzicht over het hele slagveld. Als we onder de bomen op de top staan blijkt een koppel het de beste plek te vinden om een of ander onderling relatieprobleem uit te praten. Als we rond de kaart lopen waarop het slagveld wordt weergegeven merken ze dat dit niet de meest handige plek voor een gesprek is en besluiten ze 20 meter verderop te gaan kletsen.
Goed plan, ook voor ons.
monument op Žurán, een niet zo ideale plek om je relatie te bespreken
Tegen kwart voor zes zijn we bij ons nieuwe verblijf in Horní Heršpice, een buitenwijk van Brno, alwaar de vriendelijke vrouw des huizes ons al staat op te wachten. Ze vertelt in uitstekend verstaanbaar Engels een en ander over de omgeving, het huis, ontbijt, de parking, de afstandbediening van de parking, restaurants in de omgeving, bezienswaardigheden enz.
Ze zou ons graag een toeristisch boekje over Brno willen geven, maar verexcuseert zich omdat haar Engelstalige boekjes op zijn en ze alleen nog een paar Duitse boekjes heeft. Haar verrassing is groot als we aangeven dat dat geen probleem is en we ook Duits probleemloos kunnen lezen.
Dus krijgen we een Duits boekje.
Zij blij, wij blij.
Nadat we het grootste deel van de bagage op onze kamer gezet hebben trekken we er opnieuw met de auto op uit. Ditmaal maar twee kilometer naar de rand van het centrum waar we bij een Indisch restaurant het avondeten nuttigen. Op de terugweg rijden we nog even bij de Lidl langs om wat thee en suiker te halen omdat we de komende week een waterkoker ter beschikking hebben.
We zetten na thuiskomst nog een kopje thee, sturen een berichtje naar huis en gaan op tijd naar bed.
Met het Duitse boekje over Brno om eens te kijken of er nog leuke dingetjes in staan die we zelf in ons lijstje nog niet hebben opgenomen.
Morgen staat eerst de stad Kromĕříž op het programma, een dankzij de tekens op de laatste vier letters een onuitspreekbare plaatsnaam. En alweer eentje op de lijst van 12 Tsjechische Unesco-werelderfgoed objecten. Na Telč en Lednice-Valtice de derde uit de reeks binnen een week. Zo krijgen we de verzameling wel compleet ;-)
Voor nu, slaap lekker en tot morgen!