Al vanaf het begin in 1994 overkomen me bijzondere gebeurtenissen. Wanneer ik weer op mijn werk bij de firma Nemef terug kwam en mijn verhalen vertelde viel het voor de meeste onder de categorie van sterke verhalen. Niet vreemd want zelfs voor mij heb ik vaak het gevoel van hoe is het mogelijk. Maar genieten van mijn belevenissen doe ik zeker. Vaak onderweg naar Kutna Hora dacht ik al van wat gaat er nu weer gebeuren. Toch is een van mijn gezegdes, streef er niet naar, maar laat het gebeuren. En dat doe ik zeker.
In maart 2003 was het weer zover om een lang weekend te gaan. Met mijn toenmalige chef van de planning John Ligtenberg (nu mijn vriend en toekomstige buurman) gingen we op weg naar Kutna Hora. Voor hem de eerste kennismaking met het voormalig oostblok. Ik had beloofd om hem kennis te laten maken met Vladimir Zubov. Een Russische kunstenaar getrouwd met een Tsjechische, Olga Zubova. Ik had John nog niet verteld dat ik nog geen contact met Zubov had. Maar zoals het met mij vaak gaat: het komt wel. In Kutna Hora gingen we overnachten in pension Centrum. Mooi centraal gelegen en de tuin grens naast galerie Zubov.
Dus onaangekondigd stonden we daar de volgende dag in de galerie. Vladimir en Olga waren aanwezig en al snel kwam het gesprek op gang. Olga herkende mijn gezicht omdat ik er al een paar keer binnen was geweest. In mijn woorden Tsjechisch als dobre den en na shledanou hadden we al gauw een geanimeerd gesprek. Olga spreekt goed Duits en Vladimir Engels. Al snel dus een mengelmoesje van talen en handgebaren.
Vladimir bleek een persoon te wezen met volledig HDHD. Niet te stoppen en uiterst amusant. In het Tsjechisch vertelde hij Olga wat zij ons moesten vertellen. Olga luisterde uiteraard en begon met vertalen naar ons toe. Maar Zubov begon gelijk met haar het volgende verhaal te vertellen en al gauw was er geen touw aan vast te knopen. Maar de stemming zat er al gauw in.
Uiteraard werden de schilderijen van Zubov bekeken en moest John zijn werk tonen. En ja, zoals ik John kende: niks bij zich. Ook typisch John. Geen wonder dat Vladimir en hij nu grote vrienden zijn. Totaal verschillende kunst, maar met humor 2 handen op 1 buik. Gelukkig had ik foto's van John op mijn laptop staan. Dus snel even naar de buren om mijn laptop te halen. Onder de indruk van het werk van John was het voor Vladimir vreemd dat John niet beroemd was. Daar moest wat aan gebeuren. En zo had John binnen een uur een expositieruimte voor het jaar daarop. Zo snel kan het dus gaan hier.
Nog onder de indruk en een afspraak voor de volgende avond gingen we weg. Die dag kwam het gesprek regelmatig op Zubov terug. En allebei schoten we weer in de lach. Dus maar een cadeau gekocht in de vorm van een fles drank, gingen we de volgende avond terug naar de galerie. Daar moesten we in de keuken plaats nemen tussen de potten en pannen, maar ook schilderijen waar Zubov mee bezig was.
De nodige hapjes en drankjes gingen er door heen die avond. Het glas vodka kreeg niet de kans om te verdampen. Dus de nodige nazdravi's etc volgden elkaar steeds sneller op. Op een gegeven moment vroeg ik Vladimir wie die man met allemaal medailles was die op de foto stond. Vladimir verteld me dat het zijn vader was. Uiteraard wou ik weten hoe het met al die onderscheidingen zat. Trots vertelde hij me dat zijn vader raketgeleerde was. En dat hij het startsysteem en procedure van de Russische raketten had uitgevonden.
Uit een kast kwam een plakboek met oude foto's te voorschijn. Allemaal belangrijke Russische personen kwamen er nu voorbij. En op een van die foto's stond Yuri Gagarin. De vader van Vladimir bleek in het zelfde project gezeten te hebben waarin Yuri Gagarin als 1e mens de ruimte in ging. En daar zat ik met een boek vol foto's welke waarschijnlijk nog geen westerling had gezien. Alweer een avontuur waarin John kennismaakte met deze bijzondere plek Kutna Hora.
Terugkijkend verschijnt er nu tijdens het schrijven weer een glimlach op mijn gezicht. Ook John (www.johnligtenberg.com) kon toen niet weten dat zijn verhaal ook hier begon. Want 2 jaar later na een expositie samen in Apeldoorn hingen John zijn schilderijen in Moskou en daarna in St Petersburg, Florence, New York, Rome en eind dit jaar in het Louvre in Parijs. De galerie van Zubov is te bekijken op aanvraag www.zubov.cz Een vermelding van Zubov is nog dat hij voor de regering in opdracht van Vaclav Havel portretten schilderde. Zo hebben dus o.a. de Dalai Lama, Japanse keizer en keizerin, Laura Bush, Mick Jagger, Sean Connery enz. een schilderij van Zubov.
Voor mij dus een mooi gegeven dat ik deze personen heb kunnen samen brengen. En vele zullen er hopelijk nog volgen. En de verhalen komen er nu uit. Veelal geschreven met een glimlach op mijn gezicht.
Streef er niet naar, maar laat het gebeuren.
gr. Bert
In maart 2003 was het weer zover om een lang weekend te gaan. Met mijn toenmalige chef van de planning John Ligtenberg (nu mijn vriend en toekomstige buurman) gingen we op weg naar Kutna Hora. Voor hem de eerste kennismaking met het voormalig oostblok. Ik had beloofd om hem kennis te laten maken met Vladimir Zubov. Een Russische kunstenaar getrouwd met een Tsjechische, Olga Zubova. Ik had John nog niet verteld dat ik nog geen contact met Zubov had. Maar zoals het met mij vaak gaat: het komt wel. In Kutna Hora gingen we overnachten in pension Centrum. Mooi centraal gelegen en de tuin grens naast galerie Zubov.
Dus onaangekondigd stonden we daar de volgende dag in de galerie. Vladimir en Olga waren aanwezig en al snel kwam het gesprek op gang. Olga herkende mijn gezicht omdat ik er al een paar keer binnen was geweest. In mijn woorden Tsjechisch als dobre den en na shledanou hadden we al gauw een geanimeerd gesprek. Olga spreekt goed Duits en Vladimir Engels. Al snel dus een mengelmoesje van talen en handgebaren.
Vladimir bleek een persoon te wezen met volledig HDHD. Niet te stoppen en uiterst amusant. In het Tsjechisch vertelde hij Olga wat zij ons moesten vertellen. Olga luisterde uiteraard en begon met vertalen naar ons toe. Maar Zubov begon gelijk met haar het volgende verhaal te vertellen en al gauw was er geen touw aan vast te knopen. Maar de stemming zat er al gauw in.
Uiteraard werden de schilderijen van Zubov bekeken en moest John zijn werk tonen. En ja, zoals ik John kende: niks bij zich. Ook typisch John. Geen wonder dat Vladimir en hij nu grote vrienden zijn. Totaal verschillende kunst, maar met humor 2 handen op 1 buik. Gelukkig had ik foto's van John op mijn laptop staan. Dus snel even naar de buren om mijn laptop te halen. Onder de indruk van het werk van John was het voor Vladimir vreemd dat John niet beroemd was. Daar moest wat aan gebeuren. En zo had John binnen een uur een expositieruimte voor het jaar daarop. Zo snel kan het dus gaan hier.
Nog onder de indruk en een afspraak voor de volgende avond gingen we weg. Die dag kwam het gesprek regelmatig op Zubov terug. En allebei schoten we weer in de lach. Dus maar een cadeau gekocht in de vorm van een fles drank, gingen we de volgende avond terug naar de galerie. Daar moesten we in de keuken plaats nemen tussen de potten en pannen, maar ook schilderijen waar Zubov mee bezig was.
De nodige hapjes en drankjes gingen er door heen die avond. Het glas vodka kreeg niet de kans om te verdampen. Dus de nodige nazdravi's etc volgden elkaar steeds sneller op. Op een gegeven moment vroeg ik Vladimir wie die man met allemaal medailles was die op de foto stond. Vladimir verteld me dat het zijn vader was. Uiteraard wou ik weten hoe het met al die onderscheidingen zat. Trots vertelde hij me dat zijn vader raketgeleerde was. En dat hij het startsysteem en procedure van de Russische raketten had uitgevonden.
Uit een kast kwam een plakboek met oude foto's te voorschijn. Allemaal belangrijke Russische personen kwamen er nu voorbij. En op een van die foto's stond Yuri Gagarin. De vader van Vladimir bleek in het zelfde project gezeten te hebben waarin Yuri Gagarin als 1e mens de ruimte in ging. En daar zat ik met een boek vol foto's welke waarschijnlijk nog geen westerling had gezien. Alweer een avontuur waarin John kennismaakte met deze bijzondere plek Kutna Hora.
Terugkijkend verschijnt er nu tijdens het schrijven weer een glimlach op mijn gezicht. Ook John (www.johnligtenberg.com) kon toen niet weten dat zijn verhaal ook hier begon. Want 2 jaar later na een expositie samen in Apeldoorn hingen John zijn schilderijen in Moskou en daarna in St Petersburg, Florence, New York, Rome en eind dit jaar in het Louvre in Parijs. De galerie van Zubov is te bekijken op aanvraag www.zubov.cz Een vermelding van Zubov is nog dat hij voor de regering in opdracht van Vaclav Havel portretten schilderde. Zo hebben dus o.a. de Dalai Lama, Japanse keizer en keizerin, Laura Bush, Mick Jagger, Sean Connery enz. een schilderij van Zubov.
Voor mij dus een mooi gegeven dat ik deze personen heb kunnen samen brengen. En vele zullen er hopelijk nog volgen. En de verhalen komen er nu uit. Veelal geschreven met een glimlach op mijn gezicht.
Streef er niet naar, maar laat het gebeuren.
gr. Bert