Op 4 mei zijn we in Tsjechie gearriveerd.
Als eerste wilde ik het liefst naar het, vorig jaar door ons ontdekte ‘paradijsje’ in Zeliv.
Daar aangekomen bleek alles op slot. Wel was het gras keurig gemaaid. Op de deur van de ‘kantine’ stond een lijst met daarop het adres en telefoonnr. van de beheertster. Dat nummer gebeld, maar dat bleek verkeerd. Lag dit aan mij, of niet? Het adres bestond uit alleen maar een huisnummer en ja, ga dan maar eens zoeken. Dat is hier niet zo eenvoudig als het lijkt.
Teleurgesteld weer richting Pelhrimov gereden, op naar Moravec, naar Camp Valek.
Het leek even alsof Milos Valek ons verwachtte: met een breed gebaar opende hij het hek toen we aan kwamen rijden. We waren zijn eerste gasten dit seizoen.
Een jaar of vijf geleden zijn we hier voor het eerst geweest. Het is niet het soort camping wat onze voorkeur geniet. Maar soms kan je even niet anders.
Op de dag van aankomst viel de regen met bakken uit de hemel. En ook de volgende dag kregen we nog heel wat water over ons heen. Daarna werd het steeds beter.
Op vrijdag bedachten we weer eens naar Zeliv te rijden, zonder caravan, alleen maar zien of we de beheertster op de een of andere manier zouden kunnen vinden.
De camping was nog steeds verlaten. Maar de eigenaar van een vakantiehuis daar vlakbij was aanwezig. Hem aangeschoten en hem verteld van onze teleurstelling… Ook hij probeerde vergeefs het telefoonnummer… Maar hij vond maar dat we moeilijk deden ‘ gewoon de caravan neerzetten en lekker relaxen’. Op mijn tegenwerpingen; geen water, geen stroom, geen sanitair bedacht hij op slag oplossingen. Maar nee, een illegaal verblijf sprak ons niet zo aan.
We reden het dorp in, toch als een stelletje gekken alle nummers lezen op de huizen… Totdat ik twee oudere mensen zag. Die kennen vast iedereen in het dorp…
Ik liet ze naam en adres lezen: mevrouw vertelde hoe we moesten rijden, ze ging steeds harder praten. Dit hielp niet. Meneer zag mijn hulpeloosheid, bedacht zich niet, stapte in onze auto en gidste ons naar het juiste huis. Nou dat hadden we echt nooit kunnen vinden! Ik zag de vrouw in de achtertuin en riep haar. We spraken een tijd af wanneer we de volgende dag op de camping zouden zijn. Onze gids was echter al naar de overkant gelopen en kwam stralend terug met een jonge man die vloeiend Duits en Engels sprak.
De oudere heer wilde niet teruggebracht worden naar de plaats waar hij was ingestapt en verdween al zwaaiend een hoek om.
Als eerste wilde ik het liefst naar het, vorig jaar door ons ontdekte ‘paradijsje’ in Zeliv.
Daar aangekomen bleek alles op slot. Wel was het gras keurig gemaaid. Op de deur van de ‘kantine’ stond een lijst met daarop het adres en telefoonnr. van de beheertster. Dat nummer gebeld, maar dat bleek verkeerd. Lag dit aan mij, of niet? Het adres bestond uit alleen maar een huisnummer en ja, ga dan maar eens zoeken. Dat is hier niet zo eenvoudig als het lijkt.
Teleurgesteld weer richting Pelhrimov gereden, op naar Moravec, naar Camp Valek.
Het leek even alsof Milos Valek ons verwachtte: met een breed gebaar opende hij het hek toen we aan kwamen rijden. We waren zijn eerste gasten dit seizoen.
Een jaar of vijf geleden zijn we hier voor het eerst geweest. Het is niet het soort camping wat onze voorkeur geniet. Maar soms kan je even niet anders.
Op de dag van aankomst viel de regen met bakken uit de hemel. En ook de volgende dag kregen we nog heel wat water over ons heen. Daarna werd het steeds beter.
Op vrijdag bedachten we weer eens naar Zeliv te rijden, zonder caravan, alleen maar zien of we de beheertster op de een of andere manier zouden kunnen vinden.
De camping was nog steeds verlaten. Maar de eigenaar van een vakantiehuis daar vlakbij was aanwezig. Hem aangeschoten en hem verteld van onze teleurstelling… Ook hij probeerde vergeefs het telefoonnummer… Maar hij vond maar dat we moeilijk deden ‘ gewoon de caravan neerzetten en lekker relaxen’. Op mijn tegenwerpingen; geen water, geen stroom, geen sanitair bedacht hij op slag oplossingen. Maar nee, een illegaal verblijf sprak ons niet zo aan.
We reden het dorp in, toch als een stelletje gekken alle nummers lezen op de huizen… Totdat ik twee oudere mensen zag. Die kennen vast iedereen in het dorp…
Ik liet ze naam en adres lezen: mevrouw vertelde hoe we moesten rijden, ze ging steeds harder praten. Dit hielp niet. Meneer zag mijn hulpeloosheid, bedacht zich niet, stapte in onze auto en gidste ons naar het juiste huis. Nou dat hadden we echt nooit kunnen vinden! Ik zag de vrouw in de achtertuin en riep haar. We spraken een tijd af wanneer we de volgende dag op de camping zouden zijn. Onze gids was echter al naar de overkant gelopen en kwam stralend terug met een jonge man die vloeiend Duits en Engels sprak.
De oudere heer wilde niet teruggebracht worden naar de plaats waar hij was ingestapt en verdween al zwaaiend een hoek om.
Ik heb medelijden met hun moeder! Ze moet ook al aan haar kinderen uitleggen waarom opa en oma toch steeds zo veel weg zijn... (opgepakt wegens te vaak het land verlaten
) en dan als er een berichtje komt moet het woordenboek erbij... Ik 
om haar.....
