In 1995 deden we voor het eerst een bus-trip naar Praag, als huwelijksreis.
Dit was ons ontzettend goed bevallen, en daarom wilden we meer zien in dit mooie land.
In 1999 deden we daarom dus heel voorzichtig vanuit Vogtland in Duitsland een dagtrip naar Karlovy Vary, en dat viel mee, hoewel we wat moeite hadden met de Tsjechische kronen en de verkeersborden.
In 2003 dan was het hek van de dam en boekten we 2 weken via Novasol in Žernov, omgeving Rovensko pod Troskami, Boheems Paradijs.
De daaropvolgende jaren hebben we systematisch heel het land ontdekt, soms een aaneenschakeling van regio's, een week hier en een week daar...
Totdat we in 2009 terechtkwamen in een piepklein dorpje, gehucht eigenlijk, Vysocina met 45 inwoners waar we zo goed onthaald werden, dat we er blijven hangen zijn en vrienden maakten.
Het stopte even na ons 13e bezoek aldaar in 2019, want toen brak jammer genoeg het Coronatijdperk aan.
In 2020 hebben we dus moeten annuleren tot grote spijt!
Nu, september 2021, en alle 4, het hele gezin dus, vader, moeder en de 2 volwassen thuiswonende zonen, volledig gevaccineerd, en nog best wat vakantie over...
Zouden we het erop wagen?
Zo gezegd zo gedaan, even een mailtje en ja, het was er nog vrij de eerste week van oktober, en ook op onze vaste plek onderweg in Duitsland waar we onderweg overnachten werd aangegeven dat ze ons wilden/konden ontvangen op de voorgestelde data.
En toen begon ons opzoekwerk...
Wat moesten we allemaal doen om in orde te zijn voor de doorreis in Duitsland, de binnenkomst in Tsjechië, en weer voor onze terugkomst na de vakantie?
Na wat heen en weer gegoogle op reopen.eu en Hartmanova uiteindelijk toch alles rond gekregen.
Dit keer dus niet enkel wat losse foto's maar ook een verhaal!
Vrijdag 1 oktober
Op vrijdag 1 oktober, zijn we dus gepakt en gezakt vertrokken richting Wachenroth, het eerste deel van de reis, goed voor meer dan 500 km. Dit deel is meestal pittig, ten eerste omdat het op vrijdag is, het einde van de week, met spitsuur in de late namiddag en vervolgens ook de best drukke verkeersassen op de A3 in Noordrijn-Westfalen, Frankfurt, en Würzburg.
Buiten een ongeval met een vrachtwagen die containers vervoerde en een klapband gekregen had waardoor file ontstond, en we netjes de rettungsgasse vrijhielden voor de reddingsdiensten, hadden we weinig oponthoud, al waren er veel wegenwerken die door de te smalle rijstroken, en de snelheidslimiet niet echt vloeiend verkeer gaven.
Na het inchecken (we waren de enige gasten, wat ons een gevoel van veiligheid gaf), op naar ons favoriete restaurantje, waar we we al jarenlang gaan eten, zowel op de heenrit als op de terugrit.
Het is een klein maar gezellig familierestaurant, verbonden aan een hotel, waar je echt nog voordelig en vers een smakelijke schotel kan eten, en de drukte van de voorbije dag kan laten bezinken.
Na nog een drankje op ons overnachtingsadres duiken we best vroeg het bed in, want het begint te kriebelen, Tsjechië lonkt naar ons, we zijn halfweg!
Zaterdag 2 oktober
Na een uitgebreid ontbijt met verse eitjes, overvloedige keuze aan beleg en verse broodjes, nog even afrekenen, gps ingesteld en weer uitgerust en vol goede moed op naar onze eindbestemming, nog een kleine 500 km te gaan.
Eens Nürnberg voorbij merk je het al, het wordt rustiger op de weg, bovendien is het zaterdag en dan staan er al best veel vrachtwagens aan de kant.
Het zijn net diegenen die gaan inhalen, omdat er eentje net 5 km per uur sneller kan dan zijn voorganger, moet ie voorbij, hoe dan ook, en dat duurt soms lang, en zo wordt het verkeer opgehouden zodat iedereen trager moet. Er is dan slechts immers nog 1 rijstrook vlot berijdbaar. Dus daar hebben we vandaag geen last meer van.
En dan zijn we eindelijk aan de grens!
Naar jaarlijkse gewoonte stoppen we aan de eerste parking voor een vignet.
10 dagen... Uw nummerplaat a.u.b.?
Weet ik niet, even vragen...
Op deze parking ben ik niet graag, haal ik meestal enkel mijn vignet, en dan rijden we snel weer door. Neen, dus geen vignet deze keer, maar een digitaal e-vignet, waarvan ik een netjes afgeprint bewijs krijg. Handig zo, hoeft niet meer ingevuld en geplakt, kunnen we sneller verder.
Het benzinestation ter hoogte van Kladruby waar we meestal ons middageten verorberen is dit keer gesloten, alsook het restaurant (Viva), dus moeten we verder tot we iets anders vinden waar we even ontspannen kunnen verpozen.
En uiteindelijk vinden we dat ook, bij As 24, ter hoogte van Dobřany waar een vinnig vrouwtje de parking netjes maakt en het ook binnen ontzettend proper blijkt te zijn.
De hamburgers zijn kraakvers en worden dus gesmaakt door de jongens.
Na een deugddoende verpozing zijn de batterijen weer opgeladen en kunnen we weer verder.
Ook de ring rond Praag zorgt niet voor problemen, en de weinige wegenwerken worden tijdig aangegeven, en omdat het niet overmatig druk is blijven we vloeiend kunnen rijden.
En dan komen we eindelijk aan het fabriek van Soudal, waar de afrit is naar Humpolec, en kunnen we de snelweg af, beginnend aan het laatste deel van onze reis.
En dan wordt het moeilijk, na 2 dagen de voet flink op de gas, blijft het een opgave om je aan de aangegeven snelheid te houden, 70 dus....
Als we even verder Pelhřimov binnenrijden overvalt ons een gelukzalig gevoel, we zijn er bijna!
En ja, we herkennen het nog, weinig zaken zijn veranderd, tijdens het voorbijrijden genieten we van de vele torentjes van de stad...
Nog snel even de Penny binnen voor wat broodjes, drank en de kleine dingen die we denken nodig te hebben de eerste 24 u.
En dan rijden we verder, het allerlaatste stukje, door de velden, langs de vijvers, eindelijk het laatste landweggetje in totdat we er eindelijk zijn.
De lelijke schuur van de buren achter het huisje is afgebroken, en er ligt nu een fijn grasveld.
We zien de appelbomen, oh zoveel appels, donkerrood, een plaatje...
De auto wordt voor de poort gezet en eindelijk kunnen we er binnen gaan, en het voelt als thuiskomen!
Het leek of ze ons opgewacht hadden, want binnen heel korte tijd krijgen we een heel warme ontvangst op de binnenkoer. De Becherovka wordt bovengehaald. Eindelijk zijn we weer samen!
In plaats van de gebruikelijke uitnodiging bij onze vrienden thuis staat er een hele maaltijd voor ons klaar, enkel op te warmen, en de vraag volgt om naar het plaatselijke buurthuis te komen, eens we wat uitgerust zijn.
En dat doen we dus, na een verkwikkende maaltijd, en een duik in het zwembad, op naar het buurthuis,
waar we getrakteerd worden op een krakend verse appelbol van hoe kan het ook anders de prachtige rode appels van de appelboom in de tuin!
En dan volgt een gezellig samenzijn tot laat in de avond.
Het huisje, mooi in de avondzon!
De appelbomen lachen je uitnodigend toe!
Dit was ons ontzettend goed bevallen, en daarom wilden we meer zien in dit mooie land.
In 1999 deden we daarom dus heel voorzichtig vanuit Vogtland in Duitsland een dagtrip naar Karlovy Vary, en dat viel mee, hoewel we wat moeite hadden met de Tsjechische kronen en de verkeersborden.
In 2003 dan was het hek van de dam en boekten we 2 weken via Novasol in Žernov, omgeving Rovensko pod Troskami, Boheems Paradijs.
De daaropvolgende jaren hebben we systematisch heel het land ontdekt, soms een aaneenschakeling van regio's, een week hier en een week daar...
Totdat we in 2009 terechtkwamen in een piepklein dorpje, gehucht eigenlijk, Vysocina met 45 inwoners waar we zo goed onthaald werden, dat we er blijven hangen zijn en vrienden maakten.
Het stopte even na ons 13e bezoek aldaar in 2019, want toen brak jammer genoeg het Coronatijdperk aan.
In 2020 hebben we dus moeten annuleren tot grote spijt!
Nu, september 2021, en alle 4, het hele gezin dus, vader, moeder en de 2 volwassen thuiswonende zonen, volledig gevaccineerd, en nog best wat vakantie over...
Zouden we het erop wagen?
Zo gezegd zo gedaan, even een mailtje en ja, het was er nog vrij de eerste week van oktober, en ook op onze vaste plek onderweg in Duitsland waar we onderweg overnachten werd aangegeven dat ze ons wilden/konden ontvangen op de voorgestelde data.
En toen begon ons opzoekwerk...
Wat moesten we allemaal doen om in orde te zijn voor de doorreis in Duitsland, de binnenkomst in Tsjechië, en weer voor onze terugkomst na de vakantie?
Na wat heen en weer gegoogle op reopen.eu en Hartmanova uiteindelijk toch alles rond gekregen.
Dit keer dus niet enkel wat losse foto's maar ook een verhaal!
Vrijdag 1 oktober
Op vrijdag 1 oktober, zijn we dus gepakt en gezakt vertrokken richting Wachenroth, het eerste deel van de reis, goed voor meer dan 500 km. Dit deel is meestal pittig, ten eerste omdat het op vrijdag is, het einde van de week, met spitsuur in de late namiddag en vervolgens ook de best drukke verkeersassen op de A3 in Noordrijn-Westfalen, Frankfurt, en Würzburg.
Buiten een ongeval met een vrachtwagen die containers vervoerde en een klapband gekregen had waardoor file ontstond, en we netjes de rettungsgasse vrijhielden voor de reddingsdiensten, hadden we weinig oponthoud, al waren er veel wegenwerken die door de te smalle rijstroken, en de snelheidslimiet niet echt vloeiend verkeer gaven.
Na het inchecken (we waren de enige gasten, wat ons een gevoel van veiligheid gaf), op naar ons favoriete restaurantje, waar we we al jarenlang gaan eten, zowel op de heenrit als op de terugrit.
Het is een klein maar gezellig familierestaurant, verbonden aan een hotel, waar je echt nog voordelig en vers een smakelijke schotel kan eten, en de drukte van de voorbije dag kan laten bezinken.
Na nog een drankje op ons overnachtingsadres duiken we best vroeg het bed in, want het begint te kriebelen, Tsjechië lonkt naar ons, we zijn halfweg!
Zaterdag 2 oktober
Na een uitgebreid ontbijt met verse eitjes, overvloedige keuze aan beleg en verse broodjes, nog even afrekenen, gps ingesteld en weer uitgerust en vol goede moed op naar onze eindbestemming, nog een kleine 500 km te gaan.
Eens Nürnberg voorbij merk je het al, het wordt rustiger op de weg, bovendien is het zaterdag en dan staan er al best veel vrachtwagens aan de kant.
Het zijn net diegenen die gaan inhalen, omdat er eentje net 5 km per uur sneller kan dan zijn voorganger, moet ie voorbij, hoe dan ook, en dat duurt soms lang, en zo wordt het verkeer opgehouden zodat iedereen trager moet. Er is dan slechts immers nog 1 rijstrook vlot berijdbaar. Dus daar hebben we vandaag geen last meer van.
En dan zijn we eindelijk aan de grens!
Naar jaarlijkse gewoonte stoppen we aan de eerste parking voor een vignet.
10 dagen... Uw nummerplaat a.u.b.?
Weet ik niet, even vragen...
Op deze parking ben ik niet graag, haal ik meestal enkel mijn vignet, en dan rijden we snel weer door. Neen, dus geen vignet deze keer, maar een digitaal e-vignet, waarvan ik een netjes afgeprint bewijs krijg. Handig zo, hoeft niet meer ingevuld en geplakt, kunnen we sneller verder.
Het benzinestation ter hoogte van Kladruby waar we meestal ons middageten verorberen is dit keer gesloten, alsook het restaurant (Viva), dus moeten we verder tot we iets anders vinden waar we even ontspannen kunnen verpozen.
En uiteindelijk vinden we dat ook, bij As 24, ter hoogte van Dobřany waar een vinnig vrouwtje de parking netjes maakt en het ook binnen ontzettend proper blijkt te zijn.
De hamburgers zijn kraakvers en worden dus gesmaakt door de jongens.
Na een deugddoende verpozing zijn de batterijen weer opgeladen en kunnen we weer verder.
Ook de ring rond Praag zorgt niet voor problemen, en de weinige wegenwerken worden tijdig aangegeven, en omdat het niet overmatig druk is blijven we vloeiend kunnen rijden.
En dan komen we eindelijk aan het fabriek van Soudal, waar de afrit is naar Humpolec, en kunnen we de snelweg af, beginnend aan het laatste deel van onze reis.
En dan wordt het moeilijk, na 2 dagen de voet flink op de gas, blijft het een opgave om je aan de aangegeven snelheid te houden, 70 dus....
Als we even verder Pelhřimov binnenrijden overvalt ons een gelukzalig gevoel, we zijn er bijna!
En ja, we herkennen het nog, weinig zaken zijn veranderd, tijdens het voorbijrijden genieten we van de vele torentjes van de stad...
Nog snel even de Penny binnen voor wat broodjes, drank en de kleine dingen die we denken nodig te hebben de eerste 24 u.
En dan rijden we verder, het allerlaatste stukje, door de velden, langs de vijvers, eindelijk het laatste landweggetje in totdat we er eindelijk zijn.
De lelijke schuur van de buren achter het huisje is afgebroken, en er ligt nu een fijn grasveld.
We zien de appelbomen, oh zoveel appels, donkerrood, een plaatje...
De auto wordt voor de poort gezet en eindelijk kunnen we er binnen gaan, en het voelt als thuiskomen!
Het leek of ze ons opgewacht hadden, want binnen heel korte tijd krijgen we een heel warme ontvangst op de binnenkoer. De Becherovka wordt bovengehaald. Eindelijk zijn we weer samen!
In plaats van de gebruikelijke uitnodiging bij onze vrienden thuis staat er een hele maaltijd voor ons klaar, enkel op te warmen, en de vraag volgt om naar het plaatselijke buurthuis te komen, eens we wat uitgerust zijn.
En dat doen we dus, na een verkwikkende maaltijd, en een duik in het zwembad, op naar het buurthuis,
waar we getrakteerd worden op een krakend verse appelbol van hoe kan het ook anders de prachtige rode appels van de appelboom in de tuin!
En dan volgt een gezellig samenzijn tot laat in de avond.
Het huisje, mooi in de avondzon!
De appelbomen lachen je uitnodigend toe!
Laatst bewerkt:
