De verhalen blijven maar in me opborrelen. Wanneer ik vervelend wordt moeten jullie dat maar zeggen. Een korte deze keer:
Zoals ik al eerder aanhaalde woont mijn zwager in Tsjechië. Hij heeft hier een Tsjechische vriendin die op het moment van de wende een jaar of 13 was. Zo nu en dan vertelt ze iets over de tijd voor die belangrijke gebeurtenis. Ze is opgroeid in Praag en Beroun.Twee dingen zijn me daarvan het meest bijgebleven.
Ze vertelde:
“1. Tijdens het communisme was iedereen gelijk en was alles gelijk. Dat klopt: we aten allemaal dezelfde saaie kost, we hadden allemaal dezelfde saaie kleren en alle huizen waren hetzelfde ingericht. Saai, grijs en goedkoop.
2. Ieder lagere schooljaar moesten we op 1 mei naar de parade. We liepen langs een tribune en moesten zwaaien naar mannen, in uniform of maatkostuum, die me helemaal niets zeiden. Wie waren die mensen? Vergeet niet dat ik te jong was om te weten dat dit de top van de communistische partij was. Voordat we aan de beurt waren om er langs te lopen stonden we al snel 2 tot 3 uur te wachten. Op het einde van het plein na onze wandeling kregen we een stempel op onze hand gedrukt. De volgende dag moesten we op school laten zien dat we de stempel hadden. Zo niet dan volgde er direct straf.”
Welke straf dat was heeft ze niet verteld. Maar wat voor mij in ieder geval duidelijk is dat voor haar de wende geen moment te laat kwam.
Zoals ik al eerder aanhaalde woont mijn zwager in Tsjechië. Hij heeft hier een Tsjechische vriendin die op het moment van de wende een jaar of 13 was. Zo nu en dan vertelt ze iets over de tijd voor die belangrijke gebeurtenis. Ze is opgroeid in Praag en Beroun.Twee dingen zijn me daarvan het meest bijgebleven.
Ze vertelde:
“1. Tijdens het communisme was iedereen gelijk en was alles gelijk. Dat klopt: we aten allemaal dezelfde saaie kost, we hadden allemaal dezelfde saaie kleren en alle huizen waren hetzelfde ingericht. Saai, grijs en goedkoop.
2. Ieder lagere schooljaar moesten we op 1 mei naar de parade. We liepen langs een tribune en moesten zwaaien naar mannen, in uniform of maatkostuum, die me helemaal niets zeiden. Wie waren die mensen? Vergeet niet dat ik te jong was om te weten dat dit de top van de communistische partij was. Voordat we aan de beurt waren om er langs te lopen stonden we al snel 2 tot 3 uur te wachten. Op het einde van het plein na onze wandeling kregen we een stempel op onze hand gedrukt. De volgende dag moesten we op school laten zien dat we de stempel hadden. Zo niet dan volgde er direct straf.”
Welke straf dat was heeft ze niet verteld. Maar wat voor mij in ieder geval duidelijk is dat voor haar de wende geen moment te laat kwam.