Ja mijn zoon heeft één keer tussen de middag Smažené sýr besteld, smaakte hem goed. Ik kan me nu alleen niet meer herinneren waar of wanneer het was...Met champignons doe ik hem geen plezier mee, dit maakt het voor mij wel lekkerder.Heerlijk dit reisverslag Patrick.
Hebben je kinderen de Smažené sýr/gepaneerde kaasplak al eens geproefd?
Die vind ik zelf altijd lekker net zoals de variant met champions met daarbij tartaarsaus.
Vakantie in het Adelaarsgebergte en Tsjechisch Centraal Gebergte 2016
- Onderwerp starter Patrick (Delfzijl)
- Startdatum
Welkom op Tsjechie.net
Het Tsjechisch Forum, in een nieuw jasje!
Donderdag 11 augustus – Dag 7
Het mooiste bewaren we voor het laatst, daarom bezoeken we vandaag de wat grotere ruïnes. We starten bij Litice waar we volgens de beschrijving na een beste klim bij de ruïne van een 13e-eeuws kasteel moeten komen. Het kasteel werd gebouwd op een berg in een lus van de rivier Orlice en zou een prachtig uitzicht moeten bieden. Het bordje onderaan de rode route geeft aan dat de eindbestemming op 500 meter afstand ligt, dus dat is te doen. Halverwege staat een leuk huisje met daarnaast een houten klokkentoren, vergelijkbaar met het type kerkje waarvan we al meerdere zijn tegengekomen.
Eenmaal boven zien we dat de ruïne is (af)gesloten en alleen op zaterdag en zondag te bezoeken, wat hebben we toch een geluk. Ik zie hoe wat Tsjechen een sluiproute door het bos nemen, om de ruïne heen. Ik besluit met mijn zoon te volgen over de vrij steile en gladde helling. Wanneer het sluippad nog verder omhoog gaat, vind ik het niet verantwoord om verder te gaan. Als je hier onderuit glijdt, ga je ook direct een heel stuk de diepte in en dat is een blik op de ruïne ons niet waard. De Tsjechen lopen door en ik hoor hoe ze verderop een hek openen maar wij lopen terug. We rijden even terug naar Rychnov nad Kněž om lekkere broodjes te halen bij de Kaufland. Daarna rijden we snel door.
Als we Potstejn binnen komen rijden, zien we voor Zámek Potstejn twee mensen in klederdracht. Ze vragen ons of we voor de bruiloft komen. Dat doen we niet, dus het verzoek om achter de kerk te parkeren. We vragen of de kinderen met de meneer in klederkracht op de foto mogen, wat geen probleem is.
Ons ‘děkuji’ wordt beantwoord met “graag gedaan“. “Huh? Spreek je Nederlands?” En hoewel de meneer met “Nee” antwoordt, weet hij ons wel te vertellen hoe hij jaren terug voor twee jaar in Amsterdam heeft gewoond. Dat is grappig. We laten de zámek en bruiloft verder voor wat het is en rijden een klein stukje verder. We parkeren bij een restaurantje langs de rivier, want wij willen de ruïne zien. Natuurlijk niet voordat we in de rivier hebben gekeken of we iets zien zwemmen. Het is niet groot, maar er zwemmen visjes, en hoe langer je kijkt des te meer je er ziet.
De klim naar boven is best pittig. Eigenlijk veel pittiger dan de weg naar die bij Litice, maar ook een keer zo lang, namelijk 1 km. Als we ons afvragen hoe ver we nog moeten en welke kant we eigenlijk op moeten, zien we ineens op een informatiebord dat we al binnen de muren van het voormalige kasteel zijn. Het is daarna nog wel een stukje lopen. We vinden onderweg een veer waarvan we vermoeden dat deze van een oehoe is. We parkeren het achter een informatiebord, zodat we het op de terugweg mee naar de auto kunnen nemen.
Het is namelijk nog wel een stukje lopen naar de top. In plaats van entree te betalen voor een rondleiding, besteden we dit bedrag aan de horeca die daar gevestigd is en kunnen zo even bijkomen van de klim.
We lopen een andere weg naar beneden, deze route is berekend op autoverkeer en loopt daardoor een stuk gemakkelijker. We komen uit aan de andere kant van het dorp, maar lopen eenvoudig via de zamek terug naar de plek waar de auto geparkeerd staat. Het centrale plein in Ústí nad Orlicí is afgesloten en er staat een kermis. Er zit nog geen leven in, maar we zien wel dat men druk bezig is om dingen op te bouwen. Morgen gaat staročeská pout van start, zo zien we op de posters. In de omgeving is nog één ruïne die we vandaag meepakken: Brandýs nad Orlicí. De ruïne staat in het lijstje met POI’s die ik voor de Tomtom gedownload heb, dus we navigeren er eenvoudig naar toe. Maar weer stuiten we op het ‘probleem’ dat we niet precies weten hoe we het moeten bereiken. Ergens halverwege de weg omhoog denkt het apparaat dat we de bestemming bereikt hebben, maar wij zien geen pad dat het bos in gaat. We rijden verder rechtdoor tot we boven zijn en keren daar bij een akker.
Als we terugrijden valt ons een plek op waar we de auto kunnen neerzetten én waar een onverhard pad het bos in loopt. We zetten de auto neer en gaan aan de wandel. We komen uit bij een blauwe wandelroute en ik neem die naar links om snel ophoog te sprinten, op zoek naar een ruïne. Had ik de tomtom nou maar meegenomen, dan wist ik waar ik moest zoeken. Ik zie een holte in de rots, maar kan niet plaatsen of deze door mensen is gemaakt of door natuurlijke krachten.
Het zou toch niet wéér zo eentje zijn he? Mijn vrouw heeft zo iets van ‘jammer dan’ en wil al weer terug naar de auto lopen als ik aan de andere kant een bruggetje zie. “Wacht even, dan kijk ik daar nog even”. Het bruggetje blijkt ons bij de eerste restanten te brengen, een tweede brug brengt ons bij grotere restanten met uitzicht over de plaats Brandýs nad Orlicí. Men is bezig met restauratiewerkzaamheden, zoals we goed kunnen zien als we rond de muren lopen.
Het eten in Třebechovice pod Orebem is ons goed bevallen, dus eenmaal terug in de auto navigeren we hierheen. Onderweg zien we wederom meerdere reeën in de velden lopen. Als we een plekje in het restaurant hebben, worden we in het Tsjechisch aangesproken. We weten dat ze hier keurig Engels kunnen, dus vragen aan het meisje “English please?” Dol enthousiast antwoord het meisje “I remember you!”.
Ik bestel een varkenssteak met pittige roomsaus, mijn vrouw een tagliatelle en de kids, zoals gewoonlijk, schnitzel. We krijgen inmiddels best behoefte aan wat groente, maar dit is behoorlijk schaars op de kaart. Hier vinden we wel wat, dus bestellen weer een portie boontjes en een portie gemengde gebakken groente (deze kwamen trouwens op een behoorlijke laag olijfolie). We aten weer goed en werden keurig bediend, dus bij het afrekenen ronden we dan ook ruim naar boven af. Als we weer in de auto stappen is de zon al aan het ondergaan, dus het wordt vrij snel donker. We zien nog wel een paar reeën onderweg.
Het mooiste bewaren we voor het laatst, daarom bezoeken we vandaag de wat grotere ruïnes. We starten bij Litice waar we volgens de beschrijving na een beste klim bij de ruïne van een 13e-eeuws kasteel moeten komen. Het kasteel werd gebouwd op een berg in een lus van de rivier Orlice en zou een prachtig uitzicht moeten bieden. Het bordje onderaan de rode route geeft aan dat de eindbestemming op 500 meter afstand ligt, dus dat is te doen. Halverwege staat een leuk huisje met daarnaast een houten klokkentoren, vergelijkbaar met het type kerkje waarvan we al meerdere zijn tegengekomen.
Eenmaal boven zien we dat de ruïne is (af)gesloten en alleen op zaterdag en zondag te bezoeken, wat hebben we toch een geluk. Ik zie hoe wat Tsjechen een sluiproute door het bos nemen, om de ruïne heen. Ik besluit met mijn zoon te volgen over de vrij steile en gladde helling. Wanneer het sluippad nog verder omhoog gaat, vind ik het niet verantwoord om verder te gaan. Als je hier onderuit glijdt, ga je ook direct een heel stuk de diepte in en dat is een blik op de ruïne ons niet waard. De Tsjechen lopen door en ik hoor hoe ze verderop een hek openen maar wij lopen terug. We rijden even terug naar Rychnov nad Kněž om lekkere broodjes te halen bij de Kaufland. Daarna rijden we snel door.
Als we Potstejn binnen komen rijden, zien we voor Zámek Potstejn twee mensen in klederdracht. Ze vragen ons of we voor de bruiloft komen. Dat doen we niet, dus het verzoek om achter de kerk te parkeren. We vragen of de kinderen met de meneer in klederkracht op de foto mogen, wat geen probleem is.
Ons ‘děkuji’ wordt beantwoord met “graag gedaan“. “Huh? Spreek je Nederlands?” En hoewel de meneer met “Nee” antwoordt, weet hij ons wel te vertellen hoe hij jaren terug voor twee jaar in Amsterdam heeft gewoond. Dat is grappig. We laten de zámek en bruiloft verder voor wat het is en rijden een klein stukje verder. We parkeren bij een restaurantje langs de rivier, want wij willen de ruïne zien. Natuurlijk niet voordat we in de rivier hebben gekeken of we iets zien zwemmen. Het is niet groot, maar er zwemmen visjes, en hoe langer je kijkt des te meer je er ziet.
De klim naar boven is best pittig. Eigenlijk veel pittiger dan de weg naar die bij Litice, maar ook een keer zo lang, namelijk 1 km. Als we ons afvragen hoe ver we nog moeten en welke kant we eigenlijk op moeten, zien we ineens op een informatiebord dat we al binnen de muren van het voormalige kasteel zijn. Het is daarna nog wel een stukje lopen. We vinden onderweg een veer waarvan we vermoeden dat deze van een oehoe is. We parkeren het achter een informatiebord, zodat we het op de terugweg mee naar de auto kunnen nemen.
Het is namelijk nog wel een stukje lopen naar de top. In plaats van entree te betalen voor een rondleiding, besteden we dit bedrag aan de horeca die daar gevestigd is en kunnen zo even bijkomen van de klim.
We lopen een andere weg naar beneden, deze route is berekend op autoverkeer en loopt daardoor een stuk gemakkelijker. We komen uit aan de andere kant van het dorp, maar lopen eenvoudig via de zamek terug naar de plek waar de auto geparkeerd staat. Het centrale plein in Ústí nad Orlicí is afgesloten en er staat een kermis. Er zit nog geen leven in, maar we zien wel dat men druk bezig is om dingen op te bouwen. Morgen gaat staročeská pout van start, zo zien we op de posters. In de omgeving is nog één ruïne die we vandaag meepakken: Brandýs nad Orlicí. De ruïne staat in het lijstje met POI’s die ik voor de Tomtom gedownload heb, dus we navigeren er eenvoudig naar toe. Maar weer stuiten we op het ‘probleem’ dat we niet precies weten hoe we het moeten bereiken. Ergens halverwege de weg omhoog denkt het apparaat dat we de bestemming bereikt hebben, maar wij zien geen pad dat het bos in gaat. We rijden verder rechtdoor tot we boven zijn en keren daar bij een akker.
Als we terugrijden valt ons een plek op waar we de auto kunnen neerzetten én waar een onverhard pad het bos in loopt. We zetten de auto neer en gaan aan de wandel. We komen uit bij een blauwe wandelroute en ik neem die naar links om snel ophoog te sprinten, op zoek naar een ruïne. Had ik de tomtom nou maar meegenomen, dan wist ik waar ik moest zoeken. Ik zie een holte in de rots, maar kan niet plaatsen of deze door mensen is gemaakt of door natuurlijke krachten.
Het zou toch niet wéér zo eentje zijn he? Mijn vrouw heeft zo iets van ‘jammer dan’ en wil al weer terug naar de auto lopen als ik aan de andere kant een bruggetje zie. “Wacht even, dan kijk ik daar nog even”. Het bruggetje blijkt ons bij de eerste restanten te brengen, een tweede brug brengt ons bij grotere restanten met uitzicht over de plaats Brandýs nad Orlicí. Men is bezig met restauratiewerkzaamheden, zoals we goed kunnen zien als we rond de muren lopen.
Het eten in Třebechovice pod Orebem is ons goed bevallen, dus eenmaal terug in de auto navigeren we hierheen. Onderweg zien we wederom meerdere reeën in de velden lopen. Als we een plekje in het restaurant hebben, worden we in het Tsjechisch aangesproken. We weten dat ze hier keurig Engels kunnen, dus vragen aan het meisje “English please?” Dol enthousiast antwoord het meisje “I remember you!”.
Ik bestel een varkenssteak met pittige roomsaus, mijn vrouw een tagliatelle en de kids, zoals gewoonlijk, schnitzel. We krijgen inmiddels best behoefte aan wat groente, maar dit is behoorlijk schaars op de kaart. Hier vinden we wel wat, dus bestellen weer een portie boontjes en een portie gemengde gebakken groente (deze kwamen trouwens op een behoorlijke laag olijfolie). We aten weer goed en werden keurig bediend, dus bij het afrekenen ronden we dan ook ruim naar boven af. Als we weer in de auto stappen is de zon al aan het ondergaan, dus het wordt vrij snel donker. We zien nog wel een paar reeën onderweg.
Vrijdag 12 augustus – Dag 8.
Vandaag rijden we richting Adršpach om de Kruisberg Křížovém vrch te beklimmen. Vorig jaar hadden we deze al op het programma staan, maar konden het toen niet goed vinden. We weten dat het aan de gele wandelroute ligt, maar omdat we betaald parkeren wilden voorkomen, zijn we toen vanaf een tussenliggende parkeerplaats aan de wandel gegaan. We beklommen toen een verkeerde helling en liepen daardoor vast op de rotsen. Dit jaar gaan we voor de herkansing. We rijden via Nachod en ze lijken hier nog steeds aan dezelfde weg te werken als vorige zomer. Water uit de bron bij Beloves kunnen we niet meer halen, want deze blijkt gesloten sinds september vorig jaar door een technisch mankement.
Bij Zámek Adršpach drinken we eerst cappuccino en warme chocolademelk en gebruiken het sanitair, zodat we klaar zijn voor de klim. We rekenen erop dat we wel even aan het klimmen zijn. Aan de muur in de zámek hangt een plattegrond van het gebied. Ik maak hier wat foto’s van in de gedachte dat dit gemakkelijker is om mee te nemen dan het boekje dat ik thuis heb gemaakt ter voorbereiding van de vakantie. Hierin heb ik ook een kaartje van Mapy.cz geplaatst, zodat we nu wel weten welke route we moeten lopen.
We willen het massatoerisme van Adršpach vermijden en rijden daarom naar Zdoňov. We komen eerst in de file voor de betaalde parkeerplaats bij rotsstad Adršpach. Als we bijna vooraan staan, kunnen we die veilig passeren. We volgen de weg met de bocht naar links en dan naar rechts om op de kruising linksaf te slaan. Links zien we het grasveldje waarop we vorig jaar parkeerden, die moeten we nu dus niet hebben. Volgens de foto van de plattegrond volgt er nu een knikje in de weg. Dit klopt en start de gele route dan voor de volgende boerderij het weiland in. Als we parkeren op de plek die het zou moeten zijn, zien we geen gele route. De ingang naar het weiland is afgesloten en er hangt een bordje waarop gewaarschuwd wordt voor een gevaarlijke stier.
Toch weten we zeker op de goede locatie te staan, want het naastgelegen slootje staat aangegeven als stroompje op de kaart. Voor de zekerheid rijden we door Zdoňov in, dit is namelijk het vervolg van de gele route. We zien in Zdoňov inderdaad gele markering op de palen staan, maar zien ook dat als we omkeren, deze halverwege de route is overgeverfd. Zou dit deel van de route dan zijn opgeheven? Dan zit er niets anders op en moeten we wel de drukte van Adršpach in. Als we terugrijden besluit ik toch nog even één keer het veldje op te rijden waar we vorig jaar al stonden. De locals zullen het toch zeker wel weten en als die hier parkeren.
Met drie woordjes Tsjechisch en mijn boekje in de hand, probeer ik te vragen of we op de goede plek zijn om op de Kruisberg te komen. De Tsjechische meneer bevestigt en antwoordt, “there is some path”. Op mijn vraag of ik rechts aan moet houden, zegt hij, “You have to look”. Terwijl wij onze schoenen aandoen bij de auto komt de man nogmaals aanlopen, “Look there is an app called Mapy.cz” Die website ken ik inmiddels wel. Ik vertel dat ik in het huisje op de laptop kijk om me voor te bereiden op de route. Maar de man vertelt dat de app gratis te downloaden is en gebruik maakt van offline kaarten en gps. Ook zonder internet kun je dus altijd onderweg checken of je nog de juiste route loopt. Had ik dat maar eerder geweten!
We lopen het bos in en moeten hier enorm oppassen. Links en rechts komen met enorme snelheid dennenappels uit de lucht vallen. Of dit nou wordt gedaan door de wind of door dieren is niet duidelijk, maar telkens als we geritsel horen duiken we ineen om onze hoofden te geboren. Ritsel, ritsel, tok, tok, ritsel, ritsel…POK! Daar klettert er weer eentje naast ons neer op de grond. We houden het tempo er in om dit ‘gevaar’ zo snel mogelijk achter ons te hebben. Verder in het bos mag ik mijn navigatie-skills tonen. Want ‘some path’ betekent eigenlijk het volgen van eerder gelopen sporen door het bos, die niet altijd even gemakkelijk te herkennen zijn. Soms volgen we een menselijk spoor, dan weer een wildroute, maar we lopen wel goed, want komen precies waar ik verwacht had op de aansluiting met de gele route. We willen sowieso naar boven klimmen, maar weten ook dat in de buurt nog een ruïne van een kerk moet zijn. Maar waar lag die ook al weer? Had ik nou maar wel mijn boekje meegenomen, want op de kaart die ik gefotografeerd heb, is deze niet weergegeven. Ik zie wel een puntje met sv. Václav, het was toch iets met Maria? Als we er naartoe lopen, zien we inderdaad het beeld van een Tsjechische heilige, maar geen spoor van de ruïne.
“Pech” zegt mijn vrouw, “dan maar niet hoor, we hebben genoeg gelopen”. Bij de aanblik van de lange trap onderaan de kruisberg schrikt ze even, “moeten we ook nog zo’n rottrap lopen?”
Ik durf haar niet te zeggen dat dit nog het gemakkelijke deel van de route is, want verderop boven wordt het nog wel even echt klimmen. Dit stuk is wel de moeite waard, want langs deze Křížová cesta (Weg van het Kruis) zijn in de rotsen 14 reliëfs geplaatst die de reis van Jezus naar Golgotha uitbeelden. Boven op de top hebben we deels uitzicht over de rotsstad links en voor ons zien we beweide en beboste hellingen.
Rechts zie ik een iets ovale beboste heuvel. “Dat is de heiligenberg! Daar staat de ruïne van die kerk!”
We zien ook dat een deel van het platform met hekken is omringd, maar niet de kant waar je in de diepte naar beneden kunt vallen, juist de andere kant waar bomen op de top groeien. Naast de poort in het hek, dat gewoon open is, staat een bordje dat gemaant stil te zijn in verband met babyvogeltjes.
Mijn zoon is erg nieuwsgierig en wil dolgraag door het hek om de babyvogels te bekijken, maar hij mag niet van mij.
Het gebied waar we zijn is sinds 1956 tot natuurreservaat verklaard en sinds 2005 vogelgebied binnen de Natura 2000, met als doel bescherming te bieden aan de oehoe en slechtvalk. De kans is groot dat deze laatste haar nest op de rots heeft, want tijdens de klim hoorden we al meerdere malen een valk schreeuwend boven het dal cirkelen. Als er honderd keer een nieuwsgierige toerist zijn of haar neus boven het nest steekt, geniet het nog weinig bescherming. Dus we laten het lekker met rust.
Tijdens de klim naar beneden besluit mijn vrouw al dat ze niet ook nog eens naar de ruïne gaat lopen. Ze wordt moe, dus wil de snelste weg terug naar de auto. Samen met mijn oudste loopt ze dezelfde weg terug als we heen liepen. Ik loop eerst met de jongste langs de gele route de Pottenbakkersvallei (hrnčířského údolí) in. Vanaf de kapel van St. Johannes van Nepomuk verlaten we de route om opnieuw via een steil, ongemarkeerd pad omhoog te gaan. Boven vinden we inderdaad de ruïne van de Maria Welvaartskerk, welke in 1667 werd gebouwd en gebruikt werd als familiegraf voor de eigenaars van het slot in Zdoňov. Tijdens de Josef-hervormingen in 1786 werd de kerk gesloten en het interieur geveild. De kisten uit het Kolowratschen familiegraf werden overgebracht naar de parochiekerk.
De restanten van de kerk zijn goed bewaard gebleven. Samen met mijn zoon loop ik vrij snel terug, we komen tien minuten na mijn vrouw terug bij de auto. We gaan naar Broumov om te lunchen en bij te komen. Vorig jaar kwamen we in Restaurant Gritz terecht, ze hadden toen alleen een Tsjechische kaart waar we weinig van begrepen, maar wisten de juiste keuze te maken en hebben toen heerlijk gegeten. Het restaurant is nu meer voorbereid op buitenlandse gasten en heeft de menukaart laten vertalen in het Tsjechisch en Pools. Ik kies weer voor de heerlijke pasta met spinazie en crèmesaus, verder komen er twee maal cordon bleu en een grote palačinky aan tafel.
Een halve liter alcoholvrij bier erbij en uitrusten, dit is echt genieten. Toch zijn we nog niet uitgewandeld voor vandaag. Het restaurant heeft wifi, dus ik kan direct de Mapy.cz app installeren en download de offline kaart voor Tsjechië. Na het eten stappen we weer in de auto.
We rijden eerst langs Hvězda. Vorig jaar heb ik deze plek meerdere malen aangedaan, maar het blijft een bepaalde aantrekkingskracht hebben. Terwijl mijn vrouw nog uitrust in de auto, kunnen mijn zoon en ik het niet laten om even naar de kapel te lopen om het uitzicht te zien. Onderweg plukken we natuurlijk ook wat bosbessen. Bijzonder trouwens dat de struikjes hier zo vol zitten, want er wordt hier dagelijks behoorlijk wat geplukt.
We rijden door naar Slavný voor de Slavenské hřiby of Skalní hřiby. Deze stenen paddenstoelen zijn ontstaan als gevolg van de eroderende werking op de verschillende lagen zandsteen met een variërende weerstand. Ik had ze vorig jaar al gezien, maar vond ze zo bijzonder dat ik ze ook nog eens met mijn vrouw wilde bekijken. We parkeren op de betaalde parkeerplaats en lopen via de rode route naar de stenen in paddenstoelvorm.
Met mijn zoon loop ik een uitdagende route terug. Een route gemarkeerd met rode driehoekjes gaat steil naar beneden. Ik kan me zo voorstellen dat dit de weg is die het water volgt na een beste regenbui. Gelukkig is het nu droog. Hoewel de rode driehoekjes even verderop weer omhoog gaan, vervolgt het pad verder naar beneden.
Op het kaartje in de Mapy.cz app zien we dat dit pad aansluiting geeft op de gele route die weer terugvoert naar de parkeerplaats. We klauteren via de stenen steeds lager het dal in, om vervolgens op dezelfde avontuurlijke wijze via de rotsen op het gele pad weer omhoog te klimmen. Een leuke route, maar mijn vrouw had deze niet kunnen doen.
We rijden door naar Police nad Metují waar polická pouť wordt gehouden. Op het centrale plein staat een kermis, de markt zijn ze al aan het afbreken. We lijken niet veel gemist te hebben, want we zien een aantal standhouders die afgelopen zaterdag ook in Opočno stonden en ook de helft van de kermisattracties zien we hier terug. Onderweg komen we Restaurant Pizzerie Stella in Hronov tegen. Vorig jaar aten we hier ook en in mijn herinnering was het eten hier niet denderend. Mijn vrouw wil toch graag naar binnen, dus dat doen we. Het restaurant heeft een Italiaanse en Mexicaanse keuken. We bestellen nachos met guacamole vooraf en als hoofdgerecht een wrap en lasagne en pizza voor de kinderen. De nachos heeft weinig met nachos te maken, we krijgen een soort vette gefrituurde dunne aardappelchips. Ook het hoofdgerecht is niet helemaal wat we er van verwachten, we ruilen onderling onze borden zodat we in elk geval nog een beetje lekker eten. We rijden een toeristische route terug over Nové Mesto en zijn redelijk op tijd terug in het huisje. Vanavond pakken we de tassen weer in, want ons verblijf in dit huisje zit er morgen op.
Vandaag rijden we richting Adršpach om de Kruisberg Křížovém vrch te beklimmen. Vorig jaar hadden we deze al op het programma staan, maar konden het toen niet goed vinden. We weten dat het aan de gele wandelroute ligt, maar omdat we betaald parkeren wilden voorkomen, zijn we toen vanaf een tussenliggende parkeerplaats aan de wandel gegaan. We beklommen toen een verkeerde helling en liepen daardoor vast op de rotsen. Dit jaar gaan we voor de herkansing. We rijden via Nachod en ze lijken hier nog steeds aan dezelfde weg te werken als vorige zomer. Water uit de bron bij Beloves kunnen we niet meer halen, want deze blijkt gesloten sinds september vorig jaar door een technisch mankement.
Bij Zámek Adršpach drinken we eerst cappuccino en warme chocolademelk en gebruiken het sanitair, zodat we klaar zijn voor de klim. We rekenen erop dat we wel even aan het klimmen zijn. Aan de muur in de zámek hangt een plattegrond van het gebied. Ik maak hier wat foto’s van in de gedachte dat dit gemakkelijker is om mee te nemen dan het boekje dat ik thuis heb gemaakt ter voorbereiding van de vakantie. Hierin heb ik ook een kaartje van Mapy.cz geplaatst, zodat we nu wel weten welke route we moeten lopen.
We willen het massatoerisme van Adršpach vermijden en rijden daarom naar Zdoňov. We komen eerst in de file voor de betaalde parkeerplaats bij rotsstad Adršpach. Als we bijna vooraan staan, kunnen we die veilig passeren. We volgen de weg met de bocht naar links en dan naar rechts om op de kruising linksaf te slaan. Links zien we het grasveldje waarop we vorig jaar parkeerden, die moeten we nu dus niet hebben. Volgens de foto van de plattegrond volgt er nu een knikje in de weg. Dit klopt en start de gele route dan voor de volgende boerderij het weiland in. Als we parkeren op de plek die het zou moeten zijn, zien we geen gele route. De ingang naar het weiland is afgesloten en er hangt een bordje waarop gewaarschuwd wordt voor een gevaarlijke stier.
Toch weten we zeker op de goede locatie te staan, want het naastgelegen slootje staat aangegeven als stroompje op de kaart. Voor de zekerheid rijden we door Zdoňov in, dit is namelijk het vervolg van de gele route. We zien in Zdoňov inderdaad gele markering op de palen staan, maar zien ook dat als we omkeren, deze halverwege de route is overgeverfd. Zou dit deel van de route dan zijn opgeheven? Dan zit er niets anders op en moeten we wel de drukte van Adršpach in. Als we terugrijden besluit ik toch nog even één keer het veldje op te rijden waar we vorig jaar al stonden. De locals zullen het toch zeker wel weten en als die hier parkeren.
Met drie woordjes Tsjechisch en mijn boekje in de hand, probeer ik te vragen of we op de goede plek zijn om op de Kruisberg te komen. De Tsjechische meneer bevestigt en antwoordt, “there is some path”. Op mijn vraag of ik rechts aan moet houden, zegt hij, “You have to look”. Terwijl wij onze schoenen aandoen bij de auto komt de man nogmaals aanlopen, “Look there is an app called Mapy.cz” Die website ken ik inmiddels wel. Ik vertel dat ik in het huisje op de laptop kijk om me voor te bereiden op de route. Maar de man vertelt dat de app gratis te downloaden is en gebruik maakt van offline kaarten en gps. Ook zonder internet kun je dus altijd onderweg checken of je nog de juiste route loopt. Had ik dat maar eerder geweten!
We lopen het bos in en moeten hier enorm oppassen. Links en rechts komen met enorme snelheid dennenappels uit de lucht vallen. Of dit nou wordt gedaan door de wind of door dieren is niet duidelijk, maar telkens als we geritsel horen duiken we ineen om onze hoofden te geboren. Ritsel, ritsel, tok, tok, ritsel, ritsel…POK! Daar klettert er weer eentje naast ons neer op de grond. We houden het tempo er in om dit ‘gevaar’ zo snel mogelijk achter ons te hebben. Verder in het bos mag ik mijn navigatie-skills tonen. Want ‘some path’ betekent eigenlijk het volgen van eerder gelopen sporen door het bos, die niet altijd even gemakkelijk te herkennen zijn. Soms volgen we een menselijk spoor, dan weer een wildroute, maar we lopen wel goed, want komen precies waar ik verwacht had op de aansluiting met de gele route. We willen sowieso naar boven klimmen, maar weten ook dat in de buurt nog een ruïne van een kerk moet zijn. Maar waar lag die ook al weer? Had ik nou maar wel mijn boekje meegenomen, want op de kaart die ik gefotografeerd heb, is deze niet weergegeven. Ik zie wel een puntje met sv. Václav, het was toch iets met Maria? Als we er naartoe lopen, zien we inderdaad het beeld van een Tsjechische heilige, maar geen spoor van de ruïne.
“Pech” zegt mijn vrouw, “dan maar niet hoor, we hebben genoeg gelopen”. Bij de aanblik van de lange trap onderaan de kruisberg schrikt ze even, “moeten we ook nog zo’n rottrap lopen?”
Ik durf haar niet te zeggen dat dit nog het gemakkelijke deel van de route is, want verderop boven wordt het nog wel even echt klimmen. Dit stuk is wel de moeite waard, want langs deze Křížová cesta (Weg van het Kruis) zijn in de rotsen 14 reliëfs geplaatst die de reis van Jezus naar Golgotha uitbeelden. Boven op de top hebben we deels uitzicht over de rotsstad links en voor ons zien we beweide en beboste hellingen.
Rechts zie ik een iets ovale beboste heuvel. “Dat is de heiligenberg! Daar staat de ruïne van die kerk!”
We zien ook dat een deel van het platform met hekken is omringd, maar niet de kant waar je in de diepte naar beneden kunt vallen, juist de andere kant waar bomen op de top groeien. Naast de poort in het hek, dat gewoon open is, staat een bordje dat gemaant stil te zijn in verband met babyvogeltjes.
Mijn zoon is erg nieuwsgierig en wil dolgraag door het hek om de babyvogels te bekijken, maar hij mag niet van mij.
Het gebied waar we zijn is sinds 1956 tot natuurreservaat verklaard en sinds 2005 vogelgebied binnen de Natura 2000, met als doel bescherming te bieden aan de oehoe en slechtvalk. De kans is groot dat deze laatste haar nest op de rots heeft, want tijdens de klim hoorden we al meerdere malen een valk schreeuwend boven het dal cirkelen. Als er honderd keer een nieuwsgierige toerist zijn of haar neus boven het nest steekt, geniet het nog weinig bescherming. Dus we laten het lekker met rust.
Tijdens de klim naar beneden besluit mijn vrouw al dat ze niet ook nog eens naar de ruïne gaat lopen. Ze wordt moe, dus wil de snelste weg terug naar de auto. Samen met mijn oudste loopt ze dezelfde weg terug als we heen liepen. Ik loop eerst met de jongste langs de gele route de Pottenbakkersvallei (hrnčířského údolí) in. Vanaf de kapel van St. Johannes van Nepomuk verlaten we de route om opnieuw via een steil, ongemarkeerd pad omhoog te gaan. Boven vinden we inderdaad de ruïne van de Maria Welvaartskerk, welke in 1667 werd gebouwd en gebruikt werd als familiegraf voor de eigenaars van het slot in Zdoňov. Tijdens de Josef-hervormingen in 1786 werd de kerk gesloten en het interieur geveild. De kisten uit het Kolowratschen familiegraf werden overgebracht naar de parochiekerk.
De restanten van de kerk zijn goed bewaard gebleven. Samen met mijn zoon loop ik vrij snel terug, we komen tien minuten na mijn vrouw terug bij de auto. We gaan naar Broumov om te lunchen en bij te komen. Vorig jaar kwamen we in Restaurant Gritz terecht, ze hadden toen alleen een Tsjechische kaart waar we weinig van begrepen, maar wisten de juiste keuze te maken en hebben toen heerlijk gegeten. Het restaurant is nu meer voorbereid op buitenlandse gasten en heeft de menukaart laten vertalen in het Tsjechisch en Pools. Ik kies weer voor de heerlijke pasta met spinazie en crèmesaus, verder komen er twee maal cordon bleu en een grote palačinky aan tafel.
Een halve liter alcoholvrij bier erbij en uitrusten, dit is echt genieten. Toch zijn we nog niet uitgewandeld voor vandaag. Het restaurant heeft wifi, dus ik kan direct de Mapy.cz app installeren en download de offline kaart voor Tsjechië. Na het eten stappen we weer in de auto.
We rijden eerst langs Hvězda. Vorig jaar heb ik deze plek meerdere malen aangedaan, maar het blijft een bepaalde aantrekkingskracht hebben. Terwijl mijn vrouw nog uitrust in de auto, kunnen mijn zoon en ik het niet laten om even naar de kapel te lopen om het uitzicht te zien. Onderweg plukken we natuurlijk ook wat bosbessen. Bijzonder trouwens dat de struikjes hier zo vol zitten, want er wordt hier dagelijks behoorlijk wat geplukt.
We rijden door naar Slavný voor de Slavenské hřiby of Skalní hřiby. Deze stenen paddenstoelen zijn ontstaan als gevolg van de eroderende werking op de verschillende lagen zandsteen met een variërende weerstand. Ik had ze vorig jaar al gezien, maar vond ze zo bijzonder dat ik ze ook nog eens met mijn vrouw wilde bekijken. We parkeren op de betaalde parkeerplaats en lopen via de rode route naar de stenen in paddenstoelvorm.
Met mijn zoon loop ik een uitdagende route terug. Een route gemarkeerd met rode driehoekjes gaat steil naar beneden. Ik kan me zo voorstellen dat dit de weg is die het water volgt na een beste regenbui. Gelukkig is het nu droog. Hoewel de rode driehoekjes even verderop weer omhoog gaan, vervolgt het pad verder naar beneden.
Op het kaartje in de Mapy.cz app zien we dat dit pad aansluiting geeft op de gele route die weer terugvoert naar de parkeerplaats. We klauteren via de stenen steeds lager het dal in, om vervolgens op dezelfde avontuurlijke wijze via de rotsen op het gele pad weer omhoog te klimmen. Een leuke route, maar mijn vrouw had deze niet kunnen doen.
We rijden door naar Police nad Metují waar polická pouť wordt gehouden. Op het centrale plein staat een kermis, de markt zijn ze al aan het afbreken. We lijken niet veel gemist te hebben, want we zien een aantal standhouders die afgelopen zaterdag ook in Opočno stonden en ook de helft van de kermisattracties zien we hier terug. Onderweg komen we Restaurant Pizzerie Stella in Hronov tegen. Vorig jaar aten we hier ook en in mijn herinnering was het eten hier niet denderend. Mijn vrouw wil toch graag naar binnen, dus dat doen we. Het restaurant heeft een Italiaanse en Mexicaanse keuken. We bestellen nachos met guacamole vooraf en als hoofdgerecht een wrap en lasagne en pizza voor de kinderen. De nachos heeft weinig met nachos te maken, we krijgen een soort vette gefrituurde dunne aardappelchips. Ook het hoofdgerecht is niet helemaal wat we er van verwachten, we ruilen onderling onze borden zodat we in elk geval nog een beetje lekker eten. We rijden een toeristische route terug over Nové Mesto en zijn redelijk op tijd terug in het huisje. Vanavond pakken we de tassen weer in, want ons verblijf in dit huisje zit er morgen op.
Ad Verschoor
Donateur
Patrick wat een heerlijke verhalen maak je ervan en wat een prachtige foto's. Ik verslind iedere aflevering weer.
Bedankt !!
Bedankt !!
gaaf om te lezen! leuk dat je op een paar dezelfde plaatsen geweest bent! mooi bruggetje en paadje daar bij Hvesda naar beneden hé! en die Cordon bleu's bij Gritz.. jammie! de kinders konden ze niet op bij ons... 
!
!Bedankt voor alle leuke reacties. Door alle drukte vordert het verhaal langzaam, maar het komt!
Zaterdag 13 augustus – Dag 9
We staan op tijd op. Na het ontbijt pakken we de auto in, de eigenaresse van het huisje komt afscheid nemen en heeft wat lekkers als souvenir voor de kinderen. Ze vraagt naar onze plannen voor volgend jaar. Ondanks dat we zeer tevreden zijn over dit verblijf, weten we zeker dat we hier volgend jaar niet terug komen. Voor nu hebben we het hier gezien. We willen eerst andere delen van Tsjechië zien. Van alle verblijven die we tot nu toe in Tsjechië gehad hebben, was dit veruit de beste, dit laten we haar nog wel even weten. We worden uitgezwaaid en vertrekken richting Dětenice. Het duurt niet lang voor we de eerste reeën in het veld spotten.
Bij de rotonde boven Úlibice op de weg naar Jičín zie ik weer de grote kraam met vliegers waar ik vorig jaar ook al meerdere exemplaren kocht. Ik stop even snel om twee tuigjes te kopen, want daar heb ik nog wel eens een tekort aan. De navigatie stuurt ons via Podhradi en we zien hier op de heuvel iets staan. Volgens de kaart gaat het om een uitkijkpunt en een ruïne. We kunnen de auto vlakbij parkeren en hoeven maar een klein stukje omhoog.
Een heel steil stukje, dat wel, en nou heb ik al vaker geschreven over een steil wandelpad... deze ging echt steil!
Boven was, zoals altijd, natuurlijk wel weer een mooi uitzicht. Met steun aan elkaar komen we beneden, de kinderen glijden met hun broeken door het zand.
Bij Dětenice worden we een weiland op gestuurd waar we 40 CZK betalen om te parkeren. Bij de ingang van de tuin naar de zámek staat een kraampje waar betaald moet worden. Er staan verschillende bedragen variërend van 60 – 280 CZK (voor bezoek aan de brouwerij, het kasteel of een combinatie). De jongen en meid achter de kassa kennen geen Engels of Duits, zeggen ze. Wij proberen duidelijk te maken dat we voor het Foodfestival komen en graag willen weten hoeveel we daarvoor moeten betalen. We mogen zo doorlopen, maar het meisje zegt in het Engels dat we op de markt met bonnen moeten betalen. We kunnen er tien kopen voor 250 CZK. Gemakkelijk voor ons om mee te rekenen, want dit betekent dat één bon ongeveer € 1,- waard is.
We lopen door de tuin waar ook twee struisvogels hun verblijf hebben. De omgeving van dit verblijf is met linten afgezet. We zien hoe de struisvogels gefixeerd heen en weer lopen als ze nieuwe mensen het pad op zien komen. Op de grond liggen drie eieren, willen ze die beschermen? Of verwachten ze gevoerd te worden?
Bij aankomst op het Foodfestival vallen we direct met onze neus in een schijngevecht op het terras van de taverne. De spelers maken er een mooi stuk van en ondanks dat we geen woord verstaan, kunnen we het verhaal goed volgen. We vermaken ons kostelijk. Bij het oplopen van de markt begint een meisje in het wit en met wit geschminkt gezicht tegen ons te praten. “English? Deutsch?” Waarop ze antwoordt: “Gutendak, gutendak” en ons met de hand het terrein op wijst. Het marktje is leuk opgezet, niet bijzonder groot, en alle standhouders zijn verkleed.
De prijzen zijn fors voor Tsjechische begrippen; 3 bonnen voor een stukje rib en zelfs 6 bonnen voor een kleine portie garnalen. Mijn oudste wil graag kippenvleugeltjes en ik wil wel een bekertje goulash proberen. Er liggen stukken brood die we erbij kunnen pakken en een houten lepeltje. De goulash is goed heet en smaakt prima, mijn zoon is ook tevreden over zijn kipkluiven. Met een flesje cola en een halve liter bier zijn we ook al weer door de bonnen heen.
Tussendoor gebeuren er steeds dingen tussen de kramen door. Dan weer een ruiter die met tromgeroffel langs komt lopen of een middeleeuws bandje waarop vreemde types gingen dansen. Een man met slang en een enge dame met opgezette dieren in haar arm waren bereid om met het publiek op de foto te gaan. We hadden gezien dat er om twee uur een groot riddertoernooi in de arena zou zijn, maar omdat we geen polsbandjes hebben (die krijg je blijkbaar bij de rondleiding door het kasteel), mogen we hier niet kijken.
Wij duiken de taverne in wat werkelijk een unieke ervaring is. De taverne is groot en donker. Het is binnen gigantisch druk en als onze ogen aan het duister wennen, zien we dat het gebouw uit drie ruimtes bestaat. In de eerste is de bar gevestigd, in de tweede een haardvuur waarboven vlees geroosterd wordt en de derde ruimte is morbide. Er zijn op allerlei plekken schedels verwerkt, er hangen martelkooien en zelfs een lijk aan de strop.
De grote tafels zijn vrijwel allemaal bezet en er omheen lopen mensen op zoek naar een plekje. Het personeel, gekleed in middeleeuws tenue, rent hier schreeuwend tussendoor met grote pullen bier of stenen borden met grote stukken vlees waar een mes in is gestoken. Deze pullen worden met een smak op de tafels gegooid, waarna de lege borden hoog worden opgestapeld om vervolgens al schreeuwend weer terug te rennen. Wij vinden een plekje en krijgen zowel een Engelse als een Duitse menukaart. Op de menukaart staat oa de geschiedenis van de kasteelbrouwerij beschreven en leuke categorieën zoals: ‘Fressen für ein zahlreiches Gefolge’. We bestellen een portie ribben, kippenvleugeltjes en een medovník. De bereiding duurt lang, begrijpelijk vanwege de drukte, maar we vermaken ons prima met alles wat er om ons heen te zien is. Na een uur krijgen we ons eten. De smaak is goed. Als we ons vol hebben gegeten (de borden zijn nog niet leeg), lopen we nog 1 rondje over de markt. De markt ligt tussen de taverne, de bierbrouwerij en een hotel dat ook volledig in middeleeuwse entourage in ingericht. We werpen een blik op de receptie en besluiten dan dat deze aan onze bucketlist moet worden toegevoegd. Hier willen we ooit nog een keer verblijven. Voor de deur van de taverne zien we trouwens nog een witte tijger op de stoep, we hebben het dan over de vlinder met deze naam.
Bij de slagboom worden we uitgezwaaid door het meisje in het wit “tjoess!”. En ook de jongeman bij de kassa even verderop blijkt wat meer dan alleen Tsjechisch te kunnen spreken, want hij roept “auf wiedersehen” wanneer we hem passeren. Eén van de struisvogels die eerder nog druk heen en weer ijsbeerde is nu op een ei gaan zitten. De andere twee eieren zijn weggerold.
We zijn nog maar net onderweg als mijn vrouw bij Domousnice iets naast de weg ziet zwemmen; ratten? Otters? Ze weet het niet zeker, dus ik keer de auto om deze veiliger weg te kunnen zetten. Er blijkt een familie beverratten rond te zwemmen, minstens 12 exemplaren van verschillende grootte. Waar we in Nederland ons stinkende best doen om deze dieren uit te roeien, lijkt dit waterrijke gebied direct naast het dorp speciaal voor deze dieren ingericht. Een aantal dieren doet zich tegoed aan (aard)appels die door iemand op een hoopje op de kant zijn gelegd.
We willen een toeristische route rijden en voorkomen dat de navigatie ons vanaf Madé Bodeslav over grote wegen laat rijden. Midden tussen onze huidige locatie en Třebenice zie ik een geel gekleurd plaatsje met de naam Kokořín. De naam herinner ik me nog van vroeger, maar wat was er ook al weer mee…?
We draaien bij Madé Bodeslav de snelweg op. Een klein stukje verderop draaien we er ook al weer af. We komen onder een imposante brug door, het spoorwegviaduct (železniční viadukt) Krnsko.
In Bezno stoppen we voor een ijsje. Ik bestel iets waarvan ik denk dat het een milkshake is. Geschudde melk is het inderdaad, met een zakje poeder voor de smaak (in mijn geval framboos), maar er wordt geen ijs aan toegevoegd. Jammer!
We rijden verder en komen via een wirwar aan haarspeldbochten in Kokořínský důl. Deze omgeving is wel mooi, zeg. Het water onderin het dal staat behoorlijk hoog. We vragen ons af of deze weg wel droog blijft staan als het smeltwater aan het einde van de winter naar beneden stroomt. We verlaten het dal via een zelfde weg met haarspeldbochten. In één van deze bochten valt ons oog ineens op een sprookjesachtig kasteeltje. Hoog op de zandstenen rots domineert een ronde toren met spitse punt boven de muren, daarnaast de rode daken van de kasteelgebouwen.
Deze komt ook op de bucketlist, één van de komende jaren zullen we deze zeker gaan bezoeken.
De weg volgt grotendeels de Elbe en via Litoměřice rijden we in de richting van Třebenice. We hebben geboekt bij Penzion Kocourov. Tegen 19:00 uur komen we daar aan.
Het pension heeft geen aparte receptie, dus we melden ons in het restaurant. Daar worden onze gegevens opgenomen en we krijgen 2 sleutels overhandigd. Kamer 1 en kamer 3, dat is jammer, we zitten dus niet bij elkaar. De vrouw die ons de sleutels geeft, gaat verder met haar eigen dingen en als ik vraag waar we naartoe moeten, maakt ze een handgebaar naar rechts en zegt “up”. We lopen het pension binnen en openen de eerste kamer. Even een schrik... deze kamer is aanzienlijk minder als waar we zojuist vandaan komen. Klein, met twee losse bedden en bepaald niet schoon. Smoezelige vloerbedekking met vochtvlekken, gaten in het beddengoed en een grauw kleedje op het tafeltje. De andere kamer zit niet eens op slot als we hier voor het eerst komen. Deze is iets ruimer, maar stinkt. Eerst maar het raam openen dus. Mijn zoon opent ook het raam in de eerste kamer en laat met zijn ellebogen twee strepen achter in de stoffige vensterbank. ‘Waar zijn we beland?’ Op het tafeltje staan natte drinkglazen, ik til er eentje op en zie dat het dienblad ook nat is. Zullen deze net zijn schoongemaakt? Ik ruik eraan maar zet het verschrikt terug, “Gatver, die ruiken zuur!”
“Ik wil hier niets eens op slapen,” zegt mijn vrouw. “Kijk eens om je heen, alles is vies. Echt alles”. Als ik het prullenbakje open doe, zie ik dat zelfs die niet geleegd is. Er liggen vieze zakdoekjes en een paar oude sokken in. Maar ja, wat moeten we dan? We gaan net moedeloos op het bed zitten als mijn zoontje de kamer weer komt binnen gelopen. “Op onze slaapkamer zitten druppels plas op de wc-bril.” Dat was voor ons de druppel, we gaan hier weg. Geen haar op ons hoofd die er nog aan denkt om hier ook maar 1 minuut langer te blijven. We gaan wel op zoek naar een ander adres, desnoods slapen we in de auto. Voor de € 60,- per nacht die we hier zouden moeten betalen, kunnen we ongetwijfeld een hotel vinden. Ik google nog snel voor een overnachtingsadres in de buurt en maak een printscreen. Die hebben we dan in elk geval in de telefoon staan.
Terug in het restaurant komt een andere (oudere) vrouw naar ons toe. “We like to talk tot the lady who helped us earlier”. Er wordt geknikt en de vrouw wordt er bij geroepen. “We are not happy with the quality of the room.” De vrouw lijkt onze opmerking in het Tsjechisch te verlaten voor de oudere vrouw en antwoord dat ze geen andere kamers hebben. “Then we would like to check out and look for another place to stay”. We leveren de sleutels in en de vrouw lijkt niet eens verbaasd over deze gang van zaken. Ze pakt een doekje en gaat onverstoord verder achter de bar. Wij duiken de auto weer in om zonder duidelijke richting weer op pad te gaan.
We letten op bordjes die een hotel of ubytóvní aangeven, want daar kunnen we wellicht overnachten. De eerste komen we tegen op een industrieterrein aan de rand van Lovosice. Het gebouw geeft ons een goede eerste indruk, maar nadat we vriendelijk begroet worden door een serveerster blijkt het volledig volgeboekt door een groep sporters. Op de printscreen die ik heb gemaakt stond een adres in Terezin, dus daar navigeren we naartoe. Eenmaal daar zien we niets waar we ons kunnen melden. Hebben we verkeerd gekeken? Is het inmiddels gesloten? Of wordt het vanaf afstand verhuurd? De sfeer in de auto is inmiddels tot een dieptepunt gedaald. “Hebben jullie er nog wel zin in? Of zal ik gewoon terug naar Nederland rijden?” Met wat gezucht en gesteun komt iedereen tot de conclusie dat dit wel een hele beroerde manier is om je vakantie te eindigen en dat we die dagen hier in deze regio toch nog graag zouden willen doen. Ik zoek op het navigatiesysteem naar een hotel in mijn omgeving en deze geeft aan dat we 600 meter van ééntje verwijderd zijn. Voor de deur van Parkhotel Terezín staan twee auto’s met Nederlands kenteken, dus dat stelt ons iets gerust. Het restaurant is gesloten, maar het briefje op de deur vertelt wel (in het Tsjechisch, Engels en Duits) dat we een nummer kunnen bellen voor de receptie. Met het woordenboekje in de hand bel ik het nummer om te vragen of ze vanavond plek hebben voor vier personen. Dat blijkt het geval, zo krijg ik in het Engels te horen. Met de vraag wanneer we arriveren. Als we antwoorden dat we voor de deur staan, vraagt de man of we één moment geduld hebben, hij komt er aan. Ondertussen zie ik iemand naar één van de Nederlandse auto’s lopen, ik schiet hem snel aan om te vragen hoe het met de kwaliteit van de kamers is gesteld. Volgens hem zijn deze in orde, simpel, maar goedkoop en schoon. Meer hebben wij niet nodig. De eigenaar staat inmiddels ook al buiten, dus we lopen met hem naar binnen. Een uiterst vriendelijke man overigens. Hij wil ons twee kamers aanbieden omdat er geen familiekamers meer zijn. Tenminste, er is er wel eentje vrij, maar die wordt niet verhuurd omdat de televisie het niet doet. Maar die hebben wij helemaal niet nodig! Een kamer zonder tv is prima voor ons. De eigenaar stelt voor om dan met ons naar boven te lopen, zodat hij zelf de kamer nog even kan inspecteren. Wij weten dan eigenlijk al genoeg en vragen of we hier ook vier nachten zouden kunnen blijven. “We’ll talk about that tomorrow at breakfast,” antwoordt hij. De kamer is ruimer dan we verwacht hadden en gelukkig schoon. We krijgen de tip om in Litoměřice te gaan eten. De horeca in Terezín beperkt zich tot een pizzeria en kroeg.
Op het plein in Litoměřice zien we verschillende restaurantjes. Bij de meeste is het druk. Wij kiezen voor het restaurant dat op de kaart een selectie pasta’s en menu’s met verschillende burgers aanbiedt. Ik kies een pasta, vrouw en kids gaan voor de burgers met patat. Beiden smaken prima. De burgers van rundvlees zien er goed uit, dus die wil ik zelf deze week ook eens proberen. Na het eten keren we terug naar het hotel om op onze (heerlijke) bedden in slaap te vallen.
Zaterdag 13 augustus – Dag 9
We staan op tijd op. Na het ontbijt pakken we de auto in, de eigenaresse van het huisje komt afscheid nemen en heeft wat lekkers als souvenir voor de kinderen. Ze vraagt naar onze plannen voor volgend jaar. Ondanks dat we zeer tevreden zijn over dit verblijf, weten we zeker dat we hier volgend jaar niet terug komen. Voor nu hebben we het hier gezien. We willen eerst andere delen van Tsjechië zien. Van alle verblijven die we tot nu toe in Tsjechië gehad hebben, was dit veruit de beste, dit laten we haar nog wel even weten. We worden uitgezwaaid en vertrekken richting Dětenice. Het duurt niet lang voor we de eerste reeën in het veld spotten.
Bij de rotonde boven Úlibice op de weg naar Jičín zie ik weer de grote kraam met vliegers waar ik vorig jaar ook al meerdere exemplaren kocht. Ik stop even snel om twee tuigjes te kopen, want daar heb ik nog wel eens een tekort aan. De navigatie stuurt ons via Podhradi en we zien hier op de heuvel iets staan. Volgens de kaart gaat het om een uitkijkpunt en een ruïne. We kunnen de auto vlakbij parkeren en hoeven maar een klein stukje omhoog.
Een heel steil stukje, dat wel, en nou heb ik al vaker geschreven over een steil wandelpad... deze ging echt steil!
Boven was, zoals altijd, natuurlijk wel weer een mooi uitzicht. Met steun aan elkaar komen we beneden, de kinderen glijden met hun broeken door het zand.
Bij Dětenice worden we een weiland op gestuurd waar we 40 CZK betalen om te parkeren. Bij de ingang van de tuin naar de zámek staat een kraampje waar betaald moet worden. Er staan verschillende bedragen variërend van 60 – 280 CZK (voor bezoek aan de brouwerij, het kasteel of een combinatie). De jongen en meid achter de kassa kennen geen Engels of Duits, zeggen ze. Wij proberen duidelijk te maken dat we voor het Foodfestival komen en graag willen weten hoeveel we daarvoor moeten betalen. We mogen zo doorlopen, maar het meisje zegt in het Engels dat we op de markt met bonnen moeten betalen. We kunnen er tien kopen voor 250 CZK. Gemakkelijk voor ons om mee te rekenen, want dit betekent dat één bon ongeveer € 1,- waard is.
We lopen door de tuin waar ook twee struisvogels hun verblijf hebben. De omgeving van dit verblijf is met linten afgezet. We zien hoe de struisvogels gefixeerd heen en weer lopen als ze nieuwe mensen het pad op zien komen. Op de grond liggen drie eieren, willen ze die beschermen? Of verwachten ze gevoerd te worden?
Bij aankomst op het Foodfestival vallen we direct met onze neus in een schijngevecht op het terras van de taverne. De spelers maken er een mooi stuk van en ondanks dat we geen woord verstaan, kunnen we het verhaal goed volgen. We vermaken ons kostelijk. Bij het oplopen van de markt begint een meisje in het wit en met wit geschminkt gezicht tegen ons te praten. “English? Deutsch?” Waarop ze antwoordt: “Gutendak, gutendak” en ons met de hand het terrein op wijst. Het marktje is leuk opgezet, niet bijzonder groot, en alle standhouders zijn verkleed.
De prijzen zijn fors voor Tsjechische begrippen; 3 bonnen voor een stukje rib en zelfs 6 bonnen voor een kleine portie garnalen. Mijn oudste wil graag kippenvleugeltjes en ik wil wel een bekertje goulash proberen. Er liggen stukken brood die we erbij kunnen pakken en een houten lepeltje. De goulash is goed heet en smaakt prima, mijn zoon is ook tevreden over zijn kipkluiven. Met een flesje cola en een halve liter bier zijn we ook al weer door de bonnen heen.
Tussendoor gebeuren er steeds dingen tussen de kramen door. Dan weer een ruiter die met tromgeroffel langs komt lopen of een middeleeuws bandje waarop vreemde types gingen dansen. Een man met slang en een enge dame met opgezette dieren in haar arm waren bereid om met het publiek op de foto te gaan. We hadden gezien dat er om twee uur een groot riddertoernooi in de arena zou zijn, maar omdat we geen polsbandjes hebben (die krijg je blijkbaar bij de rondleiding door het kasteel), mogen we hier niet kijken.
Wij duiken de taverne in wat werkelijk een unieke ervaring is. De taverne is groot en donker. Het is binnen gigantisch druk en als onze ogen aan het duister wennen, zien we dat het gebouw uit drie ruimtes bestaat. In de eerste is de bar gevestigd, in de tweede een haardvuur waarboven vlees geroosterd wordt en de derde ruimte is morbide. Er zijn op allerlei plekken schedels verwerkt, er hangen martelkooien en zelfs een lijk aan de strop.
De grote tafels zijn vrijwel allemaal bezet en er omheen lopen mensen op zoek naar een plekje. Het personeel, gekleed in middeleeuws tenue, rent hier schreeuwend tussendoor met grote pullen bier of stenen borden met grote stukken vlees waar een mes in is gestoken. Deze pullen worden met een smak op de tafels gegooid, waarna de lege borden hoog worden opgestapeld om vervolgens al schreeuwend weer terug te rennen. Wij vinden een plekje en krijgen zowel een Engelse als een Duitse menukaart. Op de menukaart staat oa de geschiedenis van de kasteelbrouwerij beschreven en leuke categorieën zoals: ‘Fressen für ein zahlreiches Gefolge’. We bestellen een portie ribben, kippenvleugeltjes en een medovník. De bereiding duurt lang, begrijpelijk vanwege de drukte, maar we vermaken ons prima met alles wat er om ons heen te zien is. Na een uur krijgen we ons eten. De smaak is goed. Als we ons vol hebben gegeten (de borden zijn nog niet leeg), lopen we nog 1 rondje over de markt. De markt ligt tussen de taverne, de bierbrouwerij en een hotel dat ook volledig in middeleeuwse entourage in ingericht. We werpen een blik op de receptie en besluiten dan dat deze aan onze bucketlist moet worden toegevoegd. Hier willen we ooit nog een keer verblijven. Voor de deur van de taverne zien we trouwens nog een witte tijger op de stoep, we hebben het dan over de vlinder met deze naam.
Bij de slagboom worden we uitgezwaaid door het meisje in het wit “tjoess!”. En ook de jongeman bij de kassa even verderop blijkt wat meer dan alleen Tsjechisch te kunnen spreken, want hij roept “auf wiedersehen” wanneer we hem passeren. Eén van de struisvogels die eerder nog druk heen en weer ijsbeerde is nu op een ei gaan zitten. De andere twee eieren zijn weggerold.
We zijn nog maar net onderweg als mijn vrouw bij Domousnice iets naast de weg ziet zwemmen; ratten? Otters? Ze weet het niet zeker, dus ik keer de auto om deze veiliger weg te kunnen zetten. Er blijkt een familie beverratten rond te zwemmen, minstens 12 exemplaren van verschillende grootte. Waar we in Nederland ons stinkende best doen om deze dieren uit te roeien, lijkt dit waterrijke gebied direct naast het dorp speciaal voor deze dieren ingericht. Een aantal dieren doet zich tegoed aan (aard)appels die door iemand op een hoopje op de kant zijn gelegd.
We willen een toeristische route rijden en voorkomen dat de navigatie ons vanaf Madé Bodeslav over grote wegen laat rijden. Midden tussen onze huidige locatie en Třebenice zie ik een geel gekleurd plaatsje met de naam Kokořín. De naam herinner ik me nog van vroeger, maar wat was er ook al weer mee…?
We draaien bij Madé Bodeslav de snelweg op. Een klein stukje verderop draaien we er ook al weer af. We komen onder een imposante brug door, het spoorwegviaduct (železniční viadukt) Krnsko.
In Bezno stoppen we voor een ijsje. Ik bestel iets waarvan ik denk dat het een milkshake is. Geschudde melk is het inderdaad, met een zakje poeder voor de smaak (in mijn geval framboos), maar er wordt geen ijs aan toegevoegd. Jammer!
We rijden verder en komen via een wirwar aan haarspeldbochten in Kokořínský důl. Deze omgeving is wel mooi, zeg. Het water onderin het dal staat behoorlijk hoog. We vragen ons af of deze weg wel droog blijft staan als het smeltwater aan het einde van de winter naar beneden stroomt. We verlaten het dal via een zelfde weg met haarspeldbochten. In één van deze bochten valt ons oog ineens op een sprookjesachtig kasteeltje. Hoog op de zandstenen rots domineert een ronde toren met spitse punt boven de muren, daarnaast de rode daken van de kasteelgebouwen.
Deze komt ook op de bucketlist, één van de komende jaren zullen we deze zeker gaan bezoeken.
De weg volgt grotendeels de Elbe en via Litoměřice rijden we in de richting van Třebenice. We hebben geboekt bij Penzion Kocourov. Tegen 19:00 uur komen we daar aan.
Het pension heeft geen aparte receptie, dus we melden ons in het restaurant. Daar worden onze gegevens opgenomen en we krijgen 2 sleutels overhandigd. Kamer 1 en kamer 3, dat is jammer, we zitten dus niet bij elkaar. De vrouw die ons de sleutels geeft, gaat verder met haar eigen dingen en als ik vraag waar we naartoe moeten, maakt ze een handgebaar naar rechts en zegt “up”. We lopen het pension binnen en openen de eerste kamer. Even een schrik... deze kamer is aanzienlijk minder als waar we zojuist vandaan komen. Klein, met twee losse bedden en bepaald niet schoon. Smoezelige vloerbedekking met vochtvlekken, gaten in het beddengoed en een grauw kleedje op het tafeltje. De andere kamer zit niet eens op slot als we hier voor het eerst komen. Deze is iets ruimer, maar stinkt. Eerst maar het raam openen dus. Mijn zoon opent ook het raam in de eerste kamer en laat met zijn ellebogen twee strepen achter in de stoffige vensterbank. ‘Waar zijn we beland?’ Op het tafeltje staan natte drinkglazen, ik til er eentje op en zie dat het dienblad ook nat is. Zullen deze net zijn schoongemaakt? Ik ruik eraan maar zet het verschrikt terug, “Gatver, die ruiken zuur!”
“Ik wil hier niets eens op slapen,” zegt mijn vrouw. “Kijk eens om je heen, alles is vies. Echt alles”. Als ik het prullenbakje open doe, zie ik dat zelfs die niet geleegd is. Er liggen vieze zakdoekjes en een paar oude sokken in. Maar ja, wat moeten we dan? We gaan net moedeloos op het bed zitten als mijn zoontje de kamer weer komt binnen gelopen. “Op onze slaapkamer zitten druppels plas op de wc-bril.” Dat was voor ons de druppel, we gaan hier weg. Geen haar op ons hoofd die er nog aan denkt om hier ook maar 1 minuut langer te blijven. We gaan wel op zoek naar een ander adres, desnoods slapen we in de auto. Voor de € 60,- per nacht die we hier zouden moeten betalen, kunnen we ongetwijfeld een hotel vinden. Ik google nog snel voor een overnachtingsadres in de buurt en maak een printscreen. Die hebben we dan in elk geval in de telefoon staan.
Terug in het restaurant komt een andere (oudere) vrouw naar ons toe. “We like to talk tot the lady who helped us earlier”. Er wordt geknikt en de vrouw wordt er bij geroepen. “We are not happy with the quality of the room.” De vrouw lijkt onze opmerking in het Tsjechisch te verlaten voor de oudere vrouw en antwoord dat ze geen andere kamers hebben. “Then we would like to check out and look for another place to stay”. We leveren de sleutels in en de vrouw lijkt niet eens verbaasd over deze gang van zaken. Ze pakt een doekje en gaat onverstoord verder achter de bar. Wij duiken de auto weer in om zonder duidelijke richting weer op pad te gaan.
We letten op bordjes die een hotel of ubytóvní aangeven, want daar kunnen we wellicht overnachten. De eerste komen we tegen op een industrieterrein aan de rand van Lovosice. Het gebouw geeft ons een goede eerste indruk, maar nadat we vriendelijk begroet worden door een serveerster blijkt het volledig volgeboekt door een groep sporters. Op de printscreen die ik heb gemaakt stond een adres in Terezin, dus daar navigeren we naartoe. Eenmaal daar zien we niets waar we ons kunnen melden. Hebben we verkeerd gekeken? Is het inmiddels gesloten? Of wordt het vanaf afstand verhuurd? De sfeer in de auto is inmiddels tot een dieptepunt gedaald. “Hebben jullie er nog wel zin in? Of zal ik gewoon terug naar Nederland rijden?” Met wat gezucht en gesteun komt iedereen tot de conclusie dat dit wel een hele beroerde manier is om je vakantie te eindigen en dat we die dagen hier in deze regio toch nog graag zouden willen doen. Ik zoek op het navigatiesysteem naar een hotel in mijn omgeving en deze geeft aan dat we 600 meter van ééntje verwijderd zijn. Voor de deur van Parkhotel Terezín staan twee auto’s met Nederlands kenteken, dus dat stelt ons iets gerust. Het restaurant is gesloten, maar het briefje op de deur vertelt wel (in het Tsjechisch, Engels en Duits) dat we een nummer kunnen bellen voor de receptie. Met het woordenboekje in de hand bel ik het nummer om te vragen of ze vanavond plek hebben voor vier personen. Dat blijkt het geval, zo krijg ik in het Engels te horen. Met de vraag wanneer we arriveren. Als we antwoorden dat we voor de deur staan, vraagt de man of we één moment geduld hebben, hij komt er aan. Ondertussen zie ik iemand naar één van de Nederlandse auto’s lopen, ik schiet hem snel aan om te vragen hoe het met de kwaliteit van de kamers is gesteld. Volgens hem zijn deze in orde, simpel, maar goedkoop en schoon. Meer hebben wij niet nodig. De eigenaar staat inmiddels ook al buiten, dus we lopen met hem naar binnen. Een uiterst vriendelijke man overigens. Hij wil ons twee kamers aanbieden omdat er geen familiekamers meer zijn. Tenminste, er is er wel eentje vrij, maar die wordt niet verhuurd omdat de televisie het niet doet. Maar die hebben wij helemaal niet nodig! Een kamer zonder tv is prima voor ons. De eigenaar stelt voor om dan met ons naar boven te lopen, zodat hij zelf de kamer nog even kan inspecteren. Wij weten dan eigenlijk al genoeg en vragen of we hier ook vier nachten zouden kunnen blijven. “We’ll talk about that tomorrow at breakfast,” antwoordt hij. De kamer is ruimer dan we verwacht hadden en gelukkig schoon. We krijgen de tip om in Litoměřice te gaan eten. De horeca in Terezín beperkt zich tot een pizzeria en kroeg.
Op het plein in Litoměřice zien we verschillende restaurantjes. Bij de meeste is het druk. Wij kiezen voor het restaurant dat op de kaart een selectie pasta’s en menu’s met verschillende burgers aanbiedt. Ik kies een pasta, vrouw en kids gaan voor de burgers met patat. Beiden smaken prima. De burgers van rundvlees zien er goed uit, dus die wil ik zelf deze week ook eens proberen. Na het eten keren we terug naar het hotel om op onze (heerlijke) bedden in slaap te vallen.
Ad Verschoor
Donateur
Weer met plezier gelezen, jammer van het hotel. Het kokorindal is erg mooi en de moeite waard om er door te brengen.
Bij Doksy is het Machovo meer om heerlijk te zwemmen. Wij hebben er gelogeerd in een hotel in Stare Splavy aan het meer. Een andere overnachting voor ons was het autocamp in Melnik (betaalbare appartementenkamers) met goed restaurant aan een meer en tegenover een zwembad. In Kokorin staat volgens mij nog een huis in verhuur van een Nederlander.
Bij Doksy is het Machovo meer om heerlijk te zwemmen. Wij hebben er gelogeerd in een hotel in Stare Splavy aan het meer. Een andere overnachting voor ons was het autocamp in Melnik (betaalbare appartementenkamers) met goed restaurant aan een meer en tegenover een zwembad. In Kokorin staat volgens mij nog een huis in verhuur van een Nederlander.
Ik noteer het even tussen mijn Tsjechië-tips!
kuurgast
Donateur
Zámek Dětenice is echt leuk om te zien, eigenaar heeft nog een eettent in Praag.
Wat een afknapper dat ene pension, gelukkig heb je een andere overnachtingsplaats gevonden.
Ben benieuwd naar het vervolg.
Mooie foto's van al de dieren die je tegenkomt onderweg.
Wat een afknapper dat ene pension, gelukkig heb je een andere overnachtingsplaats gevonden.
Ben benieuwd naar het vervolg.
Mooie foto's van al de dieren die je tegenkomt onderweg.
goed gedaan. klasse!!!!!
Zondag 14 augustus – Dag 10
Na een goede nacht staat het ontbijt klaar in het restaurant van het hotel. Er staat een simpele buffettafel, maar met voldoende keuze. De overnachting kost ons omgerekend 75 euro’s. We vragen of we nog drie nachten kunnen blijven, wat geen probleem is.
Vandaag willen we het concentratiekamp van Terezin bezoeken. Feitelijk brengen we eigenlijk een bezoek aan de gevangenis van de Gestapo, welke in de kleine vesting gesitueerd was. De grote vesting, waar ook ons hotel staat, was het concentratiekamp of getto.
We lopen eerst zonder gids en hoewel ik best veel weet te vertellen, haken we op den duur toch aan bij een tour. De Engelssprekende gids weet net even meer te vertellen, wat het bezoek nog indrukwekkender maakt. De gruwelijkheden en bizarre omstandigheden waarin mensen verbleven, blijft ongelooflijk. We zien de slaapzalen met 23 nummers op de bedden, waar 39 gevangen werden ondergebracht. De groep van de tour bestaat uit een 25 man en de ruimte lijkt daarvoor al te klein, dus wij vluchten snel naar buiten. Stel je voor, nog 14 er bij... De isolatiecellen leken in eerste instantie daardoor nog ruim, tot we te horen kregen welk lot de gevangenen daar te wachten stond...
We horen wat er gebeurde met hen die poogden te ontsnappen. En over de drie die wel succesvol wegkwamen over de muur met een houten trap op de avond van vijf december, toen de bewakers Sint Nicolaus vierden.
We lopen vijfhonderd meter door de muren van de oude vestingstad en bedenk ik me hoe zonde het is. Een vestingplaats vergelijkbaar met Bourtagne, maar de hele geschiedenis van voor 1940 is niet meer relevant, want deze plek zal voor altijd herinnerd worden door de gruwelijkheden van WO2. De gruwelijkheden hielden trouwens niet op bij de bevrijding, want een tweede gids horen we vertellen over de donkere kant van onze geschiedenis. Hoe de gevangenis na de bevrijding nog gewoon in functie bleef en de Duitsers die er werkzaam waren geweest, werden opgespoord om opgesloten te worden en dezelfde behandeling te ondergaan als die ze zelf uitgevoerd hadden.
We worden niet vrolijk van het bezoek en mijn zoon vindt het er ook niet leuk. “Dat weet ik, maar dit is leerzaam en daar gaat het om”, zeg ik hem terwijl we de expositie bekijken.
Na een broodje gegeten te hebben, gaan we naar het getto-museum in de grote vesting. We kunnen hier dezelfde entreekaart als vanmorgen gebruiken en mogen ook nog een derde plek, de Magdeburg barakken, bezoeken. Het gebouw waarin het museum gevestigd is, deed in de oorlogsjaren dienst als opvanghuis voor Tsjechische jongens tussen de 10 en 14 jaar oud. Hoewel het niet was toegestaan, probeerden vrijwilligers de jongens hier zoveel mogelijk ‘normale dingen’ te laten doen om de gruwelijkheden enigszins te vergeten en hen les te geven in een leven na de oorlog. Helaas is er slechts een handvol jongens wie dit leven gegund was en heeft niemand die de lessen gaf de oorlog overleefd. Op een maquette in het museum zien we dat de vesting niets veranderd is sinds de tijd dat deze als getto fungeerde. Alles gebouwen die op de maquette zijn afgebeeld zijn nu nog in vergelijkbare staat. Het enige verschil is dat het park nu vrij toegankelijk is en de grote wegen niet meer zijn afgesloten door hoge hekken. Vreemd om te zien dat ons hotel in die tijd blijkbaar al een vergelijkbare functie vervulde, namelijk als logies voor SS-officieren. Het bezoek is zeker interessant en maakt grote indruk, maar duurt te lang voor onze kinderen. De verschrikkingen houden hun trouwens ook erg bezig.
Om het hoofd weer even fris te krijgen, stappen we daarom in de auto om nog een ruïne te bekijken. Tussen Vlatislav en Sutom ligt het plaatsje Skalka met daar een Zámek en ruïne met dezelfde naam. Terwijl we onderweg zijn, zien we al een hele tijd een ruïne duidelijk bovenop een bergtop, we zijn eerst daarom ook wat verbaasd als de tomtom ons ineens toch naar een andere locatie wijst. Maar als snel zien we hier ook een toren uitsteken.
Klimmen is hier vrijwel niet nodig, want we kunnen bijna onder de toren parkeren vanaf waar we een kleine honderd meter lopen. Op een bankje bij de Zámek zit een man en op een bordje zien we iets staan met entreebedragen. De man spreekt alleen Tsjechisch, dus het is ons niet duidelijk of we moeten betalen. Hij laat een bierglas gevuld met muntgeld zien, maar gebaart ook dat we door kunnen lopen. Dat doen we ook. Het is een klein stukje omhoog naar het uitkijkpunt. Als we om ons heen kijken, zien we verschillende bergen waarop elk een ruïne staat. We hebben dus wat te doen de komende dagen.
Omdat we nu nog haast niet geklommen hebbe,n besluiten we door te rijden naar de dichtstbijzijnde. In dit geval de ruïne van de burcht Ostrý, vlak onder Milešov. We lopen de blauwe route vanaf de weg naar Kocourov het bos in. Het gaat eerst nog vrij vlak, maar al snel ook de hoogte in. Vrijwel het hele kasteel lijkt hier al op de helling en het pad te liggen, want het ligt bezaaid met losse stenen. We zijn benieuwd of er boven nog wat staat. Terwijl we bijna boven zijn, begint het pad rond de berg te draaien en we komen ineens op een plekje waar de wind vanuit het dal omhoog waait. Heerlijk zeg, even doorwaaien. Een klein stukje verder komen we bij de kasteeltrap. Boven zijn de restanten van een poort en een stuk muur.
Vanaf de top hebben we een mooi uitzicht over de omgeving, we maken een selfie. Aan een boom hangt een kistje met daarin een schrift waar mensen die de ruïne bezocht hebben hun naam achterlaten. We hebben alleen een markeerstift in de rugzak, maar maken toch van de gelegenheid gebruik. Als we teruglopen zien we dat het bos wat engs heeft; sommige bomen lijken ons aan te kijken...
Eten doen we vandaag in een pizzeria in Litoměřice. We eten alle vier een (goed smakende) pizza en zijn inclusief drinken en fooi slechts 650 CZK kwijt.
Na een goede nacht staat het ontbijt klaar in het restaurant van het hotel. Er staat een simpele buffettafel, maar met voldoende keuze. De overnachting kost ons omgerekend 75 euro’s. We vragen of we nog drie nachten kunnen blijven, wat geen probleem is.
Vandaag willen we het concentratiekamp van Terezin bezoeken. Feitelijk brengen we eigenlijk een bezoek aan de gevangenis van de Gestapo, welke in de kleine vesting gesitueerd was. De grote vesting, waar ook ons hotel staat, was het concentratiekamp of getto.
We lopen eerst zonder gids en hoewel ik best veel weet te vertellen, haken we op den duur toch aan bij een tour. De Engelssprekende gids weet net even meer te vertellen, wat het bezoek nog indrukwekkender maakt. De gruwelijkheden en bizarre omstandigheden waarin mensen verbleven, blijft ongelooflijk. We zien de slaapzalen met 23 nummers op de bedden, waar 39 gevangen werden ondergebracht. De groep van de tour bestaat uit een 25 man en de ruimte lijkt daarvoor al te klein, dus wij vluchten snel naar buiten. Stel je voor, nog 14 er bij... De isolatiecellen leken in eerste instantie daardoor nog ruim, tot we te horen kregen welk lot de gevangenen daar te wachten stond...
We horen wat er gebeurde met hen die poogden te ontsnappen. En over de drie die wel succesvol wegkwamen over de muur met een houten trap op de avond van vijf december, toen de bewakers Sint Nicolaus vierden.
We lopen vijfhonderd meter door de muren van de oude vestingstad en bedenk ik me hoe zonde het is. Een vestingplaats vergelijkbaar met Bourtagne, maar de hele geschiedenis van voor 1940 is niet meer relevant, want deze plek zal voor altijd herinnerd worden door de gruwelijkheden van WO2. De gruwelijkheden hielden trouwens niet op bij de bevrijding, want een tweede gids horen we vertellen over de donkere kant van onze geschiedenis. Hoe de gevangenis na de bevrijding nog gewoon in functie bleef en de Duitsers die er werkzaam waren geweest, werden opgespoord om opgesloten te worden en dezelfde behandeling te ondergaan als die ze zelf uitgevoerd hadden.
We worden niet vrolijk van het bezoek en mijn zoon vindt het er ook niet leuk. “Dat weet ik, maar dit is leerzaam en daar gaat het om”, zeg ik hem terwijl we de expositie bekijken.
Na een broodje gegeten te hebben, gaan we naar het getto-museum in de grote vesting. We kunnen hier dezelfde entreekaart als vanmorgen gebruiken en mogen ook nog een derde plek, de Magdeburg barakken, bezoeken. Het gebouw waarin het museum gevestigd is, deed in de oorlogsjaren dienst als opvanghuis voor Tsjechische jongens tussen de 10 en 14 jaar oud. Hoewel het niet was toegestaan, probeerden vrijwilligers de jongens hier zoveel mogelijk ‘normale dingen’ te laten doen om de gruwelijkheden enigszins te vergeten en hen les te geven in een leven na de oorlog. Helaas is er slechts een handvol jongens wie dit leven gegund was en heeft niemand die de lessen gaf de oorlog overleefd. Op een maquette in het museum zien we dat de vesting niets veranderd is sinds de tijd dat deze als getto fungeerde. Alles gebouwen die op de maquette zijn afgebeeld zijn nu nog in vergelijkbare staat. Het enige verschil is dat het park nu vrij toegankelijk is en de grote wegen niet meer zijn afgesloten door hoge hekken. Vreemd om te zien dat ons hotel in die tijd blijkbaar al een vergelijkbare functie vervulde, namelijk als logies voor SS-officieren. Het bezoek is zeker interessant en maakt grote indruk, maar duurt te lang voor onze kinderen. De verschrikkingen houden hun trouwens ook erg bezig.
Om het hoofd weer even fris te krijgen, stappen we daarom in de auto om nog een ruïne te bekijken. Tussen Vlatislav en Sutom ligt het plaatsje Skalka met daar een Zámek en ruïne met dezelfde naam. Terwijl we onderweg zijn, zien we al een hele tijd een ruïne duidelijk bovenop een bergtop, we zijn eerst daarom ook wat verbaasd als de tomtom ons ineens toch naar een andere locatie wijst. Maar als snel zien we hier ook een toren uitsteken.
Klimmen is hier vrijwel niet nodig, want we kunnen bijna onder de toren parkeren vanaf waar we een kleine honderd meter lopen. Op een bankje bij de Zámek zit een man en op een bordje zien we iets staan met entreebedragen. De man spreekt alleen Tsjechisch, dus het is ons niet duidelijk of we moeten betalen. Hij laat een bierglas gevuld met muntgeld zien, maar gebaart ook dat we door kunnen lopen. Dat doen we ook. Het is een klein stukje omhoog naar het uitkijkpunt. Als we om ons heen kijken, zien we verschillende bergen waarop elk een ruïne staat. We hebben dus wat te doen de komende dagen.
Omdat we nu nog haast niet geklommen hebbe,n besluiten we door te rijden naar de dichtstbijzijnde. In dit geval de ruïne van de burcht Ostrý, vlak onder Milešov. We lopen de blauwe route vanaf de weg naar Kocourov het bos in. Het gaat eerst nog vrij vlak, maar al snel ook de hoogte in. Vrijwel het hele kasteel lijkt hier al op de helling en het pad te liggen, want het ligt bezaaid met losse stenen. We zijn benieuwd of er boven nog wat staat. Terwijl we bijna boven zijn, begint het pad rond de berg te draaien en we komen ineens op een plekje waar de wind vanuit het dal omhoog waait. Heerlijk zeg, even doorwaaien. Een klein stukje verder komen we bij de kasteeltrap. Boven zijn de restanten van een poort en een stuk muur.
Vanaf de top hebben we een mooi uitzicht over de omgeving, we maken een selfie. Aan een boom hangt een kistje met daarin een schrift waar mensen die de ruïne bezocht hebben hun naam achterlaten. We hebben alleen een markeerstift in de rugzak, maar maken toch van de gelegenheid gebruik. Als we teruglopen zien we dat het bos wat engs heeft; sommige bomen lijken ons aan te kijken...
Eten doen we vandaag in een pizzeria in Litoměřice. We eten alle vier een (goed smakende) pizza en zijn inclusief drinken en fooi slechts 650 CZK kwijt.
Indrukwekkend!
Ad Verschoor
Donateur
Patrick, je brengt me toch weer op plekken die ik niet ken. Terezin en Litomerice zijn me niet onbekend, maar Skalka lijkt prachtig. Temeer omdat ik er dichtbij kan komen met de auto. Ik zie uit naar je volgende bezoekjes, want ik inhaleer het verslag met diepe teugen. Heerlijk vind ik het !!!!!!!!!
Mooie verhalen weer, jullie hebben vlak bij ons gezeten, wij wonen een 20 minuten rijden vanaf Litomercice... Velke Brezno, daar is ook een Zamek waar ze vaak culinaire dagen hebben met eten en of drinken zoals in de oude tijd gewoon was, dit in combinatie met een rondleiding door de kamers van het slot. In elke kamer krijg je uitleg en staat er 1 van de lekkernijen klaar. Erg leuk.
Vlakbij op de kruising is een zeer goed restaurant, Adonis, goed eten en drinken voor een fijne prijs.
Vlakbij op de kruising is een zeer goed restaurant, Adonis, goed eten en drinken voor een fijne prijs.