Ad Verschoor
Donateur
Welkom in Boheems Zwitserland
In het noordwesten van Tsjechië, in de historische regio Bohemia, ligt het Nationaal Park Boheems Zwitserland: een stuk ongerepte natuur op de grens met Duitsland. Het Tsjechische deel noemt men Boheems, het Duitse Saksisch Zwitserland. Soms wordt het ook wel eens de ‘Tuin van Tsjechië’ genoemd omwille van de vele fruit- en wijngaarden in de omgeving.
Natuurlijk ontstaan
Boheems Zwitserland is het jongste Nationaal Park in Tsjechië en staat het meest bekend om zijn rotsformaties uit lei- en zandsteen. Miljoenen jaren geleden breidde een ondiepe zee zich hier uit. Vanaf de zanderige bodem ontstond een fascinerende zandwereld met rotstorens, bruggen en kloven allemaal omringd door weiden en bossen. Alleen al het Tsjechische deel beslaat ruim 79 km². Plaats genoeg dus om er te fietsen, klimmen, raften en wandelen.
De wandeltocht begint langs de Kamenice, een zijrivier van de Elbe
Zwitsers schoon
Onze ontdekkingstocht begint in Hřensko, de toegangspoort tot het natuurpark. We wandelen er één kilometer op verharde paadjes langs rotsen en bos terwijl de Kamenice, een zijrivier van de Elbe, ons de weg wijst. Best idyllisch allemaal. Misschien wezen daarom schilders uit de Romantiek de naam van het park toe aan Zwitserland: het land dat volgens hen al dat groene schoon een gezicht geeft. Een blijver, zo blijkt.
Aangekomen bij de Edmundskloof gaan we verder per bootje
Links: Stony, midden: de opdoemende waterval en rechts: abstracte gezichten in de rotsen
Verrassingen in de kloof
Na de korte opwarming ruilen we de benenwagen in voor een gezellig bootje inclusief gids, die ons rondleidt in de Edmundskloof, ook wel Stille Kloof. Samen met de Wilde Kloof zijn het de twee belangrijkste waterpaden van het park. De gids vertelt dat er in de Kamenice zalm, paling en forel zwemt, maar dat je vooral je ogen moet richten op de rotsen. Met veel fantasie herken je daar een leeuwenhoofd, olifant, walvis, kamelenhoofd of zelfs Bart Simpson en E.T. in. Onderweg spotten we een houten beeld, Stony (verwijzend naar steen), de bewaker van de kloof. Terwijl wij gefascineerd zitten te kijken, haalt de gids een grapje met ons uit en doemt er plotseling een waterval achter onze rug op. Een leuke afwisseling in de stille natuur.
Onderweg naar de indrukwekkende rotsformaties van Boheems Zwitserland
Klimmen naar de lunch
Het boottochtje eindigt in Mezná en vandaar kun je ofwel verder varen op de Wilde Kloof ofwel nog twee kilometer wandelen richting Mezní Louka, waar je kan lunchen. We kiezen optie twee, maar onze conditie wordt zwaar op de proef gesteld. Een klim met trappen moeten we trotseren alvorens de groene heuvels onder ons liggen uitgerold.
Veranderlijk klimaat
Na een verkwikkende maaltijd start het tweede en meest indrukwekkende deel van Boheems Zwitserland. De natuur wordt er steeds mooier, de heuvels steeds hoger en de temperatuur steeds warmer. Eigen aan het natuurpark zo blijkt: in de kloven tussen de rotsen was het aangenaam fris, terwijl we op de hogere stukken al snel de winterjas moeten uitgooien.
De kalkstenen rotsformaties van dichtbij en veraf
De befaamde Pravčická brána brug uit rots
Kijken en dromen
Dit stuk is trouwens puur genieten. Stevige paden leiden je langs de knappe zandstenen formaties en van tijd tot tijd stop je bij prachtige uitzichtpunten. Kers op de taart is de Pravčická brána: een 26 meter hoge brug volledig ontstaan uit zandsteen. Je kan er onderdoor voor nog meer fenomenale uitzichten, maar helaas niet bovenop. Wie nog verder wandelt, wordt verwend met meer indrukwekkende rotstorens en -muren. De natuur op haar allerbest.
Veel industriële restanten langs de Elbe
Raften naar Duitsland
De volgende dag staat de Elbe helemaal centraal. Met een raftbootje in de ene hand en een peddel in de andere gaan we te water in Děčín, de plek waar we ook overnachten. Van daaruit peddelen we rustig met de stroom mee richting lunchadres in Dolní Žleb. Na een verse maaltijdsoep installeren we ons weer op het water met bestemming Schmilka. Een heel stuk varen we met de Duitse grens aan de linker- en de Tsjechische aan de rechterkant. Onderweg spotten we een bever en rijden eindeloze, met Škoda’s volgeladen transporttreinen af en aan.
Fietsen langs de rustige Elbe
De Elberadweg
Aangekomen in Schmilka kruipen we meteen op de fiets om het stuk dat we net geraft hebben terug te fietsen. Een mooie tocht van 15 kilometer, zonder veel tegenwind of hellingen op een verhard fietspad, dat deel uitmaakt van de Elberadweg. Af en toe moeten we plaats maken voor een passerende auto, maar veel hinder ondervinden we verder niet.
Links: het kasteel van Děčín en rechts: de routes van de Via Ferrata. Wij volgden de groene lijn.
Klimmen voor dummies
In het centrum van thuisbasis Děčín wacht ons tot slot nog één spannende uitdaging. Tegenover het Kasteel van Děčín bevindt zich de nieuwe Via Ferrata, een Klettersteig waar zowel gevorderden als beginners (ook kinderen) zich helemaal kunnen uitleven. Na wat heen en weer gedraai en gestaar naar de kolossale rots beslis ik me toch in een harnas te laten hijsen. Een heel goede beslissing blijkt achteraf. Op een paar moeilijke punten na valt onze klimroute heel goed mee en worden we aan de top beloond met een magnifiek uitzicht op de stad compleet met de sierlijke Elbe. Topervaring!
Bron: reisreporter.be
In het noordwesten van Tsjechië, in de historische regio Bohemia, ligt het Nationaal Park Boheems Zwitserland: een stuk ongerepte natuur op de grens met Duitsland. Het Tsjechische deel noemt men Boheems, het Duitse Saksisch Zwitserland. Soms wordt het ook wel eens de ‘Tuin van Tsjechië’ genoemd omwille van de vele fruit- en wijngaarden in de omgeving.
Natuurlijk ontstaan
Boheems Zwitserland is het jongste Nationaal Park in Tsjechië en staat het meest bekend om zijn rotsformaties uit lei- en zandsteen. Miljoenen jaren geleden breidde een ondiepe zee zich hier uit. Vanaf de zanderige bodem ontstond een fascinerende zandwereld met rotstorens, bruggen en kloven allemaal omringd door weiden en bossen. Alleen al het Tsjechische deel beslaat ruim 79 km². Plaats genoeg dus om er te fietsen, klimmen, raften en wandelen.
De wandeltocht begint langs de Kamenice, een zijrivier van de Elbe
Zwitsers schoon
Onze ontdekkingstocht begint in Hřensko, de toegangspoort tot het natuurpark. We wandelen er één kilometer op verharde paadjes langs rotsen en bos terwijl de Kamenice, een zijrivier van de Elbe, ons de weg wijst. Best idyllisch allemaal. Misschien wezen daarom schilders uit de Romantiek de naam van het park toe aan Zwitserland: het land dat volgens hen al dat groene schoon een gezicht geeft. Een blijver, zo blijkt.
Aangekomen bij de Edmundskloof gaan we verder per bootje
Links: Stony, midden: de opdoemende waterval en rechts: abstracte gezichten in de rotsen
Verrassingen in de kloof
Na de korte opwarming ruilen we de benenwagen in voor een gezellig bootje inclusief gids, die ons rondleidt in de Edmundskloof, ook wel Stille Kloof. Samen met de Wilde Kloof zijn het de twee belangrijkste waterpaden van het park. De gids vertelt dat er in de Kamenice zalm, paling en forel zwemt, maar dat je vooral je ogen moet richten op de rotsen. Met veel fantasie herken je daar een leeuwenhoofd, olifant, walvis, kamelenhoofd of zelfs Bart Simpson en E.T. in. Onderweg spotten we een houten beeld, Stony (verwijzend naar steen), de bewaker van de kloof. Terwijl wij gefascineerd zitten te kijken, haalt de gids een grapje met ons uit en doemt er plotseling een waterval achter onze rug op. Een leuke afwisseling in de stille natuur.
Onderweg naar de indrukwekkende rotsformaties van Boheems Zwitserland
Klimmen naar de lunch
Het boottochtje eindigt in Mezná en vandaar kun je ofwel verder varen op de Wilde Kloof ofwel nog twee kilometer wandelen richting Mezní Louka, waar je kan lunchen. We kiezen optie twee, maar onze conditie wordt zwaar op de proef gesteld. Een klim met trappen moeten we trotseren alvorens de groene heuvels onder ons liggen uitgerold.
Veranderlijk klimaat
Na een verkwikkende maaltijd start het tweede en meest indrukwekkende deel van Boheems Zwitserland. De natuur wordt er steeds mooier, de heuvels steeds hoger en de temperatuur steeds warmer. Eigen aan het natuurpark zo blijkt: in de kloven tussen de rotsen was het aangenaam fris, terwijl we op de hogere stukken al snel de winterjas moeten uitgooien.
De kalkstenen rotsformaties van dichtbij en veraf
De befaamde Pravčická brána brug uit rots
Kijken en dromen
Dit stuk is trouwens puur genieten. Stevige paden leiden je langs de knappe zandstenen formaties en van tijd tot tijd stop je bij prachtige uitzichtpunten. Kers op de taart is de Pravčická brána: een 26 meter hoge brug volledig ontstaan uit zandsteen. Je kan er onderdoor voor nog meer fenomenale uitzichten, maar helaas niet bovenop. Wie nog verder wandelt, wordt verwend met meer indrukwekkende rotstorens en -muren. De natuur op haar allerbest.
Veel industriële restanten langs de Elbe
Raften naar Duitsland
De volgende dag staat de Elbe helemaal centraal. Met een raftbootje in de ene hand en een peddel in de andere gaan we te water in Děčín, de plek waar we ook overnachten. Van daaruit peddelen we rustig met de stroom mee richting lunchadres in Dolní Žleb. Na een verse maaltijdsoep installeren we ons weer op het water met bestemming Schmilka. Een heel stuk varen we met de Duitse grens aan de linker- en de Tsjechische aan de rechterkant. Onderweg spotten we een bever en rijden eindeloze, met Škoda’s volgeladen transporttreinen af en aan.
Fietsen langs de rustige Elbe
De Elberadweg
Aangekomen in Schmilka kruipen we meteen op de fiets om het stuk dat we net geraft hebben terug te fietsen. Een mooie tocht van 15 kilometer, zonder veel tegenwind of hellingen op een verhard fietspad, dat deel uitmaakt van de Elberadweg. Af en toe moeten we plaats maken voor een passerende auto, maar veel hinder ondervinden we verder niet.
Links: het kasteel van Děčín en rechts: de routes van de Via Ferrata. Wij volgden de groene lijn.
Klimmen voor dummies
In het centrum van thuisbasis Děčín wacht ons tot slot nog één spannende uitdaging. Tegenover het Kasteel van Děčín bevindt zich de nieuwe Via Ferrata, een Klettersteig waar zowel gevorderden als beginners (ook kinderen) zich helemaal kunnen uitleven. Na wat heen en weer gedraai en gestaar naar de kolossale rots beslis ik me toch in een harnas te laten hijsen. Een heel goede beslissing blijkt achteraf. Op een paar moeilijke punten na valt onze klimroute heel goed mee en worden we aan de top beloond met een magnifiek uitzicht op de stad compleet met de sierlijke Elbe. Topervaring!
Bron: reisreporter.be
