Tweede korte vakantie 2018 (in Sedlec Prcice)

Tja, in het vorige topic (korte vakantie Stare Splavy) al aangekondigd, maar dit jaar wordt het 2 keer een (zij het korte) vakantie naar Tsjechië. In mei dit jaar met broertje en nu, begin augustus met enkel de kids. De aandachtige lezers weten inmiddels hoe of wat.

Dankzij de enorme support van mijn vrouw, de thuisblijver zeg maar, lukt het ons om 3.00 u sharp een in slaap gehuld Anna Paulowna achter ons te laten. Nodeloos te zeggen dat hierna de reis naar Duitsland, via de afsluitdijk, probleemloos verloopt qua drukte dan wel oponthoud. En dito geldt voor de reis door Duitsland.

Enigszins irritant blijf ik de vele wegversmallingen vinden, maar door het vroege tijdstip hebben wij hier nauwelijks last van. Hetzelfde geldt voor de aangename temperaturen in Duitsland. In Nederland worden wij al weken "geplaagd" door temperaturen boven de 25. In Duitsland niets van dit alles. Pas tegen de middag komt het kwik niet meer onder de 30 vandaan. Des te opmerkelijker is het bij aankomst in Tsjechië. Ik kan de auto weliswaar vlak voor de ingang van de kiosk parkeren, maar toch echt even de bui afwachten wil ik niet totaal soaked worden. En aldus, gewapend met vignet, rijden wij onder temperaturen van 21 graden verder door het mooie Tsjechië, dat ik althans al weer 2 maanden heb moeten missen. Voor de kids is het alweer 2 jaar terug, dus die genieten helemaal. De rit gaat aangenaam via eerst de D8, daarna opgevolgd door de D1. Het stukje dat wij dit jaar op de D1 rijden is maar kort en zo ook de overlast door wegwerkzaamheden. Inmiddels aardig met Tsjechië bekend rijden wij langs plaatsjes die ons heel bekend voorkomen. Zoals Benesov en Olbramovice (vakantie 2014).

En dan maak ik toch een fout door de navigatie te volgen en niet de meegeleverde beschrijving van Bohemia Travel. De weg naar Sedlech blijkt namelijk afgesloten. Geen idee of daar in de beschrijving rekening mee was gehouden, maar wij hebben er in ieder geval last van. Gelukkig voor ons is de aangegeven omleiding, zeker naar Tsjechische begrippen, erg duidelijk. Verder gaat het richting onze bestemming en op een gegeven moment passeren wij Sedlec Prcice. Op zich niet verwonderlijk, want ons huisje is nieuwbouw en vaak wordt dit buiten de dorpjes gepleegd. Hierna is het nog even zoeken naar de plek van het huis zelf maar ook deze wordt gauw gevonden. Alleen op de plaats van bestemming geen eigenaresse die ons opwacht. Dan maar even bellen en niet gauw daarna komt een ranke jonge dame aankarren.
In voor mij goed te volgen Duits wordt een uitleg over het huis gegeven. Daarna volgt uitwisseling van de presentjes, maar dit keer ook van haar kant. Het voelt als een warme ontvangst.
Gelet op het tijdstip, het is inmiddels 5 uur in de middag, besluiten wij er op uit te gaan voor het avondeten. Daarbij hebben wij de keus uit dichtbij of iets verder weg en gaan toch voor de laatste optie richting U Michala. Dus weer die omleiding trachten te vinden en hierna gaat het richting Olbramovice. Daar aangekomen voelt het als thuiskomen, maar dit geldt niet voor het eten. Niets van de kaart van destijds (2014) is er nog en wat wij uiteindelijk bestellen is niet allemaal nog te krijgen, blijkt. Jammer. Zo zie je maar, het is niet altijd slim om terug te vallen op eerdere ervaringen, het wordt namelijk slechts zelden beter als de eerste keer. Moe maar voldaan keren wij in een donkerend Tsjechie (het is pas 20.00 u!) huiswaarts en kijken nog een fimpje via de meegebrachte Chrome Cast (ja, het is 2018). Totdat ik het niet meer trek en aftaai richting bed. De kids laat ik achter. Dit was dag 1 van een heel bijzondere vakantie, nu al

 

Heerlijk weer zo'n fantastisch verhaal. De eigen vakantie, vandaag over 14 dagen, komt er dan in rap tempo aan. Franky heel veel plezier met de kids. De streek is helemaal niets mis mee en je hebt vast uitgedokterd wat je wilt zien.

 

ik geniet altijd van jullie vakantieverslagen

 

Leuk om weer een vakantieverslag van je te lezen Franky, ik wens jullie een hele plezierige tijd!

 

grappig geschreven

 

Veel plezier frank!

 

Dank je Dennis en net zo de anderen

 

Altijd weer leuk om met iemand mee op vakantie te kunnen.
Zet hem op Frank en geniet ervan.

 

Franky het is weer een genot om je verhalen te lezen, geniet dan doen wij het ook met je verhalen, gr. Hans en Nelly

 

Zondag 5 augustus 2018

Zoals gewoonlijk in Tsjechië ben ik weer vroeg wakker, niet zo vreemd ook als je beseft hoe vroeg ik gisteravond naar bed ben gegaan. Rond 6.00 u doe ik de luxaflexs van de woonkamer open en hierna loop ik langs de kamers van de kinderen. Die zijn allemaal nog heerlijk in dromenland. Terug in de woonkamer tref ik een keurig opgeruimde woonkamer aan. Fijn dat ze dat voor mij doen, scheelt mij weer. Daarna zet ik eerst koffie en begin met het verslag van gisteren. Inmiddels hebben jullie dat gelezen.

Daarna besluit ik toch maar, zonder de kinderen wakker te maken, naar de Lidl in Sedlcany te gaan. Onderweg besef ik maar al te goed hoe goed ik nu moet opletten niet in een ongeluk terecht te komen. Stel dat mij wat overkomt hebben de kids geen idee waar ik ben. Op de 1 of andere manier speelt dit nu meer een rol dan voorheen. Ik bedoel dan de keren dat mijn vrouw en ik even op pad gingen zonder de kinderen.
Maar goed, alles gaat goed en zo ook in de Lidl. Ik besluit dan wel voor nu het hoogstnodige te halen zodat ik snel weer terug ben in het huis.

Eénmaal thuis maak ik ontbijt en de kinderen wakker. Het is heerlijk buiten en we besluiten op het terras te gaan ontbijten. Daarbij wordt het zorgeloos genieten verstoord doordat Jelle wordt gestoken, voor het eerst in 19 jaar! Waarschijnlijk door een daas, hoewel er ook wespen rondvliegen. Om mijn dochter gerust te stellen, zij is wel al meermaals gestoken, vermoord ik een wesp. Vlak hierna antwoordt moeder natuur middels een ongekende hoosbui en trekken wij naar binnen. Terwijl ik dit typ kijken de kids You Tube filmpjes van een zeer beroemde Amerikaanse vlogger. Aparte ontwikkelingen zijn dat toch.

Maar goed, het zou vandaag een wat slome dag worden, maar toch gaan wij er nu even op uit. Richting Sedlcany om te eten bij een ander restaurant dat wij nog kennen van onze vakantie 2014. Alleen de naam van het restaurant is mij ontschoten, maar ik weet nog dat het gebouw geheel groen was. En eenmaal gevonden blijkt dat nog steeds het geval, alleen oh oh restaurant is er niet meer. Wat een teleurstelling. Dan maar richting Jesenice, waar volgens onze huisbaas ook wel te vinden was.

Maar halverwege stuit onze blik op een bord langs de weg van een pension-restaurant. Uit ervaring weet ik dat de restaurants daar goed zijn. En aldus tuffen wij daar heen. Vanwege de warmte gaan wij binnen zitten. De serveerster kijkt doodongelukkig naar haar collega op het moment dat zij merkt dat wij geen Tsjechen zijn. Gelukkig voor ons beiden redt de collega ons beiden uit de brand en krijgen wij zelfs een Duitse menukaart. En aldus kunnen wij nu wat gerichter ons eten bestellen dan gisteren bij U Michala. En dat blijkt inderdaad het geval, want wat hebben wij lekker gegeten in Pension Hulin.





Hierna gaan wij met volle buikjes richting de Lidl van Sedlcani voor de nodige boodschappen. Eénmaal thuis doen wij het weer rustig aan, zoals een duikje in ons zwembadje. Tja de zwembaden waren in het verleden wel eens groter, maar ik was allang bij DAT er een zwembad bij zat toen ik dit huis 2 weken terug boekte. Voor de ervaren lezers volgde ’s avonds het gebruikelijke ritueel. Einde van weer een geweldige dag.

 

Maandag 6 augustus 2018

Vandaag sta ik, zonder enige moeite overigens, vroeg op. Want vandaag is DE DAG. Vandaag gaan wij namelijk naar Praag, met Jelle in zijn rolstoel. Jarenlang heb ik mij voorgehouden dat Praag met Jelle in rolstoel geen optie was. Maar nu ben ik mij goed voorbereid en heb ik mij verdiept hoe het beste in Praag te geraken. Dus gaan wij op weg naar Cerny Most, want die plek ken ik inmiddels en is maar ietsje langer rijden dan de andere kant van Metro lijn B Zlin.

De weg erheen verloopt vrijwel vlekkeloos en zo ook het parkeren bij Cerny Most. De slagbomen staan nog steeds omhoog, dus parkeergeld is nog steeds niet aan de orde. Via de lift, die ik met broertje niet eerder had gezien, dalen wij af en hierna gaat het richting het metro station. Ook daar zie ik een looproute naar de metro die mij niet eerder was opgevallen. Zonder genoeg kleingeld bestel ik de kaartjes bij de Vietnamese kiosk. Nog even vraag ik mij af welk metrostel geschikt is om met een rolstoel binnen te komen totdat ik zie dat dat in de hele trein mogelijk is. Geweldig, wat zijn de Tsjechen toch pragmatisch ingesteld.

Voor onze dochter Tamar is de metro een primeur en zij kijkt haar ogen uit. Bij Florenc stappen wij uit en via de niet te missen liften gaat het omhoog en stappen wij uit, een zinderend warm Praag tegemoet. Een beetje op goed geluk en de massa volgend komen wij bij het Oudestadsplein van Praag aan. Het is daar, voor Praagse begrippen althans, bijzonder rustig en wij worden al snel opgemerkt door een 2 tal, volledig in goud gehulde, straatartiesten. Zij wenken Jelle en voor ik het weet poseren zij voor een foto, dit uiteraard tegen een vergoeding. Die ik ze overigens van harte gun.



Vanaf het plein lopen wij richting de Karelsbrug, maar lopen daarbij finaal de verkeerde kant op. Dan maar wat hulp ingeroepen van Google en aldus gaat het richting de toeristische brug. Overigens slaan wij op tijd af richting de rustiger brug links van de Karelsbrug. Eenmaal over die brug heen zie ik nog net 1 plekje vrij bij restaurant Pasta. Met broertje heb ik daar steeds heerlijk risotto gegeten, dus deze ervaring wil de kinderen niet onthouden.

En dan gebeurt er weer zo iets geweldigs wat ik tot nu toe enkel in Tsjechië heb meegemaakt. Zo maar iemand uit het aanwezige publiek haalt wat stoelen weg zodat Jelle makkelijk toegang krijgt tot het terras. Geweldig vind ik dit toch steeds weer. Hierna bestellen wij wat te drinken alsook het eten en inderdaad is het weer genieten.







Zelfs de Spaanse brulapen die naast ons plaats nemen op het terras kunnen ons plezier niet vergallen. Even denk ik erover om hen te vragen het volume iets te temperen, tot ik denk, ach het is vakantie en waarschijnlijk zijn ze zo weg. En inderdaad.

Na het eten gaan wij weer de hitte van Praag tegemoet en ondertussen probeer ik zoveel mogelijk van het moois van Praag aan de kinderen te laten zien. Maar voor een uitgebreid bezoek zoals 2 maanden terug is het eigenlijk gewoon te warm. Dus gaan wij richting een koele drink bij het Hard Rock Café. Alwaar wij besluiten dat het voor een eerste keer Praag nu wel welletjes is. En hoewel het lopen met een rolstoel door Praag mij ontzettend is meegevallen kan ik gewoon niet ontkennen dat er maar weinig gelegenheid over blijft voor bijvoorbeeld maken van foto’s en dergelijke. Eénmaal bij Florenc aangekomen gaat alles weer via een leien dakje en gaan wij richting Cerny Most. Op weg naar huis doen wij nog even de Lidl aan voor een broodmaaltijd ’s avonds alsook het ontbijt voor de volgende morgen. En na een duik in het warme zwembad volgt het gebruikelijke ritueel. Einde van een dag met een gouden randje.

 

Tip mocht je weer alleen op pad gaan zet live locatie delen aan. Het kost je mss wat data maar de jongelui weten precies waar je zit als ze het willen weten...

 

Mooie verhalen weer Franky. Veel plezier nog.

 

In Nederland al een keer gebruikt. Het lukte toen niet, misschien verschil Samsung - Apple

 

Dinsdag 7 augustus 2018

Na Praag van gisteren besluiten wij het vandaag rustig aan te doen. Geen plannen en dus zien we wel wat wij gaan doen. Zelf ben ik weer vroeg wakker en doe de afwas en een handwasje. Na het ontbijt gaan we lekker allen zwemmen. Ook Jelle moet nu zijn belofte wel waar maken en zienderogen geniet hij wel degelijk van het zwembad. Ook leuk om te zien dat de magie tussen die 2 er toch nog is. Thuis kunnen ze elkaar wel de pan inhakken lijkt het. Vergeet niet dat Tamar midden in d’r puberteit zit en Jelle doorgaans van karakter een goedzak. Maar o wee, treiteren kan hij als de beste. Vraag mij af van wie hij dat heeft




Na het zwemmen en allen toch wel enigszins verbrand besluiten wij een hapje te gaan eten in Tabor. In 2012 zijn wij daar wel eens geweest en ik herinner mij Tabor als een niet al te karakteristieke plaats. Hetgeen bij binnenkomst in het stadscentrum nog steeds lijkt te kloppen. Geen typisch plein, zoals de meeste stadjes dat hebben en het parkeren een ramp. Op een gegeven moment lijkt het te lukken maar dan realiseer ik mij dat de rolstoel niet mee is. En steil is Tabor bepaald, dus toch maar weer en route. Onderweg komen wij vast wel iets tegen en inderdaad strijken wij neer bij een restaurant, gelegen aan de drukke weg. Ik hou daar wel van, een beetje reuring tijdens het eten, maar dan liever niet van luidruchtige Spanjaarden zoals gisteren in Praag. In mijn beste Tsjechisch geef ik aan de taal niet machtig te zijn en de kelner komt keurig met een Duitse menulijst aan. Die kennelijk niet helemaal is bijgewerkt, want van de 2 medaillons die ik bestel is er nog net genoeg voor 1. Dus bestel ik de schnitzel. Het eten blijkt goed doch eenvoudig te zijn, nog net niet goed genoeg voor een 2e bezoek. Maar desalniettemin hebben wij best goed gegeten in Motorest na Oldrichovci.






Hierna gaan wij de Lidl van Sedlcany richting ons huis en stuiten gewoontegetrouw op een wegversmalling. Dat is ook zo iets typerend van Tsjechië. Van de een op andere dag ligt zomaar een stuk weg open. Maar wat zou het, het is vakantie toch. Thuis gearriveerd staat het hek open en is onze gastvrouw met een spuitbus in de weer. Bij het huis is namelijk een wespennest gesignaleerd en uiteraard hebben wij dit gemeld. Ook gisteren was zij al aan het “verdelgen” en nu zie ik hoe zij dit al balancerend op een oude ladder aan het doen is. Ik geef aan dat het wellicht beter is om het gat dicht te spuiten en misschien doet ze dat ook nog wel. Maar voor nu is het even de spuitbus. Tijdens een zwoele zomeravond volgt hierna het gebruikelijk ritueel.

 

Wat is dat groene eten op de foto bij het eten in Praag?

 

Dat is risotto met groene asperges. Twee maanden terug stond het nog op de kaart, maar gelukkig had ik een foto gemaakt. Op speciaal verzoek maakten ze het toen voor mijn dochter en mij. Werkelijk waar om je vingers bij af te likken. Want onder de risotte zit ook nog een soort rafeltjesvlees

 

Woensdag 8 augustus 2018

Ik ben weer vroeg maar uitgerust wakker en doe wat huishoudelijke klusjes. Met een kop koffie kruip ik daarna achter de laptop met Agent Provocateur van Foreigner op de achtergrond. En terwijl ik in gedachten de vorige dag laat passeren besef ik mij meer dan ooit hoe bevoorrecht ik ben. Op vakantie met mijn giganten van 19 en 13. Toegegeven het leven van onze zoon wijkt door zijn beperking behoorlijk af van dat van een gezonde knul, maar uiteindelijk komt hij er toch. Met 18 een rijbewijs, ik vind het knap. En wat te denken van zijn zus van inmiddels 13, hard op weg een jonge vrouw te worden. Ja, ik heb geen enkele reden tot klagen houd ik mij voor.

Het is natuurlijk de goden verzoeken, maar misschien moeten we toch nog 1 maal ons geluk beproeven in Ceske Budejovice. En dan een restaurantje pakken aan het grote plein, wellicht toch nog een keer Vendetta bijvoorbeeld. Door de hoge verwachtingen viel het eten in 2015 daar nogal tegen, maar wie weet.

Dit was dus het plan, maar aangezien het vandaag nog weer warmer is dan de voorgaande dagen blijven wij iets te lang in het zwembad hangen. En juist op het moment dat wij ons klaar willen maken voor vertrek komt er toch een noodweer opzetten! Wij krijgen de overkapping van het zwembad niet goed geborgd en het ding vliegt werkelijk alle kanten op. Maar net zo snel als het noodweer kwam is het ook weer verdwenen en gaan wij op weg naar Ceske Budejovice.

Althans dat is het plan, maar ik rijd weer eens verkeerd en aangezien het alweer wat later is besluiten wij CB voor een volgende keer te bewaren en koersen wij af op Benesov. Om te gaan eten bij Hotel Benica, dit ondanks de wisselende ervaringen daar. Niet qua eten overigens, maar het is meer de bejegening daar die ons niet echt aanstaat. Nou, daar zijn ze nog steeds sterk in merken wij. Meneer de ober heeft pauze en of wij over een driekwartier willen terugkomen. Pogingen om meneer op andere gedachten te brengen stranden en ik merk zelfs enige vijandigheid opkomen.

Wij laten de ober alleen met zijn welverdiende sigaretje en beproeven ons geluk in de binnenstad van Benesov bij Swejk restaurant U Zimu.



En dit blijkt gelukkig ook weer eens een restaurant te zijn dat niet aan kwaliteit heeft ingeboet. Onder enorm gerommel van onweer in de verte hebben we daar allen heerlijk op het terras gegeten daar





en net na de laatste hap barst ook daar het onweer los. Al afgerekend schuilen wij daar nog even onder het genot van een kop espresso en hierna gaat het weer richting ons huis. Daar aangekomen blijkt het noodweer niet opnieuw te hebben huisgehouden en volgt het gebruikelijke ritueel.

 

Donderdag 9 augustus 2018

Na een heftige droom wordt ik gerustgesteld wakker. Want wat ik droomde was slechts een droom, blijkt. Heb ik vaker last van in Tsjechië, waar ik werkelijk slaap als een baby. Als ik naar buiten loop is het nog lekker fris. Zou het dan vandaag toch koeler worden. Een uur later is niets minder waar. Het zonnetje brandt al weer heftig, maar geen reden om roet in het eten te laten gooien.

Want wij gaan vandaag naar Kutna Hora, via de kerk met de knekels. Het is wel een lange trip, maar in de auto is het koel. Toch valt het eerste gedeelte van de reis nogal tegen. Veel bochtenwerk over slecht wegdek, maar gelukkig gaat de laatste 50 minuten over beter asfalt. De navigatie brengt ons keurig tot vlak voor de Maria Hemelvaartkerk te Sedlec.

Wij zien gelijk dat wij niet de enigen zijn en dichterbij de kaartverkoop krijg ik het even Spaans benauwd. Meteen na het hokje van de kaartverkoop zie ik een lange trap naar beneden. Als ik om assistentie vraag zorgt een collega ervoor dat een rolstoellift naar boven komt. Kijk dat scheelt. Nu is het nog een kwestie van langs het aanwezige publiek laveren, hetgeen ook probleemloos verloopt. Ik moet zeggen, alleen Jelle op een neergezette stoel is al een attractie op zich.



Eénmaal beneden vergapen wij ons aan de macabere fantasie van Frantisec Rint die rond 1870 de opdracht kreeg iets met de beenderen van 40.000 overledenen te doen.



Het is bijna profaan om te zien als het niet zo kunstig was. Het voelt aan als een soort catacomben van Parijs 2.0.




Maar erg veel gelegenheid om rustig van de ambiance te genieten is er niet. Het is een komen en gaan van bussen die iedere keer ladingen toeristen uitspugen. Wij zorgen dus zo snel als mogelijk weer buiten te geraken, hetgeen lukt dankzij enkele behulpzame toeristen.

En verder gaat in een aanvankelijk snikhete auto, maar niet voor lang dankzij de airco. Doel van de reis is de binnenstad van Kutna Hora en om precies te zijn de pizzeria waar wij in 2014 ook al zo goed hebben gegeten. En ja hoor, deze is er nog, al sinds 1992 lees ik op het bord aan de gevel.


Onder temperaturen rond 35 graden


eten wij ons middageten, de kids spaghetti en ik penne.



Het smaakt weer heerlijk. Na de rekening spoeden wij ons naar de airco van de auto en besluit ik via de snelweg huiswaarts te gaan. Het lijkt een omweg (en is het wellicht ook) maar het rijdt een stuk gerieflijker dan de heenreis. Eénmaal thuis is het nog steeds zinderend warm dus zit er niets anders op dan een verfrissende duik in het zwembad. Nadat wij zijn afgekoeld eten wij de broodjes van de Lidl als avondeten.

 

Passend shirt voor deze trip heeft je zoon aan.....