Ik ben nog nooit met grote spanning op stap gegaan om boodschappen te doen. Nu is het de eerste keer dat ik dat met een mondkapje op moet doen. Ik woonde wel in 2001 in Anjum toen deze plaats was afgesloten wegens de MKZ-crisis. Was ook niet aangenaam. Ik woon ruim buiten de bebouwde kom zodat het nog niet bezwaarlijk was dat ik het mondkapje nog niet gebruikte (kwam alleen buiten om in de natuur te wandelen en op eigen terrein).
Ik behoor tot de categorie die tussen 10 en 12 uur in de supermarkt wordt toegelaten. Voor de deur een politiewagen en een portier. Iedereen is voorzien van mondbescherming. Het is waanzinnig druk. Met de wagentjes krioelt men door elkaar. Alle 6 kassa's zijn open en er is voldoende keuze.
Ik moet ook pillen halen. Bij de huisarts ben je niet meer welkom. Je moet de bestelling telefonisch doen en krijgt via een SMS een code die je moet doorgeven bij de apotheek. Ik neem altijd de apotheek van het ziekenhuis omdat de huisarts praktijk houdt in een gebouw dat direct naast het ziekenhuis staat.
Na het ontsmetten van je handen wordt je opgevangen door een comite van dames gehuld in beschermende kleding. De temperatuur wordt gemeten en op een formulier genoteerd. Daarop ook genoteerd wat je komt doen. Bij de apotheek vrijwel niemand. Ik heb een stuk papier bij me met codes die zijn doorgebeld, telefoonnummers, naam en welke pillen ik zou moeten ontvangen. De computer accepteert de code niet. Blijkt wel juist te zijn genoteerd. Ik stel voor dat men de huisarts belt, want ik krijg ook niet zomaar de pillen mee. Uiteindelijk moet ik een tijdje wachten. De assistente van de huisarts komt een normale print voor de medicijnen brengen. Opgelucht terug.
Ik behoor tot de categorie die tussen 10 en 12 uur in de supermarkt wordt toegelaten. Voor de deur een politiewagen en een portier. Iedereen is voorzien van mondbescherming. Het is waanzinnig druk. Met de wagentjes krioelt men door elkaar. Alle 6 kassa's zijn open en er is voldoende keuze.
Ik moet ook pillen halen. Bij de huisarts ben je niet meer welkom. Je moet de bestelling telefonisch doen en krijgt via een SMS een code die je moet doorgeven bij de apotheek. Ik neem altijd de apotheek van het ziekenhuis omdat de huisarts praktijk houdt in een gebouw dat direct naast het ziekenhuis staat.
Na het ontsmetten van je handen wordt je opgevangen door een comite van dames gehuld in beschermende kleding. De temperatuur wordt gemeten en op een formulier genoteerd. Daarop ook genoteerd wat je komt doen. Bij de apotheek vrijwel niemand. Ik heb een stuk papier bij me met codes die zijn doorgebeld, telefoonnummers, naam en welke pillen ik zou moeten ontvangen. De computer accepteert de code niet. Blijkt wel juist te zijn genoteerd. Ik stel voor dat men de huisarts belt, want ik krijg ook niet zomaar de pillen mee. Uiteindelijk moet ik een tijdje wachten. De assistente van de huisarts komt een normale print voor de medicijnen brengen. Opgelucht terug.