Tsjechen in Nederland

Welkom op Tsjechie.net

Het Tsjechisch Forum, in een nieuw jasje!

Ad Verschoor

Donateur
Dit ben ik: Markéta Kafková

Markéta Kafková (25), die als uitwisselingsstudente de masteropleiding Media volgt, heeft Praag voor Rotterdam verruild op zoek naar inspiratie, nieuwe mogelijkheden en meer kennis op het gebied van dans.

Dit-ben-ik-Marketa-2-1050x557.jpg


Grootste passie
“Ik heb altijd al van bewegen en optreden op een groot podium gehouden. Al op heel jonge leeftijd was ik gek op muziekvideo’s. Ik nam ze op en deed alle bewegingen die ik zag na. In de kleine plaats waar ik ben opgegroeid, een uur ten noorden van Praag, waren helaas niet veel mogelijkheden om te dansen en ik was een van de weinige kinderen op de dansschool die dansen als meer dan een hobby zag. Ik heb er veel vrienden gemaakt en zeker een hoop basiskennis en -vaardigheden opgedaan, maar ik had het gevoel dat ik me daar niet verder kon ontwikkelen.

Als ik de kans kreeg, ging ik naar danskampen om meer te leren, maar dat was altijd maar voor een korte periode in de zomer. Alles kwam in een stroomversnelling toen ik op 19-jarige leeftijd naar Praag verhuisde om mijn bachelor te gaan doen. Ik heb me toen ook aangemeld om auditie te doen bij de Dance Academy Prague. Uiteindelijk heb ik het hoogste wedstrijdteam gehaald. Ik ‘snakte’ naar nieuwe ervaringen en kansen in de grote stad en ben allerlei cursussen en klassen gaan volgen, van ballet tot streetdance. Ik begon op te vallen en werd gevraagd om te dansen, voor mode-gerelateerde opdrachten en later zelfs ook voor televisieprogramma’s en muziekvideo’s. Zo ben ik lid geworden van het professionele dansgezelschap ‘JAD Dance Company’.”

Studente, docente en danseres
“Tegelijkertijd deed ik ook een bachelor International Studies, een opleiding die heel erg op de opleiding Internationale Betrekkingen en Diplomatie lijkt. Hoewel ik mijn bachelor met succes heb afgerond, beviel de universiteit me niet echt. Het was een enorm brede en op de massa gerichte opleiding en ik was destijds voornamelijk met dansen bezig. Ik heb desondanks toch besloten om een master te gaan doen, omdat ik op zoek was naar een betere studie-ervaring, met een meer persoonlijke benadering. Bovendien ben ik altijd al geïnteresseerd geweest in media, een branche waarin ik vanwege het dansen al de nodige ervaring heb opgedaan. Tijdens de masteropleiding heb ik geleerd om mijn tijd efficiënt in te delen, verschillende banen en studies met elkaar te combineren en daarin prioriteiten te stellen. Het was in het begin allemaal best wel lastig, aangezien ik drie maanden in Taiwan had gewoond voordat ik naar Rotterdam kwam. De mentaliteit in Taiwan is heel kalm en vredig, dus in mijn eerste maand in Nederland moest ik heel erg wennen aan een maatschappij die stressvoller en meer op concurrentie gericht is.

In Tsjechië ben ik begeleider van het juniorenteam van de Dance Academy Prague. We trainen doorgaans voor wedstrijden en hebben vorig jaar een enorm succes geboekt door het Tsjechische nationale danskampioenschap te winnen. Maar ik probeer ook hun persoonlijke ontwikkeling en individuele dansstijl te stimuleren. Als lid van de JAD Dance Company doe ik ook commerciële optredens.”



Dans in Rotterdam
“Er is hier een hele goede dansstudio, ‘Hip Hop Huis’, waar enkele van de beste streetdancers van Europa lesgeven, wat me enorm fascineert. Ik ga vaak naar de evenementen die daar worden georganiseerd, maar ik houd ook heel erg van de clubscene in Rotterdam. Sinds mijn komst in januari ben ik in dansbaar café MONO en jazzbar BIRD geweest, waar ze hele goed house en funk draaien. De Suicide Club, een bar op het dak van het Groot Handelsgebouw, is ook heel erg leuk, maar iets chiquer.”

Bron: erasmusmagazine.nl
 

Ad Verschoor

Donateur
#ikbeneengroninger - aflevering 18: Tsjechië

Štěpánka´s avontuur in Nederland begon zes jaar geleden in Vlissingen. Ze deed daar de vierjarige bacheloropleiding Genetic Engineering. Ze verhuisde daarna naar Groningen om hier aan een project te werken, maar bovenal voor de liefde.
Štěpánka-Tsjechië-Job-Verkuisen-KLEIN-1200x800.jpg


“Ik heb mijn vriend ontmoet tijdens het uitgaan. Hij was er met een groep vrienden en ze hoorden dat ik hier niet vandaan kwam. Ze spraken me aan en waren nieuwsgierig. Dat is iets dat me opvalt in Nederland, mensen staan open voor ontmoetingen met buitenlanders. In Tsjechië zijn mensen veel meer gesloten. Ze gaan ergens heen met een groep en dat blijft zo, er is geen interesse voor buitenstaanders.”

Noord versus Zuid
Op de vraag of Štěpánka verschillen heeft opgemerkt tussen het noorden en het zuiden van nederland antwoordt ze lachend: “Ik leerde Nederlands in Zeeland, maar toen ik hier kwam moest ik overnieuw beginnen. Ik verstond niks van het Gronings accent!”

Ze vertelt dat Groningen internationaler is dan Vlissingen: “Hier zie je dat er veel initiatieven zijn om immigranten zich hier thuis te laten voelen. Als je in de Nederlandse cultuur wilt integreren, biedt Groningen daartoe alle mogelijkheden op een heel laagdrempelige manier.”

Štěpánka geeft haar eigen wijk als voorbeeld: “Hier in Selwert wonen de meeste nationaliteiten en mensen met verschillende religies. Ik heb niet het gevoel dat er geoordeeld wordt op basis van religie of iets dergelijks, alle mensen zijn warm en vriendelijk. Er worden feestjes georganiseerd waar iedereen welkom is en er zijn gratis taallessen.”

Vlees en bier
“Het heeft even geduurd voordat ik me heb aan kunnen passen aan de eetcultuur. Ik was gewend aan een warme lunch waar ik de tijd voor kon nemen en een lichte maaltijd in de avond. Hier is dat andersom. De meeste bedrijven in Tsjechië hebben een kantine. Hier moet je zelf eten meenemen of iets ophalen ergens, in het half uurtje pauze dat je krijgt. Ik ben gewend aan veel koolhydraten en vlees. Hier is het vlees duur. Een typisch Tsjechisch gerecht, een soort dumplings met vlees, kan ik daarom hier niet maken. Daarnaast eten wij vlees van bijvoorbeeld eend en konijn, wat hier ongebruikelijk en niet makkelijk te krijgen is.”

Het Nederlandse bier is volgens Štěpánka te zoet. Ze legt uit dat er minder hop in zit dan bij de bieren uit Tsjechië, wat de smaak bitterder maakt. Afsluitend heeft ze nog iets aan te merken op de manier waarop we ons bier drinken: “jullie drinken baby-biertjes! In Tsjechië drinken we op zijn minst per halve liter”.

Bron: datisgroningen.com
 

Ad Verschoor

Donateur
Tsjechisch echtpaar 65 jaar getrouwd

Feest voor Bedrich en Bozena Cernohorsky-Machacek. Het Tsjechische paar is 65 jaar getrouwd. Vijftig jaar geleden verlieten ze hun geboorteland toen na de Praagse lente het Russische leger binnenviel. Met hun twee zonen startten ze een nieuw leven in Nederland.

Bedrich werkte bij Hoogovens in IJmuiden, Bozena – in Tsjechië onderwijzeres – was er voor de jongens. Na Bedrichs pensionering verhuisden ze naar Ysbrechtum, dichtbij hun zoon. Ze zijn zes keer dedec ek (pake) en babic ka (beppe).

Bron: ysbrechtum.com
 

Ad Verschoor

Donateur
Een betere klusser dan Sven Kramer

Miroslav Mirek Vtipil, kent u hem nog? Ik moet bekennen dat ik hem was vergeten, maar vorige week dook de Tsjechische oud-schaatser opeens weer op in mijn gedachten.

Hij spreekt over een in Ede wonende Tsjechische schaatser. Dat had ik wél goed onthouden

Hoe kan zoiets? Het begon bij het verzamelen van informatie voor een foto in de krant. Het ging over skifit, een training die er voor moet zorgen dat je fit de wintersport in gaat. De skifittrainer was Bauke de Groot. Hé, is dat niet de vroegere Edese bondscoach van de Zwitserse schaatsers? Ja, dat is hij. Leuk, maar het leidt nog niet tot een link met Vtipil.

Die kwam een paar dagen later, tijdens het jaarlijkse etentje met de jongens van de sport (zoals we de medewerkers van de sportredactie liefkozend noemen). Het ging over De Groot. En toen kwam de vraag: ‘Er was toch ook een Tjechische schaatser uit Ede?’ Ik kon het me herinneren, maar zijn naam bleef verborgen in de diepste krochten van mijn geheugen.

Gelukkig hebben we internet. En ja, daar stond het (op Wikipedia): Miroslav Mirek Vtipil (Svratka, 27 augustus 1983) is een Tsjechisch oud-langebaanschaatser en tegenwoordig meubelmaker. Ja, dat was de naam. En die kroop snel naar de oppervlakte van mijn geheugen. Ik hoor de stem weer van Herbert Dijkstra tijdens een of ander kampioenschap. Hij spreekt over een in Ede wonende Tsjechische schaatser. Dat had ik wél goed onthouden.

Ergens anders lees ik dat Mirek Vtipil een zelfstandig klusser is bij De Klussenier. Hij woont nog steeds in Ede en is met een Edese getrouwd. Een hoogvlieger als schaatser was hij nooit. Maar allicht dat hij beter kan klussen dan Sven Kramer. Ieder zijn specialiteit.

Bron: gelderlander.nl
 

Ad Verschoor

Donateur
Zeilmaten van ver
Bruine vloot

Er komt veel internationaal personeel af op de chartersector. Misschien laten Zwitsers, Polen en Tsjechen zich inspireren door de romantische, zoutwaterzeilende vrachtschepen.

Het fenomeen ‘bruine vloot’ is uniek in de wereld. Vanuit Harlingen vertrekken wekelijks meer dan zeventig passagiersschepen naar zee. Alleen in Nederland zie je commerciële zeilvaart op deze schaal.

Toch spelen er nog andere overwegingen, zo blijkt uit gesprekken met ‘maten’ (lichtmatrozen en dekslieden) van buitenlandse afkomst. Ze willen geen dagelijkse sleur, ze willen ‘leven’.

Nikola (Nikki) Foltýnová (26) uit Tsjechië begeleidde vakantiekampen voor kinderen met kanker. In 2017 belandde ze aan boord van de klipper Zuid-Holland. ‘Van zee en zeilen had ik geen flauw idee, maar varen vond ik fantastisch. Schipper Tossing Schroders en ik werden grote vrienden. In Tsjechië beviel het leven met de klok me niet meer. Aan boord van een zeilschip leef je bij het moment.’ Een jaar later is er iets moois opgebloeid tussen Tossing en Nikki. Samen varen ze nu met de ‘Zuid-Holland’.

47290732_10216351017561122_6914356245105213440_o.jpg


Bron: nieuwsbladtransport.nl
 

Ad Verschoor

Donateur
Video: Tsjechisch huwelijksaanzoek in achtbaan

270919bizarkip.jpg


Een pretparkfan uit Tsjechië zal een ritje in de nieuwe Walibi-achtbaan Untamed niet snel meer vergeten. Via Morávek vroeg onlangs zijn vriendin ten huwelijk in de 36,5 meter hoge hybrid coaster. Dat is te zien in een YouTube-video.

Speciaal voor Morávek werd de trein van Untamed op de liftheuvel stilgezet. Dat gaf de achtbaanfanaat de kans om zijn vriendin Štepánka Belzová te vragen of ze met hem wilde trouwen. De vrouw schrok zich een hoedje, maar zei wel 'ja'. Vervolgens kon de emotionele rit voortgezet worden.


Bron: loopings.nl

Het aanzoek vond eerder deze zomer plaats. De bijbehorende video werd afgelopen week gepubliceerd. "Ontzettend bedankt Walibi Holland voor deze mogelijkheid!", schrijft Morávek. "Wij wensen hen natuurlijk heel veel geluk", laat een Walibi-woordvoerder aan Looopings weten.
 

Ad Verschoor

Donateur
“Ik winkel graag bij lokale boetiekjes; zij geven persoonlijk advies en hebben originele items”


Fotograaf: Loraine Bodewes

(on)gewoon
Tereza Spustova (33, Tsjechische), masterstudent Arts and Heritage, omschrijft haar stijl als “elegant met niet te veel accessoires, altijd aan het experimenteren met verschillende kleuren, printjes, stoffen en vormen”.

Herfst
“Mijn outfit is helemaal afgestemd op kleuren die bij de herfst passen. Het is mijn favoriete seizoen, maar de afgelopen jaren ben ik altijd te druk met mijn werk als stewardess geweest om ervan te kunnen genieten. Ik hou erg van natuurlijke kleuren voor zowel mijn kleding als mijn make-up. Dat betekent niet dat ik nooit felle items draag. Integendeel, ik vind het op een regenachtige dag geweldig om een outfit aan te trekken met kleuren die met elkaar in contrast staan.”

Kwaliteit over kwantiteit
“Ik geef gemiddeld vijftig euro per maand uit aan kleding. Veel mensen denken dat je een enorm budget moet hebben om een elegante stijl te kunnen dragen, maar dat is niet waar. Je betaalt vaak voor het merk, maar niet per se voor kwaliteit. Ik winkel graag bij lokale boetiekjes in Maastricht, zoals Avanti, Maud en Maison DQ. Zij geven persoonlijk advies en hebben originele items. Meestal koop ik niet veel: ik heb liever een paar mooie kledingstukken dan veel verschillende die ik toch niet draag.”

Ethisch shoppen
“Ik ben tegen fast fashion. Ik koop niets van de grote, bekende merken. De kleding bevalt me vaak niet, maar ook als dat wel het geval is, wil ik het uit principe niet kopen. Het is onethisch, de winkels zijn te druk en het duurt veel te lang voordat je iets kunt passen of afrekenen. Daarnaast hou ik ook niet van bont of leer. Dat kan echt niet meer in 2019.”

Stewardess
“Toen ik nog als stewardess werkte moest ik me houden aan de strenge regels van de luchtvaartmaatschappij. Zo droeg ik altijd een uniform en was ik verplicht om specifieke make-up en sieraden dragen. Er bleef geen ruimte over om jezelf te uiten door middel van je kleding. Hierdoor ben ik ook niet meer zo gehecht aan kledingstukken als vroeger. Als student geniet ik weer van veel vrijheid en kan ik mijn eigen stijl dragen.”

Zelfverzekerd zijn
“Een eerste indruk kun je maar één keer maken. Daarom kleed ik me graag op een manier waarin je mijn persoonlijkheid terugziet. Ik vind het belangrijk wat andere mensen van mij denken. Als ik er leuk uitzie, geeft me dat veel zelfvertrouwen. Het geeft me tevens een gevoel van vrijheid om aan te kunnen doen wat ik wil. Ik zou anderen willen aanmoedigen om dit ook te doen en vooral hun eigen stijl te omarmen. Veel mensen zijn bang om zichzelf te uiten door middel van kleding, of ze blijven de huidige trends volgen.”

Bron: observantonline.nl
 

Ad Verschoor

Donateur
Adriana Jelinkova skiet naar de top!

Adriana Jelinkova is geboren in Tsjechië en opgegroeid in Nederland. Al op zeer jonge leeftijd gold ze als een groot skitalent. Om haar ski-ambities na te jagen, verhuisde ze naar een zogenaamde Skihauptschule in Oostenrijk. Inmiddels traint ze voor het derde seizoen onder leiding van Rene Rijsdijk bij Snowsports Academy Racing. Volgende week zal Adriana deelnemen aan het NK Alpine in Maria Alm.


Adriana Jelinkova trainend op de Resterhöhe Kitzbühel

Van jeugd Olympiër naar World Cup
In 2012 deed Adriana voor Nederland mee aan de Jeugd Olympische Spelen in Innsbruck. Daar won ze brons op de super combinatie. In hetzelfde jaar debuteerde ze in het World Cup-circuit. In 2017 skiede ze voor het eerst in de top 30 op een World Cup: 25e op de reuzenslalom in het Amerikaanse Killington.

Interview met Adriana Jelinkova

Adriana is als ik (Pepijn van Schijndel - Topsport en talentherkenning) net terug van de World Cup in Killington USA, waar ze helaas net niet in de top 30 is beland.

Ik zag dat je op de reuzenslalom met slechts 0,15 sec buiten de top 30 eindigde. Het ligt wel heel dicht bij elkaar, want met een seconde eraf zit je in de top 15. Hoe is het onderlinge niveau?
"Ja, ik had twee fouten onderin die veel tijd kostten helaas, anders had ik er wel bij gezeten. Op de World Cup is het verschil zo minimaal, dat iedereen keihard zijn best moet doen. Er zitten weer veel jongeren bij, wat betekent dat je extra gas moet geven om ze bij te houden."

Waar ben je ooit begonnen met wedstrijd skiën?
"Ik vond het skiën hartstikke leuk net als mijn ouders, voornamelijk mijn moeder. Die was vroeger ook wedstrijd skiër. En ik ben toen ik drie was begonnen met skiën en vanaf mijn zesde met het wedstrijdskiën.''

Momenteel ski je bij de Snowsports Academy Racing (SAR), maar ben je ook ooit begonnen bij de SAR?
''Nee, ik ben begonnen bij Skipro bij Skicentrum Moser. Die heb ik in Oostenrijk ontmoet in Hintertux toen ik zes jaar oud was. Toen ik elf jaar oud was ben ik verhuisd naar Oostenrijk en ik zat nog wel bij Skipro, maar ik skiede eigenlijk bijna geen Nederlandse wedstrijden meer, behalve het NK.''

Dus je volgde jouw eigen programma en later ben je met Rene Rijsdijk verder gegaan?
''Ja, ik heb nu twee volle seizoenen gehad en ben bezig met het derde seizoen.''

Hoe combineer je jouw studie met topsport?
''Ja, dat is natuurlijk hard werken, goed indelen! En ja, voornamelijk goed plannen. Het kan niet allebei perfect, maar het is vooral belangrijk om goed te plannen.''

En doe je het plannen zelf, of word je begeleid vanuit je studie?
''Nee, ik heb voornamelijk zelf alles gepland en vroeger heb ik op de montessorischool gezeten en daar heb ik geleerd zelf dingen in te plannen.''

We hadden het over je trainer Rene Rijsdijk, een van de meest ervaren trainers van Nederland. Samen reizen jullie de hele wereld over. Hoe is dat met Rene?
''Ja, dat is zeker spannend. Net als elk klein team erg op elkaar geplakt. Af en toe supergezellig en soms loopt je tegen elkaar, maar dat is heel normaal. Rene doet zijn best om alles super goed te plannen en ik natuurlijk ook en dat weten we van elkaar.''

Heb je nog een leuk iets om over Rene te delen? Is hij bijvoorbeeld 's ochtends vrolijk of kan hij niet zonder koffie?
''Nou hij is 's ochtends zeker vrolijker dan ik. Ik ben echt geen ochtendmens. Hij kan ’s ochtends zeker praten. Nu weet hij wel dat hij 's ochtends niet tegen mij moet praten, anders krijgt hij alleen een zuur gezicht. Hij is vaak best wel open en iedereen kent hem wel een beetje als iemand die grapjes maakt.''

Hoe ziet een World Cup dag eruit?
''We beginnen na het opstaan met een aantal oefeningen, voor onder andere mijn rug. Daarna gymnastiek, ontbijten en inskiën. Dan gaan we verkennen en eventueel weer inskiën. Daarna eigenlijk de wedstrijd voorbereiden en er volledig voor gaan.''

Leg je je spullen dan 's ochtends klaar of doe je dat 's avonds al?
''Dat doe ik 's avonds al, zodat ik 's ochtends genoeg rust kan pakken.''

Wat vind je zo leuk aan het wedstrijdskiën?

''Dat is zeker de adrenaline! Rene zegt altijd "adrianaline". Ik doe het al zo lang en het is ondertussen zo spannend geworden, omdat ik Word Cup ski. En spanning is er natuurlijk ook wel, we weten dat mentaal alles dan ook moet kloppen. Ook is het natuurlijk heel gaaf om bij de toppers te zitten.''

Adriana, wanneer ben je voor het eerst gaan voelen dat dit de perfecte sport voor jou is?
''Oeh dat is een lastige... Toen ik zes was en begon met wedstrijdskiën, ging het eigenlijk al heel erg goed! Toen ik tien was moest ik beslissen tussen tennis en skiën en toen heb ik gekozen voor het skiën en om naar Oostenrijk te verhuizen.''

56881.jpg

Adriana Jelinkova vrijskiënd na de training

Wat vind je de leukste discipline?
''Slalom, reuzenslalom. Ik vind Super-G ook heel leuk om te doen. Ik heb zelfs één keer Downhill (afdaling, red.) geskied en dat vond ik ook heel erg gaaf, maar op dit moment ski ik meer slalom en reuzenslalom. Ik vind eigenlijk alle disciplines superleuk om te doen. Wat net beter gaat, doe ik dan net iets liever.''

Moet je veel trainen om op dit niveau te skiën?
''Jazeker, zowel fysiek als natuurlijk het skiën zelf. Ik ben er zeker zes of zeven dagen per week mee bezig. Bij mij is het eigenlijk meer dat ik meer rust moet nemen. Ik doe soms net wat te veel, maar het is zeker wel elke dag hard werken.''

Heb je tips voor iemand die wil gaan beginnen met wedstrijdskiën?
''Nou, het zelf erg graag willen, dat is natuurlijk het belangrijkste. En vooral niet te kritisch zijn, misschien een videootje maken en vooral veel lol hebben. Stap voor stap aan technische punten werken, afhankelijk van het niveau.''

Heb je nog een tip voor wedstrijdskiërs om harder te skiën tijdens een wedstrijd?
''Concentratie is heel belangrijk. Volle concentratie op de wedstrijd zelf. Er één minuut voor de start voor zorgen dat je al in het parcours zit en daarna met volle overtuiging uit het starthuisje wegskiën.''

Hoe kijk je terug op afgelopen seizoen?
''Afgelopen seizoen was lastig eigenlijk. Ja, het was een lastig seizoen, maar ik had natuurlijk een hoogtepunt en dat was het WK in Åre en dat heeft veel goed gemaakt. Dat was prachtig.''

Wat zijn je plannen voor dit seizoen?
''Natuurlijk top dertig skiën en de tweede runs pakken. Voornamelijk mijn trainingsruns in de wedstrijd neerzetten.''

Wat is jouw droom als topsporter?
''Om op het podium te staan tijdens de World Cup!''

Wie is jouw grote voorbeeld in deze sport?
''Vroeger was dat Herman Maier en ook wel Kostelić, allebei... Zowel Ivica als Janica. En Hirscher natuurlijk, ondanks dat hij is gestopt en verder Mikaela Shiffrin.''

Misschien een hele rare vraag, maar wat zou je eventueel later na het skiën willen doen? Heb je daar al wel eens over nagedacht?
''Dat is nog een lastige. Ik heb heel veel verschillende interesse, dus dat weet ik nog niet. Ik denk dat ik dat beter ga weten als ik met het skiën ga stoppen. Ik ben er eigenlijk nog niet echt mee bezig.''

Ben je nog hard op zoek naar andere sponsoren?
''Ja, daar zijn we eigenlijk altijd wel mee bezig. Skiën is een hele dure sport, dus we zijn daar eigenlijk altijd wel mee bezig.''

Ja, en zoek je dan naar financiële partners? Je materiaal heb je al op orde.
''Ja het materiaal is super en het zijn eigenlijk financiële partners die heel hard nodig zijn.''

Op dit moment wordt Adriana Jelinkova gesponsord door de volgende bedrijven:
  • Alcina (verzorgingsproducten voor haar en huid)
  • Ambach appartementen in regio Zell am See en Kaprun
  • Kästle ski's
  • Vola wax
  • Energiapura kleding en bescherming
56884.jpg


Bron: wintersport.nl
 

Ad Verschoor

Donateur
MTE5NjgzNV9kODEwZDNlZjVlMWZlM2UwNGQ1MzAxMmY0M2U1MzM0MGFhMmE0MDJmXzYyMHhDMTI4MHg4NTMuMzMzMzMzMzMzMzMrMCs1NA==.jpg

Eva werkt bij City Central dat Groningers en buitenlanders met elkaar verbindt. (© Foto: Wim Masker)

Tsjechische houdt van sfeer in Groningen

Groningen wordt steeds meer een internationale stad. Studie, werk, de liefde of onveiligheid in eigen land brengen tal van buitenlanders naar hier.

Eva volgde na haar middelbare school in de Tsjechische provinciestad Olomouc de studie Nederlands voor de toegepaste economie. Waarom die keus? „Ja, dat vroegen mijn ouders zich ook af. Als kind had ik wel ooit gecorrespondeerd met een Nederlands meisje, maar een keuze voor deze studie lag niet voor de hand. Ik ben Nederlands gaan studeren omdat ik tijdens voorlichtingsdagen enthousiast raakte van de sfeer op de faculteit. Bij ‘grote’ studies in Tsjechië ben je een van de velen en min of meer een nummer. Bij Nederlands waren destijds iets van twaalf studenten per jaar en was er meer persoonlijke aandacht. Iedereen kende elkaar. Dat sprak me aan.”

Architectuurgeschiedenis
In Olomouc - en ook in andere Tsjechische universiteitssteden - was het indertijd nog niet mogelijk om in deze studie een master te halen. Haar ouders drongen er op aan om de studie op masterniveau af te ronden. Via een Nederlands contact dat ze als skilerares had opgedaan, ging ze in 2006 in Groningen de masteropleiding Nederlandse Cultuur doen. Daarna deed Eva de instroom-bacheloropleiding kunstgeschiedenis en later rondde ze de masteropleiding architectuurgeschiedenis af. „Dat was in 2010 of 2011, midden in de crisistijd. Veel afgestudeerden konden toen moeilijk een baan in hun vak vinden. Ik had geluk dat ik in die periode een baan vond via mijn stage bij Platform Gras. Toen ik hier kwam studeren, was ik van plan om daarna terug te keren naar Tsjechië. Maar daar was weinig uitzicht op een baan in mijn vakgebied en hier had ik er al een.”

City Central
Zo bleef ze in Groningen waar ze nu met veel plezier werkt voor City Central waarvoor ze onder meer leiding geeft aan het project My Local Friend. Deze vrijwilligersorganisatie koppelt internationale bewoners aan Stadjers om hen zo taalondersteuning te bieden en ook om sociale contacten en integratie tussen nieuwe en ‘oude’ Groningers te bevorderen. Eva is zich echt thuis gaan voelen in Groningen. Een uitgesproken favoriete plek heeft ze niet. „Het is meer de sfeer in de stad als geheel die me aanspreekt. En de mensen zijn hier heel open. Dat vind ik heel prettig, al heb ik daar eerst erg aan moeten wennen. Zo was er een mij onbekende vrouw die me meteen toevertrouwde dat haar dochter lesbisch was en een donorkind had. Ik was in shock en dacht: wow, dat zij mij dat zomaar vertelt! En wat moet ik ermee?”

Dat er weinig hiërarchie in de samenleving is, bevalt haar ook. „En de meeste mensen hier hebben een positieve instelling en zijn zelfverzekerd. Tsjechen hebben de neiging in de slachtofferrol te kruipen en hebben vaak een minderwaardigheidscomplex, al geldt dat minder voor mijn generatie en die daarna; die hebben veel gereisd en veel gezien.” Een minpunt van het leven hier vindt ze het individualisme en dat de agenda regeert. „Bij de meeste mensen kun je niet even spontaan langskomen en blijven eten.”

Wat Groningers volgens haar beslist in Tsjechië moeten gaan zien? „Dan denk ik aan Jeseniky, een wandelgebied waar je dagenlang alleen kunt dwalen, of aan Kralicky Sneznik, een berg met op de top een soort voetbalveld.”

Bron: harenerweekblad.nl
 

Ad Verschoor

Donateur
Even voorstellen: dit is foodies' nieuwste redacteur!

886b7fddbbc9c537eb9093255d55ca9c


Na de komst van Roxanne in november komt er alweer een nieuw gezicht bij. 1 april sloot ik me aan bij het foodies-team als editor van recepturen en ben ik daarmee het nieuwe ‘groentje’ in het team geworden. Hoog tijd om me ook aan jullie even voor te stellen!

Ik ben Martina en ik voel me al 8 jaar 24, alleen hoef ik niet meer mijn ID te laten zien als ik een fles wijn haal, zo heeft de leeftijd ook zijn voordelen. Ik kom oorspronkelijk uit Tsjechië waar ik ben opgegroeid en mijn hele jeugd heb doorgebracht. Pas na mijn studie Nederlands op een Tsjechische universiteit (ja, dat kan gewoon!) ben ik naar Nederland verhuisd, heb ik in Utrecht Master Taalwetenschappen gehaald en zoals het zo vaak in het leven gaat, ben ik hier lekker blijven ‘plakken’. Gelukkig maar, want ik heb hier mijn liefde gevonden, geniet van de dagelijkse fietstochtjes door de drukke straten, kan me geen leven meer voorstellen zonder bitterballen en voel me enorm verrijkt door de Nederlandse samenleving vol verschillende culturen en culinaire invloeden.

Nederlands is inmiddels mijn tweede moedertaal geworden en ik vind het hartstikke leuk om met taal bezig te zijn, zowel in mijn werk als privé. Zo kan ik het niet laten om mensen om me heen te verbeteren of taaladvies te geven. Ik ben simpelweg een echte taalfanaat en als je mij een taalnazi noemt, zie ik het als een compliment.

Daarnaast ben ik een enthousiaste hobbykok. Met de gedachte aan eten sta ik op en ga ik weer naar bed. In het weekend ga ik heel graag naar mijn favoriete Turkse supermarkt om grote blikken feta, emmers yoghurt en hele bossen verse kruiden te halen en me thuis vervolgens in de smaken en geuren van het Midden-Oosten te wanen. En als ik zelf niet in de keuken sta, droom ik graag weg bij het lezen van recepten, zowel in kookboeken en tijdschriften als online.

Toen ik de vacature voor eindredacteur van recepturen bij foodies zag staan, zag ik mijn twee grote passies – food & taal – samenkomen in een baan van mijn dromen. Bij foodies kan ik van mijn favoriete bezigheden – recepten lezen en teksten bewerken – mijn werk maken en ervoor zorgen dat alles helder staat uitgelegd, zodat in jullie keukens niets in de soep loopt!

Ik ben trots dat ik deel mag uitmaken van het leukste culinaire team van Nederland en ik hoop dat we jullie samen heel veel lees- en kookplezier kunnen bezorgen!

Liefs, Martina

Bron: foodiesmagazine.nl
 

Ad Verschoor

Donateur

Foto: eigen foto

Terda verhuisde voor de liefde naar onze stad: ‘Tsjechië zit in mijn hart, maar Enschede ook’

We vinden het heerlijk om weg te zwijmelen bij romantische verhalen. In onze rubriek ‘Verhuisd voor de liefde’ spreken we met import-Enschedeërs die hun vertrouwde woonplaats verlieten om bij hun grote liefde in Enschede te zijn. Vandaag het mooie liefdesverhaal van Terda.

In 2014 maakte de Tsjechische Terda voor het eerst kennis met Nederland, en ook met Enschede. Dat dit in de toekomst haar permanente woonplaats zou worden had ze nooit verwacht. “Voor die tijd wist ik niet eens van het bestaan van Enschede af.”

Tweede keus
Terda vertelt: “Ik studeerde maatschappelijk werk aan een universiteit in Tsjechië. Via het Erasmusprogramma besloot ik een half jaar in het buitenland te gaan studeren. Mijn eerste keus was Portugal. Mijn tweede Nederland.” De commissie van het Erasmusprogramma besloot dat Terda naar Nederland ging. Naar Enschede om precies te zijn.

Enschede?!
Dat was een verrassing voor haar. “Als ik aan Nederland dacht, dacht ik aan Amsterdam, Rotterdam of Den Haag. Van Enschede had ik nog nooit gehoord.” Samen met een vriendin die bij haar in de klas zat ging ze het avontuur aan. “We woonden bij elkaar en studeerden samen op Saxion. Een geweldige tijd!”

Wat was haar indruk van ons kikkerlandje? “Nederland is een prachtig land! Alleen het weer is er wat minder fijn. Wat dat betreft had ik beter naar Portugal kunnen gaan”, zegt de Tsjechische lachend.

Liefde op het terras van Friends
Maar gelukkig heeft ze dat niet gedaan. Want in mei 2014 liep Terda Enschedeër Jan tegen het lijf. “Ik ontmoette hem bij café Friends op het terras. Er was meteen een klik. De volgende dag voegde hij me toe op Facebook.” Maar Jan bleek in scheiding te liggen en een 1-jarig dochtertje te hebben. “Dat zorgde voor twijfels bij mij en ik wilde een stapje terug nemen.”

Na een tijdje volgde toch een date. “We hebben gepraat en ik besloot dat ik toch voor hem wilde gaan. Zijn openheid trok me aan en hij heeft een lieve uitstraling. Die wil ik wel in mijn leven hebben, dacht ik.”

Langeafstandsrelatie
Maar Terda moest haar studie in Tsjechië nog afmaken. “Een jaar lang hadden we een langeafstandsrelatie. Maar daardoor versterkte onze relatie wel. Om de anderhalf maand zochten we elkaar op.” En natuurlijk was Jan ook op haar diploma-uitreiking aanwezig.

Heimwee
Toen het papiertje eenmaal binnen was verhuisde Terda naar Enschede. “Dat was heel moeilijk. Heel anders dan tijdens mijn studie. Ik liet iedereen achter en had heel erg heimwee in het begin. Ik kende alleen Jan en zijn familie, kon geen werk vinden en sprak de taal niet.” Met dat laatste ging Terda snel aan de slag. “Ik vond het belangrijk om de taal te leren en volgde een cursus op Saxion. Een bekende plek voor mij.”

Tekst gaat verder onder de foto



Inmiddels zijn we zes jaar verder en is Terda helemaal op haar plek in Nederland. “Tsjechië blijft in mijn hart, maar Enschede neemt ook een groot deel van mijn hart in. Vooral fietsen vind ik hier geweldig. In Tsjechië fiets je alleen als het mooi weer is. Hier is het echt een vervoersmiddel.”

Grootste geluk
Ook met Jan is ze nog steeds hartstikke gelukkig. “We hebben net onze bruiloft achter de rug. Wat ben ik dankbaar dat Enschede voor mij gekozen is tijdens mij studie. Het bracht mij mijn grootste geluk: mijn fantastische man”, zegt Terda tot slot.

Bron: indebuurt.nl
 

Ad Verschoor

Donateur
Moeder en dochter uit Tsjechië worden hand in hand nieuwe Nederlanders



Het Twentse woord voor brood, ‘stoet’, vinden ze grappig en ook in de Nederlandse taal leerden ze snel de finesses en uitdrukkingen.

Voor de liefde kwam Katerina Vreeswijk-Láničková (44) in 2015 naar Nederland. Samen met haar dochter Magdalena Uhrová (17) woont ze sindsdien in Tubbergen. Daar kregen ze afgelopen week in het gemeentehuis hand in hand de Nederlandse nationaliteit.

Moeder en dochter keken uit naar de naturalisatieceremonie. “Ik vind het heel spannend, emotioneel zelfs”, sprak Katerina in de raadszaal. Dochter Magdalena, in het dagelijkse leven Lenna genoemd, knikte instemmend. “En nu ik Nederlandse ben, mag ik eindelijk stemmen want volgende week word ik 18 jaar”, klonk het opgetogen.

Vol ambities
Want de tiener is naar eigen zeggen erg geïnteresseerd in de politiek. Burgemeester Wilmien Haverkamp, die de naturalisatieceremonie leidt, nodigt Lenna vervolgens spontaan uit om een raadsvergadering bij te wonen. “Mag dat echt?”, vroeg de nieuwe Nederlandse verrast. “Dat lijkt me ontzettend leuk!” Toch heeft ze zich ten doel gesteld om in de toekomst geen politicologie, maar rechten te gaan studeren. “Ik wil graag mensen helpen die niet voor zichzelf kunnen opkomen”, luidt haar uitleg. “Daarbij heb ik geen zwart-wit visie. Ik kijk gedetailleerd. Maar eerst maak ik mijn vwo-opleiding af aan het Canisius in Tubbergen. “Dat is op zich al heel bijzonder”, vult haar stiefvader Marc Vreeswijk met gepaste trots aan. “Ik geef les op dezelfde school. Het is uitzonderlijk dat een leerling
vanuit het buitenland gelijk een Vwo-opleiding volgt.”

Grenzeloze liefde
School loopt sowieso als een rode draad door het leven van de aanwezigen. Het was namelijk tijdens een Europees scholenproject dat Katerina en Marc elkaar ontmoetten. Katerina vertelt: “We zagen elkaar voor het eerst in 2013 in Reykjavik, IJsland. Ik ben docent Engels, nu aan het Kottenpark in Enschede, en Marc is docent informatica. We waardeerden elkaar als collega’s. Het was nooit de bedoeling om verliefd op elkaar te worden.” Maar Amor schoot zijn liefdespijlen af; een voltreffer. “In eerste instantie zagen we elkaar twee keer per jaar, telkens in een ander Europees land vanwege de projecten. Dat werd langzaamaan meer. Dat we hier vandaag zijn is de mooiste uitkomst van het project”, zegt ze lachend. Want in 2016 trouwde het stel in Tubbergen.

Even wennen
Omdat Tsjechië behoort tot de Europese Unie was een inburgeringscursus niet nodig. De taal leerden ze snel maar aan sommige gebruiken moesten ze wel wennen. “Het regime van de dag is in Nederland heel anders”, licht Katerina toe. “Hier is een warme maaltijd als lunch, zoals in veel Europese landen gebruikelijk is, bijvoorbeeld tamelijk onbekend. Ook opvallend is het gebruik van fietsen. Niet alleen voor de sport maar als vervoermiddel. Dat kenden wij niet. En het klimaat was even wennen. Het is hier veel kouder.”

Burgemeester Haverkamp vraagt het tweetal naar voren voor de plechtigheid. “Wat fijn dat jullie er zijn”, sprak de burgermoeder hen toe. “Vanwege de coronamaatregelen houden we afstand. Maar dat maakt deze dag vast niet minder feestelijk.” Hand in hand leggen Katerina en Lenna, gehuld in sierlijke jurken, even later de verklaring van verbondenheid af. Na het uitspreken van de belofte mogen moeder en dochter zich officieel Nederlanders noemen.

Als cadeau ontvangen zij van de gemeente Tubbergen een pakket met Nederlandse lekkernijen, een Nederlandse driekleur en een tegoedbon voor de allereerste Nederlandse ID-kaart. Met de handen vol cadeaus verlaten ze de raadzaal. Nog even kijkt Lenna achterom. Binnenkort is ze hier weer… maar dan als Nederlandse voor haar allereerste raadsvergadering.

Bron: tubbergen.nieuws.nl
 

Ad Verschoor

Donateur
Woning Rotterdamse dichteres Jana Beranová wordt na haar dood een vluchthuis

Dichteres Jana Beranová is eruit. Na haar dood wordt haar woning in de Rotterdamse Provenierswijk een vluchthuis. Voor schrijvers die in nood zijn, om op adem te komen.

Haar keuze is begrijpelijk. Beranová kwam op jonge leeftijd zelf als vluchteling uit Tsjechië naar Nederland en werkte later als dichter onder meer voor Amnesty International. De nalatenschap gaat naar ICORN, een internationaal netwerk voor vluchtelingen, dat tijdelijk onderdak en een vluchtplek biedt aan schrijvers die door hun werk gevaar lopen. De Rotterdamse Stichting Verhalenhuis Belvédère krijgt het beheer over de woning.

De bijzondere woning ademt het leven van de dichteres. Op een overloop hangt een serie ingelijste kunstwerkjes met dichtregels van Beranová. "Dat was van een project met Henk van Wessem", vertelt de inmiddels 88-jarige dichteres. "Elke dag, 584 dagen achter elkaar, maakte Henk een tekening en ik een dichtregel. Die hebben we drie maanden lang geëxposeerd in de Laurenskerk en verkocht. Wat overbleef, hebben we gedeeld. Mijn deel hangt hier."

In de woonkamer staan of liggen verzamelingen uitgestald; waterkruiken bijvoorbeeld, of stenen. Beranová: "Ik reisde vroeger met een Eend en had altijd een schepje bij me. Overal zat ik in de grond te peuteren of ik wat los kon peuteren. Zo begon het eigenlijk al. Bijzondere stenen gingen mee naar huis." Een collectie oude gereedschappen uit Groningen hangt in het trapgat. Lachend: "Ineens had ik gereedschappen, die ik eigenlijk nooit wilde verzamelen." Ernaast hangen vormen om chocolade te maken.

Kortom, alles in het huis heeft een verhaal. En Beranová wil niet dat haar mooie dichtbundels in de prullenbak verdwijnen. "Slechte boeken, of boeken die niets waard zijn, daar kan ik mee leven. Maar de dichtbundels die ik heb staan, mogen niet weg!"

Met de schenking van haar woning bereikt Beranová dat haar inboedel intact blijft. "Ik zat maar te piekeren wat ik aan wie kon weggeven, zodat het niet verloren zou gaan. Die zorg is nu voorbij. Ja, dat gevoel heb ik. Dat was ook de bedoeling. Maar de bedoeling was natuurlijk ook dat bepaalde dingen niet zomaar weggegooid werden. Kijk, ik hang er niet aan. Ik ben helemaal niet hebberig. Het gaat er bij mij om dat het een goede bestemming krijgt."

Als het vluchthuis onverhoopt spaak loopt, heeft Beranová notarieel een tweede optie vastgelegd. "Twee goede doelen, Amnesty International en Vluchtelingenwerk, mogen dan alles verkopen. Ja kijk, het leven is vergankelijk, dus dingen ook. Maar ze moeten goed besteed zijn."


Bron: rtv.rijnmond
 
Laatst bewerkt door een moderator:

Ad Verschoor

Donateur
MTI3NTAyMV85NWU3OGQwZGRlYmMxOTc4MTg2YjRmNGQzMTJmMDI1YWI0ODYzZTBiXzYyMHhDOTYweDYzOSswKzM1Mg==.jpg

Hanah Drexler (© Foto: Bert Johan Boot)

‘Ik heb echt wortel geschoten in Groningen’


Enorme heimwee naar Praag. Dat kreeg Hanah Drexler toen ze eind jaren zestig Tsjechoslowakije tijdelijk dacht te verruilen voor Nederland. Inmiddels woont ze ruim een halve eeuw in Groningen en is ze erg op de stad gesteld geraakt. „Ik ben hier geworteld, ik hou van Groningen.”

Het is 1947, twee jaar na de Tweede Wereldoorlog, als Hanah wordt geboren. Zij is het eerste en enige kind in het seculier joodse gezin Drexler. Vader is kinderarts en microbioloog; moeder werkt in een sanatorium waar vooraanstaande leden van de communistische partij worden verpleegd. „Mijn ouders waren vlak voor de oorlog met de laatste boot vanuit Gdansk naar Engeland gevlucht. Mijn vader heeft nog in het Tsjechische onderdeel van het Engelse leger gediend. Bij terugkomst in Tsjechoslowakije bleek van beide families weinig over. Slechts enkelen hadden Auschwitz en andere kampen overleefd.”

Internaat
Na de oorlog wordt Tsjechoslowakije hersteld als parlementaire democratie. Begin 1948 grijpen de communisten geweldloos de macht, met instemming van een groot deel van de bevolking. Begin jaren ‘50 vinden zuiveringen plaats binnen de communistische leiding. Een stalinistisch bewind handhaaft zich tot het voorjaar van 1968. Ondertussen is er al het nodige veranderd in het leven van Hanah. Wanneer ze acht jaar oud is, gaan haar ouders scheiden en gaat ze wonen bij haar later hertrouwde moeder. „Mijn ouders bleven bevriend en zijn elkaar blijven zien. Ik heb van ze geleerd dat als je gaat scheiden je nog altijd vrienden kan blijven.” Als Hanah vijftien is, komt haar moeder te overlijden en trekt zij bij haar vader in. „Die was inmiddels hertrouwd met een beeldhouwster. Zij had twee kinderen uit een eerder huwelijk en samen met mijn vader had ze nog een zoon gekregen. Het was geen goed huwelijk dat ook niet standhield. Na een jaartje werd ik in een internaat geplaatst. Ik moest daar enorm wennen, voor het eerst had ik geen eigen slaapkamer en sliep ik met anderen op een zaal. Het internaat stond naast mijn middelbare school.”

Studie psychologie
In 1966, wanneer ze inmiddels besloten heeft psychologie te gaan studeren, blijkt na terugkeer van een buitenlandse vakantie dat haar vader en stiefmoeder halsoverkop naar Engeland zijn gevlucht. Zonder ouders, zonder geld en met een besmet politiek profiel vanwege haar gevluchte vader blijft ze alleen achter en mag ze niet aan haar studie beginnen. Vrienden helpen haar aan een baantje als psychologisch laborante.

In de herfst van 1967 ontstaat een zekere politieke ontspanning in Tsjechoslowakije en begint Hanah aan haar studie psychologie. In de lente van 1968 bezoekt een groep Nederlandse studenten haar subfaculteit, onder wie ook studenten van de RUG onder leiding van professor Wilhelmina Bladergroen. In september 1968 staat een tegenbezoek gepland. Begin dat jaar komt in Tsjechoslowakije een groep van hervormers aan het bewind, onder leiding van Alexander Dubcek en lijkt er een periode van nog grotere ontspanning aan te breken. Maar eind augustus maken troepen van het Warschaupact een einde aan het experiment. Hanah verblijft dan in verband met vakantiewerk al vanaf juli in Engeland waar ze in een Holiday Camp voor de arbeidersklasse als schoonmaakster werkt. Na afloop van het vakantiewerk blijft ze nog wat langer in Engeland waar ze de ontwikkelingen in Praag op de voet volgt. Ondertussen werkt ze als hulpverpleegkundige in het ziekenhuis waaraan haar gevluchte vader inmiddels is verbonden. Dan is het tijd voor het studiebezoek aan Groningen. Wie dat wilde, mocht jaren aan de RUG komen studeren.

‘Ik hou van de FC’
Hanah stikt in Groningen van de heimwee. „In die tijd waren de grenzen nog niet dicht. In dat jaar bezocht ik drie keer kort Praag waar de sfeer steeds naargeestiger werd. Niemand vertrouwde elkaar nog. Ik heb altijd graag kinderen gewild, maar wilde ze niet in die sfeer laten opgroeien. Ik besloot in Groningen te blijven.” Ze ervaart het Nederlands als een moeilijke, niet logische taal. „Het kostte me grote moeite om het onder de knie te krijgen.” Nu spreekt ze de taal beter dan de gemiddelde Nederlander en met slechts een vederlicht accent.

In de jaren zeventig krijgt ze een dochter en later een zoon. De kost verdient ze met les geven op allerlei niveaus, van mbo tot en met wetenschappelijk onderwijs. Groningen is ze al die jaren trouw gebleven. „Ik voelde me hier vanaf het begin veilig. Ik was met Praag een grote stad gewend, maar vond Groningen meteen fijner dan bijvoorbeeld Amsterdam. Ik woon nu al 45 jaar in dezelfde buurt en ben, denk ik, van de bewoners een van de langstzittende. Ik hou van Groningen en ik hou van de FC!”, lacht Hanah.

Bron: gezinsbode.nl
 
Denisa kreeg een voltreffer van het waterkanon, schedelbreuk en 18 hechtingen

Bron: PZC - Diede Hoekstra 25-01-21

EINDHOVEN - Een schedelbreuk en 18 hechtingen liep de Denisa Štastná zondag op toen ze vol op haar hoofd geraakt werd door het waterkanon dat de politie inzette tijdens de rellen op het 18 Septemberplein. Volgens de Tsjechische liep ze juist weg van de rellen toen het gebeurde.

Het waren een van de heftigste beelden van de dag. Vanaf een paar meter afstand wordt Denisa vol geraakt door de krachtige waterstraal die haar met een enorme klap tegen de betonnen wand van de fietsenkelder aanblaast. Op andere beelden is te zien dat ze met een bebloed gezicht wegloopt, ondersteund door haar vriend Michael Piksel. Zelf heeft ze pas weer herinneringen van het moment dat ze bij het station zijn waar ambulancepersoneel haar eerste hulp verleent. ,,De rest is een zwart gat.”

Eigen schuld?
Op social media krijgt Denisa er flink van langs. ‘Eigen schuld’, zo is de overheersende mening. Volgens Denisa en haar vriend waren ze echter helemaal niet uit op geweld. ,,We stonden te filmen bovenop de fietsenstalling toen het opeens helemaal fout ging”, vertelt Michael. ,,Toen zijn we ook direct naar beneden gegaan maar toen stond het waterkanon al naast ons. Voor ik het in de gaten had lag Denisa bewusteloos op de grond naast me. Daarom zie je mij op de beelden ook zo heftig reageren.”


De verwondingen na afloop © Denisa Štastná

In het ziekenhuis stellen de dokters een schedelfractuur, een enorme hoofdwond en blauwe plekken over haar hele lichaam vast. ,,Toen ze de beelden zagen kreeg ik te horen dat ik geluk heb gehad”, aldus Denisa. ,,Ik had dood kunnen zijn. Ik snap dat de politie moest ingrijpen maar om iemand willens en wetens van zo dichtbij te belagen is echt levensgevaarlijk. We liepen nota bene met onze handen omhoog. Als teken dat we niks met de rellen van doen hadden.”

Slecht idee
De twee balen ook van de verhalen die op social media rondgaan. ,,We worden weggezet als relschoppers maar dat zijn we allerminst. Achteraf was het een slecht idee om daar te staan maar we hadden echt niet verwacht dat het zo uit de hand zou lopen.”

De komende dagen bekijken de twee of er nog juridische stappen mogelijk zijn tegen de politie. ,,We nemen eerst een advocaat in de arm die ons kan adviseren. Het geweld dat is gebruikt is echt buiten alle proporties. En toen mijn vriendin daar bewusteloos op de grond lag, heeft niemand ons geholpen. Ook niet toen mijn broer, die er ook bij was, daar meerdere keren om gevraagd had. Dat neem ik ze ook kwalijk.”

-----------------

Wat een gelul van deze Tsjechische jongedame. Die demonstratie was verboden en dan heb je daar niets te zoeken, ook als je geen kwaad in de zin hebt. Ga je er toch heen? Dan niet gaan lopen mekkeren als je keihard aangepakt wordt. :tong:
 
Dat ze er niets te zoeken hadden ben ik het mee eens. Ik heb diverse flimpjes van dit incident gezien en ik vindt het richten van het waterkanon van korte afstand op iemand die niet aan de rellen meedeed en zich niet agressief gedroeg tegen de politie totaal ongepast en buiten proporties. Zo'n straal op korte afstand kan dodelijk zijn. De bediener van het waterkanon maakt zich wat mij betreft schuldig aan poging tot doodslag. Maar ik zal wel weer een hoop kritiek krijgen op deze stelling.
 
Laatst bewerkt door een moderator:
Jij vindt ook dat ze er niets te zoeken had, dan zijn we klaar toch? Onzin dus om haar als slachtoffer aan te merken en de politie als de boosdoener, terwijl het gewoon andersom is. Of moet de politie in zo'n extreme, gewelddadige situatie eerst beleefd aan iedereen gaan vragen wat ze daar doen voordat ze de boel schoonvegen?
 
Laatst bewerkt door een moderator:
Ik blijf bij mijn mening dat het waterkanon onnodig disproportioneel reageerde. Als dat in Rusland gebeurt reageert iedereen in Nederland verbolgen en terecht. Maar nu mag blijkbaar alles. En daarbij wil ik het plunderen en relschoppen ook veroordelen. Daar had dat waterkanon ingezet moeten worden. Niet een sensatietoeschouwer van heel dichtbij bijna doodspuiten.
 
Laatst bewerkt door een moderator:
Bovenaan