Toeristen stelen de charme van Praag

Welkom op Tsjechie.net

Het Tsjechisch Forum, in een nieuw jasje!

Ad Verschoor

Donateur
Toeristen stelen de charme van Praag

“Oh mam, please, mogen we zo’n pop?” verlangend kijkt mijn dochter naar de prachtige, handgemaakte marionetten die in de etalage hangen. We zijn op vakantie in Praag en we lopen in het eeuwenoude ‘Gouden Steegje’ (“Zlatá Ulička”). Het is een grote toeristische trekpleister. De schrijver Franz Kafka woonde ooit in een van de minuscule huisjes.


“Gouden Steegje” – bron: pixabay.com

Enkel nog souvenirs
Met moeite wurm ik me door het smalle steegje, tussen alle andere toeristen, die in groten getale zo dicht naast elkaar lopen, dat zelfs de felle kou geen kans krijgt om ons te passeren. De kleine huisjes in het straatje zijn in de loop der tijd omgebouwd tot winkeltjes, volgestouwd met souvenirs en etenswaren.

We bukken om onze hoofden niet tegen de lage deurpost te stoten en gaan het marionettenwinkeltje binnen. De poppen variëren van dieren en sprookjesfiguren tot literaire en politieke personages.
“Oh mam, mogen we er een uitkiezen?”
“Hmm, doe maar niet, ze zijn echt belachelijk duur, zie ik nu.”


“Marionety” – bron: pixabay.com

Gekozen door de pop
De verkoopster loopt op ons af. “Jíj kiest de pop niet uit, maar de pop kiest jóú, zegt men hier in Praag,” legt ze uit, terwijl ze de rollen heel slim omdraait. Ze demonstreert behendig een schattig hondje aan een paar touwtjes. Hij houdt zijn kop schuin om te blaffen, kwispelt met zijn staart, en tilt zijn pootje op om een plas te doen. Mijn kinderen kijken vertederd naar hem. De verkoopster laat het hondje naar mijn dochter huppelen zodat ze hem kan aaien. Mijn dochter is overduidelijk de uitverkorene. Het hondje snuffelt nog wat aan haar hand, waarna hij vol overtuiging voor haar kiest en niet meer van haar zijde wijkt. Geïrriteerd pak ik mijn portemonnee. Aan de andere hand van de verkoopster hobbelt inmiddels alweer een guitig ezeltje op mijn zoon af.

Je bent zelf een marionet
“Dank je wel, mam. Wil jij misschien zelf ook zo’n leuke pop? Of iets heel anders?”
“Nee hoor, ik hoef geen Boheems kristal, geen plakkerige lekkernijen, geen beschilderde bierpul en al helemáál geen marionet voor mezelf kopen. Ik voel me zelf net een marionet,” verzucht ik. “Iedereen trekt de hele dag aan mijn touwtjes en bepaalt wat ik moet doen… of kopen.” Ik werp de verkoopster van de marionetten in ’t voorbijgaan nog even een vernietigende blik toe.

“Ik wil hier eigenlijk liever weer weg. Het is echt veel te druk. Ik had heel graag een nog normaal gebleven, leeg, klein huisje willen zien. Eentje met alleen een tafel, een stoel en een bed of zo. Zonder beschilderde bierpullen en geborduurde pannenlappen. Zodat je de ruimte hebt om een paar minuten rustig rond te kunnen kijken en de échte sfeer te voelen.”
“Waarom ga je niet even naar het huisje van Kafka kijken, mam? Wij blijven hier wel op je wachten.”
“Goed idee. Ga ik doen.”


“Huis van Kafka” – bron: pixabay.com

Eenvoudig, sjofel, echt
Mijn gedachten lopen alvast vooruit naar het voormalige adres van Kafka. Ik stel me een romantisch en eenvoudig huisje voor. Op de vloer slechts leem en keien. Een sjofele tafel en een houten stoel. Wat schrijfgerei. Door het piepkleine venster met een weids uitzicht over de stad. De bewoonde wereld die even heel ver weg lijkt te zijn.

Kafka was er niet
Helaas. Het huis van Kafka blijkt ook al een winkel te zijn. Een boekwinkel waar je ook nog eens heerlijke chocolaatjes en een leuke plastic balpen met ‘Kafka’ (what else…) erop kunt kopen. Als je tenminste het geduld hebt om in de ellenlange rij te staan. Toeristen verdringen elkaar om de gewenste snuisterijen te bemachtigen.

Teleurgesteld loop ik ook deze shop weer uit. Ik manoeuvreer tussen de vele toeristen, die nog steeds in de rij voor de kassa staan. Keurig rekenen ze hun souvenirs af, terwijl ze ongewild en onbewust het Praagse Gouden Straatje van de laatste charmes beroven.

“Hoe was het huis van Kafka, mam?”
“Hij was niet thuis. Ik heb hem nog gezocht, maar op de een of andere manier was hij nergens meer te bekennen.”



Bron: hoevrouwendenken.nl
 

kuurgast

Donateur
We zijn op vakantie in Praag en we lopen in het eeuwenoude ‘Gouden Steegje’ (“Zlatá Ulička”). Het is een grote toeristische trekpleister. De schrijver Franz Kafka woonde ooit in een van de minuscule huisjes.
...................
Met moeite wurm ik me door het smalle steegje, tussen alle andere toeristen, die in groten getale zo dicht naast elkaar lopen,
Praagse burcht zonder toeristen? Ja, dat kan zeker!
De Praagse burcht is een van de meest bezochte sites in Europa, die ook echt erg druk en toeristisch wordt. Er is een ultieme tip om zonder toeristen van de Praagse Burcht te genieten.

De tip is echt heel simpel: kom 's avonds. Geloof het of niet, maar na 18.00 uur wordt het hele kasteelcomplex leeg, maar is eigenlijk open tot 22.00 uur, wat je genoeg tijd geeft om het te verkennen.
Overdag moet je entree betalen, na 17.00 uur is het gratis.
Hoe later je komt, hoe leger het wordt. Alleen de kathedraal kan je niet betreden, omdat deze om 16.40 uur sluit. Bijna alles is gesloten vanaf die tijd, alleen de toiletten zijn geopend tot 19.00 uur.

Bron honest.blog/en

 
Ik manoeuvreer tussen de vele toeristen, die nog steeds in de rij voor de kassa staan. Keurig rekenen ze hun souvenirs af, terwijl ze ongewild en onbewust het Praagse Gouden Straatje van de laatste charmes beroven.
Tja, en of we het leuk vinden of niet: de meesten van ons (ook de schrijfster van dit stukje) zijn zelf ook onderdeel van die soms verstikkende meute toeristen als we daar rondlopen... :zwijg:
 
Klopt! Zoon van 3 wilde van de week per se over een bepaald richeltje lopen in het Gouden Straatje, hij probeerde iedereen van zijn pad af te houden en was best verontwaardigd dat dat niet lukte:lache:
We waren er nu voor het eerst in de meivakantie, om te kijken of dat beter beviel dan de zomervakantie, maar het was nu ook stikdruk. Erg veel Nederlanders ook gehoord, veel meer dan in eerdere jaren.
 
Terwijl Praag nog het voordeel heeft geen toegang te hebben tot internationale wateren, anders zouden er ook nog cruiseschepen aanleggen, wordt het nog gezelliger, even lekker doorlopen is er dan helemaal niet meer bij.
Voor lange tijd had ik een vriendin, die wilde altijd op zaterdagmiddag winkelen in het centrum v d Veluwe, Apeldoorn, dus.
Dat ging mij behoorlijk vervelen, altijd mensen die je voor de voeten lopen, vaak is het meer schuifelen, stoppen bij iedere etalage en overleggen wat voor geweldige aankoop men in de winkel wel niet zou kunnen doen.
Daarbij komt het niet in hun domme hersens op dat ze de weg versperren voor andere voetgangers, die mogelijk op zaterdagmiddag nog belangrijke dingen hebben te doen.
Om de doorstroming te bevorderen, heb ik de volgende oplossing gevonden; dit soort treuzelaars op de hakken trappen, doen alsof voor je niemand is.
Je wordt dan boos aangekeken door van pijn vertrokken gezichten, maar dat maakt niet uit, met opvoedende taken kan men niet altijd vrienden maken.
Ook is het oppassen bij uitgangen van grote winkels, C&A, V&D, mensen komen in een waantoestand uit die winkels en vergeten wat er op straat voor toestanden heersen, verkeersregels? vergeten.
Bijzonder oppassen moet men wanneer dames van middelbare leeftijd arm in arm de winkel uit komen, gezichten die een gelukzaligheid uitstralen vanwege de aankoop van ondergoed die hun billen heeft kunnen omspannen, en niets ontziend minder robuuste mensen omver lopen.
Op zo'n moment is het; jij of zij, kans van overleven is er alleen door je voeten vooruit te gooien, zoals modellen op de catwalk, bij soldaten in sommige landen tijdens een parade ziet men dit ook wel, Noord-Korea, Rusland, vroeger Duitsland. Je treft dan de dames waar het zéér doet, net onder de knie, waardoor de dames snelst mogelijk weer in het ware leven terug keren.
Oh ja, met die vriendin is het niets geworden, te veel verschillende gedachten over hoe het beste te leven.
 
Bovenaan