Ad Verschoor
Donateur
Toeristen stelen de charme van Praag
“Oh mam, please, mogen we zo’n pop?” verlangend kijkt mijn dochter naar de prachtige, handgemaakte marionetten die in de etalage hangen. We zijn op vakantie in Praag en we lopen in het eeuwenoude ‘Gouden Steegje’ (“Zlatá Ulička”). Het is een grote toeristische trekpleister. De schrijver Franz Kafka woonde ooit in een van de minuscule huisjes.
“Gouden Steegje” – bron: pixabay.com
Enkel nog souvenirs
Met moeite wurm ik me door het smalle steegje, tussen alle andere toeristen, die in groten getale zo dicht naast elkaar lopen, dat zelfs de felle kou geen kans krijgt om ons te passeren. De kleine huisjes in het straatje zijn in de loop der tijd omgebouwd tot winkeltjes, volgestouwd met souvenirs en etenswaren.
We bukken om onze hoofden niet tegen de lage deurpost te stoten en gaan het marionettenwinkeltje binnen. De poppen variëren van dieren en sprookjesfiguren tot literaire en politieke personages.
“Oh mam, mogen we er een uitkiezen?”
“Hmm, doe maar niet, ze zijn echt belachelijk duur, zie ik nu.”
“Marionety” – bron: pixabay.com
Gekozen door de pop
De verkoopster loopt op ons af. “Jíj kiest de pop niet uit, maar de pop kiest jóú, zegt men hier in Praag,” legt ze uit, terwijl ze de rollen heel slim omdraait. Ze demonstreert behendig een schattig hondje aan een paar touwtjes. Hij houdt zijn kop schuin om te blaffen, kwispelt met zijn staart, en tilt zijn pootje op om een plas te doen. Mijn kinderen kijken vertederd naar hem. De verkoopster laat het hondje naar mijn dochter huppelen zodat ze hem kan aaien. Mijn dochter is overduidelijk de uitverkorene. Het hondje snuffelt nog wat aan haar hand, waarna hij vol overtuiging voor haar kiest en niet meer van haar zijde wijkt. Geïrriteerd pak ik mijn portemonnee. Aan de andere hand van de verkoopster hobbelt inmiddels alweer een guitig ezeltje op mijn zoon af.
Je bent zelf een marionet
“Dank je wel, mam. Wil jij misschien zelf ook zo’n leuke pop? Of iets heel anders?”
“Nee hoor, ik hoef geen Boheems kristal, geen plakkerige lekkernijen, geen beschilderde bierpul en al helemáál geen marionet voor mezelf kopen. Ik voel me zelf net een marionet,” verzucht ik. “Iedereen trekt de hele dag aan mijn touwtjes en bepaalt wat ik moet doen… of kopen.” Ik werp de verkoopster van de marionetten in ’t voorbijgaan nog even een vernietigende blik toe.
“Ik wil hier eigenlijk liever weer weg. Het is echt veel te druk. Ik had heel graag een nog normaal gebleven, leeg, klein huisje willen zien. Eentje met alleen een tafel, een stoel en een bed of zo. Zonder beschilderde bierpullen en geborduurde pannenlappen. Zodat je de ruimte hebt om een paar minuten rustig rond te kunnen kijken en de échte sfeer te voelen.”
“Huis van Kafka” – bron: pixabay.com
Eenvoudig, sjofel, echt
Mijn gedachten lopen alvast vooruit naar het voormalige adres van Kafka. Ik stel me een romantisch en eenvoudig huisje voor. Op de vloer slechts leem en keien. Een sjofele tafel en een houten stoel. Wat schrijfgerei. Door het piepkleine venster met een weids uitzicht over de stad. De bewoonde wereld die even heel ver weg lijkt te zijn.
Kafka was er niet
Helaas. Het huis van Kafka blijkt ook al een winkel te zijn. Een boekwinkel waar je ook nog eens heerlijke chocolaatjes en een leuke plastic balpen met ‘Kafka’ (what else…) erop kunt kopen. Als je tenminste het geduld hebt om in de ellenlange rij te staan. Toeristen verdringen elkaar om de gewenste snuisterijen te bemachtigen.
Teleurgesteld loop ik ook deze shop weer uit. Ik manoeuvreer tussen de vele toeristen, die nog steeds in de rij voor de kassa staan. Keurig rekenen ze hun souvenirs af, terwijl ze ongewild en onbewust het Praagse Gouden Straatje van de laatste charmes beroven.
“Hoe was het huis van Kafka, mam?”
“Hij was niet thuis. Ik heb hem nog gezocht, maar op de een of andere manier was hij nergens meer te bekennen.”
Bron: hoevrouwendenken.nl
“Oh mam, please, mogen we zo’n pop?” verlangend kijkt mijn dochter naar de prachtige, handgemaakte marionetten die in de etalage hangen. We zijn op vakantie in Praag en we lopen in het eeuwenoude ‘Gouden Steegje’ (“Zlatá Ulička”). Het is een grote toeristische trekpleister. De schrijver Franz Kafka woonde ooit in een van de minuscule huisjes.
“Gouden Steegje” – bron: pixabay.com
Enkel nog souvenirs
Met moeite wurm ik me door het smalle steegje, tussen alle andere toeristen, die in groten getale zo dicht naast elkaar lopen, dat zelfs de felle kou geen kans krijgt om ons te passeren. De kleine huisjes in het straatje zijn in de loop der tijd omgebouwd tot winkeltjes, volgestouwd met souvenirs en etenswaren.
We bukken om onze hoofden niet tegen de lage deurpost te stoten en gaan het marionettenwinkeltje binnen. De poppen variëren van dieren en sprookjesfiguren tot literaire en politieke personages.
“Oh mam, mogen we er een uitkiezen?”
“Hmm, doe maar niet, ze zijn echt belachelijk duur, zie ik nu.”
“Marionety” – bron: pixabay.com
Gekozen door de pop
De verkoopster loopt op ons af. “Jíj kiest de pop niet uit, maar de pop kiest jóú, zegt men hier in Praag,” legt ze uit, terwijl ze de rollen heel slim omdraait. Ze demonstreert behendig een schattig hondje aan een paar touwtjes. Hij houdt zijn kop schuin om te blaffen, kwispelt met zijn staart, en tilt zijn pootje op om een plas te doen. Mijn kinderen kijken vertederd naar hem. De verkoopster laat het hondje naar mijn dochter huppelen zodat ze hem kan aaien. Mijn dochter is overduidelijk de uitverkorene. Het hondje snuffelt nog wat aan haar hand, waarna hij vol overtuiging voor haar kiest en niet meer van haar zijde wijkt. Geïrriteerd pak ik mijn portemonnee. Aan de andere hand van de verkoopster hobbelt inmiddels alweer een guitig ezeltje op mijn zoon af.
Je bent zelf een marionet
“Dank je wel, mam. Wil jij misschien zelf ook zo’n leuke pop? Of iets heel anders?”
“Nee hoor, ik hoef geen Boheems kristal, geen plakkerige lekkernijen, geen beschilderde bierpul en al helemáál geen marionet voor mezelf kopen. Ik voel me zelf net een marionet,” verzucht ik. “Iedereen trekt de hele dag aan mijn touwtjes en bepaalt wat ik moet doen… of kopen.” Ik werp de verkoopster van de marionetten in ’t voorbijgaan nog even een vernietigende blik toe.
“Ik wil hier eigenlijk liever weer weg. Het is echt veel te druk. Ik had heel graag een nog normaal gebleven, leeg, klein huisje willen zien. Eentje met alleen een tafel, een stoel en een bed of zo. Zonder beschilderde bierpullen en geborduurde pannenlappen. Zodat je de ruimte hebt om een paar minuten rustig rond te kunnen kijken en de échte sfeer te voelen.”
“Waarom ga je niet even naar het huisje van Kafka kijken, mam? Wij blijven hier wel op je wachten.”
“Goed idee. Ga ik doen.”
“Goed idee. Ga ik doen.”
“Huis van Kafka” – bron: pixabay.com
Eenvoudig, sjofel, echt
Mijn gedachten lopen alvast vooruit naar het voormalige adres van Kafka. Ik stel me een romantisch en eenvoudig huisje voor. Op de vloer slechts leem en keien. Een sjofele tafel en een houten stoel. Wat schrijfgerei. Door het piepkleine venster met een weids uitzicht over de stad. De bewoonde wereld die even heel ver weg lijkt te zijn.
Kafka was er niet
Helaas. Het huis van Kafka blijkt ook al een winkel te zijn. Een boekwinkel waar je ook nog eens heerlijke chocolaatjes en een leuke plastic balpen met ‘Kafka’ (what else…) erop kunt kopen. Als je tenminste het geduld hebt om in de ellenlange rij te staan. Toeristen verdringen elkaar om de gewenste snuisterijen te bemachtigen.
Teleurgesteld loop ik ook deze shop weer uit. Ik manoeuvreer tussen de vele toeristen, die nog steeds in de rij voor de kassa staan. Keurig rekenen ze hun souvenirs af, terwijl ze ongewild en onbewust het Praagse Gouden Straatje van de laatste charmes beroven.
“Hoe was het huis van Kafka, mam?”
“Hij was niet thuis. Ik heb hem nog gezocht, maar op de een of andere manier was hij nergens meer te bekennen.”
Bron: hoevrouwendenken.nl