Ad Verschoor
Donateur
‘Teddybeer Flora’, een aandoenlijk verhaal over een knuffelbeer die een jurk krijgt
Nooit eerder verscheen er in het Nederlands werk van de Tsjechische kunstenares Daisy Mrázková (1923-2016), terwijl haar tijdloze prentenboek ‘Teddybeer Flora’ uit 1973 in eigen land een gewaardeerde klassieker schijnt te zijn.
Het is een aandoenlijk verhaal, dat wat betreft allesomvattende liefde voor een knuffelbeest familie is van beroemde prentenboeken als ‘Monkie’ van Ingrid en Dieter Schubert of ‘Knuffel’ van Shirley Hughes. Alleen raakt Peter in dit boek geen knuffel kwijt, hij vindt juist een teddybeer, in Praag.
Het boek is smaakvol vormgegeven: links staan telkens een paar regels tekst en een zwart-witpentekeningetje van een detail uit het verhaal, rechts levendige schilderingen, waarmee Mrázková veel sfeer en emotie oproept.
Haar techniek is tamelijk ruig met een vaak grove penseelstreek en vlekkerige achtergronden. Soms krast ze iets in de dikke verflaag, zoals bomen of zeepsop. Tegelijkertijd is haar kleurgebruik warm en vol nuance – prachtig hoe de sneeuw van blauw-groen verandert in wit-paars en roze. Bovendien legt Mrázková veel gevoel in houdingen en oogopslag van haar personages. Knap hoe uit Peters blik medelijden met de beer en later genegenheid spreekt.
Het perspectief van het verhaal is wonderlijk. Een alwetende verteller vraagt Peter wat hij op weg naar huis bij zich heeft. “Ik zag hem daar maandag al liggen. Ik dacht dat ik hem van jullie niet mocht meenemen”, antwoordt hij. Wie die ‘jullie’ zijn blijft mysterieus: de lezers of misschien zijn ouders?
De schrijver en Peter vertellen samen verder, zonder dat helemaal duidelijk wordt wie wanneer aan het woord is of aan wie vragen zijn gericht. Gek genoeg stoort dat nauwelijks, het voelt eerder alsof je wordt opgenomen in Peters fantasiespel. Mooi zijn de korte zinnen die hij voor zich uit lijkt te mompelen. Nadat de beer gewassen is: “De beer is droog. Hem even borstelen nog.”
De knuffel krijgt een jurk, en een naam: Flora. Langzaamaan wordt ze een volwaardig lid van het gezin. Dat ze op haar manier leeft en steeds meer een eigen persoonlijkheid heeft, staat voor Peter vast: “Zie je niet dat Flora een gezicht heeft?” En: “Ze wordt al een beetje gelukkig. Ze is mooi. Het geeft niet dat ze oud is. Als ze maar gelukkig is. Vind je ook niet?”
Bron: trouw.nl
Nooit eerder verscheen er in het Nederlands werk van de Tsjechische kunstenares Daisy Mrázková (1923-2016), terwijl haar tijdloze prentenboek ‘Teddybeer Flora’ uit 1973 in eigen land een gewaardeerde klassieker schijnt te zijn.
Het is een aandoenlijk verhaal, dat wat betreft allesomvattende liefde voor een knuffelbeest familie is van beroemde prentenboeken als ‘Monkie’ van Ingrid en Dieter Schubert of ‘Knuffel’ van Shirley Hughes. Alleen raakt Peter in dit boek geen knuffel kwijt, hij vindt juist een teddybeer, in Praag.
Het boek is smaakvol vormgegeven: links staan telkens een paar regels tekst en een zwart-witpentekeningetje van een detail uit het verhaal, rechts levendige schilderingen, waarmee Mrázková veel sfeer en emotie oproept.
Haar techniek is tamelijk ruig met een vaak grove penseelstreek en vlekkerige achtergronden. Soms krast ze iets in de dikke verflaag, zoals bomen of zeepsop. Tegelijkertijd is haar kleurgebruik warm en vol nuance – prachtig hoe de sneeuw van blauw-groen verandert in wit-paars en roze. Bovendien legt Mrázková veel gevoel in houdingen en oogopslag van haar personages. Knap hoe uit Peters blik medelijden met de beer en later genegenheid spreekt.
Het perspectief van het verhaal is wonderlijk. Een alwetende verteller vraagt Peter wat hij op weg naar huis bij zich heeft. “Ik zag hem daar maandag al liggen. Ik dacht dat ik hem van jullie niet mocht meenemen”, antwoordt hij. Wie die ‘jullie’ zijn blijft mysterieus: de lezers of misschien zijn ouders?
De schrijver en Peter vertellen samen verder, zonder dat helemaal duidelijk wordt wie wanneer aan het woord is of aan wie vragen zijn gericht. Gek genoeg stoort dat nauwelijks, het voelt eerder alsof je wordt opgenomen in Peters fantasiespel. Mooi zijn de korte zinnen die hij voor zich uit lijkt te mompelen. Nadat de beer gewassen is: “De beer is droog. Hem even borstelen nog.”
De knuffel krijgt een jurk, en een naam: Flora. Langzaamaan wordt ze een volwaardig lid van het gezin. Dat ze op haar manier leeft en steeds meer een eigen persoonlijkheid heeft, staat voor Peter vast: “Zie je niet dat Flora een gezicht heeft?” En: “Ze wordt al een beetje gelukkig. Ze is mooi. Het geeft niet dat ze oud is. Als ze maar gelukkig is. Vind je ook niet?”
Bron: trouw.nl