Het aantal auto's in Tsjechië is, sinds ik hier ruim 20 jaar geleden ben begonnen, aanzienlijk toegenomen. Dat betekent dat de straten rond het centrum van de stad door langparkeerders goed zijn gevuld. Na het middaguur heb je iets meer kans op een vrije plek. Liberec ligt nog in het Ertsgebergte, wat betekent dat in de stad de wegen ook op en neer gaan. Met het klimmen van de jaren wordt het steeds lastiger lopend de heuvels op te gaan. Dat betekent dat ik zo dicht mogelijk bij het zwembad en de bibliotheek, wat mijn doelen erg vaak zijn, tracht te parkeren. Twee weken geleden had ik geluk. Enkele dagen geleden wat minder. Bij het eerste rondje heb ik geen succes. Dan maar verderop waar ik eerder redelijk kon parkeren. Onderweg zie ik op een lange brede rechte weg een groot gat in de lange rij geparkeerde auto's. Ik heb weinig ervaring met inparkeren, maar nu moet het toch lukken. Ik zit op een brede rechte weg met aan de zijkant een plantsoen. Geen verkeer. Het achteruit insteken lukt prima.
Wanneer ik de spullen voor de komende uren heb gepakt blijkt er iemand zijn auto aan de overzijde van de weg tot stilstand te hebben gebracht. Je mag daar niet parkeren. Stoppen is geen probleem. De weg is breed genoeg. De bestuurder roept naar mij en ik roep terug dat ik geen Tsjechisch spreek, wel Engels. Hij houdt aan, waaruit ik begrijp dat we in het Engels kunnen overleggen. Hij vraagt de weg richting snelweg naar Praag. Ik maak daarbij een fout. Eigenlijk is de route vanaf dat punt bijna niet aan te duiden en geef alleen aan beneden aan naar rechts te gaan en dan op de borden te letten. Hij zegt wat aardigs te hebben voor een gepensioneerde. Al pratend vraagt hij mijn leeftijd en vertelt voor een bedrijf te werken dat in Genève is gevestigd. Op mijn opmerking dat mijn zoon daar bij CERN heeft gewerkt geeft hij geen reactie. Hij geeft aan een grote doos met pannen niet meer mee te willen nemen in het vliegtuig, maar mij te willen schenken. Aan de andere zijde van zijn grote auto (SUV) laat hij uitgebreid de pannenset zien. Ik vraag me af wat ik met die dure pannen zou moeten doen. Ze zijn echt zwaar. Na enige tijd geeft hij aan dat er ook nog een luxe bestekset bij komt. Ik word steeds argwanender. Wanneer hij ook een set messen pakt en aangeeft hoe goed die snijden zeg ik hem geen interesse te hebben en loop verder. Zijn verhaal met het vliegtuig lijkt niet geloofwaardig. Heb niet omgekeken, wel ervaren dat hij langs me zal zijn gereden. Ik had eigenlijk een bocht moeten maken en terug moeten lopen naar mijn auto want later denk je er over dat hij het wellicht op mijn auto had gemunt. Bleek gelukkig niet het geval geweest te zijn. Waren het gestolen spullen? Ik zal het nooit weten. Alleen ben je natuurlijk erg kwetsbaar.
Wanneer ik de spullen voor de komende uren heb gepakt blijkt er iemand zijn auto aan de overzijde van de weg tot stilstand te hebben gebracht. Je mag daar niet parkeren. Stoppen is geen probleem. De weg is breed genoeg. De bestuurder roept naar mij en ik roep terug dat ik geen Tsjechisch spreek, wel Engels. Hij houdt aan, waaruit ik begrijp dat we in het Engels kunnen overleggen. Hij vraagt de weg richting snelweg naar Praag. Ik maak daarbij een fout. Eigenlijk is de route vanaf dat punt bijna niet aan te duiden en geef alleen aan beneden aan naar rechts te gaan en dan op de borden te letten. Hij zegt wat aardigs te hebben voor een gepensioneerde. Al pratend vraagt hij mijn leeftijd en vertelt voor een bedrijf te werken dat in Genève is gevestigd. Op mijn opmerking dat mijn zoon daar bij CERN heeft gewerkt geeft hij geen reactie. Hij geeft aan een grote doos met pannen niet meer mee te willen nemen in het vliegtuig, maar mij te willen schenken. Aan de andere zijde van zijn grote auto (SUV) laat hij uitgebreid de pannenset zien. Ik vraag me af wat ik met die dure pannen zou moeten doen. Ze zijn echt zwaar. Na enige tijd geeft hij aan dat er ook nog een luxe bestekset bij komt. Ik word steeds argwanender. Wanneer hij ook een set messen pakt en aangeeft hoe goed die snijden zeg ik hem geen interesse te hebben en loop verder. Zijn verhaal met het vliegtuig lijkt niet geloofwaardig. Heb niet omgekeken, wel ervaren dat hij langs me zal zijn gereden. Ik had eigenlijk een bocht moeten maken en terug moeten lopen naar mijn auto want later denk je er over dat hij het wellicht op mijn auto had gemunt. Bleek gelukkig niet het geval geweest te zijn. Waren het gestolen spullen? Ik zal het nooit weten. Alleen ben je natuurlijk erg kwetsbaar.
