Toen we op een avond (afgelopen mei) met een paar van onze Tsjechische vrienden, gezellig met een biertje buiten zaten, kwam het gesprek op de paarden van onze buurman daar. Prachtige paarden heeft hij (een soort Belgische trekpaarden maar dan hoger). Met die paarden heeft onze buurman altijd in het bos gewerkt. Nu is de buurman met pensioen en zijn zoon (Karl) heeft het van hem overgenomen.
Ik liet uit mijn mond vallen dat ik eigenlijk graag zou willen leren paardrijden. Heerlijk de bossen in enz.
De avond voordat we naar huis gingen, bezochten we onze buren om gedag te zeggen. Ik ben dan altijd heel verdrietig, omdat ik niet naar huis wil.
Enfin, daar aangekomen vroeg Karl mij om even mee te komen. “Wat zou hij nou hebben”, dacht ik. We liepen naar de paarden. Hij deed de stal open. Daar stonden drie prachtige paarden (die ik natuurlijk al eerder had gezien). Karl liep naar Lucie en vroeg mij ook te komen. Nog altijd had ik niets in de gaten. Lucie is het allermooiste en grootste paard. Misschien komt het door de hoogte, maar ik ben toch altijd voorzichtig.
“Kom maar”, zei Karl. En ik liep naar voren. Nu kon ik Lucie aaien. Geweldig. Ze was heel rustig en keek mij lief aan. Haar buurvrouw Mischa vond die aandacht ook wel leuk en ook haar aaide ik.
Plotseling zei Karl: “Kom dan zet ik je er op”. “Help”, dacht ik, “daar kom ik nooit op!”
“Of”, zei Karl, “wil je buiten rijden?” Voor ik het wist had ik ja gezegd. Dat wilde ik.
“Maar”, zei ik er snel achteraan. “Ik kan niet paardrijden, dus je moet me wel helpen”.
Dat was geen probleem.
Karl begon Lucie op te tuigen en voor ik het wist stond zij voor mij klaar. Nu er op. Dat was een toer op zich, omdat ze zo hoog is. Maar, met een klein zetje zat ik. Wow, ik vond het super en bang was ik eigenlijk helemaal niet. Ik voelde me gelijk op mijn gemak op de rug van Lucie.
Karl vertelde mij hoe ik een en ander vast moest houden en daar gingen we. Lucie liep heel rustig en ik vond het geweldig. Karl heeft een tijdje naast mij gelopen, maar het ging zo goed dat hij op een gegeven moment achter me ging lopen. Het had fors geregend die dag dus het was aardig modderig, maar Lucie gaf daar niets om en ik dus ook niet. Binnen de kortste keren liepen we het bos in. Het begon een beetje te schemeren en dat maakte het nog specialer.
Enfin, ik leerde linksaf en rechtsaf te slaan, te stoppen en weer door te gaan.
Het was zo prachtig. We zagen een hert voorbij rennen en links en rechts vlogen fazanten over het pad. De takken van de bomen hingen door de regen laag over het pad. We reden door een poort van groen. Regelmatig moest ik bukken, maar ik vond dat geweldig. En Lucie die stapte rustig door. Soms ging het pad naar beneden, dan weer naar boven. Af en toe schrok ze een beetje van de fazanten, maar dan ook echt een beetje.
Ik denk dat we ruim een uur door het bos gelopen hebben. Karl heeft de hele tijd achter mij gelopen. Hij zei dat hij dit helemaal niet erg vond. Regelmatig vertelde hij mij dat Lucie een super paaard is. Al heel snel was ik er van overtuigd dat hij helemaal gelijk had. Lucie is een super paard! Zo lief, rustig en trouw.
Weer thuisgekomen, mocht ik Lucie zelf naar de stal brengen. Ik heb haar beloond en bedankt voor de prachtige rit.
Wat een ervaring!! Ik heb Karl wel 100 keer bedankt. Als we er de volgende keer zijn, mag ik weer rijden en gaat hij mij meer dingen leren. Ik kan niet wachten.
Ik ben verkocht en dit gaat nooit meer over!!!
Ik liet uit mijn mond vallen dat ik eigenlijk graag zou willen leren paardrijden. Heerlijk de bossen in enz.
De avond voordat we naar huis gingen, bezochten we onze buren om gedag te zeggen. Ik ben dan altijd heel verdrietig, omdat ik niet naar huis wil.
Enfin, daar aangekomen vroeg Karl mij om even mee te komen. “Wat zou hij nou hebben”, dacht ik. We liepen naar de paarden. Hij deed de stal open. Daar stonden drie prachtige paarden (die ik natuurlijk al eerder had gezien). Karl liep naar Lucie en vroeg mij ook te komen. Nog altijd had ik niets in de gaten. Lucie is het allermooiste en grootste paard. Misschien komt het door de hoogte, maar ik ben toch altijd voorzichtig.
“Kom maar”, zei Karl. En ik liep naar voren. Nu kon ik Lucie aaien. Geweldig. Ze was heel rustig en keek mij lief aan. Haar buurvrouw Mischa vond die aandacht ook wel leuk en ook haar aaide ik.
Plotseling zei Karl: “Kom dan zet ik je er op”. “Help”, dacht ik, “daar kom ik nooit op!”
“Of”, zei Karl, “wil je buiten rijden?” Voor ik het wist had ik ja gezegd. Dat wilde ik.
“Maar”, zei ik er snel achteraan. “Ik kan niet paardrijden, dus je moet me wel helpen”.
Dat was geen probleem.
Karl begon Lucie op te tuigen en voor ik het wist stond zij voor mij klaar. Nu er op. Dat was een toer op zich, omdat ze zo hoog is. Maar, met een klein zetje zat ik. Wow, ik vond het super en bang was ik eigenlijk helemaal niet. Ik voelde me gelijk op mijn gemak op de rug van Lucie.
Karl vertelde mij hoe ik een en ander vast moest houden en daar gingen we. Lucie liep heel rustig en ik vond het geweldig. Karl heeft een tijdje naast mij gelopen, maar het ging zo goed dat hij op een gegeven moment achter me ging lopen. Het had fors geregend die dag dus het was aardig modderig, maar Lucie gaf daar niets om en ik dus ook niet. Binnen de kortste keren liepen we het bos in. Het begon een beetje te schemeren en dat maakte het nog specialer.
Enfin, ik leerde linksaf en rechtsaf te slaan, te stoppen en weer door te gaan.
Het was zo prachtig. We zagen een hert voorbij rennen en links en rechts vlogen fazanten over het pad. De takken van de bomen hingen door de regen laag over het pad. We reden door een poort van groen. Regelmatig moest ik bukken, maar ik vond dat geweldig. En Lucie die stapte rustig door. Soms ging het pad naar beneden, dan weer naar boven. Af en toe schrok ze een beetje van de fazanten, maar dan ook echt een beetje.
Ik denk dat we ruim een uur door het bos gelopen hebben. Karl heeft de hele tijd achter mij gelopen. Hij zei dat hij dit helemaal niet erg vond. Regelmatig vertelde hij mij dat Lucie een super paaard is. Al heel snel was ik er van overtuigd dat hij helemaal gelijk had. Lucie is een super paard! Zo lief, rustig en trouw.
Weer thuisgekomen, mocht ik Lucie zelf naar de stal brengen. Ik heb haar beloond en bedankt voor de prachtige rit.
Wat een ervaring!! Ik heb Karl wel 100 keer bedankt. Als we er de volgende keer zijn, mag ik weer rijden en gaat hij mij meer dingen leren. Ik kan niet wachten.
Ik ben verkocht en dit gaat nooit meer over!!!
Misschien moet ik zo'n paard als Lucie treffen om getemd te worden. 
Volgende keer nog wat foto's toevoegen van jullie tocht? Veel rijplezier alvast!
wegens een verhuizing mijn lieve merrie in Friesland moeten achterlaten..
